'Een elementair deeltje is een deeltje dat niet te splitsen valt in andere deeltjes'
Deze morgen sloeg ik de laatste bladzijde van het boek om. En wat voor een boek!
Een boek dat heel tegenstrijdige gevoelens opwekt en dat ik dus niet in één woord kan vatten. Zou ik het iemand aanraden? Dat zou er zeker van af hangen wie het zou zijn.
Ik denk dat je een bepaalde leeftijd moet hebben om dit te lezen, zodat je voldoende achtergrond hebt. Als je nog vol idealen zit en je hoopt de diepere zin van het leven te doorgronden, dan worden deze met dit boek wel serieus de grond ingeboord.
Je mag ook geen te lange religieuze, politieke en morele tenen hebben om dit te lezen, en vooral: je moet ondanks alle walging blijven verder lezen. Want wat uiteindelijk pornografisch, anti-feministisch, anti-religieus, racistisch, anti- enz lijkt, blijkt een bittere ontleding van onze maatschappij, de moderne individualistische maatschappij te zijn.
We zijn niets, amper een elementair deeltje en we worden allemààl in ons hemd gezet.
De lange wetenschappelijke verklaringen waren mij wel te moeilijk, maar ik heb me erdoor geworsteld. Uiteindelijk komt het er - volgens mij - niet op aan om elke definitie en hypothese te begrijpen, zolang je maar de context begrijpt.
Als dat niet zo zou zijn, dan is het toch wel voor een héél select publiek beschreven
Het enige optimistische maar ook surrealistische in heel dit boek is wel het einde, waarin de mens erin geslaagd is om een nieuwe soort te ontwikkelen en dat onze soort erin heeft toegestemd om vrijwillig te verdwijnen.
.Maar de uiteindelijke ambitie van dit werk reikt verder dan het strikt historische vlak: het is geschreven om de ongelukkige en dappere soort te eren die ons heeft geschapen. Die deerniswekkende, vuige soort, nauwelijks van de aap te onderscheiden, die toch zoveel edele ambities met zich meedroeg. Die gekwelde, tegenstrijdige, individualistische en twistzieke soort met zijn grenzeloze egoïsme, die soms tot enorme geweldsuitbarstingen in staat was maar toch altijd in goedheid en liefde bleef geloven. De soort ook die voor het eerst in de geschiedenis van de wereld in staat was die mogelijkheid van zijn eigen opheffing in overweging te nemen, en die opheffing een aantal jaren later ook in praktijk wist te brengen. Nu het moment daar is dat haar laatste vertegenwoordigers zullen uitsterven, achten wij het gerechtvaardigd de mensheid deze laatste eer te bewijzen. ..
Dit boek is opgedragen aan de mens.
Bij mij blijft het in elk geval nazinderen en ik blijf er nog verder over nadenken.
Het trof me ook dat nu nèt in dit boek wordt gefilosofeerd over het boek A brave new world van Aldous Huxley, het boek dat ik 30 jaar geleden gelezen heb en dat een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten bij mij.
