Begin vorige maand kwam de sympathieke film Sunshine Cleaning in de zalen.
De film vertelt het verhaal van een alleenstaande moeder die financieel aan de grond zit en geld nodig heeft om haar zoontje naar een goede school te brengen. Samen met haar onbetrouwbare zus begint ze een bedrijf: ze gaan zich specialiseren in chemische reiniging en het schoonmaken van misdaadlocaties.
Al wordt de film geklasseerd onder de rubrieken politie en komedie, persoonlijk vind ik hem bij geen van beide eigenlijk thuishoren. Veel gelachen heb ik niet, geglimlacht maar een paar maal. En al lijkt er weinig te gebeuren en raakt de film niet direct veel op het eerste zicht, hij gaat ook niet vervelen. Ik ben er echter niet 100% zeker van, waarom hij blijft boeien. Mij dunkt het dat het de relaties tussen de verschillende personages zijn die boeiend en herkenbaar zijn. Al bij al is het geen slechte film, maar persoonlijk heb ik toch meer plezier beleeft aan Little Miss Sunshine welke van dezelfde makers is.
15 jaar na Daens is Stijn Coninx terug met een grootse film. "Sur Sourire" is het meeslepende verhaal van een fascinerend historisch personage, Jeannine, een Belgisch meisje dat in 1961 uitgroeide tot een wereldster door als kloosterzuster de hit "Dominique, nique, nique " te schrijven en te zingen.
Het drama van deze jonge vrouw, die de artiestennaam "Sur Sourire" meekreeg, is de liefde; Jeannine Deckers probeert wanhopig aan anderen de liefde te geven die ze zelf nooit kreeg van haar harde moeder. Ze hecht zich aan Annie, maar wanneer deze laatste meer toenadering zoekt, vlucht ze. Wanneer de situatie thuis onhoudbaar wordt, ziet ze haar intrede in een klooster als enige uitweg. Ze componeert er "Dominique" en wordt door de kerk gebruikt om haar tanende imago te verjongen. Het liedje wordt een wereldhit. Gesterkt door haar succes, laat ze het kloosterleven achter zich en waagt haar kans Soeur Sourire is een eigentijds, meeslepend tijdsbeeld van de jaren 60, aan de hand van het leven van de meest onwaarschijnlijke superster ooit.
Om in de goede sfeer te komen serveren we u alvast een fragment uit de film Dominique - the singing nun (USA 1966) (merk op dat de tekst van het liedje naar het Engels vertaald is)
U heeft het alvast vernomen, maar de film van onze eigenste Stijn Coninx flopt. De eerste maand lokte hij 'slechts' 55.000 bezoekers naar de Belgische cinemazalen. En in Frankrijk, waar de film een week eerder in première ging, stelt hij met zijn 150.000 kijkers eveneens teleur. In Dag Allemaal bedenkt Stijn zich dat zijn film 'misschien niet sexy genoeg is'. En geeft hij toe ontgoocheld te zijn. Collega Robbe De Hert maakt zich, in hetzelfde weekblad, een week eerder al de bedenking dat Stijn de film helemaal ondersteboven heeft gedraaid. Laten we even Robbe zelf citeren: "Soeur Sourire was trouwens ook een project van mij, aanvankelijk toch, maar ook die film heb ik nooit mogen maken (De Hert doelt met die andere film op Daens). En waarom heeft Stijn een aantrekkelijke griet als Cécile De France gekozen voor een hoofdrol? Soeur Sourire was een mottige, helemaal geen sympathieke! Ook daar neemt hij een loopje met de waarheid." Nieuwsgierig dat ik ben, vraag ik me ook ineens af wat die Amerikaanse film destijds gedaan heeft. Maar vele film- en boxoffice pagina's later heb ik enkel ontdekt dat het een low budget film was. Maar of het een top of een flop was vind ik nergens terug. Moest jij het ergens terugvinden, geef gerust een seintje. En omdat we er niet genoeg van krijgen hier de originele versie:
Categorie:in the picture Tags:Soeur,Sourire,singing,nun
11-06-2009
The boy in the striped pyjamas
Nu te bezichtigen in de bioscoop is de 'oorlogsfilm' : The boy in the striped pyjamas. Deze film vertelt het verhaal van de achtjarige Bruno. Zijn vader is een nazi officier en Bruno verhuist samen met zijn familie naar een huis dichtbij het concentratiekamp waar zijn vader werkt. De familie is niet echt op de hoogte van wat vader juist doet. Wanneer Bruno op een dag het kamp vanuit zijn raam ziet liggen is zijn nieuwsgierigheid gewekt. Op een dag vlucht hij uit het huis en gaat op verkenningstocht. Zo komt hij bij het kamp terecht en maakt er kennis met de achtjarige Schmuel, een joodse jongen die in het kamp gevangen zit. De twee jongens, nog te jong om het echt allemaal te vatten, worden vrienden. Alles gaat goed tot Bruno op een moment mee in het kamp op zoek gaat naar de verdwenen vader van Schmuel.
Normaal gezien ben ik niet zo te vangen voor oorlogsfilms, maar deze is echt wel anders. De eigenlijke oorlog komt in de film weinig aan bod en echte oorlogsbeelden krijgen we dan ook niet te zien. De vriendschap tussen de twee jongens is zo onschuldig en puur dat je ook weer niet anders kan dan deze prent in je hart te sluiten. Kort: fantastische film op alle vlakken. Puike acteerprestaties, mooie beelden en kleuren naast een zeer ontroerend en meeslepend verhaal. Echt weer een pareltje dat je moet gezien hebben deze zomer.
Categorie:in the picture Tags:the,boy,in,the,striped,pyjamas
27-02-2009
The Reader
Het verhaal gaat over een 15-jarige jongen die verliefd wordt op een oudere vrouw aan wie hij regelmatig voorleest. Pas later, tijdens de processen na de Tweede Wereldoorlog, komt hij erachter dat ze opzichter was in een concentratiekamp.
Kate Winslet kreeg haar eerste Oscar voor deze als beste actrice. Verder was hij genomineerd in de categorie: beste film en beste regisseur. Aan de trailers te zien is het geheel zeker heel mooi in beeld gebracht, mooie beeldkaders, kleuren enz. Het geheel lijkt zeker te kloppen. De film loopt ook gelijk met de nieuwe trend in Hollywood: een oudere acteur begint een relatie met een jongere. Naar de lengte van het scenario te zien en de duur van de uiteindelijke film lijkt het of er in het opnamestadium nog veel is bijgeschreven en er veel meer gedraaid is dan in het oorspronkelijke scenario voorzien was. Ik hoop dat ze hiermee vooral het naar mijn gevoel blokjes stramien van het scenario hebben verbroken. Overal wordt er gesproken over het grote mysterie dat onthuld zal worden. Wat dat is ga ik hier niet vertellen, maar wie grootse dingen verwacht komt bedrogen uit. Eigenlijk draait heel de film om dit zogenaamde mysterie en is de rest bijzaak. Het verhaal begint met het schetsen van de relatie tussen Hanna (midden 30) en de 15- jarige Michael. Michael wordt ziek en geholpen door Hanna. Na een aantal maanden van uitzieken gaat hij haar bedanken, daar begint een over verschillende pagina's uitgespreide romance. In deze periode ontdekt Michael dat Hanna graag wordt voorgelezen uit verschillende boeken en maakt daar dan ook een beetje zijn hobby van. Veel meer dan voorlezen en de liefde bedrijven gebeurt er in dit eerste deel dan ook niet. Dan, op een dag neemt Hanna haar boeltje en verdwijnt. Michael blijft verscheurd achter. Vervolgens volgen er een aantal tijdsprongen in heden en het verleden. even krijgen we het idee dat hij en Hanna een dochter hebben, maar later blijkt dit toch niet zo te zijn. De dochter blijkt uit een huwelijk te komen met ene Gertrud die plots vanuit het niets verschijnt om dan ook nog te vernemen dat hij gaat scheiden van die vrouw. waar het allemaal voor nodig is: enkel om aan te tonen dat hij het verhaal eigenlijk tegen zijn dochter aan het vertellen is, maar daar komen we pas op het einde achter. Michael volgt een rechtenstudie en daar draait het tweede deel zowat om. Voor school volgt hij een proces gevoerd tegen een aantal kampbewakers tijdens WOII. Hanna lijkt één van hen te zijn. Om een aantal redenen komt naar voor dat Hanna de meeste verantwoordelijkheid draagt van hetgeen er gebeurd is en krijgt 20 jaar celstraf. Michael kan haar niet loslaten en begint voor haar voor te lezen terwijl ze in de cel zit. Wat dan zowat het derde en laatste deel van de film beslaat. Persoonlijk kan de film mij in deze vorm niet raken. Sommige dingen lijken niet logisch en doemen ineens uit het niets op. ze zijn er precies bijgesleurd om het geheel te doen kloppen. Verder is het drie blokken concept ook niet zo spannend. Als men vanuit een anders standpunt was vertrokken was het misschien mogelijk geweest dit stramien te verbreken en het verhaal iets meeslepender te maken. Voor het vermijden van flashbacks moet men het niet laten, want die zijn er genoeg in de film. Het grote probleem is volgens mij dat het een adaptatie van een boek betreft. Men wil te veel alle luiken van het boek in de film stoppen en er is precies veel te weinig afstand genomen om er een eigen verhaal van te maken. Niettemin zal de film best wel de moeite zijn gezien zijn nominatie als beste film, maar ik denk dat die verdienste meer komt door de acteurs en regisseur dan het uiteindelijke verhaal zelf.
Categorie:in the picture Tags:the,reader,filmbespreking,bioscoop,cinema
Last Chance Harvey
Het zit allemaal niet mee voor de New Yorkse liedjesschrijver Shine. Zijn baas zet hem enorm onder druk, zijn dochter trouwt én haar stiefvader geeft haar weg op het trouwfeest,... Bovendien mist hij zijn vliegtuig terug naar de VS, waardoor zijn baas hem ontslaat. Hij belandt in een luchthavenbar bij de workaholic Kate, zij heeft enkel negatieve blind dates achter de rug en belt enkel met haar moeder... Beiden voelen een aantrekkingskracht die ze niet kunnen omschrijven, dit brengt hen dichter bij elkaar en zal hun levens veranderen.
Een romantisch drama met twee oudere acteurs in de hoofdrol. Persoonlijk vind ik Hoffman een groot acteur, maar krijg bij deze het gevoel dat hij oud aan het worden is. Zijn er geen betere rollen meer in Hollywood voor een man als hem, of staat hij echt achter een project als dit? Hoffman speelt een oudere man die verslaafd is aan zijn werk. Je kent het wel zo'n oude rot die denkt dat hij onmisbaar is en de boel niet meer draait als hij het niet allemaal even regelt. Probleem is echter dat hij te veel in het verleden hangt en niet mee gaat met de moderne tijd. Hij wordt hier op een harde manier mee geconfronteerd, vlak voor hij naar Londen vertrekt naar het huwelijk van zijn dochter. In Londen aangekomen merken we meteen dat hij niet zo'n goede band meer heeft met zijn dochter. Wat er juist gebeurd is, kunnen we een beetje raden aan de hand van de vele telefoontjes die hij krijgt en de opmerkingen die gemaakt worden. Harvey is net iets te veel op zichzelf en zijn werk gesteld en heeft geen aandacht voor zijn omgeving. Het gevolg hiervan is bekend: vervreemding. De 40-jarige Kate, vertolkt door Emma Thompson, is eveneens eenzaam. Zij heeft enkel haar, al even eenzame, moeder die te pas en te onpas haar aandacht opeist. En ze tracht via het systeem van blind daten aan een man te geraken. Dit loopt meestal, om niet te zeggen altijd, fout af. Het is onvermijdelijk dat Kate en Harvey elkaar onderweg tegenkomen. Een beetje als een oude zot stort Harvey zich in het avontuur en neemt Kate mee naar het huwelijk van zijn dochter. Het stel heeft plezier als een paar pubers, en Harvey gelooft dat er een toekomst voor hen is weggelegd. Kate sputtert nog even tegen, maar stort zich dan ook in het sprookje en samen gaan ze een waarschijnlijk 'en ze leefden nog lang en gelukkig' einde tegemoet. Persoonlijk vind ik het verhaal maar oppervlakkig. Met slogans als:
Its never too late to open your heart
Its never too late to change your life
Its never too late to take a chance
probeert men de mensen duidelijk te maken dat je nooit te oud bent om nog iets van je leven te maken. Maar wat maakt Harvey van zijn leven? Jezelf storten in een puberale relatie als je over 60 bent: is dat iets maken van je leven? Het komt gewoon niet realistisch over. Men wil ook ergens medeleven met het karakter creëren. Hij is zo slecht nog niet, wel veel met zijn werk bezig, maar hij bedoelt het allemaal niet zo slecht. Maar de manier waarop het geheel gebracht wordt wekt niet direct zoveel medeleven op. Persoonlijk denk ik dat ze wat meer van zijn verleden hadden mogen blootleggen, en dit in actie, visueel beeld, en niet door een paar zinnen dialoog die door het geheel worden geweven. Eigenlijk gebeurt er in heel het verhaal niets, buiten een paar oudjes die terug als pubers verlieft worden. Daarbij wordt de moeder van Kate te pas en te onpas ten tonele gevoerd. Eigenlijk doet haar verhaallijn niets ter zake, maar toch brengt het nog een beetje leven in de film. Het is eigenlijk een verhaal op zich. Een eenzame oude vrouw die denkt dat haar overbuur met verdachte zaken bezig is. Maar in deze film is deze verhaallijn nergens voor nodig. De grote vraag die ik me stel is: waar draait deze film eigenlijk om? Het mislukte leven van Harvey? Of dat we allemaal de eenzaamheid tegemoet gaan naarmate we ouder worden? Of dat we allemaal terug een stelletje pubers worden? Ik ben wel voorstander van het idee dat het nooit te laat is om iets van je leven te maken. Maar ik vind deze filosofie niet echt terug in de film. Wie zal het zeggen wat de filmmakers ons wilden bijbrengen? Ik in ieder geval niet.
