beste lezer, ik ben vandaag door regen en wind aangekomen in Carrion de los Condes. Ik zit inderdaad een dag voor op schema. Ik ga er voor om die voorsprong te behouden. Echter vandaag vreselijk afgezien. Twee joekels van blaren op mijn beide hielen doen me in alle bochten wringen om vooruit te geraken. Dit veroorzaakt niet alleen pijn aan de voeten, doch ook spierpijn in de kuiten. ik hou me dus voor om morgen niet meer dan 17 km te doen aan een gezapig tempo. Allicht door het slechte weer en de lichamelijke klachten heb ik vandaag voor het eerst gebeden in de kerk van Villovieco. de stilte bij dit gebed en de daaropvolgende innerlijke rust deden mijn ongemakken vergeten. Geinspireerd door dit deugddoend religieus moment heb ik in de prachtige gotische kerk van Villacazar de Siega 20 kaarsen doen branden. ik had dit aan verschillende mensen beloofd. Deze kerk deed mij ook eventjes ' thuis' komen, want de spaanse schilder Alejo liet zich bij het schilderen van het hoogaltaar inspireren door de Vlaamse stijl van de 15 de eeuw... Hierbij opnieuw dankuwel aan Heidi. Tijdens de voorbereiding hebbeb we door haar toedoen minstens evenveel tijd besteed aan het zoeken van gapast materiaal en kledij. En alhoewel de truc met de paraplu niet werkte vanwege de wind, ben ikzelf en mijn spullen droog gebleven. ' As' je mij een goed adres vraagt, ik kan het geven...Ik zal het met het nodige respect behandelen, ik zal het immers nog goed kunnen gebruiken. De meteo belooft immers de komende dagen hetzelfde gure weer. Ik heb vandaag ook beslist voortaan geen tips meer te benoemen. Ik vond het een beetje teveel Piet Huysentruyt gehalte ( wat hebben we geleerd vandaag...). Ik nodig iedere lezer uit om voor zichzelf uit deze blog te halen wat voor hem of haar toepsselijk kan zijn. Ik ben gisteren gestart met het lezen van een boek van Hans Stolpe over sterven van een dierbare. Alhoewel hij beweert dat het grote gemis pas optreedt na ongeveer 2 jaar, besef ik nu dat de dood van Annelies en Brecht een verlossing was uit hun lijden. het gemis is groot en pijnlijk, dit komt door de overdaad aan zorgen en liefde die ze kregen. Volop liefde geven en er voor openstaan zullen helpen deze pijn te verzachten. Iedere dag opnieuw eraan werken. Bzdankt lieve lezers en tot blogs. Hartelijke groeten van Bart.
beste lezer, ik ben vandaag door regen en wind aangekomen in Carrion de los Condes. Ik zit inderdaad een dag voor op schema. Ik ga er voor om die voorsprong te behouden. Echter vandaag vreselijk afgezien. Twee joekels van blaren op mijn beide hielen doen me in alle bochten wringen om vooruit te geraken. Dit veroorzaakt niet alleen pijn aan de voeten, doch ook spierpijn in de kuiten. ik hou me dus voor om morgen niet meer dan 17 km te doen aan een gezapig tempo. Allicht door het slechte weer en de lichamelijke klachten heb ik vandaag voor het eerst gebeden in de kerk van Villovieco. de stilte bij dit gebed en de daaropvolgende innerlijke rust deden mijn ongemakken vergeten. Geinspireerd door dit deugddoend religieus moment heb ik in de prachtige gotische kerk van Villacazar de Siega 20 kaarsen doen branden. ik had dit aan verschillende mensen beloofd. Deze kerk deed mij ook eventjes ' thuis' komen, want de spaanse schilder Alejo liet zich bij het schilderen van het hoogaltaar inspireren door de Vlaamse stijl van de 15 de eeuw... Hierbij opnieuw dankuwel aan Heidi. Tijdens de voorbereiding hebbeb we door haar toedoen minstens evenveel tijd besteed aan het zoeken van gapast materiaal en kledij. En alhoewel de truc met de paraplu niet werkte vanwege de wind, ben ikzelf en mijn spullen droog gebleven. ' As' je mij een goed adres vraagt, ik kan het geven...Ik zal het met het nodige respect behandelen, ik zal het immers nog goed kunnen gebruiken. De meteo belooft immers de komende dagen hetzelfde gure weer. Ik heb vandaag ook beslist voortaan geen tips meer te benoemen. Ik vond het een beetje teveel Piet Huysentruyt gehalte ( wat hebben we geleerd vandaag...). Ik nodig iedere lezer uit om voor zichzelf uit deze blog te halen wat voor hem of haar toepsselijk kan zijn. Ik ben gisteren gestart met het lezen van een boek van Hans Stolpe over sterven van een dierbare. Alhoewel hij beweert dat het grote gemis pas optreedt na ongeveer 2 jaar, besef ik nu dat de dood van Annelies en Brecht een verlossing was uit hun lijden. het gemis is groot en pijnlijk, dit komt door de overdaad aan zorgen en liefde die ze kregen. Volop liefde geven en er voor openstaan zullen helpen deze pijn te verzachten. Iedere dag opnieuw eraan werken. Bzdankt lieve lezers en tot blogs. Hartelijke groeten van Bart.
dag 4 van Carrion de los Condes naar Ledigos, 23 km
beste lezers, ik voelde mij vandaag een beetje thuis komen. Ik heb 23 km tegen de westenwind ingebeukt. Als jongen van de zee herkende ik dit weerfenomeen maar al te goed. Blijkbaar hebben de meeste pelgrims er toch last van, want ik ben nu reeds 2 uur aangekomen en er zijn nog maar 2 andere pelgrims geland... Mijn voeten en hielen hebben goed stand gehouden. Compeet doet dan toch wonderen. De laatste 2 km was doorbijten. Ik ben wel zeer tevreden over mijn huidige fysieke paraatheid, zeker na de pijnlijke etappe van gisteren. Over de rit zelf valt weinig te vertellen. 17 km gelopen in een weidse groene vlakte, niets te zien, alleen beukend tegen de felle wind. Even dacht ik dat ik me vergist had van route, want ik heb zeker 10 km geen andere pelgrim gezien. Dan begon ik ze langzaam op te rapen, oa 2 duitse dames uit de buurt van Munchen die van Burgos naar Leon stappen als test voor een grotere tocht volgend jaar. Ik wist niet wat ik hoorde toen ze me complimenteerden voor mijn Duits. Mijn tips in gedachte heb ik hun compliment aanvaard . Zij vonden het echter leuker stappen in de regen van gisteren. Geef mij maar zon en wind... Door deze eenzame en saaie tocht ben ik weer goed aan het denken geweest. De reden waarom ik deze tocht doe is om een paar vragen te beantwoorden. Een ervan is waarom ik zo onrustig ben. Ik bedenk vandaag dat dit voor een groot deel te maken heeft met mijn ongeduld. Telkens ik me een doel voor ogen hou, kan ik het niet snel genoeg bereiken. Ook nu weer: ik lig al een dag voor op schema, en vandaag deed ik weer 6 km extra dan voorzien. Het is al mijn ganse leven zo, en het wordt dus voor mij een belangrijk leerproces voor de toekomst. Jullie lezers mogen me gerust hierop aanspreken als ik weer eens doordraaf. Dit is dan mijn vijfde tip ( Heidi vroeg me om ze toch weer te benoemen): een waarheid als een koe, nl dat geduld een schone gave is! Ambitie mag, groeien kan, als je er maar de nodige tijd voor neemt... Ik heb me vandaag ook afgevraagd in welke fase van mijn rouwproces ik zit. Als ik terugkijk naar de afgelopen maanden stel ik vast dat ik depressieve trekjes vertoonde. Ik had nog net genoeg energie vooe Assist, voor de rest was ik eerder een zeur dan een positieve. Ik ben benieuwd of ik bij mijn thuiskomst terug de twinkel in mijn ogen heb. laat het mij gerust weten. Vriendelijke groeten van Bart.
ik heb vandaag de strijd moeten staken. Na 10 km, in Real Del Camino, ben ik gestopt in de Alberque aldaar. De blijnen op mijn hielen hebben me gedwongen te stoppen. Ik was mijn voeten op niet gewone manieren aan het voortbewegen om de pijn van de hielen te mijden, dat ik totaal verkrampt ben geraakt in de benen. Bij mijn vraag of er in dit dorp een dokter in de zaal was kreeg ik geen positief gevolg. De uitbater raadde mij aan om naar Leon door te reizen, want in de hoofdstad van de gelijknamige provincie zouden ze mij wel kunnen helpen om te genezen. Aangezien er op dit moment geen bus voorhanden was, heb ik een taxi besteld. Deze zette mij 50 km verder af aan hotel Alfonso1 in Leon. Pelgrim de luxe in het kwadraat. Mag kunnen in 2010... De rit met de taxi verliep evenwijdig met de Pelgrimsroute: ik heb dus zeker geen mooie wandelwegen gemist. Langs een drukke route national lopen is nu niet het meest plezante. In Leon aangekomen heb ik direct de naam van een goede dokter gevraagd. Ze hebben me in het hotel doorverwezen naar podoloog Alfredo Cortes, die vestomd keek naar mijn voeten. Hij kon moeilijk geloven dat ik daarmee nog was vertrokken deze morgen. Volgens hem is de oorzaak te zoeken in een te zware rugzak, te lange afstanden in het begin en behandeling met Compeet. Mag je volgens hem nooit gebruiken op de hielen! Hij heeft mijn hielen behandeld met naald en draad. De draad blijf erin en zorgt dat het vocht naar buiten komt. Gecombineerd met een behandeling met Iso Betadine zou dit mijn blijnen doen genezen. Hij deed er nog een ferm verband rond en schreef me een stapverbod voor van 2 dagen. Morgen wordt dus een gedwongen rustdag. In Leon starten morgen de feesten nav Pasen, ik zal dus wel leuke foto·s kunnen maken. De rust indachte natuurlijk, anders heeft mijn rustdag niet veel zin. Ik werd dus vandaag geconfronteerd met mijn lichamelijke grenzen. De beslissing om te stoppen heeft me de ganse 10 km bezig gehouden. Ik ben toch immers een echte man, en geen mietje...Nu echter afstand nemen en een pauze inlassen, om alsnog Compostella te bereiken te voet is echter belangrijker dan het hoog houden van mijn ego. Hilde P schreef me dat de weg uiteindelijk het doel is. De middelen kunnen wijzigen naargelang de omstandigheden. Dit heb ik er vandaag van gemaakt, en ik zal niet nalaten om dit de komende dagen nog te doen als de omstandigheden wijzigen. Hierin schuilt dan de tip van vandaag: om het doel voor ogen te houden en te bereiken zul je allicht eens de middelen kunnen aanpassen naargelang de noodwendigheden van het moment zich voordoen. De lezers die bekend zijn met competentie management: ze noemen dit aanpassingsvermogen... Ik wil jullie nog bedanken voor alle steun die jullie mij geven. Vriendelijke groeten, Bart.
Ik was het net vergeten te vermelden, doch deze dag wil ik opdragen aan mijn broer Godrick. Als de pijn het toeliet dwaalde ik af naar zijn kopje, want dit heeft de laatste 11 jaar ook veel moeten verduren. Ik wens je het beste Godrick, een heel fijne verjaardag nog, en misschien kunnen we later eens samen de laatste 100 km doen tot in Compostella, in 5 of 6 dagen. Je zult merken dat het goed doet. Ik wil het je alleen maar meegeven...
dag 12, 07/04, Villafranca - O Cebreiro, 30 km nog 151
Hi beste bloglezers, het is bloggen met de gsm want hier geen internet. ik draag vandaag op aan de collega's van VMC en Assist. Allicht geinspireerd door de berichten van Sylvie, Renee en Dirk gisteren..in het bijzonder voor onze coach Arno, geruggesteund door de RVB, haalt hij telkens weer het beste uit een unieke verzameling talenten. bedankt Arno voor je vertrouwen en de nieuwe kans die je me gaf binnen Vebego. Ik heb vannacht goddelijk heerlijk goed geslapen. Het gezamenlijk diner met de andere gasten was heel bijzonder. eerst allen rechtstaan, elkaar de hand geven . in een grote cirkel gaan staan rond de gedekte tafels, en dan de padre familias die de zegening vraagt voor onze tocht en het voedsel. Uniek en apart. Het diner was lekker, en eigenlijk voor het eerst: GROENTEN. Dit was lang geleden. In het land van El Bulli serveren ze nt gr groenten blijkbaar. ook dit begin ik te missen. Vanmorgen om halfacht vertrokken.met super benen. ik voelde gn pijn en vloog over de Camino. Tegen halftwaalf had ik 20 km afgelegd, constant vals plat, langs een drukke route national. Het kon me niet deren, prachtig zonnig weer, en opnieuw het adembenemend schitterende berglandschap. Voor ik vertrok deed ik eens iets anders ( tip van.gister), ik dronk thee, ipv koffie. ik heb nog nooit zoveel ongeplande pitstops moeten houden. Het kan niet anders, deze dag heeft een positieve bijdrage geleverd aan mijn te hoog urine gehalte in mijn bloed.... Na 20 km dus de eerste lange stop, eieren gegeten in een bar in Ruitalan, op de terras uiteraard. Ik doe hierbij mijn schoenen en kousen uit om opnieuw met droge voeten mijn tocht verder te zetten. Stopt een spaanse pelgrim, bekijkt mijn linker voet, haalt een enorm compres uit zijn rugzak en verzorgt mijn l hiel. Wat een collegialiteit....Na een uurtje pauze en met verse moed terug op stap. Eerst gestadig klimmen gedurende 4 km langs de drukke en gevaarlijke baan, de laatste 6 km het echte camino pad op....Dit is 6 km tegen een muur op, een echte col buiten categorie. Op 2 km voor de top staat mijn spaanse collega van daarnet te rusten. Hij is fier op mij en stelt voor om mij te fotograferen met mijn toestel op de berg. Jullie krijgen dit plaatje ten gepaste tijde wel eens te zien. Uiteindelijk rond 15 u op de top, trots op mijn prestatie. Direct het mooie kerkje binnen ( hier gebeurde ooit een mirakel dat wijn in bloed in veranderde) om de heer te danken voor deze supermooie en sportief geslaagde tocht, zonder bijkomende lichamelijke klachten. Naast de kerk is het vroeger hospideria verbouwd in mooiere individuele pelgrimskamers. Dit beetje meer luxe had ik vandaag wel verdiend mi. ik lig weer in verbinding met de kerk, dit wordt dus weer een zalige nachtrust. Nu op zoek naar eten...O ja, de tip van de dag: het is vandaag de zevende, lucky 7. Mijn tip, jullie hebben nog meer dan 5 u: pluk de dag. Carpe Diem. ik nodig jullie allen uit om nog iets extra leuk te doen, wat jullie met het ganse gezin echt graag doen.... Dit was jullie reporter live van op de berg, salutos en nu over naar de studio, in jullie knusse huiskamer, of waar dan ook... Pelegrino Bartholomeo....ps, gezien gn internet kn ik jullie berichten nt lezen, nt te doen op gsm...toch hartelijk dank voor jullie mooie woorden, hopelijk kan ik ze morgen lezen.
het toetsenbord aan de pc waar ik dit aanschrijf is ontregeld. Verschiet dus niet als er af en toe rare tekens verschijnen... Eerst een rechtzetting op mijn bericht van gisteren, ik stopte niet in Real Del Camino, doch in San Nicolas Del Real Camino. Kwestie van de kenners niet te choqeren. Ik zou ook graag weten wie de berichtgever is die zijn bericht begint met De wandelaar en dan Bartje. Het kan natuurlijk ook een zij zijn... Ik voel inderdaad veel medeleven iot de berichten en dit doet me deugd en geeft me veel steun, bedankt daarvoor aan iedereen. De gedwongen rustdag heeft me goed gedaan. Vanmorgen heb ik genoten van de boeteprocessie. Bewonderenswaardig hoeveel honderden mensen gemakerd de kruisiging van Jesus eren. De wagen waarop Jezus te zien is met zijn kruis op zijn schouders en gedragen door een 20 tal gemaskerde dragers, wodt vergezeld door een klaroen en trompetten korps en ze spelen constant schelle en kille klanken. Dit gevoel om de treurnis voor de dood van Jesus snijdt door merg en been. Daarna heb ik de kathedraal bezocht. Dit groots gebouw in Noord Franse Gotische stijl is gebouwd tger ere van Marie en schittert binnenin door het betoverende gekleurde licht van de gebrandschilderde ramen. In de bedkapel in deze kathedraal heb ik gebeden, ik kon mijn tranen niet bedwingen, zo dicht kwam ik bij mijn kinderen en zo intens het verdriet. Daar begon ik te beseffen dat ik beter accepteer dat mijn kinderen nu zonder pijn en met veel liefde verder leven in een andere wereld, en dat ik best kan accepteren dat ze hier niet meer lijfelijk aanwezig zijn. Dat ze ziek waren, heb ik allicht goed acepteerd. Dar ze nu voorgoed uit het aardse bestaan zijn verdwenen nog niet, tot in de kapel... De verdere ganse dag en kijkend naar mijn hielen heb ik beseft dat een leven zonder pijn en leed onmogelijk is. Dit niet accepteren leidt tot frustratie, stress en vluchtgedrag. Het kan ook boosheid, schulgevoel, angst voor de toekomst en steeds weer verlangen naar iets nieuws , teweeg brengen. Allemaal trekjes die als ik heel eerlijk ben, ook bij mezelf heb gezien de laatste maanden. Daarvoor moet je dus een dag gedwongen rust nemen in Leon om dit te beseffen... Ik wil dit bericht besluiten met de tip van de dag, een quote uit het praktijk boek van Mindfulness, door een beetje minder Human Doing te zijn en een beetje meer Human Being, kom je tot verrijkende conclusies... Acceptatie als begin van proactiviteit om een gelukkiger en completer mens te worden in het NU moment... Morgen test ik de behandeling van podoloog Cortes aan den lijve uit. Ik stap van Leon naar Villa dangos del Palermo, 22 km.
Ten eerste is er de verjaardag van mijn oudste zus Ingrid. Zij wordt op goede vrijdag 66 jaar. Zonder de anderen te willen tekort doen: zij is de enige zus die Brecht aansprak met "tante". Allicht deed ze iets speciaal in de chocomousse die ze altijd met zijn verjaardag maakte... Van harte proficiat Ingrid. Spijtig dat je dit niet kunt lezen bij je thuis. Allicht een extra stimulans om vooralsnog te investeren in internet en een PC. Er zijn genoeg voorbeelden in de familie van mensen die op latere leeftijd zijn begonnen en nu door lessen te volgen er meer mee kunnen dan menig jong veulen. Ten tweede aan Gerrit, Evelyne en de nieuwste spruit in de familie " NONA". Inderdaad, Gerrit en Evelyne zijn de trotse ouders geworden van een mooie dochter. Van harte gefeliciteerd aan alledrie. Uiteraard hierbij ook mijn gelukwensen voor de fiere grootouders Dirk en Sonia. Aan iedereen een dikke bravo en ik zal onderweg menig kaarsje aansteken voor een voorspoedig, gezond en gelukkig leven.
Ik heb gisteren tijdens mijn rustdag nog eens alle berichten op mijn gemak gelezen. Ik wil jullie allen bedanken voor jullie massale en warme aanmoedigingen. Deze blog is er gekomen op algemen verzoek en ik geef graag toe dat ik er naar uitkijk om s avonds jullie reacties te lezen. Hierbij wil ik kriskras door elkaar enkele reacties geven. Luc, wat de paster van Bellegem betreft, ik heb ook voor hem een kaarsje gebrand, alhoewel ik niet weet of het veel zal helpen. Ik heb overwogen om de bisschop te bellen om hem als boete te voet naar Compostella te sturen, echter ik heb afgezien van deze plannen. Hij valt blijkbaar alleen op buitenlandse meisjes en die lopen hier in overvloed " vrij" rond op de Camino. Hoe zal deze mens zich dan kunnen inhouden... Met kameraden pinten drinken heb ik nog niet gedaan, voorkomen van jicht, je weet wel... Ik heb de eerste avond wel iets gedronken met de Schotse vrienden John en Drew, echter alledrie dronken we niet alcoholische dranken. Voor de liefhebbers: Drew is een persoonlijke vriend van Jim Kerr van de Simple Minds... Ik lees dat jonge koppels en minder jonge koppls inspiratie halen uit mijn woorden en daden. Dit is goed, want iedereen spiegelt zich op een of andere manier aan een voorbeeld. Het voorbeeld voor mij om deze missie te volbrengen is een van de lezers en schrijvers op deze blog: goede collega Peter. Alhoewel de compostella gedachte reeds lang diep van binnen zat bij mij, heeft hij ze volop tot ontwikkeling gebracht in 2005 toen hij in opdracht van vebego Alpheios BE kwam doorlichten. Zijn enthousiasme en zijn boek hebben de microbe bij mij toen los gemaakt. Door gisteren alles aandachtig te lezen ben ik erook achter gekomn dat Sonia en Dirk de mysterieuse schrijvers zijn. Bedankt voor de wijze woorden. Deze tocht naar Compostella doe ik om efkes alleen te zijn ten einde eea op een rijtje te zetten en juiste beslissingen te nemen. Ondanks alle volk op de Camino lukt het alleen zijn aardig. Zoals die andere wijwe reactie kan ik alleen maar beamen dat de eenzaamheid nooit ver weg is, en dit is inderdaad negatieve energie. Deze blog is de ideale remedie hiervoor. En natuurlijk is het niet de blog. het zijn de lieve woorden van allemaal mooie, warme mensen die het verschil maken. Hartelijk dank aan allen!
Vandaag heb ik opnieuw goed gestapt, getuige de extra km·s die ik heb gewandeld. Mijn voeten hebben het goed gehouden en ik heb ze daarnet weer ontsmet zoals de dokter het vroeg en een nieuw verband aangelegd. Morgen is dus wat dat betreft voorbereid. Ik slaap in Alberque Anna: proper, goedkoop, echter geen verwarming. Aangezien de laatste 6 km in de regen werd gestapt. ben ik nog altijd op zoek naar de goede manier om mij op te warmen. Tokkelen op dit sleetse klavier kan misschien helpen.... De tocht was gewoon, niets speciaals gezien, behalve de oude kerktoren in La Virgin del Camino, waar ooievaars nesten houden. Je kon ze mooi zien zitten ( foto gemaakt). De eerste 7 km heb ik gelopen met een Ier, James genaamd. Voor hem was het zijn negende stapdag en hij was ook gestart in Burgos. Hij wandelde voor een overleden vriend in Irak. Hij droeg zijn para broek en was gestart op zijn "boots". Echter vanwege de pijn liep hij nu gewoon op sportschoenen. James is archeoloog en studeerde ook forenzische studies. Hij vond echter geen werk in zijn job en werkt nu als leerkracht Engels in Korea. Zijn droom blijft echter zijn vak uit te kunnen oefenen, ongeacht de plaats op de wereld, hij wil overal naar toe. Als dat geen avonturier is...Ondanks zijn ook pijnlijke voeten kon ik toch zijn tempo niet aan en namen we vriendelijk afscheid. Hij heeft zijn vliegtuig de 15 de en zal dus nog goed doorwandelen. Hij overwoog om vandaag te "skippen". Kenners hadden hem gezegd dat dit een saaie wandeling is en dat je beter de bus neemt: ik kan dit nu ook beamen, en hij trouwens ook... Zoals gemeld heb ik gisteren een volle kartonnen doos achtergelaten in Leon. Ze worden echter thuis afgeleverd door de tussenkomst van collega triatleet Koen. Hij belde mij dat hij het zal regelen dat UPS mijn spullen in het hotel afhaalt en bij hem thuis levert. Koen, bedankt voor deze prachtige geste, we zullen dit op passende wijze vieren bij mijn thuiskomst... Een van de spullen die ik terugstuurde was mijn praktijkboek Mindfulness. Ik heb er nog snel enkele blz in gelezen, oa de passage om stappend te mediteren, en je te concentreren op je ademhaling en iedere voetbeweging. Toen ik James liet gaan ben ik gestart om dit in de praktijk toe te passen. Het werkt wonderwel, ik heb zo goed als geen pijn gevoeld en ik merk op dat ik meer ontspannen loop, weliswaar met 1 stok, en toch een aardig tempo ontwikkel ( 5 km per uur). Vandaag althans, en op een vlak parcours. Dit volhouden vergt wel de nodige concentratie en discipline. Dit wordt dan de uitmijter tip voor vandaag: in de judo beschouwen ze vier waarden als " must" voor succes: respect, geduld, discipline en concentratie. Over de eerste 2 heb ik het reeds gehad, de laatste 2 hadden jullie nog tegoed, bij deze. Ze helpen zeker bij iedere vorm van stil staan en- of meditatie. Ik kan het alleen maar aanbevelen. Een half uur meditatief wandelen per dag kan wonderen doen, en het hoeft niet naar Compostella te zijn... Wie neemt het iniatief voor het boek " Start to Mediative Walking" ( of zo)... Ik heb mijn bericht extra lang gemaakt merk ik nu, doch met het lange weekend in het vooruitzicht hebben jullie alle tijd om het te lezen... Goede vrijdag groeten van Bart.
Dag 8: van San Martin del Camino naar Murias de Rechivaldo, 29 km
Lieve bloglezers,
bedankt weer voor de vermarmende en ondersteunende reacties.
Ik ontdek zowaar een nieuwe Hugo Claus in de familie, mijn broer Godrick: zo gepast, zo warm, zo creatief en doorspekt met fantastische humor. Wie had dit gedacht van onze oude internet belg broer. Luc, misschien kunnen we het idee van Godrick wel opnemen. Laat Godrick maar zijn haren uitwaaien samen met onze dames in de cabrio·s, wij zullen dan wel fietsen...
Ik wil deze dag opdragen aan mijn 2 andere petekindjes, samen met hun liefjes: Jens en Lien en Jo en Ine. Jens en Lien gaan dit jaar nog trouwen, Jo en Ine wonen reeds een tijdje samen. Dat ze samen gelukkig mogen worden en samen kunnen genieten van de dingens des leven en zo een volle en betekenisvolle toekomst tegemoet kunnen treden.
De etappe begon zoals ze eindigde: in de regen lopen naast de drukke N 120 tot in Hospital de Orbigo. Dus 7 km in de regen en daarna kwamen de opklaringen. In Hospital ben ik gestopt bij een apotheek om de nodige steriele compressen aan te kopen ten einde mijn voeten goed te verzorgen. Ik had goede benen, ik voelde het direct. De theorie van Luc zal kloppen, het beste vormpeil is langzaam aan het komen. Van Hospital in 1 ruk doorgestapt naar Astorga, 18 km verder. De wind begon steeds harder te waaien, doch mijn goede benen, het heuvelachtig landschap en de zon die steeds extra haar best deed bezorgden mij een prachtige tocht. Het doel was om in Astorga te slapen, echter de benen waren super en de voeten goed in vorm, dus ik besliste nog 4 km verder te stappen naar Murias. Astorga is wel een leuk en sfeervol stadje met een prachtige gotische kathedraal met renaissance kenmerken en een zeer mooi door Gaudi ontworpen bisschoppelijk paleis, opgetrokken in neogotische stijl. Spijtig genoeg kon ik deze kunstwerken alleen van de buitenkant bewonderen vermits de toegansuren net waren verstreken. In de kathedraal was de mevrouw aan de receptie wel nog zo lief mij een stempel te geven. De kaarsjes die ik er wilde branden zal dus voor in een andere kerk zijn. Zoals gezegd overnacht ik dus in Murias, in Alberque Las Aguedas, met voorsprong de mooiste, comfortabelste tot nu toe, en met een warme lieve "kotmadam" die Engels praat. Een schril contrast met de koude kille herberg van gisteren.
De taal is dus wel een probleem: weinig mensen tot nu toe spreken Engels of Frans. Ik zal het aanbod van An om privé les te volgen dus gretig aannemen. Allles uitleggen met handen en voeten is niet simpel, zeker niet als er blaren op zitten...
Het viel mij vandaag ook op hoe weinig pelgrims onder weg waren: het eerste uur heb ik er 2 voorbij gewandeld en het laatste stuk heb ik er ook 2 ingehaald. Voor de rest had ik het gevoel alleen te wandelen op de Camino Frances vandaag.
Veel nagedacht dus , vooral over de reacties van de lezers van dit blog. Geweend ook bij de gedachte aan mijn kinderen. De accpetatie is gebeurd. Ik koester de vreugde omdat ze van alle leed verlost zijn en nu gelukkig verder "leven" in een ander bestaan, ik zal het verdriet en de pijn om het gemis nooit kunnen uit mijn rugzak bannen. Ik lees toevallig ook deze boodschap in de reactie van Sonia en Dirk.
Myriam, dit alles verwerken in boekvorm zou leuk zijn. Ik apprecieer je hulp om daarbij te helpen, immers op "typ" gebied ben ik een even oude belg als mijn broer. Je kunt misschien ne keer bellen naar Lannoo in Tielt, Dominique Dendievel is daar de algemeen directeur. Dominique is de zoon van de kleermaker van Bellegem, je weet wel, de concurrent van Lauwers, waar jouw Luc de stiel leerde.
De tip die ik vandaag kan meegeven is een fysieke: ik dacht dat lopen en een beetje trainen met de triatleten zou volstaan als voorbereiding voor deze wandeling. Dit is dus mis gebleken. Begin dus nooit onvoorbereid aan dergelijk avontuur. Met de fiets heb je verschillende hendelkes die je helpen het juiste verzet te kiezen. Bij wandelen duur het toch enkele km·s eer je de voor jou ideale wandelkadans hebt ontdekt. Je kunt ze beter op voorhand ontdekken op training thuis.
Luc, ik geef gevolg aan jouw vraag: ik ben nog 250 km verwijderd van Compostella. Als mijn vormpeil blijft stijgen zoals jij voorspelt, heb ik dus nog een tiental dagen te stappen. De komende 2 dagen worden hevig: tegen de stormachtige westenwind stap ik de komende dagen naar het dak van de Camino. Wat de Ventoux is voor de Tour, is de Cruz de ferro of de Cruz de Hierro voor de Camino. Ik zie de besneeuwde bergtop liggen vanuit mijn kamer. Deze top bevindt zich op 1517 m, momenteel zit ik op 882 m. Ik neem twee dagen op deze lastige tocht te ondernemen. Morgen meer hierover.
Vake, het was leuk om vorgige week jouw sportverslag te lezen. Mag ik morgen weer hopen op een relaas van de Ronde? Alvast bedankt. Mijn pronostiek is Boonen, Cancelara, Pozzato, en Devolder. Deze laatste zal wel weer de goede mayonaise op zijn frieten hebben gedaan...
Mijn laatste woorden zijn voor Heidje en haar vriendin Bianca: vanavond gaan ze op de lappen aan de zee. Lieve dames, drink maar een ferm glas champagne op deze pelgrim: jullie hebben het verdiend.
Ik wens jullie allemaal voor morgen een zalig pasen en voor straks een amusante paaszaterdagavond.
Dag 9, 04/04/2010 Van Murias naar Foncebadon, op 1439 hoogte, nog 227 te gaan
Beste bloglezer,
Zalig Pasen: Dit is mijn derde poging. 1 Euro kost het om een half uur te bloggen, echter 2 keer was de tijd verstreken voor ik kon opslaan
Ik geef een korte samenvatting van mijn gedachten.
Ten eerste iedereen zalig Pasen, tijd van herboren worden. Ik wens jullie allen de kracht om stil te staan ( voorwaarde om te herbronnen) om voor jezelf uit te maken wat verder kan, wat kan veranderen en wat kan stoppen. Denk aan de geboorte van een kind: het geniet van alle kleine dingen rondom hem of haar. Bedankt voor alle leuke reacties alweer. Ze doen me echt goed. Leuk om te horen dat Frans ook aan het bloggen slaat, proficiat grote broer. Joe, beginnen met de Hoge Blekker is alvast een goed voornemen: je moet ergens beginnen. Emilie, de Sint heb ik nog niet gezien, hij houdt zijn zomerslaap allicht. Alhoewel hier op de berg sneeuw ligt...
De tocht was heerlijk.: prachtig landschap, heerlijk weer, rustig. De eerste helft verliep prima en ik had super benen. Vals plat. Daarna begon de Koppenberg, de Muur, de Eikenberg,... Ik noemde ze voor het gemak de Taaienberg: Na ongeveer 13 km begon de pijn in mijn rechter hiel weer op te spelen. Het werd een ware kalvarie tocht, de laatste 10 km omhoog, ik heb er meer dan 3 uur over gedaan. Ik kwam aan in Alberque Convento, totaal uitgeput. Een uur rust, een dafalgan, en zelf geprobeerd om met naald en draad mijn blaren te genezen: net goed gegeten en ik voel me al beter. Hopelijk houdt mijn voet het morgen vol en is hij in paas stemming ( herboren...)
De gedachte die ondanks alles vaak opkwam was blijdschap: ik ben blij omdat ik nu besef dat liefde niet sterft. Annelies en Brecht zijn ontstaan uit liefde en zullen dus altijd bij mij blijven, samen met de liefde in de rugzak. Ik ben ook blij met de acceptatie van mijn verdriet. ook mijn verdriet zal altijd in de rugzak blijven, want ik zal altijd pijn hebben voor het gemis. Verdriet is allicht ook de reden van mijn boosheid: je bent boor omdat niet altijd alles loopt zoals je het wilt. Kijk maar naar een kind. als het zijn goesting niet krijgt, eerst wenen, daarna schreeuwen. Door goed mijn verdriet te koestern zal allicht mijn boosheid afnemen, dit kan dus wel uit de rugzak, een hele opgave voor mij...Ik zal beseffen dat wie met brandende kolen werpt zelf eerst zijn handen verbrand...
De tip van de dag is: niet oordelen: Ik zag een fietser te voet gaan op de helling en mijn reactie was. wat een sukkelaar, terwijl die man misschein materiaal pech had. Ik hoorde niets van Heidi en dacht dat er iets mis was. Oordelen maalt negatieve gedachten en dit is verkeerd. laat ons dus met zijn allen vanaf vandaag iedere dag niet proberen te oordelen...op weg naar meer verdraagzaamheid.
heidje, ik heb vandaag er bijna de brui aan gegeven: ik was echt kapot en vervloekte mijn hielen. Ik ben nu al weer positiever gestemd en blijf doorgaan, desnoods bezoek ik weer een podoloog. Ik heb wel beslist dat drie weken van huis weg genoeg zal zijn. ik tel net als jij af en met nog 227 km te gaan denk ik dat ik nog 10 of 11 stapdagen te doen heb. Dit betekent dat ik 15 of 16 april stop met stappen en dat ik dan 1 dag over hou om van Santiago te genieten. Ik zou dus graag de 18 de april op de vlieger zitten.
Bedankt aan alle goede mensen die de komende dagen voor Heidi zullen zorgen. Bedankt voor alle reacties op deze blog: ze ondersteunen mij op deze tocht, zeker bij momenten zoals vandaag als ik het iets lastiger heb. Sofie, ik kan mijn tranen hier ook niet bedwingen bij de gedachte aan A en B. Als het een trootst kan zijn, iedere dag vloeien ze over mij wangen tijdens het wandelen. Het doet pijn en het lucht op tegelijk, het zal bij het proces horen...
Ik wens jullie allemaal een deugddoende paasmaandag.
Hartelijke amicale groeten van Bart.
ps heidje, ik heb hier geen bereik, probeer jij eens te bellen?
Dag 9, 04/04/2010 Van Murias naar Foncebadon, op 1439 hoogte, nog 227 te gaan
Beste bloglezer,
Zalig Pasen: Dit is mijn derde poging. 1 Euro kost het om een half uur te bloggen, echter 2 keer was de tijd verstreken voor ik kon opslaan
Ik geef een korte samenvatting van mijn gedachten.
Ten eerste iedereen zalig Pasen, tijd van herboren worden. Ik wens jullie allen de kracht om stil te staan ( voorwaarde om te herbronnen) om voor jezelf uit te maken wat verder kan, wat kan veranderen en wat kan stoppen. Denk aan de geboorte van een kind: het geniet van alle kleine dingen rondom hem of haar. Bedankt voor alle leuke reacties alweer. Ze doen me echt goed. Leuk om te horen dat Frans ook aan het bloggen slaat, proficiat grote broer. Joe, beginnen met de Hoge Blekker is alvast een goed voornemen: je moet ergens beginnen. Emilie, de Sint heb ik nog niet gezien, hij houdt zijn zomerslaap allicht. Alhoewel hier op de berg sneeuw ligt...
De tocht was heerlijk.: prachtig landschap, heerlijk weer, rustig. De eerste helft verliep prima en ik had super benen. Vals plat. Daarna begon de Koppenberg, de Muur, de Eikenberg,... Ik noemde ze voor het gemak de Taaienberg: Na ongeveer 13 km begon de pijn in mijn rechter hiel weer op te spelen. Het werd een ware kalvarie tocht, de laatste 10 km omhoog, ik heb er meer dan 3 uur over gedaan. Ik kwam aan in Alberque Convento, totaal uitgeput. Een uur rust, een dafalgan, en zelf geprobeerd om met naald en draad mijn blaren te genezen: net goed gegeten en ik voel me al beter. Hopelijk houdt mijn voet het morgen vol en is hij in paas stemming ( herboren...)
De gedachte die ondanks alles vaak opkwam was blijdschap: ik ben blij omdat ik nu besef dat liefde niet sterft. Annelies en Brecht zijn ontstaan uit liefde en zullen dus altijd bij mij blijven, samen met de liefde in de rugzak. Ik ben ook blij met de acceptatie van mijn verdriet. ook mijn verdriet zal altijd in de rugzak blijven, want ik zal altijd pijn hebben voor het gemis. Verdriet is allicht ook de reden van mijn boosheid: je bent boor omdat niet altijd alles loopt zoals je het wilt. Kijk maar naar een kind. als het zijn goesting niet krijgt, eerst wenen, daarna schreeuwen. Door goed mijn verdriet te koestern zal allicht mijn boosheid afnemen, dit kan dus wel uit de rugzak, een hele opgave voor mij...Ik zal beseffen dat wie met brandende kolen werpt zelf eerst zijn handen verbrand...
De tip van de dag is: niet oordelen: Ik zag een fietser te voet gaan op de helling en mijn reactie was. wat een sukkelaar, terwijl die man misschein materiaal pech had. Ik hoorde niets van Heidi en dacht dat er iets mis was. Oordelen maalt negatieve gedachten en dit is verkeerd. laat ons dus met zijn allen vanaf vandaag iedere dag niet proberen te oordelen...op weg naar meer verdraagzaamheid.
heidje, ik heb vandaag er bijna de brui aan gegeven: ik was echt kapot en vervloekte mijn hielen. Ik ben nu al weer positiever gestemd en blijf doorgaan, desnoods bezoek ik weer een podoloog. Ik heb wel beslist dat drie weken van huis weg genoeg zal zijn. ik tel net als jij af en met nog 227 km te gaan denk ik dat ik nog 10 of 11 stapdagen te doen heb. Dit betekent dat ik 15 of 16 april stop met stappen en dat ik dan 1 dag over hou om van Santiago te genieten. Ik zou dus graag de 18 de april op de vlieger zitten.
Bedankt aan alle goede mensen die de komende dagen voor Heidi zullen zorgen. Bedankt voor alle reacties op deze blog: ze ondersteunen mij op deze tocht, zeker bij momenten zoals vandaag als ik het iets lastiger heb. Sofie, ik kan mijn tranen hier ook niet bedwingen bij de gedachte aan A en B. Als het een trootst kan zijn, iedere dag vloeien ze over mij wangen tijdens het wandelen. Het doet pijn en het lucht op tegelijk, het zal bij het proces horen...
Ik wens jullie allemaal een deugddoende paasmaandag.
Hartelijke amicale groeten van Bart.
ps heidje, ik heb hier geen bereik, probeer jij eens te bellen?
