Dag 10: Foncebadon-Ponferrada, 25 km nog 202 te doen,ma 05/05/2010
Beste , lieve bloglezers,
Vandaag was een super dag. Prachtig weer, de warmste dag tot nu toe, wondermooi berglandschap met sublieme vergezichten,goddelijke stilte, hemelsblauwe lucht, helder licht: ja, ik was heel dicht bij mijn kinderen vandaag...
Wel een lastige wandeling, omhoog klimmen de eerste 10 km tot op 1517 m, daarna weer naar beneden tot op 525 m, op zeer moeilijke, eigenlijk onbegaanbare bergwegeltjes, vol keien, boomstammen,water en modder, sneeuw en ijs. Wel eerlijk, want dit geeft je het echte camino gevoel. Ik heb inderdaad een kei gelegd bij het kruis " Cruz de ferro" Peter. Voor de niet camino bekenden: de kei als symbool voor overtollige balast laat je hier achter, om beter gewapend en " verlicht" Compostella te bereiken. Naast de kei heb ik er ook mijn zelfgekochte, dikste sokken achtergelaten, want in mijn beleving de veroorzakers van mijn blaren.Ik had goede voeten en ik draag voortaan enkel nog de sokken die ik met Kerstmis van Moeke en Vake kreeg. Zij gaven me in ieder geval vandaag vleugels, want ik stapte 6 km extra dan voorzien. Kan het symbolischer: sokken die ik kreeg met kerstmis ( geboorte van Jezus) die mijn voeten doen herleven op paasmaandag... Myriam belde me vandaag, ze wou absoluut eens mijn stem horen. Ze was constant bezorgd over mijn toestand. Ik voel me weer opperbest na zo·n schitterende dag. Door de stilte merkte ik zelfs op dat de vinken hier een "andere suskewiet" spelen dan bij ons. Stel je voor, ik die naar de vinken luister... Ik hoop Myriam dat jij je ook voelde , want in al je haast om je zorgen te maken over mij kreeg ik geen antwoord op mijn vraag hoe het nu met jou is. Ik heb geen tip van de dag, of misschien deze: door de moeilijk begaanbare weg was opperste concentratie nodig om recht te blijven. Ik heb dus mijn eigen tip blijf gefocust en geconcentreerd vandaag goed in de praktijk kunnen brengen. Dit is dan ook mijn raad: breng 1 tip per dag extra om in de praktijk, anders dienen ze tot niets. Een voornemen zonder actie is als een cafë zonder bier... of zo iets.... Ik overnacht in een echte Camino Pelgrim, St Nicolas genaamd ( hier heb je hem Emilie!), waar wel 150 mensen kunnen slapen. Ik slaap met 3 andere stoere Spanjaarde in een kamer ( het zijn allemaal kamers van 4). Hopelijk zijn het geen snurkers... Morgen probeer ik 21 of 26 km, afhankelijk van mijn voeten. Ik hou jullie op de hoogte. Bedankt voor jullie mooie reacties alweer, ik kan echt niet onder woorden brengen wat dit mij doet. En vake, lig niet wakker van de koers: het is nu eenmaal entertainment geworden en big business, het geeft geen zin je daarover te ergeren. Accpetatie weet je wel. Je kunt misschien een beetje blij zij dat Cancelara en co 1 miljoen mensen een plezante namiddag hebben bezorgd. Ik waardeer je eigenzinnig verslag wel.
Dag 11: 06042010 Ponferrade-Villafranco der Bierzo, 21 km nog 181 te gaan
Beste bloglezers,
ik begin vandaag met een rechtzetting: ik ben in de waan dat ik 2903 opdroeg aan mijn kleinste petekind Emilie. Dit blijkt niet zo te zijn. Bij deze zet ik dit recht. 2903 werd ze 3, en ik wou dit speciaal in de verf zetten. De oplettendheid van ons Heidi sprak mij daarover aan, en terecht.
Bedankt weer voor de vele reacties: nieuwe schrijvers Dirk, Patje en Bianca in het bijzonder. Patje veel sterkte met het rouwproces, stel niet teveel vragen, voel en accepteer. Je bent zelf een geweldige papa, die hebben ALTIJD liefde voor hun kinderen, en zoals we nu al weteñ: deze sterft nooit!
Vandaag draag ik op aan alweer een jarige: schoonbroer Dirk. Proficiat Dirk met je 60 jaar: voor jouw geen nieuwe tram, wel een andere trein, want inmiddels ( denk ik toch) ook met pensioen sinds 0104. Ik weet Dirk dat jij ook jouw deel van het leed hebt gehad: veelvuldige ziekenhuisopnames door frequent hartfalen. Ik wens je het allerbeste toe Dirk, en ondanks alles, probeer te bewegen. Alle begin is moeilijk, stap per stap en wie weet in 2011 iedere dag te voet op bezoek bij Nona in Rollegem...Tijd om te genieten, te ontstressen, je creatieve hobby, alles wat je wil.
Hierbij aansluitend schrijf ik de tip van de dag, en hij is zeker niet persoonlijk bedoeld Dirk, doch voor alle lezers: af en toe eens iets anders doen, zal regelmatig ook eens iets anders meebrengen. Resultaat van een citaat dat ik ooit las: wie altijd doet wat hij altijd heeft gedaan, zal altijd krijgen wat hij altijd heeft gekregen...
Ik wil mijn relaas van de dag bij gisteravond beginnen, omdat ik bedacht in mijn bed dat je hier werkelijk van alles meemaakt dat in een mensenleven kan gebeuren. Behalve oorlog, hier heerst alleen maar vrede. Alhoewel ze voorspellen dat als het echte "seizoen" op gang komt, er gevochten zal worden voor een bed. 2010 is immers een heilig jaar, dit betekent dat St Jacobs, de patroonheilige van de bedevaart naar Santiago, valt op een zondag ( 2507 uiteraard). De traditie wil dat zich dan veeeeeeeel meer mensen geroepen voelen voor deze tocht. Ik ben dus gisteravond het stadje ingetrokken op zoek naar een maaltijd. Eerst in de basiliek mijn gebed en 10 kaarjes aangestoken. Daar botste ik op Narus een jongen van 24 uit Litouwen. Hij is " social worker" maar nu reeds een jaar aan het trekken door EU. Hij startte zijn tocht in St Jean. Daarna samen naar een Pizzeria, waar we op Laurie botsen, een Candese moeder van 48j, 1 dochter, 2 zonen, 1 kk. Narus en Laurie startten samen in St Jean en doen gemiddeld 35 km per dag. Ze daagden mij uit mee met hen te stappen, doch ik heb vriendelijk bedankt, hun tempo is geen spek voor mijn bek ( lees hielen). Op de terugweg naar de herberg 2 vrouwen opgeraapt die de weg kwijt waren ( om 21u!) Ze waren dolgelukkig met ons te kunnen meelopen en alzo een bed voor de nacht te hebben. De ene was een Poolse die in Keulen woont, haar vriendin is van Munchen. Een dol internationaal gezelschap dus. Verdraagzaamheid! Wanneer zie ik hier een Belg? Een " Flamingo" is ook goed ( zo noemen ze hier een Vlaming). De duitse vriendinnen doen 6 jaar over hun tocht, telkens een week. Zo kan het dus ook, iedereen zijn eigen weg, toch? Eens in bed: 3 snurkende Spanjaarden, en stinken ( zou ik ook zo stinken?). Diep in de slaapzak van ons Heidje, mijmerend en verlangend naar haar warmte, toch in slaap gevallen rond 2u. Deze morgen vroeg wakker, om 7u30 gewassen, gepakt en gezakt in de leefruimte van de Herberg. Wie tref ik daar? Narus: echter de vrolijke enthousiaste jonge man was getransformeerd in een stille introverte asociale jongen. Niet oordelen Bart, dacht ik, hij sliep misschien ook naast snurkers...alleen om je humeur daar zo te laten van afhangen, vrolijk zijn is dezelfde moeite en brengt veel meer positieve energie op. Ik viel wel van mijn stoel van verbazing toen ik zijn rugzak zag: ZO KLEIN! Deze jongen van 24 kan mij dus nog veel leren....
Zelf vertrok ik om 7u45, een schitterende dag kondigt zich aan: stralend weer, wel koud, opkomende zon, alweer die mooie bergen, perfect gewoon. Het duurde een tijdje eer ik de stad uit was ( geduld Bart) en opperste concentratie was geboden om niet verkeerd te lopen. Hierbij mijn pet af voor de " wegbewijzeraars". ik loop hier zonder kaart of roadboek en ben nog geen meter verkeerd gelopen. Gisteren duurde het wel efkes eer ik doorhad dat de gele pijl in een bos vervangen wordt door een geel lint in een boom... Na 8 km eerste stop met een stevige boterham met spek en tomaten. Op dit moment voelde ik het direct: ik had geen goede benen. De boodschap was duidelijk. ambities bijstellen en goed luisteren naar mijn benen en hielen... De tocht verloopt moeizaam verder: vals plat, geen al te beste wegen, en de laatste 5 km 3 serieuse " cols". Moe maar voldaan kom ik na 21 km aan in Alberque Fenix, waar we slapen in een oude kerk: vrij primitief, doch ik wilde deze kans niet missen om eens te slapen in wat ooit het huis van God was. Wel goedkoop, want door al die onvoorziene, niet gebudgetteerde apotheek- en dokterskosten, wil ik een beetje opppassen. Er wachten zich allicht grote uitgaven als ik thuis kom, want mijn riem kan ik al 1 gaatje verder dichttrekken, bijna 2 zelfs... We krijgen hier straks wel een pelgrimsmaaltijd, dus dit helpt ook.
Zoals Dirk aangeeft wacht morgen de beklimming van de O Cebreiro. De totale tocht is 29 km, ik hoop dat ik het haal. Ben daarnet bij de apotheek een nieuwe steriele naald gaan kopen. Als ik morgenvroeg nog blazen zie ga ik eerst prikken...Ik hou jullie op de hoogte.
Nu vlug mijn was inhalen, want er dreigt een onweer zeggen ze hier. Aan de grijze lucht te merken kunnen ze wel eens gelijk hebben.
Sacrale groeten van Bart, die jullie allen en in het bijzonder zijn geliefde Heidi en onze thuis, begint te missen.
Lieve bloggers, Ik heb de eer ook eens in de hoofdtabel van deze blog te mogen schrijven. Bart heeft een verslag gemaakt en het via zijn gsm op de blog gezet. Alleen staat het ergens anders, nl onder de week van 1 april. De titel is wel dag 12. Veel zoek- en leesplezier ! Groetjes, Heidi
Dag 13: van O Cebreiro naar Triacastella, 21 km , nog 130 te gaan
Beste bloglezers ,
Eerst wil ik jullie erg bedanken voor jullie alweer doordachte en pientere en hoopgevende reacties.
Ik wil daarom dit bericht starten met enkele antwoorden . - Myriam, ontroerend hoe jij je zorgen maakt over het uitblijven van mijn bericht. Pas op met piekeren en direct negatieve gedachten te koesteren. Boven op de berg was geen internet, vandaar. Heb maar vertrouwen, de theorie van Luc is zich aan het volbrengen, de conditie en de benen worden steeds beter..
- Dirk en Sonia, bevestiging krijgen van hoe ik me voel is fijn. Mijn enthousiasme groeit inderdaad met de dag en de goesting zit er stilaan aan te komen om positiever en vol goede moed verder te doen en , wie weet, misschien iets nieuws laten bloeien...
- Heidje, mijn redster in nood aan het thuisfront, mijn steun en toeverlaat, mijn mooi lief: dankzij de engelen van jouw vader heb ik super benen. Vandaag zoals gepland gestop na 22 km, ik had er gerust nog 8 bij kunnen doen. Met deze form kan ik nog vroeger thuis zijn ....
- Moeke, als mijn vaste dagelijkse supporter: ik ben vereerd met de emotionaliteit en de empathie waarbij jij deze tocht volgt. Drie jaar geleden was ik voor jou nog een onbekende, nu stel ij je op als helpster eerste klas op vele fronten. Bedankt! Soigneer jouw ventje goed!
- Vake, fantastisch mooi bericht. Ik heb zoals reeds geschreven super benen. De pijn in de hielen voel ik niet, ik zweef over de camino. Het dalen doe ik in zeer trage joggingpas, dit voelt het beste aan, en gaat natuurlijk redelijk rap in vergelijking met collega pelgrims. Ik stuur de engeltjes terug voor zondag P R, echter kun jij regelen dat ze op de schouder van ons Tommeke zitten zondag as? Na al zijn tweede plaatsen verdient hij om zijn vierde PR te winnen, toch?
- Karen, Kurt, Jorg en Pepijn, bedankt dat jullie Heidje zo goed gezelschap hebben gehouden de afgelopen dagen. En weet, altijd welkom..
- Dirk, jij kunt mensen goed inschatten, ik zat er inderdaad een beetje door. Bedankt voor jouw begrip in vaak ambetante situaties de laatste weken. Jij kent de streek blijkbaar zeer goed. De afgelopen 2 etappes waren inderdaad niet van de poes, zoals jij aangaf. Echter, ik heb ze met glans afgelegd, al zeg ik het zelf. Bedankt voor je medeleven Dirk!
- An, gemiddeld wil ik op 25 uitkomen, de ene dag wat meer, de andere dag wat minder. Natuurlijk dat jij dit ook aankunt! Het best is om te starten met 10 km. Kom maar oefenen aan zee, Heidi en ikzelf zullen je wel vergezellen. Kun jij mij intussen Spaanse les geven. Want dit , beste bloglezers, is toch wel een aanrader voor diegenen die deze tocht overwegen ( of een deel): LEER SPAANS! An, allicht een leuk idee voor jou als bijberoep: Beginnend Spaans voor Pelegrino´s uit Belgica.
Terug naar dag 13, zoals dus reeds duidelijk, helemaal geen ongeluksgetal voor mij.
Ik begin opnieuw met gisterenavond: op restaurant 3 Franse dames gesproken die van hun tocht ook een meerjarenplan maken. Het zijn echter luxe pelgrims, overnachten alleen in hotels of betere hostals ( zoals ik ook gisteren) en laten hun bagage vervoeren. Alles is geregeld door een bureau. Allen waren ze afkomstig uit de streek Reims, doch 1 woonde nu in Rijsel en is getrouwd met ene heer Marijsse uit Ieper. Deze mensen waren gelukkig eens Frans te kunnen spreken. Wanneer kan ik eens Vlaams spreken? Wie kwam het restaurant binnen, net toen ik wou vertrekken? Zoals Moeke het omschrijft: mijn mirakel van de dag, de sympathieke Spanjaard ( je weet wel, van de verzorging en van de foto). Ik heb hem een fles wijn getrakteerd en nog een glas meegedronken. Hij was gelukkig: Het eten was weer niet bijster lekker, maar ja, voor die prijs. Ik was gisteren 10 kwijt voor een driegangen " menu Pelegrino" en die fles wijn voor de Spanjaard. Voor die prijs had ik dan ook nog een machtig zicht op de berg.
Na een alweer "goddelijk zalige" nachtrust en een deugddoend Spaans ontbijt ( toast met boter en gelei en koffie) om 9 u vertrokken. De dag kondigt zich opnieuw veelbelovend en hoopvol aan: schitterend weer, super benen, wandelen door het keimooie berglandschap met de constante geur van de boerderij rondom mij. De eerste 5 km´s nog enkele klimmetjes, maar het is echt genieten. Wat ik zo bijzonder vind is, dat alhoewel de herbergen vol zitten, je toch de ganse dag alleen kunt lopen. Dit doet me enorm veel deugd, gekoppeld aan de hemelse stilte van deze streek Ik wandel trouwens door het berglandschap van Galicië, voor de aardrijkskunde fanaten onder jullie. Mochten jullie trouwens zelf een roadmap willen samenstellen van deze tocht, of willen bijblijven waar ik me bevind, er zou een goede website bestaan waar alles in geuren en kleuren en kaarten op vermeld staat: www. omnicaminodelmundi.com. of zo iets...
Is het de gezonde boerenlucht, ik begon spontaan te denken aan mijn familie. Wij zijn immers opgegroeid in de landelijk gemeente Bellegem, en zijn dus wel wat geurtjes gewend...Vandaar dat ik vandaag deze dag opdraag aan de kinderen en kleinkinderen van Gentil Baert en Gabriëlle Rigole: 3 jongens en 6 meisjes. Elk met hun eigen lief en leed. We zijn een familie met ballen. We kenmerken ons mijns inziens, als ambitieus, gedreven, sociaal, slim, passioneel, werkers, leiders ( de 1 wat meer dan de ander natuurlijk), duidelijk aanwezig in een gesprek en dus zeer meelevend, dit ondervind ik hier. Door het vele verdriet van de afgelopen jaren sterker naar elkaar toegegroeid en warmer geworden. En broers en zusjes, zie wat nu volgt zeker niet als verwijt aub, in de context van wat ik nu beleef, meer human doing dan human being, meer moeten dan mogen. We zijn wie we zijn en wat we hebben meegekregen, nietwaar? Lieve broers en zussen, deze dag is voor jullie. Ik heb vanmorgen in het piepkleine kerkje van Hospital Da Condesa voor jullie gebeden en een kaars doen branden. Ik heb gewenst dat jullie allen nog lang gezond en tevreden mogen blijven. Tevreden, het enige woord met " te" dat telt...Ik heb gebeden dat alle " morele" familiekwaaltjes opgelost mogen raken. Ik heb een zorgeloze en prachttoekomst voor jullie kinderen en kleinkinderen gevraagd. dat zij ook de kracht mogen ontwikkelen om te gaan met vreugde en verdriet, goed en kwaad. Hierbij neem ik de kans om jullie mijn welgemeende erkentelijkheid te verwoorden voor de opvang en de steun die jullie waren toen ik het heel moeilijk had. Van harte dank. Wij Baerts, wij laten onze naasten niet stikken!
Na 12 km aangekomen om 11u30 in Fontria, nog altijd op 1290 m: genoten van een heerlijke omelet met alweer te veel brood, en na een pauze van 45 min terug op pad voor een ferme afdaling over moeilijke en glibberige camino weg. Genietend van het prachtige landschap en mijn goede wandeling dacht ik na over een passende tip van de dag. Ik citeer hierbij mijn twee broers Frans en Godrick: Alles met Mate, doch met Maten! Of maw: koester matigheid en redelijkheid ( denk aan de "te" theorie van daarnet), doch omarm de vriendschap: Om 14u30 aangekomen in de vernieuwde Alberque Berce de Camino in Triacastela op 671 m, modern, nieuw, proper en gratis internet. Dit merk je wel aan de lengte van dit bericht: ik kan zonder tijdsdruk typen en denken en dit gaat merkelijk beter.
Morgen ga ik eens iets anders doen, weet je nog? Regelmatig kun je een alternatieve camino route nemen: Deze zijn meestal langer en mooier, doch lastiger.Tot nu toe heb ik dit niet gedaan. Vermits mijn oorspronkelijke tocht maar 17 km bedroeg ( ik had een rustige etappe ingebouwd na 3 lastige) zal ik 5 km extra doen gezien mijn gioed gevoel en alzo het mooie Samos aandoen met naar het schijnt een gigantisch klooster.De eindbestemming is dus na 22 km morgen Sarria, op 453 m:
Ik wens jullie allen een fijne en gezellige avond,
jullie zullen het niet geloven, doch ik zit hier alleen in de herberg. Om te tijd te dooien dacht ik : ik kijk nog even naar mijn blog. Tot mijn grote vreugde zie ik nieuw schrijftalent uit Veurne opduiken: Bedankt Peter en Nadine, en ik kijk uit naar de afspraak om dat probleem van de broeksriem te regelen.. Moeke, ik heb inderdaad intens verdriet gekend, en zal het nog kennen: Ik heb geleerd dit niet te onderdrukken, doch ik heb ook geleerd te accepteren dat dit een deel van mijn leven uitmaakt. Dit wordt een lange en lstige oefening, doch tijdens dit proces zal ik ook ervaren wat echte vreugde betekent. Dat heb ik hier ook geleerd. Bedankt voor jouw wijwe woorden. Luc, dat van dat tentje is nog niet voor morgen, en zouden alle Walen nu gaan vliegen omdat ze anders fluiten? Ik reken op verdraagzaamheid en respect van onze politiekers dat ons leuk België nog lang in vrede mag verder bestaan: Drink gerust 2 Omers op mijn gezondheid, ik hoor dat je van plan bent met de velo naar zee te rijden binnenkort, dus tis beter dat je goed gevoed bent... Mizef en Philippe, de voorbije dagen heb ik door de Bierze gewandeld, een andere Spaanse wijnstreek. Misschien een idee om deze collectie toe te voegen zodat jullie een uniek assortiment kunnen aanbieden in BE. Als je op verkenning zou komen raad ik wel aan de Cayenne te nemen, want het zijn hier nogal moeilijke wegen.
Zo, nu ga ik slapen. Nog een fijne avond samen en adomani!
dag 14: 09/04/2010: Triacastela - Sarria, 22 km, nog 113 te doen
Beste bloglezers,
vanmorgen om 08 u vertrokken op zoek naar een ontbijt. Na 5 min reeds een bar gevonden waar ik het traditioneel Spaans ontbijt kon nuttigen.
Om 8u30 gestart met mijn wandeling, op zoek naar de alternatieve route richting Sarria, via Samos. Deze is 5 km langer en sportiever dan de oorspronkelijk aangegeven tocht. Ze loopt door het dal van de rivier Sarria. Ik ben verheugd met mijn keuze. De route verloopt erg idyllisch, passeert langs piepkleine pittoreske dorpjes. En opvallend, ik kom geen levende ziel tegen. Behalve loslopende katten, kippen en honden. Wild zijn deze laatste zeker niet, eerder mak en lui. De stilte overheerst. Opperste concentratie is geboden voor de steile hellingen en de verraderlijke afdalingen over niet alledaagse paden. Doch, zalig, dit is echt genieten.
Om 11 u aangekomen in Samos, na 9 km. Ik bezoek het kolossale klooster met zijn 2 kruisgangen. Je loopt er werkelijk in verloren. Tijdens de betaalde rondleiding "moest " ik echter hoogdringend. Bij mijn terugkomst bleek de groep en de gids vermist en op die manier mistte ik het bezoek aan het kerkje binnenin het klooster. De "receptie" pater wou voor mij geen uitzondering maken om het opnieuw open te stellen. Ik kon wel wachten op de volgende groep voor een nieuwe rondgang. Ik heb hem vriendelijk bedankt en ben vertrokken voor het tweede deel van mijn etappe richting Sarria. Dit tweede deel was bij momenten nog mooier en nog venijniger. Na een half uurtje stappen tijd voor een lichte meegenomen lunch, bij een klein kerkje, en in gezelschap van een klein poesje, dat gretig meegenoot van mijn koekjes... De route aanduiding was wel bijzonder karig en onvolledig. Het is de eerste keer dat ik zoveel heb getwijfeld welke richting ik zou nemen. De engeltjes op mijn schouder ( en mijn compas) hebben ervoor gezorgd dat ik telkens de juiste keuze nam. Goed voor het zelfvertrouwen zo'n alternatieve, avontuurlijke route...
Om 15u aangekomen in Sarria in de poepchique nieuwe herberg " International", vlak bij de kerk en langs de route. Hopelijk trekt de naam van deze Alberque andere Vlamingen ook aan, zodat ik vanavond eens Vlaams kan spreken. Alhoewel ik daarnet in het bos een Vlaamse Suske-Wiet meende te horen...
Deze opnieuw zonnige dag ( wel begonnen met vrieskou) draag ik op aan de Fam Ludo Van staeyen-Vera Platteau, kinderen en kleinkinderen. Hoe dit gezin de afgelopen bijna 3 jaar mij heeft opgevangen en ondersteund is ongelooflijk. Zo meeleven met mijn verdriet, voor het verlies van Annelies, die ze nooit hebben gekend, en voor het verlies van Brecht, die ze amper hebben gekend. 1 woord typeert deze familie: WARM! Daarnaast sportief, intelligent, empathisch, sociaal, team, eerlijk, koppig en eigenzinnig. In de geest van deze reis: meer human being, meer zijn dan hebben, meer mogen dan moeten. Bedankt lieve mensen voor zoveel steun en medeleven, en voor de ideale opvang. Jullie zijn een verrijking in mijn leven.
De tip van de dag kwam eigenlijk gister avond al bij me op: Toen ik voor de tweede maal mijn blog opende zag ik een getal op staan: iets meer dan 1900: als dit betekent dat reeds meer dan 1900 keer deze blog werd gelezen, ervaar ik nu wat moderne communicatie tools kunnen doen. Ik was zelf huiverachtig voor al dat modern gedoe, en ik besef zeer goed: " ieder voordeel heeft zijn nadeel". Doch, durven openstaan voor vernieuwing kan verruimend werken. Dit ervaar ik hier alle dagen, hopelijk jullie ook.
In die algemene sfeer van veranderen wil ik voor vandaag afsluiten, met een ervaring die ik hier iedere dag mag beleven: " als je je openstelt voor het leven, kan je ontdekken, hoeveel kleine dingen er zijn om te appreciëren. Het vraagt alleen te vertragen en aandacht te geven!"
Dag 15 10/04/2010 Sarria-Portomarin, 25 km nog 89 te doen
Beste bloglezers,
na een mindere nachtrust ben ik vanmorgen om 8u15 zonder ontbijt vertrokken richting Portomarin. Na de vrieskou van gisteren, nu de felle mist. De etappe start furieus met een ferme klim naar de top van sarria, gevolgd door een erg steile afdaling naar het bos, om dan opnieuw 2 km te klimmen naar Area De Descado waar ik noodgedwongen op adem kwam. Wat een opwarming! In dat plaatsje viel ik zowaar op modern times. In een open stal vindt je er alle lekkers om de inwendige mens te versterken. Uit de "muur" haal je koffie, koeken, frisdrank, ja zelfs beperkt nonfood assortiment. Moderne automaten in een oerklein dorp waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Bizar! Doch voor mij meer dan welgekomen: hier nam ik op mijn gemak en met vertraging mijn ontbijt. Vanaf dan naar km paal 100! De weg loopt door een Ardennen landschap, op en neer, langs de typische camino paden. Aan km paal 101 loopt de wel plots wel heel steil naar omhoog en daarna pal naar beneden langs een slijkerig en dus gevaarlijk gladde weg. Je komt niet zomaar bij de 100... Om 11u30 is het dan zover: nog 100 km! Ik neem hier een kleine pauze om mijn dagelijkse portie chocolqde te verorbenen en om mij te ontdoen van overtollige kledij, want deze gag kondigt zich inmiddels aan als de warmste tot nu toe. Bij dit punt kun je 2 gedachten koesteren, ze duiden goed het verschil aan tussen optimisme en pessimisme, tussen negatieve (zelf) motivatie en positieve. Je kunt denken: vanaf nu telt het echt . Immers, als je de felbegeerde pelgrims oorkonde wilt behalen, geldt dat je de laatste 100 km moet hebben gelopen. Als er dus nu nog iets fout loopt is alles voor niets geweest. Je kunt ook bedenken: ik ben al zover. Wat geweest is pakken ze me niet meer af:. Als ik nu mijn tips zorgvuldig respecteer, kan dit document mij niet mislopen. Doch, ik ben dankbaar voor wat deze reis nu reeds voor mij heeft betekend. Ik heb voor de laatste gedachte gekozen, de oorkonde zou een mooie kers op de taart zijn.
Vanaf dan loopt de weg verder naar Portomarin, een gezellig stadje aan een groot stuwmeer. Het iz salig weer en ik wil niet in herhaling vallen, doch de streek is hier echt een aanrader: de moeite waard om te bezoeken. Ik kom aan om 14u30 in Alberque Ferramenteiro, op advies van kenners de moeite waard. Het is een grote herberg met 150 slaapplaatsen, doch super modern en nieuw. Net als gisteren: een aanrader, met dankt aan mijn Spaanse informant.
Tijdens de namiddagwandeling schoten er nog 2 zaken bij mij binnen.
Het eerste betreft onze families. Ik bedacht plost dat de Baerts eerder van het bourgondisch type zijn, de Van Staeyens eerder snoepers: bij beiden wel heel gezellig tafelen! Daarnaast hebben beide families talent voor zingen: de Baerts etaleren dit steeds op familiefeesten en trouws, de Van Staeyens steevast bij elke verjaardag. Misschien kunnen jullie samen een liedje repeteren voor al ik thuis kom? Heidje kan de toon aangeven: OOOOOOOOOO.... Het tweede dat nog bij me op kwam was mijn reactie over de Franse dames: door ze luxe pelgrims te noemen wek ik misschien de idee dat ik hun tocht niet zou respecteren: Dit is helemaal niet zo: mijn bewondering groeit iedere dag voor de mensen die dit ondernemen, ongeacht de middelen die ze daarbij gebruiken. Het stappen geburd toch met je eigen voeten!
Ik draag vandaag op aan Annelies en Brecht. De tiende van de maand is voor mij altijd een trieste dag: OP 10/02/2005 stierf A, op 10/07/2009 stierf B. Elke 10 de van de maand is het dus weer een maand langer dat ik ze fysisch moet missen. Tot nu toe maakte mij dit zeer intens triest, overladen met pijn en moedeloos, ja bij momenten zelfs futloos. Tijdens deze tocht ontdek ik dat ik echter beter kan loslaten. Immers, ik wenste ze vaak bij zo´n dagen terug bij mij. Dit betekent dan wel voor Liesje en Brecht liefdevolle zorgen, doch hen ook weer bloot stellen aan pijn en ziekte. Ik heb geleerd dit niet meer te willen. Ik heb geleerd te geloven dat ze nu zonder pijn en met veel liefde verder leven in een ander bestaan. Hen niet loslaten zou betekenen dat ik hen dit mooie leven niet gun! Wat absoluut onjuist is, besef ik nu. Loslaten is dus uw geliefden gunnen dat ze nu gelukkig en vredig leven in andere situaties. Wie echte liefde kent, kan dus ook loslaten. Wat ik wel kan doen is Annelies en Brecht laten verder leven in mezelf. Ik herinner mij zeer goed de laatste keiharde handdruk van Annelies op 10/02/2005 om 6 u: een uiting van pijn, een smeekbede om verlost te worden. De dokter van dienst vertaalde dit door extra pijnbestrijding toe te dienen. Ik kan dus Annelies in mij laten verder leven door goed te luisteren naar de signalen van de mensen en hun vragen om te zetten in oplossingen. Brecht zijn laatste daad naar mij, en ook naar Heidi, was een stevige knuffel op 05/07/2009, toen wij hem in bedje stopten in Deinze. Met een smile tot achter zijn oren gaf hij ons toen een huck die kon tellen. Alsof hij wilde zeggen. bedankt voor alles, nog een ferme huck voor het slapen gaan, tis goed geweest... Ik kan Brecht dus laten voortleven door te omarmen wat ik lief heb, door de schouderklop om aan te moedigen en te bedanken. Beide kinderen waren ook goedlachse en immer charmante persoonlijkheden, die iedere dag ondanks hun beperkingen het beste van zichzelf hebben gegeven. Is dit geen mooie tip van de dag: gewoon iedere dag het beste van jezelf geven, niet meer, niet minder, gewoon jezelf zijn.... Mijn kinderen in mij laten voortleven als teken van mijn loslaten en als blijk van dankbaarheid voor wat ze voor mij en de anderen hebben betekend, wordt vanaf nu een dagelijkse opgave. Alleen op die manier kan de 10 de niet alleen een dag van verdriet zijn, doch ook een dag van dankbaarheid en ( h) erkenning...
Tos slot nog dit: het was vandaag zeer druk op de Camino, in tegenstelling tot de andere dagen. Vooral veel Spanjaarden die voor het weekend wandelen of voor hun oorkonde, startend vanaf paal 100 km!
Hierbij wil ik reageren op de berichten: - godrick, hopelijk ben je al weer beter en kan je genieten van jouw congee aan zee. Spijtig dat jullie vakantie in de puree ( couscous rijmt niet) gevallen is. Volgende keer beter dan maar! Trouwens, ik vind dat je reeds goed kunt dichten zonder jouw gat op te lichten...Bravo! - Heidje, bedankt om mij te steunen en bedankt voor je bemoedigende woorden. Ze helpen me goed vooruit! - An, leuk dat je ons huisje proper zult houden: ik had van zo´n nette meid als jij niets anders verwacht. Hoe zit het met de bij job en de wandel training? - Karen, Kurt, Jorg en Moeke, de aandacht voor jullie warm nest is gemeend en oververdiend. Weet dat jullie ook altijd in ons nest welkom zijn. - Nonkel Wasse, bedankt voor jouw wijze spreuk: ze beschrijft perfect wat ik hier aan het doen ben.
Dag 16, 11/04/2010, Portomarin-Casanova, 30 km nog 59 te doen
Beste bloglezers,
na een goede nachtrust ben ik om 7u45 vertrokken voor de volgende etappe, alweer in de dichte mist. Volgens de boekskes zou dit een makkie worden: echter, de eerste 6 km lopen flink omhoog, op zachte bospaden, dat helpt. Ik was echter blij dat ik na anderhalfuur een eerste rustbankje vond om efkes bij te komen. Van alweer een flinke opwarming gesproken... Een beetje verder, bij een splitsing, trof ik een Spaanse jongen, Igor, 34 jaar. Hij twijfelde welke richting hij zou nemen. Ik nodigde hem uit mij te volgen. Mijn beschermengeltjes zitten dan wel ergens tussen Parijs en Roubaix, ik was zeker van mijn stuk. Ik legde hem in het Engels uit dat sommige pijlen naar een bar of Alberque wezen. Ik weet niet hoe het komt, doch ik kan de verschillen tussen de Camino pijlen en de "bar" pijlen blijkbaar goed zien... Igor is een Bask uit Bilbao, en studeerde IR . Hij werkte als preventie adviseur in een petrochemisch bedrijf. Hij werd vorige vrijdag ontslagen door de crisis. Als klap op de vuurpijl maakte zijn lief het uit de zaterdag. Hoeveel pech kan een mens hebben! Hij besliste dan maar hals over kop te vertrekken naar Santiago ipv hem "op te vreten" thuis. Hij wilde wel maar 6 dagen stappen aangezien zijn beste vriend trouwt as zaterdag. Hij vertrok dus in Sarria en zal allicht donderdag Santiago bereiken. Hij liep maar te kletsen tegen mij in het Engels over uiteenlopende onderwerpen: voetbal,economie, vrouwen, geloof, oorlog, liefde...Ik heb geluisterd...dit luchtte hem duidelijk op. Om 11u20 en na 16! km reeds ( praten en wandelen doet blijkbaar sneller lopen) gestopt om iets te eten. Mijn maag en benen smeekten immers naar versterking en naar rust. Na het nemen van enkele foto´s en een stevige handdruk namen we afscheid. Hij zou verder gaan, ik wilde nog eventjes blijven zitten om enkele gedachten neer te schrijven voor mijn blog... Rond 12u weer weg, richting Palas Do Rei, mijn geplande eindbestemming voor vandaag. De weg loopt glooiend, doch minder stil, want steeds in de buurt van de route national. Het landschap maakt echter veel goed. Het valt tevens op dat ik steeds minder collega pelgrims ontmoet na de middag: de drukte van de laatste dagen lijkt verdwenen. Om 14u aangekomen op de einbestemming, doch ik besluit gezien het vroege uur, de goede benen en het prachtige weer door te wandelen tot het volgende dorp. Daar aangekomen bleek de enige Alberque dicht! Lichte paniek. " ik was beter bij mijn plan gebleven" maak ik de bedenking. Positief blijven, niet treuren of zagen, doorstappen, tot ik om 16u en na 30 km in Casanova aankom. " Het dorp voor verliefde Pelgrims" denk ik. En gezien mijn gevoelens voor Heidi dus de uitgelezen plaats om te overnachten. Ik slaap in Alberque " A Bolboreta" waar ik me trakteer op een kamer. Na 30 km een welgekomen luxe. Tot nu toe ben ik hier de enige gast. Daarmee heb ik de geplande etappe van morgen al serieus ingekort, zodat ik morgen "slechts" 23 km stap richting Arzua.
Jullie hadden het allicht reeds geraden, deze dag draag ik op aan ons vader, Gentil Baert, geboren 11/04/1921-gestorven 26/06/1986, op 65 jarige leeftijd. "Gelukkige verjaardag Papa! Geniet vandaag extra, samen met mama, je kleinkinderen, je schoonzoon. samen met je broers en zussen en al jouw dierbaren die jou zijn gevolgd! Een Duvel zullen ze in de hemel wel niet mogen serveren. Doe zoals Luc en drink een Omer, die is daar ongetwijfeld te krijgen. En anders: CHAMPAGNE!" Ons vader heeft ondanks zijn moeilijke oorlogsjeugd toch een mooi en rijk leven weten uit te bouwen. Een prachtige loopbaan als gemeentesecretaris: zijn job was denk ik ook zijn grootste hobby. Alhoewel hij ook sociaal zeer actief was, met bovenaan zijn "Witte Donderdagprijs " voor beroepsrenners en zijn inzet voor de NSB, zowel lokaal als nationaal. Dit eergevoel voor werk en sociale bewogenheid heeft hij duidelijk aan zijn 9 kinderen meegegeven. Hij was eigenlijk een "dienaar", en zit dit niet een beetje in alle 9? Ons moeder was thuis de rots in de branding: zij was de house keeping manager! Wel onder het strenge toezicht van vader. Bovendien was hij zeer leergierig en autodidact. Ook dit zie je in zijn kinderen terug. Had hij net als ik iets met wandelen? Wel, hij ging graag op "stap", langs andere herbergen. Met name bij zijn favoriete kaartspel " Manillen" kon hij wel eens uur en plaats vergeten. Allicht was dit zijn vlucht voor een niet verwerkt verdriet, besef ik nu maar al te goed... Hij was er echter altijd voor zijn gezin en zijn familie, om ons en hen steeds met wijze raad bij te staan. Zo vergeet ik nooit dat hij op zijn sterfbed meermaals en uitdrukkelijk vroeg om zeer goed voor Annelies te zorgen. Had hij reeds iets in de gaten? Zijn Compostella was zijn " Baaltje". Daar aan zee vond hij de rust die hij o zo verdiende en nodig had om te " zijn" zoals Godrick het beschrijft. Het was werkelijk mooi om zien hoe hij daar opfleurde en herleefde. Helaas kwam zijn ziekte en veel te vroeg heeft hij ons verlaten. " Papa en Mama, ik wil jullie bedanken voor de kansen die jullie mij hebben gegeven. Mede door jullie goede zorgen en opvoeding ben ik geworden wie ik ben. Oke, er zijn nog wat retouchen nodig, en ik ben aan de final touch volop bezig, doch ik ben fier jullie als mijn ouders te mogen hebben.Samen met mijn broers en zussen laten we jullie verder leven in ons midden! Het gaat jullie goed!"
"Vader, moeder zult ge eren", is hierbij de tip van de dag....
Nog bedankt voor de alweer mooie reacties: - Eve, Gerrit en Nona, ik ben blij dat ik jullie kan inspireren door deze reis en verslaglegging , om over jullie diepe gevoelens te praten. Dit is een meerwaarde aan deze reis die ik vooraf niet had gezien en gepland. Jullie hebben alle geluk voor jullie en weten zich omringd door warme mensen. Aan jullie om dit vast te houden. Veel succes! - Godrick, bedankt voor het alweer prachtig gedicht. ook ik krijg tranen in de ogen van zoveel moois. En Rose-Marie, als je het goed vindt wil ik wel een eindje meelopen ter ondersteuning... - Peter, de "toeristen" zijn inderdaad weer verdwenen. De rust is teruggekeerd. Leuk is wel dat ze er voor uitkomen dat ze niet tot het einde wandelen. - Sofie en Heidi, ontroerend hoe jullie bij het denken aan mijn kindjes ook emotioneel worden. Dit mag kunnen! Hoe denk je dat ik achter de PC zat toen ik dit neerschreef? Bedankt voor zoveel medeleven. - Sonia, ik heb hetzelfde voornemen: mijn tips iedere dag weer opnieuw lezen om ze niet te vergeten. Vandaag reeds 2 voorbeelden: door een beetje gemis aan concentratie mijn pet kwijtgespeeld, en door mij niet te houden aan mijn plan mij in een lichte paniek toestand gebracht: " Waar zal ik kunnen slapen?"
Ik wens jullie voor komende week een plezierige werkweek, en anders veel leute!
