Vandaag was het opnieuw een zalige zonnige lentedag. Dit is echt mijn favoriete weer. Je kan buitenkomen zonder je helemaal in te moeten pakken en je kan je koesteren in de zon zonder angst voor verbranding. Op het winteruur van 7 u vanmorgen was ik al uit bed. Toen ik de klokken op 8u had gezet en klaar was om naar de bakker te gaan, schoot me te binnen dat dit uur niet definitief weg is, maar dat de zomer het in bruikleen heeft gegeven aan de winter. Als de zomer definitief is afgezwaaid, krijg ik uiteindelijk mijn 'verloren' uurtje weer terug.
De rest van de voormiddag was ik bezig met het strijken en inpakken van de kitzak van Jelle, die 2 weken geleden zijn militaire opleiding begonnen is in Leopoldsburg. Alhoewel hij nog steeds zeer enthousiast is, zouden er volgens de media in de eerste maanden één op vijf rekruten stoppen tijdens de opleiding. Van de 38 in zijn peloton zijn hebben er reeds 8 de brui aangegeven, om diverse redenen. Dat is dus al zo goed als 1 op 5 en we zijn nog niet eens halfweg! Hopelijk brengt hij dit wèl tot een goed einde, ik zou anders echt niet weten wat hij nog kan gaan doen! We houden dus allemaal onze vingers gekruist. Straks is hij hopelijk weer op tijd in de kazerne en stuurt hij me vast een bericht. Pas dan ben ik weer even gerust.
In de namiddag gingen mijn vriendin en ik iets drinken op een terrasje in de buurt en konden we weer helemaal bijpraten. Heel relaxed en leuk. Patrick daarentegen had gisteren laten weten dat hij geen tijd had met zijn ouders op bezoek en zijn weekend met de kinderen, en dus was het ook niet verwonderlijk dat ik geen woord van hem hoorde. Het maakt me nog altijd een beetje triest en kwaad tegelijkertijd. Misschien daarover later meer.
Ja, ik weet het: het is een eeuwigheid geleden sinds ik iets blogde. Hoe dat komt? Ik kan het niet echt zeggen. In de winter zit ik altijd min of meer in een soort winterslaap. Figuurlijk dan. Maar dat kan de echte reden niet zijn. Er is ook zoveel gebeurd intussen!! Dit verhaal kan ik amper inhalen dus laat ik het maar stelselmatig komen. Wie moet er eigenlijk kunnen volgen? Als ik zelf nog maar kan volgen is het al lang goed. Laat ik het dan nu maar over deze moment hebben en over lezen bv. Momenteel ben ik in een boek van Connie Palmen bezig : De Wetten.
Sommige mensen lijken de wetten van nature in zich te hebben. Ze lezen geen boeken en hebben toch een mening, een overtuiging, een idee over hoe de wereld in elkaar hoort te zitten. Ik begreep niet hoe dit mogelijk was.
In zeven jaar ontmoet de vrouwelijke ik-figuur van de wetten zeven mannen; de astroloog, de epilepticus, de filosoof, de priester, de fysicus, de kunstenaar en de psychiater. Zij begeert in de mannen vooral de wetenschap die hen in staat stelt de wereld te begrijpen ente beoordelen. Via hun verhalen portretteren de mannen tegelijkertijd de vertelster, die verward raakt door het gebrek aan eenduidigheid.
Behalve als een reeks ongewone liefdesgeschiedenissen is De wetten te lezen als een bijzondere Bildungsroman, die de heldin uiteindelijk de rust brengt van een eigen, niet te interpreteren noodlot.
--------------------------------------------------- Tot daar de commentaar op de achterflap.
Ik ben benieuwd. Momenteel heb ik enkel het 1ste verhaal gelezen over 'De astroloog' en ik moet zeggen dat haar schrijfstijl me beviel. Ze schrijft over zichzelf op een manier waarop ik denk dat ik haar graag eens zou willen ontmoeten. Ook de astroloog had ik graag eens gesproken, maar volgens het boek is dit al te laat. Met deze paragraaf ben ik niet echt gelukkig: 'Aan een talent moet je gaan staan zoals je aan het leven gaat staan, want op een dag vallen ze samen en betekent het leven jouw talent en is het jouw talent om te leven. Een talent dat een bedrieglijke belofte blijft wordt je dood, daar ben ik van overtuigd'
Vandaag was een mooie dag. De lentezon scheen en ik kon zonder jas aan naar buiten zonder dat het te fris was. Ik stapte flink door naar de bib maar moest halverwege halt houden aan de sluis die juist openging om een binnenschip door te laten. Nog net op tijd kon ik me bedwingen om niet te zwaaien naar de schipper en zijn vrouw die bovendeks stonden. Wat zou ik eens graag helemaal meevaren tot de eindbestemming, waar die ook mocht zijn. Water heeft iets rustgevend en idyllisch maar kan anderzijds zo verwoestend zijn. Aangekomen in de bib, liet ik mij leiden door de alfabetische volgorde van mijn lijstje: Jammer, maar bij de H vond ik geen Haruki. Misschien was die wel uitgeleend? Of misschien had ik wel verder moeten zoeken naar Murakami, bedenk ik nu! Natuurlijk dat zal het zijn! In elk geval stond er bij de M van Mulisch geen 'ontdekking van de hemel' meer tussen. Die was zéker uitgeleend. Wel stond er 'De Aanslag' maar die had ik al gelezen.Ooit wil ik wel graag de film ervan eens zien. Bij de P vond ik dan wel 'De Wetten' van Connie Palmen. Connie lachte me vanop de achterflap vrolijk toe. Die ging alvast mee naar huis. Voor alle zekerheid nam ik nog een ander boek mee, kwestie van niet overmorgen al terug te moeten: 'Elementaire Deeltjes' van Houellebecq. Ik sprak mijn twijfels hierover uit tegen de bibliothecaresse en kreeg direct gelijk: zij zou nooit nog iets van die schrijver lezen. Hij had haar vakantie in Lanzarote verknoeid met zijn gelijknamige boek en dit 'meesterwerk' zou van hetzelfde laken een broek zijn. 'Walgelijke lectuur' vond ze het. Ik vond het wel grappig. Zelden had ik zo'n fanatieke reactie over een boek gehoord en al zeker niet van een bibliothecaresse.Tja, ik kan het niet zomaar eens zijn over iets waarover ik zelf niets weet? Dus er zit niets anders op dan het zelf proberen te lezen en er een oordeel over te vormen.
