8 december 2007
Vroeger zaten we vaak aan tafel.
M. goot cola in L.s bord, G. zei toch toch en ik dissecteerde het eten dat voor me lag. Meestal waren dat bokaalerwten. Het waren tijden waarover veel te zeggen viel, achteraf bekeken.
Zoals: ik had een blind vertrouwen in stochastiek. Ik had gemerkt dat ik één spin per herfst zag. Het was dus wachten op die ene spin, daarna kon ik weer een ruimte binnenlopen zonder ze eerst te scannen (de hoeken, de grond, de muur waar de verwarming staat). Tot er op een avond in I. twee spinnen waren. Dat ging zo: L. liep de trap op en riep dat ik beneden moest blijven. Er zat een spin, zei ze, een abnormaal grote, bruine huisspin. Ik dacht: goed, dat hebben we dan ook weer gehad deze herfst. Ik bleef staan naast de piano in de gang, waarop al die tijd een partituur van Bach was blijven staan.
Even later stond ik in mijn oude slaapkamer en toen zag ik iets bewegen in de hoek gevormd door de kast en de muur. Ik had mijn lenzen niet meer in maar die beweging was voldoende; ik sprong op het bed en greep mijn GSM. Ik belde K., die in de kamer naast de mijne de slaap probeerde te vatten. Er zit een spin, zei ik.
Ik sliep niet goed, die nacht. Een spin, tot daar aan toe, maar twee op een avond? Neen, ik vertrouwde niet meer op stochastiek van toen af aan.
Ik denk niet dat L. het erg vond dat M. cola in zijn bord goot. L. hield van cola, maar vooral van Pizza Hut-pizzas. Op een keer hebben we kerstmiddag gevierd in de Pizza Hut. We waren er de enige klanten.
De deuren in ons huis waren niet echt van massief eikenhout. Het leek alleen maar zo. De klinken waren ook niet van goud. Er was veel dat ergens op leek, toen.
Wij bijvoorbeeld, wij leken op een gezin.
Vandaag hangt mijn haar in mijn ogen, is de trein die we willen nemen afgeschaft, regent het en zijn de drie ticketautomaten in het station kapot. In het appartement waar we zijn blijven slapen is er geen licht in de badkamer en als we de microgolf aanzetten valt de elektriciteit uit. Vijf keer opnieuw. We vinden toastjes op de tafel in de living en ons geluk kan even niet stuk, tot we merken dat ze naar plakkaatverf smaken. In de Flair hebben ze ontdekt dat het merk handcrème dat je best gebruikt, afhangt van je sterrenbeeld. De handcrème die ik moet gebruiken, kost 4,99 euro. Gelukkig ben ik geen Leeuw, anders zou ik 20 euro kwijt zijn.
Er liggen dozen van afhaalpizza naast onze matras en ook dozen van Ristorante-pizzas. Ik poets mijn tanden twee keer naeen en mijn mond blijft smaken naar karton.
Ik vind mijn ene sok niet meer en doordat mijn haar in mijn ogen hangt, kan ik niet goed zoeken.
We nemen de bus naar het station en als we voorbij het bankkantoor rijden zie ik G. staan tapdansen bij de geldautomaten. Zijn gezicht is verwrongen tot een tapdans-grimas. Ik zeg aan J. dat ik G. heb zien tapdansen in de bank en de jongen tegenover me kijkt op.
Dát, de traagheidswet en de fles tropisch vruchtensap die ik in de wereldwinkel koop, het zijn mooie dingen.
|
