Er is een probleem tussen Patrick en mij, al beweert hij van niet. De laatste tijd is hij duidelijk minder bereikbaar, minder enthousiast, minder verlangend en meer gelaten.
Elke keer ik erover begin, beweert hij dat ik spoken zie. Maar het is wèl zo, ik ben er zeker van!
Ik weet natuurlijk dat er problemen zijn in de zaak. We praten veel over een eventuele oplossing, het wordt waarschijnlijk een andere locatie.
En ik weet ook dat hij al jaren niet gelukkig is met onze situatie. We zien elkaar gemiddeld één keer per week: als ik naar hem ga. Het is dan ook niet bij de deur, zon 30 km, maar zelden komt hij hier naar toe. Dat heeft natuurlijk alles te maken met mijn huiselijke situatie. De kinderen lopen hier binnen en buiten, dus een beetje privacy is moeilijk. Maar toch
Hij zou volgens mij meer moeite kunnen doen. Hoe vaak heb ik hem al niet gevraagd om in het weekend te komen eten, weliswaar samen met mijn kinderen? Of om gewoon eens langs te komen op een avond?
Maar nee, altijd heeft hij wel iets aan de hand, ofwel zegt hij er gewoon geen zin in te hebben.
Om de twee weken heeft hij een weekend zijn kinderen, waar hij dan ook erg mee bezig is. Twee keer hebben we samen een zondags uitstapje gemaakt met de kinderen maar meestal blijven ze gewoon thuis of gaan ze samen naar zijn ouders.
Ik vind het heel eenzijdig, al kan ik nu ook weer niet zeggen dat hij er nooit is voor mij.
Eigenlijk wil ik me niet vastklampen aan hem maar hij is wel de enige vriend die ik heb, dus als hij er niet is, is er niemand.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik nog nooit zo alleen ben geweest als tegenwoordig. Geen broers of zussen, mijn ouders wonen en genieten in het zonnige zuiden, geen collegas waar ik mee samenwerk en enkele overblijvende vrienden van een jarenlang isolatie door mijn huwelijk, waar ik sporadisch eens mee afspreek om het dan vooral gezellig te houden en minder om mijn hart te luchten.
Vorige week hadden we nog ruzie. Dat wil zeggen, ik had ruzie met hem, hij begreep het probleem niet. We hadden elkaar de dag voordien nog gezien in het restaurant van Natasja, voor een lunch en hoewel hij als eerste moest vertrekken naar de zaak en ik nadien mijn wekelijkse boodschappen ging doen, had hij niet eens gevraagd om langs te komen voor ik weer naar huis reed. Natuurlijk had ik dat zelf kunnen doen, maar ik hoopte op een spontane vraag. Toen ik onderweg naar huis in de file stond, kreeg ik een sms van hem: of het druk was in de winkel en of ik geen koffie kwam drinken? Ik verdenk hem ervan om gewacht te hebben tot hij zeker was dat ik terug thuis zou zijn, dus daarover ging mijn frustratie.
Natasja is sinds een half jaar een vriendin geworden, meer van hem dan van mij. Ze heeft een restaurant in zijn buurt waar we samen al enkele keren waren gaan eten. Nadien kwamen ze elkaar enkele keren tegen in de buurt en ook met zijn ouders en andere vrienden ging hij er toen eten.
Met oudejaarsavond waren we samen uitgenodigd voor een privé feestje in het restaurant, samen met een tiental andere mensen. Het was lekker en gezellig, tot het in de vroege uurtjes een beetje uit de hand liep door het drankgebruik van de andere gasten en Natasja en haar man. Die twee hebben al langer problemen in hun relatie trouwens, maar tegenwoordig gaat het daar wel heel erg fout.
Zo is ze wel al eens bij hem op de zetel blijven overnachten omdat ze niet meer naar huis toe durfde wegens het echtelijk geweld daar. Patrick had me toen per sms verwittigd en gezegd dat ik me nergens zorgen om moest maken en zeker niet moest schrikken als ik de dag nadien Natasja zou aantreffen op de zetel. Ze was helemaal van de kaart en hij kon ze moeilijk op straat laten staan.
Toen ik die zondagochtend aanbelde, was ze alweer naar huis en er was absoluut niets gebeurd volgens hem. Hij was boven in bed gaan slapen en zij beneden op de zetel en ze was al vertrokken nog voor hij zelf was opgestaan.
Vorige week, toen Patrick al vertrokken was naar de zaak en ik nog een koffie bleef drinken, vernam ik toevallig van haar dat dit al meerdere keren gebeurd was en dat ik daar echt niets achter moest zoeken. Het klonk heel geloofwaardig, dat wel, maar waarom had Patrick dit verzwegen? Gewoon, omdat hij wist dat ik het niet leuk zou vinden, zei hij.
Tja, ik wil het wel geloven maar ben ik dan niet naïef?
