Guy Vandendriessche Oyez ! Oyez ! Oyez ! Aandacht ! Aandacht ! Boeren, Burgers en Buitenlui !...Ja, zo begint een Engelse 'town crier', een Vlaamse 'belleman' of een Nederlandse 'stadsomroeper' zijn betoog. U krijgt hier een overzicht van de herkomst van deze beroepsactiviteit, met een blik in het verleden en hoe het op de dag van vandaag nog steeds, zij het nu eerder als hobby of toeristische attractie, in ere wordt gehouden.
Hier kunnen jullie dan ook mijn reilen en zeilen als de Izegemse stadsomroeper volgen, vanaf het begin (met de opening van de Izegemse Centrale Doortocht in 2004)tot op heden. De nieuwste berichten staan telkens bovenaan.
Lees er alles over op dit blog. WELKOM ! En vooral : Zegt het voort ! Zegt het voort !
16-06-2008
Videoclips van Engelse en Schotse bellemannen Banbury 2007
Videoclips van Engelse en Schotse bellemannen Banbury 2007
Temses bekendste toeristische souvenir beleeft tweede geboorte
Temses bekendste toeristische souvenir beleeft tweede geboorte :
De 'kaailoper-azijnzeker' van Leo Van der heyden
Op vrijdag 13 juni vond in AC De Zaat de officiële voorstelling plaats van de herboren kaailoper-azijnzeker. Temses populairste toeristische souvenir begint een tweede leven als creatie van keramist Leo Van der heyden.
Alvorens burgemeester Luc De Ryck het hoofdthema aansneed, belichtte hij de restauratie van het gemeentehuis, de beiaardconcerten (augustus) en de studie Wandeling door Temse-centrum 1890-1955, door Roger Andries gerealiseerd als eindwerk voor de Syntra-cursus ‘Gids Waasland’. Naast de hostessen, die eerder dit jaar werden gevierd n.a.v. hun 50-jarig bestaan, wees hij ook op andere uitzonderlijke figuren die Temses toerisme kleuren: de belleman, de veerman en de havenmeester. Gerard Vercauteren, Alin Poort en Willy Van Britsom – allen aanwezig – werden geprezen als ideale functionarissen.
Daarna volgde de officiële voorstelling van de herboren souvenir. Na de onthulling door schepen van Toerisme Annemie Blommaert en Toerisme Temse-voorzitter Hilde Van Raemdonck gaf kunstenaar Leo Van der heyden toelichting omtrent de totstandkoming van de verrezen kaailoper-azijnzeker.
V.l.n.r. Roger Andries, schepen Annemie Blommaert, burgemeester Luc De Ryck, Toerisme Temse-voorzitter Hilde Van Raemdonck, Leo Van der heyden en Martin De Ryck; staande: Willy Van Britsom, schepen Debby Vermeiren, Jan Eeckelaert, Rita Heerwegh, Marcel De Moor, Nelly Poissonnier, Gerard Vercauteren, Alin Poort, Rita Mets en Albert De Ryck
Kaailoper-azijnzeker
Temse heeft zich toeristisch opnieuw nadrukkelijk geprofileerd vanaf 1983. De gemeente beschikte toen nog niet over een eigen toeristische souvenir, vandaar dat toenmalig schepen van Toerisme Luc De Ryck in de lente van 1985 het initiatief nam. In overleg met de VVV werd beslist dat de souvenir de vorm zou hebben van een grote drinkbeker. Maar wat zou de beker voorstellen? Toerismeschepen Luc De Ryck suggereerde een kaailoper (legendarisch havenarbeider van Temse), VVV-ondervoorzitter Martin De Ryck een azijnzeker (de spotnaam van de Temsenaars). Uiteindelijk werd beslist de twee themaÂ’s te versmelten. De opdracht werd toegewezen aan de in Tielrode woonachtige kunstenaar Henk Cruyssaert, die op dat vlak een rijke ervaring had. Op vrijdag 28 maart 1986 werd de kaailoper-azijnzeker officieel op het gemeentehuis voorgesteld. Sindsdien is het een gegeerd toeristisch souvenir, dat ook door vele Temsenaars in huis is gehaald. Voor het gemeentebestuur is het beeldje ook een dankbaar relatiegeschenk.
Aanvankelijk stond Henk Cruyssaert zelf in voor de productie, maar na zijn verhuizing naar Nieuwpoort, werd zij overgedragen aan de pottenbakkerij Van der Gucht (Temse). De pottenbakkerij sloot haar deuren een paar jaar geleden, zodat de productie stil viel. Dat werd in toenemende mate als een gemis ervaren, vandaar dat werd uitgekeken naar een keramist die de opdracht kon verder zetten. Die werd gevonden in de persoon van Leo Van der heyden.
Net als vroeger zijn er twee versies:
de witte kost 13,
de gekleurde 15 euro.
Zij zijn verkrijgbaar in toeristisch centrum De Watermolen, Wilfordkaai 23, 9140 Temse, tel. 03/771 51 31, email: toerisme@temse.be.
Leo Van der heyden, in Temse alombekend als onderwijzer aan de Vrije Lagere School Hollebeek, volgde beeldhouwen aan de academies van Hamme (o.l.v. Pieter Vanneste) en Temse (specialisatiegraad o.l.v. Philip Crepain). In 1994 startte hij zÂ’n opleiding keramiek aan de academie van Temse o.l.v. Marc Verbruggen; hij voleindigde de specialisatiegraad in 2004. Sindsdien is hij zelfstandig keramist en geeft hij les aan de Vrije Ateliers van Sint-Niklaas.
Jaja, na mijn 'misstapje' op de ARA-receptie in Brussel, waar ik mijn hielspoor brak en voor anderhalve maand in het gips zat, lig ik weer in het hospitaal, ditmaal met een infectie op de luchtwegen. En voor een belleman is dat niet interessant.
Een ganse week geslapen onder invloed van een aantal baksters valium...bijgevolg geen 'Izegemse Batjes 2008' voor mij !
Kreeg van snorren-collega en stadsgenoot Hans Dekoninck (ook nog eens caricaturist achter zijn uren) en zijn vrouwtje dit mooi antieken belletje...
Een leuk item gekregen vandaag (van op de rommelmarkt...) : een met roestige nietjes samengehouden tijdschriftje 'De Belleman', 30ste jaargang N° 3 van de Zomer van 1961, uitgegeven door Davidsfonds-Hoofdbestuur Leuven. Op de cover (toen spraken ze van een Titelbladzijde) prijkt een jeugdige foto van H.E.H. Dom Modest van Assche O.S.B., 3de abt van de Benediktijnerabdij te Steenbrugge. Op 30 oktober 1945 doodgemarteld hier in België ! Een collectors item...
Het is me wat, dat wereldje van bellemannen en stadsomroepers.
Reeds voor de tweede keer gaat het Wereldkampioenschap voor Bellemannen niet door : afgelast in 2007 in het Zuid-Afrikaanse Pieter Marietzburg en voor 2009 trekken de sponsors zich nu al terug uit Nieuw-Zeeland.
En hoe draait het in Europa...?
Het is hier in België allemaal begonnen met de Gentse ORDE VAN BELLEMANNEN in 1984 met aansluiting bij de Engelse Ancient and Honorable Guild of Town Criers. Nog geen 10 jaar later werd er in de schoot van die 'ORDE' overgegaan tot de oprichting van een vzw. 'GILDE VAN DE BELLEMANNEN VAN HET EUROPESE CONTINENT', die de Town Criers (Bellemannen) van het Europese vasteland zou moeten verenigen (kwestie van 'andere landen' te vlug af te zijn...), maar volledig op Engelse leest is geschoeid. Gezien de enige gekende 'waalse' stadsomroeper toch niet veel goesting heeft om zich daarbij aan te sluiten, kon je evenwel spreken van een VLAAMSE VERENIGING voor BELLEMANNEN. Bleek ook al niet interessant meer te zijn, want met het oog op het ontstaan van Nedervlaanderen (?) staat er reeds een BROEDERSCHAP van BELLEMANNEN en OMROEPERS der LAGE LANDEN in de steigers, enerzijds een gilde die zich heeft afgescheurd van de EERSTE VERENIGING van STADS- en DORPSOMROEPERS NEDERLAND, anderzijds een vereniging dat ertoe streeft om Vlaamse en Nederlandse stads- en dorpsomroepers per gelegenheid uit te wisselen. Eigenlijk slim bekeken, want de 'werking' in beide landen is totaal verschillend. Je kunt er maar iets van opsteken... En nu komt daar nog eens de privaat opgerichte STICHTING GILDE DER STADSOMROEPERS bij. Weg van het Europese vasteland hebben we dan de gevestigde waarden met voor Groot-Brittannië het Engelse ANCIENT and HONORABLE GUILD of TOWN CRIERS, de Schotse LOYAL COMPANY of TOWN CRIERS, de Canadese ONTARIO GUILD of TOWN CRIERS en het AUSTRALIAN GUILD of TOWN CRIERS. Daarnaast hebben we nog het AMERICAN GUILD of TOWN CRIERS.
Naast de bestaande Vereniging voor Stads- en Dorpsomroepers Nederland is er bij onze Noorderburen een nieuwe 'belleman'-organisatie opgericht :
de Gilde der Stadsomroepers
De stichting heeft ten doel het instandhouden van het cultureel erfgoed in Nederland, in het bijzonder het ambachtelijk gilde van stadsomroeper.
De stichting tracht dit doel onder meer te bereiken door:
*** het bevorderen van culturele contacten met andere gemeenten *** internationale uitwisseling;
*** voorlichting geven aan jeugd;
*** het organiseren van culturele en/of ambachtelijke evenementen;
*** het uitdragen van het gilde van stadsomroeper;
*** het samenwerken met andere organisaties op het gebied van culturele uitwisseling, alsmede al hetgeen met het vorenstaande in de ruimste zin verband houdt of daartoe bevorderlijk kan zijn.
The bells are ringing, summoning all criers to the Ontario Town Crier Championships being held this year in Collingwood Ontario.
The three days of celebrations starts with a parade on Friday, June 27th and ends with the AGM on Sunday the 29th. It is a three cry competition and the host crier, Ken Templeman, has chosen topics that will challenge the writing skills of every crier.
Among the topics, each attending crier receives a copy of “Glory: a lamentable condition of affairs” by Morgan Ian Adams.
In 1903, 13-year-old Glory Whalen disappeared on her way to school. Her body was found the next day; she had been hit with a blunt object, and then shot in the head. But aside from the fatal shot, the girl was not ‘outraged’, and the few coins she had tucked into the folds of a handkerchief remained untouched.
Her killer was never found, and the tale remains a compelling unsolved mystery and a unique chapter of Collingwood history. It could also be considered one of the oldest ‘cold’ cases in the Province of Ontario and each crier has to prepare a cry based on this true tale.
The other cries include a congratulatory cry from the CrierÂ’s municipality to Collingwood on the occasion of its sesqui-centennial, and a historic cry based on information sent to each crier.
Criers who have not registered are asked to contact Ken immediately.
Schilderij 'Town Crier and his family' : de stadsomroeper van Laren
JOSEPH RAPHAEL (American, 1869-1950) The Town Crier and his Family 1905 Signed l/c: Jos. M. Raphael Oil on canvas 78 x 66 inches Provenance: Raphael Weill, San Francisco, by 1906 Gift of Raphael Weill to the M.H. de Young Memorial Museum (now the Fine Arts Museums of San Francisco), Jan. 3, 1908
Exhibitions: Paris, Salon of the Societe des Arts Francais, 1905 (received honorable mention) Chicago, Art Institute of Chicago, Nov. 1905, (titled 'Public Crier and his Family') San Francisco, Mark Hopkins Institute, Fifty-Third Exhibition of the San Francisco Art Association, March 12 - April 1906, cat. no. 272, pg. 19, (illustrated) (titled 'The New Town Crier'), owned by Mr. Weill San Francisco, Bohemian Club, Green Room, 1908 San Francisco, Golden Gate Park Memorial Museum, First Exhibition of Painting and Sculpture by California Artists, 1915, cat. no. 127 San Francisco, Golden Gate Park Memorial Museum, Second Exhibition of Painting and Sculpture by California Artists, 1916, cat. no. 129 Oakland, Oakland Museum of Art, 1960-1976
Artist: Joseph Raphael was one of the most original impressionist painters from Northern California, and his work was extremely influential in the development of Impressionism in the state. Although essentially an expatriate, he stayed closely connected to San Francisco returning frequently from Belgium and the Netherlands and regularly sending paintings for exhibition. His european residency exposed him to the work of the French impressionists, Van Gogh and the Dutch modernist painters whose exposure drew him toward a post impressionist handling of paint. He exhibited in the Panama-Pacific International Exposition in San Francisco in 1915, the Panama California International Exposition in San Diego the same year, and numerous exhibitions with the San Francisco Art Association and at the Oakland Art Gallery.
He began his training at the California School of Design under Arthur Mathews, then continued at the Ecole des Beaux Arts in 1902. He chose to leave this school and join the Academie Julian where he could pursue his interest in Impressionism. During these early years, he divided his time between Paris and the artist colony at Laren, near Amsterdam. Living primarily in Laren, he painted mainly figurative compositions executed in a dark manner derived from the Dutch masters. He achieved considerable success in this style; his large oil 'La Fete du Bourgmestre' received an honorable mention at the Paris Salon of 1906 and was subsequently purchased by a group of friend in San Francisco and given to the San Franciso Art Association. In 1910, he had a solo exhibition at the San Francisco Institue of Art and beginning in 1913 Helgesen Galleries, an important venue for modernist art gave him annual exhibitions at its location on Sutter Streeet. He also participated in the annual group shows at the Institute of Art.
By 1912, he was married and residing in the rural suburb of Brussels, Uccle and in 1914 purchased land and built a small house in Krikeput (Cherry Valley) just southof Uccle. There he had views southeast to Lindebeek Village which would figure often in his art and Papakasteel (the Pope's Castle). Here he worked out of doors turning to flowering fields of tulips, hyacinth, rhododendrons, fruit orchards and weeping willows for his subject literally engulfing himself in nature. His work of this period is distinguished by thick, turbulent brushwork similar to that of van Gogh whose work he had no doubt seen in exhibitions in Paris and Amsterdam in 1905. He sent his paintings to his patron Albert Bender in San Francisco who encouraged patronage of Raphael's work especially among the large Jewish community of the Bay Area. He was awarded a silver medal at the Panama Pacific International Exposition in San Francisco in 1915 where six of his paintings were exhibited.
During World War I, his subjects varied from scenes of family life to documenation of the disturbing wartime events as they unfolded in their lives. Raphael and his family, four daughters and one son remained in Belgium until 1929. By the early 1930's Raphael and his family were living in a suburb of Leiden, in Holland and the artist painted often in nearby Bruges. In 1939, warned of the growing hostilities toward Jews in Europe by his devoted friend Bender, he returned to San Francisco where he was to spend the rest of his life. His paintings are noted for their thick, expressive application of paint and stroke-by-stroke build-up of color. Primarily an oil painter, Raphael also expressed himself through watercolors, etchings, pen and ink drawings, and woodcuts.
Subject: 'The Town Crier and his Family' is one of the artist's two best known works painted during the his first decade of painting in Holland at the artist colony of Laren. The other monumental group portrait also of 1905 was the celebrated 'La Fete du Bourgmestre' depicting the mayor of Laren. Laren was home to the Hague School (1870-1900) which had as its members such artists as Willam and Jacob Maris, Hendrick Mesdag and Jozef Israels. Their tonal palette and interior figural compositions appealed to the artist as did their naturalistic imagery. Raphael's powerful rendering of Dutch peasantry also incorporated elements of portraiture from such 17th century Dutch masters as Frans Hals and Rembrandt. These Salon paintings were well received in Paris as well as in exhibitions in the United States at the Chicago Art Institute, the Pennsylvania Academy and the San Francisco Art Institute.
The painting depicts Jan de Leeuw who was town crier and 'afslager' of Laren. In his role as 'afslager', he auctioned houses and land as well as oversaw the sale of home contents and paintings. The sealed papers in his left hand pertain to his duties as 'afslager'. The rattle depicted in this painting has resided in the De Leeuw family, by descent from Jan De Leeuw (1890-1973) who was town crier of Laren from his father before him (also a town cirer) and grandfather portrayed here. Raphael also made a painting of Mien De Leeuw. The earring that is evident worn by De Leuuw might suggest that the subject was a fisherman, as there were fishing villages near Laren but according to an elderly resident of the village, men in Laren were known to wear an earring as well.
Fortunately, the painting survived the San Francisco earthquake of 1906, and that year was acquired by Raphael Weill, a successful drygoods merchant who owned the White House Department Store. A strong supporter of the arts, he donated the work to the M.H. de Young Memorial Museum (now the Fine Arts Museums of San Francisco) in 1908.
The Gallery wishes to thank Ineke Middag and Agnes de Rijk of the Singer Laren Museum for their generous assistance in our research and cataloguing of this painting.
The next festival will take place on MONDAY 13TH APRIL 2009, starting at 11 am.
The festival is held in the historic village of Mells, Nr Frome and is the perfect family day out, with fun to be had by all.
Last year saw the return of the ever popular Town CrierÂ’s competition, and other attractions included a Marshall Arts display, Morris Dancing, Circus Skills Workshop and a Tug of War. In addition, Lord Oxford kindly opened Mells Manor gardens to the public.
Entry to the event is free. Parking in the official car parks only £4.
The attractions at the Mells Daffodil Festival are ideal for families with children of all ages.
Please support the event by using the official car parks.
Wie wordt de nieuwe stadsomroeper van Enkhuizen (Nl) ?
Wie wordt de nieuwe stadsomroeper van het Nederlandse Enkhuizen?
Enkhuizen heeft nog steeds geen nieuwe stadsomroeper. Na de pensionering van Dick Jans heeft zijn opvolger zich nog niet gemeld. Samen met een verslaggever ging hij op zoek naar een opvolger...
Dick Jans (85), oud-stadsomroeper van Enkhuizen, maakt zich zorgen. Over zijn opvolger. Of eigenlijk over het gebrek daaraan. Jans nam in maart afscheid en kreeg bij die gelegenheid de gouden speld van de gemeente. Liever zou hij echter zien dat iemand zijn kostuum en bel komt overnemen. ,,Het zou toch jammer zijn als dit ambt voor Enkhuizen verloren gaat'', stelt hij.
The town crier in Annan used this. Before there were newspapers and radios he went round the town shouting out the news! It is 200 years old.
Annan Town CrierÂ’s bell
19th century u Annan, Dumfriesshire
Last used for the announcement of the accession of George VI in 1936.
This plain item of town regalia is perhaps the most poignant of souvenirs from a bygone era.
By the 19th century most towns throughout Britain could boast a town crier. The person was usually a man, but sometimes a woman, who possessed a loud, clear voice. They would ring the bell to attract attention and then call out public announcements such as the death of a prominent person, the opening of a public building or a new proclamation of law.
The last time this particular bell was rung in Annan was at the accession of George VI in 1936. The use of the radio, newspapers and television has long since relegated this once important form of communication to a quaint tradition.
Parr, Joseph - Town Crier of Derby JOSEPH PARR was born in Derby in 1790. Little is known of his life and background, although he was once one of the most immediately recognised of Derby's citizens.
In the mid-nineteenth century he was Derby's town crier, described in a contemporary directory as 'Pindar and common crier of Derby. ' Although the role still exists in a number of towns and cities, it does so only as a novelty and tourist attraction, yet in Parr's time the position was considered fundamental to the spread of news and the making of important announcements to a town's citizens.
Although newspapers and broadsheets existed, many people were unable to either read or afford them, so verbal communication (traditionally at high volume) was considered the most effective way of disseminating information to the masses.
When standards of education improved as the Victorian age advanced, the need for a town crier diminished, and indeed Joseph Parr was the last in the original long line of criers for Derby. The position was resurrected in 1989 when Derby once again appointed a town crier, but on this occasion as little more than a civic curiosity and an ambassador for the city.
Perhaps the term 'Pindar' used to describe Parr should be explained. Pindar was a Greek lyric poet who lived circa 518 BC to 438 BC - centuries later his name was still being attached to anyone with a particular talent for creating good poetry or amusing odes, the sort of thing a town crier would incorporate into his 'act' for entertaining effect.
Joseph Parr died in Derby in 1868, aged 78. His home had been in St. Alkmund' Church Yard. He is believed to have been a descendant of a decayed branch of a local family which had rented space in the Shambles since 1540 and had produced a mayor in 1723.
The picture of Parr shown here is a daguerrotype photograph taken circa 1859, when Parr was about 70. He wears the crier's 'uniform' and carries the bell with which he would noisily preface his announcements and proclamations.
Ik ben Guy , en gebruik soms ook wel de schuilnaam 'De belleman'.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Officiële Stadsomroeper van Izegem en museummedewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Europese Snorrenclub Antwerpen.
