Ik ben globaal bekeken geen klef persoon. Ik vind sentimentaliteit maar niks. Ik ben 50 keer zoveel kwaad als verdrietig. En toch vind ik dat het moet kunnen : afscheid nemen in schoonheid.

Maar het lukt me niet.

A. De laatste werkdag

De voorlaatste werkdag was alvast een meevaller geweest, met een twee uur durend exitgesprek waarin ik mijn grieven op tafel kon leggen en waarin zowaar naar mij geluisterd werd. Het kon allemaal stukken erger, alleen jammer dat de directeur blijkbaar dacht dat ik de organisatie waarvoor ik werkte, stinkend rijk vond. En geen uitleg gaf toen ik vroeg waar ze die informatie vandaan had.

Maar toen moest de laatste dag nog komen. Ik huppelde binnen, zette met een vrolijke zwaai voor de laatste keer mijn pc aan en plofte neer. Nog voor ik mijn mails kon lezen, stond de personeelsverantwoordelijke al naast mij : of ik mijn badge kon geven, en mijn abonnement. Nou en of, zei ik, maar hoe moest ik dan terug in Gent geraken ? Koop een ticket, raadde ze mij goedlachs aan, waarop ik even goedlachs repliceerde dat ik het ticket dan wel op zou sturen om de kosten te recupereren.

Ai, wat een misser.

"Je job stopt om 16u30, wat daarna komt is voor je eigen rekening." Ik bestudeerde haar eens goed, misschien was het een grap.

"Hoezo ? Dat kan toch niet ? Dat slaat toch nergens op ?" probeerde ik nog, terwijl de glimlach op mijn lippen bestierf.

"Zo is de regel, na 16u30 is het hier defintief gedaan." En daar stapte ze weg, naar het bureau achter mij, terwijl ze me in opperste verbazing achterliet. Eerst sloeg die verbazing om in ongeloof en daarna in woede.

Een mail en een telefoontje naar het FOD dienst Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg later, stuurde ik haar een mail. Ik was ontgoocheld, schreef ik. Ik vond het jammer dat ik gedwongen werd die informatie zo te achterhalen. Betalen zouden ze, en wel omdat ze verplicht waren.

Een halfuur lang gebeurde er niks. Toen werd ik vriendelijk verzocht met haar mee te gaan naar de kleine vergaderruimte, alwaar ze het incident van tafel veegde met een onschuldig ‘iedereen kan zich wel eens vergissen’. Ik zei dat dat inderdaad kon, maar dat dit me geen vergissing leek, aangezien ze me had gezegd dat dat de regel was, waarbij ze dus insinueerde de regel te kennen. Bovendien, voegde ik er afgemeten aan toe, was dit niet de eerste fout. Ik vatte moed toen ik haar onthutste blik zag en gooide er nog snel achteraan dat alle fouten bovendien in mijn nadeel waren geweest.

"We gaan de discussie stopzetten," haastte ze zich te zeggen. Ik vroeg waarom dan wel. Ik kwam net goed op dreef.

"Je straalt teveel negativiteit uit," zei ze zonder blikken of blozen. Ik moest denken aan het programma My mind and body en begreep ineens dat er mensen van vlees en bloed bestonden die dit soort onzin uitkramen. En er zat er nog wel één voor mij. Maar ik ging door.

"Kan je daar voorbeelden van geven ? Ik begrijp je niet helemaal."

"Neen, geen voorbeelden, het is gewoon een gevoel."

"Als ik tijdens mijn exitgesprek niet minstens 3 voorbeelden per punt van kritiek kan geven, dan wordt mijn kritiek van tafel geveegd. Maar blijkbaar geldt dat niet in omgekeerde richting."

"We gaan het gesprek stopzetten, dit is niet de bedoeling."

"Ik wil weten warom ik negativiteit uitstraal."

"Ik weet het niet. Bad vibes."

Bad vibes. Bad vibes.

En toen voelde ik het ook, dat aura van negativiteit dat rond mij hangt. Bah, hoe kut, zeg.

B. De laatste weken in Gent

Op dag 1 stapte ik uit de douche en merkte ik plots dat er mannen op het dak naast ons appartement wandelden. Ik trok snel de gordijnen dicht in de badkamer en de slaapkamer, want vreemdelingen hebben geen zaken met mijn in een handdoek gewikkelde lichaam. Ze installeerden een gigantische afvoerpijp, bleek 's avonds. Ons zicht op het grauwe appartementsgebouw achter ons wordt nu belemmerd door een blinkende, grijsmetalen buis en een gigantische, ronkende filterinstallatie.

Op dag 2 hield de bewoner van de derde verdieping een feestje. De muziek stond keihard. Hij en zijn vrienden riepen de hele buurt overhoop. En toen viel ineens een vuilzak vol fruit en afval naar beneden, pardoes op het dak naast ons. De zak scheurde open en de inhoud verspreidde zich.

Op de derde dag scheurde de PMD-zak van de bewoners op de tweede verdieping. Die PMZ-zak hing aan een haakje naast hun raam. Zo'n 30 blikjes cola, blikjes bier en flessen fruitsap regenden neer op het dak. Op de afvoerpijp. Op de rottende bananen van de bewoner van de derde verdieping. Op onze GFT-bak.