Derde Camino, dag 17, van Santiago naar Koksijde, en verder….

Verslag van de reis naar huis en de eerste dagen thuis.

Beste mensen,

Ik kreeg reactie of er nog een laatste blog bericht kwam.

Bij deze.

De terugreis op zondag 15/04 met de trein van Santiago naar Hendaye duurde vooral zeer lang. Ik had mijn trein om 9u25, doch ik was reeds tegen 8 u in het station.

De avond voordien had ik immers geprobeerd om via internet mijn ticket te bestellen, doch dit was niet gelukt. Wel viel het me op dat reeds opvallend veel plaatsen ingenomen waren. In de klasse “ preferente”, bij onze eerste klas, was zelfs geen plaats meer vrij.

Dus na een onrustige nacht, om half acht te voet op weg naar het station. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ik hiervoor 2 jaar geleden de taxi nam. Het is amper 3 km stappen, en gemakkelijk te vinden, als je het weet natuurlijk. Ik wist dit toen niet.

Ik neem een lekker ontbijt in het station, 2 chocolade koeken, 2 koppen koffie en 2 glaasjes vers geperst sinaasappelsap.

Rond negen uur begeef ik me naar perron 1 waar de trein naar Hendaye zal aankomen . ik praat met een Franse man. Hij wandelde van Valencia naar Santiago in 33 dagen, gemiddeld 35 km per dag. Dit was reeds zijn zesde camino. Hij wandelde eerst van Puy en Velay naar St Jean, daarna deed hij de camino Frances, dan de camino Plata ( vanaf Sevilla, en die deed hij zelfs 2 keer), en de camino Portugese vanaf Lissabon. Toen hij hoorde dat ik vorig jaar de camino Norte deed, werd dit zijn doel voor komend jaar. De man woont in Duinkerke, en ik stelde hem voor om met mij mee naar huis te rijden. Doch, de verplaatsing van Hendaye naar St Jean met de taxi die avond ziet hij niet zitten. Hij zal in Hendaye overnachten en dan op maandag met de trein trachten in Duinkerke te geraken.

Ik vraag nog hoe zijn ervaringen zijn geweest tijdens de camino Plata. Hij zegt dat het redelijk goed aangegeven is, dat het zeer warm kan zijn en dat je bepaalde dagen tussen de 40 en de 50 km moet doen, omdat je in stukken niemandsland loopt.

Deze man trekt dus al zes jaar op rij zes weken uit om te pelgrimeren. Hij is nog steeds aan het werken en spaart al zijn verlof op voor deze tochten. Op mijn vraag waarom zwijgt hij in alle talen. Ieder zijn camino…

Hij neemt klasse “turista”, ik neem klasse “preferente” ( er was dus toch nog plaats), en ik zie hem nog terug ‘ s avonds in het station van Hendaye, waar hij bij zijn voornemen blijft om te treinen richting Duinkerke.

De trein reis zelf is weinig spectaculair. Ik lees in mijn boek “ Over leiderschap” van Ken Blanchard, ik lees nog eens mijn blogberichten, er is een film “ de drie musketiers” en er is vooral de drukte op de trein. Bij al wat ik doe heb ik het lastig om geconcentreerd te blijven door de vele bewegingen op de trein. Wandelen is leuker…iets voor 21 u kom ik uiteindelijk aan in het station van Hendaye, in Zuid Frankrijk, aan de Atlantische kust.

In Hendaye staan de taxi’s in rij om de treinreizigers naar hun volgende bestemming te brengen. Ik spreek de tweede chauffeur aan, doch hij verwijst me naar de eerste. De volgorde dient gerespecteerd te worden. Discipline aanwezig dus.

De taxi chauffeur is een dame en ik vraag “ St Jean SVP?”” Pas de problème”, antwoordt ze. Weg zijn we. Volgens Heidi zou de rit een goed uur duren. Groot is mijn verbazing dan ook als ze na een tiental minuten zegt dat we zijn aangekomen zijn en ze me vraagt waar ik precies wil zijn. Ze wou me droppen in St Jean de Luz, een prachtig kuststadje naast Hendaye.

Zo zie je maar hoe belangrijk goede, juiste en volledige communicatie is om je doel te bereiken. Voor een pelgrim staat “St Jean” zonder verwarring voor St Jean Pied de Port. Voor een inwoner van Hendaye staat St Jean voor de buren, St Jean de Luz. Twee keer St Jean, twee verschillende bestemmingen…Gelukkig ligt haar St Jean op de weg naar mijn St Jean is zijn de km’s dus niet voor niets geweest.

Tijdens de rit vertelt de dame zeer gewillig over haar leven. Ze is getrouwd, 2 kinderen, zoon en dochter, en samen met haar man hebben ze een eigen taxi bedrijf in Hendaye. Ze hebben elk hun wagen. Ze kent België redelijk. Zij kwam tot haar 20° altijd in de zomermaanden naar Nieuwpoort op vakantie met haar ouders. Zij hadden een appartement op de dijk. Ze was nog altijd vol lof over de ijscrème van St Catharine. Ze wou absoluut nog een keertje terug komen om haar kinderen te laten zien hoe zij haar vakanties vroeger door bracht. Ik heb de gegevens van Wolfgang gegeven.

Haar vader is Bretoen, haar mama van Rijsel, en zo heeft ze de eerste jaren van haar leven in Rijsel gewoond. Toen haar papa gepensioneerd was, zijn ze terug naar het Zuiden verhuisd en zo is ze uiteindelijk in Hendaye beland en getrouwd. Ze heeft een zus die in Mouscron woont, met haar kinderen. Ze noemt de kinderen van haar zus “ franco belge”. Voor haar staat dat dus voor “Belgen die Frans spreken”.

Spaans is haar tweede moedertaal, want ze werkte altijd in Spanje, in de reis sector. Tot ze dus in het taxi bedrijf van haar man stapte. Nu is ze gek van Baskenland, zowel de Franse als de Spaanse kant, en ze vindt het reuze dat haar kinderen van beide landsculturen meekrijgen. Op vrije momenten doen ze dan ook niets liever dan met het ganse gezin dag uitstappen te doen in de bergen.

Na een uurtje komen we uiteindelijk aan in St Jean Pied de Port. Ze zet me af bij het eerste hotel op onze weg, echter geen succes, want alle kamers zijn reeds ingenomen. Ik reken af, we nemen afscheid en ik ga te voet verder op zoek naar een hotelkamer.  Na een kwartier vind ik een kamer in “ Le Central Hotel”, niet zo ver van de kerk en van de plaats waar morgen allicht weer vele pelgrims hun camino zullen beginnen. De keuken is reeds gesloten, dus ik moet de deur uit om nog iets te kunnen eten. In een bar iets veder krijg ik nog een broodje met ham. Dit betekent dus een dag zonder warme maaltijd, want op de trein heb ik me ook beperkt tot het nuttigen van één broodje.

Uiteindelijk iets na 23u onder de wol en ik val als een steen in slaap. Ik word pas wakker van mijn wekker om 7u15.

16/04.

Tijdens het ontbijt vraag ik de wifi code om nog eens jullie reacties te kunnen lezen. Dit lukt en jullie bemoedigende woorden van respect en appreciatie raken mij. Bedankt.

Tegen 8u30 vertrek ik naar de garage waar mijn auto al die tijd heeft gestaan en ik kan vertrekken om 9u richting Koksijde. Een rit van 1180 km.

Het eerste deel, tot aan Bordeaux, ongeveer 250 km, verloopt lastig. De eerste 50 km gewone weg, redelijk druk, dus niet snel. Dan de snelweg op, doch hier zijn tot Bordeaux constant wegenwerken, dus dat schiet ook niet goed op. Daarenboven wordt ik na de “payage “ voorbij Bordeaux langs de kant gezet door de Gendarmerie. Routine controle. Als ze mijn rugzak in de koffer zien liggen, verandert plots de houding van de agenten en mag ik snel doorrijden. Pelgrims genieten duidelijk de sympathie van de Franse “flikken”. Het is dan al goed na 12u, ik moet nog een serieus eind overbruggen, en van dan af begin ik te vlammen. Met een minimum aan stops slaag ik erin om tegen 19u10 onze oprit in Koksijde op te rijden, dus na goed 10 u bollen dus. Dit is alleen maar mogelijk geweest dankzij de goede instructies die ik kreeg van Heidi om de files rond Parijs te vermijden, geen noemenswaardige problemen op de weg ( alleen een beetje file in Rouen) en af en toe “flirten” met de snelheidsbeperking. Als ik rond 18u30 in Duinkerke passeer vraag ik me af of de pelgrim die ik gisteren ontmoette reeds zou thuis zijn met de trein.

Ik ben zelfs eerder thuis dan Heidi. Aangezien haar winkel slechts op 5 stapminuten is van ons huis, en aangezien ze sluit om 18u30, vermoed ik  dat ze iets geregeld heeft. Het is immers 19u10 en ze is er nog niet. Ik kan rustig mijn rugzak leeg maken, en verwacht ieder moment dat ze zal bellen dat ik mij ergens naartoe moet verplaatsen. Uiteindelijk, tegen 19u30 komt ze thuis, met een geschenk, een race eend, omdat ik zo snel thuis was. Ze werd opgehouden door een goede late klant, en dit gaat natuurlijk voor alles: eerst de klanten, dan de vent. Zo bouw je met succes je zaak uit.

Beiden zijn we uitgehongerd en we reserveren snel een plaats in mijn favoriete eethuis “ De Normandie”. De blog lezers die ook op mijn verjaardagsfeestje waren zullen die naam zeker herkennen….

Ik ben dus een viertal dagen eerder thuis dan voorzien. Ik ben daar zeer blij mee. Na mijn vorige camino’s ben ik na een 2 tal dagen opnieuw gaan werken. Had ik mij aan mijn oorspronkelijk plan gehouden was dit nu ook weer het geval geweest. Het voelt zeer goed dat ik nu nog enkele dagen heb om te bekomen en eea een plaats te geven. Ik neem me wel voor om iedere dag te stappen. Bij mijn thuiskomst maandagavond scheen de zon. Het was prachtig weer. Ik verheugde me reeds op een ganse week prachtig wandelweer.

17/04

Toen we dinsdagmorgen wakker werden was het weer compleet omgeslagen. Regen en wind, weg zon. Heidi zou vandaag meewandelen, want haar vrije dag. We besluiten een “beaufort” wandeling te doen. Dit is een wandeling rond kunstwerken hier aan de zee. We kiezen een stuk van een 13 km, startend aan het kunstwerk op “ de blekker”, de hoogste duin van de kust, 5 minuten stappen van ons huis.

Vol goede moed zijn we tegen 11u vertrokken, ondanks de regen en wind en koude. We houden dit een halfuur vol. Dit is reeds een verschil met wandelen ver van huis en hier: ik heb ondanks de gure weersomstandigheden nooit gedacht aan ophouden, wel aan inkorten, doch niet na 5 km. Hier doen we dit wel….Ik blijf echter optimistisch en in de boekenwinkel in Koksijde koop ik een boekje met wandelingen in Frans Vlaanderen, want ik ben vastberaden om deze week die streek eens te voet te verkennen.

De regen blijft echter volharden en ’s avonds besluit ik dan maar om met de voorbereidingen  te starten van een boekje met mijn verslagen en jullie reacties van deze derde camino.

18/04

Woensdagmorgen ga ik in de regen, te voet, shoppen bij Joe en Heidi. Ik kan wel wat nieuwe vrije tijd kledij gebruiken en nieuwe nachtkledij. Terug thuis wacht ik af , doch de regen blijft maar neergutsen. In plaats van te wandelen kies ik om de auto te nemen en een bezoek te brengen aan mijn zieke zusters. Myriam is gaan kaarten, dus goed nieuws, ze voelt zich dus goed. Mizef heeft een drietal moeilijke dagen achter de rug doch voelt zich nu ook weer beter dus ook goed nieuws. ’ s Avonds werk ik verder aan mijn boek. Het is leuk, bij momenten emotioneel, om zowel mijn berichten als de reacties van jullie steeds weer te kunnen lezen. Dit doet echt deugd. Ook het gepast toevoegen van foto’s op de juiste plaats in de tekst, is helend. Ik kan bijwijlen mijn ganse tocht herbeleven vanuit mijn luie zetel. Apart gevoel.

19/04

Wat mij tot nu toe opvalt, is hoe weinig ik aan mijn werk denk. Dit is voor mij nieuw. Ik doe een poging om mails te lezen, doch ik voel direct dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik verwerk wel mijn post, lees wat bij, doch constant met één oog naar buiten, om de weersomstandigheden op de voet te volgen.

We hebben ook afspraak bij de dokter. Heidi wordt onderzocht en “genezen” verklaart. Dit betekent dat ze weer alles mag doen, en dat de voorbereidingen kunnen starten voor een nieuwe IVF poging. Als alles goed gaat zou er in juni een bevruchting kunnen gebeuren…we zijn dus in blijde verwachting.

 Als Heidi na de middag terug naar haar winkel stapt beslis ik om mee te gaan en dan door te stappen voor mijn eerste echte wandeling “thuis”. Amper enkele tellen onderweg worden we reeds geconfronteerd door een felle regenbui. Zo erg, dat ik in haar winkel al schuil. Amper 600 m gestapt. Ook dit was “ginder” ondenkbaar. Na enkele minuten beslis ik om toch door te gaan en ik wandel op het strand richting Frankrijk. Westenwind pal op kop, stappen in het zand, regelmatig een plensbui, doch ik zet door. Ik bedenk wat nu het lastigste is: in heuvelachtig decor, of hier in het vlakke Vlaanderen,tegen de wind, en in het zand. Beiden hebben hun moeilijkheidsgraad, beiden kunnen eentonig ogen, doch het is telkens genieten. Dus genieten al stappend, dicht bij  huis lukt ook. Het voelt goed. Ik wandel tot tegen het grenspad en dan terug. Een 18 km.

Bij mijn thuiskomst wacht me bezoek van Moeke en Vake; ze zijn terug gekomen om mij te zien en naar mijn live verslag te luisteren. Als dit niet knap is. Ik beloon hen met een diner, zelf klaar gemaakt: varkenshaasje met boontjes en broccoli en gebraden patatjes. Vake kan niet zwijgen hoe lekker de boontjes wel zijn. Moeke kan daar niet mee lachen…

Ook Myriam belt me op. Ze wil me bedanken voor de kaars die ik achterliet en vertelt me dat ze direct begonnen is aan een boekje over mijn derde camino. Ze wilde mij en de lezers hiermee verrassen. Ik hoor lichte teleurstelling in haar stem als ze hoort dat ik ook reeds een ontwerp klaar heb en we besluiten beide naast elkaar te leggen. Met 2 kunnen we meer dan alleen, en dit boekje zal dus zeker de moeite zijn om te lezen. Jullie kunnen een prachtig naslagwerk verwachten.

20/04

Ik heb met Myriam afgesproken om onze beide ontwerpen naast elkaar te leggen en zo tot één prachtig geheel te komen. Ik neem dus afscheid van Moeke en vake die deze ochtend terug rijden naar Schoten, en vertrek naar Marke. Myriam heeft reeds een “taalkundig verbeterde” versie afgeprint die ik in de loop van het weekend nog eens zal nalezen. We kiezen verder de foto’s , de voorkaft, het lettertype, de oplagen, ….ondertussen zet Luc zich achter de kookpotten en kunnen we tegen 12u genieten van een lekkere vis met prei stoemp. Gezond , vers en heerlijk.

Tegen 14u ben ik terug thuis, de regen is inmiddels opgehouden en ik trek mijn wandelschoenen aan voor een wandeling richting Nieuwpoort. Eerst nog boodschappen, want vanavond komen Joe , Isabelle, Emilie en Manuel eten. Frietjes.

Na een achttal km kom ik bij Godrick en Rose Marie. Godrick is nog niet thuis. Ik geef hun kaars en Roze Marie vertelt me dat ze weer problemen heeft met haar voet. Haar camino is dus nog niet voor morgen. Niet getreurd, genieten doen ze met de oppas in het weekend van hun tweeling kleinkinderen. Ondertussen is het nog zoeken voor Rose Marie naar de gepaste invulling van haar dagen nu ze in pensioen is. inmiddels komt Godrick thuis en het is tijd om hun grootouderschap te starten. Ik neem afscheid en gezien de tijd direct richting Koksijde. Eerst door de duinen. Daarna langs het strand. De zon inmiddels op mijn hoofd. En dit kan deugd doen na al die natte dagen.

’ s Avonds leuk weerzien met Emilie. De warme knuffel bij haar binnenkomst bewijst hoe blij ze is dat haar peetje Bart terug is. Leuk gevoel.

21/04

Het slechte weer blijft, wisselvallig, veel buien, koude wind. Ik besluit om , na een maand, nog eens mijn loopschoenen aan te trekken. Tegen 10u45 ben ik weg, regenjas aan, en ik zie wel hoe lang ik het vol houd. Voor de kenners van de westkust: van de Hoge Blekker, door de Noordduinen naar het Housaegher bos. Dan Houtsaegher duinen in, vervolgens richting en door de Oosthoekduinen. Dan een rondje in het Calmeynbos, terug de Oosthoekduinen in en via het Houtsaegher bos, de Van Looy laan, de Duinenkranslaan ( langs de Caravelle, weet je nog…) Ranonkellaan, Vandammelaan, en zo naar huis. Om 12u45 terug thuis, iets na Heidi, na een tocht van ik schat 20 km. Mooi compliment van Heidi die opmerkt dat ik er vrij goed uit zie na zo’n lange looptocht. Ik voelde inderdaad dat mijn conditie serieus verbeterd is. Wandelen is dus de ideale training en opbouw naar een betere algemene conditie. Ik heb er wel over gewaakt dat ik nooit met een hogere hartslag liep dan 75%. Dit betekent dat je , met name in de duinen, goed moet doseren. Want met die zandheuvels gaat je hartslag zo de hoogte in. Ik heb de ganse tijd in het droge kunnen lopen, bij momenten zelfs onder een stralende zon. Tien minuten thuis en de regensluizen gingen weer open. De weergoden waren me dus goedgezind.

In de namiddag ben ik de ganse tijd bezig met het nazien van de tekst voor ons boekje en tegen 17u is het zover: deze derde camino, en dus ook deze blog berichtgeving, zit er op .

Ik hoop dat de mensen die hoopten op nog een afsluitend bericht bij deze tevreden zijn.

In de winkel van Heidi vond ik achteraan een opschrift op de muur. “ Visie zonder actie is dagdromerij, actie zonder visie is een nachtmerrie!”

Deze wijsheid brengt me terug in de realiteit. Ik leg direct de link met de oefening waar we zowel bij Makkie als Assist Home Services mee bezig zijn. Vanaf nu wil ik me weer concentreren op mijn werk. Zonder mijn voornemens dagelijks te blijven bewegen en mijn eigen aanbevelingen te volgen, te vergeten.

Ik heb genoten. De uitloop in eigen omgeving kan ik iedereen aanbevelen die een pelgrimstocht overweegt, en ik hoop dat ook jullie iets hebben meegekregen. Iets wat jullie kan helpen om jullie eigen camino  gelukkiger, positiever en met minder pijn te wandelen.

Heel veel succes, warmte, geluk en liefde. En blijf bovenal gezond.

Hartelijke groeten van Bart.

22-04-2012, 18:20 geschreven door bart