Ontgoochelende  95ste plaats

Vroeg uit de veren was het om naar Aywaille te trekken. Om 12u 20 was het immers al start!
Ik vertrok om 7u30 om daar zeker op tijd aan te komen! Maar door de files op de belgische wegen kwam ik pas om 11u aan. Vlug eten, inschrijven en me klaarmaken. Zonder enige opwarming kwam ik aan de start.
Mijn vader had gezegd me zeker niet te forceren zodat ik niet plafoneer op de klims. Dit speelde voortdurend door m'n hoofd. Vooraf had ik al nagedacht. Klimkoers, dat zal zeker weer een bergje van 500 meter zijn. Niets dus, de klimkoers van Aywaille had z'n naam niet gestolen! Met enige vertraging gingen we van start achter de officiële wagen.We moesten meteen een afdaling doen. Ik startte in het midden van het pak maar zat al snel voorraan, sommige jongens hebben het dalen niet onder de knie. We haalden snelheden van 80km/u, superdaler Miel Pyferroen haalde zelfs een topsnelheid van 90km/u. De eerste klim ging ik vlot mee vanvoor, draaide nog vlot rond op het buitenblad en genoot van het uitzicht. De aanloop naar de Rosier was niet om te lachen, golvend en nog een klein pittig klimmetje op een tweetal kilomter voor de Rosier. Ik verloor een paar plaatsen en zat rond de 50ste positie, we draaiden de Rosier op. Ik zat zodanig met het advies van mijn pa in me hoofd dat ik mij niet forceerde. Maar ik vond me klim ritme ook niet, deze zware klim kwam te vroeg in de wedstrijd, ik had me ritme nog niet gevonden, vond het juiste verzet niet om rond te draaien. Hier miste ik koerservaring, de ervaring die anderen wel hadden. Moest ik diep gaan om aan te sluiten bij het peloton terug of hetzelfde tempo blijven rijden ? Deze vraag vroeg ik me af. Ik bleef uiteindelijk hetzelfde tempo rijden, en kwam bij Jules Borra terecht die duidelijk te wild was geweest in het begin. We smeten ons als een 'steen' naar beneden in de afdaling, maar het peloton was al te ver weg. Het was nutteloos dus besloten we er maar een trainingsrit van te maken. Op de derde klim kwam ik in me ritme, ik reed vlot naar boven en zag dat Jules moeite had om me wiel te volgen. In de afdaling deden we het rustig aan om eventuele valpartijen te mijden, zo kwam een groepje bij ons aansluiten met ondermeer Thieme Van Ruymbeke en Lindsay Devylder. We reden rustig en ik voerde "de bus" aan. Op klim 4 liep mijn ketting er nog van, maar kwam in 1trek terug bij het groepje. We reden rustig naar de meet. Ik had een gemiddelde hartslag van slechts 173slagen, wat erg laag is voor mij, zeker in deze zware klimkoers. Alweer een ervaring rijker door deze koers, nu 2weken stage en dan vliegen we er in langemark er terug in ! 
Hier op stage zal ik toewerken naar de volgende klimkoers!