Christine Collins: He's not my son. Capt. J.J. Jones: Mrs. Collins... Christine Collins: No, I don't know why he's saying that he is, but he's not Walter and there's been a mistake. Capt. J.J. Jones: I thought we agreed to give him time to adjust. Christine Collins: He's three inches shorter; I measured him on the chart. Capt. J.J. Jones: Well, maybe your measurements are off. Look, I'm sure there's a reasonable explanation for all of this. Christine Collins: He's circumcised and Walter isn't. Capt. J.J. Jones: Mrs. Collins, your son was missing for five months, for at least part of that time in the company of an unidentified drifter. Who knows what such a disturbed individual might have done. He could have had him circumcised. He could have... Christine Collins: ...made him shorter?
Carl Allen is een man die zich inschrijft voor een zelfhulpprogramma dat gebaseerd is op één simpel principe: zeg ja op alles en tegen iedereen. In het begin brengt de ontketende kracht van ja Carls leven op fantastische en onverwachte paden, maar al snel ontdekt hij dat zich openstellen voor al deze oneindige mogelijkheden zijn nadelen kan hebben...
Het basisidee achter deze film, zeg ja tegen het leven, vind ik zeker niet slecht gevonden. Alleen gaat Carl natuurlijk heel ver mee in dit spelletje. Persoonlijk ben ik geen fan van Jim Carrey, maar ik had in deze toch de indruk dat er iets meer geacteerd werd en het gekke bekkenwerk toch wat op de achtergrond bleef. Dit maakt dat ik deze film heb kunnen uitkijken zonder me mateloos te ergeren. Het verhaal op zich is vrij simpel en ook een beetje ongeloofwaardig. Geld lijkt op geen enkel ogenblik een probleem, de man lijkt vrije tijd met hopen te hebben en toch moeten we geloven dat hij een heel verantwoordelijke job heeft. Daarnaast beschikt hij nog over een hele hoop talenten en leert hij zonder problemen vliegen, gitaar spelen en Koreaans. Technisch gezien waren er weinig tot geen ergerlijke momenten. In het geheel genomen is de film niet slecht in zijn genre. Als je op zoek bent naar een avond lichtzinnig entertainment kan hij er zeker mee door.
Wanneer de vriend van haar moeder een ongezonde interesse in haar begint te vertonen wordt Jasira, een dertienjarig Amerikaans-Arabisch meisje, door haar moeder naar Texas gestuurd om bij haar Libanese vader te gaan wonen. Haar strenge vader is echter niet in staat zijn puberdochter de aandacht en liefde te geven die ze nodig heeft, noch kan hij omgaan met Jasiras tegenstrijdige gevoelens over haar snel veranderende lichaam. Amerika staat op het punt Koeweit binnen te vallen, en Jasira raakt op school steeds meer geïsoleerd als haar racistische klasgenoten haar beginnen uit te schelden voor Theedoek. Haar eenzaamheid en haar groeiende frustratie over de tegenstrijdige regels van haar ouders drijven haar tot rebels en gevaarlijk gedrag. Het meest zorgwekkende is haar seksuele obsessie voor de ex-militair die naast haar woont, en die beurtelings voor haar zorgt, haar opwindt en haar uitbuit. Het ziet er steeds slechter uit voor Jasira, tot een zwangere buurvrouw zich over haar ontfermt.
Hoewel de film ruim twee uur duurt, heeft hij mij niet echt verveeld. Het thema racisme wordt wel op een aantal vlakken aangeraakt. Maar voor mij gaat de film toch vooral over de zoektocht van een dertienjarig meisje. Die probeert haar draai te vinden in een niet altijd vriendelijke wereld (pestende klasgenoten), haar veranderende lichaam en ontluikende seksualiteit. Ondanks het thema is de film licht om te dragen en rolt hij vlotjes over het scherm. Het totaalpakket aangevuld met knappe acteerprestaties en nette montages zorgen ervoor dat deze film het bekijken waard is.
Gail Monahan: [sending her off to her father] Bottom line is, Jasira, there are right ways to act around men, and wrong ways. And for you to know which is which, you should go live with one. [Jasira bursts out crying]
In totaal zijn er negen draaidagen gepland. Elke acteur/actrice/figurant heeft een scenario gekregen met daarbij een overzicht van de planning. Gelukkig heb ik bereidwillige medewerkers en iedereen is dan ook stipt op tijd aanwezig op de set. En meestal weten ze ook nog wat ze moeten zeggen. Dat gaat dus wel goed komen. Over het algemeen heb ik mijn acteurs gezocht bij vrienden en familie, mensen zonder ervaring dus. Niet altijd even eenvoudig omdat zij net iets meer regie-aanwijzigingen nodig hebben, maar iedereen doet zijn best. We draaien een familiedrama met familie, best een leuk concept eigenlijk.
Mijn materiaal leen ik van de academie. Twee camera's (DV cam) , een boom voor het geluid, wat statieven en nog wat kleine rommel. Daar er besloten is om met twee camera's tegelijk te draaien om de dialoogscènes minder te moeten herhalen, heb ik als regisseur, camera- en geluidsman natuurlijk etra werk om alles in goede banen te leiden, maar ik doen mijn best. Gelukkig kan ik op enkele cruciale momenten rekenen op de steun van een aantal academie collega's voor wat camerawerk en ik schakel zelfs mijn moeder in om te helpen met het geluid.
Uiteindelijk denk ik dat we nog 2 extra draaidagen nodig gehad hebben om alles naar behoren in te blikken. Een hele klus dus, maar we zijn er nog niet.
Al die uren beeldmateriaal moeten nu nog ingeladen, verwerkt en gemonteerd worden. Nog een job op zich dus.
Een beetje te snel denk ik klaar te zijn. Nadat acteurs en locaties gescout zijn dient er nog een hoop te gebeuren ivm de voorbereiding van de regie. Er moet nagedacht worden over de beeldvoering in het algemeen. De sfeer van de film. Hoe je elke scène in beeld wilt zetten. En waar je de camera's gaat plaatsen in de ruimte.
Hiervoor had ik een storyboard gemaakt van de film, waarbij ik nagedacht heb over de beeldkaders, maar ook over de overgangen van de ene scéne naar de andere. Daarbij kan je hier ook al nadenken over je cuts, van close, naar middel en long. Zodat je op de draaidag zelf een goed beeld hebt over hoe je de scène wilt filmen. En geloof me, ik heb het nu ondervonden, deze voorbereiding is zeker geen overbodige luxe.
Naast het storyboard had ik ook een schematische voorstelling gemaakt van de camerastandpunten per shot zodat ik zeker niet over de as zou gaan. Een hele klus dus nog.
Maar het moeilijkste moest nog komen. Daar zat ik dan met mijn 20 pagina's scenario, nu moest dit ding nog verfilmd worden. En ja, ik had me laten gaan.
Er waren verschillende locaties:
- 2 woningen - een woonzorgcentrum - een basisschool - een politiekantoor - een restaurant - het huis van de schoonmoeder
Daarnaast was er ook een hele waslijst van acteurs en actrices:
- het gezin, bestaande uit: Kris, Monique en Lisa - een juf - een agent - een agente - een schoonmoeder - een dienster - stem van een virtueel personage - kinderen van de basisschool - bejaarden in het woonzorgcentrum
Zowel de acteurs als locaties moest ik zelf zoeken en te pakken zien te krijgen. Niet altijd een gemakkelijke opdracht. Zeker niet als je weet dat mijn budget welgeteld 0 euro was. Na een aantal mails, gesprekken en telefoons slaag ik er toch in deze opdracht tot een goed einde te brengen. De agente was de moeilijkste opdracht, omdat deze niet in uniform 'toneel' mogen spelen. Maar toch had ik iemand gevonden en heeft de Antwerpse burgemeester, Patrick Janssens, gelukkig zijn zegen gegeven (want dit moest allemaal officieel worden goedgekeurd).
De locaties zijn er, de acteurs zijn gecast, we kunnen dus beginnen.
In het Amerikaanse zuiden is rassenscheiding officieel al lang geleden afgeschaft maar toch leven blank en zwart er nog steeds in aparte werelden. Uit deze twee werelden komen twee gekwetste zielen bij elkaar om troost te zoeken. De blanke en racistisch opgevoede gevangenisbewaker Hank probeert een familietragedie te verwerken. Hij ontmoet de jonge, zwarte vrouw Leticia wier ex-man de doodstraf heeft gekregen. De twee beginnen een gepassioneerde affaire, maar Leticia weet niet dat Hank destijds als gevangenisbewaker bij de executie van haar man betrokken was.
Qua scenario niet meteen een slechte film. De dingen die worden opgezet worden later bijna allemaal mooi ingelost. Alleen vind ik de karakterverandering een beetje bruusk en ongeloofwaardig. Het ene ogenblik haat Hank zijn zoon nog verschrikkelijk en een seconde daarna gooit hij ineens zijn hele leven om uit verdriet. Wat mij ook een beetje wringt is dat je nooit te weten komt waarom de man van Leticia nu eigenlijk de doodstraf heeft gekregen. Was het omdat hij zwart was? Of had hij één of andere ernstige misdaad begaan? Het kind van Leticia vond ik er ook een beetje over, zo moddervet, het past gewoon niet bij de karakters. Maar laat dat muggenziften heten. Het grootste storende element is en blijft toch de ongeloofwaardige karakterverandering van Hank. De technische uitvoering vind ik dan weer heel storend. Camerastandpunten zijn soms onnodig close en de kaders nogal vreemd en storend gekozen. Deze film mag dan wel de meest besproken sex-scène in de USA hebben, mij kan hij toch niet echt bekoren. Integendeel na een tijd begon hij me echt te vervelen en was ik blij dat de aftiteling eindelijk in beeld kwam.
Sonny Grotowski: You hate me. You hate me, don't you? Answer me! You hate me don't you! Hank Grotowski: Yes, I hate you. Always have. Sonny Grotowski: Well I've always loved you.
Eerst had ik het verhaaltje vrij simpel geschreven. Het gezinnetje is schijnbaar gelukkig, dan gaat de vrouw er vandoor en dan gaat de man op zoek. Dit concept vond ik echter vrij flauw en voorspelbaar. Dan kreeg ik de tip van onze docente scenario om te starten bij het punt waarbij de man op zoek gaat naar zijn dochter. Toen ging er een belletje rinkelen: de opdracht was dit ben ik, dit was ik, dit zal ik en ik had er van gemaakt: dit was ik, dit ben ik, dit zal ik. Na deze tip heb ik alles terug door elkaar gerammeld en samengepakt en toen had ik een verhaal dat vrij goed aan de opdracht beantwoordde. Het enige nadeel was, ik moest via deze weg gebruik maken van flashbacks. Een veelal afgekeurde methode bij het schrijven, maar ik zag geen andere uitweg. Op papier zag alles er best goed uit.
De Amerikaanse filmregisseur en scenarist John Hughes is op 59-jarige leeftijd overleden. Een hartaanval werd de man fataal.
Hughes werd in Hollywood vooral bekend als scenarist van kaskrakers zoals 'Home Alone' en 'Beethoven'. Hij zat ook wel eens in de regisseursstoel. Dat was zo het geval bij 'The Breakfast Club'.
De Amerikaan scheerde vooral in de jaren '80 en '90 hoge toppen. Zijn overlijden werd bevestigd door zijn manager.
Inspiratie zoeken en vinden. Soms is het een moeilijke opdracht. Maar af en toe komen de ideeën vanzelf aangewaaid. Vandaag in de krant een leuk idee voor een spannende thriller. Verzin er een motief en backstory bij en je krijgt een perfecte whydunit.
Een Amerikaanse vrouw dacht even dat haar plan gewerkt had. Toen de politie haar vertelde dat haar echtgenoot overleden was, was ze ervan overtuigd dat haar huurmoordenaar zijn werk had gedaan. Wat ze niet wist, is dat de zogenaamde 'huurmoordenaar' in werkelijkheid een undercover politieagent was.
De 26-jarige Dalia Dippolito kwam woensdag thuis en zag dat de buurt rond haar huis afgezet was. Toen een agent haar vertelde dat haar man dood was, barstte de vrouw in tranen uit.
5000 procent zeker
Haar emotionele reactie was niet meer dan knap staaltje acteerwerk, want de vrouw had aan een huurmoordenaar 3000 dollar betaald om haar echtgenoot om het leven te brengen. "Ik ben 5000 procent zeker", antwoordde Dippolito toen de 'crimineel' haar vroeg of ze zeker was van haar beslissing. In werkelijkheid ging het om een undercover agent.
Daarop werd de dood van de onfortuinlijke echtgenoot in scène gezet. We wilden dat de vrouw geloofde dat haar man dood was", vertelt een politieagent. Na haar stortvloed aan tranen werd Dippolito meegenomen naar het politiekantoor en verrassend genoeg wachtte haar man haar daar levend en wel op.
Januari 2009. Op de academie krijgen we onze opdracht voor de eindfilm. Deze luidt: dit ben ik, dit was ik, dit zal ik. Duur van de film is onbepaald en je mag gebruik maken van geluid.
Ik had veel nagedacht over deze opdracht en wat ik er mee zou gaan doen. Tot ik op een dag een artikel las in een tijdschrift waarin een vader op zoek was naar zijn, door zijn vrouw, ontvoerde zoontjes. Hij had een tooltje ingebouwd in een computerspelletje waarvan hij wist dat zijn zoon dit graag speelde. Als zijn zoontje dan een vraag kon beantwoorden (hoe zijn schildpad noemt) kon hij in contact komen met zijn vader. Dit bracht me op ideeën. Wat als ik een moeder er met een kind vandoor laat gaan en de vader gaat op zoek via internet? Zo kwam ik bij het spel Second Life terecht. Hierin kan je een virtuele wereld creëren en het uiterlijk van je karakters naar believen aanpassen zodat je ze zeer goed op je acteurs kan laten gelijken. Bovendien bevat het spel een heel aantal prachtige decors.
Met dit alles ging ik aan de slag. Ik schreef en schreef en schreef. Uiteindelijk werd het een kortverhaal van 20 pagina's waarin een man op zoek gaat naar zijn, door zijn vrouw, ontvoerde dochter.
Eén ding was ik uit het oog verloren: ik moest niet enkel schrijven, dit verhaal diende ook nog verfilmd te worden.
Ook hier spreekt de uitdrukking weer voor zich. In de whydunit gaan we op zoek naar het motief achter een misdaad. WAAROM is deze moord gepleegd? WAAROM werd dit schilderij gestolen? WAAROM werd dat kind ontvoerd?
....
De grote hamvraag is dus WAAROM.
Dit genre is minder gangbaar als de whodunit al is het de laatste jaren (vooral in romans) meer en meer zijn opmars aan het maken. Als je de whydunit vergelijkt met de whodunit stel je vast dat je dezelfde vragen kan stellen maar enkel met het vraagwoord waarom in plaats van wie.
Bij deze films weten we meestal al van bij de start wie verantwoordelijk is voor de misdaad. In de beginscène wordt er bvb iemand neergeschoten en de dader komt hierbij duidelijk in beeld. Rest enkel nog de grote vraag: waarom heeft hij/zij dit in godsnaam gedaan. Als je vanuit dit standpunt begint, je ziet de misdaad en de dader, ben je bijna verplicht je verhaal in het verleden te laten afspelen. Je begint eigenlijk bij het einde en gaat dan terug naar het begin om terug bij het einde uit te komen. Hierbij is het cirkeltje mooi rond en kan je hetzelfde begin- en eindbeeld hanteren, wat altijd een mooie afsluiter is van je film. Een andere mogelijkheid is je karakter gewoon te laten verdergaan met zijn/haar leven en hierbij gaandeweg puzzelstukken op zijn plaats leggen, zodat het waarom duidelijk wordt. Misschien plant hij/zij een tweede misdaad en komen we zo de drijfveer te weten.
Als je opteert voor dit soort benadering is het zeker noodzakelijk dat je het hoofdpersonage goed uitdiept en er natuurlijk een goede drijfveer aanwezig is. Iets waarin de kijker zich kan vinden en iets bij kan voorstellen. Eveneens dient de drijfveer stukje bij beetje blootgelegd te worden zodat niet vanaf de tweede scène al duidelijk is waarom.
Het leuke is om de whydunit te combineren met de whodunit. Hierbij weten we niet wie de misdaad gepleegd heeft noch waarom. Tijdens de film komen we hier minuut per minuut achter.
Een bekende film die gebruik maakt van de whydunit aanpak is Chinatown.
Characters and viewpoint Elements of fiction writing ISBN: 978-0898799279
Dit boek bevat een hele hoop informatie over het uitwerken van je karakters. Helaas, naar mijn gevoel, een beetje té veel. Het is ook vooral toegespitst op het schrijven van een roman. Hoewel je er voor de karakterontwikkeling bij het schrijven van een scenario ook wel tips kan uithalen. Ik heb er in ieder geval weer veel moeite en tijd voor nodig gehad om het een keertje uit te lezen. Wat mij betreft zeker geen boek dat je in één ruk uitleest. Maar er staan toch een aantal interessante gegevens in, wat het dan weer wel de moeite maakt om het door te worstelen.
In het Amerikaanse zuiden is rassenscheiding officieel al lang geleden afgeschaft maar toch leven blank en zwart er nog steeds in aparte werelden. Uit deze twee werelden komen twee gekwetste zielen bij elkaar om troost te zoeken. De blanke en racistisch opgevoede gevangenisbewaker Hank probeert een familietragedie te verwerken. Hij ontmoet de jonge, zwarte vrouw Leticia wier ex-man de doodstraf heeft gekregen. De twee beginnen een gepassioneerde affaire, maar Leticia weet niet dat Hank destijds als gevangenisbewaker bij de executie van haar man betrokken was.
De Amerikaanse filmregisseur en scenarist John Hughes is op 59-jarige leeftijd overleden. Een hartaanval werd de man fataal.
