Dag 1 van Koksijde naar Saint Jean Pied De Port, 30/03/2012

Beste trouwe lezers van deze blog,

Hier ben ik weer. Ik nam vandaag de start voor mijn derde camino op rij.

Uiteraard ook alle nieuwe lezers welkom.

Voor velen een verrassing, voor mezelf een evidentie. Ik ben klaar voor mijn derde camino.

"Wanneer heb je dit beslist", vroeg mijn zusje Ingrid gisteren, " en waarom opnieuw"?

Ik heb het een viertal weken geleden beslist, en het waarom weet ik niet. Ik weet alleen dat januari en februari weer heel lastig waren voor mij, en de helende kracht van de vorige camino's hebben mij overtuigd om opnieuw een drietal weken te wandelen. Volgens mij werkt het niet alleen genezend, ook een beetje verslavend. Het kan ook bewust vluchten zijn uit de realiteit om erger te voorkomen, en beter te voorzien....

Ook geloven heeft er mee te maken. De laatste maanden zijn er ons veel leuke momenten overkomen, feesten, geboortes,....echter werden we ook geconfronteerd met de zwakke kanten van het lichaam. In gans de familie. Ik ben ervan overtuigd dat iedere stap die ik de komende 20 dagen zal zetten een stap naar genezing zal zijn! Voor iedereen!

Vanmorgen ben ik om 9 u vertrokken in Koksijde. Ik ben 12 uur later en 1300 km in de voeten, gearriveerd op mijn voorziene startplaats, aan de voet van de Pyreneeën. In Frans Baskenland. St. Jean voor de kenners.

Ik hoop dat ik de komende dagen niet de blunders maak die ik vandaag maakte. Want om Parijs te vermijden, angst voor de files...., wou ik via Amiens en Rouen rijden. Echter in Amiens was een ongeval gebeurd, en ik kon nog net op tijd een afslag nemen of ik stond uren stil ( gekantelde vrachtwagen op de snelweg). Ik besloot om kaart te lezen en te rijden, uit schrik dat mijn GPS mij toch via Parijs zou sturen.

En plots, voor ik het besefte, reed ik op de Pont de Normandië, voorbij Le Havre, weliswaar prachtig om te zien, doch zeer ver uit de richting.

Het was wel zalig! wat een auto! Bollen op Wegen in Weelde. Hopelijk krijgen mijn schoen straks het label WWW, wandelen op wegen wol weelde....

Tijdens het rijden vooral een gevoel van dankbaarheid: dankbaar voor Heidje dat ze me opnieuw laat gaan.  Dankbaar ook dat ze nog regelde voor mijn vertrek dat mijn favoriete muziek op mijn iPhone staat. Dankbaar voor Ludo en Vera die nu goed voor haar zullen zorgen, zo kort na haar operatie en nu haar favoriete soigneur het nodig vond om efkes te gaan stappen. Dankbaar naar mijn collega's en bazen dat zij drie weken goed op de winkel zullen passen. Dankbaar voor het prachtige,zonnige en warme weer. En natuurlijk dankbaar dat ik in zo'n prachtige auto kan rijden. Er heeft mij maar 1 auto ingehaald, en ' t was dan nog een Belg!

Mijn vorm is zeker niet deze van vorig jaar: veel te laat beginnen trainen, keelpijn, neus toe en oren die tuiten. Ik heb dringend de berglucht nodig.  

Morgen is het zover. De ober in het restaurant waar ik deze blog schrijf vertelt me dat de etappe van morgen zonder meer de zwaarste is die op weg naar Compostela kan worden genomen. Ben benieuwd.

Ik wens jullie allemaal het beste.

Vriendelijke groeten van Bart.

Dag 2: St. Jean Pied de Port naar Espinal,           32 km

De eerste wandeldag zit erop,en wat voor een.

Ze hebben niet overdreven in het hotel, van o meter naar 1450 meter over 22 km, dit kan tellen. Dit is niet voor het ongetrainde lichaam.

Het weer is prachtig, stralende zon, warm, dus extra lastig met al dat klimmen. Doch het doet zo' n deugd.

Na een stevig ontbijt ben ik vanmorgen om 9 u vertrokken. Ik ben ook eerst nog mijn auto gaan stallen voor de komende drie weken.

Ik begin mijn wandeling met een bezoek aan het kerkje in St. Jean om een veilig tocht te vragen.Van dan  af begint het klimmen . De Pyreneeën zijn een een prachtig gebergte om naar de kijken, minder als je ze moet oversteken.

Het is 22 km ononderbroken klimmen tot boven de boomgrens, om dan 4 km steil af te dalen naar Roncevalles. De meeste pelgrims kiezen ervoor om hier overnachten. Het oude klooster doet nu dienst als Alberque en er kunnen 80 pelgrims slapen.

Om 14u30 kom ik in Roncevalles aan. Ik beslis om nog een beetje verder te stappen. De benen voelen goed, ik heb nog ruim de tijd en de zon blijft heerlijk schijnen. Er waait wel iets fellere wind inmiddels. Eerst de inwendige mens flink verwennen en om drie uur wandel ik verder tot Espinal, 6 km voorbij Roncevalles. Ik slaap in Hostal Haizea, www.hostalhaizea.com. ik ben de enige gast voorlopig.

Dit was echt opvallend: tijdens de overtocht van de Pyreneeën was het gezellig druk op de flanken van de berg. Eens Roncevalles voorbij was ik blijkbaar de enige die nog verder stapte.

Ik heb de ganse beklimming in de buurt van een koppel gewandeld met een auditieve beperking ( doofstom). Zij wandelen in gezelschap van hun hondje. Ze waren dolgelukkig toen ik hun gebaarde dat ik met hun fototoestel een foto van hun tweetjes wilde nemen! Meer communicatie is er niet geweest. Je kunt dus stellen dat ik in alle stilte naar boven ben gestapt.

Spijtig genoeg heb ik zelf geen foto's kunnen nemen van deze prachtige tocht. Problemen met mijn batterij. Hopelijk is dit euvel morgen van de baan.

Speciaal gevoel is niet direct bij me opgekomen. Allicht was de fysische belasting te zwaar. En tijdens de afdaling was opperste concentratie vereist om niet te vallen. Ik ben wel bezig geweest hoe ik de komende drie weken zou indelen. Ik heb immers aan de garagehouder gezegd dat ik zaterdag 21 april mijn auto terug haal. Dit betekent dat ik vrijdag 20 april de trein moet nemen in Santiago de Compostela. Trek daar nog 4 dagen vanaf om de tocht naar Finistere te doen en ik kom dus op 15 dagen dat ik nog op de Camino Frances kan wandelen. Ik doe zeker het ganse stuk tot in Burgos, en dan zie ik wel hoeveel ik moet overbruggen met de bus.

Afsluiten wil ik doen met een hartelijke verjaardag wens voor broer Godrick.

Beste groeten van Bart.

dag 3, 01/04, van Espinal naar Burlada, 34 km,

Ik ben vanmorgen vertrokken om half negen met als doelstelling Pamplona halen. Dit is dus niet gelukt. Ik heb een afstand boven de 30 km nog niet goed in de benen.

Het was een lastige dag. Slecht geslapen, veel last van hoest. Heuvelachtig parcours, steile afdalingen gevolgd door ferme kuitenbijters. Omhoog wandelen valt wel mee, doch naar beneden heb ik veel last van mijn quadriceps. Waarschijnlijk nog een restant van de lastige afdaling gisteren naar Roncevalles.

Ook de hitte speelde me parten. Veel warmer als gisteren, tussen de 22 ° en de 25°, de zon constant op mijn lijf! Het is aan me te zien vanavond: mijn nek is serieus verbrand, net als mijn armen. Ik heb me voorlopig ingesmeerd met handcreme om de pijn te verzachten. Morgen een after sun kopen.

Het valt ook op dat we voorlopig zo weinig bars op de weg vinden. De eerste was na een uur, en dan na 3 uur in Zubiri, doch dan moest je wel de camino verlaten. Ook veel privé herbergen zijn nog dicht. Vreemd.

Gelukkig kon ik me vanmorgen bevoorraden met water en eten, zodat ik geen appelflauwte kon krijgen. De bazin had voor mij vanmorgen een stokbrood gemaakt met verse eieren en ham, heerlijk, en ik kon er de ganse dag mee doen.

In Zabaldika, na 29 km, heb ik me laten beetnemen. De camino splits daar in een gemakkelijk stuk en in een moeilijk stuk. Langs het moeilijk stuk ligt echter een klein kerkje dat altijd open is. Zo stond er althans. Om het te bereiken moest je echter 250 m wel heel steil naar omhoog, doch ik dacht, ik heb nog geen kerk gezien, en ik had tijd. Het was toen half drie.

Groot was mijn teleurstelling toen ik uitgeput boven kwam en moest vaststellen dat de kerk dicht was. Allicht heb ik me  hier geforceerd, want over de laatste 4 km deed ik dus een uur, terwijl mijn gemiddelde tot nu toe lag op 5 km per uur.

Het valt me op hoe weinig ik momenteel bezig ben met mijn kinderen. De fysiek,is niet goed, en dan heb je al je energie blijkbaar nodig om daar op te focussen. Ik vroeg me wel af wat ik zal achterlaten in de zee in Finistere. Ik heb beslist dat het mijn pelgrimboek wordt met een tekst aan mijn kinderen. 

Mijn leven zal nooit meer zijn zoals voorheen. Het gemis zal eeuwig blijven duren. De pijn zal steeds weer opsteken. Ik kan er niets aan veranderen. Ik merk wel dat ik er steeds beter kan mee leven. De downs niet meegerekend uiteraard, en die zal ik blijven koesteren. Wat ik mijn kinderen zal meegeven in mijn pelgrimboek zal tussen hen en ik zijn. Misschien spoelt het ooit aan in Koksijde!!!!

Bij deze gedachten dwaalde ik af naar alle ouders die hun kinderen verloren, in het bijzonder de ouders van de kinderen die het leven lieten in het busongeval. Ze krijgen nog allemaal harde klappen. Allicht als de communnie tijd aangebroken is.....

Ouders die hun kinderen verliezen hebben geen naam. Vrienden die een vriend verliezen ook niet. Broers en/ zusters die een broer of zus verliezen evenmin. Kinderen die hun ouders verliezen noemen ze wezen. Een echtgenote die haar man verliest noemen ze weduwe. Omgekeerd weduwnaar...

Inmiddels heeft Vake mij geïnformeerd over de Ronde. Tom heeft gewonnen. Toch vreemd. Hij lijkt de goeie benen terug te hebben. Of zijn het de goede pillen? Is zijn sponsor niet de man die vorige jaar de sponsor was van Gilbert? En wie won vorig jaar alle koersen? Vreemd, toch?

Nu goed rusten en recupereren. Tijdens de wandeling daarstraks heb ik niet moeten hoesten, alleen veel snot. Tijdens het schrijven van deze blog doe ik niet anders dan hoesten. Raar.

Ben benieuwd hoe ver ik morgen geraak.

Nog allemaal een fijne zondag en drink maar een goeie op de overwinning van Boonen. Als hij volgend jaar opnieuw wint is hij alleen recordhouder. Laat hem dat maar weten, dan heeft hij al een doel voor volgend jaar. Als hij dit jaar ook nog Roubaix wint en volgend jaar ook, is hij ook met deze klassieker alleen recordhouder. Moest ik Tom Boonen zijn, ik zou het wel weten....

Groeten van Bart.