Dag 16, 25 april 2011, Ribadeo- Mondonedo, 38 km, nog 162 te gaan.

Beste bloglezers,

De voortekenen waren reeds aanwezig, de beste kamer tot nu toe, en ik heb dan ook heerlijk geslapen.

Na het eten in de bar naast de deur, heb ik nog wat gelezen en om 23 u in bed.

Ik ben wakker geschoten rond 3 u, om daarna vrij snel opnieuw in slaap te vallen tot 8u deze morgen.

Het is de eerste keer dat ik zo lang slaap.

Nu, geen erg, ik kan toch niet voor 8u30 ontbijten, en dit was in de prijs inbegrepen.

Tegen 9u15 vertrek ik en ik zal me moeten aanpassen aan de andere regels. Ik ben immers in de provincie Galicia aangekomen, en in deze provincie is het de schelp die de richting aangeeft, en niet de kop.

Voor wie het kan interesseren, Galicië is reeds de vierde provincie in Spanje die ik doorkruis. Ik ben gestart in het Baskenland, daarna door Catambria, vervolgens door Asturias om te eindigen in Galicië.

Ik heb drie km nodig om door de stad te komen. De eerste echte weg buiten de stad gaat flink omhoog. Ik stop om mijn jas uit te doen, ik kijk nog even achterom naar de zee, want het zal de laatste keer zijn op mijn tocht dat ik ze zal zien, ik zeg goede dag aan mijn kinderen,en vraag hen om mij verder te vergezellen.

Van hieraf begint het echte werk. We klimmen vandaag tot 350 m, dus ik zal het wel voelen aan mijn kuiten.

Na ongeveer 2 km omhoog, waarbij steile hellingen worden afgewisseld met vals plat, doch wel omhoog, uit een eucalyptus bos komend, bereik ik een konijnenkwekerij. Drie mannen laden honderden witte konijnen over op transport naar allicht de slachting, voor ze dan op het bord van menig mens zullen belanden.

Bij het opeten sta ik er niet bij stil. Als ik live getuige ben van hun laatste reis voel ik toch wel een koude rilling.

Het is alweer heerlijk wandelen, weliswaar nog steeds bewolkt, door de bossen. Rustig, kalm, geen mens te zien, het lijkt wel het einde van de wereld hier. Het decor doet me een beetje denken aan de Ardennen bij ons, doch veel uitgestrekter.

Tijdens het wandelen bedenk ik welke tips ik zou kunnen meegeven aan iemand die zich aangetrokken voelt om ook eens een camino te doen. Deze gedachte geïnspireerd door de droom van Johan, de eigenaar van ons favoriete ijssalon in Koksijde.

Ik benoem hier enkel tips:

- ik zou aanraden eerst de Camino Frances te doen, zelfs eerst een deeltje, bijvoorbeeld vanuit Leon. Deze weg is het best geëxploiteerd en dus hoef je je geen zorgen te maken over slaapplaatsen, om de 5 km is er eentje. Je kunt ook een weekje proberen, om aan te voelen wat het met je doet.

- voel je niet verplcht om in de herbergen te slapen. Voor velen, en vooral voor hen die 6 weken of langer trekken, is het een manier om budgetvriendelijk te pelgrimeren. Je bent echter in mijn ogen niet minder pelgrim als je je af en toe iets meer luxe permitteert. Zowel lichaam als geest komen tijdens de camino graag eens echt tot rust. In een herberg is dit lastig. Dit lukt beter in een hostal of hotel.

- wandel vooraf met rugzak de afstand die je wilt doen, in de drie maanden voorafgaande aan  je vertrek. Dan zijn je voeten en benen gewend aan de afstand, zoek daarbij ook lastige parcours op. Hier zijn imzers geen vlakke ritten.

- wandel je eigen tempo. Ik weet, de neiging om samen te lopen is groot. Doch je merkt telkens weer dat dit je ritme verstoort, en mijn ervaring is dat dit niet goed is voor de kadans. De kans is immers zeer groot dat je de pelgrims die je overdag ziet, uitgebreider kunt leren kennen 's avonds in de aankomstplaats. Zijn het niet deze van overdag, dan zijn het wel weer andere.

- bedenk waarom je het doet. De motieven kunnen van allerlei aard zijn: religieus, spiritueel, emotioneel, fysisch, andere...er zijn alleen maar goede redenen.

- laat je niet gaan door een slechte dag. Hou je motivatie voor de geest, luister naar je lichaam, en kies eventueel een ander middel om door te gaan. Hier op de camino norte heb ik meer vehalen gehoord van mensen die bus,trein en taxi nemen. Je hoeft je daarvoor niet te schamen.

- de rugzak' steek er in waar je je prettig en goed bij voelt. De experts beweren dat het gewicht tussen de 10 a 20% van je lichaamsgewicht mag bedragen. Als je kiest om niet in herbergen

te slapen hoef je uiteraard geen slaapzak mee te sleuren. Bedenk dan wel dat je in een hotel niet kunt beschikken over een wasmachine en droger. Trouwens hier op de norte heb ik 1 keer en herberg gevonden met een wasmachine, en 1 keer een met een droogkast. Op de Frances hebben de meeste herbergen wel wasmachine en droger. Dus als je de camino Frances loopt en je kiest om wel in herbergen te slapen kun je het doen met iets minder reserve kledij.

- om blaren te voorkomen heb ik blijkbaar dit jaar het middel gevonden: je voeten intapen.

- neem de tijd. Laat de dwang van de km niet overheersen op het gevoel van de benen. Ik heb deze tip de eerste dagen niet goed gevolgd en ik voel dat je de lange afstanden niet volhoudt, zelfs al ben je goed getraind. Op een gegeven moment zeggen de benen stop, ontdek dit moment en luister er naar.

- neem een goed etappe boekje bij, zo klein mogelijk,of het leifste losse blaadjes, dit bespaart gewicht.

- ....

Om 11u30, bij het kerkje van Ponte, hou ik mijn eerste pauze van de dag. Mijn maag begint serieus te rammelen. Gelukkig heb ik nog mijn dure sandwich van gisteren, want ik heb nog geen enkele bar gezien vandaag op mijn weg.

Hier valt mij iets op terwijl ik zit te eten en op een wegwijzer paaltje kijk. Onder de schelp staan kleine cijfertjes. Deze geven aan hoeveel km je nog verwijderd bent van Santiago. Ik zit nu aan 185 .

Van het stil zitten krijg ik het koud en ik doe mijn jas weer aan. Iets verderop duikt er echter een soort muur van Hoei op die ik over moet. Op dat moment begint de zon ook voorzichtig te schijnen. Eer ik aan de klim begin ontdoe ik me opnieuw van mijn jas. De beklimming duurt ongeveer 3 km tot in het dorpje Martin de Pequeno. Boven is er een rustplaats en wie zit daar te rusten: Hannah, de Deens vrouw van een eerdere blog. Ik neem een foto van haar. Ze is vanmorgen om 7 u vertrokken in de herberg in Ribadeo. Ze is uitgegleden en heeft een kleine kwetsuur aan de knie. Ze blijft lachen en positief. Een kranige dame die Hannah. Ze vult haar dagboek aan, inmiddels komen ook 2 pelgrims aan op een paard, dit had ik nog niet gezien. Ze spreken Spaans, dus ik kan over hun avontuur niet veel vertellen...

Hannah denk te stoppen in Gondan, vijf km eerder dan mijn voorziene stopplaats Lourenza.

Ik ga verder, de zon geeft ondertussen steeds meer warmte, en de weg klimt nog hoger naar Villamartin Grande.

Inmiddels krijg ik weer honger, en ik hoop dat ik in Gondan een bar zal vinden, doch deze hoop is ijdel. Ik loop even binnen in de herberg aldaar, er is nog geen mens te bespeuren.

Iets verderop haal ik een vrouwelijke pelgrim in, we groeten elkaar, doch daar blijf het bij.

En dan eindelijk, zo maar uit het niets, een bar op de weg.

Ik bestel een boccadillo met kaas en ham en een grote koffie met melk. Ik blijk aangekomen in het dorpje San Xisto Barreiros, op 3 km van Lourenza.

Terwijl ik zit te eten stopt ook de dame die ik net voorbij stak, en net als ik aanstalten maak om door te gaan komt ook Hannah aan. Zij vond Gondan maar niks, ik kan ze zeer goed begrijpen, en beslist om door te stappen naar Lourenza. Hier eerst nog bijtanken.

Inmiddels maken we alledrie kennis met elkaar. De onbekende dame is Delphine, een Française met Belgische ouders. Ze vertelt dat ze vanavond in het klooster van Mondonedo slaapt, op aanraden van de hotel baas van het hotel in Ribadeo waar ze afgelopen nacht logeerde.

Ze is echter zo moe dat ze in Lourenza de bus wil nemen naar haar slaapplaats, 8 km verder.

Ik bied aan om samen naar Lourenza te lopen. Onderweg vertelt ze dat ze voor BNP Paribas Fortis werkt, dat haar ouders afkomstig zijn van Ciney, dat haar moeder na de dood van haar vader terug in Luik is komen wonen en dat ze triatlon doet als sport.

Ze heeft met dit laatste moeten stoppen door een val van een paard afgelopen jaar.

Ze is zaterdag aangekomen in Santander, doch tot nu toe had ze zich alleen verplaatst met de bus, vandaag was dus haar eerste stap dag.

Ze wil voelen wat wandelen met haar doet. Ze heeft de intentie om tot in Santiago te wandelen.

Na een half uur bereiken we Lourenza en bij de afslag naar de herberg, waar ik wil slapen, nemen we afscheid.

De herberg ligt anderhalve km buiten het centrum van Lourenza en vlak onder de brug van de snelweg. Bovendien zie ik niet direct de kans om in de buurt te kunnen eten.

Ik besluit om terug te keren naar het centrum, ik doe hier dus drie km teveel....,en ga op zoek naar een hostal of hotel. Ik passeer tijdens deze zoektocht langs een prachtige kerk, kerk van Santa Maria !.. En nog iets, ik ben het vergeten, doch ze is op slot, dus ik kan niet binnen.

Plots hoor ik mijn naam roepen. Het is Delphine die wacht op een taxi. Er rijden immers geen bussen naar Mondonedo op dit moment. Ze stelt voor om de taxi te delen. Ik twijfel, en ik beslis om mee te gaan. Een pelgrim moet toch ten minste een keer in een klooster hebben geslapen.

Tegen halfvijf zet de taxi ons af bij de kerk, en kort daarna komt ook Christan aangereden. Je weet wel, de Duitse jongen met zijn pijnlijke linker voet. Hij kon in Ribadeo echt niet meer stappen en kocht zich daar een zeer oude koersfiets, zodat bij toch op eigen kracht in Finistere kan aankomen. Hij blijkt reeds 10 jaar weg te zijn uit Duitsland. Hij vindt Duitsers bekrompen mensen en daarom woonde hij eerst 9 jaar op de Canarische eilanden en nu sinds een jaar in Valencia. Hij werkt in de toeristische sektor. Hij zal vanavond overnachten in de Alberque.

We wensen elkaar het beste en Delphine en ik gaan op zoek naar het klooster. Dit ligt een paar straten verder, wel op de camino, en voor 35 € heb ik een prachtige kamer, uitkijkend op de binnenkoer van het klooster, een avondmaal om 20u30 en een ontbijt morgen om 8u30.

Geniet mee op www.mondonedoferrol.org/hospederia.

Vandaar dat ik hier nu zit te bloggen van bij de paters! De kerk waar we daarnet zijn afgezet behoort ook toe aan dezelfde kloosterorde. Ze noemen ze hier zelfs Kathedraal.

Na mijn douche ben ik ze binnengegaan, om de kaarsjes te branden die Nathalie vroeg, om nog kaarsjes te branden uit dankbaarheid voor opnieuw een goed verlopen tocht, en om de dierbaren die het momenteel iets lastig hebben met allerlei gezondheidskwaaltjes nabij te staan.

Morgen stap ik naar Abadin, 20 km, doch het gaat steil omhoog tot 550 meter.

Ik heb de zee gemist, zal ze ook het vervolg van mijn wandeling niet meer zien, doch je blijft ze voelen boven aan de toppen van de hellingen, en dit vooral door de typische, koele oceaanbries.

Ik hoop dat Brugge wint vandaag en wens de bloglezers ter plekke veel plezier.

Nog een fijne paasmaandagavond,

Kloostergroeten van Bart.

Dag 17, 26 april 2011,Mondonedo- Villalba, 35 km, nog 122 te doen.

Beste bloglezers,

Gisteravond nog lekker gegeten in het klooster, samen met Delphine, soep, salade, vlees en patatjes en kiwi als dessert.

De dame die ons bedient choqueert me wel. Ze zegt dat ik zeer vermoeid oog en Delphine nog fris. Delphine legt uit hoeveel ik reeds gestapt heb en dat zij nog maar 1 dag gewandeld heeft. Dan begrijpt ze het wel.

Ik ben benieuwd wat Heidi zal zeggen als ze me straks als eerste ziet...

Delphine praat volop over haar iron man ervaring in duitsland. Ze wil uitzoeken of wandelen ook hetzelfde effect heeft voor haar.

Ik kan niet snappen dat iemand die zoveel duursporten doet, toch nog zo struis kan zijn.

Ze heeft het ook over  de moeilijkheden die zij ondervindt in haar team tussen Franse en Belgische collega's. De Franse houden van een directieve aanpak, terwijl de Belgen eerder pragmatisch en vragend stellend werken. Dit levert vaak conflicten op.

Ze vraagt me wat mij drijft om deze camino te lopen en is verbauwereerd als ze het verhaal van Brecht en Annelies hoort.

Dan vraagt ze of ik nog een kinderwens heb, en ik vertel haar dat we er werk van maken. Ze vindt dit zeer slim, want ze ziet in mij een echte vaderfiguur.

Tegen half elf ben ik op mijn kamer en het valt echt op hoe stil het hier is. Bangelijk stil zelfs.

Tegen elf uur gaaat het licht uit, ik heb dus niet meer gelezen, en na een redelijke nachtrust ben ik tegen 8u30 aan het ontbijt.

Ik zie Delphine nog net vertrekken voor haar wandeling.

Het ontbijt is uitgebreid, opnieuw met kiwi, en ik geniet van de rust en al het lekkers op tafel.

Tegen 9u15 vertrek ik, doch ik vraag eerst nog de dame aan het onthaal om een foto te nemen van mij op het binnenplein van het klooster. Ben benieuwd hoe hij er uit zal zien.

Mijn boek had me gewaarschuwd, dit wordt een echte bergrit.

Na 1 km klimmen hou ik halt om vanuit de hoogte een foto te nemen van het klooster.

Het is mistig en de klim duurt 9 km, op asfalt door een eucalytusbos.

Ik probeer aan niets te denken en mijn zintuigen aan het werk te zetten.

Ik hoor kabbelende beekjes, huilende en blaffende honden, zingende vogels, geen landgenoten deze keer.

Ik zie hoe de zon vecht om door de mist te geraken, ik zie kleine windmolens boven op de top. Ik zie een prachtig Alpen landschap, en vooral veel groen.

Ik voel mijn lichaam, pijn in de linkerschouder, af en toe prikken in mijn linkerhiel, steekjes onder de linker knie, krampen in de buik. Wat hebben de paters in mijn soep gedaan? Ik voel blijdschap door het wandelen.

Ik ruik vooral de boere buiten.

Ondertussen blijft het maar klimmen en na 2 uur ruil ik de asfaltweg voor een echt camino pad, nu eens tussen een andere soort bomen.

Ze hebben het beste voor laatst opgespaard, want de hellingsgraad begint van hier serieus te verzwaren.

De windmolens worden steeds groter, de zon lijkt haar gevecht te winnen op de mist,de wind waait steeds feller en de weg wordt nog steiler.

Uiteindelijk bereik ik tegen kwart voor 12 de top.

Deze klim van 2u30 en 11 km  is van het lastigste wat ik fysisch heb meegemaakt op deze 2 camino's.

Dus wat je motivatie ook mag zijn om te pelgrimeren, je zult dus wel degelijk altijd rekening moeten houden met de fysieke inspanningen.

Ik heb er van genoten!

Bovenop de berg zijn grote wegenwerken aan de gang. Ze maken hier een nieuwe snelweg. Daardoor wordt de camino weer omgeleid.

Ik bedenk bij mezelf dat deze extra km's de bus km's toch een beetje goed maken....

Ik rust even uit en eet een broodje dat ik nog bewaarde van gisteren.

Tegen kwart voor een bereik ik Abadin, mijn voorziene slaapplaats, na 15 km. Ik ga de eerste bar binnen die ik zie, en wie zit daar te rusten: Hannah. Ze is vanmorgen om 7u15 gestart in Montonedo.

Ook zij wandelt door naar Villalba en ik besluit dit ook te doen. Elk op ons ritme vertrekken we voor de volgende 20 km.

Het eerste deel van de wandeling loopt eigenlijk weet constant langs de befaamde route 643. Je stapt wel constant in groen of bos, enkele meters van de weg, doch het geraas van de auto's is steeds te horen.

Het landschap wordt ook minder indrukwekkend.

Om drie hou ik halt bij de brug Martinan over de rivier Batan. Hier eet ik nog een cake die in mijn reserve stak en ik geniet van het geluid van de rivier.

De laatste tien km lopen weer door aangename dorpjes en plots wordt mijn weg versperd door 2 koeien. Ik neem een foto en de boerin komt de koeien terug naar de stal leiden.

Iets verderop zit Delphine te rusten.

Ze pikt aan om verder te wandelen, doch mijn tempo is haar te snel en ze haakt al vlug weer af.

Uiteindelijk bereik ik tegen 17 u de herberg van Villalba na 35 km.

De douche is koud, alhoewel het gebouw vrij nieuw oogt. Het is gelegen anderhalve km buiten de stad, naast het rode kruis. Als dat niet handig is...

Bij het ophangen van mijn was om 18 u komt Hannah aan. Fantastisch toch wat deze dame doet. Ze doet drie uur langer over dezelfde afstand als ik, doch ze doet het. Chapeau!

Er ligt een restaurant hier vlakbij, dus ik ga straks niet ver meer lopen om te eten.

Morgen hou ik het rustig, maximaal 25 km, om geen risico te lopen voor de laatste 100.

Ik besef dat ik een dag voor lig op schema, dus dat is mooi meegenomen. Ik heb dus wat reserve.

Ik wens jullie allen een fijne avond en nog een plezante week.

Vermoeide dinsdagavondgroeten,

Bart.

Dag 18, 27 april 2011, Villalba - Deve , 27 km, nog 98 te doen.

Beste bloglezers,

Gisteren kreeg ik sms van collega Bart van Alpheios met het droevige nieuws dat Willy Himschoot van Probis afgelopen weekend zelfmoord pleegde.

Ik wil daarom deze blog starten met het overbrengen van mijn innig medeleven met de familie en collega's van Willy.

Het nieuws liet me vandaag tijdens de wandeling niet los.

Willy was een betrouwbare en hardwerkende collega voor Probis, altijd geïnteresseerd in de mens , met een immer goed humeur.

Ik zag en sprak hem laatst op 5 april, dus kort voor mijn vertrek, tijdens het congres van VVAV in Affligem. Hij was mee de trekker en organisator van dit evenement, dat aankoopverantwoordelijken in de zorg rond innovatieve thema's samenbrengt.

Hij vroeg me de groeten te doen aan Heidi, wenste me veel geluk op weg naar Compostella en voegde er aan toe dat hij dat misschien ook best eens zou doen. Hij koos voor een andere camino...

Veel sterkte aan zijn nabestaanden en collega's de komende periode van moeilijke rouw.

Gisteravond zijn we met 5 samen gaan eten in het restaurant op 150 m van de Alberque: Hannah, Anna, Christian ( deze drie kennen jullie al), Ula, een landgenote van Anna en Christian die haar Camino startte in Portugalete, en ikzelf.

Anna en Ula gaven direct toe dat ze dagelijks ongeveer 20 km stappen en daarna de bus nemen, anders konden zij nog nooit zo ver zijn als de drie anderen.

De vier collega's pelgrims praten gezwind Duits met elkaar, dus ik zit er een beetje bij voor spek en bonen.

Het hoofdthema is echter waar te slapen morgen, vandaag dus.

Ofwel stap je 21 km ver om in de herberg van Baamonde te slapen, ofwel 34 km om in de herberg van Miraz te slapen. De andere mogelijkheid is de herberg van Sobrado des Monxes, echter dan moet je 62 km overbruggen.

Christian is er snel door, met zijn fiets kiest hij voor de laatste optie. Anna en Ula kiezen voor de eerste. Hannah twijfelt en ik kies voor de tweede tot we te horen krijgen van de ober dat deze herberg gesloten is.

Anna vertelt dat er een hostal is , redelijk duur, 6 km voorbij Baamonde, in Eirexe. Dit lijkt me ideaal. In de boeken is er echter geen nieuws over deze slaapoptie te vinden.

Terug in de herberg aangekomen kijk ik nog even op het prikbord aan de inkom. Daar zie ik dat er melding wordt gemaakt van een hostal in Deve, 5 km voorbij Baamonde. Er staat een tel nr bij, en ik noteer dit alvast.

Tegen 22u30 lig ik bed.

Om 2u30 schiet ik wakker, ik sta op voor een plasje, en van dan af is het weer waken. Eigenaardig hoe slecht ik slaap in de herberg.

Ik sta uiteindelijk op om 7u en maak mij op mijn gemak klaar voor de dag. Tegen 8u ben ik beneden waar ik nog net Ula tref die op het punt staat te vertrekken. Ik vul mijn flesjes water, eet drie van mijn gisteren gekochte mini chroissants en ben tegen 8u15 de deur uit.

Het is volgens mij de eerste keer dat ik zo vroeg kan vertrekken onder een reeds stralende zon. Het voelt wel nog heel fris en de jas en sjaal is op dit uur geen overbodige luxe.

1 uur later ben ik de stad uit en ik heb dan al 2 stops achter de rug. Ik ben gestopt in een bakkerij met eetzaal waar ik geniet van warme koffie en een echte chroissant. Ik koop ook nog 2 soort pizza broodjes voor straks onderweg. Daarna loop ik de kerk binnen voor mijn dagelijks gebed, vandaag in het bijzonder voor Willy. Ik kan echter geen kaarsjes branden. Spijtig.

De weg verloopt rustig, van boerhof naar boerhof, geen boer te bespeuren, wel loslopende katten en honden. Ik voer een gevecht met een gevaarlijke hond, ik neem er een foto van....

Inmiddels is de jas uit, de zon zorgt voor genoeg natuurlijke warmte. Rond 11 u neem ik enkele foto's van het landschap waardoor ik denk ik de laatste dagen te stappen, zodat jullie het contrast zien.

Inmiddels nog geen bar gezien, geen waterfontein en mijn maag die begint te snakken naar voedsel. Om 12 u stop ik bij de oude school van La Estrada en eet mijn broodjes op die ik daarnet nog kocht bij de bakker. Ik zie op de km paal aldaar dat ik 108 km tot Santiago dien af te leegen. 

Ze smaken heerlijk. Inmiddels ben ik aan mijn laatste halve liter water bezig en hoop op een fontein. De gedachte om zonder water te vallen maakt me een beetje ongerust.

Een kwartiertje later ben ik weer op weg en kort daarna haal ik Hannah in. Ze is deze morgen om 7u30 vertrokken. Ze spreekt me direct aan waar ik nu zal overnachten en ik vertel haar van mijn ontdekking op het prikbord gisteren. Eigenlijk wil ze ook nog niet stoppen in Baamonde ( over 2 km zijn we er reeds) en ze vreest dat ze dan ook de afstand de dag nadien, 41 km, niet zal aankunnen. Het liefste wil ze ook geen bus meer nemen de laatste dagen voor haar aankomst.

Ik bel het nummer dat ik heb opgeschreven. Doch geen antwoord.

Ik stel voor dat we samen naar de herberg in Baamonde wandelen om daar uitleg te vragen. Dat stelt haar gerust.

Die laatse 2 km voor Baamonde lopen langs de fameuze 634 , ik pas mij aan haar tempo aan en vraag ondertussen welk werk ze vroeger deed.

Ze was secretaresse in een bouwbedrijf en bij het uitbreken van de crisis 2 jaar geleden werd ze op 60 jarige leeftijd, samen met vele anderen, afgedankt.

Ze besliste dan om als huismoeder te gaan werken in een rustoord, tot ze op haar 62 op pensioen kon.

Tot voor haar camino werkte ze nog 1 dag in het rustoord als gepensioneerde. Ze heeft tijdens haar camino beslist om dit niet meer te doen als ze op 8 mei terug in Denemarken thuiskomt. Ze heeft immers een moeder met Alzheimer, en haar nieuwe echtgenoot, 75 jaar, begint ook te sukkelen met de gezondheid.

Ik vraag haar dan wanneer ze is hertrouwd, doch dat is ze niet, ze wonnen ook niet samen. Ze kon dit niet meer na zo lang alleen te zijn. Ze wonen elk in hun appartement, op 2 min van elkaar, maar toch noemt ze hem " husband".

Tegen 13 u arriveren we bij de herberg van Baamonde en ik heb geluk: naast de herberg is een apotheek. Ik ga snel naar binnen voor ze sluiten om mijn tape te kopen, doch die hebben ze niet. Dan maar opnieuw het goedkoop alternatief.

Hannah is inmiddels de herberg binnen en zegt me dat er geen herberg is voorbij Baamonde, of het is 41 km verder in Sobrado des Monxes.

Net op dit moment gaat mijn telefoon: het Spaanse nummer dat ik daarnet belde, de eigenaar van de hostal. Ze bestaan dus wel degelijk, zijn ook open en kunnen ons ontvangen. Ofwel in Alberque formule voor 18€ , ofwel individuele kamer tegen 40€ . Ik bespreek het met Hannah en zij gaat voor de Alberque, ik ga voor de kamer. Oef. We zijn gerust.

De man van de herberg in Baamonde is natuurlijk een beetje beschaamd. Hij verdedigt zich met te zeggen dat wij naar een Alberque vroegen en niet naar een hostal, doch is toch zo vriendelijk om een stempel te geven.

Het dient wel gezegd dat de herberg van Baamonde een van de mooiste is die ik heb gezien! Zeker de nummer 1 tot nu toe op de Camino Norte.

Na een koffie met boccadillo nemen we afscheid en ik vertrek richting Deve.

De eerste 2 km lopen opnieuw langs de weg en aan km paal 99,8 mag ik weer het bos in, direct over het mooie brugje over de rivier Parga.

Ik besluit te stoppen, neem een foto van de km paal en boven op de brug van mezelf. Zo kunnen jullie  beoordelen hoe ik er uit zie na 600 km stappen in 18 dagen.....

De weg is nu veel mooier en rustiger door het bos, en ik krijg de tweede beklimming van de dag. Vanmorgen, kort nadat ik de stad uit kwam, was de eerste.

En dan, iets voor drie, de pijl die uitnodigt om naar de hostal af te draaien. Het ligt een 300 m weg van de camino, dus dit valt reuze mee.

De eigenares is zeer vriendelijk en spreekt goed Engels.

Er is wifi, dus gratis internet, mooi meegenomen.

Ik betaal 40€ voor mijn kamer, avondmaal en ontbijt inbegrepen. Ik heb wel niet te kiezen: het is een vegetarische maaltijd. Ik kan wel opteren voor salade of soep als voorgerecht en rijst of pasta als hoofdgerecht. Ik ga voor de soep en de pasta. Ben benieuwd...

Tegen 16 u komt ook Hannah aan. Zij kiest voor de herberg formule. Ik zal straks wel horen bij de maaltijd of zij  tevreden is.

Ik alleszins wel, het is hier vredig stil, op de boere buiten, weg van alle drukte.

Hopelijk kunnen jullie nu wel meegenieten op www.devapronatura.com.

Bedankt nog Luc om mijn gras af te rijden. Hopelijk heb je genoten van de sauna.

Nog veel plezier aan zee, en als het kan, verzorg Heidi een beetje want ze klinkt serieus verkouden aan telefoon. Alvast ne grote merci voor jullie hulp.

Kalme, landelijke woensdagavond groeten van Bart.

Dag 19, 28 april 2011, Deve - Sobrado dos Monxes, 35 km, nog 62 te gaan.

Beste bloglezers,

Ik wil jullie eerst nog eens bedanken voor de aanmoedigende reacties.

Goed te horen Sonia dat Dirk fysiek weer de oude aan het worden is, of liever de jonge.

Bedankt Myriam en Luc voor de goede zorgen. Spijtig dat het weer jullie een beetje in de steek laat daar in Koksijde.

Bedankt nichtjes voor jullie bewonderende reacties. Ik doe gewoon mijn best, meer kan ik niet doen. Toch leuk te lezen dat de jeugd begaan is met de nonkel, en hun nichtje en neef niet zijn vergeten.

Gisteravond heeft de vegetarische pelgrim menu gesmaakt. Met name de zelfgemaakte yoghurt met walnoten en honing was overheerlijk.

Om 21 uur op mijn kamer, en na nog een uurtje lezen om 22 u in bed.

Na een goede nachtrust word ik om 7 u wakker ge sms t door Heidje. Ze bericht dat ze een slechte nacht had, een soort van buikgriep.

Heidi, ik wens je van hieruit sterkte. Nog een beetje op de tanden bijten, maandagavond ben ik er weer.

Misschien kun je ook eens een paar dagen op de camino lopen...

Na een goed ontbijt vertrek ik om 8u45  voor wat ik op voorhand bestempelde als een van de lastigste etappes. Niet alleen omdat het klimmen wordt van 300 naar 650 meter, doch ook omwille van de afstand, 41 km, en dit in de laatste week. Gelukkig had ik gisteren de moed om er al 6 van te wandelen, dus het worden er " slechts" 35.

Het is koud en mistig, en mijn eerste ontmoetingen zijn met 2 loslopende honden, na amper 500 m. Ze zijn echter zeer braaf en lopen zelfs enkele m mee.

Ik ben overvallen door de immense stilte, wandelend door alweer een eucalyptus bos. Je herkent de bomen eigenlijk vrij goed. Het lijkt alsof het papier reeds van de stammen afvalt.

Na ongeveer 3 km loop ik eventjes 500 m om ten einde een stempel te halen in een meldpunt voor pelgrims. Dit is een soort bureau, waar je inlichtingen kunt vragen over de rit, er is internet, toiletten, je kunt er zelfs Santiago spulletjes kopen, koffie drinken en iets klein eten.

Ik ga alleen voor de stempel, en als ik terug op de camino kom passeert Hannah. We beslisten om elk apart te lopen, doch door mijn ommetje heeft ze mij weer bijgehaald.

De weg gaat nu verder door een sparrenbos en iets verderop is in Xeixon toch een bar. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we goed voorzien van eten en drinken deze tocht best aanpakken, doch, ik ben nog geen 6 km ver en ik kon reeds 2 keer bijtanken.

Na 10 km bereik ik Miraz, en ik zie toch een pijl naar een Alberque. Die is dan blijkbaar toch niet opgedoekt. Ik wil de kerk binnenstappen , doch deze blijkt gesloten.

Bij km paal 86,9 sla ik een pad in en zie, plots verandert het landschap. Ik  loop  verder in een open landschap, op grote rotsblokken, tussen gele bloemmetjes en het geluid van de sprinkhanen overheerst de stilte. Anders, doch ook zeer rustgevend en mooi.

Ik stop even om foto' 's te nemen, om de contrasten in de omgevingen vast te leggen, gebruik deze stop om mijn jas uit de doen, de zon begint warmte te geven. Bovendien is het windstil, en met deze open vlaktes belooft het dus een hete dag te worden.

Ik vind niet dat ik echter kan klagen over de hitte. De pelgrims die hun tocht doen in juni en juli krijgen  met nog warmere toestanden af te rekenen. Zij moeten nog meer kunnen verdragen! Chapeau!

Deze eerste kennismaking met dit voor mij nieuwe decor duurt ongeveer een km en dan loopt de weg weer verder op asfaltwegen, door de verschillende kleine boerderijtjes. Opnieuw opvallend dat ik geen mensen op straat zie, alleen brave loslopende honden, bijna allen Duitse herders of look à like. 

Om 11 u hou ik mijn eerste stop, midden in  een sparrenbos, beschermd tegen de zon. Ik geniet van het brood en de kaas die Hannah mij vanmorgen gaf, zij had teveel gekocht en ik kon een beetje krijgen. Leuk gebaar. Ik neem als dessert nog 2 kleine mini chroissant die ik zelf nog had opgespaard. Daar zittend word ik gepakt door de stilte van het bos. Je hoort alleen vogels en sprinkhanen. Geen gewest - of snelwegen, geen vliegtuigen, geen machines, niets.

Bij het stappen valt deze stilte minder op. Je hoort het gepiep van je schoenen en het gesjirp van je rugzak. Hier stilzittend op een steen overmant me gewoon deze rust en kalmte.

Na twintg minuten genieten ben ik weer weg, meestal door boswegen.

Waar ik uit het bos kom, ongeveer 5 km verder, en opnieuw op asfalt loop , zie ik Ula. Zij rust in een bushokje. Ze sliep vannacht in Baamonde, en nam eerst een taxi naar Miraz, om dan de laatse 25 km te stappen. In de weide naast het bushokje komt een paard goeie dag zeggen. Ik neem een foto van haar en het paard en ben weer weg.

Volgens haar is het nog 13 à 15 km naar Sobrado. Ik kijk op mijn klok en zie dat het kwart voor een is. Dit betekent dat ik met een vrij snel tempo aan het wandelen ben.

Iets verder mag ik weer wandelen op rotsen, in open vlakte. De weg klimt serieus, de hellingen volgen elkaar nu op, ongeveer 4 Hoge Blekkers, doch wel iets langer. De zon brandt en ik puf.

Wel zeer mooi en plezant wandelen.

Na ongeveer een uurtje klimmen langs deze schitterende wegen gaat de weg over op een asfaltweg met 2 rijstroken. Iets verder, bij het bord dat aangeeft dat het nog 8 km tot Sobrado is, hou ik mijn tweede stop, opnieuw in de schaduw, wel langs de weg. Nu eet ik mijn halve boccadillo op die ik gisteren spaarde.

Na 10 min stappen begint mijn vegatarisch voedsel zich te roeren in mijn darmen. De weg loopt verder langs asfalt, mijn voeten krijgen het warm, en de druk op mijn darmen wordt groter. Ik roep Brecht en Annelies dat ze een bar op de weg toveren, doch voorlopig geen gehoor. Ik schakel dan maar enkele versnellingen hoger...

2 km verder mogen we terug het bos is. Gelukkig, want de afgelopen weg was niet echt de mooiste. In het bos ben je ook beter beschermd tegen de zon, en het is zachter lopen.

De grote verscheidenheid aan ondergrond waarop je loopt is ook typisch voor tochten naar Compostella. Oefenen op soorten ondergrond kun je dus gerust bij de tip lijst van enkele dagen geleden schrijven.

Door de druk in de buik stap ik nog sneller, moet allicht een mooi beeld zijn geweest, gelukkig zie ik hier  geen mens.

Het gaat een beetje naar beneden en het is uitkijken in al mij spoed voor verdwaalde boomwortels.

Vlak voor het binnenkomen van Sobrado ruil ik de mooie boswegel voor de asfaltweg en ik passeer het meer van Sobrado. Ondanks de hoge nood stop ik voor enkele foto's. Er komt een hels lawaai uit het water. De vissen zijn zeer luidruchtig.

Gelukkig is het eerste huis van het dorp een bar.

Het was meer dan hoognodig, ik bestel nog een koffie en een fles water, ik zit immers door mijn voorraad, en vraag de weg naar het hotel waar ik wil slapen. 

Enkel kilo's lichter begin ik aan de laatste km van de dag, op zoek naar het hotel.

Tegen half vier kom ik bij het dorpsplein en mijn aandacht gaat direct naar het oude klooster met dito kerk.

Ik loop er naar toe en in het klooster blijkt de herberg te zijn. Ik tref er Anna, die wacht tot de deuren openen om half vijf. Ook van haar neem ik een foto en van de kerk.

Ook Anna nam vanochtend de taxi van Baamonde naar Miraz en stapte dan naar hier. Ze was de eerste bij de herberg.

Ik stap naar het hotel aan de overkant van het plein.

Ik slaap in Hotel San Marcos, en de zoon des huizes ontvangt me zeer vriendelijk. Je kunt hier alleen slapen voor 30 € en ze zijn echt voorzien om pelgrims te ontvangen. Zo komen ze je was halen om te wassen en te drogen en op de kamers ligt oud krantenpapier om in de schoenen te stoppen , zodat deze goed drogen tegen de volgende dag. Zeer pientere details. Het hotel is een beetje verouderd, vasttapijt op de kamer en badkamer, doch proper en prima handdoeken. 

Er is ook wifi, zodat deze blog mij ook weer geen centjes extra kost.

Ik neem een douche en besluit dan om eerst de kerk en het klooster te bezoeken.

De pater aan de receptie vraagt waar ik vandaan kom, en als hij hoort dat ik Belg ben, begint hij direct enkel abdijen te benoemen waar ze bier brouwen: Orval, Westmalle. West - Vleteren kende hij niet.

Ik betaal 1 € , krijg een plan om mezelf rond te leiden, en een stempel in mijn boekje.

Het klooster en de kerk dateren van 1710 en werden gebouwd ter ere van Santa Maria. Het is niet meer in gebruik en aan het vervallen. Alleen wordt een deel van het klooster gebruikt als Alberque. Het valt direct op hoe koud het hier binnen is. Ik ben blij dat ik niet koos om hier te slapen.

Ik neem enkele foto 's en terwijl ik de kerk bezoek krijg ik telefoon van Heidje. Ze klinkt nog altijd slapjes en verlangt naar haar bed. Ik kan jammer genoeg geen kaarsjes aansteken om een snelle beterschap te vragen.

Dit is de tweede dag dag ik geen kaarsjes kan branden. Het zal voor zaterdag zijn in De kathedraal van Santiago de Compostella.

Vandaag was dus mijn snelste etappe, 35 km in 6u45, noodstop inbegrepen. Nog twee dagen stappen.

Morgen 35 km naar Santa Irene, en dan zaterdag de laaste 23 naar Santiago.

Allerbeste groeten van Bart.

Dag 20, 29 april 2011, Sobrado - Brea, 40km, nog 22 te gaan.

Beste bloglezers,

Zoals jullie zien heb ik de geplande stopplaats voor vandaag niet gehaald. Ze ligt nog 3 km verder dan waar ik nu zit.

De reden van mijn verwarring zit in de foute informatie in mijn boek.

Sobrado ligt aan km paal 62 , Brea aan km paal 22. Dus die liegen niet.

Ik lees echter in mijn boek dat de auteurs Sobrado situeren op 54 km van Santiago. Dit betekent dat ze voor de laatste  2 etappes totaal verkeerd zitten met km inschattingen. Vandaar dat ik vandaag veel meer km deed dan voorzien. Al zijn het er maar 5 , na 700 km in 20 dagen hebben die 5 zeer zwaar gewogen vandaag.

Gisteren gegeten met Ula, Anna en Hannah die alle drie in de herberg sliepen. Ik kwam te tegen op weg naar het restaurant. Ook zij waren op zoek om iets te eten.

Het gesprek ging vooral over de reden van een Camino.

Voor Hannah is dit haar jaarlijks bezinning moment, totaal vrij zijn zonder zorgen en in beweging zijn.

Voor Anna is het zoals gezegd vooral vakantie, doch een manier om haar hoofd eens volledig leeg te maken. Tevens wilde zij haar angst voor honden overwinnen. Vandaag had ze zich tegenover een kwade loslopende hond zodanig geweerd, met haar stokken, dat ze trots is dat deze angst nu inderdaad voor een groot stuk verdwenen is.

Voor Ula is elke stap een overwinning op haar gewrichtspijnen waar ze aan lijdt. Ze heeft last van reuma en artritis. Veel bewegen is een goede remedie daartegen. Vandaar. Ook haar man deed al eens de Camino Frances in 21 dagen, dus 40 km per dag. Daarom loopt ze nu alleen, want meer dan 25 op een dag is voor haar niet haalbaar.

Anna en Hannah wisten reeds mijn motivatie, Ula nog niet. Dus ze vraagt er naar. Ze wordt stil van mijn verhaal. Zelf heeft ze 2 kinderen en 1 kleinkind. Ik zeg dat het niet het probleem is dat een mens kraakt, wel de manier waarop hij ermee omgaat. Mijn camino helpt mij om de juiste kracht te vinden om met met pijn om te gaan. Ze knikt instemmend.

De drie dames doen de resterende km' 's in drie dagen, in tegenstelling tot ikzelf, aangezien ik nog 2 dagen stap.

Tegen kwart voor 10 ben ik op mijn kamer en kijk nog eens naar de reacties op mijn blog. 

Bedankt voor de mooie mop Godrick. Dat die lieve man de volgende keer binnen gaat in zijn huis met een paraplu. Dan is hij alvast beschermt tegen de volgende " vlaag"!

Ik duim mee vake voor de goede afloop van de operatie zodat je ongestoord volop kunt genieten van je welverdiend pensioen.

Ik ben blij Oliva dat jou tweedaagse aan zee je bevallen is. Kom gerust als je dat zint, je bent altijd welkom.

Tegen half elf kruip ik onder de wol. Ik kan de slaap niet vatten. Het is alsof mijn linker voetzool in brand staat, zo warm voelt ze aan. Een zeer ambetant gevoel. Ik steek ze onder de kraan met koud water, ik doe poeder aan, ik smijt me bloot, niks lijkt te helpen. Zeer vreemd. Om half een zie ik nog het uur, en het volgend moment dat ik wakker schiet is het 5u20. Ik draai me nog eens om, en dan definitief wakker, na dus alweer een onrustige nacht, om 7u20.

Om 8 u vertrek ik zonder ontbijt,langs rustige wegen omgeven door de befaamde eucalyptus bomen. Na anderhalf uur heb ik reeds 9 km afgelegd en in Corredoiras, het eerste dorp op de weg, neem ik mijn ontbijt.

Ik bestel een sandwich. Dit blijkt hier een croque monsieur te zijn. Die smaakt zo heerlijk dat ik nog een bestel.

Corredorias is het dorp waar de camino norte en de camino primitivo samen komen. De camino primitivo loopt van Oviedo naar Santiago. Als je de camino norte loopt kun je deze ook nemen door af te slaan voor Ribadesella. Dan loop je iets minder lang langs de mooie kust. Ik heb dit dus niet gedaan.

Bij het verlaten van de bar rond 10 u bots ik op 2 mensen die dit wel gedaan hebben: een Spaanse man die startte in Irun en dan afsloeg, en een Oostenrijkse dame die haar camino startte in Oviedo.

Ik moet het kruispunt over en daar staat reeds een eerste wegwijzer naar Santiago. Raar, met de auto ben je er in minder dan een uur, ik ga nog twee stappen er naar toe!

De weg loopt verder langs een vrij drukke weg, en plots hoor ik weer een Vlaamse suskewiet. Hier houden ze dus van, zingen langs de drukkere wegen, ze zijn dit gewend van bij ons....

Iets verder haal in een jong Spaans koppel in. Zij zijn gestart in Ribadeo en het meisje heeft last van de knie.

Ik wordt voorbij gevlamd door een tiental fietsers. Het valt me trouwens op dat de collega pelgrims naar mate ik Santiago nader steeds jonger lijken.

De volgende km's doen mij een beetje denken aan de streek waar ik opgroeide. Ik wandel immers van dorp naar dorp. Je kunt het vergelijken dat je van Lauwe, over Aalbeke, Rollegem en zo naar Bellegem zou stappen. Alleen is het " kruiske" omhoog hier iets langer en steiler. In de dorpskernen is het gezellig druk, ik kom nu de ene bar na de andere tegen. Schril contrast met het lopen in niemandsland van de afgelopen 2 dagen.

Verschillend met onze streek is dat de koeien langs de weg grazen. Mooi staaltje van aanpassingsvermogen. Als er geen gras in de weide staat, dan gewoon langs de weg grazen. Ik neem een foto van dit tafereel en de begeleidende boerin straalt van trots dat ik haar koeien fotografeer.

Nog een verschil is dat de weg wel constant omgeven is buiten de kernen, door eucalyptus bomen langs de ene kant en sparren langs de andere.

In een van die dorpen, Sendelle, na 15 km, is er weer zo'n Commostella trefpunt, nu echt op de weg. Ik moet dus niet omlopen zoals gisteren om mijn stempel te krijgen.

Rond 11u30 haal ik Hannah in. Ze vroeg zich af waar ik zo lang bleef. Ze had me immers zien binnenstappen in de bar daarstraks. Zij zat te rusten in een andere bar aan de overkant van de weg. Ik zeg haar dat ik niet zo'n snelle benen heb als gisteren. Zij vertelt me dat ze haar plannen wijzigde. Ze wil ook doorstappen naar Santa Irene, zodat ze een extra dag reserve heeft om haar grote droom, Finistere bereiken, te realiseren.

We zijn nu op 2 a 3 km voor Arzua, dus tegen 12u15 zou ze daar al zijn, en dit was haar geplande slaapplaats. Wat moet ik daar zo lang doen, vraagt ze zich af. Dan liever nu doorduwen en extra genieten van Finistere.

Ik wens ze succes en vervolg mijn weg! Die laatse 2 km naar Arzua zijn echter niet van de poes, want serieus klimmen.

Tegen 12u15 neem ik pauze in een pizzeria in Arzua, doch een kleine pizza of een stukje kan ik niet bestellen. Ik neem dan maar gewoon een koffie. Inmiddels staan er 20 km op de teller.

Het valt direct op dat in Arzua de camino Frances en de camino norte samen komen. Terwijl ik koffie drink zie ik evenveel pelgrims passeren als ik op de voorbije camino norte heb gezien in 20 dagen.

Na een korte break vervolg ik mijn weg en ik herken het kerkje iets verderop. Hier stopte ik vorig jaar ook. Eindelijk kan ik nog eens kaarsjes branden, direct drie rijen, ik had goed gespaard, en tijd voor gebed.

Ik kan ook een stempel nemen in de kerk, dit is nog maar de tweede keer dat me dit lukt dit jaar.

Naast de kerk is een groot plein met gezellige terrasjes en veel pelgrimdrukte. Ik zie een bankautomaat en besluit mijn portefeuille bij te tanken. Je weet wel , al die tapes....

Ik was vergeten hoe mooi en rustig en vredig de weg was om Arzua te verlaten. De eerste tien km lopen bijna constant in een bos. Heerlijk.

Het inhalen is begonnen. Ik haal hier zeker op 2 uur 50 pelgrims in, meestal zeer jonge mensen, vaak in groepen van vier.

Ik haal ook Delphine in. Zij zette haar Camino voort, deels te voet en deels met de taxi. Ze zal er dus wel geraken.

Rond halfdrie begin ik honger te krijgen en ik eet mijn voorraadkast leeg: 2 echte sandwichen en een cake.

Rond drie uur komt de bosweg uit op een gewestweg en ik zie een bord naar een informatie punt voor pelgrims. Ik besluit dit te nemen, want inmiddels ben ik km paal 25 reeds gepasseerd en nog steeds geen melding van Santa Irene. In het meldpunt vertellen ze me dat ik nog 5 km moet doen, doch er is ook een slaapgelegenheid in Brea aan km 22. Ik reken en denk, 40 is genoeg en beluit daar te slapen.

De weg er naar toe loopt op typische camino weg, doch steeds evenwijdig en dicht in de buurt van de gewestweg. Uitgetelde pelgrims liggen gewoon te rusten op de weg.

Uiteindelijk bereik ik het pension O Meson in Brea tegen 16 u. Mijn benen zijn vermoeid, doch morgen nog amper 22 km naar de kathedraal.

Dit zal zeker lukken.

Het pension ligt langs de drukke weg, maar de ramen zijn super geïsoleerd. Ik hoor amper iets van het drukke verkeer hierbuiten.

Duimen maar dat ik goed kan slapen straks.

Om 20 u kan ik hier iets eten, dus ik hoef geen extra km 's meer te doen om de inwendige mens te versterken.

De weer voorspellingen zijn niet zo goed. De wolken staan nu al aan de hemel , in de verte hoor ik gedonder. En voor het weekend verwachten ze hier veel regen. Laat ons hopen dat het morgen nog een viertal uur droog blijft.

Zo, dit is mijn op 1 na laatste reis verslag alweer. Nogmaals eenieder bedankt voor jullie medeleven. Het zal leuk zijn jullie allemaal live terug te zien, en het zal deugd doen om na 23 dagen weer in mijn eigen bed te kunnen slapen...

Hartelijke groeten van Bart.

Dag 21 , 30 april 2011, Brea - Santiago, 22 km, 0 te gaan.

Beste bloglezers,

Eerst en vooral wil ik Joran Galloo feliciteren met zijn plechtige communnie,na vandaag kan hij de stap naar adolescentie voltooien.

Proficiat Joran vanuit Santiago.

Mijn tweede camino zit er op. Het heeft me zeer veel deugd gedaan. Mentaal en fysisch ben ik redelijk leeg, dus genoeg plaats voor nieuwe dingen.

Gister avond heb ik gegeten in het pension, samen met een Italiaanse man, Loris, van 57 . Hij startte zijn camino 1 april in Saint Jean Pied de Port en heeft ook twee dagen de bus genomen, overmand door kwetsuren.

Hij had verschillende bedrijven in de buurt van Trentino, in het bedrukken van textiel. Vooral voor kinderen, met frivole tekeningen. De grote sport merken waren zijn belangrijkste klanten. Hij bedrukte de kindercollecties voor Nike, Adidas en nog anderen.

Vier jaar geleden heeft hij alles verkocht. Hij begon de crisis te voelen en hij besefte dat hij zijn kinderen, inmiddels  de 20 gapasseerd niet had zien opgroeien.

Hij doet de camino om na te denken wat hij verder zal doen, want hij voelt zich nog te goed om niets te doen. Inmiddels heeft hij een van zijn kinderen in de business gelanceerd. In zijn vrije tijd schildert hij.

Hij geniet nu volop van zijn huis met grote tuin en tuinieren is zijn passie geworden.

Tegen half tien ben ik terug op mijn kamer en begin mijn tweede boek.

Ik krijg nog telefoon van Heidje die me vertelt dat we nieuwe huisdieren hebben. Zo gaat dat dan als de kater van huis is...

Tegen kwart over elf kruip ik in mijn bed.

Ik heb een goede nachtrust, schiet om 5 u wakker, draai me nog een keer om vervolgens rond half acht op te staan.

Na een licht ontbijt in het pension begin ik om 9 u aan mijn laatste etappe van deze camino.

Na 3 km, om 9 u 30 stop ik al bij de eerste bar in Santa Irena.

Mijn benen voelen helemaal niet goed. Ik neem een koffie en chroissant in de hoop dat het betert.

Na een kwartier opnieuw vertrokken, alweer een eucalyptus bos in. Vreemd dat me dat vorig jaar niet is opgevallen...

Ik passeer de pijl die de weg aanduidt naar de herberg waar ik vorig jaar voor het laatst sliep, Alberque Puerte De Santiago in Arca, 2 km verder.

Ik passeer de bar waar ik vorig jaar mijn eerste stop hield, voor de stempel weet je wel. Ik zie hier km paal 15 .

Vandan af gaat het nog eens flink omhoog. Inmiddels voelen mijn benen beter en ik denk aan de boodschap van Frans: ik zal hier op deze helling nog eens goed doortrekken! Ik haal alles uit de benen en ga tientallen zwalpende pelgrims voorbij, vooral groepen jongeren. De helling loopt over een open vlakte, de zon doet weer goed haar best ( de voorspelde regen blijft gelukkig voorlopig uit) , de zweetdruppels springen uit mijn lijf.

Boven op de top, ik zie km paal 13 , voel ik direct dat de jus uit mijn benen verdwenen is.

Ik sterk me met enkele koekjes die ik deze morgen nog kocht in het pension,en hoop op een goed einde.

Iets verderop zijn de voorbereidingen aan de gang in het dorp, voor een of ander feestje. Ze willen over de straten verschillende vlaggetjes van de Europese landen spannen. Ik vraag aan de lokale mensen of ze geen foto kunnen nemen van mij met de Belgische driekleur in de ene hand en de vlag van Galicië in de andere. Wat ze graag doen. Ik krijg het plaatselijke vlagje zelfs mee als souvenir.

Enkele honderd meter verder staat een kraam met allerlei Compostella spullen, ook oa de typische outfit van de pelgrim van heeeel vroeger: lange donkerbruine cape, typische hoed met schelp en de onmisbare originele wandelstok. Ik laat me ook fotograferen in deze outfit.

Wat me opvalt is hoe warm en dik die cape is. Ze moeten nogal gezweet hebben vroeger, denk ik. Of misschien was het nog niet zo warm, je weet wel, de opwarming van de aarde....

Inmiddels gaat mijn tempo steeds trager, begint mijn rechter kuit meer en meer pijnscheuten te manifesteren, en bij iedere helling, hoe klein ook, denk ik dat ze zal scheuren.

Om 12 u hou ik halt in de bar waar ik ook vorig stopte voor een broodje. Deze keer bestel ik een salada mixta: salade, olijven, tomaten en tonijn. Een beetje gezond doen denk ik bij mezelf, allicht helpt dit mijn benen. 

Om kwart voor een, dit is mijn langste pauze die ik dit jaar nam, vertrek ik voor de laatste 8,5 km.

Ik herken nu duidelijk de route, passeer zoals jullie allicht nog weten het vliegveld en na 4 km bereik ik Monte do Gozo, een soort verzamelplaats voor pelgrims, met camping,hotel, pension, Alberque en klein kerkje. Ook bussen toeristen komen hier naar toe, naar het groots standbeeld ter ere van de pelgrimages naar Compostella. Ik trek geen foto's, heb hier vorig jaar goed mijn best gedaan.

Ik ga wel het kerkje binnen, laat kaarsjes branden zoals ik beloofde aan Moeke Vera en neem een stempel. De derde stempel in mijn boekje vanuit een kerk.

Eens je de helling af komt van deze plek duikt de stad Santiago direct in de verte op. Nog 4 km. Het gaat nu naar beneden en ik stap voorzichtig om geen verrekkingen op te doen. Ik passeer nog de plaatselijke VRT en net voor ik de randstad instap krijg ik telefoon van Kaatje. Ik stap op dat moment over de brug van de snelweg. Ze wil weten hoever ik ben. Zelf is ze op weg om Stijn te helpen met zijn verhuis.

Net over de brug, Kaatje is live getuige, krijg ik weer zo 'n pijnlijke trek in mijn rechter kuitspier. Ik leg in, stop om te stretchen en kort daarna sms van kaatje dat ze zal mee wandelen in gedachten, zodat ik zeker het einde haal.

Iets verder haal ik mijn italiaanse tafelgenoot van gisteravond  in.

Hij vertrok deze morgen om half acht.

Het uittrekken heeft me blijkbaar deugd gedaan want ik stap gezwind de oude stad binnen, anderhalve km nog tot de kathedraal.

In de laatste rechte lijn moet ik door een rommelmarkt, een immense drukte, niet evident met een rugzak.

Uiteindelijk bereik ik iets na 14 u de kathedraal, ongeveer tegelijk met Christian, met zijn oude fiets. Ik heb dus even snel gestapt als hij gefietst. Hij is bereid me te fotograferen op het grote plein voor de kathedraal en op de trappen voor de inkom. Langs deze zijde staat de kathedraal in stellingen, dus geen mooi zicht.

Christian sluit aan bij zijn vrienden en ik begeef me naar het bureau voor mijn tweede diploma. Dit bureau is ook verhuist en bevindt zich nu vlak tegenover het hotel waar ik vorig jaar sliep.

Nadat ik tweede diploma in ontvangst neem, steek ik de straat over, recht de lobby van het hotel binnen. Ze herkennen mij en ze hebben nog een kamer. 

Als jullie willen zien hoe pelegrino bartholomeo ( zo staat het op mijn diploma )zichzelf verwent na meer dan 700 km stappen in 21 dagen kun je een kijkje nemen op www.hotelruavillar.com.

Eens op mijn kamer voel ik een serieuze blijdschap en trots. Ik voel me ook rustiger dan bij mijn aankomst na de vorige etappes. Ik doe alles veel langzamer: laatste handwasje, douchen en efkes uitrusten op mijn bed. Moe , doch meer dan voldaan.

Het valt me op hoe droog mijn huid is en ik besluit dan maar te gaan shoppen: eerst een nieuwe schelp, want de mijne ben ik afgelopen week kwijtgeraakt. Dan een nieuwe pet, na drie weken zweten heeft mijn oude het wel gehad. Dan een leuk aandenken voor mijn trouwe fans op de blog, en dan naar de super mercado.

En wie tref ik daar: Hannah. Zij is gisteren wel doorgestapt naar Santa Irena, zij deed dus gisteren 43 km, en dit in haar vierde of vijfde week. Ongelooflijke moed, die kranige Deense van 62 . Zij arriveerde om 13 u en ook zij slaapt in hetzelfde hotel als de vorige keren dat zij hier was.

We spreken morgen af voor de mis van 12 u en doen verder alleen onze shopping verder. Ik koop een nieuw scheermesje, een nieuwe tandenborstel, kleurloze schoencrème, gel voor mijn haar , water , chocolade en handcreme. Ik besluit om die laatste over mijn armen en gezicht ook te smeren, dan moet ik maar een tube kopen.

Zwaar beladen breng ik mijn boodschappen terug naar het hotel.

Inmiddels is het hier wel beginnen regenen.

Ik probeer direct mijn cosmetica uit en glad geschoren, met frisse adem en coiffure in model bezoek ik de kathedraal.

 Wat een massa volk!

Ik gebruik al mijn opgespaarde munten om kaarsjes te branden, en wees gerust, ik heb voor iedereen van mijn familie en Heidi 's familie genoeg. Samen met deze van daarstaks in Monte do Gozo kan dit tellen voor vandaag.

Ik doe toch mijn best om stil te zijn, ondanks de drukte, en mijn gebed is er een van grote dankbaarheid en een oproep om mijn familie en die van Heidi van alle onheil te behoeden. Ik vraag ook goed voor mijn kinderen te zorgen en voor de andere dierbare overleden familieleden.

Meer kan ik van hieruit niet doen. We duimen dat het helpt.

Na deze bezinning ga ik weer op shopping tocht. Ik steek me in het nieuw, want opnieuw zijn er een paar kilo's af. En ik wil deftig voor Heidi staan maandagavond.

Ik koop ook een mannen handtas, zodat ik straks geen problemen heb met mijn handbagage. Ben benieuwd wat mijn thuisfront daar over zal zeggen...

Daarom ga ik nog snel enkele juwelierszaken binnen op zoek naar iets deftig voor ons Heidi.

Inmiddels is het weer gestopt met regenen, ik hoor een Pavarotti de ene aria na de andere ten beste geven, en ik ga straks eten in het restaurant van het hotel. Na 21 dagen eens iets anders dan een pelgrim menu heb ik wel verdiend.

Roze Marie, als mijn kaarsjes en gebeden niet zullen geholpen hebben om je fracturen te genezen, dan weet ik het niet meer. Dus zoek je team maar bijeen, en een periode, zodat we met de   voorbereidingen  kunnen starten. Ik wil wel eerst overleggen met Heidi uiteraard. Je weet maar nooit hoeveel baby peligrino 's er volgend jaar in ons huis rondkruipen!

Meisjes van Assist, ik was zeer gecharmeerd van jullie bericht. Hartelijk dank. Een camino gaan is een weg van het verlangen gaan. Als de Assist Home Services jullie weg van het verlangen is dan is dit uiteraard schitterend. Ik vind trouwens dat jullie het fantastisch doen. En ere wie ere toe komt, Jan is jullie grote baas. Ik ben de hulp die deuren opent en bruggen legt zodat jullie assist at home camino nooit eindigt...

Frans en Nana, ook bedankt voor de aanmoedigingen van gisteren, ze hebben goed geholpen en ik heb ze meer dan nodig gehad.

Bedankt Heidje en Mizef voor de vroege proficiat. Jullie trouwe steun heeft me vooruit doen vliegen, en Heidi, niet te vergeten, ik kon dit nooit doen zonder dat jij me wilde loslaten voor een tijdje.

Het is zoals de wijzen zeggen: loslaten betekent voor een tijdje houvast verliezen. Ik besef sinds deze camino ook dat niet loslaten voor altijd het houvast verliezen kan betekenen. Dit is een van de dingen die ik dit jaar op mijn camino heb geleerd.

Dit was niet mijn laatste blog bericht. Morgen wil ik voor mezelf resumeren wat ik nu allemaal geleerd heb en waar ik de komende periode kan aan werken. Ik maak er jullie deelgenoot van.

Tot morgen, nu ga ik eten, want mijn maag begint serieus te knorren.

Sint Jacobus groeten van Bart.

Dag 22 , 1 mei 2011 , rusten in Santiago.

Beste bloglezers,

Van harte bedankt met de vele en warme felecitaties. Ik voel dat ze recht uit het hart komen.

Dit wordt mijn laatste blog bericht, en ik zal die steun via de digitale weg zeker missen, alsook de prachtige, passende en pakkende teksten van Godrick.

Ik weet dat die steun er altijd zal zijn, ook al is er geen blog!

Gister avond heb ik heerlijk gegeten in het hotel: een groente taart als voorgerecht, speciaal iberian pork met een soort puree en truffel als hoofdgerecht en chocomousse als dessert. Dit alles overgoten met een halve fles witte plaatselijke wijn en een halve liter plat water. En dat het gesmaakt heeft!

Rond elf uur gaan slapen en doorgeslapen tot 5 uur. Nadien terug wakker geschoten iets na 8 u en kort daarna bravo sms van Frans en Nana.

Tegn 9 u ben ik aan het ontbijten en iets later komt er nog een dame in de ontbijtzaal die ook in het hotel sliep. Ik vroeg of zij ook haar camino stapte en ze knikt. Ik nodig haar uit om aan mijn  tafel aan te schuiven. Ze heet Claudia en woont in Lichtenstein, het kleine vorstendom tussen Oostenrijk en Zwitserland, aan de Bodemsee.

Ondanks haar Margriet Hermans gehalte ( van voor haar operatie! ) deed ze op 14 dagen de camino Portugese. Deze is 235 km en start in Porto, Portugal. Alhoewel de uittocht uit Porto niet zo mooi is en je af en toe te maken krijgt met industrie , kon deze camino haar toch bekoren. Het was haar eerste ervaring, en daarom deed ze deze, als test. Nu verlangt ze naar huis, want ze mist haar 2 kinderen. Vandaag neemt ze het vliegtuig.

Ik denk bij mezelf dat dit misschien de ideale oefening kan zijn om te doen met de bende van Roze - Marie volgend jaar, eventueel gekoppeld aan de tocht naar Finistere, naar de zee. Dan komen er zo'n 80 km bij. Dat kan te doen zijn op 2 weken.

Tijdens het ontbijt krijg ik telefoon van Heidi. Ons sms verkeer van deze ochtend deed bij haar het vermoeden wekken dat ik verwacht dat ze me ergens in Santiago stond op te wachten. Wat de woorden "tot gauw" toch kunnen teweeg brengen... Ik stel ze gerust dat dit niet zo was en dat ik uit zie naar morgen in Zaventem.

Tegen 10 u terug op mijn kamer en ik maak me klaar voor het kathedraal bezoek. 

Ik koop eerst nog enkele verassingen in de kathedraal boetiek en daarna bezoek ik het graf van apostel Sint Jacobus. Ik wil ook wel het beeld nog eens omarmen, doch een lange file doen mij daar van afzien.

De toeloop is immens, anderhalf uur voor de mis, en ik besluit eerst in een stille kapel kaarsjes te branden en te bidden. In de drukte van de kathedraal vond ik dit ongepast. Bij mijn kaarsjes horen wensen en dankbaarheid en dat wil ik in alle stilte doen.

Hier schieten de tranen me voor de eerste keer in de ogen.

In deze sacrale omgeving kan ik niet mijmeren en praten tegen mijn kids zonder te wenen.

Na het kwartiertje bezinning zoek ik een plaats in de kathedraal.

Ik wil niet zoals vorig jaar bijna anderhalf uur rechtstaan.

Ik vind een plaatst op de tweede rij na de voorbehouden plaatsen, frontaal zicht op het altaar. Beter en dichter kan ik dus niet zitten.

Op de banken is plaats voor 5 , en ik stel me voor aan drie jonge mannen die reeds op deze bank zitten: een Duitser, een Engelsman en een Amerikaan. De Duitse jongen en de Engelse startten beiden in Saint Jean, ze kenden elkaar niet, doch zijn de ganse camino bij elkaar gebleven. De Amerikaanse man is hen komen vervoegen in Leon. De mannen die startten in Saint Jean begonnen de vierde april. Zij hebben dus ook serieus doorgestapt. De laatste 100 km deden ze op 2 dagen. Dat zijn dus ook straffe mannen, dacht ik bij mezelf.

Iets later komt een oude Spaanse dame de vijfde plaats innemen, zodat onze bank compleet is.

Een priester start de repetitie voor de samenzang tijdens de mis rond half twaalf en ik zie dat dan reeds alle banken volzet zijn en er al veel mensen recht staan. Een half uur voor de mis begint!..

Ik kijk rond, doch zie geen Hannah.

Om 12 u is het zover, en net als vorig jaar komen de priesters langs een zij beuk naar voor, richting altaar. De voorganger loopt achteraan. Hij heeft geen mijter op, in tegenstelling tot de voorganger van vorig jaar.

Hij begint met het voorlezen van de pelegrino 's, doch deze keer hoor ik niet noemen dat er een Belg uit Irun was aangekomen. Allicht was ik teveel in gedachte bij Brecht en Annelies na mijn emo moment van kort daarvoor. In afwachting schreef ik immers nog enkele bedenkingen in mijn pelgrimboek, en bij het bekijken van de foto van Brecht begin ik weer te wenen.

De mis duurt anderhalf uur en wordt natuurlijk afgesloten met het wierookspektakel. Ik vermoed dat veel mensen voor dit fantastisch moment komen, wan ze stormen langs alle kanten naar voor om foto's en filmpjes te nemen.

Bij het buitenkomen zie ik dat de zon opnieuw van de partij is en ik zoek een terrasje op om een boccadillo te eten en een koffie te drinken. Daarna slenter ik nog eens over het grote plein en ik zie Anna aankomen. Zij oogt vermoeid. Dit klopt, want de laatste 2 herbergen waren haar  niet zo goed bevallen ( eentje regende het zelfs binnen ) en ze had slecht geslapen. Ze vraagt of ik een foto van haar wil nemen voor de kathedraal, wat ik graag doe.

Ze gaat op zoek naar haar diploma, eten en drinken en een slaapplaats. We nemen afscheid, allicht voor goed deze keer.

Tegen half drie ben ik op mijn kamer en begin ik deze blog.

Ik laat hier achter:

 - mijn ongeduld

 - mijn ergernis om wat er niet is

 - mijn angst om wat komen zal

 - mijn schuldgevoel om wat geweest is

 - mijn onrust door steeds meer te willen

 - mijn prestige drang en eergevoel

Ik onthou dat:

- de pijn om het gemis blijft

- de wonde er altijd zal zijn

- wenen mag en goed doet

- ik in moeilijke tijden mooie herinneringen kan ophalen als heling

- ik in moeilijke tijden kan beseffen dat mijn kinderen nu vrij en zonder pijn gelukkig zijn

- ik ook de eer aan anderen kan laten

- ik ieder zijn mening met respect dien te aanvaarden

- ik hou van wandelen: het is mediteren, stil staan en bidden met de voeten tegelijk.

- ik kan genieten van het nu

- gewoon eens niets doen geen schande is.

En dan bereik je de kathedraal van Santiago

We hebben hem weer gehad onze camino

Fysiek en mentaal een pak lichter

Het echte leven komt weer dichter

Loslaten is de boodschap

Om gelukkig verder te gaan in volle blijdschap

En geen houvast kwijt te raken

Zelfs al dreigen zware verliezen je te kraken

Pelgrimeren heeft duidelijk zin

Je komt uit van bij het begin

Jezelf herontdekken 

langs al die mooie plekken

Annelies en Brecht in mij laten verder leven

Door iedere dag het beste van mezelf te geven

Onvoorwaardelijk met veel liefde dienen

Door mijn innerlijke kracht te geven, respect verdienen

Annelies en Brecht aanwezig laten zijn

Door iedere dag een woordje, nog zo klein

Dit zal helpen aanvaarden de chronische pijn

En helpen bij het gelukkig zijn

Zeggen wat ik doe, doen wat ik zeg

Eerlijk en dynamisch op mijn weg

Zorgen voor mezelf en mijn medemens

Vredelievendheid voor allen is mijn wens

De uitdaging is rust en kalmte bewaren

Mij niet uit mijn lood laten slagen

Oppassen met oordelen na de eerste indruk

Anders gaat veel potentieel stuk

Dynamiek en bewegen laten bestaan

Creativiteit zijn loop laten gaan

Flexibel ondernemen

Binnen de waarden van mijn leven

Meerdere rustpunten inlassen

Tijd nemen, om niet te verkassen,

In de drukte van de maalstroom,

Weggezogen, die mooie camino droom

Tevredenheid zoeken en vinden in het nu moment

Om te worden een grote vent

Vrij van afgunst en jaloezie

Genieten van wat ik hier en nu rondom mij zie

Blijven stappen in de natuur

Langs de zee waar ik naar tuur

En zie, ginds aan de horizon,

Altijd die warmte van de zon...

Werken aan een mooie toekomst met Heidi

De pelegrina die ik graag zie

Hopelijk met een baby pelegrino in huis

Samen bouwen aan een warme thuis.

Dankbaar de familie eren

De band kon je al op de blog lezen

Familie is er om me altijd bij te staan

Waar mijn camino ook heen zal gaan.

Gelegd hier een stevig fundament

Met zoveel meer dan cement

Klaar voor een herstart

De camino van mijn hart.

Elk bereikt doel vormt weer het begin van een nieuwe tocht.

Op een pad dat ontstaat door erover te lopen. De sporen die je nalaat zijn de weg. De weg ontstaat in het gaan.

Het begint met 1 stap. En dan stap voor stap. Een sprong voorwaarts doe je niet met twee voeten op de grond. Als je twee stappen tegelijk doet loopt het ook mis.

buen camino aan allen en muchos Gracias voor alle welgemeende en deugddoende steun.

Hasta Pronto,

Hola,

Pelegrino Bartholomeo.