100 jaar is heel lang en het was dan ook een dik boek. En toch leest het redelijk vlot, als je je aandacht er maar kan bijhouden want ondanks de stamboom vooraan in het boek, zijn al de generaties Buendias waarvan er velen dan nog eens dezelfde voornaam krijgen, moeilijk uit elkaar te houden. Ze worden geboren, groeien op, zijn gelukkig of juist niet en sterven vroeg of laat, onontkoombaar aan hun lot. Het is een tragisch verhaal met passie en nostalgie en magie, en toch ook grappig door de onwaarschijnlijke dingen die gebeuren en verteld worden alsof ze doodnormaal zijn: een vrouw die ten hemel opstijgt, een telefoon die na jaren op de verlaten plantage begint te rinkelen, gele vlinders die hardnekkig rond iemand anders hoofd blijven fladderen, een baby met een varkensstaart die door de termieten wordt weggedragen en nog zoveel meer! Grappig was ook dat er op het einde van het verhaal gesproken wordt over België en een Belg, Gaston.
De Radio 1 luisteraars hebben de openingszin van dit boek enkele jaren geleden verkozen tot mooiste openingszin: ,,Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendia denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.''
Zoals de tijd in Macondo voortschrijdt, gaat ze hier ook voorbij. Momenteel zelfs redelijk rustig. Thomas is volop bezig met de voorbereidingen van zijn naderende examens (althans dat hoop ik toch) en Jelle heeft nog steeds geen werk. Hij is de halve nacht wakker en slaapt vervolgens een halve dag. Iedereen geeft toe dat het zo niet langer kan - inclusief Jelle - maar niemand weet blijkbaar een oplossing. Ik ben moe van al het klagen en zagen over werk zoeken, en me kwaad te maken over zijn gedrag. Loslaten wil ik wel, maar in de praktijk blijkt het niet zo simpel. Je zet toch niet je eigen zoon op straat, zonder inkomen en zonder iets?
Morgen gaan we mijn ex-schoonmoeder opzoeken in het ziekenhuis. Sinds gisterenavond is ze er opgenomen, hopelijk niet al te ernstig. Maar zij is halverwege de 70 en ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat - net zoals in het verhaal van 100 jaar eenzaamheid - niets voor eeuwig is, of juist wel...
