Dag 9, 18 april 2011, Comillas naar La Franca, 37 km.
Beste bloglezers,
Alweer een mindere nacht achter de rug.
Dit had vooral te maken met gesnurk van mijn gebuur.
Gister avond nog tot aan de Playa gewandeld, een foto genomen en terug.
Ik vond in het oude stadje een lekkere pizzeria.
Tortilla's met tonijn als voorgercht en een pisa carnivore, een goed gevulde maaltijd, doch dit is hier nodig met al die km in de benen.
Om 22 u in bed, de snurksyphonie was toen reeds begonnen.
Ik slaap in de zaal beneden waar plaats is voor 6 pelgrims.
De zaal ligt zoals reeds gezegd vol en ik ben de laatste die zijn bed opzoekt.
Vanmorgen om 8u15 op stap, zonder ontbijt. Ik zal de eerste 2 uur lopen op een halve liter water en 2 trekking koekjes die ik nog bij heb.
Na een half uur stappen heb ik 2 oudere mannen ingehaald. Zij bleken ook op dezelfde zaal te slapen als ik en 1 van hen was de snurker.
Het zijn Bretoense Fransmans, Arsene 74 jaar en Vincent, 67 jaar.
Zij startten dinsdag 5 april in Irun en waren verbaasd te horen dat ik pas afgelopen zondag was gestart en reeds even ver was als hen.
Ik vertel hen in alle eerlijkheid dat ik al een paar keer de bus had genomen.
Zij stappen 20 à 25 km per dag. Vincent heeft vorig jaar een overbrugging gehad aan zijn hart. Hij had medicijnen bij en op doktersbevel kon hij deze afstanden wel doen en dan op een langzaam tempo.
Ik wens ze buen camino en stap op mijn tempo door.
Het klinkt eentonig, doch de tocht gaat weer door een prachtig landschap en natuur. Na 7 km passeert de camino zelfs door het prachtig 18 holes golfterrein van Santa Marina. Dit hadden we nog niet gehad: golfen met zicht op zee! Dat ze in Koksijde maar eens komen kijken.
Het is nog rustig op de club, ik zie 2 spelers aan het werk, allicht door het nog vroege uur ( iets na tienen).
Boven aan het golfterrein hou ik halt om mijn jas uit te doen. De zon is immers ook weer van de partij en ik kreeg het warm.
Tijdens deze verkleedpartij komt een zwarte labrador mij uitnodigen om te spelen. Hij houdt een steen in zijn bek , legt die op mijn schoot en doet teken dat ik hem moet weggooien, wat ik graag doe.
Hij spurt er achter en dit herhaalt zich een tiental keren.
Ik moet hierbij denken aan de honden van Rose-Marie en Godrick.
Tegen 10u 30, ik heb dan reeds een kleine 13 km afgelegd, maak ik een kleine omweg naar het centrum van het mooie stadje San Vincente de la Barquera.
Mijn maag begint immers ferm te knorren en ik wil mij bevoorraden met tape voor mijn voeten.
Het ontbijt smaakt enorm, een eiertaart, een chroissant en een grote kop koffie met melk. Ik kan er weer tegen.
De sympathieke apotheker raadt me in keurig Engels een variant aan van de tensoplast die ik normaal rond mijn voeten wikkel.
Ik laat me gaan en morgen zullen we zien of dit goedkoper alternatief ook zijn werk goed doet! Voor alle zekerheid neem ik toch een rol tensoplast extra, je weet maar nooit...
De weg gaat verder omhoog naar La Acebosa, en de auteurs van mijn boek hadden me gewaarschuwd: dit is inderdaad een muur die je op moet. Zo steil dat ik bij momenten het gevoel heb dat ik gewoon ter plaatse trappel.
Voorbij deze bult valt mij nogmaals op hoe uniek dit landschap is: rechts zie je de mooie blauwe zee, rechts zie je bergen met besneeuwde toppen. Ongelooflijk! Ik neem een foto en bedenk dat je hier dus ook alpinisme kunt doen met zicht op zee...
Tegen 12u45 bereik ik de stopplaats van etappe 17in mijn boek, Serdio, 21 km reeds gedaan.
Aan de tijd merk ik op dat dit wel eens mijn snelste etappe kan worden.
Zoals voorzien wandel ik door zonder stoppen richting Colombres nog 14 km.
Het is een vlakke weg, weliswaar in een adembenemend mooie natuur, cfr de zwitserse alpen weiden. Het verschil is dat in Zwitserland alleen de koeien een bel om de nek hebben, hier hebben ze allemaal klokke geluid rond de hals: koeien, paarden, schapen ,ezels,....
Alleen een moeilijke afdaling door dichte struiken vlak voor Unquera is lastig. Je ziet nog de sporen van wilde struiken op mijn armen.
Op dit traject ontmoet ik een Duitse dame op leeftijd die blij is dat ik haar bij sta op deze lastige passage. Ze praat alleen Duits, dus is een beetje lastig voor mij. Ik kom toch te weten dat ze uit Hannover komt en dat ze haar Camino startte in Bilbao.
In de stad aangekomen nemen we afscheid.
Inmiddels is het 14 u en de zon maakt plaats voor onheil voorspellende wolken.
Ik haal alles uit de kast omdat ik de regen wil voor blijven en na alweer een ferme kuitenbijter als afsluiter kom ik tegen 14u45 aan bij de herberg in Colombres.
Echter hij gaat pas open om 17 u.
Dit kan toch niet waar zijn, denk ik bij mezelf, en ik ga dus op zoek naar het hotel ter plaatse. Volgens mijn boekje zou dit er moeten zijn. Echter ook dit is gesloten, en omgebouwd tot appartementen.
Plots wordt ik geroepen door een plaatselijke schone, ' Hè pelegrino!'
Ze vraagt me in goed engels of ik een slaapplaats zoek. Ik bevestig en ze zegt dat ik in de plaatselijk sporthal kan slapen op judo matten voor 3.
Ik bedankt haar hiervoor , doch vraag naar een alternatief omdat ik liever in een echt bed wil slapen.
Ze beveelt me een pensionneke aan in La Franca, La Aberaye, 2 km verder.
Hier slaap ik dus en vandaar dat ik dus toch 37 km heb afgelegd.
Tegen 15 u30 ben ik in mijn nette kamer, met alles erop en eraan, voor amper 12.
Inmiddels is de zon weer van de partij en de regen is dus uitgebleven.
Ik bedenk dat ik dit jaar nog nooit zo vroeg ' binnen' was en ik dus nog een ganse dag voor me heb om te rusten, na te denken en te lezen.
Net uit de douche krijg ik telefoon van Emilie. Ze wil weten hoe het met mijn voetjes is. Amper vier en al zo bezorgd om haar peetje Bart.
Ik wil nog iets zeggen tegen Roze-Marie: het is waar dat je op vrij korte tijd iemands leven leert kennen. Met de andere pelgrims is dit gemakkelijker, met de plaatselijk bevolking zeer moeilijk omdat ik de taal niet spreek.
Ik heb bijvoorbeeld amper 2 uur samen gelopen met Beatrijs en ik weet dat ze de jongste van drie is, haar oudste zus heeft een kindje en stelt het zeer goed, haat broer heeft net een 'baby accident ' achter de rug en dit is iets lastiger, haar vader stierf op 45 jarige leeftijd door zijn alcoholverslaving, zij was toen acht, haar moeder bleef alleen tot iedereen het huis uit was, leerde toen een nieuwe vriend kennen en die stierf vorig jaar in amper drie weken aan een hersentumor.
Het werkt dus langs de twee kanten: zij schrok en luisterde naar mijn verhaal, en ze was blij dat ze ook eens het hare kon vertellen.
Dus het is zeker de moeite, met je voet te verzorgen ben je reeds begonnen, je kunt alvast ook Spaans leren, en je zult je droom zeker kunnen waarmaken!
Ik kreeg gisteren van Heidi het bericht dat Carine Moreels, medewerkster bij Makkie, is overleden.
Ik wens de nabestaanden vanuit Spanje mijn innige deelneming en veel sterkte de komende rouwperiode.
Ik brand morgen zeker een kaarsje voor Carine en haar familie.
Vandaag was een lange en vermoeiende dag.
Zoals jullie in de titel lezen sliep ik dus niet in La Franca, doch in El Paral. La Franca was nog 3 km verder, vandaar dat ik dus extra km's heb gemaakt.
Daarenboven was de camino omgeleid vanaf La Franca tot in Llanes, dus die voorziene 21 km zullen dus ook wel niet kloppen.
Het weer weet niet goed wat het wil. Ik vertrek beschut tegen de regen om 8 u gezien de onweerswolken.
Tegen 9 u verschijnt de zon dan toch aan de hemel en de jas kan uit.
Dit scenario van jas aan, jas uit zal zich vandaag nog 4 keer herhalen.
De tocht begint met een colletje naar La Franca. Boven op het bergje zie je opnieuw de zee. Vanuit de zee komt een kleurrijke regenboog uit het water. Prachtig beeld. Hopelijk is mijn foto gelukt.
Vandaar begint de omleiding en we lopen, niet zonder gevaar, langs een drukke weg richting Pendueles. Aan de kerk spreek ik 6 Franse Pelgrims aan uit de buurt van Parijs. 4 vrouwen en 2 mannen tussen de 55 en de 65. Een van de dames heeft een dochter die in Brussel woont.
Vandaag is hun laatste wandeling. Zij doen de camino in stukken van een week. In november komen ze terug voor hun volgende stukje.
We nemen afscheid en ik wandel alleen verder.
Wat volgt is puur genieten. Ondanks mijn vermoeide benen, is het traject dat van hieruit tot in Llanes , van het beste dat ik tot nu op mijn beide tochten mocht beleven.
Constant lopen tussen de zee en de bergen, zeer goede wandel wegen,licht glooiend, dan weer omhoog, dan weer omlaag, ondertussen onder een schitterende zon, bij een temperatuur naar ik schat van 22°, dicht tussen koeien, paarden en geiten.
Ik heb nog nooit zoveel foto's genomen op dergelijk korte afstand.
Dit is echt genieten. Fenomenaal mooi, rust en kalmte steeds nabij, vergezichten over zee en bergen, wandelen langs de Playa 's, op het einde zelfs weer langs een golfterrein. Ik zie een papa met zijn naar ik inschat, 11 jarige zoon op de court bezig. Zo jong en al zo een galante swing. Misschien horen we over 10 jaar dat de opvolger van Tiger Woods uit de buurt van Llanes afkomstig is.
Ik bedenk hoe gelukkig ik mag zijn deze tocht te kunnen en te mogen maken in zulk een schitterend decor, dicht bij mijn kinderen.
Het leven kan zo eenvoudig zijn: gewoon stappen, voet voor voet, mijmeren over vroeger, niet op de stappen terug keren, doch vooruit, wel nadenken en leren uit het verleden.
Hierbij een opsomming wat pelgrimeren met een mens kan doen:
- tijd nemen en vinden om na te denken, als bron en kracht voor een beter toekomst
- tijd nemen om te sporten als geheim van de jeugd
- tijd nemen om te lezen als versterking van kennis
- tijd nemen om tevreden te zijn als muziek van een bevrijdde ziel
- tijd nemen om anders te werken, werken aan de zoektocht naar jezelf
- tijd nemen om te Wenen als verzachting van de pijn
- tijd nemen om de zoeken naar de factoren die je in onevenwichtig brengen, als basis om immer kalm en rustig te blijven.
- ...
Tegen 13 u bereik ik Llanes, normaal dus 21 km. Aangezien ik 5 uur nodig had om deze afstand te overbruggen, en gezien het gevoel in mijn benen, denk ik dat het er ruim meer zijn.
Ik eet paella in La Casa del Mar, in de puerto van Llanes, waar een papegaai de show steelt bij de eters.
Rond half twee ga ik op zoek naar het bureau de toerismo, ik heb immers nog geen stempel kunnen bemachtigen vandaag. Dit ligt een km verder, langs de camino en is gehuisvestigd in een oud kasteeltje. Je moet wel flink wat trappen omhoog om er te geraken.
Vandan af begint mijn tweede etappe van de dag, 19 km richting Nueva.
De eerste tien km lopen langs de zee en ik bezoek alle Playa 's die ik passeer: het strand van Celoriu, waar de mensen schuilen voor een plotse regenbui, bekoort mij het meest. De camino gaat hier ook langs het strand.
Tussen Niembro en Naves besluit ik ook op het strand te lopen, alhoewel de camino dit niet aangeeft. Ik loop op Playa San Antolin tot in Naves, en in het dorp aangekomen moet ik dus weer op zoek naar de goede richting.
Na een kwartierje zoeken vind ik de geruststellende gele pijl, bij een drinkfontein. Eerst de flesjes vullen en dan op voor de laatste 7 km.
Deze vallen me zeer zwaar en daarenboven begin ik stekende pijn te voelen in mijn rechter Achilles pees.
Het is hier dat ik de beslissing neem om in Nueva te slapen en dus niet de bus te nemen naar de volgende etappe. Ik heb de moed niet meer, wil rusten, zal die 14 km morgen wel stappen, en daarna een groter stuk overbruggen met de bus.
Ik raak nog amper vooruit, en alhoewel ik onderweg 2 keer aangesproken wordt om in een pension te slapen, blijf ik bij mijn doel om te slapen in Nueva in het hotel dat in mijn boekske sta.
Uitgeput kom ik om halfzes aan in hotel Casona de Nueva, waar ik vriendelijk ontvangen wordt in perfect Frans door een eigenares met Belgische roots. Ze heeft nog in Ukkel gewoond. Haar naam is My!
De geruststelling dat ik door een landgenote wordt gesoigneerd doet mijn vermoeidheid snel verdwijnen.
Voor de liefhebbers: www.casonadenueva.com.
Zo, tijd om te eten, ik wens jullie nog een fijne avond en tot weder blogs!
Dag 11, 20 april 2011, Nueva- Avilez, 85 km, 15 te voet, 70 met de bus.
Beste bloglezers,
Na de zware etappe van gisteren doe ik het vandaag iets rustiger.
Mijn benen, hielen en voeten verlangen hiernaar.
Gisteren avond nog lekker gegeten in het hotel.My kookt heerlijk.
Zij en haar nieuwe vriend zijn gerant in dit hotel, ze zijn dus niet de eigenaar.
Ze dromen ervan om ooit hun eigen hotelletje te hebben.
Haar vriend is van Cadiz, ze verkiezen echter in het noorden te wonen want minder warm.
My heeft Spaanse ouders, doch die zijn naar België gekomen toen ze nog een kleuter was. Zij kreeg haar opleiding in ons land.
Na haar studies heeft ze eerst zes maanden voor de Europese gemeenschap gewerkt in Brussel, nadien is ze teruggekeerd naar Spanje.
Ze heeft hier gewerkt voor het Belgisch bedrijf Babyboom: dit is het bedrijf achter de pakketten staaltjes die je krijgt bij de geboorte.
Zij heeft dit concept hier in Spanje gelanceerd.
Het vele reizen en de werkdruk hebben haar doen af haken. Inmiddels was ook haar huwelijk spaak gelopen. Zij heeft drie kinderen uit haar huwelijk die ze nog amper ziet.
Bij haar vraag wat mij naar de camino brengt wordt ze zeer stil...
Ik vertel wat ik doe professioneel en vraag haar of er in Spanje geen verpleegsters te veel zijn. Dit beaamt ze.
Ik stel haar voor om voor ons te te recruteren in Spanje, want dat we in België met een gigantisch tekort aan verpleegkundigen zitten.
Ze belooft na te denken over mijn voorstel. Ik ben benieuwd...
Na een deugdoend ontbijt, met mijn eerste kiwi sinds ik hier ben, vertrek ik om 9u30 richting Ribadesella. Het late vertrekuur heeft te maken met het feit dat ik om 8u15 als eerste beneden ben. De geranten slapen nog...
Na een half uurtje stappen haal ik bij het eerste kerkje op de camino, Gabrielle bij, een Oostenrijkse die nu in Oviedo woont.
Zij nam een sabbat jaar en is daardoor verhuist.
Ze brengt haar dagen stappend door en nu was ze naar het noorden afgereisd om vanaf Santander te voet, langs de caminowegen naar haar huis in Oviedo terug te wandelen.
Ze vraagt wat mij ertoe aanzet om vanuit België hierheen te komen om te wandelen.
Ze zegt dat er niets zo erg is in het leven dan je kinderen te moeten afgeven.
Zij is Yachsi practicus, of zoiets, ik kon het niet goed begrijpen. Het houdt in dat je het lichaam gezond krijgt door toedoen van naalden.
Ze houdt regelmatig halt bij een boom of nu bij dit kerkje, omdat zij beweert dat deze objecten de mensen energie geven.
We nemen afscheid en kort daarna begint het te regenen.
De weg loopt verder door de nog steeds prachtige streek doch op steeds modderige wegen. Het hevig onweer van gisteravond en de daarbij gapaard gaande zware regenval zal daar zeker hebben toe bij gedragen.
Na anderhalf uur ploeteren kom ik bij een typische pelgrim brug, met de eigenaardige naam Arjtur. Ik neem enkele foto's.
Geregeld hou ik stil om te luisteren naar de stilte. Tijdens het stappen hoor je die niet zo goed vanwege het geluid van de schoenen en de rugzak. Je hoort werkelijk niets, behalve het fluiten van de vogels,ergens ver weg een bel van een of ander beest in de weide en het ruisen van de bomen. Je voelt zo dat deze rust jezelf ook rust geeft. Ik besluit deze rust mee te nemen in mijn rugzak...
Tegen 13u arriveer ik na 15 km stappen in het bureau voor toerisme van Ribadesella. Ik vraag waar de bussen vertrekken en krijg een stempel.
Ik heb nog tijd voor een broodje in de bar om de hoek en tegen 14 u15 vertrekt de bus richting Gijon.
De reden waarom ik besloten heb dit stukje te ' bussen' komt door de tip die ik de eerste dag kreeg van een Engelsman die net zijn camino had gelopen. Hij zei dat de streek voor en na Gijon vooral ontsierd wordt door zware en vuile industrie.
Alhoewel het eerste bus uur nog door de prachtige streek voert, zie ik tijdens het tweede gedeelte van de rit dat de woorden van deze man niet overdreven waren.
Er zitten voor mij 2 franse dames op de bus die de weg naar Santiago via Oviedo lopen. Ze hadden echter ook kaartjes bij van de volledige camino norte en ze doen ze mij cadeau. Ik zal ze goed kunnen gebruiken. Ook zij zijn moe en nemen vandaag de bus.
Rond vier uur kom ik dan aan in het busstation van Gijon. De bus naar Aviles, mijn stopplaats voor vandaag , vertrekt kwart voor vijf.
Nog tijd voor een koffie en koffiekoek en als ik deze wil betalen merk ik dat mijn brilletje weg is, allicht vergeten op de bus.
Daarom loop ik snel de stad in op zoek naar een nieuwe leesbril. Ik heb geluk, want na tien minuten lopen stap ik al binnen bij een opticien. Deze wil mij een dure versie verkopen, als ik een uur kan wachten op de juiste glazen. Ik vertel hem dat ik de bus moet nemen en vrede neem met een goedkoop instap model leesbril met 2,5 afwijking. Ik kies toch voor een redelijk mooi donkerblauw model, met koordje.
Snel terug naar de bus, doch deze is helaas vertrokken. De volgende vertrekt om 17u30.
Met tien minuten vertraging eindelijk op weg naar de bestemming, en om 18u stap ik uit in Aviles.
Ik stap eerst binnen in de grote kerk San Nikolas de Bari, waar ik veertien kaarsjes brand en efkes stil word.
Ik voel me de laatste 2 uur immers slapjes worden, lopende neus, kou en pijn in de keel, en bid tot God dat ik niet ziek word.
Na wat zoeken kom ik dan uiteindelijk tegen kwart voor zeven aan in de Alberque Pedro Solis. Het is een oude herberg waar 60 mensen kunnen slapen voor 5 per persoon per nacht. Ik schat dat er een 20 tal binnen zijn. Momenteel ben ik hier echter alleen. Allicht verkennen ze de stad. Ik heb net op 500 m hier vandaan een pitta gegeten en lig nu op mijn bed te bloggen. Ik blijf liever binnen om geen verder risico te lopen.
Je ziet aan alles in de dorpjes en steden waar ik vandaag gepasseerd ben, dat de voorbereidingen voor de witte donderdag processie en de goede vrijdag stoet , volop aan de gang zijn. Ook de toeristen stromen toe.
We duimen voor een goede nachtrust en morgen vol nieuwe moed en hopelijk in goede gezondheid op weg voor een tocht van 39 km naar Soto de Luina.
Snotterende groeten van Bart.
Ps. Bedankt Godrick voor je opnieuw schitterende gedichten en wijze raad. Ik voel inderdaad dat mijn lichaam moe wordt. Ik zal iets trager stappen, doch van de resterende dagen zitten er nog drie in geloof ik van boven de 35 km. Ik ga er voor.
Ook bedankt aan alle anderen voor de goede moed die jullie me geven, de steun en sympathie. Deze vriendschap neem ik ook zeker mee in mijn rugzak de komende dagen, en ook erna, tijdens de voortzetting van de echte camino!
Dag 12, 21 april 2011, Aviles-Soto de Luina, 39 km, nog 270 te gaan.
Beste bloglezers,
Vanmorgen met goed gevoel opgestaan om 7 u.
Ik had gisterenavond nog een pilletje gekregen van een Deense mevr, iets als aspirine zei ze me.
Voor haar is het reeds de vierde keer dat ze naar Santiago stapt.
Ze deed telkens delen van enkele camino 's: eerst de camino Frances vanaf Leon, dan de camino primitivo, vervolgens de via del platta, die vertrekt in Sevilla. Ook van deze deed ze de laatst 250 km.
Nu doet ze haar eerste volledige, de camino norte. Nu heeft ze meer tijd vanwege haar pensioen.
Deze tip kan ik zeker meegeven: als je een volledige camino wilt uitdoen trek je best 5 à 6 weken uit, en niet zoals ik 22 dagen, dit is niet te doen, tenzij je uitermate goed getraind bent om iedere dag boven de 40 km te gaan. Ik voel zelf aan den lijve dat dit niet van de poes is.
De Deense mevr en een Spaanse man, die gisteren eerst aankwamen in de herberg, konden vanmorgen om 6 u meerijden met een bus pelgrims die aan de herberg vertrok richting Santiago. Er waren nog 2 plaatsen vrij, en op die manier konden ze hun weg met een vijftiental km inkorten, wat ze gretig hebben aangenomen. Beiden slapen ook nu weer in dezelfde herberg als waar ik nu zit. We zijn gehuisvestigd in de vroegere school van het stadje, en het is proper. Er kunnen ongeveer 20 pelgrims slapen.
Er zijn drie studentes aanwezig van Estonia, een Duitse studente, de Spaanse heer en de Deense dame. Ook nog een Spaans koppel die vanmorgen samen met mij zijn vertrokken uit Aviles en iets na mij ook aangekomen zijn. We hebben elkaar gedurende de dag regelmatig ontmoet.
Zij spreken alleen Spaans en ik totaal niet, dus veel communicatie is er niet kunnen gebeuren.
Vanmorgen dus vertrokken om 7u45 en het duurt ongeveer een halfuur voor ik de stad verlaat.
Om kwart voor negen is ze er al, de zee, zij in de verte, doch ik weet dat ik er naar toe wandel, nl Salinas.
Om 9u15 bereik ik de plage en ik volg de raad van
Godrick op: ik zet me hier op een bankje en geniet van het geluid en het prachtige zicht. Ik moest hier wel voor omlopen, want de camino loopt hier niet langs het strand.
Na een kwartiertje genieten ga ik opnieuw op zoek naar de goede richting. Dit is niet evident. Uiteindelijk na een kwartiertje zoeken vind ik de inmiddels wel bekende gele pijlen. Oef!
Ik heb goede benen, het regent niet, er is ook geen zon, een deugddoend afkoelend windje, dus ik besluit om er een ferme wandeling van te maken, de volledige 39 km. Hier en nu aangrijpen terwijl het goed aanvoelt...
De weg klimt fors naar San Martin de Laspara, waar ik even halt houd om mij van enkele kledingstukken te ontdoen. De zon is immers haar best aan het doen.
Tegen 12 u stap ik een bar binnen om de inwendige mens te versterken. Ik krijg hier telefoon van Myriam, ze informeert of alles goed met me gaat. Ze was een beetje ongerust na het lezen van mijn blog gisteren. Ik ben dus gezond en wel. De bezorgdheid en de liefde neem ik mee in mijn rugzak!
Tegen 13 u bereik ik de stopplaats van de eerste etappe, Muros de Nalon.
Het is gezellig druk op het plein, doch ik moet nog 19 km stappen en maak voort.
Wat dan volgt is een super ervaring: het volgende uur loopt door een bos, op de typische camino wegen, en door de bomen krijg je geregeld contact met de zee. Ongelooflijk: het bij momenten bangelijk gevoel in het gesloten bos, tegenover het vrije gevoel van de wijdse zee.
Keitof!
Voorbij El Pinto, 11 km voor het einde, loopt het fout. Ik mis een pijl en besluit om te blijven wandelen langs de drukke gewestweg. Deze brengt mij door het stadje Cudillero, met een gezellige vissershaven, waar de terrassen van de restantants overvol zitten. Gezellige drukte noemen ze dat. Ik neem een foto en vervolg mijn route, die weer ferm omhoog gaat.
Na een uur lopen vind ik op die drukke weg opnieuw een pijl. Tot mijn grote verbazing loopt de camino het volgende uur gewoon langs deze weg, dit hebben we nog niet meegemaakt.
Gelukkig loopt het laatste uur weer door een bos, op en neer, en dit geeft toch meer rust dan de drukte van de gewestweg.
Tegen vijf uur kom ik aan in de herberg, Wassen en plassen, hopelijk is ze droog, want weer geen droger.
Dan bloggen en straks iets zoeken om te eten.
Ik heb vandaag in de kerk van Cudillero en hier ter plaatse de nodige kaarsjes gebrand, voor al het goede voor mezelf, mijn dierbaren en alle bloglezers.
Ik hoop dat de goede vorm aanblijft, alhoewel ik de komende 2 dagen " rustetappess " inlas: morgen 24 km naar Cadavedo, zaterdag moet ik nog bepalen.
Dag 13, 22 april 2011, Soto de Luina- Canero, 32 km, nog 238 km te gaan.
Beste bloglezers,
Sorry voor gisteren , doch in de herberg was er geen internetverbinding mogelijk. Vandaar dat je de blog van gisteren pas deze namiddag kon vinden.
Mizef belde mij deze morgen, ze was ongerust. Dit is lief, doch voor niets nodig. Ik red me wel, ook als er eens geen blogbericht komt.
Gisterenavond om 20 u konden we gaan eten in een restaurant vlakbij de herberg. Wij dat is mezelf en de Deense dame, Hannah, die me de avond voordien het pilletje cadeau deed. Zij sliep ook in de herberg
De bus had haar 's morgens meegenomen tot in Molas en ze had dus nog een 20 tal km gestapt.
Net toen we zouden vertrekken naar het restaurant kwam nog een jonge dame binnen in de herberg. Sophia, ook een Deense, dus Hannah content.
Ze vertelt dat we net op weg zijn om te eten en Sophia vergezelt ons.
We bestellen de menu del dia, een typische spaanse soep met erwten en soepvlees en bloedworst als voorgerecht, een forel met frieten als hoofdgerecht en een verse fruitsalade als dessert. Dit alles overgieten we met aqua sin gas!
Tijdens het eten kom ik te weten dat Hannah haar man verloor, nu 22 jaar geleden. Hij stierf op 38 jarige leeftijd aan een hartstilstand.
Ze heeft drie dochters en 2 kleinkinderen.
Ze vertelt me iets fascinerends: in Denemarken, het land dat zo hoog scoort in de peilingen waar men het beste kan leven, is het taboe om te rouwen. Blijkbaar wordt verwacht dat je daar zo gelukkig bent en je dan ook zo gedraagt, dat mensen het normaal vinden dat je een sterfgeval binnen no time verwerkt.
Haar schoonmoeder, dus de moeder van haar man zaliger, verloor 2 jaar later nog een zoon aan aids. Deze dame verloor dus ook 2 kinderen op 2 jaar tijd. Van haar man moest ze " gewoon" verder leven, alsof er niets was gebeurd, met als gevolg dat die dame stierf op 60 jarige leeftijd, volgens Hannah werd ze gek van onverwerkt verdriet!
Hannah was blij dat ze met mij wel over de dood kon praten en dat wandelen op de camino haar nog altijd helpt om te verwerken.
Sophia keek raar op van al deze verhalen. Zij woont sinds een maand in Gijon , en dit binnen een uitwisselingsprogramma van Erasmus. Zij studeert dokter en nu komt ze zes maanden in een ziekenhuis werken in Spanje. Zij loopt 4 dagen op de camino om de streek te leren kennen.
Tevens wil zij nadenken of ze wel verder wilt studeren voor dokter. Ze koos deze richting omdat ze mensen wil helpen, doch ze ervaart aan den lijve dat het steeds meer om medicijnen gaat en techniek, steeds minder om persoonlijk contact met de patiënt.
Ik geef haar mijn mening hierover, namelijk dat eerstelijnsgeneeskunde ( de huisarts) wellicht aan belang zal winnen en dat daarbij sociale en emotionele intelligentie grotere troeven zullen worden dan de medicijnen.
Om die reden raad ik haar dus aan om niet te stoppen, zonder dat ik wil beïnvloeden! Ieder zijn camino, weet je nog????
Ze bedankt me en zegt dat ze de komende dagen hierover zal na denken.
Tegen 22 u lig ik alweer in bed, en als het goed is wil ik het ook zeggen: de herberg ligt goed vol, doch niemand snurkt. Tegen half elf komen nog 2 jonge dames pelgrims binnen. Ik maak me de bedenking waar die zo laat vandaan komen.
Ik val in slaap en om 4 u schiet ik wakker. Ik sta op voor een plasje en na een uurtje val ik weer in slaap om tegen 7 u echt wakker te worden en op te staan.
Tegen 8 vertrek ik in gezelschap van Sophia en Anna, een Duitse studente uit Maagdenburg. De hospitalero raadt ons aan om zeker de eerste helft van de etappe niet de camino wegen te nemen, doch de hoofdweg te volgen. Door het slechte weer van de afgelopen dagen liggen ze er immers bijzonder gevaarlijk bij.
Inmiddels is het opnieuw beginnen regenen en we beslissen de goede raad van deze man op te volgen.
Doordat het goede vrijdag is hebben we geluk: er rijden zo goed als geen auto's. Anders is dit toch maar een gevaarlijke onderneming, zomaar links van de gewestweg lopen, zonder voetpad.
Ik praat wat met Anna. Zij is 27 en haalde een master in biologie. Ze doktoreert nu in een universitair ziekenhuis in Maagdenburg in de neuro biologie. Ze praat een klein beetje Nederlands wang ze groeide op tegen de grens met NL vlakbij Zwolle.
Ze vertelt me ook iets nuttigs over de camino: in de meeste bossen waar we tot nu toe zijn doorgestapt, hebben de Spanjaarden massaal eucalyptus bomen aangeplant. Ze voeren die in, omdat ze zeer snel groeien en vrij rap omgehakt kunnen worden om dan te verkopen aan de papier industrie. Ze zuigen echter zovel water en nitraten in zich op, dat de natuurlijke biotoop van de omgeving naar de knoppen gaat. Op korte termijn dus groot geldgewin, op lange termijn natuur naar de vaantjes. Zo leer je nog eens iets als je met een biologe wandelt.
Tot nu toe heeft ze bijna altijd samen met anderen gestapt. Zij vroeg hoe ik de camino afwandel. Ik zeg dat ik het liefste alleen loop, omdat dit de enige manier is om tijdens het lopen met jezelf bezig te kunnen zijn.
Voor haar is deze camino eerder vakantie: zij offert al haar verlofdagen op om dit te kunnen doen. Toch ook bewonderenswaardig.
Rond 11 u stopppen we in Santa Marina om iets te eten. We hebben dan ongeveer 10 km gestapt. Dit is dus duidelijk trager dan wanneer ik alleen stap.
Terug op weg zien we iets verder weer een pijl naar een echt camino pad. Ik beslis om vanaf nu wel de echte camino te nemen en we gaan elk onze weg.
Vanaf dat moment loop ik weer alleen.
Het eerste pad gaat direct steil naar beneden, recht naar de zee, en is spiegelglad. Het blijft een apart gevoel om vanuit een bos naar de zee te lopen. Aan het piepkleine strandje aangekomen, tussen Santa Marina en Ballotas. Over de keien naar de Andere kant van het bos en dan omhoog klimmen, op modderige wegen, over gladde keien en in de regen. Geen sinecure.
Tijdens het klimmen bedenk ik dat ik de afgelopen drie uur gestapt heb in het gezelschap van leeftijdgenoten van mijn kinderen. De 'what if...' gedachte komt naar boven. Ik mag dit niet laten gebeuren, dit doet me teveel onnodige pijn. Ik kom snel weer bij en bedenkt hoe gelukkig is ben geweest met de talenten van mijn kinderen en de vele wijze lessen die ze me hebben gegeven. Nu deze nog gebruiken en alles komt nog goed met mij...
Deze afwisseling, via bos naar oceaan en terug herhaalt zich nog 3 keer ( hopelijk zijn mijn foto's gelukt), en uiteindelik bereik ik iets na 14 u de herberg in Cadevedo, mijn voorziene slaapplaats, na 24 km.
De herberg is klein, er is geen verwarming en ik zie niet de mogelijkheid om mijn kledij te wassen en te drogen. Ik ben ook de eerste aanwezig. Ik beslis om verder te stappen en in een hotel te overnachten. Ik kijk in mijn boekje en zie dat het eerste hotel 8 km verder is in Canero. Ik bel voor alle zekerheid of er plaats is en dit wordt bevestigd. Ik neem snel nog een hap terwijl ik test of er internet aanwezig is. En ja, het lukt, dus jullie zouden mijn blog van gisteren kunnen lezen.
Net als ik de herberg verlaat komen mijn twee reis gezellen van deze ochtend aan. Sophia twijfelt of ze nog mee verder stapt, doch ze blijft bij haar besluit om zich te houden aan de doelstelling die ze deze morgen had. Ik neem afscheid en vertrek alleen naar mijn eindbestemming voor vandaag.
De eerste 4 km loop ik opnieuw langs de echte camino, rustig in het bos, nu niet meer richting oceaan, eerder evenwijdig met de fameuze gewestweg. Ik geniet van het alleen zijn en van de rust. Ik moet wel geconcentreerd blijven op deze bijzonder moeilijk begaanbare paden.
De laatste 4 km, en bij het bord dat reeds mijn hotel aankondigt, besluit ik om weer de grote weg te volgen om geen risico te nemen.
Ik voel aan mijn lichaam dat deze afstand, rond de 33km allicht de ideale afstand is voor mij momenteel. Ik kom immers tegen half vijf aan, zonder echt vermoeid te zijn. Dit is goed.
Ik zal vanavond eens kijken in mijn boek om de resterende km met deze wijsheid in te delen tot in Santiago.
Ik wens jullie allemaal een plezant paasweekend en naar ik hoor, geniet volop van de zon. Ik hoop voor mezelf dat ze hier de komende dagen ook weer van de partij zal zijn.
Dag 14, 23 april 2011, Canero - Navia, 31 km, nog 207 te gaan.
Beste bloglezers,
Gisteravond lekkere gegeten in het hotel.
Om mij sterk verbonden te weten met het thuisfront heb ik ook kip besteld, kippefilet met frietjes en salade.
Dit aten Heidi en haar gasten immers ook in Koksijde.
Voor dessert vroeg ik fruit en ik kreeg een banaan op een bord met mes en vork. Ik sneed de banaan in kleine stukjes en moest daarbij spontaan denken aan Brecht. Hoeveel keer heb ik dit niet gedaan voor hem. Hij was verlekkerd op banaan. Opnieuw sprongen de tranen hierbij in mijn ogen, teken van verbondenheid, gemis en verwerking.
Later op de avond kreeg ik ook nog sms van Heidi: ze mag meter worden van het tweede kindje van haar zus Karen en schoonbroer Kurt. Dit wou ze al zo lang. Van harte gefeliciteerd Heidje, ik ben echt blij voor jou. Verzorg maar goed jouw verkoudheid, want aan een snotterende meetje Heidi zal die kleinen ook niet veel hebben.
Ik heb na het eten ook nog eens de reacties gelezen. Ze blijven mij ontroeren. De herinnering aan woorden die ik ooit deelde met Wolfgang en die hem nog bij blijven na zoveel jaren, terwijl ik zelfs vergeten ben dat ik ze ooit uitsprak, pakken mij. Bedankt Wolfgang.
Bedankt ook Godrick voor een opnieuw prachtige tekst die hout snijdt.
Samen met veel anderen , vermoed ik, verbaas je weer telkens opnieuw de lezers met je ongelooflijk schrijftalent.
Bedankt Myriam om een kaarsje te branden. We duimen dat ze helpt en dat ik gespaard mag blijven van verder ongemak.
Bedankt ook Steven voor het meeleven met mijn tocht. Dat je kunt genieten met je kinderen van een week Ardennen, zul je koesteren. Niets belangrijkers dan af en toe tijd te maken voor je kroost. Goed vaderschap combineren met een succesvolle carrière, zonder daarbij je waarden te verloochen, maakt van jou een waardevol leider.
Ik heb niet zo goed geslapen. Er is mij iets vreemds overvallen afgelopen nacht.
Men beweert dat iedereen in zijn slaap droomt, doch ik kan mij dat nooit voor de geest halen. Heidi kan dit bijvoorbeeld zo goed als altijd.
Wel, vannacht heb ik dus echt gedroomd en kan ik het ook navertellen. Aangezien dit bij mij echt uitzonderlijks is ben ik bereid het met jullie te delen.
Het gaat in flitsen: samen met Myriam haal ik Annelies af in Bachte, volgend moment wandel ik met Annelies aan mijn hand. Vervolgens ververs ik haar luier. En daarna holt Annelies weg van mij. Ik zet de achtvolging in, doch ik kom geen meter dichter. Net op het moment dat Annelies een gevaarlijk kruispunt oploopt, schiet ik wakker. Het is dan drie uur. Ik ben er niet goed van.
Ik kom mijn bed uit, doe een plasje en probeer weer te slapen. Dit gaat moeizaam, tot ik weer wakker schiet om 7 u.
Ik neem rustig de tijd om me klaar te maken, want vroeger dan 8u15 krijg ik geen ontbijt. Ik haal ook nog mijn kledij van onder het afdak, en wonder boven wonder, ze zijn goed droog.
Om 9 u vertrek ik dan , na eerst een stevig ontbijt te hebben genomen: 2 boccadillo's met kaas en hesp en 2 caffee con leche.
De eerste 2 km lopen langs de gewestweg, op dit uur valt dit best mee. Ik ben toch blij dat ik na een twintigtal min stappen de vertrouwde rustige wegen kan opzoeken. De weg kronkelt tussen piepkleine gehuchtjes. In Barcia, na ongeveer 6 km stappen, ga ik de kerk binnen voor mijn dagelijks stil moment. Kaarsjes kan ik echter niet branden. De pastoor neemt nog de laatste schikkingen voor de paasmis. De kronkelende weg loopt tussen de gewestweg en de oceaan. Je hebt dus zo goed als constant contact met zee. In Barcia is het dus bidden met zicht op zee. Deze hadden we nog niet gehad....
Ik geniet volop van de rust, het alleen wandelen, de mensen die keuvelen op straat op deze paaszaterdag,de mooie zichten op zee en niet te vergeten, de zon die weer hoog aan de hemel staat. Zalig!
Om 11u, na 10 km, stap ik het centrum van Luarca binnen. Ik wil hier eerst een apotheek vinden, zodat ik een voorraad tape kan inslaan. Ik heb vanmorgen mijn laatste restjes gelegd.
Ik vraag raad aan twee dames en ik volg hun instructies. Bij de apotheek aangekomen blijkt deze echter gesloten. Kort achter mij komen ook de dames ter plaatse en ze nodigen mij uit hen te volgen, op weg naar een tweede apotheek. Zij hebben immers ook spulletjes nodig.
Niet veel later ben ik voorzien en ik besluit wat in het stadje te slenteren. Ik zoek de officina de toerismo, doch deze blijkt dicht.
Luarca is een gezellig stadje waardoor de rivier Negro zich een weg baant. Het wordt de "witte stad van de groene kust" genoemd. De twee delen van de stad, gesplit door de rivier, worden verbonden door 7 bruggen. Ik neem er drie.
Ook breng ik een bezoek aan de charmante vissershaven. Hier neem ik een foto.
Voor mijn doen vind ik dat ik voldoende de pelgrim toerist heb uitgehangen en ik ga op zoek naar de camino borden. Niet veel later vind ik ze, en de weg gaat serieus omhoog, de eerste beklimming van de dag.
Bovenop op de top neem ik een rustpauze, ik eet de drie resterende chroissants van gisteren op en vervolg mijn weg.
Het klinkt saai, doch dit is heerlijk wandelen. De weg gaat zelfs op een gegeven moment door een weide met zicht op de oceaan. Ongelooflijk.
Het valt me ook op dat ik vandaag mijn kaartjes nog niet heb geraadpleegd. Ik volg gewoon de pijlen, en indien ze niet altijd duidelijk zijn of zelfs vergeten, volg ik mijn gevoel.
Tussen Otur en Villapedre zijn er naast de camino grote werken. Allicht komt er hier een nieuwe snelweg, schat ik zo in.
Daardoor zijn hier enkele palen met de schelp die de richting aangeeft verdwenen.
De tip is : verder kijken dan je neus lang is. Je komt bij een splitsing, geen aanduiding,je kijkt in alle richtingen zo ver je kan, en dan zie je iets verder weer een teken. Na 2 weken kun je de tekens wel herkennen vanop 100 m.
Ik denk hierbij spontaan aan nonkel Dirk. Hij leerde mij auto rijden op mijn 18 , en zijn tip was ook om niet alleen naar de auto voor u te kijken, doch ook naar de 2 of 3 auto's verder.
Ik bedenk hierbij dat ik hem in zijn revalidatie periode nog niet persoonlijk heb aangemoedigd.
Dirk, bij deze mijn welgemeende excuses. Ik heb mijn tip van vorig jaar , " iets meer human being dan human doing " , niet altijd goed opgevolgd. Bij deze wens ik je alle moed om er door te komen en ook je camino te kunnen gaan. Zo zie je maar, zelfs al zie je me niet, je bent hier op mijn tocht in mijn gedachten .
Iets voor Villapedre , ook na een forse klim, staat een prachtige " Fuente de Santiago " , een fontein waar de voorbijkomende pelgrims hun dorst kunnen lessen. Dit is uiteraard een foto waard. Iets verder op ligt een steen waarop 250 km opgeschilderd is. Als dit nog de resterende afstand is naar Santiago dan zijn de gegevens in mijn boekje onjuist, ofwel was de landmeter hier niet in zijn dagje....
Laat ons maar aannemen dat de waarheid ergens middenin ligt.
De mooie camino weg kruist iets later weer de drukke gewestweg. Op die kruising is er een bar en de vele Compostella tekens en vlaggen nodigen de pelgrim uit om de inwendige mens te versterken. Ik neem een sandwich met kip en een grote koffie met melk.
Bij het buitenkomen van de bar zie ik een richtingaanwijzer naar Navia, waar ik wil slapen, die aanduidt dat ik nog 7 km te gaan heb. Ik besluit iets rapper te wandelen want de wolken worden steeds dreigender.
Het volgende dorpje is Pinera, en ik loop binnen in de herberg. Het is een privé herberg, een gepensioneerd echtpaar die als bijverdienste hun bescheiden woning delen met pelgrims voor 9 per nacht. Ze koken ook voor hen, en vann de maaltijden die ze bereiden liggen mooie foto's op het bureel,zodat geen discussie mogelijk is, welke taal je ook spreekt. Hèt goede van pictogrammen is hier dus ingeburgerd.
Ik vraag en krijg een stempel, ondanks het feit dat ik niet blijf overnachten. Aardige mensen.
Iets verder vind ik iets verdachts: een paaltje met de richtingaanwijzer is afgedekt met plastiek. Iemand wil hier dus duidelijk maken om dit camino pad niet te nemen. Ik vertrouw het inderdaad niet en vervolg mijn weg dus langs de gewestweg. De N 632 of ook de E 70. Inmiddels razen de auto's wel gevaarlijk langs je heen, en ik ben maar wat blij dat ik na 10 min opnieuw de landwegen kan opzoeken.
1 km voor de eind meet heb ik hem gevonden: Benito. De foto zal het bewijzen. Hij doet hier iets met tuinen...
Het is een groot bedrijf, Benito, genaamd.
Dit doet me denken aan camino wegen binnen onze familie die niet àltijd lopen waarheen we verwachten dat ze zouden moeten lopen.
Ik neem voor dat ik straks of morgen kaarsjes brand opdat uiteenlopende camino wegen terug naar elkaar kunnen lopen binnen onze familie.
Tegen kwart voor vier kom ik aan bij Pension Cantabrico in Navia.
Het is een totaal vernieuwd pension waar je een kamer huurt voor 25 . Het pension wordt uitgebaat, als gerant, door moeder Marie-Jozeph en dochter Clara.
Ik heb geluk: het ligt op de camino, dus morgenvroeg geen zoek probleem , en naast een bar, dus geen honger of dorst straks.
Bij het omkleden merk ik op dat ik twee linkse kousen aan had. Dus, zo kan het dus ook...
Het was een schitterende dag, en allicht geraakte ik daardoor geïnspireerd voor een gedicht, dat ik jullie graag cadeau doe als mijn paascadeau voor jullie.
Dag 15, 24 april 2011, nog minder dan 200 km te gaan...
Dag 15, 24 april 2011, Navia- Ribadeo, 36 km, nog 200 te gaan.
Beste bloglezers,
Ik heb alweer een slechte nacht achter de rug, ik sliep blijkbaar in de buurt van een of ander house discotheek, en de bonken van de muziek zinderden vrij lang na tot in mijn kamer.
Ik heb wel zeer lekker gegeten in het restaurant onder de hostal, salade van het huis als voorgerecht, een vis , die ik niet kan thuisbrengen, doch heerlijk bereid en banaan als dessert.
Ik zat helemaal alleen in het restaurant. Het café, vooran het gebouw, zat wel afgeladen vol. De mensen komen ook hier samen naar de voetbalmatch kijken op café. Barcelona speelde tegen ...
Om half acht vertrokken deze morgen, zonder ontbijt. Ik raap een paar lijken op, jonge mensen die de avond voordien een glas teveel op hadden.
Ik vind gemakkelijk de juiste weg, klimmend naar El Jario. Tijdens deze eerste klim krijg ik sms van Ingrid om mij zalig Pasen te wensen.
Ondanks deze serieuze kuitenbijter hou ik een stevig tempo aan.
De weg is wel niet zo mooi als op andere dagen: rechts industrie, links de bossen, doch steeds langs de N634, en niet de N632 zoals ik gisteren verkeerdelijk aangaf.
Plots hoor ik toch vanuit het bos een Vlaamse suskewiet, ik weet het zeker. Eindelijk een landgenoot...
Tijdens dit eerste uur van de wandeling haal ik 2 Duitse pelgrim dames in, Christina en Ada. Ik schat ze een stuk boven de 60. Ze zijn gestart in Bilbao en willen tegen 4 mei Santiago bereiken. Vandaag is de eerste dag dat ze echt een volledige etappe zullen stappen van 25 km. Ze zijn immers allebei ziek geweest en hebben tot nu toe meer op bus en trein gezeten dan gestapt.
Ze zijn verbaasd dat ik geen wegwijzer in de hand hou. Ik leg hen uit dat ik vertrouw op de aanwijzingen op de camino. Zij zeggen dat ze de pijlen vaak niet zien. Ja, de camino kun je best geconcentreerd af stappen
Ik spreek ze moed in en zeg dat ik voor hen een kaarsje zal aansteken dat ze heelhuids op 4 mei hun doel bereiken.
We nemen afscheid en ik zet mijn tocht verder richting Cartavio.
Mijn maag begint echter te smeken om voedsel en in Cartavio stap ik de eerste beste eetgelegenheid binnen. Ik bestel 2 bocadillo's en een grote koffie met melk. Het blijken reuze sandwichen te zijn met ham. Ik eet eentje direct op, de andere gaat in mijn rugzak. De waardin is zo vriendelijk hem in aluminium folie te wikkelen. Ik kan hem dus morgen wel verorberen.
Als ik de rekening vraag, merk ik dat ze ook reuze geld kosten: 4,5 het stuk.
Tijdens deze pauze bekijk ik mijn gsm. Ik hoorde hem bij het stappen een drietal keer geluid maken. Drie berichten om mij zalig Pasen te wensen: van Myriam, van moeke Vera en van mijn ex vrouw Kathleen.
Zij vraagt of ik in haar naam een kaarsje wil branden voor Annelies en Brecht.
Ik denk hierbij spontaan aan de verhalen rond pelgrimeren van vroeger: er waren immers ( rijke ) mensen die andere mensen betaalden om voor hen een boetetocht te lopen.
Voor mijn kinderen doe ik alles, zoals trouwens elke ouder mijns insziens, en ik bericht haar terug dat ik dit zeker zal doen.
2 km verder, rond kwart voor elf, is het al zover: ik kom aan bij de kerk van la Caridad, en ik heb geluk , ze is open. Ik heb dan reeds 14 van de 36 km afgelegd. Net voor ik de kerk binnenstap krijg ik ook nog een zalig Pasen sms van Heidi.
Ik ga de kerk binnen en vervul mijn belofte. Ik gebruik al mijn munten en er schieten wel 20 kaarsjes aan.
Daarna neem ik een moment van stilte.
Ik bid voor al mijn dierbaren en overdenk mijn vroeger leven...
Ik wil van hieruit Kathleen bedanken voor de camino die we 22 jaar samen hebben gelopen. Ook is zij de best mogelijke moeder geweest voor Annelies en Brecht.
Onze camino 's lopen nu gescheiden, ik ben op een nieuwe camino met mijn pelegrina Heidi.
Ik besef echter dat er tussen deze gescheiden camino 's altijd een brug zal bestaan die Annelies en Brecht heet. Bij speciale data zal de gedachtengang op deze brug allicht altijd aanwezig zijn.
Ik bid dat Heidi en ik er het beste van maken op onze camino, dat we veel liefde en geluk kunnen delen, en vraag God Kathleen te helpen , zodat ook zij haar eigen camino met veel geluk kan verder lopen.
Deze gedachten kwamen bij me op in de kerk van la Caridad, ik voel me opgelucht om ze neer te kunnen schrijven, zonder dat ik daarbij de bedoeling had en heb wie dan ook maar te kwetsen.
bij het buiten komen van de kerk bots ik op nog een rustende pelgrim. Ook een Duitser, Christian, die zijn camino startte in Gijon.
hij sliep vannacht in de herberg bij het gepensioneerd paar.
Ik noem ook mijn naam, en hij zegt direct dat hij me kent. Hij liep gisteren met Anna en Sophia en die hadden hem over mij verteld.
Ook hij wil zondag as aankomen in Santiago, zodat hij nog drie dagen over houdt om naar Finestere te wandelen. Zijn vliegtuig terug is de vijfde mei, dus dat zou perfect uitkomen.
Hij heeft echter last van de linker voet en hij besluit om zo veel als mogelijk langs de N634 te lopen, om zeker geen extra km's te doen en de moeilijke camino wegen te mijden.
Dus gaan we elk onze weg, hij richting grote weg, ik sla het bos in.
Deze mooie weg doet me besluiten om geen beweging meer te maken richting drukke weg.
Bij de volgende splitsing geeft de pijl aan naar links, dus drukte. Ik kies om rechts te nemen, richting zee.
Vanaf dat moment ben ik dus overgeleverd op mijn gevoel en intuïtie, want mijn boek zegt niets over de weg die ik nu volg.
Een van de dorpjes die ik passeer ligt aan de rivier Pocia. Vlakbij de rivier en palend aan een bos ligt een splinternieuwe herberg, die echter ook dicht was. Wel goed om te weten, want volgens mij staat deze nog in geen enkele boek.
Het weer wordt intussen steeds miezeriger, doch het nauwer contact met de zee doen me dit snel vergeten.
Om 13 u kom ik aan in het kuststadje Tapia Casarigo, waar
bij het binnenkomen van dit stadje mijn aandacht wordt getrokken door een Alberque, uitkijkend op de Oceaan, met aan de overkant van de weg een bijhorende wasplaats, zo van die hele oude van vroeger onder een groot afdak, waar de mensen zichzelf en hun kledij in proper konden maken. Hopelijk zijn de foto,'s gelukt. De herberg is echter gesloten.
In een bar iets verderop bestel ik opnieuw een warme grote koffie met warme melk, twee kleine broodjes,en ik vraag aan de waard hoever ik nog verwijderd ben van mijn eindbestemming van de dag, Ribadeo. Hij zegt dat ik nog een goeie 10 km moet stappen. Dit betekent dat ik reeds 26 km heb afgelegd.
Om half twee vertrek ik opnieuw voor het laatste deel van mijn etappe. Ik volg opnieuw de kustlijn, zo goed als mogelijk.
Na een uur stappen, dus na ongeveer 5 km, kom ik bij een Playa, waar ik besluit de raad ban Godrick op te volgen, alhoewel hèt helemaal geen strandweer is. Ik heb vandaag wel al veel geduwd, dus is het tijd om te lekken, figuurlijk dan. Even komt de gedachte op om een sigaret te roken, doch, ik hou me bij mijn voornemen om niet te roken tijdens de wandeling. Ik begroet mijn kinderen en wens hun zalig Pasen. Ik krijg de tranen in de ogen. Ik vraag hen mij verder goed te begeleiden en wens hen het beste toe, waar ze ook mogen zijn.
Na een kwartier vertrek ik bij deze Playa om nog ongeveer 3 km de kustlijn te volgen.
Nadien neem ik de eerste beste weg links, in de hoop de gele pijlen weer te mogen zien.
En inderdaad, aan een gevaarlijk kruispunt, een soort " ei van kortrijk ", zie ik een geruststellende gele pijl. Hij wijst in de richting van een gigantische brug van 650 m, de Puerte de Santos. Iedereen die de stad binnen wil moet over de brug. Het is de brug over de rivier Eo, of liever waar de rivier uitmondt in de oceaan. Dit wordt dus 650 m stappen boven het water, met naast jou, weliswaar achter ijzeren hekken en vangrails, de snelweg. Ik zet voor alle zekerheid mijn pet af, want het zal er nogal waaien ongetwijfeld boven het water.
Ik kom ze heelhuids over, wat kunnen 650 m lang lijken, en direct voorbij de brug ligt de herberg. Echter geen restaurant in de buurt, dus ik beslis om het centro urbano op te zoeken, en na anderhalve km, op het pleintje voor de kerk, stap ik de eerste hostal binnen.
Het is de beste slaapplaats die ik tot nu toe heb gevonden.
Jullie kunnen meegenieten op www.pensionresedencialinares.es.
Ik kom mijn kamer binnen om 20 over vier en ik zet direct mijn tv aan. Ik zie nog net Philippe Gilbert in herhaling LBL winnen. Wat een klasse heeft die man. Dat Tom Boonen daar maar eens een voorbeeld aan neemt!
Roze-Marie, een goed paar wandel sokken heeft een linkse en een rechtse kous. Op de voetzool staat dan een L of een R. Ik heb er dus met 2 L's op de voetzolen...
Ik hoorde inmiddels Heidi aan de telefoon en ze zegt genoten te heb ben van een zonnig weekend aan zee samen met haar familie. Ik vind dit leuk om te horen, want terwijl ik hier zit, laat ik natuurlijk wel mijn liefste alleen. Vaandaar nog maar eens mijn grote dankbaarheid en respect dat je mij dit gunt Heidje.
Misschien kunnen we eens nadenken over een naam van ons huis. Wat denk je van de suggestie "Alberque", om aan te geven dat onze naasten altijd welkom zijn en wij altijd klaar zullen staan om hen te " herbergen "?
Oh, en voor ik het vergeet, nog voor alle lezers een Zalig Pasen.
Ik hoop dat jullie allen herboren en met frisse moed jullie camino kunnen continueren.
Hartelijke Paasgroet van Bart.
Bedankt nog Godrick, Mizef en Philippe , Myriam en Luc, voor de mooie paaswensen.
Heidje, de afstanden zijn niet belangrijk, het is de intentie die telt. Dagelijks wandelen is trouwens naast mentaal verrijkend, ook fysiek een goede training, zodat wat je wil doen, steeds gemakkelijker gaat. Uiteraard zijn er soms moeilijke momenten, mentaal en fysiek. Wandelend kom je die dan wel door. Bedankt voor je steun en waardering. En voor vanavond een ferme knuffel en een dikke kus!
