het toetsenbord aan de pc waar ik dit aanschrijf is ontregeld. Verschiet dus niet als er af en toe rare tekens verschijnen... Eerst een rechtzetting op mijn bericht van gisteren, ik stopte niet in Real Del Camino, doch in San Nicolas Del Real Camino. Kwestie van de kenners niet te choqeren. Ik zou ook graag weten wie de berichtgever is die zijn bericht begint met De wandelaar en dan Bartje. Het kan natuurlijk ook een zij zijn... Ik voel inderdaad veel medeleven iot de berichten en dit doet me deugd en geeft me veel steun, bedankt daarvoor aan iedereen. De gedwongen rustdag heeft me goed gedaan. Vanmorgen heb ik genoten van de boeteprocessie. Bewonderenswaardig hoeveel honderden mensen gemakerd de kruisiging van Jesus eren. De wagen waarop Jezus te zien is met zijn kruis op zijn schouders en gedragen door een 20 tal gemaskerde dragers, wodt vergezeld door een klaroen en trompetten korps en ze spelen constant schelle en kille klanken. Dit gevoel om de treurnis voor de dood van Jesus snijdt door merg en been. Daarna heb ik de kathedraal bezocht. Dit groots gebouw in Noord Franse Gotische stijl is gebouwd tger ere van Marie en schittert binnenin door het betoverende gekleurde licht van de gebrandschilderde ramen. In de bedkapel in deze kathedraal heb ik gebeden, ik kon mijn tranen niet bedwingen, zo dicht kwam ik bij mijn kinderen en zo intens het verdriet. Daar begon ik te beseffen dat ik beter accepteer dat mijn kinderen nu zonder pijn en met veel liefde verder leven in een andere wereld, en dat ik best kan accepteren dat ze hier niet meer lijfelijk aanwezig zijn. Dat ze ziek waren, heb ik allicht goed acepteerd. Dar ze nu voorgoed uit het aardse bestaan zijn verdwenen nog niet, tot in de kapel... De verdere ganse dag en kijkend naar mijn hielen heb ik beseft dat een leven zonder pijn en leed onmogelijk is. Dit niet accepteren leidt tot frustratie, stress en vluchtgedrag. Het kan ook boosheid, schulgevoel, angst voor de toekomst en steeds weer verlangen naar iets nieuws , teweeg brengen. Allemaal trekjes die als ik heel eerlijk ben, ook bij mezelf heb gezien de laatste maanden. Daarvoor moet je dus een dag gedwongen rust nemen in Leon om dit te beseffen... Ik wil dit bericht besluiten met de tip van de dag, een quote uit het praktijk boek van Mindfulness, door een beetje minder Human Doing te zijn en een beetje meer Human Being, kom je tot verrijkende conclusies... Acceptatie als begin van proactiviteit om een gelukkiger en completer mens te worden in het NU moment... Morgen test ik de behandeling van podoloog Cortes aan den lijve uit. Ik stap van Leon naar Villa dangos del Palermo, 22 km.
Ten eerste is er de verjaardag van mijn oudste zus Ingrid. Zij wordt op goede vrijdag 66 jaar. Zonder de anderen te willen tekort doen: zij is de enige zus die Brecht aansprak met "tante". Allicht deed ze iets speciaal in de chocomousse die ze altijd met zijn verjaardag maakte... Van harte proficiat Ingrid. Spijtig dat je dit niet kunt lezen bij je thuis. Allicht een extra stimulans om vooralsnog te investeren in internet en een PC. Er zijn genoeg voorbeelden in de familie van mensen die op latere leeftijd zijn begonnen en nu door lessen te volgen er meer mee kunnen dan menig jong veulen. Ten tweede aan Gerrit, Evelyne en de nieuwste spruit in de familie " NONA". Inderdaad, Gerrit en Evelyne zijn de trotse ouders geworden van een mooie dochter. Van harte gefeliciteerd aan alledrie. Uiteraard hierbij ook mijn gelukwensen voor de fiere grootouders Dirk en Sonia. Aan iedereen een dikke bravo en ik zal onderweg menig kaarsje aansteken voor een voorspoedig, gezond en gelukkig leven.
Ik heb gisteren tijdens mijn rustdag nog eens alle berichten op mijn gemak gelezen. Ik wil jullie allen bedanken voor jullie massale en warme aanmoedigingen. Deze blog is er gekomen op algemen verzoek en ik geef graag toe dat ik er naar uitkijk om s avonds jullie reacties te lezen. Hierbij wil ik kriskras door elkaar enkele reacties geven. Luc, wat de paster van Bellegem betreft, ik heb ook voor hem een kaarsje gebrand, alhoewel ik niet weet of het veel zal helpen. Ik heb overwogen om de bisschop te bellen om hem als boete te voet naar Compostella te sturen, echter ik heb afgezien van deze plannen. Hij valt blijkbaar alleen op buitenlandse meisjes en die lopen hier in overvloed " vrij" rond op de Camino. Hoe zal deze mens zich dan kunnen inhouden... Met kameraden pinten drinken heb ik nog niet gedaan, voorkomen van jicht, je weet wel... Ik heb de eerste avond wel iets gedronken met de Schotse vrienden John en Drew, echter alledrie dronken we niet alcoholische dranken. Voor de liefhebbers: Drew is een persoonlijke vriend van Jim Kerr van de Simple Minds... Ik lees dat jonge koppels en minder jonge koppls inspiratie halen uit mijn woorden en daden. Dit is goed, want iedereen spiegelt zich op een of andere manier aan een voorbeeld. Het voorbeeld voor mij om deze missie te volbrengen is een van de lezers en schrijvers op deze blog: goede collega Peter. Alhoewel de compostella gedachte reeds lang diep van binnen zat bij mij, heeft hij ze volop tot ontwikkeling gebracht in 2005 toen hij in opdracht van vebego Alpheios BE kwam doorlichten. Zijn enthousiasme en zijn boek hebben de microbe bij mij toen los gemaakt. Door gisteren alles aandachtig te lezen ben ik erook achter gekomn dat Sonia en Dirk de mysterieuse schrijvers zijn. Bedankt voor de wijze woorden. Deze tocht naar Compostella doe ik om efkes alleen te zijn ten einde eea op een rijtje te zetten en juiste beslissingen te nemen. Ondanks alle volk op de Camino lukt het alleen zijn aardig. Zoals die andere wijwe reactie kan ik alleen maar beamen dat de eenzaamheid nooit ver weg is, en dit is inderdaad negatieve energie. Deze blog is de ideale remedie hiervoor. En natuurlijk is het niet de blog. het zijn de lieve woorden van allemaal mooie, warme mensen die het verschil maken. Hartelijk dank aan allen!
Vandaag heb ik opnieuw goed gestapt, getuige de extra km·s die ik heb gewandeld. Mijn voeten hebben het goed gehouden en ik heb ze daarnet weer ontsmet zoals de dokter het vroeg en een nieuw verband aangelegd. Morgen is dus wat dat betreft voorbereid. Ik slaap in Alberque Anna: proper, goedkoop, echter geen verwarming. Aangezien de laatste 6 km in de regen werd gestapt. ben ik nog altijd op zoek naar de goede manier om mij op te warmen. Tokkelen op dit sleetse klavier kan misschien helpen.... De tocht was gewoon, niets speciaals gezien, behalve de oude kerktoren in La Virgin del Camino, waar ooievaars nesten houden. Je kon ze mooi zien zitten ( foto gemaakt). De eerste 7 km heb ik gelopen met een Ier, James genaamd. Voor hem was het zijn negende stapdag en hij was ook gestart in Burgos. Hij wandelde voor een overleden vriend in Irak. Hij droeg zijn para broek en was gestart op zijn "boots". Echter vanwege de pijn liep hij nu gewoon op sportschoenen. James is archeoloog en studeerde ook forenzische studies. Hij vond echter geen werk in zijn job en werkt nu als leerkracht Engels in Korea. Zijn droom blijft echter zijn vak uit te kunnen oefenen, ongeacht de plaats op de wereld, hij wil overal naar toe. Als dat geen avonturier is...Ondanks zijn ook pijnlijke voeten kon ik toch zijn tempo niet aan en namen we vriendelijk afscheid. Hij heeft zijn vliegtuig de 15 de en zal dus nog goed doorwandelen. Hij overwoog om vandaag te "skippen". Kenners hadden hem gezegd dat dit een saaie wandeling is en dat je beter de bus neemt: ik kan dit nu ook beamen, en hij trouwens ook... Zoals gemeld heb ik gisteren een volle kartonnen doos achtergelaten in Leon. Ze worden echter thuis afgeleverd door de tussenkomst van collega triatleet Koen. Hij belde mij dat hij het zal regelen dat UPS mijn spullen in het hotel afhaalt en bij hem thuis levert. Koen, bedankt voor deze prachtige geste, we zullen dit op passende wijze vieren bij mijn thuiskomst... Een van de spullen die ik terugstuurde was mijn praktijkboek Mindfulness. Ik heb er nog snel enkele blz in gelezen, oa de passage om stappend te mediteren, en je te concentreren op je ademhaling en iedere voetbeweging. Toen ik James liet gaan ben ik gestart om dit in de praktijk toe te passen. Het werkt wonderwel, ik heb zo goed als geen pijn gevoeld en ik merk op dat ik meer ontspannen loop, weliswaar met 1 stok, en toch een aardig tempo ontwikkel ( 5 km per uur). Vandaag althans, en op een vlak parcours. Dit volhouden vergt wel de nodige concentratie en discipline. Dit wordt dan de uitmijter tip voor vandaag: in de judo beschouwen ze vier waarden als " must" voor succes: respect, geduld, discipline en concentratie. Over de eerste 2 heb ik het reeds gehad, de laatste 2 hadden jullie nog tegoed, bij deze. Ze helpen zeker bij iedere vorm van stil staan en- of meditatie. Ik kan het alleen maar aanbevelen. Een half uur meditatief wandelen per dag kan wonderen doen, en het hoeft niet naar Compostella te zijn... Wie neemt het iniatief voor het boek " Start to Mediative Walking" ( of zo)... Ik heb mijn bericht extra lang gemaakt merk ik nu, doch met het lange weekend in het vooruitzicht hebben jullie alle tijd om het te lezen... Goede vrijdag groeten van Bart.
Dag 8: van San Martin del Camino naar Murias de Rechivaldo, 29 km
Lieve bloglezers,
bedankt weer voor de vermarmende en ondersteunende reacties.
Ik ontdek zowaar een nieuwe Hugo Claus in de familie, mijn broer Godrick: zo gepast, zo warm, zo creatief en doorspekt met fantastische humor. Wie had dit gedacht van onze oude internet belg broer. Luc, misschien kunnen we het idee van Godrick wel opnemen. Laat Godrick maar zijn haren uitwaaien samen met onze dames in de cabrio·s, wij zullen dan wel fietsen...
Ik wil deze dag opdragen aan mijn 2 andere petekindjes, samen met hun liefjes: Jens en Lien en Jo en Ine. Jens en Lien gaan dit jaar nog trouwen, Jo en Ine wonen reeds een tijdje samen. Dat ze samen gelukkig mogen worden en samen kunnen genieten van de dingens des leven en zo een volle en betekenisvolle toekomst tegemoet kunnen treden.
De etappe begon zoals ze eindigde: in de regen lopen naast de drukke N 120 tot in Hospital de Orbigo. Dus 7 km in de regen en daarna kwamen de opklaringen. In Hospital ben ik gestopt bij een apotheek om de nodige steriele compressen aan te kopen ten einde mijn voeten goed te verzorgen. Ik had goede benen, ik voelde het direct. De theorie van Luc zal kloppen, het beste vormpeil is langzaam aan het komen. Van Hospital in 1 ruk doorgestapt naar Astorga, 18 km verder. De wind begon steeds harder te waaien, doch mijn goede benen, het heuvelachtig landschap en de zon die steeds extra haar best deed bezorgden mij een prachtige tocht. Het doel was om in Astorga te slapen, echter de benen waren super en de voeten goed in vorm, dus ik besliste nog 4 km verder te stappen naar Murias. Astorga is wel een leuk en sfeervol stadje met een prachtige gotische kathedraal met renaissance kenmerken en een zeer mooi door Gaudi ontworpen bisschoppelijk paleis, opgetrokken in neogotische stijl. Spijtig genoeg kon ik deze kunstwerken alleen van de buitenkant bewonderen vermits de toegansuren net waren verstreken. In de kathedraal was de mevrouw aan de receptie wel nog zo lief mij een stempel te geven. De kaarsjes die ik er wilde branden zal dus voor in een andere kerk zijn. Zoals gezegd overnacht ik dus in Murias, in Alberque Las Aguedas, met voorsprong de mooiste, comfortabelste tot nu toe, en met een warme lieve "kotmadam" die Engels praat. Een schril contrast met de koude kille herberg van gisteren.
De taal is dus wel een probleem: weinig mensen tot nu toe spreken Engels of Frans. Ik zal het aanbod van An om privé les te volgen dus gretig aannemen. Allles uitleggen met handen en voeten is niet simpel, zeker niet als er blaren op zitten...
Het viel mij vandaag ook op hoe weinig pelgrims onder weg waren: het eerste uur heb ik er 2 voorbij gewandeld en het laatste stuk heb ik er ook 2 ingehaald. Voor de rest had ik het gevoel alleen te wandelen op de Camino Frances vandaag.
Veel nagedacht dus , vooral over de reacties van de lezers van dit blog. Geweend ook bij de gedachte aan mijn kinderen. De accpetatie is gebeurd. Ik koester de vreugde omdat ze van alle leed verlost zijn en nu gelukkig verder "leven" in een ander bestaan, ik zal het verdriet en de pijn om het gemis nooit kunnen uit mijn rugzak bannen. Ik lees toevallig ook deze boodschap in de reactie van Sonia en Dirk.
Myriam, dit alles verwerken in boekvorm zou leuk zijn. Ik apprecieer je hulp om daarbij te helpen, immers op "typ" gebied ben ik een even oude belg als mijn broer. Je kunt misschien ne keer bellen naar Lannoo in Tielt, Dominique Dendievel is daar de algemeen directeur. Dominique is de zoon van de kleermaker van Bellegem, je weet wel, de concurrent van Lauwers, waar jouw Luc de stiel leerde.
De tip die ik vandaag kan meegeven is een fysieke: ik dacht dat lopen en een beetje trainen met de triatleten zou volstaan als voorbereiding voor deze wandeling. Dit is dus mis gebleken. Begin dus nooit onvoorbereid aan dergelijk avontuur. Met de fiets heb je verschillende hendelkes die je helpen het juiste verzet te kiezen. Bij wandelen duur het toch enkele km·s eer je de voor jou ideale wandelkadans hebt ontdekt. Je kunt ze beter op voorhand ontdekken op training thuis.
Luc, ik geef gevolg aan jouw vraag: ik ben nog 250 km verwijderd van Compostella. Als mijn vormpeil blijft stijgen zoals jij voorspelt, heb ik dus nog een tiental dagen te stappen. De komende 2 dagen worden hevig: tegen de stormachtige westenwind stap ik de komende dagen naar het dak van de Camino. Wat de Ventoux is voor de Tour, is de Cruz de ferro of de Cruz de Hierro voor de Camino. Ik zie de besneeuwde bergtop liggen vanuit mijn kamer. Deze top bevindt zich op 1517 m, momenteel zit ik op 882 m. Ik neem twee dagen op deze lastige tocht te ondernemen. Morgen meer hierover.
Vake, het was leuk om vorgige week jouw sportverslag te lezen. Mag ik morgen weer hopen op een relaas van de Ronde? Alvast bedankt. Mijn pronostiek is Boonen, Cancelara, Pozzato, en Devolder. Deze laatste zal wel weer de goede mayonaise op zijn frieten hebben gedaan...
Mijn laatste woorden zijn voor Heidje en haar vriendin Bianca: vanavond gaan ze op de lappen aan de zee. Lieve dames, drink maar een ferm glas champagne op deze pelgrim: jullie hebben het verdiend.
Ik wens jullie allemaal voor morgen een zalig pasen en voor straks een amusante paaszaterdagavond.
Dag 9, 04/04/2010 Van Murias naar Foncebadon, op 1439 hoogte, nog 227 te gaan
Beste bloglezer,
Zalig Pasen: Dit is mijn derde poging. 1 Euro kost het om een half uur te bloggen, echter 2 keer was de tijd verstreken voor ik kon opslaan
Ik geef een korte samenvatting van mijn gedachten.
Ten eerste iedereen zalig Pasen, tijd van herboren worden. Ik wens jullie allen de kracht om stil te staan ( voorwaarde om te herbronnen) om voor jezelf uit te maken wat verder kan, wat kan veranderen en wat kan stoppen. Denk aan de geboorte van een kind: het geniet van alle kleine dingen rondom hem of haar. Bedankt voor alle leuke reacties alweer. Ze doen me echt goed. Leuk om te horen dat Frans ook aan het bloggen slaat, proficiat grote broer. Joe, beginnen met de Hoge Blekker is alvast een goed voornemen: je moet ergens beginnen. Emilie, de Sint heb ik nog niet gezien, hij houdt zijn zomerslaap allicht. Alhoewel hier op de berg sneeuw ligt...
De tocht was heerlijk.: prachtig landschap, heerlijk weer, rustig. De eerste helft verliep prima en ik had super benen. Vals plat. Daarna begon de Koppenberg, de Muur, de Eikenberg,... Ik noemde ze voor het gemak de Taaienberg: Na ongeveer 13 km begon de pijn in mijn rechter hiel weer op te spelen. Het werd een ware kalvarie tocht, de laatste 10 km omhoog, ik heb er meer dan 3 uur over gedaan. Ik kwam aan in Alberque Convento, totaal uitgeput. Een uur rust, een dafalgan, en zelf geprobeerd om met naald en draad mijn blaren te genezen: net goed gegeten en ik voel me al beter. Hopelijk houdt mijn voet het morgen vol en is hij in paas stemming ( herboren...)
De gedachte die ondanks alles vaak opkwam was blijdschap: ik ben blij omdat ik nu besef dat liefde niet sterft. Annelies en Brecht zijn ontstaan uit liefde en zullen dus altijd bij mij blijven, samen met de liefde in de rugzak. Ik ben ook blij met de acceptatie van mijn verdriet. ook mijn verdriet zal altijd in de rugzak blijven, want ik zal altijd pijn hebben voor het gemis. Verdriet is allicht ook de reden van mijn boosheid: je bent boor omdat niet altijd alles loopt zoals je het wilt. Kijk maar naar een kind. als het zijn goesting niet krijgt, eerst wenen, daarna schreeuwen. Door goed mijn verdriet te koestern zal allicht mijn boosheid afnemen, dit kan dus wel uit de rugzak, een hele opgave voor mij...Ik zal beseffen dat wie met brandende kolen werpt zelf eerst zijn handen verbrand...
De tip van de dag is: niet oordelen: Ik zag een fietser te voet gaan op de helling en mijn reactie was. wat een sukkelaar, terwijl die man misschein materiaal pech had. Ik hoorde niets van Heidi en dacht dat er iets mis was. Oordelen maalt negatieve gedachten en dit is verkeerd. laat ons dus met zijn allen vanaf vandaag iedere dag niet proberen te oordelen...op weg naar meer verdraagzaamheid.
heidje, ik heb vandaag er bijna de brui aan gegeven: ik was echt kapot en vervloekte mijn hielen. Ik ben nu al weer positiever gestemd en blijf doorgaan, desnoods bezoek ik weer een podoloog. Ik heb wel beslist dat drie weken van huis weg genoeg zal zijn. ik tel net als jij af en met nog 227 km te gaan denk ik dat ik nog 10 of 11 stapdagen te doen heb. Dit betekent dat ik 15 of 16 april stop met stappen en dat ik dan 1 dag over hou om van Santiago te genieten. Ik zou dus graag de 18 de april op de vlieger zitten.
Bedankt aan alle goede mensen die de komende dagen voor Heidi zullen zorgen. Bedankt voor alle reacties op deze blog: ze ondersteunen mij op deze tocht, zeker bij momenten zoals vandaag als ik het iets lastiger heb. Sofie, ik kan mijn tranen hier ook niet bedwingen bij de gedachte aan A en B. Als het een trootst kan zijn, iedere dag vloeien ze over mij wangen tijdens het wandelen. Het doet pijn en het lucht op tegelijk, het zal bij het proces horen...
Ik wens jullie allemaal een deugddoende paasmaandag.
Hartelijke amicale groeten van Bart.
ps heidje, ik heb hier geen bereik, probeer jij eens te bellen?
Dag 9, 04/04/2010 Van Murias naar Foncebadon, op 1439 hoogte, nog 227 te gaan
Beste bloglezer,
Zalig Pasen: Dit is mijn derde poging. 1 Euro kost het om een half uur te bloggen, echter 2 keer was de tijd verstreken voor ik kon opslaan
Ik geef een korte samenvatting van mijn gedachten.
Ten eerste iedereen zalig Pasen, tijd van herboren worden. Ik wens jullie allen de kracht om stil te staan ( voorwaarde om te herbronnen) om voor jezelf uit te maken wat verder kan, wat kan veranderen en wat kan stoppen. Denk aan de geboorte van een kind: het geniet van alle kleine dingen rondom hem of haar. Bedankt voor alle leuke reacties alweer. Ze doen me echt goed. Leuk om te horen dat Frans ook aan het bloggen slaat, proficiat grote broer. Joe, beginnen met de Hoge Blekker is alvast een goed voornemen: je moet ergens beginnen. Emilie, de Sint heb ik nog niet gezien, hij houdt zijn zomerslaap allicht. Alhoewel hier op de berg sneeuw ligt...
De tocht was heerlijk.: prachtig landschap, heerlijk weer, rustig. De eerste helft verliep prima en ik had super benen. Vals plat. Daarna begon de Koppenberg, de Muur, de Eikenberg,... Ik noemde ze voor het gemak de Taaienberg: Na ongeveer 13 km begon de pijn in mijn rechter hiel weer op te spelen. Het werd een ware kalvarie tocht, de laatste 10 km omhoog, ik heb er meer dan 3 uur over gedaan. Ik kwam aan in Alberque Convento, totaal uitgeput. Een uur rust, een dafalgan, en zelf geprobeerd om met naald en draad mijn blaren te genezen: net goed gegeten en ik voel me al beter. Hopelijk houdt mijn voet het morgen vol en is hij in paas stemming ( herboren...)
De gedachte die ondanks alles vaak opkwam was blijdschap: ik ben blij omdat ik nu besef dat liefde niet sterft. Annelies en Brecht zijn ontstaan uit liefde en zullen dus altijd bij mij blijven, samen met de liefde in de rugzak. Ik ben ook blij met de acceptatie van mijn verdriet. ook mijn verdriet zal altijd in de rugzak blijven, want ik zal altijd pijn hebben voor het gemis. Verdriet is allicht ook de reden van mijn boosheid: je bent boor omdat niet altijd alles loopt zoals je het wilt. Kijk maar naar een kind. als het zijn goesting niet krijgt, eerst wenen, daarna schreeuwen. Door goed mijn verdriet te koestern zal allicht mijn boosheid afnemen, dit kan dus wel uit de rugzak, een hele opgave voor mij...Ik zal beseffen dat wie met brandende kolen werpt zelf eerst zijn handen verbrand...
De tip van de dag is: niet oordelen: Ik zag een fietser te voet gaan op de helling en mijn reactie was. wat een sukkelaar, terwijl die man misschein materiaal pech had. Ik hoorde niets van Heidi en dacht dat er iets mis was. Oordelen maalt negatieve gedachten en dit is verkeerd. laat ons dus met zijn allen vanaf vandaag iedere dag niet proberen te oordelen...op weg naar meer verdraagzaamheid.
heidje, ik heb vandaag er bijna de brui aan gegeven: ik was echt kapot en vervloekte mijn hielen. Ik ben nu al weer positiever gestemd en blijf doorgaan, desnoods bezoek ik weer een podoloog. Ik heb wel beslist dat drie weken van huis weg genoeg zal zijn. ik tel net als jij af en met nog 227 km te gaan denk ik dat ik nog 10 of 11 stapdagen te doen heb. Dit betekent dat ik 15 of 16 april stop met stappen en dat ik dan 1 dag over hou om van Santiago te genieten. Ik zou dus graag de 18 de april op de vlieger zitten.
Bedankt aan alle goede mensen die de komende dagen voor Heidi zullen zorgen. Bedankt voor alle reacties op deze blog: ze ondersteunen mij op deze tocht, zeker bij momenten zoals vandaag als ik het iets lastiger heb. Sofie, ik kan mijn tranen hier ook niet bedwingen bij de gedachte aan A en B. Als het een trootst kan zijn, iedere dag vloeien ze over mij wangen tijdens het wandelen. Het doet pijn en het lucht op tegelijk, het zal bij het proces horen...
Ik wens jullie allemaal een deugddoende paasmaandag.
Hartelijke amicale groeten van Bart.
ps heidje, ik heb hier geen bereik, probeer jij eens te bellen?
Dag 10: Foncebadon-Ponferrada, 25 km nog 202 te doen,ma 05/05/2010
Beste , lieve bloglezers,
Vandaag was een super dag. Prachtig weer, de warmste dag tot nu toe, wondermooi berglandschap met sublieme vergezichten,goddelijke stilte, hemelsblauwe lucht, helder licht: ja, ik was heel dicht bij mijn kinderen vandaag...
Wel een lastige wandeling, omhoog klimmen de eerste 10 km tot op 1517 m, daarna weer naar beneden tot op 525 m, op zeer moeilijke, eigenlijk onbegaanbare bergwegeltjes, vol keien, boomstammen,water en modder, sneeuw en ijs. Wel eerlijk, want dit geeft je het echte camino gevoel. Ik heb inderdaad een kei gelegd bij het kruis " Cruz de ferro" Peter. Voor de niet camino bekenden: de kei als symbool voor overtollige balast laat je hier achter, om beter gewapend en " verlicht" Compostella te bereiken. Naast de kei heb ik er ook mijn zelfgekochte, dikste sokken achtergelaten, want in mijn beleving de veroorzakers van mijn blaren.Ik had goede voeten en ik draag voortaan enkel nog de sokken die ik met Kerstmis van Moeke en Vake kreeg. Zij gaven me in ieder geval vandaag vleugels, want ik stapte 6 km extra dan voorzien. Kan het symbolischer: sokken die ik kreeg met kerstmis ( geboorte van Jezus) die mijn voeten doen herleven op paasmaandag... Myriam belde me vandaag, ze wou absoluut eens mijn stem horen. Ze was constant bezorgd over mijn toestand. Ik voel me weer opperbest na zo·n schitterende dag. Door de stilte merkte ik zelfs op dat de vinken hier een "andere suskewiet" spelen dan bij ons. Stel je voor, ik die naar de vinken luister... Ik hoop Myriam dat jij je ook voelde , want in al je haast om je zorgen te maken over mij kreeg ik geen antwoord op mijn vraag hoe het nu met jou is. Ik heb geen tip van de dag, of misschien deze: door de moeilijk begaanbare weg was opperste concentratie nodig om recht te blijven. Ik heb dus mijn eigen tip blijf gefocust en geconcentreerd vandaag goed in de praktijk kunnen brengen. Dit is dan ook mijn raad: breng 1 tip per dag extra om in de praktijk, anders dienen ze tot niets. Een voornemen zonder actie is als een cafë zonder bier... of zo iets.... Ik overnacht in een echte Camino Pelgrim, St Nicolas genaamd ( hier heb je hem Emilie!), waar wel 150 mensen kunnen slapen. Ik slaap met 3 andere stoere Spanjaarde in een kamer ( het zijn allemaal kamers van 4). Hopelijk zijn het geen snurkers... Morgen probeer ik 21 of 26 km, afhankelijk van mijn voeten. Ik hou jullie op de hoogte. Bedankt voor jullie mooie reacties alweer, ik kan echt niet onder woorden brengen wat dit mij doet. En vake, lig niet wakker van de koers: het is nu eenmaal entertainment geworden en big business, het geeft geen zin je daarover te ergeren. Accpetatie weet je wel. Je kunt misschien een beetje blij zij dat Cancelara en co 1 miljoen mensen een plezante namiddag hebben bezorgd. Ik waardeer je eigenzinnig verslag wel.
Dag 11: 06042010 Ponferrade-Villafranco der Bierzo, 21 km nog 181 te gaan
Beste bloglezers,
ik begin vandaag met een rechtzetting: ik ben in de waan dat ik 2903 opdroeg aan mijn kleinste petekind Emilie. Dit blijkt niet zo te zijn. Bij deze zet ik dit recht. 2903 werd ze 3, en ik wou dit speciaal in de verf zetten. De oplettendheid van ons Heidi sprak mij daarover aan, en terecht.
Bedankt weer voor de vele reacties: nieuwe schrijvers Dirk, Patje en Bianca in het bijzonder. Patje veel sterkte met het rouwproces, stel niet teveel vragen, voel en accepteer. Je bent zelf een geweldige papa, die hebben ALTIJD liefde voor hun kinderen, en zoals we nu al weteñ: deze sterft nooit!
Vandaag draag ik op aan alweer een jarige: schoonbroer Dirk. Proficiat Dirk met je 60 jaar: voor jouw geen nieuwe tram, wel een andere trein, want inmiddels ( denk ik toch) ook met pensioen sinds 0104. Ik weet Dirk dat jij ook jouw deel van het leed hebt gehad: veelvuldige ziekenhuisopnames door frequent hartfalen. Ik wens je het allerbeste toe Dirk, en ondanks alles, probeer te bewegen. Alle begin is moeilijk, stap per stap en wie weet in 2011 iedere dag te voet op bezoek bij Nona in Rollegem...Tijd om te genieten, te ontstressen, je creatieve hobby, alles wat je wil.
Hierbij aansluitend schrijf ik de tip van de dag, en hij is zeker niet persoonlijk bedoeld Dirk, doch voor alle lezers: af en toe eens iets anders doen, zal regelmatig ook eens iets anders meebrengen. Resultaat van een citaat dat ik ooit las: wie altijd doet wat hij altijd heeft gedaan, zal altijd krijgen wat hij altijd heeft gekregen...
Ik wil mijn relaas van de dag bij gisteravond beginnen, omdat ik bedacht in mijn bed dat je hier werkelijk van alles meemaakt dat in een mensenleven kan gebeuren. Behalve oorlog, hier heerst alleen maar vrede. Alhoewel ze voorspellen dat als het echte "seizoen" op gang komt, er gevochten zal worden voor een bed. 2010 is immers een heilig jaar, dit betekent dat St Jacobs, de patroonheilige van de bedevaart naar Santiago, valt op een zondag ( 2507 uiteraard). De traditie wil dat zich dan veeeeeeeel meer mensen geroepen voelen voor deze tocht. Ik ben dus gisteravond het stadje ingetrokken op zoek naar een maaltijd. Eerst in de basiliek mijn gebed en 10 kaarjes aangestoken. Daar botste ik op Narus een jongen van 24 uit Litouwen. Hij is " social worker" maar nu reeds een jaar aan het trekken door EU. Hij startte zijn tocht in St Jean. Daarna samen naar een Pizzeria, waar we op Laurie botsen, een Candese moeder van 48j, 1 dochter, 2 zonen, 1 kk. Narus en Laurie startten samen in St Jean en doen gemiddeld 35 km per dag. Ze daagden mij uit mee met hen te stappen, doch ik heb vriendelijk bedankt, hun tempo is geen spek voor mijn bek ( lees hielen). Op de terugweg naar de herberg 2 vrouwen opgeraapt die de weg kwijt waren ( om 21u!) Ze waren dolgelukkig met ons te kunnen meelopen en alzo een bed voor de nacht te hebben. De ene was een Poolse die in Keulen woont, haar vriendin is van Munchen. Een dol internationaal gezelschap dus. Verdraagzaamheid! Wanneer zie ik hier een Belg? Een " Flamingo" is ook goed ( zo noemen ze hier een Vlaming). De duitse vriendinnen doen 6 jaar over hun tocht, telkens een week. Zo kan het dus ook, iedereen zijn eigen weg, toch? Eens in bed: 3 snurkende Spanjaarden, en stinken ( zou ik ook zo stinken?). Diep in de slaapzak van ons Heidje, mijmerend en verlangend naar haar warmte, toch in slaap gevallen rond 2u. Deze morgen vroeg wakker, om 7u30 gewassen, gepakt en gezakt in de leefruimte van de Herberg. Wie tref ik daar? Narus: echter de vrolijke enthousiaste jonge man was getransformeerd in een stille introverte asociale jongen. Niet oordelen Bart, dacht ik, hij sliep misschien ook naast snurkers...alleen om je humeur daar zo te laten van afhangen, vrolijk zijn is dezelfde moeite en brengt veel meer positieve energie op. Ik viel wel van mijn stoel van verbazing toen ik zijn rugzak zag: ZO KLEIN! Deze jongen van 24 kan mij dus nog veel leren....
Zelf vertrok ik om 7u45, een schitterende dag kondigt zich aan: stralend weer, wel koud, opkomende zon, alweer die mooie bergen, perfect gewoon. Het duurde een tijdje eer ik de stad uit was ( geduld Bart) en opperste concentratie was geboden om niet verkeerd te lopen. Hierbij mijn pet af voor de " wegbewijzeraars". ik loop hier zonder kaart of roadboek en ben nog geen meter verkeerd gelopen. Gisteren duurde het wel efkes eer ik doorhad dat de gele pijl in een bos vervangen wordt door een geel lint in een boom... Na 8 km eerste stop met een stevige boterham met spek en tomaten. Op dit moment voelde ik het direct: ik had geen goede benen. De boodschap was duidelijk. ambities bijstellen en goed luisteren naar mijn benen en hielen... De tocht verloopt moeizaam verder: vals plat, geen al te beste wegen, en de laatste 5 km 3 serieuse " cols". Moe maar voldaan kom ik na 21 km aan in Alberque Fenix, waar we slapen in een oude kerk: vrij primitief, doch ik wilde deze kans niet missen om eens te slapen in wat ooit het huis van God was. Wel goedkoop, want door al die onvoorziene, niet gebudgetteerde apotheek- en dokterskosten, wil ik een beetje opppassen. Er wachten zich allicht grote uitgaven als ik thuis kom, want mijn riem kan ik al 1 gaatje verder dichttrekken, bijna 2 zelfs... We krijgen hier straks wel een pelgrimsmaaltijd, dus dit helpt ook.
Zoals Dirk aangeeft wacht morgen de beklimming van de O Cebreiro. De totale tocht is 29 km, ik hoop dat ik het haal. Ben daarnet bij de apotheek een nieuwe steriele naald gaan kopen. Als ik morgenvroeg nog blazen zie ga ik eerst prikken...Ik hou jullie op de hoogte.
Nu vlug mijn was inhalen, want er dreigt een onweer zeggen ze hier. Aan de grijze lucht te merken kunnen ze wel eens gelijk hebben.
Sacrale groeten van Bart, die jullie allen en in het bijzonder zijn geliefde Heidi en onze thuis, begint te missen.
Lieve bloggers, Ik heb de eer ook eens in de hoofdtabel van deze blog te mogen schrijven. Bart heeft een verslag gemaakt en het via zijn gsm op de blog gezet. Alleen staat het ergens anders, nl onder de week van 1 april. De titel is wel dag 12. Veel zoek- en leesplezier ! Groetjes, Heidi
Dag 13: van O Cebreiro naar Triacastella, 21 km , nog 130 te gaan
Beste bloglezers ,
Eerst wil ik jullie erg bedanken voor jullie alweer doordachte en pientere en hoopgevende reacties.
Ik wil daarom dit bericht starten met enkele antwoorden . - Myriam, ontroerend hoe jij je zorgen maakt over het uitblijven van mijn bericht. Pas op met piekeren en direct negatieve gedachten te koesteren. Boven op de berg was geen internet, vandaar. Heb maar vertrouwen, de theorie van Luc is zich aan het volbrengen, de conditie en de benen worden steeds beter..
- Dirk en Sonia, bevestiging krijgen van hoe ik me voel is fijn. Mijn enthousiasme groeit inderdaad met de dag en de goesting zit er stilaan aan te komen om positiever en vol goede moed verder te doen en , wie weet, misschien iets nieuws laten bloeien...
- Heidje, mijn redster in nood aan het thuisfront, mijn steun en toeverlaat, mijn mooi lief: dankzij de engelen van jouw vader heb ik super benen. Vandaag zoals gepland gestop na 22 km, ik had er gerust nog 8 bij kunnen doen. Met deze form kan ik nog vroeger thuis zijn ....
- Moeke, als mijn vaste dagelijkse supporter: ik ben vereerd met de emotionaliteit en de empathie waarbij jij deze tocht volgt. Drie jaar geleden was ik voor jou nog een onbekende, nu stel ij je op als helpster eerste klas op vele fronten. Bedankt! Soigneer jouw ventje goed!
- Vake, fantastisch mooi bericht. Ik heb zoals reeds geschreven super benen. De pijn in de hielen voel ik niet, ik zweef over de camino. Het dalen doe ik in zeer trage joggingpas, dit voelt het beste aan, en gaat natuurlijk redelijk rap in vergelijking met collega pelgrims. Ik stuur de engeltjes terug voor zondag P R, echter kun jij regelen dat ze op de schouder van ons Tommeke zitten zondag as? Na al zijn tweede plaatsen verdient hij om zijn vierde PR te winnen, toch?
- Karen, Kurt, Jorg en Pepijn, bedankt dat jullie Heidje zo goed gezelschap hebben gehouden de afgelopen dagen. En weet, altijd welkom..
- Dirk, jij kunt mensen goed inschatten, ik zat er inderdaad een beetje door. Bedankt voor jouw begrip in vaak ambetante situaties de laatste weken. Jij kent de streek blijkbaar zeer goed. De afgelopen 2 etappes waren inderdaad niet van de poes, zoals jij aangaf. Echter, ik heb ze met glans afgelegd, al zeg ik het zelf. Bedankt voor je medeleven Dirk!
- An, gemiddeld wil ik op 25 uitkomen, de ene dag wat meer, de andere dag wat minder. Natuurlijk dat jij dit ook aankunt! Het best is om te starten met 10 km. Kom maar oefenen aan zee, Heidi en ikzelf zullen je wel vergezellen. Kun jij mij intussen Spaanse les geven. Want dit , beste bloglezers, is toch wel een aanrader voor diegenen die deze tocht overwegen ( of een deel): LEER SPAANS! An, allicht een leuk idee voor jou als bijberoep: Beginnend Spaans voor Pelegrino´s uit Belgica.
Terug naar dag 13, zoals dus reeds duidelijk, helemaal geen ongeluksgetal voor mij.
Ik begin opnieuw met gisterenavond: op restaurant 3 Franse dames gesproken die van hun tocht ook een meerjarenplan maken. Het zijn echter luxe pelgrims, overnachten alleen in hotels of betere hostals ( zoals ik ook gisteren) en laten hun bagage vervoeren. Alles is geregeld door een bureau. Allen waren ze afkomstig uit de streek Reims, doch 1 woonde nu in Rijsel en is getrouwd met ene heer Marijsse uit Ieper. Deze mensen waren gelukkig eens Frans te kunnen spreken. Wanneer kan ik eens Vlaams spreken? Wie kwam het restaurant binnen, net toen ik wou vertrekken? Zoals Moeke het omschrijft: mijn mirakel van de dag, de sympathieke Spanjaard ( je weet wel, van de verzorging en van de foto). Ik heb hem een fles wijn getrakteerd en nog een glas meegedronken. Hij was gelukkig: Het eten was weer niet bijster lekker, maar ja, voor die prijs. Ik was gisteren 10 kwijt voor een driegangen " menu Pelegrino" en die fles wijn voor de Spanjaard. Voor die prijs had ik dan ook nog een machtig zicht op de berg.
Na een alweer "goddelijk zalige" nachtrust en een deugddoend Spaans ontbijt ( toast met boter en gelei en koffie) om 9 u vertrokken. De dag kondigt zich opnieuw veelbelovend en hoopvol aan: schitterend weer, super benen, wandelen door het keimooie berglandschap met de constante geur van de boerderij rondom mij. De eerste 5 km´s nog enkele klimmetjes, maar het is echt genieten. Wat ik zo bijzonder vind is, dat alhoewel de herbergen vol zitten, je toch de ganse dag alleen kunt lopen. Dit doet me enorm veel deugd, gekoppeld aan de hemelse stilte van deze streek Ik wandel trouwens door het berglandschap van Galicië, voor de aardrijkskunde fanaten onder jullie. Mochten jullie trouwens zelf een roadmap willen samenstellen van deze tocht, of willen bijblijven waar ik me bevind, er zou een goede website bestaan waar alles in geuren en kleuren en kaarten op vermeld staat: www. omnicaminodelmundi.com. of zo iets...
Is het de gezonde boerenlucht, ik begon spontaan te denken aan mijn familie. Wij zijn immers opgegroeid in de landelijk gemeente Bellegem, en zijn dus wel wat geurtjes gewend...Vandaar dat ik vandaag deze dag opdraag aan de kinderen en kleinkinderen van Gentil Baert en Gabriëlle Rigole: 3 jongens en 6 meisjes. Elk met hun eigen lief en leed. We zijn een familie met ballen. We kenmerken ons mijns inziens, als ambitieus, gedreven, sociaal, slim, passioneel, werkers, leiders ( de 1 wat meer dan de ander natuurlijk), duidelijk aanwezig in een gesprek en dus zeer meelevend, dit ondervind ik hier. Door het vele verdriet van de afgelopen jaren sterker naar elkaar toegegroeid en warmer geworden. En broers en zusjes, zie wat nu volgt zeker niet als verwijt aub, in de context van wat ik nu beleef, meer human doing dan human being, meer moeten dan mogen. We zijn wie we zijn en wat we hebben meegekregen, nietwaar? Lieve broers en zussen, deze dag is voor jullie. Ik heb vanmorgen in het piepkleine kerkje van Hospital Da Condesa voor jullie gebeden en een kaars doen branden. Ik heb gewenst dat jullie allen nog lang gezond en tevreden mogen blijven. Tevreden, het enige woord met " te" dat telt...Ik heb gebeden dat alle " morele" familiekwaaltjes opgelost mogen raken. Ik heb een zorgeloze en prachttoekomst voor jullie kinderen en kleinkinderen gevraagd. dat zij ook de kracht mogen ontwikkelen om te gaan met vreugde en verdriet, goed en kwaad. Hierbij neem ik de kans om jullie mijn welgemeende erkentelijkheid te verwoorden voor de opvang en de steun die jullie waren toen ik het heel moeilijk had. Van harte dank. Wij Baerts, wij laten onze naasten niet stikken!
Na 12 km aangekomen om 11u30 in Fontria, nog altijd op 1290 m: genoten van een heerlijke omelet met alweer te veel brood, en na een pauze van 45 min terug op pad voor een ferme afdaling over moeilijke en glibberige camino weg. Genietend van het prachtige landschap en mijn goede wandeling dacht ik na over een passende tip van de dag. Ik citeer hierbij mijn twee broers Frans en Godrick: Alles met Mate, doch met Maten! Of maw: koester matigheid en redelijkheid ( denk aan de "te" theorie van daarnet), doch omarm de vriendschap: Om 14u30 aangekomen in de vernieuwde Alberque Berce de Camino in Triacastela op 671 m, modern, nieuw, proper en gratis internet. Dit merk je wel aan de lengte van dit bericht: ik kan zonder tijdsdruk typen en denken en dit gaat merkelijk beter.
Morgen ga ik eens iets anders doen, weet je nog? Regelmatig kun je een alternatieve camino route nemen: Deze zijn meestal langer en mooier, doch lastiger.Tot nu toe heb ik dit niet gedaan. Vermits mijn oorspronkelijke tocht maar 17 km bedroeg ( ik had een rustige etappe ingebouwd na 3 lastige) zal ik 5 km extra doen gezien mijn gioed gevoel en alzo het mooie Samos aandoen met naar het schijnt een gigantisch klooster.De eindbestemming is dus na 22 km morgen Sarria, op 453 m:
Ik wens jullie allen een fijne en gezellige avond,
jullie zullen het niet geloven, doch ik zit hier alleen in de herberg. Om te tijd te dooien dacht ik : ik kijk nog even naar mijn blog. Tot mijn grote vreugde zie ik nieuw schrijftalent uit Veurne opduiken: Bedankt Peter en Nadine, en ik kijk uit naar de afspraak om dat probleem van de broeksriem te regelen.. Moeke, ik heb inderdaad intens verdriet gekend, en zal het nog kennen: Ik heb geleerd dit niet te onderdrukken, doch ik heb ook geleerd te accepteren dat dit een deel van mijn leven uitmaakt. Dit wordt een lange en lstige oefening, doch tijdens dit proces zal ik ook ervaren wat echte vreugde betekent. Dat heb ik hier ook geleerd. Bedankt voor jouw wijwe woorden. Luc, dat van dat tentje is nog niet voor morgen, en zouden alle Walen nu gaan vliegen omdat ze anders fluiten? Ik reken op verdraagzaamheid en respect van onze politiekers dat ons leuk België nog lang in vrede mag verder bestaan: Drink gerust 2 Omers op mijn gezondheid, ik hoor dat je van plan bent met de velo naar zee te rijden binnenkort, dus tis beter dat je goed gevoed bent... Mizef en Philippe, de voorbije dagen heb ik door de Bierze gewandeld, een andere Spaanse wijnstreek. Misschien een idee om deze collectie toe te voegen zodat jullie een uniek assortiment kunnen aanbieden in BE. Als je op verkenning zou komen raad ik wel aan de Cayenne te nemen, want het zijn hier nogal moeilijke wegen.
Zo, nu ga ik slapen. Nog een fijne avond samen en adomani!
dag 14: 09/04/2010: Triacastela - Sarria, 22 km, nog 113 te doen
Beste bloglezers,
vanmorgen om 08 u vertrokken op zoek naar een ontbijt. Na 5 min reeds een bar gevonden waar ik het traditioneel Spaans ontbijt kon nuttigen.
Om 8u30 gestart met mijn wandeling, op zoek naar de alternatieve route richting Sarria, via Samos. Deze is 5 km langer en sportiever dan de oorspronkelijk aangegeven tocht. Ze loopt door het dal van de rivier Sarria. Ik ben verheugd met mijn keuze. De route verloopt erg idyllisch, passeert langs piepkleine pittoreske dorpjes. En opvallend, ik kom geen levende ziel tegen. Behalve loslopende katten, kippen en honden. Wild zijn deze laatste zeker niet, eerder mak en lui. De stilte overheerst. Opperste concentratie is geboden voor de steile hellingen en de verraderlijke afdalingen over niet alledaagse paden. Doch, zalig, dit is echt genieten.
Om 11 u aangekomen in Samos, na 9 km. Ik bezoek het kolossale klooster met zijn 2 kruisgangen. Je loopt er werkelijk in verloren. Tijdens de betaalde rondleiding "moest " ik echter hoogdringend. Bij mijn terugkomst bleek de groep en de gids vermist en op die manier mistte ik het bezoek aan het kerkje binnenin het klooster. De "receptie" pater wou voor mij geen uitzondering maken om het opnieuw open te stellen. Ik kon wel wachten op de volgende groep voor een nieuwe rondgang. Ik heb hem vriendelijk bedankt en ben vertrokken voor het tweede deel van mijn etappe richting Sarria. Dit tweede deel was bij momenten nog mooier en nog venijniger. Na een half uurtje stappen tijd voor een lichte meegenomen lunch, bij een klein kerkje, en in gezelschap van een klein poesje, dat gretig meegenoot van mijn koekjes... De route aanduiding was wel bijzonder karig en onvolledig. Het is de eerste keer dat ik zoveel heb getwijfeld welke richting ik zou nemen. De engeltjes op mijn schouder ( en mijn compas) hebben ervoor gezorgd dat ik telkens de juiste keuze nam. Goed voor het zelfvertrouwen zo'n alternatieve, avontuurlijke route...
Om 15u aangekomen in Sarria in de poepchique nieuwe herberg " International", vlak bij de kerk en langs de route. Hopelijk trekt de naam van deze Alberque andere Vlamingen ook aan, zodat ik vanavond eens Vlaams kan spreken. Alhoewel ik daarnet in het bos een Vlaamse Suske-Wiet meende te horen...
Deze opnieuw zonnige dag ( wel begonnen met vrieskou) draag ik op aan de Fam Ludo Van staeyen-Vera Platteau, kinderen en kleinkinderen. Hoe dit gezin de afgelopen bijna 3 jaar mij heeft opgevangen en ondersteund is ongelooflijk. Zo meeleven met mijn verdriet, voor het verlies van Annelies, die ze nooit hebben gekend, en voor het verlies van Brecht, die ze amper hebben gekend. 1 woord typeert deze familie: WARM! Daarnaast sportief, intelligent, empathisch, sociaal, team, eerlijk, koppig en eigenzinnig. In de geest van deze reis: meer human being, meer zijn dan hebben, meer mogen dan moeten. Bedankt lieve mensen voor zoveel steun en medeleven, en voor de ideale opvang. Jullie zijn een verrijking in mijn leven.
De tip van de dag kwam eigenlijk gister avond al bij me op: Toen ik voor de tweede maal mijn blog opende zag ik een getal op staan: iets meer dan 1900: als dit betekent dat reeds meer dan 1900 keer deze blog werd gelezen, ervaar ik nu wat moderne communicatie tools kunnen doen. Ik was zelf huiverachtig voor al dat modern gedoe, en ik besef zeer goed: " ieder voordeel heeft zijn nadeel". Doch, durven openstaan voor vernieuwing kan verruimend werken. Dit ervaar ik hier alle dagen, hopelijk jullie ook.
In die algemene sfeer van veranderen wil ik voor vandaag afsluiten, met een ervaring die ik hier iedere dag mag beleven: " als je je openstelt voor het leven, kan je ontdekken, hoeveel kleine dingen er zijn om te appreciëren. Het vraagt alleen te vertragen en aandacht te geven!"
Dag 15 10/04/2010 Sarria-Portomarin, 25 km nog 89 te doen
Beste bloglezers,
na een mindere nachtrust ben ik vanmorgen om 8u15 zonder ontbijt vertrokken richting Portomarin. Na de vrieskou van gisteren, nu de felle mist. De etappe start furieus met een ferme klim naar de top van sarria, gevolgd door een erg steile afdaling naar het bos, om dan opnieuw 2 km te klimmen naar Area De Descado waar ik noodgedwongen op adem kwam. Wat een opwarming! In dat plaatsje viel ik zowaar op modern times. In een open stal vindt je er alle lekkers om de inwendige mens te versterken. Uit de "muur" haal je koffie, koeken, frisdrank, ja zelfs beperkt nonfood assortiment. Moderne automaten in een oerklein dorp waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Bizar! Doch voor mij meer dan welgekomen: hier nam ik op mijn gemak en met vertraging mijn ontbijt. Vanaf dan naar km paal 100! De weg loopt door een Ardennen landschap, op en neer, langs de typische camino paden. Aan km paal 101 loopt de wel plots wel heel steil naar omhoog en daarna pal naar beneden langs een slijkerig en dus gevaarlijk gladde weg. Je komt niet zomaar bij de 100... Om 11u30 is het dan zover: nog 100 km! Ik neem hier een kleine pauze om mijn dagelijkse portie chocolqde te verorbenen en om mij te ontdoen van overtollige kledij, want deze gag kondigt zich inmiddels aan als de warmste tot nu toe. Bij dit punt kun je 2 gedachten koesteren, ze duiden goed het verschil aan tussen optimisme en pessimisme, tussen negatieve (zelf) motivatie en positieve. Je kunt denken: vanaf nu telt het echt . Immers, als je de felbegeerde pelgrims oorkonde wilt behalen, geldt dat je de laatste 100 km moet hebben gelopen. Als er dus nu nog iets fout loopt is alles voor niets geweest. Je kunt ook bedenken: ik ben al zover. Wat geweest is pakken ze me niet meer af:. Als ik nu mijn tips zorgvuldig respecteer, kan dit document mij niet mislopen. Doch, ik ben dankbaar voor wat deze reis nu reeds voor mij heeft betekend. Ik heb voor de laatste gedachte gekozen, de oorkonde zou een mooie kers op de taart zijn.
Vanaf dan loopt de weg verder naar Portomarin, een gezellig stadje aan een groot stuwmeer. Het iz salig weer en ik wil niet in herhaling vallen, doch de streek is hier echt een aanrader: de moeite waard om te bezoeken. Ik kom aan om 14u30 in Alberque Ferramenteiro, op advies van kenners de moeite waard. Het is een grote herberg met 150 slaapplaatsen, doch super modern en nieuw. Net als gisteren: een aanrader, met dankt aan mijn Spaanse informant.
Tijdens de namiddagwandeling schoten er nog 2 zaken bij mij binnen.
Het eerste betreft onze families. Ik bedacht plost dat de Baerts eerder van het bourgondisch type zijn, de Van Staeyens eerder snoepers: bij beiden wel heel gezellig tafelen! Daarnaast hebben beide families talent voor zingen: de Baerts etaleren dit steeds op familiefeesten en trouws, de Van Staeyens steevast bij elke verjaardag. Misschien kunnen jullie samen een liedje repeteren voor al ik thuis kom? Heidje kan de toon aangeven: OOOOOOOOOO.... Het tweede dat nog bij me op kwam was mijn reactie over de Franse dames: door ze luxe pelgrims te noemen wek ik misschien de idee dat ik hun tocht niet zou respecteren: Dit is helemaal niet zo: mijn bewondering groeit iedere dag voor de mensen die dit ondernemen, ongeacht de middelen die ze daarbij gebruiken. Het stappen geburd toch met je eigen voeten!
Ik draag vandaag op aan Annelies en Brecht. De tiende van de maand is voor mij altijd een trieste dag: OP 10/02/2005 stierf A, op 10/07/2009 stierf B. Elke 10 de van de maand is het dus weer een maand langer dat ik ze fysisch moet missen. Tot nu toe maakte mij dit zeer intens triest, overladen met pijn en moedeloos, ja bij momenten zelfs futloos. Tijdens deze tocht ontdek ik dat ik echter beter kan loslaten. Immers, ik wenste ze vaak bij zo´n dagen terug bij mij. Dit betekent dan wel voor Liesje en Brecht liefdevolle zorgen, doch hen ook weer bloot stellen aan pijn en ziekte. Ik heb geleerd dit niet meer te willen. Ik heb geleerd te geloven dat ze nu zonder pijn en met veel liefde verder leven in een ander bestaan. Hen niet loslaten zou betekenen dat ik hen dit mooie leven niet gun! Wat absoluut onjuist is, besef ik nu. Loslaten is dus uw geliefden gunnen dat ze nu gelukkig en vredig leven in andere situaties. Wie echte liefde kent, kan dus ook loslaten. Wat ik wel kan doen is Annelies en Brecht laten verder leven in mezelf. Ik herinner mij zeer goed de laatste keiharde handdruk van Annelies op 10/02/2005 om 6 u: een uiting van pijn, een smeekbede om verlost te worden. De dokter van dienst vertaalde dit door extra pijnbestrijding toe te dienen. Ik kan dus Annelies in mij laten verder leven door goed te luisteren naar de signalen van de mensen en hun vragen om te zetten in oplossingen. Brecht zijn laatste daad naar mij, en ook naar Heidi, was een stevige knuffel op 05/07/2009, toen wij hem in bedje stopten in Deinze. Met een smile tot achter zijn oren gaf hij ons toen een huck die kon tellen. Alsof hij wilde zeggen. bedankt voor alles, nog een ferme huck voor het slapen gaan, tis goed geweest... Ik kan Brecht dus laten voortleven door te omarmen wat ik lief heb, door de schouderklop om aan te moedigen en te bedanken. Beide kinderen waren ook goedlachse en immer charmante persoonlijkheden, die iedere dag ondanks hun beperkingen het beste van zichzelf hebben gegeven. Is dit geen mooie tip van de dag: gewoon iedere dag het beste van jezelf geven, niet meer, niet minder, gewoon jezelf zijn.... Mijn kinderen in mij laten voortleven als teken van mijn loslaten en als blijk van dankbaarheid voor wat ze voor mij en de anderen hebben betekend, wordt vanaf nu een dagelijkse opgave. Alleen op die manier kan de 10 de niet alleen een dag van verdriet zijn, doch ook een dag van dankbaarheid en ( h) erkenning...
Tos slot nog dit: het was vandaag zeer druk op de Camino, in tegenstelling tot de andere dagen. Vooral veel Spanjaarden die voor het weekend wandelen of voor hun oorkonde, startend vanaf paal 100 km!
Hierbij wil ik reageren op de berichten: - godrick, hopelijk ben je al weer beter en kan je genieten van jouw congee aan zee. Spijtig dat jullie vakantie in de puree ( couscous rijmt niet) gevallen is. Volgende keer beter dan maar! Trouwens, ik vind dat je reeds goed kunt dichten zonder jouw gat op te lichten...Bravo! - Heidje, bedankt om mij te steunen en bedankt voor je bemoedigende woorden. Ze helpen me goed vooruit! - An, leuk dat je ons huisje proper zult houden: ik had van zo´n nette meid als jij niets anders verwacht. Hoe zit het met de bij job en de wandel training? - Karen, Kurt, Jorg en Moeke, de aandacht voor jullie warm nest is gemeend en oververdiend. Weet dat jullie ook altijd in ons nest welkom zijn. - Nonkel Wasse, bedankt voor jouw wijze spreuk: ze beschrijft perfect wat ik hier aan het doen ben.
Dag 16, 11/04/2010, Portomarin-Casanova, 30 km nog 59 te doen
Beste bloglezers,
na een goede nachtrust ben ik om 7u45 vertrokken voor de volgende etappe, alweer in de dichte mist. Volgens de boekskes zou dit een makkie worden: echter, de eerste 6 km lopen flink omhoog, op zachte bospaden, dat helpt. Ik was echter blij dat ik na anderhalfuur een eerste rustbankje vond om efkes bij te komen. Van alweer een flinke opwarming gesproken... Een beetje verder, bij een splitsing, trof ik een Spaanse jongen, Igor, 34 jaar. Hij twijfelde welke richting hij zou nemen. Ik nodigde hem uit mij te volgen. Mijn beschermengeltjes zitten dan wel ergens tussen Parijs en Roubaix, ik was zeker van mijn stuk. Ik legde hem in het Engels uit dat sommige pijlen naar een bar of Alberque wezen. Ik weet niet hoe het komt, doch ik kan de verschillen tussen de Camino pijlen en de "bar" pijlen blijkbaar goed zien... Igor is een Bask uit Bilbao, en studeerde IR . Hij werkte als preventie adviseur in een petrochemisch bedrijf. Hij werd vorige vrijdag ontslagen door de crisis. Als klap op de vuurpijl maakte zijn lief het uit de zaterdag. Hoeveel pech kan een mens hebben! Hij besliste dan maar hals over kop te vertrekken naar Santiago ipv hem "op te vreten" thuis. Hij wilde wel maar 6 dagen stappen aangezien zijn beste vriend trouwt as zaterdag. Hij vertrok dus in Sarria en zal allicht donderdag Santiago bereiken. Hij liep maar te kletsen tegen mij in het Engels over uiteenlopende onderwerpen: voetbal,economie, vrouwen, geloof, oorlog, liefde...Ik heb geluisterd...dit luchtte hem duidelijk op. Om 11u20 en na 16! km reeds ( praten en wandelen doet blijkbaar sneller lopen) gestopt om iets te eten. Mijn maag en benen smeekten immers naar versterking en naar rust. Na het nemen van enkele foto´s en een stevige handdruk namen we afscheid. Hij zou verder gaan, ik wilde nog eventjes blijven zitten om enkele gedachten neer te schrijven voor mijn blog... Rond 12u weer weg, richting Palas Do Rei, mijn geplande eindbestemming voor vandaag. De weg loopt glooiend, doch minder stil, want steeds in de buurt van de route national. Het landschap maakt echter veel goed. Het valt tevens op dat ik steeds minder collega pelgrims ontmoet na de middag: de drukte van de laatste dagen lijkt verdwenen. Om 14u aangekomen op de einbestemming, doch ik besluit gezien het vroege uur, de goede benen en het prachtige weer door te wandelen tot het volgende dorp. Daar aangekomen bleek de enige Alberque dicht! Lichte paniek. " ik was beter bij mijn plan gebleven" maak ik de bedenking. Positief blijven, niet treuren of zagen, doorstappen, tot ik om 16u en na 30 km in Casanova aankom. " Het dorp voor verliefde Pelgrims" denk ik. En gezien mijn gevoelens voor Heidi dus de uitgelezen plaats om te overnachten. Ik slaap in Alberque " A Bolboreta" waar ik me trakteer op een kamer. Na 30 km een welgekomen luxe. Tot nu toe ben ik hier de enige gast. Daarmee heb ik de geplande etappe van morgen al serieus ingekort, zodat ik morgen "slechts" 23 km stap richting Arzua.
Jullie hadden het allicht reeds geraden, deze dag draag ik op aan ons vader, Gentil Baert, geboren 11/04/1921-gestorven 26/06/1986, op 65 jarige leeftijd. "Gelukkige verjaardag Papa! Geniet vandaag extra, samen met mama, je kleinkinderen, je schoonzoon. samen met je broers en zussen en al jouw dierbaren die jou zijn gevolgd! Een Duvel zullen ze in de hemel wel niet mogen serveren. Doe zoals Luc en drink een Omer, die is daar ongetwijfeld te krijgen. En anders: CHAMPAGNE!" Ons vader heeft ondanks zijn moeilijke oorlogsjeugd toch een mooi en rijk leven weten uit te bouwen. Een prachtige loopbaan als gemeentesecretaris: zijn job was denk ik ook zijn grootste hobby. Alhoewel hij ook sociaal zeer actief was, met bovenaan zijn "Witte Donderdagprijs " voor beroepsrenners en zijn inzet voor de NSB, zowel lokaal als nationaal. Dit eergevoel voor werk en sociale bewogenheid heeft hij duidelijk aan zijn 9 kinderen meegegeven. Hij was eigenlijk een "dienaar", en zit dit niet een beetje in alle 9? Ons moeder was thuis de rots in de branding: zij was de house keeping manager! Wel onder het strenge toezicht van vader. Bovendien was hij zeer leergierig en autodidact. Ook dit zie je in zijn kinderen terug. Had hij net als ik iets met wandelen? Wel, hij ging graag op "stap", langs andere herbergen. Met name bij zijn favoriete kaartspel " Manillen" kon hij wel eens uur en plaats vergeten. Allicht was dit zijn vlucht voor een niet verwerkt verdriet, besef ik nu maar al te goed... Hij was er echter altijd voor zijn gezin en zijn familie, om ons en hen steeds met wijze raad bij te staan. Zo vergeet ik nooit dat hij op zijn sterfbed meermaals en uitdrukkelijk vroeg om zeer goed voor Annelies te zorgen. Had hij reeds iets in de gaten? Zijn Compostella was zijn " Baaltje". Daar aan zee vond hij de rust die hij o zo verdiende en nodig had om te " zijn" zoals Godrick het beschrijft. Het was werkelijk mooi om zien hoe hij daar opfleurde en herleefde. Helaas kwam zijn ziekte en veel te vroeg heeft hij ons verlaten. " Papa en Mama, ik wil jullie bedanken voor de kansen die jullie mij hebben gegeven. Mede door jullie goede zorgen en opvoeding ben ik geworden wie ik ben. Oke, er zijn nog wat retouchen nodig, en ik ben aan de final touch volop bezig, doch ik ben fier jullie als mijn ouders te mogen hebben.Samen met mijn broers en zussen laten we jullie verder leven in ons midden! Het gaat jullie goed!"
"Vader, moeder zult ge eren", is hierbij de tip van de dag....
Nog bedankt voor de alweer mooie reacties: - Eve, Gerrit en Nona, ik ben blij dat ik jullie kan inspireren door deze reis en verslaglegging , om over jullie diepe gevoelens te praten. Dit is een meerwaarde aan deze reis die ik vooraf niet had gezien en gepland. Jullie hebben alle geluk voor jullie en weten zich omringd door warme mensen. Aan jullie om dit vast te houden. Veel succes! - Godrick, bedankt voor het alweer prachtig gedicht. ook ik krijg tranen in de ogen van zoveel moois. En Rose-Marie, als je het goed vindt wil ik wel een eindje meelopen ter ondersteuning... - Peter, de "toeristen" zijn inderdaad weer verdwenen. De rust is teruggekeerd. Leuk is wel dat ze er voor uitkomen dat ze niet tot het einde wandelen. - Sofie en Heidi, ontroerend hoe jullie bij het denken aan mijn kindjes ook emotioneel worden. Dit mag kunnen! Hoe denk je dat ik achter de PC zat toen ik dit neerschreef? Bedankt voor zoveel medeleven. - Sonia, ik heb hetzelfde voornemen: mijn tips iedere dag weer opnieuw lezen om ze niet te vergeten. Vandaag reeds 2 voorbeelden: door een beetje gemis aan concentratie mijn pet kwijtgespeeld, en door mij niet te houden aan mijn plan mij in een lichte paniek toestand gebracht: " Waar zal ik kunnen slapen?"
Ik wens jullie voor komende week een plezierige werkweek, en anders veel leute!
Dag 17, 12/04/2010, Casanova-Arzua, 23 km, nog 38 te gaan
Beste lieve bloggers,
als enige gast in de Alberque waar ik gisteren was, heb ik goed geslapen. Ik kreeg bij het diner wel gezelschap van 3 collega´s pelgrims die in een andere herberg sliepen waar geen eten was voorzien. Een Spaans koppel van mijn leeftijd, Pedro en Angela, en een 46 jarige dame uit korea Sun-Gi. Pedro en Angela zijn een nieuw samengesteld gezin. Pedro heeft geen kinderen, Angela 3 uit een vorig huwelijk. Ze komen uit de buurt van Barcelona, waar Angela werkt als ER arts in een ziekenhuis. Wat Pedro doet is mij nog altijd niet duidelijk. Wel dat hij amateur motocrosser is die beweert Harry en Stefan Everts persoonlijk te kennen. Zij startten hun camino in Pontferrada. Sun-Gi is ir-architect en is 46. Ze doet momenteel een rondreis door Europa. Deze Camino hoort daar bij. Zij is gestart in St Jean en wandelt door tot in Finister, 90 km voorbij Santiago. De traditie wil immers dat de echte Pelgrims tot ginds aan zee stappen, om dan boven de baai aan het strand iets te verbranden die ze de ganse reis hebben meegedragen. Dit als een soort eerbetoon en dankbaarheid voor de goede afloop. Pedro merkt gevat op dat je ook de bus kunt nemen om deze traditie te eren, heen en terug een busreis van 6 uur...Ik zal deze traditie me dunkt aan mij laten voorbij gaan. Sun-Gi wandelt voor haar papa, eveneens aan kanker overleden 7 jaar geleden. Hij was een katholieke, koreaanse " padre". Ze laat een foto zien in zijn gewaad. Daarop vertelde ik mijn verhaal en liet de foto´s zien van Brecht en Annelies, waarbij het plots heel stil werd in de zaal... Na de " klassieke Spaanse menu Pelegrino ( Salad Russe als voorgerecht, boelie vlees met frieten als hoofdgerecht en Yoghurt of taart als dessert)" is mijn hospita zo vriendelijk de andere eters 1,5 km verder af te zetten in hun Alberque, per auto. Dit bespaart hen de nodige extra stappen na een vermoeide dag. Chique gebaar. Ik geef jullie nog mee dat ik beschreven maaltijd zeker al 10 keer heb gekregen, wel afgewisseld met soep als voorgerecht en een stuk fruit of ijs als dessert...
Om 8u45 deze morgen dan vertrokken, in felle wind. Het wordt mij snel duidelijk wat de storm ( waar ik dus heb doorgeslapen) deze nacht heeft aangericht: afgerukte bomen op de camino, weggewaaide afvalcontainers en een controlerende ambtenaar in een gloednieuwe Toyota Jeep die de schade opneemt. Na ongeveer 1 u stappen haal ik de tafelgenoten van gisterenavond bij, net eer we stadje Melide binnenwandelen. Ik neem hen mee op sleeptouw, doch de verkeerde richting uit! Een attente groentenboer roept ons terug en zet ons op de juiste weg. Toen mijn tafelgenoten mij vroegen wat ik van plan was riep ik " Belgica, waar mijn lief die ik zo graag zie op mij wacht!" Ze konden er goed mee lachen, en bij het verlaten van dit stadje botsen we op km paal 50! We nemen wat foto´s en iedereen vervolgt daarna zijn weg op zijn manier en tempo... De wind is inmiddels wat gaan liggen en om 11u30 passeer ik langs een soort "self service kraam" waar koffie en gebak kunnen worden genomen tegen 1 ´t stuk. Je wordt verondersteld eerlijk je bijdrage te deponeren in een geldkoffer. De "echte pelgrim gedachte " staat er boven te lezen. Ik besluit hier mijn pauze te nemen en start de voorbereidingen voor mijn blog... Om 12u terug vertrokken voor de laatste 10 km van de dag, richting Arzua. De benen voelen vermoeid en de weg loopt meestal naast een drukke weg. In Boente stop ik bij de kerk voor mijn dagelijks gebed. Van daar loopt de weg opnieuw het bos in, met veel lastige hellingen.Op 1 van deze, aan km paal 42, schiet er iets in mijn rechter been, het signaal om mijn tempo te laten zakken, en rustig en goed geconcentreerd verder te lopen. Nu geen zotte dingen meer doen! De laatse 2 km verlopen dus heel langzaam en opnieuw langs een drukke weg. Om 14u30 bereik ik de splinternieuwe herberg " Turistico Santiago Apostel" in Arzua, waar ik tot nu toe alweer de enige gast ben. Waar slapen in gods naam al die andere? Allicht in de Alberque Municipal, de herbergen van de gemeenschap, waar je meestal zelf vrij je bijdrage kunt bepalen, iets minder nieuw en comfortabel, vaak ook zonder verwarming. Je kunt er ook haast nooit een maaltijd krijgen, zodat je ofwel zelf moet koken ( als er een keuken aanwezig is), of je kunt je ´s avonds dus nog verplaatsen ( te voet) naar een restaurant. Meestal liggen deze herbergen aan de rand van de stad, zodat je niet gauw gauw aan eten geraakt. Tot nu toe sliep ik slechts 2 keer in dergelijke herberg. Ik verkies een " full option", zodat ik meer tijd over hou om jullie te berichten. Want jullie verdienen een serieus rapport, voor al de steunbetuigingen die ik mag terug krijgen...
Ik heb ze al vernoemd, vandaag draag ik speciaal op aan Heidi, nu bijna 3 jaar mijn nieuwe liefde, mijn steun en toeverlaat. Zij heeft geen moment getwijfeld bij mijn intentie deze tocht te doen. Zij vroeg nooit waarom, ze hoefde geen uitleg, hield me niet tegen, dacht niet aan haar eenzame momenten. Ze spoorde mij vooral aan " Moet je doen!" Ze was mijn gids bij de voorbereiding. Ze was nooit bang voor de impact die deze tocht op mij zou kunnen hebben, en zou gelijk welke beslissing hieruit voort vloeiend, accepteren. Zo volwassen en nog zo jong ( allee, ten opzichte van mij althans...). Zij kende reeds eerder dan mezelf het belang van het NU. " Het is wat het is" is 1 van haar motto´s. De tijd is rijp Heidi, als je dit natuurlijk ook wenst, om te praten over de ideale cocktail-mix van beide reeds beschreven fantastische families. Dit betekent de komende periode vooral meer " human doing" om straks met meer " human beings" nog lang en gelukkig en in liefde samen te leven...Die retouchen zijn dan wel eerst en vooral broodnodig... Heidi, bedankt voor jouw liefde, warmte, begrip, geduld, troostend woord en zoveel meer. Ondanks deze moeilijke periode in mijn leven, waarbij ik bij momenten niet te genieten was, hebje altijd voor mij gekozen, ook al was dit dan niet altijd de Bart op wie jij verliefd werd. Ik zal dit nooit vergeten.
De tip van de dag is me ingegeven door de reactie van moeke, nav mijn gesprek met Igor. De tip is LSD! Van deze drug kun je nooit genoeg krijgen, aan deze drug mag je verslaafd geraken. Luisteren, Samenvatten, Doorvragen. Een gouden tip om comminicatie ten alle tijde efficiënt te laten verlopen. LSD versterkt het begrip en vermijdt de misverstanden. Veel succes, oefenen maar! Oefening baart kunst...
Over naar de reacties. - welkom aan 2 nieuwe gezichten, Hans en Han: bedankt voor jullie aansporingen ! - bedankt Sonia en Dirk voor de mooie aanvullingen op papa´s verhaal, alsook voor de courage die jullie me geven voor de laatste dagen. - Mizef en Philippe, ook jullie bedankt om mij te ondersteunen: per mail, per blog, maakt allemaal niet uit, ze doen super goed! - Moeke, leuk dat de naam van jouw papa verder wordt gezet in de familie. Jij weet dat dit ook mijn droom is... De komende kaarsjes zal ik branden voor het nieuwe leven dat tijdens deze tocht is geboren: Nona en Olivier. - Frans en Nana, ik heb hier inderdaad veel ( af) geleerd en veel werk gecreërd om als ik terug ben verder te groeien op de basis die ik hier leg. Stoppen met roken zit er nog niet in..het doet zo´n deugd je " high" te voelen na een alweer geslaagde etappe... - Vake, mij op dezelfde hoogte brengen als Cancelara, wat een eer.Terwijl ik nog niet eens een kermiskoers heb gewonnen... de trofee die ik hier wel meeneem is die van grootste rugzak ( letterlijk dan!). Een op de levenswijsheid -en ervaring staat geen trofee. Alhoewel ik al vaak bij mezelf heb gezegd: " Bart, dit is jouw Vuelta. Zorg dat je hem uitrijdt!"
Hartelijk dank aan allemaal, veel leesplezier, wees goed voor elkaar, misschien eens iemand bellen die je al lang wou bellen...
13/04, dag 18, van Arzua naar Arca, 20 km, nog 18 te doen
Lieve Bloglezers,
ik lees dat deze blog veel losmaakt in mensen en dat velen het spijtig vinden als hij straks stopt. We kunnen dit ook verder zetten in face to face communicatie. Het is een uitnodiging om nadien allicht vrijer en met meer begrip over onze diepste gevoelens te praten en om te leren echt te luisteren naar elkaar. Dus mooie vooruitzichten voor als ik terug ben...
Na een onregelmatige nacht, de stormwind heeft me nu wel wakker gehouden, heb ik me overslapen . Nadat de wekker mij om 7u "op riep" ben ik terug ingedommeld om dan pardoes wakker te worden om 8u. Ik neem de vrijheid om hierbij eens mijn ochtendritueel te beschrijven. Toilet, stretching, kattewas inclusief tandenpoets, benen insmeren, hielen verzorgen, kleren aan, rugzak inpakken, ontbijt ( indien aanwezig), toilet en weg. Dit alles in 45 min. Dus om 8u45 vertrokken aan km paal 38, die vlakbij de herberg staat. De Camino loopt richting stad en het wordt mij steeds duidelijker waarom ik alleen sliep, en ook alleen dineerde gister avond. Ik kom zeker nog 10 Alberques tegen eer ik aan km paal 36 de stad verlaat, het bos in. Het aanbod herbergen is dus momenteel groter dan de vraag. Vreemd dat de prijs dan niet zakt... In Spanje zullen ze allicht de de prijs elasticiteit van vraag en aanbod niet goed snappen... Wat mij van in het begin opvalt is dat de pijlen die de weg aanduiden nu ook groen geschilderd zijn. Groen, kleur van de hoop. Hoop,nog slechts 35 km en je bent er, denk ik dan.
Ik wil hier dan ook de tip van de dag aan koppelen: heb hoop, hou vertrouwen, hoop doet leven...Je kunt dit een handje helpen door een positieve bril op te zetten en tevreden te zijn met wat je nu hebt, en niet te zeuren over wat je niet hebt...Mijn jongste zus , Kaatje, vroeg mij deze laatste zin te verwerken in een tip. Bij deze...
Bij de gedachte over hoop denk ik direct aan mijn moeder. We draaiden immers op haar uitvaart het lied " Hoop doet leven" van Will Tura, een song die hij live bracht op de begrafenis van wijlen Koning Boudewijn. " Er straalt hoop in het leven, in de ogen van ieder kind..Zonder hoop kun je niet leven...En je staat ook niet alleen, je hebt familie en vrienden om je heen!" Een citaat uit de tekst. Daarom draag ik vandaag op aan ons moeder. " Bedankt Mama dat je er was voor mij en de kinderen, dat je er bent voor mij en de kinderen en dat je er altijd zult zijn voor mij en de kinderen. Ik wens je het allerbeste hierboven met al je dierbaren."
De weg zet zich voort in het typische " Ardennen" decor, door gezellige dorpjes, veel wind , doch stralende zon. Ook weer enkele lastige kuitenbijters. En op 1 van deze hellingen gebeurt het: ik word voorbij gezoefd door een jonge Pelgrim. ongeveer de leeftijd van Jorg, schat ik. Nu is mijn tempo ook al niet traag ( de pijn van gisteren is verdwenen) en toch vliegt hij ne voorbij. Een " cancelara" pelgrim! En ik zie direct zijn geheim: een zeer kleien rugzak... Enkele tellen daarna hoor ik plots 2 " suske-wiet" vinken, 2 Vlaamse vinken dus. Ik zweer jullie, echt waar. Ik bedenk: " de engeltjes van Cancelara zijn vinken geworden , 2 Vlaamse vinken, Mijn Brecht en Annelies. Engel of vink, Vlaams of waals,het maakt me niet uit. Annelies en Brecht zitten in mijn hart en op mijn schouder. Hun gezang, ongeacht de taal, is een teken van hun geluk en blijdschap. Hun geluk en liefde stuwt mij vooruit...pink...
Bij een zitbank bij het kerkske van Calle neem ik een eerste pauze om 10u45, na 10 km, nog 28 te gaan...
Rond 11u15 vertrek ik weer en kort daarna botst ik op een Zwitser, Alexander, een advocaat van 37. Hij had een loopbaan uitgebouwd in het bank - en verzekeringswezen in Zurich en Lichtenstein. Bij deze laatste had hij een BE bazin, Annemie Dhulster. Na een gebroken relatie en een burn out besliste hij 3 maanden geleden zijn job op te geven om na te denken. Hij startte zijn Camino 07/04 in Pontferrada. Net voor hij vertrok besliste hij onder "franchise" luxe Oostenrijkste schoenen te verdelen in CH. Hij kende Vebego Services . Zij maakten de kantoren schoon van 1 van zijn vorige werkgevers. In Empalme dronken we samen een koffie waar we tevens onze Ierse vriend James tegen het lijf liepen. Alexander en James hadden al eens samen op een avond " to many beers" gedronken...In de bar ginds hangen allemaal foto´s en sjaals van wereldberoemde voetbalclubs, dus CLUB BRUGGE ontbreekt hier niet. De foto´s zullen het bewijzen... James en Alexander blijven nog wat hangen dus ik vervolg alleen mijn route richting Arca, deels langs een drukke baan, deels door het bos. Om 14u30 kom ik aan in herberg " Porta de Santiago", toepsselijke naam voor mijn mijn laatste slaapplaats voor Santiago. Ik ben hier niet de eerste, en ben dus zeker eens niet alleen...
Welbedankt opnieuw voor de mooie reacties. - Myriam, il zal zeker die kaars branden, heb er voor jou al meerder doen branden trouwens, dus positeif blijven hee, en kijk maar eens in 1 van mijn valiezen, ge zult wel ergens een muis vinden... - Stephan, welkom, leuk te horen dat jij me ook volgt - Bedankt Mizef en Philippe voor zulke mooie woorden - Welkom david. Ook met weinig woorden kunje veel zeggen. Dit heb jij hiermee bewezen. - Heidje, ik wil hier veel aan toevoegen, doch ik hou dit liever voor ons alleen, ze hoeven niet alles te weten hee... - Welkom Dirk, ook ik, en ook namens Heidi, wens je alle geluk en liefde toe. Volhouden man! - Godrick, jouw talent brengt me steeds weer aan het huilen. Zo prachtig, emotioneel en echt, wat jij uit je mouw " dicht" Van harte! - Dirk en Sonia, jullie hebben gelijk, en ik weet zeer goed dat het pas echt begint als ik terug ben. Ik ben wel blij met wat ik nu ervaar...Dag per dag groeien volgens het " mission statement" van deze blog wordt voor mij een dagelijkse opgave. Fluit me maar terug als ik over de schreef ga. Het is trouwens ook geen zwart-wit verhaal. Ik zal dus nog wel dingen doen die jullie opnoemen ( cijfers, acquisities, ...) - Moeke, een goed mens verdient alle lof! Dus zeker jullie dochter, echter ook haar ouders! Bravo!
Hoopvolle groeten uit Arca,
met de eindmeet in zicht,
Bart.
en ps : Vake, ik heb hier nog geen massasprint aankomst meegemaakt. Ze vallen hier allemaal binnen op hun tempo en manier. Leuk om te zien. Ik zit altijd in het "koppeleton"...
14/04/2010, dag 19 van Arca naar Santiago, 18 km - 0 te gaan...
Beste bloglezers,
alweer bedankt voor de lieve reacties en welkom aan het nieuwe gezicht Wolfgang.
Gisterenavond was best gezellig. Samen gedineerd met Alex, een Nederlander, Niko, een Duitser en Alexander, de Zwitser, in het restaurant rechttegenover de herberg waar ik sliep. Lekker gegeten, 1 van de betere menu´s van de afgelopen 20 dagen. Ik nam het vismenu. ´t Verhaal van Alexander kennen we al. Alex, ik schat 55 jaar, verloor de afgelopen 4 jaar verscheidene familieleden en vrienden ten gevolge van een fatale ziekte. Zelf was ook hij niet gespaard gebleven van kwalen ( longontsteking en been trombose). Daarom besliste hij om zijn droom niet uit te stellen. Hierin schuilt de tip van de dag: stel niet uit tot morgen wat vandaag kan gebeuren! Zijn baas hielp hem een beetje, door alle kosten van deze tocht te betalen als beloning voor zijn goede performance in 2009. Alex deed het aanvankelijk voor de sport. Doch hij geeft toe dat gedurende de afgelopen 6 weken ( hij startte in St Jean) het spirituele en religieuze steeds meer grip op hem kregen. Zo heeft hij ook intenser het verdriet om het verlies van zijn dierbaren kunnen plaatsen. Niko startte net als ik op 27 maart in Burgos. Hij kon niet begrijpen dat wij elkaar nog niet eerder hadden ontmoet. Niko is een 29 jarige ongehuwde economist uit Munster en werkt als financial controller bij Claas, landbouwmachines. Zijn vader was 8 jaar geleden gestorven en hij had dit nog steeds niet verwerkt, vandaar deze tocht. Na een lekkere fles witte wijn namen we rond 21u45 afscheid om te gaan slapen. Op de slaapzaal aangekomen hoorde ik direct hoe laat het was: 1 Snurk Symfonie! Jullie begrijpen dat mijn nachtrust niet denderend was...
Om 8 u deze morgen vertrokken voor de laatste 18 km. Het belooft opnieuw een zonnige dag te worden met een snijdende wind, Ik hoorde gisteren dat je per etappe minstens 2 stempels moet verzamelen om je oorkonde te krijgen. Ik stop dus deze ochtend bij elke bar om zeker geen risico te lopen de laatste dag, en aldus voldoende stempels te verzamelen. Ik maak een hoog tempo, passeer het vliegveld van Santiago en de plaatselijke " VRT of VTM". In de St Marcus kapel in San Marcos Monte de Gozo, hou ik halt voor mijn dagelijks gebed en om de nodige kaarsjes te laten branden. Nog 4 km, in de verte kun je de grote stad reeds ontwaren... Die 4 km is wel tot aan de rand van de stad, tot aan de kathedraal mag je er zeker nog 3 bijtellen. Om 12u45 is het dan zover: ik sta op de trappen van de Kathedraal van Santiago! Ik mag hem echter niet binnen met mijn rugzak. Ik besluit dan maar zo fier als een pauw eerst mijn diploma af te halen in het bureau voor de Peregrino´s. Na een grondige controle van mijn stempelboekje en mijn geloofsbrieven krijg ik het begeerde document. Bij het verlaten van het kantoor valt James ook binnen: we omhelzen elkaar spontaan van contentement. Ook Angela en Pedro komen op dat moment binnen en vliegen me om de hals. Intense leuke en trotse gevoelens! Daarna beslis ik een hotel te zoeken en na 50 stappen is het al raak. Ik slaap de komende 2 nachten in hotel Rua Villar, 3 sterren en vlak bij de kathedraal. Ik moet nu echter op zoek naar een internet cafee, want ik kan hier niet bloggen...en ik wil mijn supporters niet teleur stellen.
Ik draag deze laatste dag op aan mezelf, zoals Moeke enkele dagen geleden suggereerde. Ik ben naar hier gekomen met een klein hartje. " Waar begin je in Gods naam aan?" Een bijna wanhoopsdaad, doch ik besefte dat ik iets moest ondernemen om niet nog meer te verliezen wat me dierbaar is. Ik zat in een donkere periode, Ik had weinig zin in iets en zat het liefste stil thuis. Ik voelde me verlaten, alleen, depressief. Ik kon er moeilijk over praten, want ik wist zelf niet goed wat er met mij gebeurde. Ik herkende mezelf niet meer. Elke dag lijkt dezelfde, je kunt net dat doen wat moet, doch met weinig kleur en weinig vrolijkheid en weinig speelsheid. Die periode is normaal lees je dan in de boeken over omgaan met verdriet voor het afsterven van een geliefde. Ze hoort bij het genezingsproces ,schrijven ze. Ik mocht echter ervaren dat deze zeer lang duurde en dat ik een eindeloos geduld zou moeten opbrengen om deze door te komen. De mensen die mij een beetje beter kennen weten dat dit niet mijn grootste talent is. Ik wilde dit proces dus een beetje versnellen. Deze tocht heeft mij geholpen dit te bereiken. Ook de boeken van David Dewulf over "mindfullness "en van Hans Stolp " als een geliefde sterft". Hun wijsheden zetten me tijdens het wandelen aan het denken. Ze lieten me inzien, accepteren, plaatsen,... alles wat ik de afgelopen dagen heb beschreven. Mijn problemen met mijn hielen gaven mij een ander inzicht: zonder de reflex een dokter op te zoeken, en zonder de dag rust, had ik deze tocht allicht niet kunnen vol maken. Op dat moment besefte ik dat mijn ziel en hart ook serieus waren toegetakeld. Echter welke goede zorgen en rust heb ik hen gegeven???? Te weinig of niks: deze tocht kwam dus niets te vroeg! En hieraan gekoppeld is mijn geloof enorm versterkt. Ik heb mogen ervaren hoe goed het voelt voor de zielerust om te bidden. Door mijn geloof te versterken weet ik nu en geloof ik ook dat Annelies en Brecht uit hun lijden zijn verlost en in goede handen zijn. Dit beseffen maakt het loslaten veel gemakkelijker. Loslaten creërt ruimte voor iets nieuws. Dit heb ik gevoeld. Ook het besef dat liefde nooit sterft en dat ik Brecht en Annelies hier kan laten verder leven in mij, door hun talenten te laten bestaan, geeft een super gevoel. Door de steun van jullie allemaal werd ik iedere dag weer opnieuw aangemoedigd om door te gaan. hartelijk dank daarvoor. Nog een extra dank voor Heidi, voor de kans; voor God, voor de kracht; de boeken voor de inspiratie. Om te benadrukken hoe ik me nu voel citeer ik een gedicht van Hans Stolp. Het is tevens de uitnodiging en de intentie om op deze weg verder te groeien.
" het wonder van het licht"
Hoe het licht geboren werd? Ik weet niet hoe het ging, ik weet het niet. Ik weet alleen dat je er hard voor werken moet dat je geduld moet hebben en vol moet houden ook dan als er geen uitzicht en geen toekomst lijkt.
Het wonder van het licht is werkelijk een wonder het wordt in stilte geboeren voltrekt zich in de diepte van de ziel.
Zo heel lang was het donker zo heel lang wist ik niet hoe verder gaan zo heel lang wanhoopte ik.
Maar toen ik alle hoop verloren had begon zich diep van binnen iets te roeren, een gevoel, zo teer en pril dat ik nauwelijks bespeurde.
Stilaan werd de lente in mij sterker, gloorde er hoop, kon ik mij weer verbinden met de mensen en de wereld om me heen.
Zo werd ik "stap voor stap" opnieuw geboren.
Wat me ook enorm heeft gemotiveerd is dat ik uit jullie reacties kon afleiden, dat ik jullie inspireerde, om daar in BE, elk op zijn of haar manier, ook zijn of haar Camino te lopen, zijn of haar tocht naar de zielerust.
Godrick heeft me daarbij in positieve zin het meest geraakt, en daarom sluit ik af met een ode aan mijn broere, met een gedicht...
beste Godrick, sta me toe dat ik snik,
als ik lees jouw pakkende woorden,
wondermooi hoe jij kunt verwoorden, dat we in dit leven, nog zoveel kunnen geven, ondanks onze pijn en verdriet, meestal geen mens die het ziet.
Fijn dat ik voel groeien jouw vreugde om nog te beleven veel leute.
Voor jou, met een warm broederhart, je broer "dienaar" bart.
Bien camino aan allen, waar de reis ook naar toegaat... jullie Pelegrino bart!
Dag 20 15/04/2010 : 10.000 stappen door Santiago de Compostella
Beste bloglezers,
ik maak me op voor een laatste blogbericht. Dit doe ik niet alvorens jullie te bedanken voor alle gelukwensen en felicitaties voor mijn tocht. Ook welkom aan de nieuwe gezichten, onze buren aan zee, Chris en Henk.
Gisterenavond gegeten in het hotel, in het gezelschap van Kimberley, een Amerikaanse van ongeveer mijn leeftijd uit San Diego. Ook zij liep de Camino vanaf St Jean met wel een heel bijzonder verhaal. Ze was immers op doorreis in Italië. Ergens in het noorden in een B&B droomde ze van de Camino. De volgende ochtend ontmoette ze een man die net de tocht had gelopen. Deze man had dit gedaan nadat hij zijn ganse gezin had verloren bij een boot accident. Hij was de enige overlevende. De aanleiding voor hem om te stappen. Kimberley is reeds 5 jaar kankerpatiënte en besliste daar plotsklaps om de Camino te wandelen. Die lieve man hielp haar bij de aankoop van de nodige spullen en liep de eerste 3 dagen mee als haar gids. Kimberley voelde zich nu net als ik herboren en heeft weer volop zin in het leven, ondanks haar ziekte. Toen ze mijn verhaal hoorde zei ze 2 opmerkelijke dingen. - ze zou liever sterven dan haar eigen zoon van 15 af te moeten geven - mijn kinderen hadden mij gekozen als hun vader... De tocht had haar dus blijkbaar ook spiritueel en religieus geraakt.
Na een zalige nachtrust en een stevig ontbijt vertrek ik voor mijn tweede verkenning van de stad. Ik besluit plots om schoenenvet te kopen...Mijn schoenen, die ik , toegegeven, eventjes heb verfoeid, hebben me flink geholpen de afgelopen 3 weken en verdienen een grondige opsmukbeurt. En alhoewel ik nu weet dat niet alleen de kleren de man maken, koop ik een nieuwe outfit om te symboliseren dat ik " herboren" terug kom. En voor amper 50 kan ik niet twijfelen. Toch? Aan jullie om te (be)oordelen als ik straks terug ben...
Daarna maak ik me op voor de mis. Ik besluit een halfuur eerder plaats te nemen in de kathedraal. Dit is echter buiten meer dan 2000 andere mensen gerekend. Zoveel volk in 1 kerk heb ik nog nooit bijeen gezien, en neem van mij aan, dit is een immense kathedraal, en hij zat meer dan afgeladen vol. Ik zal dus de komende 90 min recht moeten staan... Ik zie enkele bekende gezichten zitten, die ik ken van tijdens de tocht: Sun-Gi, nu met een landgenote, de Spaanse dames Rosa en Nadine en de Australiër Jeff. Ik maak hierbij de bedenking hoe speciaal deze tocht is geweest: allemaal verschillende mensen, uit zoveel verschillende landen, allemaal met hun eigen vreugde en verdriet, vredevol en meelevend samen op weg. Waarom kan dit niet altijd in het " echte" leven???? Om stipt 12 u stapt de bisschop met zijn gevolg naar voren, naar het hoofdaltaar, pal boven het graf van de apostel Jacobus. De apostel staat er afgebeeld als apostel te paard, MATAMOROS genaamd. Dit staat voor " doder van de moren". Omdat volgens een legende Jacobus de christenen tegen de moren heeft verdedigd, de goeden tegen de slechten. Dit gegeven zou tevens aan de grondslag liggen van de bedevaart naar Santiago. De gelovigen wilden zich rechtstreeks wenden tot deze machtige en actieve heilige. Nu gaan de mensen, gelovig of niet, omdat ze, bewust of onbewust,op zoek zijn naar de zin van het leven. Velen hebben hierbij een ingrijpende gebeurtenis achter de rug, die ze niet gemakkelijk kunnen verwerken. Voor anderen is de weg naar Santiago de weg die ze nemen moeten om zichzelf te vinden. Deze legende in mijn opkomend, en het zien van zoveel mensen die dus allemaal op 1 of andere manier met mij verbonden zijn, alhoewel ik ze niet ken, doen mij deze mis met dankbare, emotionele doch gelovige gevoelens beleven. Fantastisch om mee te maken is dat na de mis een reusachtig wierookvat door 8 man in beweging wordt gebracht, en door het zijschip wordt geslingerd. In de almaar dikker wordende rook vergeten de bedevaartgangers de moeilijke momenten van de tocht, en zijn ze blij dat ze hun doel bereikt hebben. O ja, aan het begin van de mis begint 1 van de voorgangers te benoemen uit welke landen de aanwezige pelgrims komen. Ook de vele " buspelgrims" worden hierbij in groep genoemd. En dan " de Belgica, dos peregrinos, eentje startte in St jean, de ander in Burgos". Ik was dan toch niet de enige Belg op de Camino. Ik hoor het meest de landen Spanje, Frankrijk en Duitsland vernoemen.
Na zoveel emotie besluit ik om efkes te bekomen op mijn bed. Deze mis heeft mij serieus "gepakt". Ik lees in mijn gebedboekje, een geschenk van het Vlaams Genootschap, en rond drie uur vat ik mijn derde verkenning aan. Eerst het beeld van de Apostel omarmen ( nog een traditie) en zijn graf bezoeken. Tot nu toe was mij dit nog niet gelukt, omdat de rij wachtenden voor mij telkens veel te lang was... De wolken dreigen echter en vooraleer de regen tegen 17u met bakken uit de hemel valt kan ik het gemeentehuis bezoeken,het klooster van San Martino Pinario, het Pelgrimshospitaal, het bisschoppelijk paleis, het klooster van San Francisco en het klooster van San Paio.
Voor ik vertrek om deze blog te schrijven in het internet cafee, brand ik nog voor al mij dierbaren, levenden en overledenen, en voor jullie allemaal, uit erkentelijkheid en dankbaarheid, een laatste kaars in Santiago de Compostella, bij het graf van De Apostel Jacobus, de Meerdere...
Passend bij deze dag wil ik deze blog eindigen met een gebed!
" De Heer gaf me kracht en moed, op weg naar de apostel met de pelgrimhoed. Hij hing om mij een grote voorraad-en kledij tas en ook de gewijde schelp die het pelgrimsteken was.
Onderweg wees hij me dag en nacht de verre weg waarop St Jacob wacht. Hij liet me ontmoeten nieuwe mensen allen op zoek naar invulling van hun wensen.
Hij leerde me genieten van kleine dingen, spelende kinderen op straat die zingen, de bomen en de flora van de bossen het gezang van de vinken die mijn oren " flossen"
Hij gaf me onderweg de kracht van het geloof, beseffend , er is leven na de dood in zijn handen en liefde, vrij van zorgen, leven nu mijn kinderen, veilig geborgen
Hij gaf de krachten ook aan veel mensen thuis, mee te stappen, in plaats van hangen voor de buis, beseffend dat Compostella maar is, de doortocht op de baan, die elke mens ten einde moet gaan!
Heer, ik wil U loven en danken!"
Ik wens jullie allen een zinvolle tocht!
" Heimwee naar huis" groeten, verlangend om jullie te zien,
Dag 21 16/04/2010 Santiago-Hendaya, 900 km .... met de trein
Beste Bloglezers,
na een onrustige nacht, ik heb de klokken van de kathedraal nog gehoord om 01u en alweer om 06u, om 7 u opgestaan.
Hoe kun je nu slecht slapen na zo'n heerlijke en deugdoende wandelvakantie?
' s Avonds tel gekregen van mijn liefste Heidi. De terugtocht met het vliegtuig zou een probleem kunnen worden. Een vulkaanuitbarsting in Ijsland zorgt voor roet in het eten. Allé, alleszins voor verraderlijke partikels in de lucht, waardoor vliegtuigen beschadigingen zouden kunnen oplopen. Vandaar dat in Noord-Europa werd beslist alle vliegverkeer voor minstens 48 u te annuleren. Inclusief Parijs en Brussel. Ik zou dus niet kunnen landen...
Creatief denken, alternatieven overwegen, oplossingen bedenken, overleggen samen met Heidi en Godrick. Uiteindelijk beslis ik, na nog een tevergeefse poging om busmaatschappij Eurolines te contacteren, de trein te nemen van 9u25 naar Hendaya, de eerste Franse stad over de grens met Spanje. Ik vraag direct aan de lolketbediende een aansluitingsticket naar Parijs, echter die kunnen ze niet garanderen, want een treinstaking in Frankrijk zorgt voor onregelmatige treinverbindingen tem zondagochtend. Na nieuw overleg met Heidje, beslist zij om op hetzelfde moment met de auto te vertrekken vanuit Koksijde, tevens richting Hendaya, om me daar op te pikken, zodat ik veilig en wel thuis geraak de 17° april voor 20u... Waarom wil ze mij precies dan in Koksijde???? Als dat geen teken van liefde is. Schoonbroer Luc zal haar vergezellen. Ook schoonbroer Dirk biedt zijn gezelschap aan. Prachtig gebaar! Dankuwel voor zoveel liefde en vriendschap.
In het station is het eindelijk gebeurd: ik ontmoet er de 2° Belg! Het is Eddy uit Turnhout, gepensioneerd werknemer van Etap. Dit was zijn 5° Camino, nu vertrokken 14/03 vanuit St Jean. Hij kwam reeds 2 keer met de fiets vanuit BE,1 keer uit Astorga en dus nu voor de 2° keer vanuit St Jean. Hij loopt voor zijn kleindochter, waarbij , toe ze 1 jaar werd, een hersentumor werd ontdekt. Nu 4 jaar later en na eenoperatie in Leuven is ze voorlopig genezen. De foto van zijn kleindochter hangt aan zijn rugzak. Fantastisch. Spijtig, onze tijd is tekort, hij stapt op een andere wagon. Onze ontmoeting is kort, doch heel intens. Vlak vooraleer ik de trein opstap zie ik Igor, samen met Christina. Hij straalt! Ze hebben elkaar 3 dagen geleden leren kennen op de Camino en het lijkt te " klikken". Ook dit is de Camino: een nieuwe liefde is geboren! Ik wens ze een gelukkig leven en verdwijn in wagon 1, plaats 7B, voor een lange treinreis, richting Heidi.... De treinreis verloopt zeer vlot. De zetels zitten gemakkelijk, ze draaien 2 films waar ik niets van begrijp, doch wel van geniet, ik herlees mijn boek en mijn notities, ik wandel wat in de gangen, bestel in de buffetwagon af en toe iets te drinken en geniet van het mooie decor waardoor de trein raast. Mijn fierheid groeit bij het zin van de Camino waarop ik heb gewandeld, toch wel een serieus end als je er nu met de trein lnags passeert.
In ieder geval, de tijd vliegt en klokslag 20u40, zoals voorspelt, stap ik uit in het station van Hendaya. Te voet begeef ik me naar het hotel waar we de nacht zouden doorbrengen, ongeveer 2 km richting strand. Waarbij dank aan An, de beste en hartsvriendin van Heidje. Zij heeft het hotel voor ons geboekt. Ik geniet van de wandeling en besef dat ik het stappen reeds na 2 dagen mis. Ik besef nu zeer goed hoe goed bewegen doet! Ik vrees dat wie geen tijd maakt voor beweging, tijd zal moeten maken voor de dokter of voor de kwaaltjes. Laat dit dan een laatste tip zijn.... Om 21u25 kom ik aan in het Hotel, Heidi en Luc 5 min later. Wat een hartelijk weerzien na 3 weken gescheiden te zijn! Na de nodige knuffels en zoenen, en de eerste reactie: " Amai ge staat scherp, en uw haar, wat is daar meegebeurd? en ge ziet er goed uit!..." zetten we onze spullen in de kamer en gaan we snel nog iets eten in de buurt. Dit hadden we wel verdiend na zo'n lange dag van sjolen. Na een heerlijke maaltijd, gezellig bijpraten bij 2 flesjes wijn, om 23u45 in bed voor een zwoele nacht....
