de afgelopen tijd kreeg ik regelmatig reacties van de mensen rondom mij: hoe gaat het nu met je? hoe is de tiende mei verlopen? en de tiende juni? hoe was drie mei ( verjaardag Annelies)? en hoe vergaat het je bij het realiseren van de tips? enz....
We zijn net terug van de Champagne streek. De aandachtige lezer van deze blog zal zich ongetwijfeld herinneren dat de aanwezige familieleden tijdens het welkomsfeestje dit cadeau bijeen hebben gelegd. Ik neem dan ook dit aan om terug een link te maken naar mijn Compostella blog.
Terug in het werkritme komen was in het begin zeker niet eenvoudig en alledaags. Je bent nog in de roes van de Camino en algauw is duidelijk dat het "echte" leven toch iets anders in petto heeft. Het inbouwen van "landingstijd" is dus geen overbodige luxe om terug in het ritme te komen. Het valt me vooral op dat ik zeer geprikkeld reageer op zaken en woorden die niet passen met wat ik in gedachten heb... Dit leidt tot gespannen situaties zowel thuis als op het werk. Ik probeer dit op te vangen door de eerste 2 weken minstens 7u/week te sporten, hoofdzakelijk lopen en zwemmen. Ik heb dus een zeer lange weg te gaan....
Drie mei passeert goed: Heidi koopt bloemmetjes voor Annelies en we gaan 's avonds iets eten om Annelies haar verjaardag te vieren. Spijtig dat Heidi mijn flinke lieve dochter niet heeft gekend. Gevoelens aan vroegere tijden steken weer op...
10 mei onderga ik wonderwel: mijn tips indachtig denk ik vooral aan de positieve dingen en de liefde die nooit sterft.
Het weekend van 15 mei gaat Heidi voor een paar dagen met haar vriendinnen naar Malta, een welverdiende rustpauze na zoveel opofferingen voor haar vent. Voor mij het signaal om 4 dagen goed te trainen voor de kwarttriatlon waarvoor we zijn ingeschreven ( Brugge 19/06).Mijn race fiets van stal gehaald en 4 dagen na een km ' s afmalen. Ik heb een grote achterstand in te halen.
Inmiddels neemt de drukte toe: trainen voor de kwarttriatlon,stress en veel werk buitenshuis, zowel bij Heidi als ikzelf, kortom van de gedachte om "meer te zijn en minder te doen" komt voorlopig niet veel in huis. Daarenboven komt dat persoonlijke reacties op mijn werk mij zeer diep treffen mijn evenwicht doen verliezen. Terwijl ik toch beter zou moeten weten na mijn leerrijke en wijze levenslessen...
De professionele successen houden wel aan en dit is dan de pleister op de wonde: veel werken, veel uren kloppen ( veel meer dan contractueel vastgelegd), veel stress en overleg, doch het succes heelt. Ook bij Heidi. De spanning is echter te snijden, zowel thuis als op het werk, en het is jezlrf in veel bochten wringen om niet te ontploffen. We maken onszelf wijs dat alles zal beteren als de inspanningen van de traitlon voorbij zullen zijn.
Inmiddels komt 10 juni voorbij en het knaagt weer: een veel negatiever gevoel reeds dan een maand geleden. Dit is geen goed signaal. Ik denk ook aan vaderdag, ik zie dit eigenlijk niet zitten: vaderdag zonder kinderen, voor het eerst in 22 jaar, een leeg gevoel. We moeten daarbijop vaderdag (13/06) ook gaan stemmen. De overwinning van NVA heeft de dag zelf weinig inpakt op mij: ik heb de blues en zit ver weg van de actuele realiteit. Voor mij is NVA " NOG VEEL AFZIEN": de pijn van het gemis en het daarbij gepaard gaande verdriet zijn weer volop aanwezig. Ik denk met weemoed ook terug aan het zalig gevoel dat ik bij momenten voelde op de Camino, dit helpt ook...
Het weekend erop staat alles in teken van onze kwarttriatlon: 19/06 is het eindelijk zo ver: Brugge begroet 2000 atleten en veel suporters ( bedankt Joe, Isabelle en Emilie); het belooft een zware race te worden want verschrikkelijke noord-oosten wind en regenbuien, en koud. Zowel Heidi en ikzelf brengen het er goed vanaf: beiden iets boven de drie uur, aanvaardbaar voor een oude man en voor Heidi zeker, 10 dagen voor de wedstrijd raakte ze nog gekwetst. Zij deed de ganse wedstrijd met een ingepakte dij. Het was een lange dag, voor 14u30 moesten we inschrijven en we zijn pas tegen middernacht vertrokken met de ploeg. De zondag hebben we dan met het ganse team gefeest om het succes te vieren: na de inspanning de ontspanning. Waarbij ik teveel drink dan goed voor me is!
De maandag komt dan de ontnuchtering en val ik weer in een diepe blues: drinken is niet goed voor het gemoed. Hoog tijd dat ik mij alweer herpak: mijn blog lezen, mijn tips in de praktijk brengen, positief denken, tijd nemen om niets te doen. Ons champagne weekend was de aanzet, op naar een beter vervolg.
Zondag 11/07 is het jaarmis van Brechtje ij Koksijde Dorp, St Pieterskerk om 11u. Daarna BBQ in het "Bunkertje" in Koksijde. Iedereen welkom. Wel verwittigen aub. Ik voel nu hoe ik de laatste dagen van zijn leven weer helemaal beleef en voel. Het worden nog 13 lange en intense dagen.
Fijne zonnige dag en aan iedereen een deugdoende en welverdiende vakantie.
