Patrick is gisterenavond langs geweest en we hebben een paar mooie uren gehad - tot ver voorbij middernacht - alsof er niets aan de hand was. Ik ben er dan ook bewust niet over begonnen, over mijn twijfels, mijn angst, mijn eenzaamheid. Of is er echt niks aan de hand en beeld ik me alles maar in? Ik weet het niet meer maar voel me vaak ongelukkig. Ik mis aandacht en affectie vooral. Alles is zo koel en oppervlakkig geworden precies. Ook de mensen. De mensen stellen me keer op keer teleur. Misschien ben ik hypergevoelig.
Thomas is een paar uurtjes thuis geweest, terug van weekend, en blijft vanavond bij zijn vriendin slapen. Gelukkig is het met Jelle nog allemaal goed. Vanmiddag was hij hier om de was op te halen, op 2 dagen tijd gewassen en gestreken. Hij reageerde nogal heftig met enkele goed bedoelde raadgevingen van mij. 'Hij was volwassen nu en zo moest ik hem behandelen'. Daarna is hij kwaad vertrokken. Ik heb een bericht gestuurd dat ik hem zeker als volwassene wil behandelen als hij zich dan ook zo gedraagt. Na een uur belde hij op om zich te verontschuldigen en te zeggen dat hij naar de kazerne ging vertrekken.
De rest van de dag heb ik thuis doorgebracht. Gelezen, opgeruimd, buiten gewerkt en een beetje gepoetst. Allemaal met Klara op de achtergrond. Uit de top 100 heb ik nog de top 20 van de klassieke muziek heb ik nog gehoord van de . Ik heb een paar dingen opgeschreven voor later. Wat klassieke muziek betreft ben ik namelijk een complete leek. Mozart en Tchaikovsky hebben me ontroerd.
De wetten zijn uitgelezen en ik kan me erin vinden.
Misschien zijn mijn verwachtingen niet helemaal ingelost omdat voornamelijk het hoofdpersonage de wereld bekijkt door de 7 verschillende figuren (astroloog, epilepticus, filosoof, priester, fysicus, kunstenaar en psychiater). Ik had verwacht dat deze zelf meer hun levensvisie gingen uiteenzetten.
Niettemin blijft het een boeiend boek, met een redelijk open einde. Komt het goed nadat ze eerst volledig 'verteerd' werd door de liefde en in het laatste hoofdstuk een monoloog bij de psychiater schrijft? Misschien.
Ik herkende in elk geval de beschrijving van het zoeken naar 'iets'. 'Iets' dat je zal herkennen als het je pad kruist en dan pas je leven compleet kan maken.
En dit stukje vond ik ook wel sterk:
"...en dat hij niet genoeg van zichzelf hield om van mij te kunnen houden. Sinds wanneer heeft deze krankzinnige dooddoener ons in de ban? Welke achterlijke idioot heefft het in de hersens van de mensen zitten stampen dat ze eerst van zichzelf moeten houden voordat ze iemand anders lief kunnen hebben? Het is de meest belachelijke, de meest domme, de meest wrede wet ever en ze regeert de twintigste eeuw. Het is rabiate nonsens. Je moet van iemand anders houden en iemand anders moet van jou houden, dat moet je niet ook nog eens zelf hoeven te doen, dat is onmogelijk. Wie houdt er nu van zichzelf zonder door een ander bemind te worden? Niemand toch? Ja, een handvol monomane gekken met negen assertiviteitstrainingen achter de rug."
Vanavond kreeg ik een bericht van Jelle van een onbekend gsm nummer. Na mijn les belde ik hem kort terug, iets voor 22u. Zijn gsm-oplader is kapot en daardoor kon hij niks meer laten weten en kwamen ook mijn berichten niet aan. Maar hij is waar hij moet zijn en doet wat hij moet doen. Dat is het belangrijkste. Morgenavond komt hij naar hier en zal waarschijnlijk ook blijven slapen. Er zou een fuif in de buurt zijn. Dat zien we dan morgen wel weer. Wat een opluchting! Oeffffff.
Thomas is zijn onverschillige zelf en van Jelle heb ik niks meer gehoord. Vooral dat laatste baart me constant zorgen. Intussen ben ik al wat geoefend in de struisvogeltechniek: zo lang ik doe alsof er niks aan de hand is, is er ook niks aan de hand. Dat wil zeggen dat ik zoveel mogelijk vermijd om eraan te denken of over te praten.
Patrick heb ik niet meer gehoord sinds vorige week. Gisteren kreeg ik het te kwaad en na een paar smsen over en weer, vindt hij het blijkbaar beter om nog steeds afstand te houden. Hij vindt het niet leuk, maar doet het omdat ik het hem vroeg. Er is een misverstand, ofwel is het juist heel duidelijk : ik vroeg enkel om afstand te houden als hij tot niet meer in staat was dan dit.
Ik wist het al langer, maar sinds kort ben ik zeker: Ik ben een priemgetal, dus enkel deelbaar door 1 en zichzelf . In het boek 'De eenzaamheid van de priemgetallen' omschrijft Paolo Giordano het zo: 'Het zijn argwanende, eenzame getallen en daarom vond Mattia ze prachtig. Soms dacht hij dat ze per ongeluk in die rij waren terechtgekomen, dat ze erin vastzaten als pareltjes in een parelsnoer. Maar op andere momenten vermoedde hij dat ook zij misschien net zo hadden willen zijn als de andere, gewone getallen, maar dat ze daar om de een of andere reden niet toe in staat waren.'
Als ik dan toch een priemgetal ben, ben ik zeker het priemgetal 37 (mijn vroegere schoolnummer).
Gisteren ging alles goed tot een uur of 10 s avonds. Jelle had beloofd om te laten weten wanneer hij zou aangekomen zijn in de kazerne. Rond 18.30u kreeg ik bericht dat er weer een andere regeling van de trein was. Toen ik om 22u een bericht stuurde om te vragen of hij er nu al was, kwam dit niet meer aan.
Bij normale mensen wil dit misschien zeggen dat hun gsm plat, kapot of verloren is. Vervelend maar geen drama.
Bij Jelle weet je niet of hij bewust zijn gsm afzet omdat hij ergens is waar hij niet moet zijn of iets doet wat hij niet moet doen. Of niet doet wat hij juist wel moet doen.
Daarvoor heeft hij al meerdere keren zijn gsm afgezet zodat hij onbereikbaar was.
De laatste keer was enkele weken geleden. Vier lange dagen konden we hem niet bereiken en wisten we niet waar hij was. Allerlei scenarios gingen door mijn hoofd. Ik wist zelfs niet of hij nog wel leefde. Donderdagavond was de laatste keer dat we hem hadden gehoord.
Zaterdagmiddag besloot ik op het politiekantoor te gaan informeren of zij iets van hem wisten. Hij was in elk geval niet gearresteerd of geverbaliseerd. Misschien elders wel, maar dat konden ze van op hun computer niet zien. Ze zouden wel navragen en als ik het echt niet meer zag zitten, moest ik maar terugkomen om hem als vermist op te geven.
Heb je al naar de ziekenhuizen gebeld? vroeg mijn ma. Nee, dat had ik bewust nog niet gedaan. Ergens in mijn achterhoofd bleef een stemmetje zeggen dat er wel niks ergs zou gebeurd zijn.
Op maandagmiddag kwam hij weer boven water en belde me op. Ik was razend, maar vooral opgelucht.
Zijn vader en ik maakten hem heel duidelijk dat zoiets niet kon.
Van zijn kant kwam er opvallend weinig reactie. Vreemd vind ik dat nog altijd.
Intussen zijn we amper een maand verder en gebeurt dit.
Als hij gisteren om 00.00u niet in de kazerne was, heeft dit verregaande gevolgen .
Vorige nacht kon ik amper slapen, vandaag liep ik op de tippen van mijn tenen en nu voel ik stilaan dat ik uitgeput geraak.
Vandaag was het opnieuw een zalige zonnige lentedag. Dit is echt mijn favoriete weer. Je kan buitenkomen zonder je helemaal in te moeten pakken en je kan je koesteren in de zon zonder angst voor verbranding. Op het winteruur van 7 u vanmorgen was ik al uit bed. Toen ik de klokken op 8u had gezet en klaar was om naar de bakker te gaan, schoot me te binnen dat dit uur niet definitief weg is, maar dat de zomer het in bruikleen heeft gegeven aan de winter. Als de zomer definitief is afgezwaaid, krijg ik uiteindelijk mijn 'verloren' uurtje weer terug.
De rest van de voormiddag was ik bezig met het strijken en inpakken van de kitzak van Jelle, die 2 weken geleden zijn militaire opleiding begonnen is in Leopoldsburg. Alhoewel hij nog steeds zeer enthousiast is, zouden er volgens de media in de eerste maanden één op vijf rekruten stoppen tijdens de opleiding. Van de 38 in zijn peloton zijn hebben er reeds 8 de brui aangegeven, om diverse redenen. Dat is dus al zo goed als 1 op 5 en we zijn nog niet eens halfweg! Hopelijk brengt hij dit wèl tot een goed einde, ik zou anders echt niet weten wat hij nog kan gaan doen! We houden dus allemaal onze vingers gekruist. Straks is hij hopelijk weer op tijd in de kazerne en stuurt hij me vast een bericht. Pas dan ben ik weer even gerust.
In de namiddag gingen mijn vriendin en ik iets drinken op een terrasje in de buurt en konden we weer helemaal bijpraten. Heel relaxed en leuk. Patrick daarentegen had gisteren laten weten dat hij geen tijd had met zijn ouders op bezoek en zijn weekend met de kinderen, en dus was het ook niet verwonderlijk dat ik geen woord van hem hoorde. Het maakt me nog altijd een beetje triest en kwaad tegelijkertijd. Misschien daarover later meer.
Ja, ik weet het: het is een eeuwigheid geleden sinds ik iets blogde. Hoe dat komt? Ik kan het niet echt zeggen. In de winter zit ik altijd min of meer in een soort winterslaap. Figuurlijk dan. Maar dat kan de echte reden niet zijn. Er is ook zoveel gebeurd intussen!! Dit verhaal kan ik amper inhalen dus laat ik het maar stelselmatig komen. Wie moet er eigenlijk kunnen volgen? Als ik zelf nog maar kan volgen is het al lang goed. Laat ik het dan nu maar over deze moment hebben en over lezen bv. Momenteel ben ik in een boek van Connie Palmen bezig : De Wetten.
Sommige mensen lijken de wetten van nature in zich te hebben. Ze lezen geen boeken en hebben toch een mening, een overtuiging, een idee over hoe de wereld in elkaar hoort te zitten. Ik begreep niet hoe dit mogelijk was.
In zeven jaar ontmoet de vrouwelijke ik-figuur van de wetten zeven mannen; de astroloog, de epilepticus, de filosoof, de priester, de fysicus, de kunstenaar en de psychiater. Zij begeert in de mannen vooral de wetenschap die hen in staat stelt de wereld te begrijpen ente beoordelen. Via hun verhalen portretteren de mannen tegelijkertijd de vertelster, die verward raakt door het gebrek aan eenduidigheid.
Behalve als een reeks ongewone liefdesgeschiedenissen is De wetten te lezen als een bijzondere Bildungsroman, die de heldin uiteindelijk de rust brengt van een eigen, niet te interpreteren noodlot.
--------------------------------------------------- Tot daar de commentaar op de achterflap.
Ik ben benieuwd. Momenteel heb ik enkel het 1ste verhaal gelezen over 'De astroloog' en ik moet zeggen dat haar schrijfstijl me beviel. Ze schrijft over zichzelf op een manier waarop ik denk dat ik haar graag eens zou willen ontmoeten. Ook de astroloog had ik graag eens gesproken, maar volgens het boek is dit al te laat. Met deze paragraaf ben ik niet echt gelukkig: 'Aan een talent moet je gaan staan zoals je aan het leven gaat staan, want op een dag vallen ze samen en betekent het leven jouw talent en is het jouw talent om te leven. Een talent dat een bedrieglijke belofte blijft wordt je dood, daar ben ik van overtuigd'
Vandaag was een mooie dag. De lentezon scheen en ik kon zonder jas aan naar buiten zonder dat het te fris was. Ik stapte flink door naar de bib maar moest halverwege halt houden aan de sluis die juist openging om een binnenschip door te laten. Nog net op tijd kon ik me bedwingen om niet te zwaaien naar de schipper en zijn vrouw die bovendeks stonden. Wat zou ik eens graag helemaal meevaren tot de eindbestemming, waar die ook mocht zijn. Water heeft iets rustgevend en idyllisch maar kan anderzijds zo verwoestend zijn. Aangekomen in de bib, liet ik mij leiden door de alfabetische volgorde van mijn lijstje: Jammer, maar bij de H vond ik geen Haruki. Misschien was die wel uitgeleend? Of misschien had ik wel verder moeten zoeken naar Murakami, bedenk ik nu! Natuurlijk dat zal het zijn! In elk geval stond er bij de M van Mulisch geen 'ontdekking van de hemel' meer tussen. Die was zéker uitgeleend. Wel stond er 'De Aanslag' maar die had ik al gelezen.Ooit wil ik wel graag de film ervan eens zien. Bij de P vond ik dan wel 'De Wetten' van Connie Palmen. Connie lachte me vanop de achterflap vrolijk toe. Die ging alvast mee naar huis. Voor alle zekerheid nam ik nog een ander boek mee, kwestie van niet overmorgen al terug te moeten: 'Elementaire Deeltjes' van Houellebecq. Ik sprak mijn twijfels hierover uit tegen de bibliothecaresse en kreeg direct gelijk: zij zou nooit nog iets van die schrijver lezen. Hij had haar vakantie in Lanzarote verknoeid met zijn gelijknamige boek en dit 'meesterwerk' zou van hetzelfde laken een broek zijn. 'Walgelijke lectuur' vond ze het. Ik vond het wel grappig. Zelden had ik zo'n fanatieke reactie over een boek gehoord en al zeker niet van een bibliothecaresse.Tja, ik kan het niet zomaar eens zijn over iets waarover ik zelf niets weet? Dus er zit niets anders op dan het zelf proberen te lezen en er een oordeel over te vormen.
Het is zomer en komkommertijd. Thomas is geslaagd in zijn 1ste jaar bedrijfsmanagement en Jelle zit nog steeds zonder werk. Aan de ene kant een enorme opluchting dus, aan de andere kant een grote ergernis. De tegenstellingen kunnen niet groter zijn! In plaats van gemoedelijk kabbelend, is het alsof mijn levensweg van het ene dal via een heuveltje af en toe, naar hzt andere dal loopt. Ik ben nog steeds parttime werkloos en heb enkele sollicitaties en een examen achter de rug, zonder veel resultaat. De laatste week op het werk is ingegaan en er zal nog veel te doen zijn voor ik vrijdagmiddag de deur achter me dicht trek! Aan het huis is er wegens te weinig financiën en niet-omkijkende werklui niets meer veranderd.
Intussentijd heb ik genoten van de vrije tijd in de namiddag en heel veel gelezen. Na 'Wilde Zwanen' van Jung Chang kwam 'De Aanslag' van Harry Mulisch en nu 'Het leven van Sofie' van Jostein Gaarden. Het is alsof ik voortdurend in een andere wereld zit als ik lees en ik trek me er met plezier in terug van zodra ik kan. Een struisvogel zou niet beter zijn kop in het zand kunnen steken en doen alsof de rest van de wereld niet meer bestaat.
Als ik niet lees bereid ik me voor op 16 dagen vakantie in Spanje binnenkort. Inpakken om op vakantie te vertrekken is telkens weer zenuwslopend en lijkt van levensbelang, terwijl ik intussen al wel heel goed weet dat het niet zo'n grote rol speelt of ik nu dit of dat topje meeneem. En toch kan ik het niet laten! Het heeft te maken - vermoed ik - met dat ik zo'n perfect mogelijke vakantie wil genieten en niets aan het toeval wil overlaten. Alsof je belangrijke zaken ècht in de hand zou hebben! Mentaal probeer ik me ook voor te bereiden om het huis in 'onbeheerde' handen achter te laten. Loslaten is de boodschap maar alle gedachten aan wat er eventueel kan gebeuren terwijl Thomas en vooral Jelle hier alleen zullen zijn, maken me bijna panisch. Maar goed geoefend in 'struisvogel spelen' zal het me wel lukken om er zo weinig mogelijk aan te denken en intussen mijn vingers zo hard gekruist te houden dat ze er pijn van gaan doen. Ik weet nu al dat de terugrit naar huis zenuwslopender zal worden naarmate ik dichterbij kom, om dan ademloos de deur open te doen en - hopelijk - direct daarna opgelucht te kunnen ademhalen.
Enfin, zo ver is het nog helemaal niet. Eerst nog een weekje te gaan...
Er is een probleem tussen Patrick en mij, al beweert hij van niet. De laatste tijd is hij duidelijk minder bereikbaar, minder enthousiast, minder verlangend en meer gelaten.
Elke keer ik erover begin, beweert hij dat ik spoken zie. Maar het is wèl zo, ik ben er zeker van!
Ik weet natuurlijk dat er problemen zijn in de zaak. We praten veel over een eventuele oplossing, het wordt waarschijnlijk een andere locatie.
En ik weet ook dat hij al jaren niet gelukkig is met onze situatie. We zien elkaar gemiddeld één keer per week: als ik naar hem ga. Het is dan ook niet bij de deur, zon 30 km, maar zelden komt hij hier naar toe. Dat heeft natuurlijk alles te maken met mijn huiselijke situatie. De kinderen lopen hier binnen en buiten, dus een beetje privacy is moeilijk. Maar toch
Hij zou volgens mij meer moeite kunnen doen. Hoe vaak heb ik hem al niet gevraagd om in het weekend te komen eten, weliswaar samen met mijn kinderen? Of om gewoon eens langs te komen op een avond?
Maar nee, altijd heeft hij wel iets aan de hand, ofwel zegt hij er gewoon geen zin in te hebben.
Om de twee weken heeft hij een weekend zijn kinderen, waar hij dan ook erg mee bezig is. Twee keer hebben we samen een zondags uitstapje gemaakt met de kinderen maar meestal blijven ze gewoon thuis of gaan ze samen naar zijn ouders.
Ik vind het heel eenzijdig, al kan ik nu ook weer niet zeggen dat hij er nooit is voor mij.
Eigenlijk wil ik me niet vastklampen aan hem maar hij is wel de enige vriend die ik heb, dus als hij er niet is, is er niemand.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik nog nooit zo alleen ben geweest als tegenwoordig. Geen broers of zussen, mijn ouders wonen en genieten in het zonnige zuiden, geen collegas waar ik mee samenwerk en enkele overblijvende vrienden van een jarenlang isolatie door mijn huwelijk, waar ik sporadisch eens mee afspreek om het dan vooral gezellig te houden en minder om mijn hart te luchten.
Vorige week hadden we nog ruzie. Dat wil zeggen, ik had ruzie met hem, hij begreep het probleem niet. We hadden elkaar de dag voordien nog gezien in het restaurant van Natasja, voor een lunch en hoewel hij als eerste moest vertrekken naar de zaak en ik nadien mijn wekelijkse boodschappen ging doen, had hij niet eens gevraagd om langs te komen voor ik weer naar huis reed. Natuurlijk had ik dat zelf kunnen doen, maar ik hoopte op een spontane vraag. Toen ik onderweg naar huis in de file stond, kreeg ik een sms van hem: of het druk was in de winkel en of ik geen koffie kwam drinken? Ik verdenk hem ervan om gewacht te hebben tot hij zeker was dat ik terug thuis zou zijn, dus daarover ging mijn frustratie.
Natasja is sinds een half jaar een vriendin geworden, meer van hem dan van mij. Ze heeft een restaurant in zijn buurt waar we samen al enkele keren waren gaan eten. Nadien kwamen ze elkaar enkele keren tegen in de buurt en ook met zijn ouders en andere vrienden ging hij er toen eten.
Met oudejaarsavond waren we samen uitgenodigd voor een privé feestje in het restaurant, samen met een tiental andere mensen. Het was lekker en gezellig, tot het in de vroege uurtjes een beetje uit de hand liep door het drankgebruik van de andere gasten en Natasja en haar man. Die twee hebben al langer problemen in hun relatie trouwens, maar tegenwoordig gaat het daar wel heel erg fout.
Zo is ze wel al eens bij hem op de zetel blijven overnachten omdat ze niet meer naar huis toe durfde wegens het echtelijk geweld daar. Patrick had me toen per sms verwittigd en gezegd dat ik me nergens zorgen om moest maken en zeker niet moest schrikken als ik de dag nadien Natasja zou aantreffen op de zetel. Ze was helemaal van de kaart en hij kon ze moeilijk op straat laten staan.
Toen ik die zondagochtend aanbelde, was ze alweer naar huis en er was absoluut niets gebeurd volgens hem. Hij was boven in bed gaan slapen en zij beneden op de zetel en ze was al vertrokken nog voor hij zelf was opgestaan.
Vorige week, toen Patrick al vertrokken was naar de zaak en ik nog een koffie bleef drinken, vernam ik toevallig van haar dat dit al meerdere keren gebeurd was en dat ik daar echt niets achter moest zoeken. Het klonk heel geloofwaardig, dat wel, maar waarom had Patrick dit verzwegen? Gewoon, omdat hij wist dat ik het niet leuk zou vinden, zei hij.
Tja, ik wil het wel geloven maar ben ik dan niet naïef?
Intussen zijn er weer enkele weken voorbij gegaan en is er weinig of niets veranderd.
Thomas zit midden in zijn examenperiode. Jelle heeft een week geleden op mijn aanwijzingen dan toch enige moeite gedaan om naar werk te zoeken, helaas tot hiertoe zonder resultaat.
Hij is ook enkele keren met Luc mijn ex meegegaan om wat te werken bij zijn zus aan een nieuw tuinhuis.
Luc heeft hier vorige week nog gezeten in afwachting tot Jelle klaar was en een kop koffie gedronken. We hebben wat gepraat, voornamelijk over zijn werk dat hij kwijt is en over de kinderen. Ik merkte dat hij toch wel schrok van sommige dingen die ik vertelde, hij had niet gedacht dat het zo erg was met Jelle, en dan heb ik niet eens alles verteld.
Hoe kon het ook dat hij het wist? Ik had niet de neiging om bij hem steun te zoeken, sinds hij is weggegaan heeft hij steeds een houding aangenomen dat hij een nieuw leven leidde en niet wou lastig gevallen worden met futiliteiten. Indertijd heb ik hem nog telefonisch op de hoogte gebracht van de perikelen met Jelle en de politie en de Jeugdrechtbank.
Eén keer heb ik hem daar ontmoet, daarna hield hij het voor bekeken.
Steeds moest ik zelf bij alle instanties gaan aankloppen en op zoek gaan naar enige hulp of antwoorden op mijn vragen. Meer dan eens kon ik het niet laten om tegen de kinderen te laten horen dat hun vader er makkelijk van af kwam zo.
Sinds vrijdag loopt het weer mis: Jelle kwam weer niet opdagen voor het avondeten en nadien kon ik hem ook niet op gsm bereiken. Zaterdagmorgen om 6u, hoorde ik hem de trap opgaan naar zijn kamer en nadien zag ik nog een ander paar (mannen)schoenen in de gang staan, wat wou zeggen dat hij weer een logé bij had, ondanks mijn verbod.
Ik zat er vroeger niet mee dat er een vriend van Jelle bleef slapen, tot ik midden in de nacht de politie over de vloer kreeg omdat die bewuste vriend toen een auto-inbraak had gepleegd, waar gelukkig! Jelle niets mee te maken bleek te hebben achteraf.
Het hele huis stond toen op stelten, alle kamers werden gecontroleerd, inclusief die van Thomas waar toen met mijn medeweten hij en zijn vriendin lagen te slapen.
Het duurde even voor ik gekalmeerd was en nadien met mijn kamerjas aan een verklaring moest afleggen. Iedereen moest toen trouwens een verklaring afleggen en de bewuste vriend werd meegenomen naar het politiekantoor.
Zaterdag lag Jelle nog steeds te slapen toen ik boodschappen ging doen en de rest van de dag ging genieten van een zwem- en saunabeurt. Toen ik om 18u terug thuis was om het avondeten te bereiden, was er niemand thuis. Om 19u kwam Thomas binnen, die wist dat we dan gingen eten. Jelle was weer nergens te bekennen en uiteindelijk heb ik samen met Thomas gegeten. Het eten van Jelle bleef staan tot s anderendaags: dan heb ik het weggegooid.
Toch had ik Jelle die avond nog 2 minuten gezien. Niet toen hij binnenkwam, hij was blijkbaar onhoorbaar binnengekomen toen ik in de tuin zat te lezen, maar toen hij weer wou vertrekken rond 21u. Iemand stond hem op te wachten buiten aan de deur.
Ik had intussen ontdekt dat ik 20 euro miste en toen ik Jelle daarnaar vroeg, gaf hij zonder omwegen toe dat hij die gepakt had om iets te gaan drinken. Een maand of twee geleden heeft hij zo eens 50 euro weggenomen.
Ik weet natuurlijk dat hij zonder geld zit en dat dat alles behalve leuk is, maar ik gaf hem bewust geen geld meer om hem op die manier aan te moedigen om werk te zoeken en te vinden.
Vannacht (of vanmorgen) heb ik hem zelfs niet horen thuis komen en voorlopig ligt hij nog in bed. Er stonden ook geen andere schoenen meer in de gang.
Ik ben nog altijd ten einde raad wat betreft Jelle.
Zelf ben ik ook nog steeds parttime werkloos sinds maart. In de voormiddag werk ik nog steeds maar het bedrijf waar ik in de namiddag werkte ligt plat wegens een grote brand. Verwachte heropstartdatum is einde dit jaar.
Ik laat alle mogelijkheden open, maar ondertussen zoek ik verder naar een parttime voor de namiddag, wat niet gemakkelijk te vinden is.
Momenteel is mijn eerste sollicitatie nog steeds in afwachting, daar maak ik nog steeds veel kans maar door familiale omstandigheden is de aanwerving voorlopig uitgesteld naar juni.
.
De kandidatuurstelling bij het OCMW is binnengebracht en 14 juni is er een schriftelijk examen. Verwacht aantal kandidaten: een 100-tal. Voor de geslaagden is er enkele weken nadien een mondelinge proef: ik ben benieuwd!
Ja natuurlijk, één fulltime zou praktischer zijn dan 2 parttimes, maar jammer genoeg ben ik in dat familiebedrijfje bijna ingegroeid na meer dan 20 jaar daar te werken. Het is aangenaam werken en omdat mijn baas al enkele jaren gezondheidsproblemen heeft, en op het einde van zijn carrière is (er is ook geen opvolging), ben ik weer te soft om daar te vertrekken.
Ik had me voorgenomen om te blijven zo lang het duurt.
Maar zo lang ik alleen ben of zeker voor de kinderen moet zorgen, zal ik fulltime moeten blijven werken en dus kom ik vroeg of laat misschien weer in een moeilijk parket te zitten?
Waarom ben ik geen overbeterlijke egoïst die alleen aan zichzelf denkt? Het zou véél gemakkelijker zijn dan. Of niet?
Sinds enkele dagen ben ik het boek Wilde Zwanen van Jung Chang aan het lezen.
Een familiekroniek over haarzelf, haar moeder en haar grootmoeder en de tijden waarin ze zijn opgegroeid in China. Van de oude heersers naar het communisme van Mao.
Het leest niet echt vlot door de vele politieke gebeurtenissen en beschrijvingen van de Chinese samenleving, maar niettemin is het toch boeiend. Zeker schokkend om te lezen hoezeer de mensen hebben afgezien onder de verschillende regimes en hoe ze op alle mogelijke manieren probeerden om te overleven. Ik begrijp nu ook hoe gemakkelijk het is om te strijden voor idealen en vervolgens door weer een dictator geïndoctrineerd te worden zodat je daar ook in gaat geloven. Op dat gebied zijn er volgens mij wel meer gelijkenissen tussen Mao en Hitler: ze zweepten hun volk op en verdraaiden de werkelijkheid zo, dat ze zelf altijd in het beste daglicht stonden, tot vroeg of laat de ogen van de mensen ook opengaan natuurlijk.
Ik ben nu halfweg en ploeter een beetje verder in het boek. Om maar een klein beetje te kunnen begrijpen, hoe anders een land als China vandaag is dan het onze en waar de oorsprong ligt van dit alles, moet je dit wel gelezen hebben.
100 jaar is heel lang en het was dan ook een dik boek. En toch leest het redelijk vlot, als je je aandacht er maar kan bijhouden want ondanks de stamboom vooraan in het boek, zijn al de generaties Buendias waarvan er velen dan nog eens dezelfde voornaam krijgen, moeilijk uit elkaar te houden. Ze worden geboren, groeien op, zijn gelukkig of juist niet en sterven vroeg of laat, onontkoombaar aan hun lot. Het is een tragisch verhaal met passie en nostalgie en magie, en toch ook grappig door de onwaarschijnlijke dingen die gebeuren en verteld worden alsof ze doodnormaal zijn: een vrouw die ten hemel opstijgt, een telefoon die na jaren op de verlaten plantage begint te rinkelen, gele vlinders die hardnekkig rond iemand anders hoofd blijven fladderen, een baby met een varkensstaart die door de termieten wordt weggedragen en nog zoveel meer! Grappig was ook dat er op het einde van het verhaal gesproken wordt over België en een Belg, Gaston.
De Radio 1 luisteraars hebben de openingszin van dit boek enkele jaren geleden verkozen tot mooiste openingszin: ,,Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendia denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.''
Zoals de tijd in Macondo voortschrijdt, gaat ze hier ook voorbij. Momenteel zelfs redelijk rustig. Thomas is volop bezig met de voorbereidingen van zijn naderende examens (althans dat hoop ik toch) en Jelle heeft nog steeds geen werk. Hij is de halve nacht wakker en slaapt vervolgens een halve dag. Iedereen geeft toe dat het zo niet langer kan - inclusief Jelle - maar niemand weet blijkbaar een oplossing. Ik ben moe van al het klagen en zagen over werk zoeken, en me kwaad te maken over zijn gedrag. Loslaten wil ik wel, maar in de praktijk blijkt het niet zo simpel. Je zet toch niet je eigen zoon op straat, zonder inkomen en zonder iets?
Morgen gaan we mijn ex-schoonmoeder opzoeken in het ziekenhuis. Sinds gisterenavond is ze er opgenomen, hopelijk niet al te ernstig. Maar zij is halverwege de 70 en ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat - net zoals in het verhaal van 100 jaar eenzaamheid - niets voor eeuwig is, of juist wel...
Vanmorgen kwam Luc langs om Jelle op te halen voor een dagje werken bij hem. Bij het wachten aan de deur op Jelle, hebben we even staan praten over koetjes en kalfjes. Het was zoals elke keer een beetje raar om dat te doen, alsof er nooit iets was gebeurd en alle voorgaande jaren niet hadden bestaan.
Om 10u moest ik me klaar maken om te vertrekken naar de boerderij, waar er een verrassingsbrunch werd gegeven ter ere van de 50ste verjaardag van een vriendin. Deze wist uiteraard nergens van, en werd door haar zonen tot daar geloodst onder het mom van een of ander afscheidsfeestje. De broers en zussen hadden alles georganiseerd in het huis van één van hen. De boerderij lag niet zo ver van de hoofdbaan, langs een smalle baan, temidden van het groen en andere vrijstaande huizen. De meesten van ons waren op tijd en na het afgeven van onze -geheel vrijwillige - etensbijdrage, werden we naar een andere kamer gebracht. We hadden elk een stel houten stokken of ander materiaal gekregen, waarmee we dan heel veel lawaai maakten bij binnenkomst van de jarige. Zij was totaal onwetend en op dat moment ook behoorlijk van haar stuk door zoveel mensen en lawaai tegelijkertijd. De verrassing was dus geslaagd en dat maakte het plezier voor de aanwezigen eens zo groot. Het werd een prachtige middag in een gemoedelijke sfeer, ondanks het slechte weer. Na een glaasje cava, mochten we aanschuiven aan het her en der verspreide buffet, de soep die stond te pruttelen in de open keuken, de groententaart die recht uit de oven kwam, de professionele koffiemachine die een bereidwillig iemand daarnaar toe had gebracht voor de gelegenheid, de zelfgemaakte fruitbiscuit en nog veel lekkers. Ik volgde een minirondleiding door de rustieke en romantische boerderijtuin, de houtwallen, de rozenboog en een minivijvertje. De schapen stonden - op verzoek - bij de buren om ook daar de gazon te kortwieken. Jammer dat de zon niet scheen maar binnen was het daardoor eens te meer knus door de rustieke en creatieve inrichting van de voormalige boerderij en de grote tegelkachel die een gezellige warmte uitstraalde. We praatten met enkele zussen en broers en mij trof niet zozeer de niet-zichtbare samenhorigheid, maar meer de gemeenschappelijke uitstraling van ongetwijfeld levendige en chaotische jeugdjaren te midden van zoveel broers en zussen. Natuurlijk zal het niet altijd rozengeur en maneschijn geweest zijn en toch lijkt het mij dat er veel meer gerelativeerd wordt en heel veel dingen ongemerkt tussen de plooien van het leven verdwijnen. Ach, het gras is altijd groener aan de andere kant maar ik denk dat ik graag geruild had nu. Als enig kind thuis miste ik vroeger geen broers en zussen, omdat ik niet beter wist. Nu lijkt het mij bijzonder prettig om een onzichtbare band te hebben, die nooit ophoudt te bestaan, al hoor ik van anderen soms ook een heel ander soort verhalen natuurlijk.
Patrick had vandaag het communiefeest van zijn zoon en samen met zijn ouders ging hij 's middags uit eten. Tot gisterenavond voelde ik me hierdoor erg opzijgeschoven en genegeerd omdat hij me niet eens mee had gevraagd. Toen ik in de late namiddag naar huis keerde, had ik sinds lange tijd weer een tevreden gevoel.
Mijn volgend boek is 100 jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Marquez. Iets totaal anders dan het vorige dus, maar omdat het ook bij de klassiekers behoort, wil ik het graag lezen. Na een derde van het boek gelezen te hebben, vliegen de Josés en de Arcadio's me om de oren zodat ik moeite heb om ze nog allemaal uit elkaar te houden. Er staat dan ook niet voor niks een stamboom op de 1ste bladzijde van het boek. En toch, na bladzijde 43 wist ik het al: dit wordt een echt 'verhaal'. Zo'n verhaal dat je iemand kan vertellen om geboeid naar te luisteren. Want er gebeurt één en ander! De meest fantastische dingen passeren de revue: van een zigeuner die latijn spreekt, een 200 jaar oude bard, een kolonel die keer op keer aan de dood ontsnapt, een meisje dat uit frustratie in het geheim aarde eet, een zak met beenderen die overal opduikt, een man die jarenlang aan een kastanje is gekluisterd door zijn familie wegens vergevorderde waanzin en wie weet wat nog allemaal.
Vandaag zei Patrick me dat ik cynisch geworden ben de laatste tijd. Zo was ik vroeger niet. Ik weet dat het waar is en ik vind het zelf wel jammer eigenlijk. Maar ik kan het ook niet helpen, telkens weer doe ik het. Tegen hem, tegen mijn kinderen, tegen de mensen in het algemeen. Maar hoe dichter ze bij mij staan, hoe cynischer ik word blijkbaar. Ik doe het niet om een ander te kwetsen - al valt het duidelijk niet in goede aarde - want ik kwets er eerder mezelf mee. Waarom doe ik het dan? Misschien om mezelf te beschermen tegen de hardheid van het leven? Of is het juist door de hardheid van het leven dat die eelt op mijn ziel gekomen is? Ik weet het echt zelf niet. En gaat cynisme nog ooit weg eigenlijk?
Nu ja, 100 jaar cynisme is misschien minder erg dan 100 jaar eenzaamheid. Al denk ik wel dat het één iets te maken zou kunnen hebben met het ander...
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (Milan Kundera)
Het boek is uit. Deze cover vond ik sprekender door de bolhoed die voorkomt in het verhaal.
De laatste bladzijden ontlokten mij tranen van ontroering. De liefde tussen Thomas en Tereza is verweven met jaloezie, erotische uitspattingen en blijkt uiteindelijk toch onvoorwaardelijk. Franz en Sabina ondergaan hun eigen lot, los van wat ze eigenlijk zelf willen. Wat me trof in dit boek is deze passage:
Een mens kan nooit weten wat hij wil, omdat hij maar een leven heeft dat hij niet aan zijn voorgaande levens kan toetsen, noch in zijn volgende levens kan herstellen. Is het beter samen met Tereza te zijn of alleen te blijven? Er bestaat geen mogelijkheid om na te gaan welke beslissing beter is, want er is geen vergelijking. Wij maken alles zomaar voor het eerst en onvoorbereid mee, net als een acteur die voor de vuist een stuk speelt. Maar wat kan het leven waard zijn, als de eerste repetitie voor het leven al het leven zelf is? Het leven lijkt daarom altijd op een schets. Hoewel het woord schets evenmin juist is, want een schets is altijd een ontwerp voor iets, de voorbereiding voor een schilderij, terwijl de schets van ons leven een schets is voor niets, het ontwerp zonder een schilderij. Einmal ist keinmal, herhaalt Tomas het Duitse gezegde. Wat maar een maal gebeurt, hoeft net zo goed helemaal niet te gebeuren. Als we maar een leven mogen leven, hoeven we net zo goed helemaal niet te leven.
Het maakt dus eigenlijk niet uit welke beslissing we ook nemen want we weten nooit op voorhand of die goed of slecht zal zijn. De enige manier waarop je dus iets kan beslissen, is met je hart. Je verstand kan niet voorzien of het goed of fout is. Het leven is niet eens een generale repetitie, het is een banale improvisatie. Je kan alles maar 1 keer doen. Sommigen van ons zijn duidelijk beter in het improviseren dan anderen, anderen komen nog netjes op hun pootjes terecht na dit experiment, nog anderen hebben minder geluk. We bepalen zelf de spelregels en andere regels worden ons opgelegd. En als je - eindelijk! - een béétje begint door te hebben hoe het in elkaar zit, wat de spelregels precies zijn, is het gedaan. Daarna kan je niet eens (tenzij reïncarnatie zou bestaan!) deze regels en kennis herbruiken of zelfs maar doorgeven. Iedereen moet elke keer opnieuw alles uitvinden en soms dezelfde stomme fouten maken.
Er wordt in het boek meermaals gesproken over Beethoven's "Muss es sein ? Es muss sein ! Es muss sein!" die Tomas dwingt om te leven zoals hij doet. Naar het einde toe ontdekt hij gelukkig:
Vandaag zou het moederdag zijn, maar hier wordt dat ook gevierd in augustus. In elk geval Tom en Jelle doen alsof hun neus bloedt, en veel anders had ik ook niet verwacht. Misschien hadden ze toch even kunnen melden dat zij liever augustus verkozen maar dat ik toch gefeliciteerd was?
Ik verwacht blijkbaar altijd te veel van mensen. Iedereen is zo met zichzelf bezig en daar sluit ik mezelf niet uit. Een beetje interesse in de medemens is al veel gevraagd tegenwoordig, laat staan empathie. Van mezelf vind ik dat ik dat soms te veel heb. Mijn interesse in andere mensen is groot en ik trek me ook daadwerkelijk aan wat andere mensen overkomt. Zelfs met een stom programma op tv kunnen de tranen in mijn ogen komen als andere mensen pijn of verdriet hebben, of juist heel gelukkig zijn. Volgens mij komt dat ook omdat ik alles naar mezelf projecteer. Hoe gelukkig of ongelukkig zou ik me niet voelen als ik in die bepaalde situatie terecht kwam? Anderzijds kunnen we toch alleen maar iemand begrijpen als we zijn gevoelens toetsen aan onze eigen gevoelens? Een andere referentie dan onze eigen levenservaring en gevoelens hebben we niet. Een beetje interesse en empathie kan ook goed doen, al kan de ander je meestal niet helpen met de situatie waarin je zit, daar ben je meestal de enige die zelf de nodige stappen kan ondernemen om de situatie te veranderen, eventueel toch met een beetje hulp van je medemens. En toch betrap ik er mij ook soms op dat ik niet genoeg aandacht heb gegeven aan de noden van iemand anders. Onze individualistische maatschappij leent zich daar ook niet echt voor en staat haaks op de christelijke opvoeding die ik ooit kreeg en waar blijkbaar nog weinig van rest, behalve dan die enkele waarden zoals respect en naastenliefde bv. In die context herinner ik me nog steeds woord voor woord het gedicht van Alice Nahon dat we alle avonden moesten afdreunen:
Avondlied 't Is goed in 't eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan;
Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd dat eenzaam was,
Dan voel ik, op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avond-zoen. 't Is goed in 't eigen hert te kijken En zó z'n ogen toe te doen.
Het is eenvoudig maar toch mooi. En volgens mij (of ligt het weer aan die christelijke achtergrond?), kan je ook alleen maar echte voldoening van het leven hebben als je andere mensen voldoening kan schenken. Ik zou eens moeten uitzoeken of andere godsdiensten er ook zo over denken. Of is het meer een kwestie van filosofie: We bestaan maar enkel doordat andere mensen ons bestaan erkennen en liefst niet afkeuren? Zou iemand volkomen gelukkig kunnen zijn door enkel alles voor zichzelf te doen en verder in volkomen harmonie te zijn met deze wereld? Veel vragen voor een zondag, misschien moet ik gewoon eens beginnen met het huis te poetsen...
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is de titel van een boek van Milan Kundera dat ik al lang had moeten lezen eigenlijk. Gewoon al de titel is heel mooi, ook in het Engels "the unbearable lightness of being" vind ik wondermooi klinken. Vandaag ben ik er dan eindelijk in begonnen. Na een 100-tal bladzijden bevind ik me in een beetje vreemde, maar ergens wel herkenbare wereld van Tomas en Tereza, een tsjechisch paar. Ze hebben het moeilijk met hun gevoelens tegenover elkaar, alhoewel ze elkaar toch wel graag zien. Eigenaardig genoeg, begrijp ik ze wel, zowel de ene als de andere. Het doet me een beetje aan mezelf denken en mijn relatie met Patrick. Tomas en Tereza zitten in een impasse en ik ben benieuwd hoe het afloopt. Eigenlijk weet ik al wel een beetje dat het niet ècht goed afloopt, maar ik hoop er iets anders uit te leren...
Volgens het boek, veroorzaakt de afwezigheid van enige last een zinloos bestaan. Nu, het mijne is alvast niet zinloos dan! Thomas leeft rustig zijn leventje en studeert en geniet van het leven. Ik blijk enkel een vaste waarde te zijn wat betreft het onderhoud van huis en kleding en het aanleveren (en terug afvoeren) van voedsel. Een levend en nuttig meubelstuk, zou je het kunnen noemen. Zo eentje dat in huis rondloopt (en af en toe buitenshuis) maar waar je niet te veel aandacht aan moet geven. Je gaat toch ook niet een verhaal beginnen te vertellen tegen je stoel? Dat lokt bij mij wel enige wrevel uit. Ik begrijp wel dat hij andere mensen heeft om alles mee te delen, maar toch.. Ik zou het fijn vinden om ook een beetje betrokken te worden in zijn leventje en zelf een beetje feedback te kunnen krijgen. Nu ja, dat is nog niet het ergste. Met Jelle is er altijd wel iets. Hij zit nu 2 maanden zonder werk, ligt tot 's middags in bed, loopt daarna ergens rond buiten en zit tot een stuk in de nacht tv te kijken of op de computer. Dat werkt al verschrikkelijk op mijn zenuwen maar behalve dat, komt hij zijn afspraken niet na. Zowel thuis als die met de anderen niet, zoals de Werkwinkel bv. Gisteren belde er iemand van de Federale Politie voor hem op mijn gsm. Gewoon maar om iets te vragen, niks om me zorgen over te maken, zo vertelde de man. Ik vertrouw het toch niet. Intussen heb ik er niets meer van gehoord. Vandaag was er een minnelijke schikking, met andere woorden een boete voor hem van 100 euro wegens het 'onder invloed zijn van verdovende middelen'. Morgen moet hij een aangetekende brief ophalen bij de Post. Wat betekent dat toch allemaal? Nu ben ik misschien af en toe een beetje te snel in paniek, maar er hangt duidelijk onheil in de lucht!
Die ondraaglijke lichtheid van het bestaan zou ik momenteel best kunnen dragen. Zucht.
Gisteren bleek plots dat de jas van Tom verdwenen was. Diezelfde jas die Jelle een week voordien had gedragen 'gewoon, omdat die aan de kapstok hing en hij niet wist van wie die was'. Toen Tom dit had ontdekt omdat zijn jas plots in de badkamer lag, was hij in alle staten. Hij moest en zou een andere jas hebben! Als Jelle dat geld ervoor niet zou betalen, moest ik het maar van zijn rekening halen. Toen de gemoederen de dag nadien bedaard waren, heb ik de jas gewassen en nadien netjes terug aan de kapstok gehangen. En alle was weer rustig, voorlopig.
Diezelfde jas hing niet meer aan de kapstok gisterenavond toen Tom wou vertrekken. En wéér stond het huis op stelten. Tom was razend, want overtuigd dat Jelle er weer met zijn jas van door was. Ik kreeg de volle lading dat ik zoiets maar durfde toelaten. Jelle werd opgebeld om naar huis te komen. Jelle was binnen de 5 minuten thuis, zonder jas want het was immers warm. En nee, de jas had hij ook niet meegenomen, zelfs niet aangeraakt. Meer dan een uur duurde de verwijten over en weer tot Tom dan maar vertrok in zijn lederen vest en in de buurt ging zoeken achter zijn jas. De jas blijkt nergens te vinden, niet in en niet buiten het huis. Jelle is verontwaardigd dat hij nog maar van zoiets beschuldigd werd! Tja, hoe komt nu zoiets? Maar als Tom er zeker van was dat die jas er 's morgens nog hing, en Jelle er zeker van was dat hij die jas niet had aangeraakt, en ik er zeker van ben dat ik die enkele dagen geleden zelf aan de kapstok heb gehangen, en er niemand anders in huis is geweest, waar is dan de jas naar toe??
Zelf vind ik het heel stom om zo over een jas door te drammen, maar ik word gewoon gek van zo'n toestanden! Ofwel weet er iemand in huis niet meer wat hij gedaan heeft, ofwel liegt er iemand heel hard.
Toen Natasha vanavond langs kwam om Tom te zien, vroeg ik bij het vertrek of zij niet toevallig wist waar die jas was? Niet echt, zei ze, maar ze dacht toch dat de bewuste jas dit weekend bij hen in de auto had gelegen. Ze zijn nadien nog op verschillende plaatsen geweest.
Het zou me nu niet meer verbazen dat Tom hem gewoon zelf ergens laten liggen heeft...
Intussentijd heb ik alle partijen bevolen om er geen woord meer over te zeggen. Wordt vervolgd?
Vanmorgen kwam Luc langs om Jelle op te halen voor een dagje werken bij hem. Bij het wachten aan de deur op Jelle, hebben we even staan praten over koetjes en kalfjes. Het was zoals elke keer een beetje raar om dat te doen, alsof er nooit iets was gebeurd en alle voorgaande jaren niet hadden bestaan.
