|
Beste bloglezers,
relaas van de terugreis, ongepland, ongewoon.
Na een korte toch felle en hemelse nacht met Heidi, staan we met 3 vertrekkensklaar op de parking van ons hotel om 06u.
Aangezien Heidi en Luc al zoveel opoffering hadden gedaan de afgelopen 24u, stel ik voor hun dienaar te zijn en ik zal de terugweg hun chauffeur zijn, en dat met mijn eigen auto. Als dat geen unicum is in de geschiedenis van de Pelgrimage: de pelgrim die met zijn eigen auto terugkomt...
Algauw duikt de eerste hindernis op: de poort van de parking is gesloten en met geen enkel middel open te krijgen, want een veiligheidscode blokkeert de toegang. We kloppen op alle privé vertrekken van het hotel in de hoop de eigenaar wakker te krijgen, echter alles lijkt nutteloos. Tot Luc het lumineus idee krijgt om het hotel te bellen. An, de vriendin van Heidi die voor ons dit bericht geregeld had, was zo slim geweest de tel nr in een SMS bericht door te sturen, zodat we konden bellen. En inderdaad, direct kregen we de eigenares aan de lijn , die vanuit haar slaapkamer de poort kon open. Een half uur later dan voorzien konden we dan eindelijk vertrekken...
Rijdend in de auto denk ik direct aan Luc en Myriam. Ik daag min laatste dag dan ook op aan hen. Myriam heeft de afgelopen week goed voor Heidi gezorgd, zodat haar potje klaar stond na een drukke werkdag. Luc had de vorige avond bij het diner al verteld over alle klussen die hij in ons huis had opgeknapt. Sjieke geste! Bedankt voor zoveel steun!
Sinds de ziekte van Myriam, 9 jaar geleden ontdekt, is hun leven ook niet altijd verlopen zoals ze het hadden gewild. Reeds 9 jaar delen ze lief en leed, met ups en downs, van chemo naar chemo, bang afwachtend, hoop, ontgoocheling, opnieuw hoop.
Met plezier denk ik ook terug aan de gezonde fietsvakantie die we 2 jaar geleden samen deden richting Ardèche; een ongelooflijke, sportieve ervaring , vlot verlopen dankzij de minutieuse voorbereiding van Luc, leuk en amusant,ondanks de generatie conflicten die kunnen ontstaan tussen koppels uit verschillende leeftijdscategoriën.
Myriam, doe vooral door zoals je bezig bent, altijd positief en optimistisch en leergierig in het leven staan. Luc, jouw onvoorwaardelijke steun, vriendschap en liefde daarbij is bewonderenswaardig en voor ons allemaal een voorbeeldfunctie.
Myriam en Luc, ik, en natuurlijk ook namens Heidi, wens jullie alleen nog gelukkige dagen van intens genieten van elkaar! En bedankt voor zoveel steun en begrip, en dit niet alleen tijdens deze tocht.
De autorit verloopt zeer vlotjes, alhoewel de drukte van de beginnende paasvakantie in Frankrijk voelbaar is. Echter vooral in de richting van het Zuiden. Twee keer staan we stil, door een ongeval in Bordeaux en door werkzaamheden in Rouen.
Daarbij houden we een ontbijtstop om 10u30 en een middagmaalstop om 14u30.
Ik hou me keurig aan de snelheidsbeperkingen, ten minste daar waar de flitsvuilbakken staan opgesteld, telkens op tijd opgemerkt door mijn mede passagiers. Tussen deze vervelende controles laat ik mijn rechtervoet, net zoals op de Camino, de vrije loop...
Een beetje stijf van al dat zitten, een beetje moe, doch ongelooflijk voldaan, komen we om 17u05 aan bij het appartement van Mizef, waar Myriam ons opwacht ( dit is raar, want wonen zij niet in Marke?) samen met de gastvrouw en gastheer Mizef en Philippe. Het weerzien is uitbundig en wordt overspoeld met een glaasje van mijn favoriete drankje!
Ik beslis om de laatste 4 km 's naar huis te wandelen langs het strand, zodat ik nog " goede dag " kan zeggen aan mijn kids. Hun as hebben wij immers toevertrouwd aan de zee op 14/08/2009. Sinds die dag heeft de zee natuurlijk een nog specialere betekenis voor mij dan ze tot dan toe al had. Bovendien snakte mijn lichaam naar de nodige beweging na 2 dagen van "stil" zitten. Je raakt verslaafd aan bewegen na een drieweekse wandel - bezinning- tocht. Ik wandel echter als een luxe pelgrim, want ik laat Heidi mijn rugzak met de auto meenemen, alsook de 3 lekkere flessen die Philippe ons nog cadeau doet om samen te vieren vanavond. Maar werd ik niet ergens verwacht om 20u????
De wandeling langs de zee naar ons huisje doet haar werk: ik geniet van het geluid van de golven, ik praat met mijn kinderen en bedank hen om mij te begeleiden en te leiden de afgelopen 3 weken en ik wens hen nog veel mooie, vredevolle en liefdevolle dagen in de handen van God. Ik bedank ook de Heer voor de veilige en toch snelle terugreis, niet evident gezien de toestanden veroorzaakt door een vulkaanuitbbarsting in Ijsland. Ik heb een strakke Oostenwind tegen, doch hij doet me glimlachen:IK BEN THUIS!
Na 40 min stappen en een bezoekje aan de bloemenwinkel kom ik tegen 18u15 thuis, waar ik wordt ontvangen door Heidi en Kaatje, mijn jongste zus, die voor haar wekelijkse hulp in ons huishouden aanwezig is. En natuurlijk ook om mij als één van de eersten te verwelkomen. De bloemen zijn voor Heidi, welverdiend na zoveel opoffering de laatste 3 weken.
Het doet raar na 3 weken afwezigheid, nog nooit eerder in mijn leven ben ik zo lang van huis geweest. Ik loop efkes rond, zie al het mooie werk door Luc opgeknapt, bemerk de opgehangen foto's van mijn kinderen en zie een hoop post ( en dus werk) die ik nog eventjes laat liggen...
Ik vraag Heidi of ik nog tijd heb voor een bericht op de blog ivm de belevenissen van vrijdag de 16° april en dit kan als ik maar om 20u fris gewassen en geschoren klaar ben om te vertrekken...
Na een snel bericht en een deugdoende douche en scheerbeurt, ben ik op tijd klaar om te vertrekken. Heidi heeft inmiddels de foto's op de laptop gezet en deze gaat mee voor het avondprogramma.
Heidi ontvoert me naar de Normandie, mijn lievelingsrestaurant in Koksijde. Daar wachten mijn dierbaarste familieleden en bloglezers en reageerders mij zingend op om mijn thuiskomst te vieren. Als dit geen aangename en warme thuiskomst is en , alhoewel ik iets vermoedde, toch verrassend. Ik word overstelpt met kaartjes, cadeautjes ( champagne weekend met Heidi) en bewonderende complimenten. Heidi leest een prachtig gedicht " hommage aan bart" voor van onze huisdichter Godrick ( staat inmiddels op de blog) waarbij ik opnieuw traanvocht voel opkomen in mijn ogen. Ik bedankt hen voor al dit moois en overhandig de aanwezigen een sleutelhanger van de Camino in de vorm van de beroemde schaal, waarbij ik de hoop uitspreek dat deze de sleutel zal dragen, de sleutel als de deuropnener, op weg naar éénieders, persoonlijk Camino...Want dit heb ik zeker gevoeld aan de reacties op dit blog! Ik heb gelopen voor veel mensen, dus nu aan hen om de deur naar de weg te openen.
Dit feestje wordt gekruid met een heerlijke maaltijd, het beste rundsvlees vergezeld van allemaal verse groenten, ZONDER frieten, afgerond met een sterke dame blanche en omgoten met het nodige lekkere vocht. Tussendoor gaat de pc rond en worden de foto's bekenen.
Ik had mij geen warmere thuiskomst kunnen inbeelden. Het doet deugd aan mijn hartje te voelen dat zoveel mensen zoveel liefde in zich dragen jegens mij en Heidi.
Rond 02u verlaten de laatste mensen de zaal. Ik kan eindelijk opnieuw in mijn eigen bed kruipen rond 02u15 voor alweer een zwoele, doch langere nacht...
Ziehier mijn laatste reisverslag, van de laatste etappe.
Ik wil hierbij nog een poging doen om schoon af te sluiten
" Dankuwel"
"Ik ben vandaag zeer blij,
de tijd van groeien is gekomen.
De weg naar Santiago heeft mij gemaakt vrij,
van alle doemdenken en boze dromen.
Ik ben daarbij gesteund door warme lieve mensen,
hun medeleven heeft mij door diepte en laagte voortgeduwd.
Ik bid voortaan dat mogen uitkomen al hun wensen,
en dat hun pijn en kwaaltjes voorgoed worden geluwd.
Het besef dat Liefde niet sterft,
is de grootste les die ik van God op weg naar Santiago mocht leren.
Ik hef het glas en wens dat iedereen beseft,
dat na iedere donkere tunnel je kans krijgt om nieuw leven te eren.
Bewegen en positief denken en geloven kunnen hierbij wonderen doen,
betrokkenheid en doorduwen en geduld onontbeerlijk.
Meer zijn, minder hebben, ruimte geven aan een knuffel of zoen,
gunnen en loslaten, als tekenen van echte liefde, o zo heerlijk.
Bedankt God dat ik dit mocht beleven,
bedankt mensen voor jullie steun vanuit de huiskamer
bedankt Heidi om mij deze kans te geven
Bedankt voor de liefdevolle band die wordt steeds warmer."
Blij dat ik weer thuis ben groeten,
het gaat jullie allemaal zeer goed,
de man uit Koksijde met zijn Pelgrimshoed,
Bart Baert.
19-04-2010, 10:21 geschreven door bart 
|
