De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is de titel van een boek van Milan Kundera dat ik al lang had moeten lezen eigenlijk. Gewoon al de titel is heel mooi, ook in het Engels "the unbearable lightness of being" vind ik wondermooi klinken. Vandaag ben ik er dan eindelijk in begonnen. Na een 100-tal bladzijden bevind ik me in een beetje vreemde, maar ergens wel herkenbare wereld van Tomas en Tereza, een tsjechisch paar. Ze hebben het moeilijk met hun gevoelens tegenover elkaar, alhoewel ze elkaar toch wel graag zien. Eigenaardig genoeg, begrijp ik ze wel, zowel de ene als de andere. Het doet me een beetje aan mezelf denken en mijn relatie met Patrick. Tomas en Tereza zitten in een impasse en ik ben benieuwd hoe het afloopt. Eigenlijk weet ik al wel een beetje dat het niet ècht goed afloopt, maar ik hoop er iets anders uit te leren...
Volgens het boek, veroorzaakt de afwezigheid van enige last een zinloos bestaan. Nu, het mijne is alvast niet zinloos dan! Thomas leeft rustig zijn leventje en studeert en geniet van het leven. Ik blijk enkel een vaste waarde te zijn wat betreft het onderhoud van huis en kleding en het aanleveren (en terug afvoeren) van voedsel. Een levend en nuttig meubelstuk, zou je het kunnen noemen. Zo eentje dat in huis rondloopt (en af en toe buitenshuis) maar waar je niet te veel aandacht aan moet geven. Je gaat toch ook niet een verhaal beginnen te vertellen tegen je stoel? Dat lokt bij mij wel enige wrevel uit. Ik begrijp wel dat hij andere mensen heeft om alles mee te delen, maar toch.. Ik zou het fijn vinden om ook een beetje betrokken te worden in zijn leventje en zelf een beetje feedback te kunnen krijgen. Nu ja, dat is nog niet het ergste. Met Jelle is er altijd wel iets. Hij zit nu 2 maanden zonder werk, ligt tot 's middags in bed, loopt daarna ergens rond buiten en zit tot een stuk in de nacht tv te kijken of op de computer. Dat werkt al verschrikkelijk op mijn zenuwen maar behalve dat, komt hij zijn afspraken niet na. Zowel thuis als die met de anderen niet, zoals de Werkwinkel bv. Gisteren belde er iemand van de Federale Politie voor hem op mijn gsm. Gewoon maar om iets te vragen, niks om me zorgen over te maken, zo vertelde de man. Ik vertrouw het toch niet. Intussen heb ik er niets meer van gehoord. Vandaag was er een minnelijke schikking, met andere woorden een boete voor hem van 100 euro wegens het 'onder invloed zijn van verdovende middelen'. Morgen moet hij een aangetekende brief ophalen bij de Post. Wat betekent dat toch allemaal? Nu ben ik misschien af en toe een beetje te snel in paniek, maar er hangt duidelijk onheil in de lucht!
Die ondraaglijke lichtheid van het bestaan zou ik momenteel best kunnen dragen. Zucht.
Gisteren bleek plots dat de jas van Tom verdwenen was. Diezelfde jas die Jelle een week voordien had gedragen 'gewoon, omdat die aan de kapstok hing en hij niet wist van wie die was'. Toen Tom dit had ontdekt omdat zijn jas plots in de badkamer lag, was hij in alle staten. Hij moest en zou een andere jas hebben! Als Jelle dat geld ervoor niet zou betalen, moest ik het maar van zijn rekening halen. Toen de gemoederen de dag nadien bedaard waren, heb ik de jas gewassen en nadien netjes terug aan de kapstok gehangen. En alle was weer rustig, voorlopig.
Diezelfde jas hing niet meer aan de kapstok gisterenavond toen Tom wou vertrekken. En wéér stond het huis op stelten. Tom was razend, want overtuigd dat Jelle er weer met zijn jas van door was. Ik kreeg de volle lading dat ik zoiets maar durfde toelaten. Jelle werd opgebeld om naar huis te komen. Jelle was binnen de 5 minuten thuis, zonder jas want het was immers warm. En nee, de jas had hij ook niet meegenomen, zelfs niet aangeraakt. Meer dan een uur duurde de verwijten over en weer tot Tom dan maar vertrok in zijn lederen vest en in de buurt ging zoeken achter zijn jas. De jas blijkt nergens te vinden, niet in en niet buiten het huis. Jelle is verontwaardigd dat hij nog maar van zoiets beschuldigd werd! Tja, hoe komt nu zoiets? Maar als Tom er zeker van was dat die jas er 's morgens nog hing, en Jelle er zeker van was dat hij die jas niet had aangeraakt, en ik er zeker van ben dat ik die enkele dagen geleden zelf aan de kapstok heb gehangen, en er niemand anders in huis is geweest, waar is dan de jas naar toe??
Zelf vind ik het heel stom om zo over een jas door te drammen, maar ik word gewoon gek van zo'n toestanden! Ofwel weet er iemand in huis niet meer wat hij gedaan heeft, ofwel liegt er iemand heel hard.
Toen Natasha vanavond langs kwam om Tom te zien, vroeg ik bij het vertrek of zij niet toevallig wist waar die jas was? Niet echt, zei ze, maar ze dacht toch dat de bewuste jas dit weekend bij hen in de auto had gelegen. Ze zijn nadien nog op verschillende plaatsen geweest.
Het zou me nu niet meer verbazen dat Tom hem gewoon zelf ergens laten liggen heeft...
Intussentijd heb ik alle partijen bevolen om er geen woord meer over te zeggen. Wordt vervolgd?
Vanmorgen om 7.30u kreeg ik een bericht op mijn gsm van Jelle : "mag u m a". Ik wist niet eens waar Jelle zat maar vond dit een hoogst eigenaardig, zij het niet verontrustend bericht. Dus belde ik meteen zijn nummer. Aan de andere kant pakte iemand op die in slecht Nederlands zei dat hij de gsm van Jelle op de tram gevonden had. Zijn naam was Samir en hij stond op dat moment in Antwerpen aan de Rooseveltplaats. Vermits ik om 8u iemand verwachttte, zei ik hem dat ik hem onmogelijk kon komen halen. Misschien kon hij hem afgeven aan het loket van De Lijn daar, vroeg ik? Ik zette het gesprek verder in het Frans, omdat het Nederlands voor enige communicatieproblemen zorgde. Hij zei dat het loket niet open was en de persoon die aan het poetsen was, hem negeerde. Idem met de buschauffeur van de bus die stond te wachten. Vanavond om 21u was hij terug van 'dingen te doen' en kon ik hem bellen. Om 19.30u reeds kreeg ik hem terug aan de lijn en was hij opnieuw aan de Rooseveltplaats. Jelle zat toen bij mij en ik vroeg hem of hij tot daar kon rijden met de bus om zijn gsm op te halen. Dat ging hij doen, zei hij. Om 20.10 kwam er een bus richting Antwerpen en rond 20.30u zou hij er dan zijn. Ik belde Samir op om 20.35u om te informeren of hij Jelle gevonden had. Jelle was er niet (hij zou de bus gemist hebben, bleek nadien). Samir stelde zelf voor om de bus te nemen naar ons toe en dan zou ik hem op het marktplein opwachten. Enigszins ongerust, ging ik op weg. Mijn portefeuille nam ik niet mee, enkel mijn gsm en een briefje van 5 euro. Na 20 minuten wachten, arriveerde de bus uit Antwerpen. Samir had een jeansbroek en een zwarte lederen vest aan, had hij verteld. Er stapten een 8 tal mensen uit, en inderdaad, een dertiger met dergelijke kledij en een donker uiterlijk. Ik stapte naar hem toe om te informeren of hij inderdaad diegene was waarop ik stond te wachten. Samir gaf mij een hand en de gsm van Jelle. Ik bedankte hem en wou hem de 5 euro overhandigen voor de gedane moeite maar daar wou hij absoluut niets van weten. Hij vertelde nogmaals hoe de mensen van De Lijn hem hadden genegeerd. Ze waren absoluut niet vriendelijk in Antwerpen, zei hij. Nadat ik hem nogmaals de hand had gedrukt, is hij overgestoken om de bus terug, richting Antwerpen te nemen. Om 23u moest hij beginnen werken, zei hij. Eenmaal terug thuis, wilde ik hem nogmaals bedanken met een sms in het Frans. Mijn bericht kon niet verzonden worden. Keer op keer kreeg ik de foutmelding 'verzenden mislukt'. Nochtans gebruikte ik hetzelfde nummer dat ik verschillende keren gebeld had. Er zal wel een logische verklaring voor zijn, maar momenteel ontsnapt die me helemaal... In elk geval, welke Belg zou er zoveel moeite voor over hebben om een gevonden gsm terug te bezorgen? Dit bewijst nog maar eens dat je niet alle vreemdelingen over diezelfde kam mag scheren....
Vandaag had ik een afspraak met Jelle in de plaatselijke Werkwinkel. Normaal kan de werkzoekende zelf alles regelen, maar als moeder van een werkloze maar daarom niet persé werkzoekende wou ik er zelf bij zijn, tot enige wrevel van de dame in kwestie. De medewerkster die ons ontving was vriendelijk en een beetje tè opgewekt naar mijn zin. Alsof ze een overdosis Prozac had genomen. Volgens mij was er helemaal geen reden om zo vrolijk te zijn. Jelle zat al 3 weken thuis en deed niks. Ze richtte het woord voornamelijk aan Jelle en negeerde mij in eerste instantie. Omdat ik graag op de hoogte ben van zijn dossier en ik daarover vragen stelde, richtte ze het woord uiteindelijk toch ook tot mij. Nu weet ik dat zijn wachttijd loopt tot 1 juni en hij ten vroegste ergens in die maand een uitkering kan ontvangen. Onder voorbehoud dat hij nog niet werkt natuurlijk. Ze overhandigde ook een papier dat hij op het einde van die wachttijd door de laatste school moet laten invullen en weer binnenbrengen. Niemand die dat voordien ook maar vermeld had, je moet het maar weten blijkbaar. Alsof ze merkte dat ik niet echt tevreden was met dit alles, stelde ze uiteindelijk voor om Jelle naar SBS te sturen, een organisatie die samenwerkt met de VDAB en jonge werklozen tot 26 jaar begeleidt in hun zoektocht naar werk. Dat zou misschien de oplossing kunnen zijn, volgens haar. De meeste jongeren die ze daar naar toe had gestuurd, hadden op die manier ook werk gevonden. De afspraak werd gemaakt op 16 april. Toen we na een halfuurtje buiten waren, liet Jelle duidelijk merken dat het nu welletjes was geweest. Ik had mijn zin gekregen en hij ging maar eens verder kijken. Omdat ik ook nog andere boodschappen had te doen, heb ik hem laten gaan.
Terug thuis, had ik de computer al opgezet en vroeg Tom hoe het was geweest. Het kan toch niet zijn dat je helemaal geen job vindt? We keken samen op de website van de VDAB en nee, het is niet eenvoudig als je geen diploma's, geen ervaring, geen rijbewijs, geen VCA attest enz. hebt. Zelfs de interimjobs liggen dan niet voor het rapen. Misschien die ene dan, alhoewel ze een 5 tal jaren ervaring vroegen? Uiteindelijk vond Tom het te gek dat wij een job aan het zoeken waren voor Jelle, die vrolijk buiten rondliep of bij een van zijn vrienden zat. Ik ben dan maar aan het avondeten begonnen. Tijdens de maaltijd werd er weer gepraat , samen met Natasja, die er intussen ook bij zat over jobs en interims en toen ik aan Jelle vroeg waarom hij eens niet bij de Colruyt ging informeren, kreeg ik als antwoord 'Ik dacht dat je niet meer ging zagen?' Want dat had ik hem gezegd en mezelf ook voorgenomen: doe wat je niet laten kunt, zolang je niemand ermee lastig valt en ik zal dat ook doen dan.
Na het avondeten heb ik nog even geskypet met ma, nu lukte het mij wel om te praten, ook over Jelle. Mama voelde zich niet echt goed, ze was naar de dokter geweest en had verstaan dat ze een strottenhoofdontsteking had. Ik maak me daar toch een beetje ongerust over, maar dat zal wel hopelijk weer nodeloos zijn.
Rond 22u was iedereen weer terug van weggeweest. Natasja bleef slapen bij Tom en Jelle verdween naar zijn kamer. Morgen weer een nieuwe dag, dan heb ik een afspraak met een maatschappelijk werker van het OCMW.
Vandaag was alles vrij rustig. Deze namiddag, na mijn werk, ben ik langs mijn ex-schoonzus geweest om te praten over Jelle en vooral om te nog eens te informeren hoe zij de situatie met hun dochter hebben opgelost. Het was moeilijk, zei ze. Uiteindelijk hebben ze besloten om een gemeubelde studio te zoeken en de waarborg ervan te betalen. Maandelijks is er ook een domiciliëring voor de huishuur geregeld. De rest was aan haar. Dat is nu een jaar of wat geleden en het verloopt niet vlekkeloos, maar het lukt tot hiertoe.
Misschien moet ik ook zoiets regelen voor Jelle. Alleen heeft hij nog geen inkomen, zelfs geen vervangingsinkomen voorlopig door de wachttijd.
Terug thuis en ik voel me moe. Alles is nochtans rustig maar wat gisteren gebeurde laat nog sporen na. Ik ben suf, kan me nergens lang op concentreren. Nochtans slaag ik er in de nodige bewijsstukken te vinden die het belastingkantoor nog van mij nodig heeft in verband met mijn aangifte vorig jaar. Morgen zal ik alles opsturen of misschien wel kunnen doorfaxen.
Ik had geen zin om te bellen met Patrick en ook niet om te skypen met ma. Later zal het wel lukken. Jelle komt spontaan de afwas wegzetten die ik gedaan heb en de tafel dekken. Hij is goed gezind, alsof er gisteren niets gebeurd is. Het leven kan toch simpel zijn? Wat voorbij is, is voorbij. Aan tafel maak ik met Thomas een paar afspraken over de volgende dagen. Wanneer hij juist vertrekt en of hij dan 's avonds nog blijft eten.
De rest van de avond verloopt in alle rust en zelfs de elektronische kaartlezer geraakt geïnstalleerd op mijn pc. Ik kijk wat de overheid zoal van mij weet, maar dat zijn uiteraard de droge gegevens. De problemen achter de mens zijn niet besteed aan de ambtenaren en dus ligt er niemand van wakker. Hoog tijd dat ik zelf ook ga slapen.
Ik ben vandaag ingestort. Hysterie - nervous breakdown, ik weet niet hoe je het moet noemen maar ik weet heel goed hoe het voelt. In mijn huwelijk voelde ik me regelmatig zo de laatste jaren. Wanhopig, ten einde raad, kapot. Geweend, geroepen, gesmeekt, alles geprobeerd. Nadien te veel gedronken en gerookt, het gevoel een zombie te zijn. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en maak ik opnieuw hetzelfde mee, maar dan met Jelle. Hij luistert niet, heeft veel praat, loopt gewoon over mij. Ik vraag om geen muziek te spelen: hij doet het toch. Ik vraag om geen 'vrienden' binnen te laten: hij doet het toch. Hij loopt binnen en buiten op de onmogelijkste uren, ook 's nachts en heeft de laatste dagen zelfs niet meer gegeten thuis. Ik weet dat hij joints rookt, ik weet niet of hij nog andere drugs gebruikt. Toen ik gisterenavond in zijn kamer kwam om voor de zoveelste keer te zeggen dat hij de muziek NU moest afzetten omdat het ten eerste laat is en ten tweede omdat Tom studeert, zag ik een lege fles rode wijn naast zijn bed staan. Nadien is hij nog buiten gegaan, hij kon amper op zijn benen staan. Hij zit nu 3 weken zonder werk. Op stempelgeld heeft hij nog geen recht.
Vanmorgen heb ik een afspraak gemaakt bij voor woensdag bij de Werkwinkel om zijn dossier te bekijken. De dame in kwestie vond het een beetje raar dat ik er als moeder wou bij zijn. En donderdag heb ik een afspraak met een maatschappelijk assistent van het OCMW om uit te zoeken of er (tijdelijke) oplossingen zijn. Na 2 jaar problemen en de laatste weken echt miserie, is de grens bereikt. Hij moet het huis uit. Bij zijn vader is hij na 1 jaar buiten gezet en nu woont hij sinds meer dan 2 jaar bij mij. Ik heb altijd begrip gehad en ben (te) geduldig geweest, ook in mijn huwelijk, maar de maat is niet vol, ze loopt over. Net als zijn vader maakt hij keer op keer beloftes die hij niet waarmaakt, of ten hoogste enkele dagen.
Gisterenavond heb ik nog gebeld met Tele Onthaal, maar die kunnen mij ook niet helpen. Ja, je kan er je verhaal aan kwijt. Als je als jongere problemen hebt, zijn er veel instanties waar je hulp kan zoeken. Als je als ouder problemen hebt met je volwassen zoon van 19, kan er blijkbaar niemand concreet helpen. Ik ben zo moedeloos en radeloos...
