Vandaag had ik een afspraak met Jelle in de plaatselijke Werkwinkel. Normaal kan de werkzoekende zelf alles regelen, maar als moeder van een werkloze maar daarom niet persé werkzoekende wou ik er zelf bij zijn, tot enige wrevel van de dame in kwestie. De medewerkster die ons ontving was vriendelijk en een beetje tè opgewekt naar mijn zin. Alsof ze een overdosis Prozac had genomen. Volgens mij was er helemaal geen reden om zo vrolijk te zijn. Jelle zat al 3 weken thuis en deed niks. Ze richtte het woord voornamelijk aan Jelle en negeerde mij in eerste instantie. Omdat ik graag op de hoogte ben van zijn dossier en ik daarover vragen stelde, richtte ze het woord uiteindelijk toch ook tot mij. Nu weet ik dat zijn wachttijd loopt tot 1 juni en hij ten vroegste ergens in die maand een uitkering kan ontvangen. Onder voorbehoud dat hij nog niet werkt natuurlijk. Ze overhandigde ook een papier dat hij op het einde van die wachttijd door de laatste school moet laten invullen en weer binnenbrengen. Niemand die dat voordien ook maar vermeld had, je moet het maar weten blijkbaar. Alsof ze merkte dat ik niet echt tevreden was met dit alles, stelde ze uiteindelijk voor om Jelle naar SBS te sturen, een organisatie die samenwerkt met de VDAB en jonge werklozen tot 26 jaar begeleidt in hun zoektocht naar werk. Dat zou misschien de oplossing kunnen zijn, volgens haar. De meeste jongeren die ze daar naar toe had gestuurd, hadden op die manier ook werk gevonden. De afspraak werd gemaakt op 16 april. Toen we na een halfuurtje buiten waren, liet Jelle duidelijk merken dat het nu welletjes was geweest. Ik had mijn zin gekregen en hij ging maar eens verder kijken. Omdat ik ook nog andere boodschappen had te doen, heb ik hem laten gaan.
Terug thuis, had ik de computer al opgezet en vroeg Tom hoe het was geweest. Het kan toch niet zijn dat je helemaal geen job vindt? We keken samen op de website van de VDAB en nee, het is niet eenvoudig als je geen diploma's, geen ervaring, geen rijbewijs, geen VCA attest enz. hebt. Zelfs de interimjobs liggen dan niet voor het rapen. Misschien die ene dan, alhoewel ze een 5 tal jaren ervaring vroegen? Uiteindelijk vond Tom het te gek dat wij een job aan het zoeken waren voor Jelle, die vrolijk buiten rondliep of bij een van zijn vrienden zat. Ik ben dan maar aan het avondeten begonnen. Tijdens de maaltijd werd er weer gepraat , samen met Natasja, die er intussen ook bij zat over jobs en interims en toen ik aan Jelle vroeg waarom hij eens niet bij de Colruyt ging informeren, kreeg ik als antwoord 'Ik dacht dat je niet meer ging zagen?' Want dat had ik hem gezegd en mezelf ook voorgenomen: doe wat je niet laten kunt, zolang je niemand ermee lastig valt en ik zal dat ook doen dan.
Na het avondeten heb ik nog even geskypet met ma, nu lukte het mij wel om te praten, ook over Jelle. Mama voelde zich niet echt goed, ze was naar de dokter geweest en had verstaan dat ze een strottenhoofdontsteking had. Ik maak me daar toch een beetje ongerust over, maar dat zal wel hopelijk weer nodeloos zijn.
Rond 22u was iedereen weer terug van weggeweest. Natasja bleef slapen bij Tom en Jelle verdween naar zijn kamer. Morgen weer een nieuwe dag, dan heb ik een afspraak met een maatschappelijk werker van het OCMW.
Vandaag was alles vrij rustig. Deze namiddag, na mijn werk, ben ik langs mijn ex-schoonzus geweest om te praten over Jelle en vooral om te nog eens te informeren hoe zij de situatie met hun dochter hebben opgelost. Het was moeilijk, zei ze. Uiteindelijk hebben ze besloten om een gemeubelde studio te zoeken en de waarborg ervan te betalen. Maandelijks is er ook een domiciliëring voor de huishuur geregeld. De rest was aan haar. Dat is nu een jaar of wat geleden en het verloopt niet vlekkeloos, maar het lukt tot hiertoe.
Misschien moet ik ook zoiets regelen voor Jelle. Alleen heeft hij nog geen inkomen, zelfs geen vervangingsinkomen voorlopig door de wachttijd.
Terug thuis en ik voel me moe. Alles is nochtans rustig maar wat gisteren gebeurde laat nog sporen na. Ik ben suf, kan me nergens lang op concentreren. Nochtans slaag ik er in de nodige bewijsstukken te vinden die het belastingkantoor nog van mij nodig heeft in verband met mijn aangifte vorig jaar. Morgen zal ik alles opsturen of misschien wel kunnen doorfaxen.
Ik had geen zin om te bellen met Patrick en ook niet om te skypen met ma. Later zal het wel lukken. Jelle komt spontaan de afwas wegzetten die ik gedaan heb en de tafel dekken. Hij is goed gezind, alsof er gisteren niets gebeurd is. Het leven kan toch simpel zijn? Wat voorbij is, is voorbij. Aan tafel maak ik met Thomas een paar afspraken over de volgende dagen. Wanneer hij juist vertrekt en of hij dan 's avonds nog blijft eten.
De rest van de avond verloopt in alle rust en zelfs de elektronische kaartlezer geraakt geïnstalleerd op mijn pc. Ik kijk wat de overheid zoal van mij weet, maar dat zijn uiteraard de droge gegevens. De problemen achter de mens zijn niet besteed aan de ambtenaren en dus ligt er niemand van wakker. Hoog tijd dat ik zelf ook ga slapen.
Ik ben vandaag ingestort. Hysterie - nervous breakdown, ik weet niet hoe je het moet noemen maar ik weet heel goed hoe het voelt. In mijn huwelijk voelde ik me regelmatig zo de laatste jaren. Wanhopig, ten einde raad, kapot. Geweend, geroepen, gesmeekt, alles geprobeerd. Nadien te veel gedronken en gerookt, het gevoel een zombie te zijn. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en maak ik opnieuw hetzelfde mee, maar dan met Jelle. Hij luistert niet, heeft veel praat, loopt gewoon over mij. Ik vraag om geen muziek te spelen: hij doet het toch. Ik vraag om geen 'vrienden' binnen te laten: hij doet het toch. Hij loopt binnen en buiten op de onmogelijkste uren, ook 's nachts en heeft de laatste dagen zelfs niet meer gegeten thuis. Ik weet dat hij joints rookt, ik weet niet of hij nog andere drugs gebruikt. Toen ik gisterenavond in zijn kamer kwam om voor de zoveelste keer te zeggen dat hij de muziek NU moest afzetten omdat het ten eerste laat is en ten tweede omdat Tom studeert, zag ik een lege fles rode wijn naast zijn bed staan. Nadien is hij nog buiten gegaan, hij kon amper op zijn benen staan. Hij zit nu 3 weken zonder werk. Op stempelgeld heeft hij nog geen recht.
Vanmorgen heb ik een afspraak gemaakt bij voor woensdag bij de Werkwinkel om zijn dossier te bekijken. De dame in kwestie vond het een beetje raar dat ik er als moeder wou bij zijn. En donderdag heb ik een afspraak met een maatschappelijk assistent van het OCMW om uit te zoeken of er (tijdelijke) oplossingen zijn. Na 2 jaar problemen en de laatste weken echt miserie, is de grens bereikt. Hij moet het huis uit. Bij zijn vader is hij na 1 jaar buiten gezet en nu woont hij sinds meer dan 2 jaar bij mij. Ik heb altijd begrip gehad en ben (te) geduldig geweest, ook in mijn huwelijk, maar de maat is niet vol, ze loopt over. Net als zijn vader maakt hij keer op keer beloftes die hij niet waarmaakt, of ten hoogste enkele dagen.
Gisterenavond heb ik nog gebeld met Tele Onthaal, maar die kunnen mij ook niet helpen. Ja, je kan er je verhaal aan kwijt. Als je als jongere problemen hebt, zijn er veel instanties waar je hulp kan zoeken. Als je als ouder problemen hebt met je volwassen zoon van 19, kan er blijkbaar niemand concreet helpen. Ik ben zo moedeloos en radeloos...
