Wat een tijden, wat een tijden. Nu hebben ze het toch wel werkelijk allemaal op jullie gemunt: de NMBS, de brandstofprijzen, de weersvoorspellingen en de lokale politie. Een samenzwering is het, een lepe streek. En ze hebben weer de verkeerde gekozen: de hardwerkende Vlaming die tot over zijn oren in de openstaande leningen en andere miserie zit.
Laten we beginnen bij de NMBS. Dat de treintickets om de halve week opslaan, is één iets, maar dat drie kwart van de treinen ook nog eens met vertraging rijdt - getverderrie, daar zouden jullie je toch de haren bij beginnen uitrukken? Jullie hele dagschema loopt vijf minuten vertraging op! Dat wordt vanavond weer vijf minuten overwerken en de trein missen die voor één keer stipt rijdt. En dat terwijl jullie zo'n nuttige avond gepland hadden: onderuitgezakt naar de herhalingen van FC De Kampioenen kijken, een Palm binnen handbereik en jullie zweetvoeten op moeder de poef.
En ondertussen wordt de brandstof duurder. Nu hébben jullie eens een milieuvriendelijke wagen gekocht en nu betalen jullie je nog blauw aan benzine. Hadden jullie dat geweten, dan zouden jullie nooit op die misleidende eco-score gelet hebben. Want de auto thuis laten staan is mooi in theorie, maar hoe gaan jullie dan om bakken Palm? En mogen weekenduitstapjes naar Blankenberge dan misschien ook niet meer? Wat zal het volgende zijn?
Het mooie weer allicht! Klimaatopwarming, your ass. In juli heeft het meer geregend dan in heel 1956 en 1957 samen. Jullie hebben altijd al gevonden dat die hele broeikastheorie nogal wankel was. Een hype, dat was het. Propaganda van die snertlinkse bewegingen. Paniekreacties van betweters die geen Cherokee kunnen betalen. En hier rijden jullie nu, in jullie propere wagens die jullie een fortuin hebben gekost, in de zure regen!
Overal waar jullie parkeerplaatsen zoeken, staan er al auto's. Wat zoeken al die mensen toch? Hoe is het mogelijk dat ze net op de plaats zijn waar jullie naartoe zijn gereden? Nergens is er plaats, overal zijn er medeburgers. Na een kwartier rondrijden besluiten jullie te parkeren op het fietspad, jullie gaan toch maar eventjes geld afhalen aan de automaat. Pinkers op en haasten maar. Maar je zal het zien, als jullie terugkomen zit er een bekeuring tussen de ruitenwissers. Fout geparkeerd: een bedrag dat overeenkomt met 6 bakken Palm-bier. Wat een strontagenten! Hebben die nu niets beters te doen, boeven arresteren bijvoorbeeld, of criminaliteit aanpakken? Van pure colère gaan jullie lekker hard op het gaspedaal staan, want jullie hebben lak aan een land waarin alle creativiteit en uitbundigheid aan banden worden gelegd door politiek correcte regelneven en fascistoïde kommaneukers. Wat een kaakslag voor de hardwerkende, bloedeerlijke Vlaming.
Alles willen ze jullie afpakken, gewoonweg alles. Diep ontgoocheld zijn jullie, geraakt in het diepste van jullie ziel.
Het is vanuit die ontgoocheling dat jullie als volgt de vraag beantwoorden of jullie begrip hebben voor de asielzoekers die kranen bezetten:
Enkele dagen geleden zag ik een van de kraanbezetters demonstratief zijn middenvinger opsteken. Arrogant, choquerend en tekenend voor de ontstane mentaliteit. Ze vràgen niets meer, ze éisen wat ze noemen 'hun recht van een criminele regering'. Graag een beter leven? Begrijpelijk. Maar een stuk van de door ons opgebouwde welvaart opeisen gaat te ver. Met dank aan een regering die keer op keer toegeeft. En ook al zéggen ze van niet, na een luxeverzorging in het ziekenhuis komt het ook voor deze chantageplegers gegarandeerd - in alle stilte - in orde.
Groot gelijk hebben jullie! Ik merk dat jullie de Nederlandse taal ondertussen zelf al bijna onder de knie hebben (middenvinger) en voor jullie het weten zijn jullie van die neiging tot woordovertolligheid ook af (ontstane mentaliteit). Ik smeek jullie, wees alsjeblieft wat aanweziger op onze politieke fora, want Vlaanderen heeft een groot gebrek aan mensen die alles weer in de juiste verhouding kunnen zien en onze opgebouwde welvaart willen verdedigen. En natuurlijk hebben jullie gelijk dat het met al die asielzoekers goedkomt, of denk je dat ze die mensen écht terug op vliegtuigen zetten? Laat me niet lachen, dit is een apenland.
Tot de volgende,
vir
22-07-2008
22 juli 2008
Ik tel de dagen af. Dat gebeurt wel vaker. Vroeger gebeurde het constant. Toen ik studeerde, telde ik de dagen af tot de vakantie en in de vakantie, toen ik thuis zat in het pittoreske I., telde ik de dagen af tot aan het academiejaar. Mijn leven was een tol die doldraaide. Ik wist niet waarop ik uiteindelijk zat te wachten. Of het bestond, dat waarop ik wachtte.
Ja, het bestond. Dat ontdekte ik in augustus 2003. Het was een zonnige dag en ik vond dat alles best mocht blijven zoals het was. Dat was de eerste keer in mijn leven. Nochtans was ik voorheen niet ongelukkig. Ik was een relatief gelukkige afteller.
Nu tel ik opnieuw af. Ik zit aan mijn computer, 8 uur per dag, te staren, na te denken, iets in te tikken, het te wissen, een ander document te openen. En laat me ondertussen nog maar eens hotmail controleren, in een kader helemaal onderaan het scherm, anders leest de directiesecretaresse oeps, -assistente mee en vlieg ik buiten nog voor ik hier zelf mijn schup afkuis.
Ik open onze website in een groot en heel zichtbaar kader. Alles kleurt roze. Dat ze nu maar eens voorbijlopen, ik werk net echt. Ik doe alsof ik iets opzoek maar eigenlijk vraag ik me af wat we vanavond kunnen eten. Alweer 5 minuten voorbij, misschien brengt hotmail nieuws. J. de ambtenaar heeft gereageerd, toch iemand die nog leeft in dit doodse zomervakantieland. Hij heeft net als ik zijn handen vol, mailt hij, maar hij weet zo nu en dan een secondje vrij te maken om me een paar loeiers van taalfoute zinnen door te mailen. Zinnen van andere ambtenaren, wel te verstaan. Waarop ik repliceer met een paradie op die zinnen, wat me alweer 6 minuten dichter bij de klok van 17u30 brengt.
Daar is M., hij zoekt voor de negenentachtigste keer vandaag zijn gsm. Luidop doet hij dat. En later lijkt het erop alsof zijn computer crasht, maar waarschijnlijk vindt hij gewoon de « è » niet op zijn klavier. Ik vind mensen die ngo's, of de voorzitter ervan, door het slijk halen, bedenkelijke figuren, maar ik maak graag een uitzondering.
Ik heb het geprobeerd, M. duidelijk maken waarom hij mijn vriend niet is. Ik heb het geprobeerd zonder de woorden populistisch, belust op sensatie, opportunistisch, egocentrisch en impulsief te gebruiken. Dat kostte me dagenlang denkwerk. En hoe reageerde M. daarop? Juist, als een klein kind van wie je een snoep afpakt. Quod erat demonstrandum.
Ik ben niet zo wraakzuchtig dat ik meteen de openbaarheid wil opzoeken met mijn verhalen. Maar ik ben net wraakzuchtig genoeg om er toch 1 item op dit blog aan te wijden. Met veilige afkortingen.
Nog 9 keer slapen. Nog 2 teamvergaderingen. Nog 6 werkdagen. Alles past op 1 hand. Het kan niet moeilijk zijn, en toch is het dat.
11-07-2008
11 juli 2008
De pillen die ik al een week neem, werken niet goed. Ik ga dus naar de dokter en ik leg uit dat hij zijn pillen overschat. Hij zal laten onderzoeken of ik resistent ben, antwoordt hij.
Dan schiet me iets te binnen. Ik neem ze niet zoals het hoort. Ik breek de capsules open en strooi de bolletjes in een bodempje water dat ik daarna snel naar binnen kap. Fout! Die capsules moeten ervoor zorgen dat die bolletjes heelhuids uit mijn maag komen. Wat een ellende; ik krijg ze niet doorgeslikt. Ze zijn te groot, als ik ze nog maar zie liggen in mijn handpalm krijg ik al visioenen van een stikkende vir.
Of de farma-industrie dat met opzet doet, vraag ik. Waarom ze geen poedertjes of zuigtabletten of bruistabletten of siroopjes kunnen uitvinden. De mogelijkheden zijn legio. Jij bent de enige met dit probleem, lacht de dokter. Hij is nog jong, misschien is hij jonger dan ik. Ik ben niet de enige met dat probleem. De helft van mijn vriendenkring heeft een stik-fobie en de andere helft wil geen gelatine slikken. Zo erg is het niet, voegt hij eraan toe, als je vlees eet zitten daar stukken bij die groter zijn dan die pillen. Oeps, vergeten dat je geen vlees eet. Hij lacht weer. Wat een charmante dokter. Ik heb ineens het gevoel dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben.
Je zal in je leven nog veel pillen moeten nemen, en ze zullen niet eens allemaal zo klein zijn. Klein? Ik kan me niet voorstellen dat ze in mijn keelgat passen. Maar ik wéét natuurlijk dat ik overdrijf, dat het in mijn hoofd zit en dat ik geen indruk zal maken op hem door te blijven zeuren over die kutpillen. Goed, zeg ik, ik zal het proberen.
Poging 1. Ik steek de pil in mijn mond, ik neem een slok en ik slik. Pil nog altijd in mijn mond.
Poging 2. Ik neem een slok, ik wurm de pil erbij, de helft van het water loopt weg en ik slik. Pil nog altijd in mijn mond.
Poging 3. Ik neem een gigantische slok en ik blijf ermee in mijn mond zitten terwijl ik me voorstellingen maak van wat kan gebeuren als die pil in het verkeerde keelgat terechtkomt. Ten slotte spuw ik het water uit. Pil nog altijd in mijn mond.
Poging 4. Ik mik de pil in het glas water en neem een slok. Pil nog altijd in het glas water.
Poging 5. Ik duw met mijn vingers de pil tot bij de rand. Ik zet mijn mond aan het glas. Ik neem een slok. Ik slik. Ik heb de pil ingeslikt en ik kan nog altijd vrij ademen!
Die avond heb ik maar 3 pogingen nodig om de pil in te slikken. En de volgende ochtend, jawel, lukt het me in 1 keer.
Ik kan haast niet wachten tot ik de dokter mag inlichten over mijn prestatie.
(Loop, valt deze tekst onder de noemen 'verborgen en minder verborgen crushes'? Gaat hier nu een stormloop van reacties op komen? Zo niet, dan post ik de volgende keer gewoon weer gedichten. Wie zegt trouwens dat die niet over verborgen crushes gaan?)
09-07-2008
Twee pogingen om uit te leggen waarom de pajsers zo belangrijk waren. (Dat is nogal eens een uitleg.)
Pajser : - )
1.
dit is het spel van anticiperen
zonder dat iemand het merkt
en wankelen in kniehoge laarzen
vol lauwe modder en vuile sokken
de nagels in mijn handen blinken
ik moet de betekenis daarvan nog vinden
2
we hebben ons krom geklopt
op die klotenagels en nog
lachen we want
aan de andere kant is een eiland
je geraakt er niet op zonder stoot
of slag maar wat je daar wacht is
echter dan water
en punten en haken
Ik heb die doos niet meer, waarvan sprake is in dit gedicht. Eerst gebruikte ik ze om Playmobil-mannetjes in op te bergen, daarna om herinneringen in op te bergen, en daarna is ze misschien op zolder beland. Nu staat ze is dit gedicht, dat is nog eens zo eervol.
Strange Serbian Dentist
Vroeger borg ik mijn melancholie op
in een paarse curverbox
waarin ik twee weken lang
elke avond zat te rommelen
mijn verdriet had iets vals
door het genot dat het me gaf:
ik huilde alsof ik een pijnstiller
tegen aanhoudende tandpijn nam
ik zou je dat willen zeggen
maar ik weet al wat daarop volgt:
het verhaal dat je deed
van je vinger die heelt
Dit gedicht geeft een antwoord op vragen zoals 'Waarom nemen jullie de trein?' zonder over CO2 te beginnen!
Balkan
Om overal alles te zien veranderen
- nieuwbouw in verval, zonnepanelen in golfplaten -
is er een trein die meer kost dan een vliegtuig
maar wel toelaat de veranderingen nauwkeurig te noteren.
Er is ook een bus waarin je je benen niet
kan strekken en waaruit je om 2u45 s nachts
door een norse douanier gezet wordt
omdat hij de stempels in je paspoort niet kan lezen.
Ik zou mijn onrust s nachts en de nummers
op onze mp3-speler van 2 gigabyte
voor geen enkele efficiëntere, financieel minder
aderlatende manier van reizen willen ruilen.
Want hoe kan ik de details terugroepen die me
ook jaren later nog kunnen overvallen
zoals sommige blikken, sommige woorden
als de terugreis net zo lang duurt als
nu het traject Beograd Novi Sad?
Of Novi Sad Subotica?
Via fotos? Wat een belediging
voor de momenten die niet op foto
werden vastgelegd. Wat een slag in het gezicht
van de ik die alles zelf zag.
Als je achteraf nadenkt over hoe iets is begonnen, dan denk je altijd wel dat je iets had kunnen weten.
Ludas Lake
pas aangekomen stonden we op
de steiger te staren naar zoveel
water in zoveel ruimte
we zeiden niets toen iemand vroeg
waarom we zwegen, en hoewel ik vond
dat het aan mij was keek ik enkel
naar de verte die mijn stem zou
moeten overbruggen. ik geloof niet in dat
soort voorspellende tekens. ze halen onderuit
wat met onbeheerste slagkracht
in de modder is geslagen. en toch.
08-07-2008
8 juli 2008
Vroeger hadden J. en ik een abonnement op De Standaard. We betaalden elk jaar een flink pak euro's en in ruil kregen we 1 krant per dag.
Nu hebben we een contract met De Morgen: we betalen helemaal niets en we krijgen elke dag 2 kranten in onze brievenbus. 1-0 voor De Morgen.
Nu is de vraag wat inhoudelijk de grote verschillen zijn tussen de twee kranten. Laten we daarom eens een onderwerp onder de loep nemen dat bij iedereen een diep gevoel van verslagenheid teweegbracht: de dood van de Amerikaanse ex-senator Jesse Helms.
In De Standaard lezen we dit:
Republikeinse ex-senator Jesse Helms overleden
RALEIGH - De aartsconservatieve voormalige Amerikaanse senator Jesse Helms is vrijdag op 86-jarige leeftijd overleden. Een naar hem genoemd onderzoekscentrum in North Carolina heeft dat bekendgemaakt.
Helms zat dertig jaar in het Congres, waar hij op de rand van racisme balanceerde en slag leverde met liberalen, communisten en soms ook mede-Republikeinen. Hij is een van de naamgevers van een wet waarmee in 1996 het Amerikaanse embargo tegen Cuba werd verzwaard en verlengd (Helms-Burton).
Voordat hij in 1972 in de Senaat werd gekozen, was Helms bij het publiek in North Carolina bekend als kranten- en tv-commentator.
Op gevorderde leeftijd werd Helms geplaagd door een reeks aandoeningen en twee jaar geleden werd hij in een verpleeghuis opgenomen vanwege vasculaire dementie, een gestage achteruitgang van de hersenen ten gevolge van herhaalde kleine herseninfarcten (TIA's).
Niks aan de hand, zou je denken. Hij was aartsconservatief, dat wel, maar verder een geknipte kerel. Was niet eens zo héél racistisch. Krantencommentator, tv-commentator en er is zelfs een wet naar hem genoemd.
Benieuwd wat De Morgen weet te vertellen.
Aartsconservatieve Amerikaanse ex-senator Jesse Helms overleden
WASHINGTON De oerconservatieve Amerikaanse ex-senator Jesse Helms is gisteren overleden. Dat heeft een conservatieve denktank bevestigd.
Helms werd 86. Hij stond altijd op de bres voor conservatieve waarden en gold als een vurig voorstander van raciale apartheid. Van etnische minderheden en homoseksuelen moest hij niks weten.
Helms zat 30 jaar (van 1973 tot 2003) in de Senaat voor North Carolina en was ook een keer voorzitter van de Senaatscommissie Buitenlandse Zaken. De precieze doodsoorzaak is niet bekend, maar hij had al een tijd hartproblemen en leed ook aan kanker.
Helms was de leidende figuur achter de Southern Strategy, de heropleving van het Republikeinse conservatisme in het Amerikaanse zuiden. Hij verzette zich tegen initiatieven van burgerrechtenbewegingen en wilde niet dat Martin Luther King Day een nationale vakantiedag werd in de VS. Helms fulmineerde tegen de VN, ontwikkelingshulp, het Noord-Amerikaanse vrijhandelsverdrag Nafta en het klimaatverdrag van Kyoto, en was een rabiaat communistenhater. Linkse regimes in Latijns-Amerika waren hem meer dan een doorn in het oog.
Zijn naam blijft verboden met de wetgeving (de Helms-Burton Act) die de mogelijkheden voor ondernemingen om handel met Cuba te drijven drastisch beperkte. Een troost voor Helms: hij stierf op 4 juli, de dag dat de Amerikanen hun onafhankelijkheid vieren.
Wat is dit? Tegen ontwikkelingshulp? Voorstander van raciale apartheid? Niet willen dat de Martin Luther King Day een vakantiedag wordt? Wat bezielde die kerel?! En vooral: wat bezielde De Standaard toen ze leukweg schreven dat hij 'op de rand van het racisme belanceerde'? De auteur is dsl, en dat zijn alvast niet de initialen van Mia Doornaert. Dat wil dus zeggen dat ze daar meer dan één achterlijke trees of kees rondlopen hebben. 2-0 voor De Morgen.
Maar dan. In De Morgen hebben ze een top 20 van de beste Werchtergroepen samengesteld. Op 1 staat Sigur Ros. Tot daar gaat alles goed, al zou Sigur Ros op minder dan de eerste plaats zetten neerkomen op beweren dat er een kans is dat de aarde kubusvormig is.
Radiohead staat op 5 en Band of Horses op 8. Kon slechter, er is nog niets verloren voor De Morgen. Maar dan wordt ineens duidelijk dat The National in de top ontbreekt.
De Standaard beweert nochtans (http://werchter2008live.blogspot.com/):
Hopelijk groeit The National uit tot een festivalheadliner want dit is een klassegroep. Nummers als Start a war, Fake empire of Baby, We'll be fine verdienen het festivalklassiekers te worden.
Hmm. 2-1.
Voorlopig houden we onze gratis De Morgens dus nog even en laten we anderen betalen voor De Standaard.
06-07-2008
Dear Veerle,
Thank you very much for your email and the kind words you wrote about the Montgolfier Brothers.
We would love to come to Belgium and play one day. In fact, although I have been to Brussels several times (very nice!) and although the band had passed through Brussels on their way to the Netherlands by train we have never done a gig anywhere in Belgium.
We have recently been asked about doing something in Paris so maybe we can do both Paris and somewhere in Belgium on the same trip.
Very best regards from the (rainy) North of England!
Mark
on behalf of the Montgolfier Brothers.
03-07-2008
3 juli 2008
We bleven 7 uur in Novi Sad. Daarvan liepen we er 3 rond in de blakende zon, zochten we er 1 een eetplaats en zaten we er 3 in het restaurant van een hotel te wachten op de bus naar Sarajevo. J. en ik waren bijna de enige klanten in het restaurant. We hebben de 3 uur volgepraat. Ik zat met gedreun in mijn hoofd en ik dacht: vandaag is wel een hele rare dag.
Het spel ging als volgt: iemand zei een woord en dan moest de volgende dat woord herhalen en een nieuw woord toevoegen. Enzovoort. Het moesten geen zinnen zijn en op het einde waren ook woorden uit de eigen taal toegelaten.
Rakija game
de rakija raakt op we zitten buiten op de plaats waar je zal stoppen
om me daar vast al aan te laten wennen ben je binnen aan het slapen -
maar die moed zal je later in de schoenen zinken want zoals dat gaat ben je net als ik
