Patrick is gisterenavond langs geweest en we hebben een paar mooie uren gehad - tot ver voorbij middernacht - alsof er niets aan de hand was. Ik ben er dan ook bewust niet over begonnen, over mijn twijfels, mijn angst, mijn eenzaamheid. Of is er echt niks aan de hand en beeld ik me alles maar in? Ik weet het niet meer maar voel me vaak ongelukkig. Ik mis aandacht en affectie vooral. Alles is zo koel en oppervlakkig geworden precies. Ook de mensen. De mensen stellen me keer op keer teleur. Misschien ben ik hypergevoelig.
Thomas is een paar uurtjes thuis geweest, terug van weekend, en blijft vanavond bij zijn vriendin slapen. Gelukkig is het met Jelle nog allemaal goed. Vanmiddag was hij hier om de was op te halen, op 2 dagen tijd gewassen en gestreken. Hij reageerde nogal heftig met enkele goed bedoelde raadgevingen van mij. 'Hij was volwassen nu en zo moest ik hem behandelen'. Daarna is hij kwaad vertrokken. Ik heb een bericht gestuurd dat ik hem zeker als volwassene wil behandelen als hij zich dan ook zo gedraagt. Na een uur belde hij op om zich te verontschuldigen en te zeggen dat hij naar de kazerne ging vertrekken.
De rest van de dag heb ik thuis doorgebracht. Gelezen, opgeruimd, buiten gewerkt en een beetje gepoetst. Allemaal met Klara op de achtergrond. Uit de top 100 heb ik nog de top 20 van de klassieke muziek heb ik nog gehoord van de . Ik heb een paar dingen opgeschreven voor later. Wat klassieke muziek betreft ben ik namelijk een complete leek. Mozart en Tchaikovsky hebben me ontroerd.
De wetten zijn uitgelezen en ik kan me erin vinden.
Misschien zijn mijn verwachtingen niet helemaal ingelost omdat voornamelijk het hoofdpersonage de wereld bekijkt door de 7 verschillende figuren (astroloog, epilepticus, filosoof, priester, fysicus, kunstenaar en psychiater). Ik had verwacht dat deze zelf meer hun levensvisie gingen uiteenzetten.
Niettemin blijft het een boeiend boek, met een redelijk open einde. Komt het goed nadat ze eerst volledig 'verteerd' werd door de liefde en in het laatste hoofdstuk een monoloog bij de psychiater schrijft? Misschien.
Ik herkende in elk geval de beschrijving van het zoeken naar 'iets'. 'Iets' dat je zal herkennen als het je pad kruist en dan pas je leven compleet kan maken.
En dit stukje vond ik ook wel sterk:
"...en dat hij niet genoeg van zichzelf hield om van mij te kunnen houden. Sinds wanneer heeft deze krankzinnige dooddoener ons in de ban? Welke achterlijke idioot heefft het in de hersens van de mensen zitten stampen dat ze eerst van zichzelf moeten houden voordat ze iemand anders lief kunnen hebben? Het is de meest belachelijke, de meest domme, de meest wrede wet ever en ze regeert de twintigste eeuw. Het is rabiate nonsens. Je moet van iemand anders houden en iemand anders moet van jou houden, dat moet je niet ook nog eens zelf hoeven te doen, dat is onmogelijk. Wie houdt er nu van zichzelf zonder door een ander bemind te worden? Niemand toch? Ja, een handvol monomane gekken met negen assertiviteitstrainingen achter de rug."
Vanavond kreeg ik een bericht van Jelle van een onbekend gsm nummer. Na mijn les belde ik hem kort terug, iets voor 22u. Zijn gsm-oplader is kapot en daardoor kon hij niks meer laten weten en kwamen ook mijn berichten niet aan. Maar hij is waar hij moet zijn en doet wat hij moet doen. Dat is het belangrijkste. Morgenavond komt hij naar hier en zal waarschijnlijk ook blijven slapen. Er zou een fuif in de buurt zijn. Dat zien we dan morgen wel weer. Wat een opluchting! Oeffffff.
Thomas is zijn onverschillige zelf en van Jelle heb ik niks meer gehoord. Vooral dat laatste baart me constant zorgen. Intussen ben ik al wat geoefend in de struisvogeltechniek: zo lang ik doe alsof er niks aan de hand is, is er ook niks aan de hand. Dat wil zeggen dat ik zoveel mogelijk vermijd om eraan te denken of over te praten.
Patrick heb ik niet meer gehoord sinds vorige week. Gisteren kreeg ik het te kwaad en na een paar smsen over en weer, vindt hij het blijkbaar beter om nog steeds afstand te houden. Hij vindt het niet leuk, maar doet het omdat ik het hem vroeg. Er is een misverstand, ofwel is het juist heel duidelijk : ik vroeg enkel om afstand te houden als hij tot niet meer in staat was dan dit.
Ik wist het al langer, maar sinds kort ben ik zeker: Ik ben een priemgetal, dus enkel deelbaar door 1 en zichzelf . In het boek 'De eenzaamheid van de priemgetallen' omschrijft Paolo Giordano het zo: 'Het zijn argwanende, eenzame getallen en daarom vond Mattia ze prachtig. Soms dacht hij dat ze per ongeluk in die rij waren terechtgekomen, dat ze erin vastzaten als pareltjes in een parelsnoer. Maar op andere momenten vermoedde hij dat ook zij misschien net zo hadden willen zijn als de andere, gewone getallen, maar dat ze daar om de een of andere reden niet toe in staat waren.'
Als ik dan toch een priemgetal ben, ben ik zeker het priemgetal 37 (mijn vroegere schoolnummer).
Gisteren ging alles goed tot een uur of 10 s avonds. Jelle had beloofd om te laten weten wanneer hij zou aangekomen zijn in de kazerne. Rond 18.30u kreeg ik bericht dat er weer een andere regeling van de trein was. Toen ik om 22u een bericht stuurde om te vragen of hij er nu al was, kwam dit niet meer aan.
Bij normale mensen wil dit misschien zeggen dat hun gsm plat, kapot of verloren is. Vervelend maar geen drama.
Bij Jelle weet je niet of hij bewust zijn gsm afzet omdat hij ergens is waar hij niet moet zijn of iets doet wat hij niet moet doen. Of niet doet wat hij juist wel moet doen.
Daarvoor heeft hij al meerdere keren zijn gsm afgezet zodat hij onbereikbaar was.
De laatste keer was enkele weken geleden. Vier lange dagen konden we hem niet bereiken en wisten we niet waar hij was. Allerlei scenarios gingen door mijn hoofd. Ik wist zelfs niet of hij nog wel leefde. Donderdagavond was de laatste keer dat we hem hadden gehoord.
Zaterdagmiddag besloot ik op het politiekantoor te gaan informeren of zij iets van hem wisten. Hij was in elk geval niet gearresteerd of geverbaliseerd. Misschien elders wel, maar dat konden ze van op hun computer niet zien. Ze zouden wel navragen en als ik het echt niet meer zag zitten, moest ik maar terugkomen om hem als vermist op te geven.
Heb je al naar de ziekenhuizen gebeld? vroeg mijn ma. Nee, dat had ik bewust nog niet gedaan. Ergens in mijn achterhoofd bleef een stemmetje zeggen dat er wel niks ergs zou gebeurd zijn.
Op maandagmiddag kwam hij weer boven water en belde me op. Ik was razend, maar vooral opgelucht.
Zijn vader en ik maakten hem heel duidelijk dat zoiets niet kon.
Van zijn kant kwam er opvallend weinig reactie. Vreemd vind ik dat nog altijd.
Intussen zijn we amper een maand verder en gebeurt dit.
Als hij gisteren om 00.00u niet in de kazerne was, heeft dit verregaande gevolgen .
Vorige nacht kon ik amper slapen, vandaag liep ik op de tippen van mijn tenen en nu voel ik stilaan dat ik uitgeput geraak.
