Foto
Websites
  • EVA
  • Arnon Grunberg
  • The Montgolfier Brothers
  • Sigur Ros
  • Iron and Wine
  • Motek
  • The National
  • The Notwist
    Archief per maand
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 02-2012
  • 09-2011
  • 04-2011
  • 12-2010
  • 09-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
    blog vir

    06-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.





    26-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    09-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.





    25-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.





















    28-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    05-12-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.







    20-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    22-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.







    14-06-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.







    24-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.













    04-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    14-04-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.





    31-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.







    10-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.





    13-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    13 september 2008

    Het heeft lang genoeg geduurd. Het opstaan en denken: ik moet dringend nieuw leven in mijn blog blazen. Het thuiskomen van mijn werk en hetzelfde denken, maar eerst moeten de patatten gekookt, de verlengdraad gelegd, de spinnen gedood, het pluimpje over het net geslagen, de kasten opgeruimd, het geld gestort, de nieuwe computer gekocht en de mails beantwoord. Voor ik het weet, lig ik in bed en is mijn blog nog even dood als voorheen.

    Maar vandaag, op de dertiende oktober, de dag waarvan de naam het meest herfst is - het herfstst dus - heb ik er schoon genoeg van. Er waren dagen waarop ik de mensen in mijn omgeving onafgebroken bestookte met de vraag ook een blog te beginnen, en nu ze allemaal gehoorzaamd hebben, laat ik zelf verstek gaan? Waar is mijn fatsoen?

    Er is wel een probleem. Het gebeurt al eens dat J. er met mijn ideeën vandoor is. Met de paddestoelen is de tuin, bijvoorbeeld. Ze horen net zo goed op mijn blog thuis als op de zijne, maar hij is sneller. Dus moet ik iets anders verzinnen.

    Hier komt een lijstje van onderwerpen waarover ik iets had kunnen schrijven:

    - Virs schaamte over haar conditie haalt het op haar luiheid en bijgevolg schrijft ze zich in bij een sportclub.

    - Vir heeft slaande ruzie met J. over het nut van dt-regels. Vir schrijft een vlammende tekst over het nut van dt-regels, maar durft hem bij nader inzien niet openbaar te maken uit angst vrienden te verliezen. Ze wil ook J. niet te hard tegen de schenen schoppen. Dus leest ze kalm vragen uit de taalbijlage van De Standaard voor en applausisseert als J. het antwoord weet. Vooruitziend als ze is koopt ze ook snel een boekje 'Wiskunde in een notendop' dat toch niet zo notendop is als je afgaand op de titel zou denken.

    - Vir laat zich bankrekeninggewijs volledig gaan en schrikt zich de pleuris als ze voor het eerst, ja, voor het eerst in haar leven geld van haar spaarrekening naar haar lopende rekening moet overzetten om redenen die kleiner zijn dan een woonst. Schoenen bijvoorbeeld, of een laptop, of houten kaders die de living werkelijk áf maken. Vir besluit zich te herpakken en eet twee dagen lang oud brood met een kervelsoepje van het merk Carrefour.

    - Vir blijft in het weekend voortaan tot 10 uur liggen op de talloze decimeters dikke matras en het ergonomische kussen.

    - Vir hakt de knoop door en is sinds kort op zoek naar een therapeut die ervoor kan zorgen dat ze in de herfst kamers kan binnenlopen zonder die eerst op spinnen te screenen.

    - Vir weet nu hoe ze lampen aan het plafond moet installeren, hoe ze gaten moet plamuren en hoe ze moet boren.

    - Vir is nu 28 in plaats van 27.

    Er is dus heel wat nieuws te melden. Maar gelukkig is vir is essentie vir gebleven, en dus:

    - heeft ze nog altijd geen gsm gekocht.

    - vraagt ze zich af wat de jonge vrijgezel L. bezielde toen hij Herman Düne op de verzamel-cd pleurde die hij haar cadeau gaf.

    - neemt ze J.'s dt-fouten er gewoon bij.

    Vanaf nu geen overzichtje meer, maar weer zoals voorheen: het leven in zijn blootje gezet.


    04-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    4 september 2008

    Fuck Belgacom. Nog altijd geen internet. Als je dit blog ziet, lijkt het wel alsof ik geen leven heb. Geen zetel en geen leven.

     


    01-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen 1 augustus 2008

    Ik ben globaal bekeken geen klef persoon. Ik vind sentimentaliteit maar niks. Ik ben 50 keer zoveel kwaad als verdrietig. En toch vind ik dat het moet kunnen : afscheid nemen in schoonheid.

     

    Maar het lukt me niet.

     

    A. De laatste werkdag

     

    De voorlaatste werkdag was alvast een meevaller geweest, met een twee uur durend exitgesprek waarin ik mijn grieven op tafel kon leggen en waarin zowaar naar mij geluisterd werd. Het kon allemaal stukken erger, alleen jammer dat de directeur blijkbaar dacht dat ik de organisatie waarvoor ik werkte, stinkend rijk vond. En geen uitleg gaf toen ik vroeg waar ze die informatie vandaan had.

     

    Maar toen moest de laatste dag nog komen. Ik huppelde binnen, zette met een vrolijke zwaai voor de laatste keer mijn pc aan en plofte neer. Nog voor ik mijn mails kon lezen, stond de personeelsverantwoordelijke al naast mij : of ik mijn badge kon geven, en mijn abonnement. Nou en of, zei ik, maar hoe moest ik dan terug in Gent geraken ? Koop een ticket, raadde ze mij goedlachs aan, waarop ik even goedlachs repliceerde dat ik het ticket dan wel op zou sturen om de kosten te recupereren.

    Ai, wat een misser.

    "Je job stopt om 16u30, wat daarna komt is voor je eigen rekening." Ik bestudeerde haar eens goed, misschien was het een grap.

    "Hoezo ? Dat kan toch niet ? Dat slaat toch nergens op ?" probeerde ik nog, terwijl de glimlach op mijn lippen bestierf.

    "Zo is de regel, na 16u30 is het hier defintief gedaan." En daar stapte ze weg, naar het bureau achter mij, terwijl ze me in opperste verbazing achterliet. Eerst sloeg die verbazing om in ongeloof en daarna in woede.

    Een mail en een telefoontje naar het FOD dienst Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg later, stuurde ik haar een mail. Ik was ontgoocheld, schreef ik. Ik vond het jammer dat ik gedwongen werd die informatie zo te achterhalen. Betalen zouden ze, en wel omdat ze verplicht waren.

     

    Een halfuur lang gebeurde er niks. Toen werd ik vriendelijk verzocht met haar mee te gaan naar de kleine vergaderruimte, alwaar ze het incident van tafel veegde met een onschuldig ‘iedereen kan zich wel eens vergissen’. Ik zei dat dat inderdaad kon, maar dat dit me geen vergissing leek, aangezien ze me had gezegd dat dat de regel was, waarbij ze dus insinueerde de regel te kennen. Bovendien, voegde ik er afgemeten aan toe, was dit niet de eerste fout. Ik vatte moed toen ik haar onthutste blik zag en gooide er nog snel achteraan dat alle fouten bovendien in mijn nadeel waren geweest.

    "We gaan de discussie stopzetten," haastte ze zich te zeggen. Ik vroeg waarom dan wel. Ik kwam net goed op dreef.

    "Je straalt teveel negativiteit uit," zei ze zonder blikken of blozen. Ik moest denken aan het programma My mind and body en begreep ineens dat er mensen van vlees en bloed bestonden die dit soort onzin uitkramen. En er zat er nog wel één voor mij. Maar ik ging door.

    "Kan je daar voorbeelden van geven ? Ik begrijp je niet helemaal."

    "Neen, geen voorbeelden, het is gewoon een gevoel."

    "Als ik tijdens mijn exitgesprek niet minstens 3 voorbeelden per punt van kritiek kan geven, dan wordt mijn kritiek van tafel geveegd. Maar blijkbaar geldt dat niet in omgekeerde richting."

    "We gaan het gesprek stopzetten, dit is niet de bedoeling."

    "Ik wil weten warom ik negativiteit uitstraal."

    "Ik weet het niet. Bad vibes."

     

    Bad vibes. Bad vibes.

    En toen voelde ik het ook, dat aura van negativiteit dat rond mij hangt. Bah, hoe kut, zeg.

     

    B. De laatste weken in Gent

     

    Op dag 1 stapte ik uit de douche en merkte ik plots dat er mannen op het dak naast ons appartement wandelden. Ik trok snel de gordijnen dicht in de badkamer en de slaapkamer, want vreemdelingen hebben geen zaken met mijn in een handdoek gewikkelde lichaam. Ze installeerden een gigantische afvoerpijp, bleek 's avonds. Ons zicht op het grauwe appartementsgebouw achter ons wordt nu belemmerd door een blinkende, grijsmetalen buis en een gigantische, ronkende filterinstallatie.

     

    Op dag 2 hield de bewoner van de derde verdieping een feestje. De muziek stond keihard. Hij en zijn vrienden riepen de hele buurt overhoop. En toen viel ineens een vuilzak vol fruit en afval naar beneden, pardoes op het dak naast ons. De zak scheurde open en de inhoud verspreidde zich.

     

    Op de derde dag scheurde de PMD-zak van de bewoners op de tweede verdieping. Die PMZ-zak hing aan een haakje naast hun raam. Zo'n 30 blikjes cola, blikjes bier en flessen fruitsap regenden neer op het dak. Op de afvoerpijp. Op de rottende bananen van de bewoner van de derde verdieping. Op onze GFT-bak.

     

    Weg ermee, met eindes die stinken.

    29-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Beste zeurders, memmers en neuters

     

    Wat een tijden, wat een tijden. Nu hebben ze het toch wel werkelijk allemaal op jullie gemunt: de NMBS, de brandstofprijzen, de weersvoorspellingen en de lokale politie. Een samenzwering is het, een lepe streek. En ze hebben weer de verkeerde gekozen: de hardwerkende Vlaming die tot over zijn oren in de openstaande leningen en andere miserie zit.

     

    Laten we beginnen bij de NMBS. Dat de treintickets om de halve week opslaan, is één iets, maar dat drie kwart van de treinen ook nog eens met vertraging rijdt - getverderrie, daar zouden jullie je toch de haren bij beginnen uitrukken? Jullie hele dagschema loopt vijf minuten vertraging op! Dat wordt vanavond weer vijf minuten overwerken en de trein missen die voor één keer stipt rijdt. En dat terwijl jullie zo'n nuttige avond gepland hadden: onderuitgezakt naar de herhalingen van FC De Kampioenen kijken, een Palm binnen handbereik en jullie zweetvoeten op moeder de poef.

     

    En ondertussen wordt de brandstof duurder. Nu hébben jullie eens een milieuvriendelijke wagen gekocht en nu betalen jullie je nog blauw aan benzine. Hadden jullie dat geweten, dan zouden jullie nooit op die misleidende eco-score gelet hebben. Want de auto thuis laten staan is mooi in theorie, maar hoe gaan jullie dan om bakken Palm? En mogen weekenduitstapjes naar Blankenberge dan misschien ook niet meer? Wat zal het volgende zijn?

     

    Het mooie weer allicht! Klimaatopwarming, your ass. In juli heeft het meer geregend dan in heel 1956 en 1957 samen. Jullie hebben altijd al gevonden dat die hele broeikastheorie nogal wankel was. Een hype, dat was het. Propaganda van die snertlinkse bewegingen. Paniekreacties van betweters die geen Cherokee kunnen betalen. En hier rijden jullie nu, in jullie propere wagens die jullie een fortuin hebben gekost, in de zure regen!

     

    Overal waar jullie parkeerplaatsen zoeken, staan er al auto's. Wat zoeken al die mensen toch? Hoe is het mogelijk dat ze net op de plaats zijn waar jullie naartoe zijn gereden? Nergens is er plaats, overal zijn er medeburgers. Na een kwartier rondrijden besluiten jullie te parkeren op het fietspad, jullie gaan toch maar eventjes geld afhalen aan de automaat. Pinkers op en haasten maar. Maar je zal het zien, als jullie terugkomen zit er een bekeuring tussen de ruitenwissers. Fout geparkeerd: een bedrag dat overeenkomt met 6 bakken Palm-bier. Wat een strontagenten! Hebben die nu niets beters te doen, boeven arresteren bijvoorbeeld, of criminaliteit aanpakken? Van pure colère gaan jullie lekker hard op het gaspedaal staan, want jullie hebben lak aan een land waarin alle creativiteit en uitbundigheid aan banden worden gelegd door politiek correcte regelneven en fascistoïde kommaneukers. Wat een kaakslag voor de hardwerkende, bloedeerlijke Vlaming.

     

    Alles willen ze jullie afpakken, gewoonweg alles. Diep ontgoocheld zijn jullie, geraakt in het diepste van jullie ziel.

     

    Het is vanuit die ontgoocheling dat jullie als volgt de vraag beantwoorden of jullie begrip hebben voor de asielzoekers die kranen bezetten:

     

    Enkele dagen geleden zag ik een van de kraanbezetters demonstratief zijn middenvinger opsteken. Arrogant, choquerend en tekenend voor de ontstane mentaliteit. Ze vràgen niets meer, ze éisen wat ze noemen 'hun recht van een criminele regering'. Graag een beter leven? Begrijpelijk. Maar een stuk van de door ons opgebouwde welvaart opeisen gaat te ver. Met dank aan een regering die keer op keer toegeeft. En ook al zéggen ze van niet, na een luxeverzorging in het ziekenhuis komt het ook voor deze chantageplegers gegarandeerd - in alle stilte - in orde.

     

    Groot gelijk hebben jullie! Ik merk dat jullie de Nederlandse taal ondertussen zelf al bijna onder de knie hebben (middenvinger) en voor jullie het weten zijn jullie van die neiging tot woordovertolligheid ook af (ontstane mentaliteit). Ik smeek jullie, wees alsjeblieft wat aanweziger op onze politieke fora, want Vlaanderen heeft een groot gebrek aan mensen die alles weer in de juiste verhouding kunnen zien en onze opgebouwde welvaart willen verdedigen. En natuurlijk hebben jullie gelijk dat het met al die asielzoekers goedkomt, of denk je dat ze die mensen écht terug op vliegtuigen zetten? Laat me niet lachen, dit is een apenland.

     

    Tot de volgende,

     

    vir


    22-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    22 juli 2008

    Ik tel de dagen af. Dat gebeurt wel vaker. Vroeger gebeurde het constant. Toen ik studeerde, telde ik de dagen af tot de vakantie en in de vakantie, toen ik thuis zat in het pittoreske I., telde ik de dagen af tot aan het academiejaar. Mijn leven was een tol die doldraaide. Ik wist niet waarop ik uiteindelijk zat te wachten. Of het bestond, dat waarop ik wachtte.

     

    Ja, het bestond. Dat ontdekte ik in augustus 2003. Het was een zonnige dag en ik vond dat alles best mocht blijven zoals het was. Dat was de eerste keer in mijn leven. Nochtans was ik voorheen niet ongelukkig. Ik was een relatief gelukkige afteller.

     

    Nu tel ik opnieuw af. Ik zit aan mijn computer, 8 uur per dag, te staren, na te denken, iets in te tikken, het te wissen, een ander document te openen. En laat me ondertussen nog maar eens hotmail controleren, in een kader helemaal onderaan het scherm, anders leest de directiesecretaresse – oeps, -assistente – mee en vlieg ik buiten nog voor ik hier zelf mijn schup afkuis.

     

    Ik open onze website in een groot en heel zichtbaar kader. Alles kleurt roze. Dat ze nu maar eens voorbijlopen, ik werk net echt. Ik doe alsof ik iets opzoek maar eigenlijk vraag ik me af wat we vanavond kunnen eten. Alweer 5 minuten voorbij, misschien brengt hotmail nieuws. J. de ambtenaar heeft gereageerd, toch iemand die nog leeft in dit doodse zomervakantieland. Hij heeft net als ik zijn handen vol, mailt hij, maar hij weet zo nu en dan een secondje vrij te maken om me een paar loeiers van taalfoute zinnen door te mailen. Zinnen van andere ambtenaren, wel te verstaan. Waarop ik repliceer met een paradie op die zinnen, wat me alweer 6 minuten dichter bij de klok van 17u30 brengt.

     

    Daar is M., hij zoekt voor de negenentachtigste keer vandaag zijn gsm. Luidop doet hij dat. En later lijkt het erop alsof zijn computer crasht, maar waarschijnlijk vindt hij gewoon de « è » niet op zijn klavier. Ik vind mensen die ngo's, of de voorzitter ervan, door het slijk halen, bedenkelijke figuren, maar ik maak graag een uitzondering.

     

    Ik heb het geprobeerd, M. duidelijk maken waarom hij mijn vriend niet is. Ik heb het geprobeerd zonder de woorden populistisch, belust op sensatie, opportunistisch, egocentrisch en impulsief te gebruiken. Dat kostte me dagenlang denkwerk. En hoe reageerde M. daarop? Juist, als een klein kind van wie je een snoep afpakt. Quod erat demonstrandum.

     

    Ik ben niet zo wraakzuchtig dat ik meteen de openbaarheid wil opzoeken met mijn verhalen. Maar ik ben net wraakzuchtig genoeg om er toch 1 item op dit blog aan te wijden. Met veilige afkortingen.

     

    Nog 9 keer slapen. Nog 2 teamvergaderingen. Nog 6 werkdagen. Alles past op 1 hand. Het kan niet moeilijk zijn, en toch is het dat.

     


    11-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    11 juli 2008

     

    De pillen die ik al een week neem, werken niet goed. Ik ga dus naar de dokter en ik leg uit dat hij zijn pillen overschat. Hij zal laten onderzoeken of ik resistent ben, antwoordt hij.

    Dan schiet me iets te binnen. Ik neem ze niet zoals het hoort. Ik breek de capsules open en strooi de bolletjes in een bodempje water dat ik daarna snel naar binnen kap. Fout! Die capsules moeten ervoor zorgen dat die bolletjes heelhuids uit mijn maag komen. Wat een ellende; ik krijg ze niet doorgeslikt. Ze zijn te groot, als ik ze nog maar zie liggen in mijn handpalm krijg ik al visioenen van een stikkende vir.

    Of de farma-industrie dat met opzet doet, vraag ik. Waarom ze geen poedertjes of zuigtabletten of bruistabletten of siroopjes kunnen uitvinden. De mogelijkheden zijn legio. Jij bent de enige met dit probleem, lacht de dokter. Hij is nog jong, misschien is hij jonger dan ik. Ik ben niet de enige met dat probleem. De helft van mijn vriendenkring heeft een stik-fobie en de andere helft wil geen gelatine slikken. Zo erg is het niet, voegt hij eraan toe, als je vlees eet zitten daar stukken bij die groter zijn dan die pillen. Oeps, vergeten dat je geen vlees eet. Hij lacht weer. Wat een charmante dokter. Ik heb ineens het gevoel dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben.

    Je zal in je leven nog veel pillen moeten nemen, en ze zullen niet eens allemaal zo klein zijn. Klein? Ik kan me niet voorstellen dat ze in mijn keelgat passen. Maar ik wéét natuurlijk dat ik overdrijf, dat het in mijn hoofd zit en dat ik geen indruk zal maken op hem door te blijven zeuren over die kutpillen. Goed, zeg ik, ik zal het proberen.

     

    Poging 1. Ik steek de pil in mijn mond, ik neem een slok en ik slik. Pil nog altijd in mijn mond.

    Poging 2. Ik neem een slok, ik wurm de pil erbij, de helft van het water loopt weg en ik slik. Pil nog altijd in mijn mond.

    Poging 3. Ik neem een gigantische slok en ik blijf ermee in mijn mond zitten terwijl ik me voorstellingen maak van wat kan gebeuren als die pil in het verkeerde keelgat terechtkomt. Ten slotte spuw ik het water uit. Pil nog altijd in mijn mond.

    Poging 4. Ik mik de pil in het glas water en neem een slok. Pil nog altijd in het glas water.

    Poging 5. Ik duw met mijn vingers de pil tot bij de rand. Ik zet mijn mond aan het glas. Ik neem een slok. Ik slik. Ik heb de pil ingeslikt en ik kan nog altijd vrij ademen!

     

    Die avond heb ik maar 3 pogingen nodig om de pil in te slikken. En de volgende ochtend, jawel, lukt het me in 1 keer.

     

    Ik kan haast niet wachten tot ik de dokter mag inlichten over mijn prestatie.

     

    (Loop, valt deze tekst onder de noemen 'verborgen en minder verborgen crushes'? Gaat hier nu een stormloop van reacties op komen? Zo niet, dan post ik de volgende keer gewoon weer gedichten. Wie zegt trouwens dat die niet over verborgen crushes gaan?)

     

     




    E-mij


    Gastenboek


    Er was bij enkele omstaanders een vorm van gefrons, dat wel. Maar niet overdreven en niet op grote schaal.
    De concurrenten
  • J.
  • E.
  • L., de jonge vrijgezel
  • L., het meisje
  • N.
  • K.
  • J.,J. en J.
  • J., de broer van K.


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs