De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is de titel van een boek van Milan Kundera dat ik al lang had moeten lezen eigenlijk. Gewoon al de titel is heel mooi, ook in het Engels "the unbearable lightness of being" vind ik wondermooi klinken. Vandaag ben ik er dan eindelijk in begonnen. Na een 100-tal bladzijden bevind ik me in een beetje vreemde, maar ergens wel herkenbare wereld van Tomas en Tereza, een tsjechisch paar. Ze hebben het moeilijk met hun gevoelens tegenover elkaar, alhoewel ze elkaar toch wel graag zien. Eigenaardig genoeg, begrijp ik ze wel, zowel de ene als de andere. Het doet me een beetje aan mezelf denken en mijn relatie met Patrick. Tomas en Tereza zitten in een impasse en ik ben benieuwd hoe het afloopt. Eigenlijk weet ik al wel een beetje dat het niet ècht goed afloopt, maar ik hoop er iets anders uit te leren...
Volgens het boek, veroorzaakt de afwezigheid van enige last een zinloos bestaan. Nu, het mijne is alvast niet zinloos dan! Thomas leeft rustig zijn leventje en studeert en geniet van het leven. Ik blijk enkel een vaste waarde te zijn wat betreft het onderhoud van huis en kleding en het aanleveren (en terug afvoeren) van voedsel. Een levend en nuttig meubelstuk, zou je het kunnen noemen. Zo eentje dat in huis rondloopt (en af en toe buitenshuis) maar waar je niet te veel aandacht aan moet geven. Je gaat toch ook niet een verhaal beginnen te vertellen tegen je stoel? Dat lokt bij mij wel enige wrevel uit. Ik begrijp wel dat hij andere mensen heeft om alles mee te delen, maar toch.. Ik zou het fijn vinden om ook een beetje betrokken te worden in zijn leventje en zelf een beetje feedback te kunnen krijgen. Nu ja, dat is nog niet het ergste. Met Jelle is er altijd wel iets. Hij zit nu 2 maanden zonder werk, ligt tot 's middags in bed, loopt daarna ergens rond buiten en zit tot een stuk in de nacht tv te kijken of op de computer. Dat werkt al verschrikkelijk op mijn zenuwen maar behalve dat, komt hij zijn afspraken niet na. Zowel thuis als die met de anderen niet, zoals de Werkwinkel bv. Gisteren belde er iemand van de Federale Politie voor hem op mijn gsm. Gewoon maar om iets te vragen, niks om me zorgen over te maken, zo vertelde de man. Ik vertrouw het toch niet. Intussen heb ik er niets meer van gehoord. Vandaag was er een minnelijke schikking, met andere woorden een boete voor hem van 100 euro wegens het 'onder invloed zijn van verdovende middelen'. Morgen moet hij een aangetekende brief ophalen bij de Post. Wat betekent dat toch allemaal? Nu ben ik misschien af en toe een beetje te snel in paniek, maar er hangt duidelijk onheil in de lucht!
Die ondraaglijke lichtheid van het bestaan zou ik momenteel best kunnen dragen. Zucht.
Gisteren bleek plots dat de jas van Tom verdwenen was. Diezelfde jas die Jelle een week voordien had gedragen 'gewoon, omdat die aan de kapstok hing en hij niet wist van wie die was'. Toen Tom dit had ontdekt omdat zijn jas plots in de badkamer lag, was hij in alle staten. Hij moest en zou een andere jas hebben! Als Jelle dat geld ervoor niet zou betalen, moest ik het maar van zijn rekening halen. Toen de gemoederen de dag nadien bedaard waren, heb ik de jas gewassen en nadien netjes terug aan de kapstok gehangen. En alle was weer rustig, voorlopig.
Diezelfde jas hing niet meer aan de kapstok gisterenavond toen Tom wou vertrekken. En wéér stond het huis op stelten. Tom was razend, want overtuigd dat Jelle er weer met zijn jas van door was. Ik kreeg de volle lading dat ik zoiets maar durfde toelaten. Jelle werd opgebeld om naar huis te komen. Jelle was binnen de 5 minuten thuis, zonder jas want het was immers warm. En nee, de jas had hij ook niet meegenomen, zelfs niet aangeraakt. Meer dan een uur duurde de verwijten over en weer tot Tom dan maar vertrok in zijn lederen vest en in de buurt ging zoeken achter zijn jas. De jas blijkt nergens te vinden, niet in en niet buiten het huis. Jelle is verontwaardigd dat hij nog maar van zoiets beschuldigd werd! Tja, hoe komt nu zoiets? Maar als Tom er zeker van was dat die jas er 's morgens nog hing, en Jelle er zeker van was dat hij die jas niet had aangeraakt, en ik er zeker van ben dat ik die enkele dagen geleden zelf aan de kapstok heb gehangen, en er niemand anders in huis is geweest, waar is dan de jas naar toe??
Zelf vind ik het heel stom om zo over een jas door te drammen, maar ik word gewoon gek van zo'n toestanden! Ofwel weet er iemand in huis niet meer wat hij gedaan heeft, ofwel liegt er iemand heel hard.
Toen Natasha vanavond langs kwam om Tom te zien, vroeg ik bij het vertrek of zij niet toevallig wist waar die jas was? Niet echt, zei ze, maar ze dacht toch dat de bewuste jas dit weekend bij hen in de auto had gelegen. Ze zijn nadien nog op verschillende plaatsen geweest.
Het zou me nu niet meer verbazen dat Tom hem gewoon zelf ergens laten liggen heeft...
Intussentijd heb ik alle partijen bevolen om er geen woord meer over te zeggen. Wordt vervolgd?
Vanmorgen om 7.30u kreeg ik een bericht op mijn gsm van Jelle : "mag u m a". Ik wist niet eens waar Jelle zat maar vond dit een hoogst eigenaardig, zij het niet verontrustend bericht. Dus belde ik meteen zijn nummer. Aan de andere kant pakte iemand op die in slecht Nederlands zei dat hij de gsm van Jelle op de tram gevonden had. Zijn naam was Samir en hij stond op dat moment in Antwerpen aan de Rooseveltplaats. Vermits ik om 8u iemand verwachttte, zei ik hem dat ik hem onmogelijk kon komen halen. Misschien kon hij hem afgeven aan het loket van De Lijn daar, vroeg ik? Ik zette het gesprek verder in het Frans, omdat het Nederlands voor enige communicatieproblemen zorgde. Hij zei dat het loket niet open was en de persoon die aan het poetsen was, hem negeerde. Idem met de buschauffeur van de bus die stond te wachten. Vanavond om 21u was hij terug van 'dingen te doen' en kon ik hem bellen. Om 19.30u reeds kreeg ik hem terug aan de lijn en was hij opnieuw aan de Rooseveltplaats. Jelle zat toen bij mij en ik vroeg hem of hij tot daar kon rijden met de bus om zijn gsm op te halen. Dat ging hij doen, zei hij. Om 20.10 kwam er een bus richting Antwerpen en rond 20.30u zou hij er dan zijn. Ik belde Samir op om 20.35u om te informeren of hij Jelle gevonden had. Jelle was er niet (hij zou de bus gemist hebben, bleek nadien). Samir stelde zelf voor om de bus te nemen naar ons toe en dan zou ik hem op het marktplein opwachten. Enigszins ongerust, ging ik op weg. Mijn portefeuille nam ik niet mee, enkel mijn gsm en een briefje van 5 euro. Na 20 minuten wachten, arriveerde de bus uit Antwerpen. Samir had een jeansbroek en een zwarte lederen vest aan, had hij verteld. Er stapten een 8 tal mensen uit, en inderdaad, een dertiger met dergelijke kledij en een donker uiterlijk. Ik stapte naar hem toe om te informeren of hij inderdaad diegene was waarop ik stond te wachten. Samir gaf mij een hand en de gsm van Jelle. Ik bedankte hem en wou hem de 5 euro overhandigen voor de gedane moeite maar daar wou hij absoluut niets van weten. Hij vertelde nogmaals hoe de mensen van De Lijn hem hadden genegeerd. Ze waren absoluut niet vriendelijk in Antwerpen, zei hij. Nadat ik hem nogmaals de hand had gedrukt, is hij overgestoken om de bus terug, richting Antwerpen te nemen. Om 23u moest hij beginnen werken, zei hij. Eenmaal terug thuis, wilde ik hem nogmaals bedanken met een sms in het Frans. Mijn bericht kon niet verzonden worden. Keer op keer kreeg ik de foutmelding 'verzenden mislukt'. Nochtans gebruikte ik hetzelfde nummer dat ik verschillende keren gebeld had. Er zal wel een logische verklaring voor zijn, maar momenteel ontsnapt die me helemaal... In elk geval, welke Belg zou er zoveel moeite voor over hebben om een gevonden gsm terug te bezorgen? Dit bewijst nog maar eens dat je niet alle vreemdelingen over diezelfde kam mag scheren....
Vandaag had ik een afspraak met Jelle in de plaatselijke Werkwinkel. Normaal kan de werkzoekende zelf alles regelen, maar als moeder van een werkloze maar daarom niet persé werkzoekende wou ik er zelf bij zijn, tot enige wrevel van de dame in kwestie. De medewerkster die ons ontving was vriendelijk en een beetje tè opgewekt naar mijn zin. Alsof ze een overdosis Prozac had genomen. Volgens mij was er helemaal geen reden om zo vrolijk te zijn. Jelle zat al 3 weken thuis en deed niks. Ze richtte het woord voornamelijk aan Jelle en negeerde mij in eerste instantie. Omdat ik graag op de hoogte ben van zijn dossier en ik daarover vragen stelde, richtte ze het woord uiteindelijk toch ook tot mij. Nu weet ik dat zijn wachttijd loopt tot 1 juni en hij ten vroegste ergens in die maand een uitkering kan ontvangen. Onder voorbehoud dat hij nog niet werkt natuurlijk. Ze overhandigde ook een papier dat hij op het einde van die wachttijd door de laatste school moet laten invullen en weer binnenbrengen. Niemand die dat voordien ook maar vermeld had, je moet het maar weten blijkbaar. Alsof ze merkte dat ik niet echt tevreden was met dit alles, stelde ze uiteindelijk voor om Jelle naar SBS te sturen, een organisatie die samenwerkt met de VDAB en jonge werklozen tot 26 jaar begeleidt in hun zoektocht naar werk. Dat zou misschien de oplossing kunnen zijn, volgens haar. De meeste jongeren die ze daar naar toe had gestuurd, hadden op die manier ook werk gevonden. De afspraak werd gemaakt op 16 april. Toen we na een halfuurtje buiten waren, liet Jelle duidelijk merken dat het nu welletjes was geweest. Ik had mijn zin gekregen en hij ging maar eens verder kijken. Omdat ik ook nog andere boodschappen had te doen, heb ik hem laten gaan.
Terug thuis, had ik de computer al opgezet en vroeg Tom hoe het was geweest. Het kan toch niet zijn dat je helemaal geen job vindt? We keken samen op de website van de VDAB en nee, het is niet eenvoudig als je geen diploma's, geen ervaring, geen rijbewijs, geen VCA attest enz. hebt. Zelfs de interimjobs liggen dan niet voor het rapen. Misschien die ene dan, alhoewel ze een 5 tal jaren ervaring vroegen? Uiteindelijk vond Tom het te gek dat wij een job aan het zoeken waren voor Jelle, die vrolijk buiten rondliep of bij een van zijn vrienden zat. Ik ben dan maar aan het avondeten begonnen. Tijdens de maaltijd werd er weer gepraat , samen met Natasja, die er intussen ook bij zat over jobs en interims en toen ik aan Jelle vroeg waarom hij eens niet bij de Colruyt ging informeren, kreeg ik als antwoord 'Ik dacht dat je niet meer ging zagen?' Want dat had ik hem gezegd en mezelf ook voorgenomen: doe wat je niet laten kunt, zolang je niemand ermee lastig valt en ik zal dat ook doen dan.
Na het avondeten heb ik nog even geskypet met ma, nu lukte het mij wel om te praten, ook over Jelle. Mama voelde zich niet echt goed, ze was naar de dokter geweest en had verstaan dat ze een strottenhoofdontsteking had. Ik maak me daar toch een beetje ongerust over, maar dat zal wel hopelijk weer nodeloos zijn.
Rond 22u was iedereen weer terug van weggeweest. Natasja bleef slapen bij Tom en Jelle verdween naar zijn kamer. Morgen weer een nieuwe dag, dan heb ik een afspraak met een maatschappelijk werker van het OCMW.
Vandaag was alles vrij rustig. Deze namiddag, na mijn werk, ben ik langs mijn ex-schoonzus geweest om te praten over Jelle en vooral om te nog eens te informeren hoe zij de situatie met hun dochter hebben opgelost. Het was moeilijk, zei ze. Uiteindelijk hebben ze besloten om een gemeubelde studio te zoeken en de waarborg ervan te betalen. Maandelijks is er ook een domiciliëring voor de huishuur geregeld. De rest was aan haar. Dat is nu een jaar of wat geleden en het verloopt niet vlekkeloos, maar het lukt tot hiertoe.
Misschien moet ik ook zoiets regelen voor Jelle. Alleen heeft hij nog geen inkomen, zelfs geen vervangingsinkomen voorlopig door de wachttijd.
Terug thuis en ik voel me moe. Alles is nochtans rustig maar wat gisteren gebeurde laat nog sporen na. Ik ben suf, kan me nergens lang op concentreren. Nochtans slaag ik er in de nodige bewijsstukken te vinden die het belastingkantoor nog van mij nodig heeft in verband met mijn aangifte vorig jaar. Morgen zal ik alles opsturen of misschien wel kunnen doorfaxen.
Ik had geen zin om te bellen met Patrick en ook niet om te skypen met ma. Later zal het wel lukken. Jelle komt spontaan de afwas wegzetten die ik gedaan heb en de tafel dekken. Hij is goed gezind, alsof er gisteren niets gebeurd is. Het leven kan toch simpel zijn? Wat voorbij is, is voorbij. Aan tafel maak ik met Thomas een paar afspraken over de volgende dagen. Wanneer hij juist vertrekt en of hij dan 's avonds nog blijft eten.
De rest van de avond verloopt in alle rust en zelfs de elektronische kaartlezer geraakt geïnstalleerd op mijn pc. Ik kijk wat de overheid zoal van mij weet, maar dat zijn uiteraard de droge gegevens. De problemen achter de mens zijn niet besteed aan de ambtenaren en dus ligt er niemand van wakker. Hoog tijd dat ik zelf ook ga slapen.
Ik ben vandaag ingestort. Hysterie - nervous breakdown, ik weet niet hoe je het moet noemen maar ik weet heel goed hoe het voelt. In mijn huwelijk voelde ik me regelmatig zo de laatste jaren. Wanhopig, ten einde raad, kapot. Geweend, geroepen, gesmeekt, alles geprobeerd. Nadien te veel gedronken en gerookt, het gevoel een zombie te zijn. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en maak ik opnieuw hetzelfde mee, maar dan met Jelle. Hij luistert niet, heeft veel praat, loopt gewoon over mij. Ik vraag om geen muziek te spelen: hij doet het toch. Ik vraag om geen 'vrienden' binnen te laten: hij doet het toch. Hij loopt binnen en buiten op de onmogelijkste uren, ook 's nachts en heeft de laatste dagen zelfs niet meer gegeten thuis. Ik weet dat hij joints rookt, ik weet niet of hij nog andere drugs gebruikt. Toen ik gisterenavond in zijn kamer kwam om voor de zoveelste keer te zeggen dat hij de muziek NU moest afzetten omdat het ten eerste laat is en ten tweede omdat Tom studeert, zag ik een lege fles rode wijn naast zijn bed staan. Nadien is hij nog buiten gegaan, hij kon amper op zijn benen staan. Hij zit nu 3 weken zonder werk. Op stempelgeld heeft hij nog geen recht.
Vanmorgen heb ik een afspraak gemaakt bij voor woensdag bij de Werkwinkel om zijn dossier te bekijken. De dame in kwestie vond het een beetje raar dat ik er als moeder wou bij zijn. En donderdag heb ik een afspraak met een maatschappelijk assistent van het OCMW om uit te zoeken of er (tijdelijke) oplossingen zijn. Na 2 jaar problemen en de laatste weken echt miserie, is de grens bereikt. Hij moet het huis uit. Bij zijn vader is hij na 1 jaar buiten gezet en nu woont hij sinds meer dan 2 jaar bij mij. Ik heb altijd begrip gehad en ben (te) geduldig geweest, ook in mijn huwelijk, maar de maat is niet vol, ze loopt over. Net als zijn vader maakt hij keer op keer beloftes die hij niet waarmaakt, of ten hoogste enkele dagen.
Gisterenavond heb ik nog gebeld met Tele Onthaal, maar die kunnen mij ook niet helpen. Ja, je kan er je verhaal aan kwijt. Als je als jongere problemen hebt, zijn er veel instanties waar je hulp kan zoeken. Als je als ouder problemen hebt met je volwassen zoon van 19, kan er blijkbaar niemand concreet helpen. Ik ben zo moedeloos en radeloos...
Het was laat gisterenavond en zoals gewoonlijk viel ik in slaap voor de tv. Om 2u werd ik wakker en ging ik naar bed. Jelle was dan nog niet thuis en nadien heb ik hem ook niet meer horen thuis komen. Vanmorgen stond ik op voor een verkwikkende douche. Zoals gewoonlijk krijgt de badkamer nadien een beurt en dan kon ik gaan werken. Ik vertelde maar gelijk van mijn sollicitatie, zo moeten ze het niet vernemen van anderen en weten ze hoe de vork in de steel zit. Als het al zo ver komt, eerst afwachten. Toen ik vanmiddag thuis kwam, begon Jelle net aan de afwas. Hij had nog wat goed te maken. Alsof hij met deze afwas dat kon, zei ik hem! Hij ging zich vanaf nu herpakken. Dat zinnetje heb ik de laatste jaren ontelbare keren gehoord... Een beetje later ging hij naar buiten want de vader van zijn kameraad wou met hem praten over de feiten van gisteren. Hij geloofde nl. niet dat het om een ongelukje ging. Ik ben dan toch blijkbaar niet de enige... Intussen had ik tijd om de was te doen en nog wat andere zaken. Nadien ben ik te voet naar de supermarkt gegaan. Extra beweging zou me goed doen. Alhoewel ik niet veel had gekocht, was ik toch heel blij om terug thuis te komen. Een zittend leven maakt je niet fitter! Ik troostte mezelf dat dit even goed was, maar goedkoper dan een uurtje fitnessen. De rest van de namiddag verloopt rustig. Tom komt thuis met de melding dat hij (alweer!) zijn sleutels verloren is. Morgen zal hij naar de Lijn bellen. Iets later komt Natasja hem ophalen om bij haar thuis te eten. We eten pizza om 18u en ik overloop nog even mijn cursus Spaans want straks is het test. Patrick klaagt van migraine en heeft zijn etentje met 2 vriendinnen afgezegd. Bellen doen we dan ook maar niet meer. De les Spaans is zoals altijd heel interessant, maar tegelijkertijd vermoeiend om je zo laat op de avond nog te concentreren. Gelukkig kunnen we ook eens lachen tussendoor. Om 22u thuis herinner ik me dat er een nieuwe reeks is op 2BE: Eens kijken wat we mogen verwachten van de Benidorm Bastards. En zo is het plots 23.30u. Jelle komt naar beneden om eitjes te bakken. Weer rommel dus. Hij mag het zelf opruimen. Ik ga mijn pyjama aandoen en deze dag afsluiten...
Hier begin ik dan met een blog op zomaar een woensdag. Vroeger schreef ik dagboeken vol en nu probeer ik dit eens. Is dit wel anoniem genoeg, vraag ik me af? Want uiteindelijk is dit in de eerste plaats bedoeld voor mezelf. Wie weet leer ik nog eens iets van mezelf door al dat geschrijf. Zie ik opeens door het bos de bomen ofzo. Enfin, laat ik bij deze ochtend beginnen: Alles was rustig toen ik opstond en daar geniet ik dus van. Mijn 22-jarige zoon Tom kwam pas rond 8u naar beneden gestoven om na een korte groet direct richting voordeur te rennen. Niks speciaals, zo is het meestal, dus zo is het goed. Kon ik nog even verder suffen. Jelle, de jongste van 19 ligt nog in bed want gestopt met school en geen werk. Ik vertrek en kan de hele voormiddag rustig maar gestaag doorwerken. Rond 13u terug thuis en het begint al: ik erger me aan resten van eten, een vuile tafel, rommel...niet moeilijk te raden wie hier aan het werk was. Jelle is dus al uit bed maar blijkbaar niet thuis. Hij loopt zeker weer ergens buiten met een van zijn vriendjes in plaats van werk te zoeken. Tom komt thuis van school en ruikt gebakken eitjes. Hij zal er voor zichzelf ook maar maken . Zijn broer krijgt kritiek en hij vraagt zich af waarom ik dit toch volhoud en er verandert toch nooit iets... Ik doe de afwas van de vorige dag - die Jelle al had moeten doen - dan maar zelf en ruim een beetje op. Ik moet me klaar maken voor mijn sollicitatie van 14u. Maar ik ben slechtgezind geworden. Die rommel, die wrevel, en ik had ook nog even rustig willen bellen met Patrick voor ik vertrok. Dan maar zo vertrokken. Ik hoop dat ik er een beetje goed uitzie. Bijna ter plaatse bel ik toch nog 5 minuten met Patrick en vertel dat ik me geïrriteerd voel en dat ik me irriteer omdat ik me geïrriteerd voel, net nu ik moet solliciteren. Ik weet dat ik dadelijk de knop omdraai en met een rustige vrolijkheid binnen stap. Het gesprek verloopt vlot -( pas de problème, je me peux débrouiller en français.) Nadien bel ik het verslag door aan Patrick en we hangen weer een uurtje aan de telefoon. Nog wat nieuwtjes dat ik niet wist en wat ik al wel wist: hij kan zijn leven alleen niet meer aan en moest toch maar eens op zoek naar iemand. Liefst iemand van zijn leeftijd of jonger. Voor een buitenstaander een raar gesprek, maar wij zijn al jaren zo bezig. Rond 16u besluit ik om eens langs de doe-het-zelf zaak te rijden om eens te gaan kijken naar binnendeuren. Het blijft in mijn hoofd spoken dat ik te oud ben geworden, pffff. Als ik thuis ben staat de wasmachine hoopvol op mij te wachten tot hij uitgeladen wordt. Ik maak er dan ook werk van. De was is sinds enkele dagen een onoverzichtelijke berg geworden die ik probeer in te dijken. Elke keer als ik denk dat ik het eindelijk onder controle heb, is er nieuwe wasuitbarsting die mijn zonen teweeg brengen. Nu ja, weglopen doet die wasberg nooit, dus ik probeer me er niet aan te ergeren. Ik kijk mijn mail na en beantwoord een paar mailtjes. Nu nog mijn financiën beheren. Tja, zeker als je er niet veel hebt moet je ze goed beheren. Dan is het tijd om eten te maken. Ik stuur voor alle zekerheid een sms naar Jelle dat we om 18u eten. "Of ik even wil bellen?" Hij kan er pas tegen 19u zijn want hij zit bij een vriend muziek te downloaden en de bus komt pas later. Dan maar alleen met Tom gegeten en we praten wat over school en vakantie. Tom moet na het eten dringend verder werken en verdwijnt naar boven. Ik ruim af en Patrick belt nog even onderweg naar de fitness. Vanavond ben ik rustig thuis en kan ik mijn favoriete programma's nog eens zien. Denk ik. Net als Thuis bijna gedaan is komt Jelle binnengestoven : "Of ik naar de spoed wil rijden met zijn vriend, want zijn neus is waarschijnlijk gebroken". Daar gaat mijn rustige avond. Ik kan toch niet nee zeggen? We rijden met drie naar het dichtsbijgelegen ziekenhuis en ik loop nog even mee binnen tot ik zeker ben dat die jongen zal worden opgehaald door familie. Jelle loopt een stukje mee tot aan de auto en verontschuldigt zich voortdurend maar ik ben het kotsbeu heb ik gezegd. Hij is kortaf en zenuwachtig. Opgefokt. Wat er precies aan de hand is, daar heb ik wéér eens het raden naar. Allebei verzekerden ze mij dat dit een stom ongeval was tijdens het ravotten. Gevochten werd er niet. Nu ben ik pas echt slecht gezind als ik terug naar huis rijd. En ongerust. Ik vraag me af waar Jelle altijd mee bezig is en hoe ik in godsnaam vat op hem zou krijgen. Ik betrap mezelf verschillende keren op diepe zuchten tijdens al dit gepieker. Eenmaal terug thuis kan de tv me niet meer bekoren en surf ik zenuwachtig naar wat eigenlijk? Bloggen. Om 23u laat Jelle zich nog even zien, net terug van het ziekenhuis zegt hij. Maar hij moet wel weer weg want ze wachten op hem. Zijn eten staat nog steeds op dezelfde plaats en kan toch niet meer kouder worden. Ik vertel hem nog maar eens dat ik het kotsbeu ben. Deze woensdag zit er bijna op en het wordt hoog tijd dat ik mijn pyjama aandoe. Met wat geluk kan ik me bij tv nog even ontspannen en komt Jelle intussen weer thuis. Morgen weer een nieuwe dag...
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
