Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
02-09-2008
Verkeersveilig!
Helm op, fluo-vestje aan, gordels vast!
Het zit erin gebakken.
Nooit zullen ze zonder vertrekken en als ik ook maar riskeer de wagen te starten voor alle gordels zijn vastgeklikt krijg ik zelf de wind van voren.
Waarom is grote zus de enige van haar middelbare school die gisteren de schoolpoort kwam ingereden met haar helm en haar vestje!
Zelfs in de lagere school van kleine zus en grote broer heb ik amper 4 vestjes en nog minder helmpjes geteld!
Ok ok, ik weet wel dat helmen niet 100% bewezen veilig zouden zijn. En de goedkope exemplaren al helemaal niet maar toch.
Maar van de fluo-vestjes kan je makkelijk het tegendeel beweren.
Je valt op! Punt uit.
Grote zus weet goed genoeg dat een helm veilig(er) is maar wil niet uitgelachen (want dat krijg je dan).
Dus hebben we een compromis gesloten! Helm mag af, vestje blijft aan.
Ik vind het heel erg dat ouders die verkeersveilig willen zijn afgestraft worden omdat 80% van de bevolking zich hier blijkbaar niet mee bezighoudt.
Misschien gewoon verplichten zoals in Australië. Van mij mag het hoor.
Er zaten eens een Iranees, een Oezbekistaanse, een Afghaan, een Somaliër, een Irakees en twee belgen samen in een busje.
Het zou het begin van een mopje kunnen zijn.
Dat is het niet, het was gewoon het begin van een heel leuke dag die ik met 'mijn mannen' heb doorgebracht.
Samen zijn we een dagje naar de kust gereden, hebben onszelf uitgewaaid, een pizzake gegeten en een ijsje gesmuld.
Als begeleidster van mensen zonder papieren was dit een aangenaam dagje ertussen uit.
Even geen slecht nieuws te melden of eindeloze vragen over Mevrouw. Turtelboom te beantwoorden.
Het regeerakkoord dat er niet komt, de regularisatieprocedure die niet duidelijk wordt afgelijnd.
Ik kan je verzekeren, het zorgt voor stress.
Maar in Oostende even niet, nee, in Oostende waren we, even, gewoon allemaal samen.
Geen vragen, geen lege antwoorden...
Het einde is in zicht... al een week zijn we terug van onze zomervakantie en nog steeds staat mijn huisje vol wasmanden, rugzakken en tenten die uitgeschuurd moeten worden.
Pfieuw, hier heb ik eigenlijk geen meer zin in maar t einde is in zicht.
De wasmanden liggen vol gestreken goed dus moeten enkel nog uitgeladen worden.
De slaapzakken hangen op de draad en vandaag schijnt het zonnetje nog lekker dus zijn straks ook de tenten aan de beurt. Woehoe...
En morgen natuurlijk weer school.
Heel veel kriebelende buiken hier.
Ze gaan allemaal naar een nieuwe school.
Grote zus gaat naar het eerste middelbaar en kleine zus en grote broer gaan naar een nieuwe school hier in de buurt.
Kunnen we lekker met het fietsje gaan en het zorgbeleid schijnt er ook toppie te zijn.
De vorige school stond bekend als heel goed maar ik heb jammer genoeg ondervonden dat voor kindjes met een beetje achterstand er geen plaats was.
Ze beweren het tegendeel maar ik (en andere ouders) denken er het onze van.
Kleine zus gaat haar jaartje overdoen.
Toen ik haar het nieuws vertelde van de nieuwe school was ze heel verdrietig.
Maar donderdag zijn we op bezoek geweest en heeft ze de nieuwe juf gezien en ook de school zelf en nu kan ze niet wachten om te gaan.
Grote broer gaat naar de derde kleuterklas maar die vindt alles ok.
Snapt volgens mij de helft van het verhaal niet.
Dat zijn (grote) zorgen voor later (vrees ik).
Eergisterenavond telefoon van mijn lieve vriendin 'M'.
'Ik stop ermee, ik word bakker': stamelt ze!
'Huh, vooral doen': zeg ik.
Hebben jullie de kranten gelezen? Het gezin in Kapellen?
Daar was lieve 'M' een paar keer langsgeweest voor thuisbegeleiding. En ze zag dat het niet goed ging.
Ze zag een verscheurd gezin en een koppel waar het heel slecht mee ging. Emotioneel en relationeel.
Na enkele verkennende gesprekken met de ouders werd maandag beslist om een intensieve thuisbegeleiding op te starten.
Dinsdagmorgen was het niet meer nodig.
Een vreselijk gevoel had ze toen ze daar buiten ging.
Maar wie luistert naar iemand zijn gevoel tegenwoordig?
Kan je in de sociale sector zeggen:'ik voel dat het niet goed gaat daar'. 'Naar mijn gevoel gaat het mislopen'
Lieve 'M' heeft al twee dagen niet geslapen omdat ze dit niet (letterlijk) heeft uitgesproken.
Ze heeft natuurlijk wel duidelijk aangegeven dat het dringend en heel nodig was.
Zij die altijd zegt wat ze voelt en denkt heeft voor 1 keer gezwegen.
Waarom? Omdat haar al vaak gezegd is van dit te doen.
Objectiever te zijn en haar eigen gevoelens voor zich te houden.
Vanmorgen las ik in een (pulp)krant dat de thuisbegeleiding gefaald heeft.
Lieve bloggers, dit is niet zo, er was hen gewoon geen tijd gegeven om hier de schouders onder te zetten.
Ik hoop dat 'M' geen bakker wordt want mensen als zij hebben we nodig in deze maatschappij.
En ik zal haar nooit meer vragen iets subtieler te zijn in het tonen en het uiten van haar gevoelens.
Want ze zit er vaak knal op. Jammer genoeg soms...
Ik had het niet gemerkt.
Had nochtans alles goed nagekeken maar hij is er toch in geslaagd in onze auto te kruipen.
Wie?? Murphy.
Nadat hij de regengoden een week lang op ons heeft afgestuurd, onze lieve windhonden in bloeddorstige konijnekillers had veranderd, de meisjes met verstopping had vervloekt heeft hij ook nog de ketting van mijn fiets doen knappen, waardoor ik twee uur bergop kon wandelen, en een kneuteboer op onze nieuwe auto doen knallen. Hierdoor hing onze bumper in 'frenne' en zijn wij vroeger dan gepland richting Provence gevlucht.
Daar zijn we hem ergens verspeeld, tussen Cahors en Apt hebben we hem ergens aan een tankstation gedumpt.
En toen was het eindelijk 'vakantie'.
Zon, een zalige camping, honden die weer in hun oorspronkelijk rol traden, zwemmen, wandelen, cultuurgerichte bezoekjes en lezen, veel lezen....
Van onze plannen om aan de echte '6 + 1' te werken is niet veel in huis gekomen wegens bitchy gedrag van mijnentwege omwille van Dhr. Murphy en zijn wetten in de eerste week en een driedubbele laag kledij wegens vriesnachten in de tweede week.
Maar ik vermoed dat Murphy nog een beetje pissig was omdat we hem in Frankrijk achtergelaten hebben.
Vanmorgen was ie er weer.
Een grote vijs heeft ie in onze achterband geknald en het zijpaneel (van ons nieuwe busje) is ook om onverklaarbare redenen losgekomen. (Misschien heeft ie daar de vijs gehaald)
Ach ja, t is weer voorbij die mooie zomer...
Kleine vent komt terug van de bakker en gaat later met grote broer op onderzoek in een herdershuisje.
Misslizzy met haar lievelingshondje en grote (streke)-zus.
De zitting is op de jeugdrechtbank is voorbij.
Blonde knul mag weer naar huis en half augustus kan hij samen met zijn mama naar de residentiële instelling.
Kreeg net dit (fantastische) nieuws binnen van echtgenoot. Die is met blonde knul naar de zitting geweest.
Hij is ook even voor de jeugdrechter gekomen (best spannend) en heeft daar onze ervaringen met blonde knul gedeeld.
Mama staat volledig open voor deze nieuwe manier van hulpverlening die zij vanaf half augustus zal verkrijgen.
Het is ook een geweldig initiatief.
Samen met mama kan hij in de instelling verblijven en in het weekend kunnen ze dan naar huis.
Er wordt gewerkt aan de pedagogische vaardigheden en aan de hechtingsproblematiek tussen moeder en zoon.
Die is te hecht en daardoor problematisch. Hoe gek kan het zijn, hé.
We zijn echt heel blij met het nieuws en hopelijk is dit voor het hele gezin een volledig nieuwe start.
En nu is het even aan ons. Vakantie....
Gisterenmiddag was er een overleg met alle betrokken instanties in verband met blonde knul.
De pleegzorgdienst, de thuisbegeleiding, het comité bijzondere jeugdzorg en het pleeggezin (moi).
De kans dat blonde knul naar huis mag vrijdag is 98%.
En dat heeft maar 1 reden.
Er is gewoon geen andere plaats.
De plaats waar 1st over gesproken was is nu pas vrij eind van de maand en dus kunnen ze met blonde knul nergens naartoe.
Ons systeem faalt hier onwaarschijnlijk (again).
Er zijn oplossingen ja, een nachtje in Limburg, 1 in Brussel, 2 in Gent en dit tot het einde van de maand.
Dus is tot dan naar huis stabieler dan het heen en weer verhuizen.
De kans bestaat dus dat blonde knul op het einde van de maand opnieuw van zijn mama wordt weggehaald maar dan voor onbepaalde tijd.
De pleegzorgbegeleidster stelde evenwel nog een alternatief voor waar ik mij in elk geval kan in vinden (maar wie ben ik hé).
In Antwerpen is er een residentiële opvang voor moeder én kind.
Dat zou natuurlijk ideaal zijn.
Daar zouden ze dan van maandag tot vrijdag kunnen blijven, blonde knul kan gewoon naar school blijven gaan en in het weekend mogen ze naar huis.
Er zou psychische begeleiding zijn en andere nodige hulpverlening kan ook blijven doorlopen.
Nu maar hopen dat de jeugdrechter hier voor openstaat en dat er plaats is natuurlijk.
Gisteren heb ik nog meer gehoord over de problematiek in het gezin en er is echt wel dringend (meer) hulp nodig.
De hulpverlening loopt daar blijkbaar ook al 10 jaar en is dus geen echte crisissituatie van de laatste maanden.
Het gaat van heroïneverslavingen over zelfmoordpogingen, zwaar auto-accident, oudste kind in pleegplaatsing, partnermishandeling, constant vluchtgedrag en nog veel meer...
Dit kan inderdaad niet opgelost raken met een plaatsing van 14 dagen.
Dit heeft een onwaarschijnlijk zware en intensieve begeleiding nodig.
Of dit na 10 jaar nu alsnog nog gaat lukken is maar de vraag...
Er loopt op onze wereldbol toch echt wel een zootje ongeregeld rond.
Neem nu de verpleging van het ziekenhuis waar blonde knul zijn premature (dan intussen wel 2.580 kg weegt) zusje ligt.
Die ladies in white hadden er niet beter op gevonden om mama van blonde knul te vertellen hoe fantastisch ik wel ben.
Nu kan ik het meestal wel pruimen als ze mijn ego strelen maar nu wil ik hen echt wel een lesje sociale vaardigheid gaan aanleren.
Mama van blonde knul was op bezoek bij haar dochtertje toen de dames in kwestie zeiden hoe veel geluk blonde knul had van bij zo'n toffe madam terecht komen. Zo lief en zo mooi(!!!!!!!)... en hij hing al helemaal aan mij....!!!
Over subjectieve observatie gesproken.
Ik ben daar amper 20 minuten binnen geweest, heb met bijna niemand gesproken (alleen gevraagd of blonde knul even bij zijn zusje mocht), zie er alleen goed uit met het juiste tegenlicht en heb alleen mijn arm even om hen gelegd toen hij buiten de verwarmde kamer kwam.
Mama van blonde knul is helemaal in paniek geraakt na deze boodschap en is beginnen rondbellen naar de begeleiders en instanties.
Helemaal angstig en met het idee dat blonde knul helemaal niet meer naar huis zou willen komen nu.
De begeleiding heeft op haar ingesproken en de zwaarte van de woorden lijkt nu wat weg te ebben. Gelukkig want dit is voor een moederhart heel pijnlijk.
Sommige mensen zouden beter nadenken voor ze hun mond opendoen.
Soms lijkt het alsof ik mijn eigen versie van de 'truman-show' beleef.
Zaterdagmiddag waren we ons nieuwe busje gaan halen. De afstandsbediening deed het niet dus besloot ik vanmorgen terug langs de garage te rijden.
Van vrienden konden we een dakkoffer lenen om mee op vakantie te nemen dus had ik ook ff gebeld of we gelijk nog rails op ons busje konden laten monteren.
Ok, geen probleem, we doen dat wel even snel! Kom maar af.
Ik met mijn 5 ukjes op weg naar de dealer annex garage.
Onderweg even duidelijk gemaakt dat ze wel naar de auto's mochten kijken maar dat ze rustig moesten zijn en er niet mochten aankomen.
De mechanieker die naar de centrale vergrendeling kwam kijken duwde op het knopje en...hop, de deuren gingen open.
Hop, de deuren gingen dicht, open, dicht, open,dicht, open, dicht...
Ik zweer het je!
Kleine zus zei: kijk, vrouwen kunnen dat niet en mannen wel. En maar gniffelen.
Tssssssssssssssssss.
De dakrails zet ik er wel ff op, madammeke. Even de wagen naar achter rijden.
De mechanieker start de wagen en valt een keer of drie stil over een afstand van 20 meter.
Nu was het mijn beurt om te gniffelen, hihi.
Wij braaf wachten, op de parking wat zitten kletsen, een woordspelletje!
Een uur later nog niets.
We zitten op een drukke baan en buiten wat grote baanwinkels is er niets dus iets leuks doen intussen is geen optie.
De verveling begint toe te slaan en ik ga toch een kleine wandeling over de parkings maken.
Als ik terug kom blijkt de garage dicht te zijn.
Middagpauze...krijg nu de kl...!
Even later gaat de deur open en zegt 1 van de bazen (denk ik) dat ze nog even naar het startprobleem gingen kijken.
Huh, dat was er toch niet! Jawel, want als onze mechanieker ermee stilvalt is dat niet normaal.
Ok, doe dan maar.
Na nog een half uur had ik het echt wel gehad en heb ik de kinderen in de showroom losgelaten en mij met een boekje in een zetel gepland.
Nog geen 10 minuten later was alles gepiept, hehe...
Zegt die baas zo tegen mij: 'madammeke, er is geen startprobleem. Ge zult die nieuwe wagen nog gewoon moeten worden"
Echt waar...
Ons taxibedrijf draaide dit weekend weer op volle toeren.
Blonde knul mocht zijn mama een uurtje zien in de bezoekruimte van de pleegzorgdienst, kleine broer en grote zus gingen een nachtje naar huis, kleine vent ging op bezoek bij zijn mama in de kliniek en blonde knul wou ook nog graag zijn premature zus in de kliniek bezoeken.
(en ondertussen mochten we ook nog onze nieuwe auto (lees:busje) gaan ophalen), woehoe, eindelijk plaats...
Ff uitzoeken hoe we dit het meest efficiënt konden aanpakken en hup.
Blonde knul naar de dienst gebracht en ondertussen met de anderen naar de supermarkt.
Toen ik blonde knul weer wou ophalen vroeg de begeleidster of ik even met zijn mama wou praten.
Ja, tuurlijk! Maar vanbinnen voel ik me dan wel redelijk ongemakkelijk. Niet omdat ik hier tegen op zie maar omdat ik weet dat zijn mama in kwestie staat te sterven.
Zij voelt zich tenslotte de mislukkeling die mij een hand komt geven en me bedankt omdat ik haar zoon opvang.
Meer dan een stevige handdruk en mijn oprechtste glimlach komt er op zo'n moment niet uit.
Heb haar wel even meegegeven wat een prachtzoon ze heeft en hoe lief ik hem wel vind.
Haar ogen lichtten zichtbaar op en ze gaf me natuurlijk gelijk.(of course)
Samen zijn we dan met de hele bende (in ons busje) grote broer en kleine zus gaan afzetten en heeft echtgenoot mij, grote zus en kleine vent in de ene kliniek afgezet om dan samen met blonde knul zijn zusje gaan bezoeken in de andere kliniek.
Wat een bedoening!!
Goed dat ik er zelf bij was of ik kon niet meer volgen, hehe.
Gisteren kleine en grote zus opgepikt van kamp.
Heb ze met twee in de tuin geplant en net niet gedesinfecteerd.
Wat was het weer een reuzekamp!
Grote zus haar 'froefroe' is herleid tot een kort streepje op haar voorhoofd!
'Vuile dag' was net iets te vuil blijkbaar.
Knippen was de enige oplossing!
Even getwijfeld of ik de hele valiesinhoud in de allesbrander zou gooien maar heb me dan toch maar een rondje wasmachien draaien gewaagd.
5 wasbeurten later ziet alles er redelijk fris uit! Nu ja, op een vlek meer of minder zal het ook niet meer aankomen.
Blonde knul was onder de indruk van grote zus (wie niet, ze is ook goddelijk ;-) en de kinderlijke one-liners vlogen al snel over en weer.
Nu moet je weten dat grote zus na elk chirokamp nog enkele dagen op fullspeed staat.
Gisterenavond was ze nog duchtig alle liedjes en rijmpjes aan het kwelen die ze de voorbije 10 dagen had geleerd.
Met een afgestreken gezicht vroeg blonde knul of hij een appel mocht?
- 'Ja, waarom?'
- 'Om in haar mond te steken gelijk bij de varkens'
Oké, 1-0 voor blonde knul.
Zoals eerder opgemerkt kijkt blonde knul zijn ene oogje iets meer richting zon dan het andere.
Vanmorgen aan de ontbijttafel zat kleine zus over blonde knul. Ik was ondertussen een lekker potje thee aan het zetten toen ik de volgende conversatie aanhoorde.
- 'Ség, naar waar kijk jij nu?' 'Naar mij of naar die vlieg?'
- 'Euh, naar u?'
- 'Maar uw oog kijkt naar mij en t ander naar die vlieg'
- ...
Ik moest een glimlach (ok, maybe not done) onderdrukken maar ben toch maar snel tussenbeide gekomen.
Heb een snelle, waarschijnlijk niet-deskundige uitleg gegeven over luie ogen en ben toen snel overgeschakeld over het niet luidop uitspreken van zulke zaken.
Het leven hoeft niet altijd moeilijk te zijn!
Een appel en een vlieg zijn soms genoeg om de moed erin te houden.
Fijn weekend!
Ik heb een blunder gedaan.
Niet expres maar wel eentje van formaat.
Per mail liet de pleegzorgbegeleidster weten dat de jeugdrechter een nieuwe 'maatregel' (zoals dat dan heet) heeft opgemaakt.
Hierin werd gesteld dat blonde knul volgende week vrijdag weer naar huis kan en de thuisbegeleiding opnieuw wordt opgestart.
Ondertussen moet ie de tijd in het pleeggezin gebruiken om te bekomen van de voorbije stresserende maanden.
Huh! Dacht ik, hoe kan dat nu!
Maar ik deelde de boodschap met blonde knul en die veranderde in een oogwenk van een klein hoopje ellende naar een vrolijk kereltje.
In mijn hoofd maalde de vraag waarom men hem en zijn mama een week opjaagt!
Waarom de jeugdbrigade hem in godsnaam moest oppikken zonder afscheid te laten nemen van zijn mama.
Waarom ze zelfs zijn babyzusje (dat op de premature afdeling in een couveuse ligt) onder de jeugdrechter laten plaatsen als alles amper 14 dagen later weer 'gewoon' kan.
Enkele uurtjes later telefoon van de begeleidster met de vraag om het nieuws nog niet aan blonde knul te vertellen.
Alle betrokken instanties zijn het niet eens met deze 'maatregel' en hij zou nog wel eens veranderd kunnen worden.
Whoops...
Te laat dus. Ik had het al verteld.
Afwachten nu, meer kan ik niet doen.
Tot ze zeker zijn wat ze gaan doen.
De problematiek van zijn mama is behoorlijk problematisch en teruggaan is volgens mij geen 'optie', of misschien maar voor even.
Maar ik wil die glimlach nog even vasthouden.
Gisterenavond zijn we naar een parkconcertje geweest en hij heeft uren gespeeld met de kinderen van vrienden (onder het mom van een nieuwe buurjongen (op zijn verzoek) en zichtbaar genoten.
Hij heeft zich niet in slaap gehuild en hij vertelde me dat hij zijn knuffel als hij weer naar huis gaat 'misslizzy' gaat noemen.
Dit geluk verstoor ik niet, al was het maar voor 14 dagen...
3 nachtjes heeft blonde knul hier al doorgebracht.
3 nachtjes heeft ie zich in slaap gehuild.
Overdag lukt het hem wel om flink te zijn
De gekke streken van kleine vent en t gezelschap van grote broer helpen wel.
Hij gaat van de trampoline in het zwembad en dan even in een hoekje.
Tot ie weer even wat adem heeft en opnieuw wil spelen.
Al merk ik dat hij zich heel schuldig voelt omdat hij plezier maakt!
Het gsm'tje bleek dan ook het enige te zijn dat hij net niet nodig had.
Wachtend op een telefoontje dat niet komt of midden in de nacht?
We hadden afgesproken 1 telefoontje per dag (wat best veel is in deze situatie).
Maar hier blijkt dus al snel dat mama haar afspraken niet kan aanhouden.
Blonde knul houdt tussen de zwempartijen door zijn telefoontje krampachtig vast maar er komt niets.
We hebben hem al 3 keer zelf laten bellen en dan is het mama die huilend aan de telefoon komt en blonde knul ontzettend ongelukkig maakt.
Mama beloofd om 21u nog een sms'je te sturen maar midden in de nacht horen we pas een biepje.
Ondertussen heeft ie zich natuurlijk al in slaap gehuild.
Het is een lieve jongen al is ie een ongelooflijke betweter.
Je merkt dat hij thuis het schip stuurde en zijn mama zo goed mogelijk rechthield en in bescherming nam.
Een gevaarlijke vorm van 'parentificatie' is dit.
Ik hoop dat hij buiten ons gezin en latere opvang goede psychologische opvang zal krijgen.
Hij weet niet dat wij zijn situatie kennen!
Hij denkt dat wij gewoon in opdracht van de jeugdrechter hem even 'bijhouden'.
Hij verbloemt dus ook mama haar 'problemen'.
Het gevolg is dus dat hij met de hele kwestie blijft zitten in zijn hoofdje.
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
Gisterenavond, 17.30u.
Voor de deur staan twee stoere (en knappe) kerels van de jeugdbrigade.
Met tussen hen in een klein, blond knulletje!
In zijn handen een plastieken zakje met twee chocowafels en een gsm'tje in.
De kleine jongen was terecht.
Zijn linkeroogje kijkt een beetje in de richting van de zon, zijn tandjes zijn in eeuwen niet gepoetst en uit zijn schoentjes kwamen teentjes piepen.
Geen emo-moment uit een familiefilm op een winterse zaterdagmiddag maar de pure realiteit.
1 van de kerels fluisterde in de gang dat heel de middag 1 groot dramatafereel is geweest.
Kleine vent en grote broer stonden er een beetje op te kijken en trokken hem al gauw mee richting trampoline.
Tijd voor wat info dus.
Blonde knul zijn mama had zelf de jeugdrechter gecontacteerd omdat ze toch het zinloze van haar vlucht had ingezien.
Maar dat had het afscheid niet minder dramatisch gemaakt.
Toen de kerels afscheid namen beloofde hij hard zijn best te doen opdat hij snel weer naar mama kon.
1 van de mannen nam hem bij de arm en verduidelijkte dat het absoluut niet aan hem lag.
Maar zo heeft hij het niet begrepen.
Vanmiddag beloofde hij me plots uit het niets dat hij alles voor me ging doen als hij in het zwembad mocht.
Huh... je mag zo ook in het zwembad hoor... Oh, dank u, sorry, dank u... en zo een keer of 10.
Hij blijft maar twee weekjes en dan gaat hij naar een instelling.
Twee weken omdat wij dan op reis vertrekken en er dan een plaats vrij is in een 'tehuis'.
Maar dat weet hij nog niet.
Hij denkt dat hij naar huis mag dan.
Ik zeg het hem niet, het is niet mijn taak en hij mag ons dit ook niet verwijten.
Dat is een beslissing van de jeugdrechter.
Dat gaat voor hem het beste zijn, de keuze van een 'tehuis' in het midden gelaten, voorlopig tot zijn mama haar leven weer wat op rails heeft.
Halleluja, ik ben er in ingeslaagd de meest geinspireerde, pedagogische, oudervriendelijke dagopvang uit te zoeken.
Eind juni waren we nochthans wreed content toen we in Antwerpen een centrum vonden waar workshops voor kinderen werden gegeven.
Handig voor onze probleem-donderdagen.
Donderdag 1 liep het al mis.
Rond 9.15u kreeg ik al telefoon of ik de grote broer kon komen
(terug)halen.
Was te klein zeiden ze.
- "Hallo, bood u geen opvang voor kinderen van het geboortejaar 2003?"
- "Ja maar, hij weent?"
- " ja, t is nogal nen onwennige (lees megaseut), hij moet maar flink zijn. Tot vanavond!
Donderdag 2 verliep ok
Vandaag weer telefoon.
-"Hallo, kunt u uw dochter komen halen".
-"Euh waarom".
-"Ja, we gingen wandelen en ze wou niet mee"
-"Oh... Wel dat is uw probleem. Hier thuis heeft die niks te willen." Geef ze maar eens aan de lijn.
-"Hallo"
-"Waarom wilt gij niet mee naar t bos wandelen"
-"Da is te ver"
-"Gij lamme...."
Kunt ge dat nu geloven. Welke opvangdienst werkt nu zo?? Gelukkig was het vandaag de laatste keer dat we er gebruik van gingen maken.
In geen honderd jaar schrijf ik mijn kinderen daar nog in.
En kleine zus hé, die schrijf ik vanavond nog in voor de 'dodentocht'.
Zal haar eens leren wat 'VER' is.
Soms is de wereld van pleegzorg een echte mallemolen. Zowel administratief als in je hoofd.
De kleine jongen is nog steeds niet terecht. Daar zit je dan met je opgemaakt bedje en kinderen die niet begrijpen waarom er nu toch geen 'nieuw kindje' komt.
'k Krijg het niet goed uitgelegd, want misschien komt ie toch nog maar misschien ook niet...
Dan het administratieve deel.
Ok, ik geef toe, ben er zelf geen held in en raak vaak documenten kwijt waarvan ik dacht ze niet meer nodig te hebben. Tot het tegendeel blijkt...
Gisteren ging ik reispasjes bestellen in het gemeentehuis.
Nadat ze eerst superbraaf bij de fotograaf op de stoel hadden gezeten (met de nodige complimenten over 'mijn' brave kindjes, hehe) wij naar het juiste loket.
Moeilijk hoor, reispasjes voor pleeggezinnen. Want hoe werkt dat nu?
De standaardprocedure is dat de biologische ouders op het document staan.
Ik neem ze wel mee naar het buitenland, dus...dan maar een samenstelling van gezin meegevraagd.
Pleeggezinnen madam, dat hebben wij hier nie!!
TONG... hallo, ben ik het enige pleeggezin in deze gemeente.
Na telefoontjes naar andere gemeentes (hoe doen jullie dat? Help!!!Weet iemand hoe dit werkt?), het comité van bijzonder jeugdzorg en de pleegzorgdienst niet veel wijzer geworden.
Zitten daar dan interimmers aan de telefoon die van niets op de hoogte zijn.
Ikkieniesnappie!
Enfin, heb dan maar zelf naar mijn begeleidster gebeld en blijkbaar komt er van hen uit wel nog een document dat een vrijgeleide zou zijn om vrij te reizen in het buitenland met pleegkinderen.
Wil niet graag gepakt worden voor ontvoering hoor.
Imagine...
Het (bijna) ergste is gebeurd.
Toen men vanmorgen de kleine jongen wou ophalen bleken ze op de vlucht te zijn geslagen.
Ergens dwaalt nu een kleine knul aan de hand van een verwarde mama!
De twee zijn geseind en men is met man en macht op zoek naar het duo.
Blijkbaar had ze begrepen wat er ging gebeuren en kon haar moederhart dit niet aan.
Alleen maakt ze het zichzelf nu wel heel moeilijk want nu is er geen plaats meer voor een dialoog en zal de jeugdrechter haar wel enige tijd alle contact ontzeggen.
Hier zitten we dan met ons mooi opgemaakt bedje met knuffel en nieuwe pijama!
Wie weet waar hij nu de nacht doorbrengt.
Hopelijk worden ze snel gevonden en wordt er naar een oplossing gezocht die voor alle partijen aanvaardbaar zijn.
De rechter heeft ons gevraagd het hele weekend stand-by te staan.
Dat gaan we zeker doen!
Hadden niet echt wilde plannen...
Morgen is het full house bij ons.
We krijgen een crisisplaatsing voor enkele weken.
Een knaapje van 10.
Het belooft niet gemakkelijk te worden.
De blauwe uniformen gaan hem morgen thuis weghalen omwille van allerlei redenen. Drugs, gevangenis, verwaarlozing etc.
Reden genoeg om op een levenslang trauma op te doen.
De politie waarvoor je zo bang bent en die je papa heeft opgesloten! Als die je komt halen moet je wel echt een stoute jongen zijn. Toch?
Ik hoop dat ik het mannetje kan opvangen en hem wat veiligheid kan bieden al is het maar voor even.
Er zou binnen enkele weken plaats zijn in een residentiële opvang (lees:tehuis) maar ter overbrugging komt ie even naar ons.
En omdat we toch nog plaats hadden krijgen we ook nog een hond op logie. Dat was al langer afgesproken dus daar kan ik niet meer van terug.
Ik weet wat doen volgende week...
Net toen ik dacht dat de rust een beetje wederkeerde voor mama van kleine vent is het tegenovergestelde gebeurd.
Mama heeft de vuisten van haar nieuwe 'vriend' gezien met totale inzinking en opname in pshyiatrie tot gevolg.
Hoe kon hij...?
Wetende dat kleine vent ook op die arm heeft gezeten waar diezelfde vuisten aan vasthangen is heel beangstigend.
1 brokje ellende en alles waar ze zo hard had aan gewerkt de voorbije maanden met een klap (letterlijk) van tafel geveegd.
In haar drang naar liefde en onvoorwaardelijk vertrouwen heeft ze zijn praatjes geloofd en gehoopt dat hij haar uit de hel zou halen.
Het tegendeel is waar!
Ik ben woest op die kerel.
Kleine vent verdient het zo hard om zijn mama weer bij zich te hebben. (al gaan we hem onwaarschijnlijk hard missen).
Zaterdag gaan we op bezoek met een grote bos bloemen voor de 'liefste mama'.
Hopelijk zet haar dat weer een beetje op een ladder richting zon.
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
Het (bijna) ergste is gebeurd.
Toen men vanmorgen de kleine jongen wou ophalen bleken ze op de vlucht te zijn geslagen.
Ergens dwaalt nu een kleine knul aan de hand van een verwarde mama!
De twee zijn geseind en men is met man en macht op zoek naar het duo.
Blijkbaar had ze begrepen wat er ging gebeuren en kon haar moederhart dit niet aan.
Alleen maakt ze het zichzelf nu wel heel moeilijk want nu is er geen plaats meer voor een dialoog en zal de jeugdrechter haar wel enige tijd alle contact ontzeggen.
Hier zitten we dan met ons mooi opgemaakt bedje met knuffel en nieuwe pijama!
Wie weet waar hij nu de nacht doorbrengt.
Hopelijk worden ze snel gevonden en wordt er naar een oplossing gezocht die voor alle partijen aanvaardbaar zijn.
De rechter heeft ons gevraagd het hele weekend stand-by te staan.
Dat gaan we zeker doen!
Hadden niet echt wilde plannen...
