Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
03-08-2008
On the road...
Ons taxibedrijf draaide dit weekend weer op volle toeren.
Blonde knul mocht zijn mama een uurtje zien in de bezoekruimte van de pleegzorgdienst, kleine broer en grote zus gingen een nachtje naar huis, kleine vent ging op bezoek bij zijn mama in de kliniek en blonde knul wou ook nog graag zijn premature zus in de kliniek bezoeken.
(en ondertussen mochten we ook nog onze nieuwe auto (lees:busje) gaan ophalen), woehoe, eindelijk plaats...
Ff uitzoeken hoe we dit het meest efficiënt konden aanpakken en hup.
Blonde knul naar de dienst gebracht en ondertussen met de anderen naar de supermarkt.
Toen ik blonde knul weer wou ophalen vroeg de begeleidster of ik even met zijn mama wou praten.
Ja, tuurlijk! Maar vanbinnen voel ik me dan wel redelijk ongemakkelijk. Niet omdat ik hier tegen op zie maar omdat ik weet dat zijn mama in kwestie staat te sterven.
Zij voelt zich tenslotte de mislukkeling die mij een hand komt geven en me bedankt omdat ik haar zoon opvang.
Meer dan een stevige handdruk en mijn oprechtste glimlach komt er op zo'n moment niet uit.
Heb haar wel even meegegeven wat een prachtzoon ze heeft en hoe lief ik hem wel vind.
Haar ogen lichtten zichtbaar op en ze gaf me natuurlijk gelijk.(of course)
Samen zijn we dan met de hele bende (in ons busje) grote broer en kleine zus gaan afzetten en heeft echtgenoot mij, grote zus en kleine vent in de ene kliniek afgezet om dan samen met blonde knul zijn zusje gaan bezoeken in de andere kliniek.
Wat een bedoening!!
Goed dat ik er zelf bij was of ik kon niet meer volgen, hehe.
Gisteren kleine en grote zus opgepikt van kamp.
Heb ze met twee in de tuin geplant en net niet gedesinfecteerd.
Wat was het weer een reuzekamp!
Grote zus haar 'froefroe' is herleid tot een kort streepje op haar voorhoofd!
'Vuile dag' was net iets te vuil blijkbaar.
Knippen was de enige oplossing!
Even getwijfeld of ik de hele valiesinhoud in de allesbrander zou gooien maar heb me dan toch maar een rondje wasmachien draaien gewaagd.
5 wasbeurten later ziet alles er redelijk fris uit! Nu ja, op een vlek meer of minder zal het ook niet meer aankomen.
Blonde knul was onder de indruk van grote zus (wie niet, ze is ook goddelijk ;-) en de kinderlijke one-liners vlogen al snel over en weer.
Nu moet je weten dat grote zus na elk chirokamp nog enkele dagen op fullspeed staat.
Gisterenavond was ze nog duchtig alle liedjes en rijmpjes aan het kwelen die ze de voorbije 10 dagen had geleerd.
Met een afgestreken gezicht vroeg blonde knul of hij een appel mocht?
- 'Ja, waarom?'
- 'Om in haar mond te steken gelijk bij de varkens'
Oké, 1-0 voor blonde knul.
Zoals eerder opgemerkt kijkt blonde knul zijn ene oogje iets meer richting zon dan het andere.
Vanmorgen aan de ontbijttafel zat kleine zus over blonde knul. Ik was ondertussen een lekker potje thee aan het zetten toen ik de volgende conversatie aanhoorde.
- 'Ség, naar waar kijk jij nu?' 'Naar mij of naar die vlieg?'
- 'Euh, naar u?'
- 'Maar uw oog kijkt naar mij en t ander naar die vlieg'
- ...
Ik moest een glimlach (ok, maybe not done) onderdrukken maar ben toch maar snel tussenbeide gekomen.
Heb een snelle, waarschijnlijk niet-deskundige uitleg gegeven over luie ogen en ben toen snel overgeschakeld over het niet luidop uitspreken van zulke zaken.
Het leven hoeft niet altijd moeilijk te zijn!
Een appel en een vlieg zijn soms genoeg om de moed erin te houden.
Fijn weekend!
Ik heb een blunder gedaan.
Niet expres maar wel eentje van formaat.
Per mail liet de pleegzorgbegeleidster weten dat de jeugdrechter een nieuwe 'maatregel' (zoals dat dan heet) heeft opgemaakt.
Hierin werd gesteld dat blonde knul volgende week vrijdag weer naar huis kan en de thuisbegeleiding opnieuw wordt opgestart.
Ondertussen moet ie de tijd in het pleeggezin gebruiken om te bekomen van de voorbije stresserende maanden.
Huh! Dacht ik, hoe kan dat nu!
Maar ik deelde de boodschap met blonde knul en die veranderde in een oogwenk van een klein hoopje ellende naar een vrolijk kereltje.
In mijn hoofd maalde de vraag waarom men hem en zijn mama een week opjaagt!
Waarom de jeugdbrigade hem in godsnaam moest oppikken zonder afscheid te laten nemen van zijn mama.
Waarom ze zelfs zijn babyzusje (dat op de premature afdeling in een couveuse ligt) onder de jeugdrechter laten plaatsen als alles amper 14 dagen later weer 'gewoon' kan.
Enkele uurtjes later telefoon van de begeleidster met de vraag om het nieuws nog niet aan blonde knul te vertellen.
Alle betrokken instanties zijn het niet eens met deze 'maatregel' en hij zou nog wel eens veranderd kunnen worden.
Whoops...
Te laat dus. Ik had het al verteld.
Afwachten nu, meer kan ik niet doen.
Tot ze zeker zijn wat ze gaan doen.
De problematiek van zijn mama is behoorlijk problematisch en teruggaan is volgens mij geen 'optie', of misschien maar voor even.
Maar ik wil die glimlach nog even vasthouden.
Gisterenavond zijn we naar een parkconcertje geweest en hij heeft uren gespeeld met de kinderen van vrienden (onder het mom van een nieuwe buurjongen (op zijn verzoek) en zichtbaar genoten.
Hij heeft zich niet in slaap gehuild en hij vertelde me dat hij zijn knuffel als hij weer naar huis gaat 'misslizzy' gaat noemen.
Dit geluk verstoor ik niet, al was het maar voor 14 dagen...
3 nachtjes heeft blonde knul hier al doorgebracht.
3 nachtjes heeft ie zich in slaap gehuild.
Overdag lukt het hem wel om flink te zijn
De gekke streken van kleine vent en t gezelschap van grote broer helpen wel.
Hij gaat van de trampoline in het zwembad en dan even in een hoekje.
Tot ie weer even wat adem heeft en opnieuw wil spelen.
Al merk ik dat hij zich heel schuldig voelt omdat hij plezier maakt!
Het gsm'tje bleek dan ook het enige te zijn dat hij net niet nodig had.
Wachtend op een telefoontje dat niet komt of midden in de nacht?
We hadden afgesproken 1 telefoontje per dag (wat best veel is in deze situatie).
Maar hier blijkt dus al snel dat mama haar afspraken niet kan aanhouden.
Blonde knul houdt tussen de zwempartijen door zijn telefoontje krampachtig vast maar er komt niets.
We hebben hem al 3 keer zelf laten bellen en dan is het mama die huilend aan de telefoon komt en blonde knul ontzettend ongelukkig maakt.
Mama beloofd om 21u nog een sms'je te sturen maar midden in de nacht horen we pas een biepje.
Ondertussen heeft ie zich natuurlijk al in slaap gehuild.
Het is een lieve jongen al is ie een ongelooflijke betweter.
Je merkt dat hij thuis het schip stuurde en zijn mama zo goed mogelijk rechthield en in bescherming nam.
Een gevaarlijke vorm van 'parentificatie' is dit.
Ik hoop dat hij buiten ons gezin en latere opvang goede psychologische opvang zal krijgen.
Hij weet niet dat wij zijn situatie kennen!
Hij denkt dat wij gewoon in opdracht van de jeugdrechter hem even 'bijhouden'.
Hij verbloemt dus ook mama haar 'problemen'.
Het gevolg is dus dat hij met de hele kwestie blijft zitten in zijn hoofdje.
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
Gisterenavond, 17.30u.
Voor de deur staan twee stoere (en knappe) kerels van de jeugdbrigade.
Met tussen hen in een klein, blond knulletje!
In zijn handen een plastieken zakje met twee chocowafels en een gsm'tje in.
De kleine jongen was terecht.
Zijn linkeroogje kijkt een beetje in de richting van de zon, zijn tandjes zijn in eeuwen niet gepoetst en uit zijn schoentjes kwamen teentjes piepen.
Geen emo-moment uit een familiefilm op een winterse zaterdagmiddag maar de pure realiteit.
1 van de kerels fluisterde in de gang dat heel de middag 1 groot dramatafereel is geweest.
Kleine vent en grote broer stonden er een beetje op te kijken en trokken hem al gauw mee richting trampoline.
Tijd voor wat info dus.
Blonde knul zijn mama had zelf de jeugdrechter gecontacteerd omdat ze toch het zinloze van haar vlucht had ingezien.
Maar dat had het afscheid niet minder dramatisch gemaakt.
Toen de kerels afscheid namen beloofde hij hard zijn best te doen opdat hij snel weer naar mama kon.
1 van de mannen nam hem bij de arm en verduidelijkte dat het absoluut niet aan hem lag.
Maar zo heeft hij het niet begrepen.
Vanmiddag beloofde hij me plots uit het niets dat hij alles voor me ging doen als hij in het zwembad mocht.
Huh... je mag zo ook in het zwembad hoor... Oh, dank u, sorry, dank u... en zo een keer of 10.
Hij blijft maar twee weekjes en dan gaat hij naar een instelling.
Twee weken omdat wij dan op reis vertrekken en er dan een plaats vrij is in een 'tehuis'.
Maar dat weet hij nog niet.
Hij denkt dat hij naar huis mag dan.
Ik zeg het hem niet, het is niet mijn taak en hij mag ons dit ook niet verwijten.
Dat is een beslissing van de jeugdrechter.
Dat gaat voor hem het beste zijn, de keuze van een 'tehuis' in het midden gelaten, voorlopig tot zijn mama haar leven weer wat op rails heeft.
Halleluja, ik ben er in ingeslaagd de meest geinspireerde, pedagogische, oudervriendelijke dagopvang uit te zoeken.
Eind juni waren we nochthans wreed content toen we in Antwerpen een centrum vonden waar workshops voor kinderen werden gegeven.
Handig voor onze probleem-donderdagen.
Donderdag 1 liep het al mis.
Rond 9.15u kreeg ik al telefoon of ik de grote broer kon komen
(terug)halen.
Was te klein zeiden ze.
- "Hallo, bood u geen opvang voor kinderen van het geboortejaar 2003?"
- "Ja maar, hij weent?"
- " ja, t is nogal nen onwennige (lees megaseut), hij moet maar flink zijn. Tot vanavond!
Donderdag 2 verliep ok
Vandaag weer telefoon.
-"Hallo, kunt u uw dochter komen halen".
-"Euh waarom".
-"Ja, we gingen wandelen en ze wou niet mee"
-"Oh... Wel dat is uw probleem. Hier thuis heeft die niks te willen." Geef ze maar eens aan de lijn.
-"Hallo"
-"Waarom wilt gij niet mee naar t bos wandelen"
-"Da is te ver"
-"Gij lamme...."
Kunt ge dat nu geloven. Welke opvangdienst werkt nu zo?? Gelukkig was het vandaag de laatste keer dat we er gebruik van gingen maken.
In geen honderd jaar schrijf ik mijn kinderen daar nog in.
En kleine zus hé, die schrijf ik vanavond nog in voor de 'dodentocht'.
Zal haar eens leren wat 'VER' is.
Soms is de wereld van pleegzorg een echte mallemolen. Zowel administratief als in je hoofd.
De kleine jongen is nog steeds niet terecht. Daar zit je dan met je opgemaakt bedje en kinderen die niet begrijpen waarom er nu toch geen 'nieuw kindje' komt.
'k Krijg het niet goed uitgelegd, want misschien komt ie toch nog maar misschien ook niet...
Dan het administratieve deel.
Ok, ik geef toe, ben er zelf geen held in en raak vaak documenten kwijt waarvan ik dacht ze niet meer nodig te hebben. Tot het tegendeel blijkt...
Gisteren ging ik reispasjes bestellen in het gemeentehuis.
Nadat ze eerst superbraaf bij de fotograaf op de stoel hadden gezeten (met de nodige complimenten over 'mijn' brave kindjes, hehe) wij naar het juiste loket.
Moeilijk hoor, reispasjes voor pleeggezinnen. Want hoe werkt dat nu?
De standaardprocedure is dat de biologische ouders op het document staan.
Ik neem ze wel mee naar het buitenland, dus...dan maar een samenstelling van gezin meegevraagd.
Pleeggezinnen madam, dat hebben wij hier nie!!
TONG... hallo, ben ik het enige pleeggezin in deze gemeente.
Na telefoontjes naar andere gemeentes (hoe doen jullie dat? Help!!!Weet iemand hoe dit werkt?), het comité van bijzonder jeugdzorg en de pleegzorgdienst niet veel wijzer geworden.
Zitten daar dan interimmers aan de telefoon die van niets op de hoogte zijn.
Ikkieniesnappie!
Enfin, heb dan maar zelf naar mijn begeleidster gebeld en blijkbaar komt er van hen uit wel nog een document dat een vrijgeleide zou zijn om vrij te reizen in het buitenland met pleegkinderen.
Wil niet graag gepakt worden voor ontvoering hoor.
Imagine...
Het (bijna) ergste is gebeurd.
Toen men vanmorgen de kleine jongen wou ophalen bleken ze op de vlucht te zijn geslagen.
Ergens dwaalt nu een kleine knul aan de hand van een verwarde mama!
De twee zijn geseind en men is met man en macht op zoek naar het duo.
Blijkbaar had ze begrepen wat er ging gebeuren en kon haar moederhart dit niet aan.
Alleen maakt ze het zichzelf nu wel heel moeilijk want nu is er geen plaats meer voor een dialoog en zal de jeugdrechter haar wel enige tijd alle contact ontzeggen.
Hier zitten we dan met ons mooi opgemaakt bedje met knuffel en nieuwe pijama!
Wie weet waar hij nu de nacht doorbrengt.
Hopelijk worden ze snel gevonden en wordt er naar een oplossing gezocht die voor alle partijen aanvaardbaar zijn.
De rechter heeft ons gevraagd het hele weekend stand-by te staan.
Dat gaan we zeker doen!
Hadden niet echt wilde plannen...
Morgen is het full house bij ons.
We krijgen een crisisplaatsing voor enkele weken.
Een knaapje van 10.
Het belooft niet gemakkelijk te worden.
De blauwe uniformen gaan hem morgen thuis weghalen omwille van allerlei redenen. Drugs, gevangenis, verwaarlozing etc.
Reden genoeg om op een levenslang trauma op te doen.
De politie waarvoor je zo bang bent en die je papa heeft opgesloten! Als die je komt halen moet je wel echt een stoute jongen zijn. Toch?
Ik hoop dat ik het mannetje kan opvangen en hem wat veiligheid kan bieden al is het maar voor even.
Er zou binnen enkele weken plaats zijn in een residentiële opvang (lees:tehuis) maar ter overbrugging komt ie even naar ons.
En omdat we toch nog plaats hadden krijgen we ook nog een hond op logie. Dat was al langer afgesproken dus daar kan ik niet meer van terug.
Ik weet wat doen volgende week...
Net toen ik dacht dat de rust een beetje wederkeerde voor mama van kleine vent is het tegenovergestelde gebeurd.
Mama heeft de vuisten van haar nieuwe 'vriend' gezien met totale inzinking en opname in pshyiatrie tot gevolg.
Hoe kon hij...?
Wetende dat kleine vent ook op die arm heeft gezeten waar diezelfde vuisten aan vasthangen is heel beangstigend.
1 brokje ellende en alles waar ze zo hard had aan gewerkt de voorbije maanden met een klap (letterlijk) van tafel geveegd.
In haar drang naar liefde en onvoorwaardelijk vertrouwen heeft ze zijn praatjes geloofd en gehoopt dat hij haar uit de hel zou halen.
Het tegendeel is waar!
Ik ben woest op die kerel.
Kleine vent verdient het zo hard om zijn mama weer bij zich te hebben. (al gaan we hem onwaarschijnlijk hard missen).
Zaterdag gaan we op bezoek met een grote bos bloemen voor de 'liefste mama'.
Hopelijk zet haar dat weer een beetje op een ladder richting zon.
Deze tekst komt van een muur van een weeshuis in Calcutta.
Een 10-tal jaar geleden heb ik daar vrijwilligerswerk gedaan en het was een zeer verrijkende ervaring.
Deze tekst is heel mooi en aangrijpend en jammer genoeg de harde realiteit.
Ook aan onze pleegkindjes wil ik deze boodschap meegeven...
De tekst op de foto is niet zo duidelijk! Hieronder de full-version.
**********************************************************************
People are unreasonable, illogical and self-centred
LOVE THEM ANYWAY
If you do good, people will accuse you of selfish,
ulterior motives
DO GOOD ANYWAY
If you are succesfull, you win false friends and
true enemies
SUCCEED ANYWAY
The good you do will be forgotten tomorrow
DO GOOD ANYWAY
Honesty and frankness make you vulnarable
BE HONEST AND FRANK ANYWAY
What you spend years building may be
destroyed overnight
BUILD ANYWAY
People really need help but may attack you if
you help them
HELP THEM ANYWAY
Give the world the best you have and youll get
kicked in the teeth
GIVE THE WORLD THE BEST YOUVE GOT ANYWAY
Gisteren waren we weer heel goe bezig.
Na twee daagjes aan zee ging ik met drie van de vier (grote zus bleef nog wat langer) kinderen weer naar huis.
Met de trein.
We zaten een half uurtje voor hij vertrok al op onze plaats en ik besluit kleine vent nog even een propere luier aan te trekken.
Tot mijn grote consternatie ontdek ik geen enkele meer in mijn tas te hebben.
Ok, dan maar zonder. Nog geen twee minuten later plast hij in zijn broek natuurlijk.
Ok, dan maar zonder broek.
Gelukkig had ik nog een grote handdoek (zo eentje die je over hun hoofd kan trekken) bij. Die dan maar aangetrokken.
De trein liep voller en voller. Kleine vent dan maar bij mij op schoot gezet om plaats te ruimen.
3 keer, drie, trois, three, keer heeft ie mij ondergeplast.
Daar zat ik dan met een kletsnatte broek, plus jurk, plus schoenen.
Kleine vent die ondertussen ook in een natte handdoek lag bleef gelukkig braaf zitten. Doodmoe van twee dagen strand.
Af en toe mompelde hij wel: "nat, pipi'. t Dutske...
Ik dierf nie bewegen. Mijn linkerbuurvrouw had t een en t ander door maar zei niets en ik deed alsof er niks aan de hand was.
20 minuten voor de trein in Berchem aankwam stond grote broer na een zalig dutje recht.
"Ik moet pipi doen" Oeps...
Te laat...
Wree goe bezig...
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
Het (bijna) ergste is gebeurd.
Toen men vanmorgen de kleine jongen wou ophalen bleken ze op de vlucht te zijn geslagen.
Ergens dwaalt nu een kleine knul aan de hand van een verwarde mama!
De twee zijn geseind en men is met man en macht op zoek naar het duo.
Blijkbaar had ze begrepen wat er ging gebeuren en kon haar moederhart dit niet aan.
Alleen maakt ze het zichzelf nu wel heel moeilijk want nu is er geen plaats meer voor een dialoog en zal de jeugdrechter haar wel enige tijd alle contact ontzeggen.
Hier zitten we dan met ons mooi opgemaakt bedje met knuffel en nieuwe pijama!
Wie weet waar hij nu de nacht doorbrengt.
Hopelijk worden ze snel gevonden en wordt er naar een oplossing gezocht die voor alle partijen aanvaardbaar zijn.
De rechter heeft ons gevraagd het hele weekend stand-by te staan.
Dat gaan we zeker doen!
Hadden niet echt wilde plannen...
