Met al 2 grote koersen en dus al 240 km koers in de benen besloot ik om zondag in Ettelgem te rijden. De voorzitter richtte deze koers in dus besloot ik om naar daar te trekken met nog een aantal Zeemeeuwen, vooral de jongens die de grote koersen hebben gereden deze week. 90km moest er worden afgewerkt verdeeld over 26 rondjes. Voor de start kon ik mijn ogen niet geloven, mijn beste maat Kevin Deltombe maakte zijn rentree in het wielerpeloton. Hij kon de wielermicrobe niet langer bedwingen en besloot na een ochtendtraining van 110km nog een koers te rijden. Na een 5tal ronden lag de koers al in z'n beslissende plooi. Er ontstond een kopgroep van 13man waarbij alle grote namen zaten. De overige 21 ronden waren eentonig. De constante sleepers achteraan en de jongens die niet meedraaiden en de hele tijd gaten lieten vallen. Ik heb toch een behoorlijke aantal kloven mogen toe rijden die dag. Toch een beetje spanning wanneer ploegmaat Stan Vanneuville lek reed. Ook Kevin moest de rol lossen wat normaal was na zijn herstel van een sleutelbeenbreuk en de ochtendtraining. Op 2 ronden van het einde demareerde Jelle Rutsaert, bij ons keek iedereen naar elkaar en waren de spurters zich al aan het voorbereiden voor de eindspurt. Dus Jelle was gaan vliegen en wij mochten uiteindelijk zelf nog spurten voor de 3de plaats want Kenny Constant kon nog net aan de spurt ontsnappen. In die spurt was ik waardeloos en eindigde ik 9e, wat opzich niet slecht is na 330km koers !
Na 1 rustdag moesten we alweer aan de start verschijnen van een Bvb manche. Dit maal was het allemaal te doen in Bonheiden. Na donderdag de rol te moeten lossen zat ik mentaal wat in de put. Ik hoopte gewoon om met het peloton na 128km over de meet te bollen. Al een half uur voor de start stonden we met z'n allen klaar aan de vertrekplaats. Het was warm en dat was nog licht uitgedrukt. Om 15u vertrekten we achter de auto. Paar kilometer verder werd de officiële start gegeven. In tegenstelling met donderdag voelden de benen nu wel goed aan. Wat normaal niet logisch is want 2dagen na een inspanning zijn de spieren het slechtste gerecupereerd. In de grote ronde van 75km ontstond er in schuifjes een kopgroep van 50 man, ik reageerde constant op de verkeerde demarages en demareerde zelf op de slechtste momenten. Daardoor was ik niet mee met de grote groep, en was het tijd om aan een achtervolgingsrace te beginnen. In de plaatselijk rondes reed er een groep van 10 man terug weg, hierbij zat ploegmaat Stan. Een ronde later ging ik en ploegmakker Jonas Dejonckheere in het tegenoffensief samen met 6 metgezellen. Een halve ronde later sloten we aan bij de groep Stan. Ik keek achterom en zag dat het peloton alweer op een goeie 10seconden hing dus besloot ik om direct op en over het groepje te gaan. Stan nam hier het initiatief en Jonas en ik volgden. Eenmaal we een kleine kloof hadden was het terug tijd om te "brommeren". Onze achterstand bedroeg 1min15sec op de koplopers. We hadden al snel een grote kloof op het peloton en we kwamen op 55sec van de kopgroep. Met nog een ronde te gaan was die kloof te groot. In de laatse ronde demareerde Stan, iedereen keek naar mij maar ik speelde uiteraard de tacktiek van het ploegenspel uit. Hij kreeg 6man mee en ik zat nog met de overige 4 in mijn groep. Stan won de spurt van zijn groepje en werd 48ste. Bij mij demareerde Jonas in de laatste kilometer en ik liet het gat vallen maar de renner van Bioracer zette de spurt al in van op 700 meter van de meet, ik wist dat ik dan niet te kloppen was in een macht spurt en won nog vlot de spurt. Zo werd ik 56ste en Jonas 58ste. De benen voelden de gehele wedstrijd goed aan en dus is er niets mis met de conditie het is puur de kilometers die niet in de benen zit.
