Dag 22 17/04/2010 Hendaya-Koksijde, 1170 km met de auto...
Beste bloglezers,
relaas van de terugreis, ongepland, ongewoon.
Na een korte toch felle en hemelse nacht met Heidi, staan we met 3 vertrekkensklaar op de parking van ons hotel om 06u. Aangezien Heidi en Luc al zoveel opoffering hadden gedaan de afgelopen 24u, stel ik voor hun dienaar te zijn en ik zal de terugweg hun chauffeur zijn, en dat met mijn eigen auto. Als dat geen unicum is in de geschiedenis van de Pelgrimage: de pelgrim die met zijn eigen auto terugkomt...
Algauw duikt de eerste hindernis op: de poort van de parking is gesloten en met geen enkel middel open te krijgen, want een veiligheidscode blokkeert de toegang. We kloppen op alle privé vertrekken van het hotel in de hoop de eigenaar wakker te krijgen, echter alles lijkt nutteloos. Tot Luc het lumineus idee krijgt om het hotel te bellen. An, de vriendin van Heidi die voor ons dit bericht geregeld had, was zo slim geweest de tel nr in een SMS bericht door te sturen, zodat we konden bellen. En inderdaad, direct kregen we de eigenares aan de lijn , die vanuit haar slaapkamer de poort kon open. Een half uur later dan voorzien konden we dan eindelijk vertrekken...
Rijdend in de auto denk ik direct aan Luc en Myriam. Ik daag min laatste dag dan ook op aan hen. Myriam heeft de afgelopen week goed voor Heidi gezorgd, zodat haar potje klaar stond na een drukke werkdag. Luc had de vorige avond bij het diner al verteld over alle klussen die hij in ons huis had opgeknapt. Sjieke geste! Bedankt voor zoveel steun!
Sinds de ziekte van Myriam, 9 jaar geleden ontdekt, is hun leven ook niet altijd verlopen zoals ze het hadden gewild. Reeds 9 jaar delen ze lief en leed, met ups en downs, van chemo naar chemo, bang afwachtend, hoop, ontgoocheling, opnieuw hoop. Met plezier denk ik ook terug aan de gezonde fietsvakantie die we 2 jaar geleden samen deden richting Ardèche; een ongelooflijke, sportieve ervaring , vlot verlopen dankzij de minutieuse voorbereiding van Luc, leuk en amusant,ondanks de generatie conflicten die kunnen ontstaan tussen koppels uit verschillende leeftijdscategoriën. Myriam, doe vooral door zoals je bezig bent, altijd positief en optimistisch en leergierig in het leven staan. Luc, jouw onvoorwaardelijke steun, vriendschap en liefde daarbij is bewonderenswaardig en voor ons allemaal een voorbeeldfunctie. Myriam en Luc, ik, en natuurlijk ook namens Heidi, wens jullie alleen nog gelukkige dagen van intens genieten van elkaar! En bedankt voor zoveel steun en begrip, en dit niet alleen tijdens deze tocht.
De autorit verloopt zeer vlotjes, alhoewel de drukte van de beginnende paasvakantie in Frankrijk voelbaar is. Echter vooral in de richting van het Zuiden. Twee keer staan we stil, door een ongeval in Bordeaux en door werkzaamheden in Rouen. Daarbij houden we een ontbijtstop om 10u30 en een middagmaalstop om 14u30. Ik hou me keurig aan de snelheidsbeperkingen, ten minste daar waar de flitsvuilbakken staan opgesteld, telkens op tijd opgemerkt door mijn mede passagiers. Tussen deze vervelende controles laat ik mijn rechtervoet, net zoals op de Camino, de vrije loop...
Een beetje stijf van al dat zitten, een beetje moe, doch ongelooflijk voldaan, komen we om 17u05 aan bij het appartement van Mizef, waar Myriam ons opwacht ( dit is raar, want wonen zij niet in Marke?) samen met de gastvrouw en gastheer Mizef en Philippe. Het weerzien is uitbundig en wordt overspoeld met een glaasje van mijn favoriete drankje! Ik beslis om de laatste 4 km 's naar huis te wandelen langs het strand, zodat ik nog " goede dag " kan zeggen aan mijn kids. Hun as hebben wij immers toevertrouwd aan de zee op 14/08/2009. Sinds die dag heeft de zee natuurlijk een nog specialere betekenis voor mij dan ze tot dan toe al had. Bovendien snakte mijn lichaam naar de nodige beweging na 2 dagen van "stil" zitten. Je raakt verslaafd aan bewegen na een drieweekse wandel - bezinning- tocht. Ik wandel echter als een luxe pelgrim, want ik laat Heidi mijn rugzak met de auto meenemen, alsook de 3 lekkere flessen die Philippe ons nog cadeau doet om samen te vieren vanavond. Maar werd ik niet ergens verwacht om 20u????
De wandeling langs de zee naar ons huisje doet haar werk: ik geniet van het geluid van de golven, ik praat met mijn kinderen en bedank hen om mij te begeleiden en te leiden de afgelopen 3 weken en ik wens hen nog veel mooie, vredevolle en liefdevolle dagen in de handen van God. Ik bedank ook de Heer voor de veilige en toch snelle terugreis, niet evident gezien de toestanden veroorzaakt door een vulkaanuitbbarsting in Ijsland. Ik heb een strakke Oostenwind tegen, doch hij doet me glimlachen:IK BEN THUIS!
Na 40 min stappen en een bezoekje aan de bloemenwinkel kom ik tegen 18u15 thuis, waar ik wordt ontvangen door Heidi en Kaatje, mijn jongste zus, die voor haar wekelijkse hulp in ons huishouden aanwezig is. En natuurlijk ook om mij als één van de eersten te verwelkomen. De bloemen zijn voor Heidi, welverdiend na zoveel opoffering de laatste 3 weken.
Het doet raar na 3 weken afwezigheid, nog nooit eerder in mijn leven ben ik zo lang van huis geweest. Ik loop efkes rond, zie al het mooie werk door Luc opgeknapt, bemerk de opgehangen foto's van mijn kinderen en zie een hoop post ( en dus werk) die ik nog eventjes laat liggen... Ik vraag Heidi of ik nog tijd heb voor een bericht op de blog ivm de belevenissen van vrijdag de 16° april en dit kan als ik maar om 20u fris gewassen en geschoren klaar ben om te vertrekken... Na een snel bericht en een deugdoende douche en scheerbeurt, ben ik op tijd klaar om te vertrekken. Heidi heeft inmiddels de foto's op de laptop gezet en deze gaat mee voor het avondprogramma.
Heidi ontvoert me naar de Normandie, mijn lievelingsrestaurant in Koksijde. Daar wachten mijn dierbaarste familieleden en bloglezers en reageerders mij zingend op om mijn thuiskomst te vieren. Als dit geen aangename en warme thuiskomst is en , alhoewel ik iets vermoedde, toch verrassend. Ik word overstelpt met kaartjes, cadeautjes ( champagne weekend met Heidi) en bewonderende complimenten. Heidi leest een prachtig gedicht " hommage aan bart" voor van onze huisdichter Godrick ( staat inmiddels op de blog) waarbij ik opnieuw traanvocht voel opkomen in mijn ogen. Ik bedankt hen voor al dit moois en overhandig de aanwezigen een sleutelhanger van de Camino in de vorm van de beroemde schaal, waarbij ik de hoop uitspreek dat deze de sleutel zal dragen, de sleutel als de deuropnener, op weg naar éénieders, persoonlijk Camino...Want dit heb ik zeker gevoeld aan de reacties op dit blog! Ik heb gelopen voor veel mensen, dus nu aan hen om de deur naar de weg te openen. Dit feestje wordt gekruid met een heerlijke maaltijd, het beste rundsvlees vergezeld van allemaal verse groenten, ZONDER frieten, afgerond met een sterke dame blanche en omgoten met het nodige lekkere vocht. Tussendoor gaat de pc rond en worden de foto's bekenen. Ik had mij geen warmere thuiskomst kunnen inbeelden. Het doet deugd aan mijn hartje te voelen dat zoveel mensen zoveel liefde in zich dragen jegens mij en Heidi. Rond 02u verlaten de laatste mensen de zaal. Ik kan eindelijk opnieuw in mijn eigen bed kruipen rond 02u15 voor alweer een zwoele, doch langere nacht...
Ziehier mijn laatste reisverslag, van de laatste etappe.
Ik wil hierbij nog een poging doen om schoon af te sluiten
" Dankuwel"
"Ik ben vandaag zeer blij, de tijd van groeien is gekomen. De weg naar Santiago heeft mij gemaakt vrij, van alle doemdenken en boze dromen.
Ik ben daarbij gesteund door warme lieve mensen, hun medeleven heeft mij door diepte en laagte voortgeduwd. Ik bid voortaan dat mogen uitkomen al hun wensen, en dat hun pijn en kwaaltjes voorgoed worden geluwd.
Het besef dat Liefde niet sterft, is de grootste les die ik van God op weg naar Santiago mocht leren. Ik hef het glas en wens dat iedereen beseft, dat na iedere donkere tunnel je kans krijgt om nieuw leven te eren.
Bewegen en positief denken en geloven kunnen hierbij wonderen doen, betrokkenheid en doorduwen en geduld onontbeerlijk. Meer zijn, minder hebben, ruimte geven aan een knuffel of zoen, gunnen en loslaten, als tekenen van echte liefde, o zo heerlijk.
Bedankt God dat ik dit mocht beleven, bedankt mensen voor jullie steun vanuit de huiskamer bedankt Heidi om mij deze kans te geven Bedankt voor de liefdevolle band die wordt steeds warmer."
Blij dat ik weer thuis ben groeten, het gaat jullie allemaal zeer goed, de man uit Koksijde met zijn Pelgrimshoed, Bart Baert.
Dag 21 16/04/2010 Santiago-Hendaya, 900 km .... met de trein
Beste Bloglezers,
na een onrustige nacht, ik heb de klokken van de kathedraal nog gehoord om 01u en alweer om 06u, om 7 u opgestaan.
Hoe kun je nu slecht slapen na zo'n heerlijke en deugdoende wandelvakantie?
' s Avonds tel gekregen van mijn liefste Heidi. De terugtocht met het vliegtuig zou een probleem kunnen worden. Een vulkaanuitbarsting in Ijsland zorgt voor roet in het eten. Allé, alleszins voor verraderlijke partikels in de lucht, waardoor vliegtuigen beschadigingen zouden kunnen oplopen. Vandaar dat in Noord-Europa werd beslist alle vliegverkeer voor minstens 48 u te annuleren. Inclusief Parijs en Brussel. Ik zou dus niet kunnen landen...
Creatief denken, alternatieven overwegen, oplossingen bedenken, overleggen samen met Heidi en Godrick. Uiteindelijk beslis ik, na nog een tevergeefse poging om busmaatschappij Eurolines te contacteren, de trein te nemen van 9u25 naar Hendaya, de eerste Franse stad over de grens met Spanje. Ik vraag direct aan de lolketbediende een aansluitingsticket naar Parijs, echter die kunnen ze niet garanderen, want een treinstaking in Frankrijk zorgt voor onregelmatige treinverbindingen tem zondagochtend. Na nieuw overleg met Heidje, beslist zij om op hetzelfde moment met de auto te vertrekken vanuit Koksijde, tevens richting Hendaya, om me daar op te pikken, zodat ik veilig en wel thuis geraak de 17° april voor 20u... Waarom wil ze mij precies dan in Koksijde???? Als dat geen teken van liefde is. Schoonbroer Luc zal haar vergezellen. Ook schoonbroer Dirk biedt zijn gezelschap aan. Prachtig gebaar! Dankuwel voor zoveel liefde en vriendschap.
In het station is het eindelijk gebeurd: ik ontmoet er de 2° Belg! Het is Eddy uit Turnhout, gepensioneerd werknemer van Etap. Dit was zijn 5° Camino, nu vertrokken 14/03 vanuit St Jean. Hij kwam reeds 2 keer met de fiets vanuit BE,1 keer uit Astorga en dus nu voor de 2° keer vanuit St Jean. Hij loopt voor zijn kleindochter, waarbij , toe ze 1 jaar werd, een hersentumor werd ontdekt. Nu 4 jaar later en na eenoperatie in Leuven is ze voorlopig genezen. De foto van zijn kleindochter hangt aan zijn rugzak. Fantastisch. Spijtig, onze tijd is tekort, hij stapt op een andere wagon. Onze ontmoeting is kort, doch heel intens. Vlak vooraleer ik de trein opstap zie ik Igor, samen met Christina. Hij straalt! Ze hebben elkaar 3 dagen geleden leren kennen op de Camino en het lijkt te " klikken". Ook dit is de Camino: een nieuwe liefde is geboren! Ik wens ze een gelukkig leven en verdwijn in wagon 1, plaats 7B, voor een lange treinreis, richting Heidi.... De treinreis verloopt zeer vlot. De zetels zitten gemakkelijk, ze draaien 2 films waar ik niets van begrijp, doch wel van geniet, ik herlees mijn boek en mijn notities, ik wandel wat in de gangen, bestel in de buffetwagon af en toe iets te drinken en geniet van het mooie decor waardoor de trein raast. Mijn fierheid groeit bij het zin van de Camino waarop ik heb gewandeld, toch wel een serieus end als je er nu met de trein lnags passeert.
In ieder geval, de tijd vliegt en klokslag 20u40, zoals voorspelt, stap ik uit in het station van Hendaya. Te voet begeef ik me naar het hotel waar we de nacht zouden doorbrengen, ongeveer 2 km richting strand. Waarbij dank aan An, de beste en hartsvriendin van Heidje. Zij heeft het hotel voor ons geboekt. Ik geniet van de wandeling en besef dat ik het stappen reeds na 2 dagen mis. Ik besef nu zeer goed hoe goed bewegen doet! Ik vrees dat wie geen tijd maakt voor beweging, tijd zal moeten maken voor de dokter of voor de kwaaltjes. Laat dit dan een laatste tip zijn.... Om 21u25 kom ik aan in het Hotel, Heidi en Luc 5 min later. Wat een hartelijk weerzien na 3 weken gescheiden te zijn! Na de nodige knuffels en zoenen, en de eerste reactie: " Amai ge staat scherp, en uw haar, wat is daar meegebeurd? en ge ziet er goed uit!..." zetten we onze spullen in de kamer en gaan we snel nog iets eten in de buurt. Dit hadden we wel verdiend na zo'n lange dag van sjolen. Na een heerlijke maaltijd, gezellig bijpraten bij 2 flesjes wijn, om 23u45 in bed voor een zwoele nacht....
Dag 20 15/04/2010 : 10.000 stappen door Santiago de Compostella
Beste bloglezers,
ik maak me op voor een laatste blogbericht. Dit doe ik niet alvorens jullie te bedanken voor alle gelukwensen en felicitaties voor mijn tocht. Ook welkom aan de nieuwe gezichten, onze buren aan zee, Chris en Henk.
Gisterenavond gegeten in het hotel, in het gezelschap van Kimberley, een Amerikaanse van ongeveer mijn leeftijd uit San Diego. Ook zij liep de Camino vanaf St Jean met wel een heel bijzonder verhaal. Ze was immers op doorreis in Italië. Ergens in het noorden in een B&B droomde ze van de Camino. De volgende ochtend ontmoette ze een man die net de tocht had gelopen. Deze man had dit gedaan nadat hij zijn ganse gezin had verloren bij een boot accident. Hij was de enige overlevende. De aanleiding voor hem om te stappen. Kimberley is reeds 5 jaar kankerpatiënte en besliste daar plotsklaps om de Camino te wandelen. Die lieve man hielp haar bij de aankoop van de nodige spullen en liep de eerste 3 dagen mee als haar gids. Kimberley voelde zich nu net als ik herboren en heeft weer volop zin in het leven, ondanks haar ziekte. Toen ze mijn verhaal hoorde zei ze 2 opmerkelijke dingen. - ze zou liever sterven dan haar eigen zoon van 15 af te moeten geven - mijn kinderen hadden mij gekozen als hun vader... De tocht had haar dus blijkbaar ook spiritueel en religieus geraakt.
Na een zalige nachtrust en een stevig ontbijt vertrek ik voor mijn tweede verkenning van de stad. Ik besluit plots om schoenenvet te kopen...Mijn schoenen, die ik , toegegeven, eventjes heb verfoeid, hebben me flink geholpen de afgelopen 3 weken en verdienen een grondige opsmukbeurt. En alhoewel ik nu weet dat niet alleen de kleren de man maken, koop ik een nieuwe outfit om te symboliseren dat ik " herboren" terug kom. En voor amper 50 kan ik niet twijfelen. Toch? Aan jullie om te (be)oordelen als ik straks terug ben...
Daarna maak ik me op voor de mis. Ik besluit een halfuur eerder plaats te nemen in de kathedraal. Dit is echter buiten meer dan 2000 andere mensen gerekend. Zoveel volk in 1 kerk heb ik nog nooit bijeen gezien, en neem van mij aan, dit is een immense kathedraal, en hij zat meer dan afgeladen vol. Ik zal dus de komende 90 min recht moeten staan... Ik zie enkele bekende gezichten zitten, die ik ken van tijdens de tocht: Sun-Gi, nu met een landgenote, de Spaanse dames Rosa en Nadine en de Australiër Jeff. Ik maak hierbij de bedenking hoe speciaal deze tocht is geweest: allemaal verschillende mensen, uit zoveel verschillende landen, allemaal met hun eigen vreugde en verdriet, vredevol en meelevend samen op weg. Waarom kan dit niet altijd in het " echte" leven???? Om stipt 12 u stapt de bisschop met zijn gevolg naar voren, naar het hoofdaltaar, pal boven het graf van de apostel Jacobus. De apostel staat er afgebeeld als apostel te paard, MATAMOROS genaamd. Dit staat voor " doder van de moren". Omdat volgens een legende Jacobus de christenen tegen de moren heeft verdedigd, de goeden tegen de slechten. Dit gegeven zou tevens aan de grondslag liggen van de bedevaart naar Santiago. De gelovigen wilden zich rechtstreeks wenden tot deze machtige en actieve heilige. Nu gaan de mensen, gelovig of niet, omdat ze, bewust of onbewust,op zoek zijn naar de zin van het leven. Velen hebben hierbij een ingrijpende gebeurtenis achter de rug, die ze niet gemakkelijk kunnen verwerken. Voor anderen is de weg naar Santiago de weg die ze nemen moeten om zichzelf te vinden. Deze legende in mijn opkomend, en het zien van zoveel mensen die dus allemaal op 1 of andere manier met mij verbonden zijn, alhoewel ik ze niet ken, doen mij deze mis met dankbare, emotionele doch gelovige gevoelens beleven. Fantastisch om mee te maken is dat na de mis een reusachtig wierookvat door 8 man in beweging wordt gebracht, en door het zijschip wordt geslingerd. In de almaar dikker wordende rook vergeten de bedevaartgangers de moeilijke momenten van de tocht, en zijn ze blij dat ze hun doel bereikt hebben. O ja, aan het begin van de mis begint 1 van de voorgangers te benoemen uit welke landen de aanwezige pelgrims komen. Ook de vele " buspelgrims" worden hierbij in groep genoemd. En dan " de Belgica, dos peregrinos, eentje startte in St jean, de ander in Burgos". Ik was dan toch niet de enige Belg op de Camino. Ik hoor het meest de landen Spanje, Frankrijk en Duitsland vernoemen.
Na zoveel emotie besluit ik om efkes te bekomen op mijn bed. Deze mis heeft mij serieus "gepakt". Ik lees in mijn gebedboekje, een geschenk van het Vlaams Genootschap, en rond drie uur vat ik mijn derde verkenning aan. Eerst het beeld van de Apostel omarmen ( nog een traditie) en zijn graf bezoeken. Tot nu toe was mij dit nog niet gelukt, omdat de rij wachtenden voor mij telkens veel te lang was... De wolken dreigen echter en vooraleer de regen tegen 17u met bakken uit de hemel valt kan ik het gemeentehuis bezoeken,het klooster van San Martino Pinario, het Pelgrimshospitaal, het bisschoppelijk paleis, het klooster van San Francisco en het klooster van San Paio.
Voor ik vertrek om deze blog te schrijven in het internet cafee, brand ik nog voor al mij dierbaren, levenden en overledenen, en voor jullie allemaal, uit erkentelijkheid en dankbaarheid, een laatste kaars in Santiago de Compostella, bij het graf van De Apostel Jacobus, de Meerdere...
Passend bij deze dag wil ik deze blog eindigen met een gebed!
" De Heer gaf me kracht en moed, op weg naar de apostel met de pelgrimhoed. Hij hing om mij een grote voorraad-en kledij tas en ook de gewijde schelp die het pelgrimsteken was.
Onderweg wees hij me dag en nacht de verre weg waarop St Jacob wacht. Hij liet me ontmoeten nieuwe mensen allen op zoek naar invulling van hun wensen.
Hij leerde me genieten van kleine dingen, spelende kinderen op straat die zingen, de bomen en de flora van de bossen het gezang van de vinken die mijn oren " flossen"
Hij gaf me onderweg de kracht van het geloof, beseffend , er is leven na de dood in zijn handen en liefde, vrij van zorgen, leven nu mijn kinderen, veilig geborgen
Hij gaf de krachten ook aan veel mensen thuis, mee te stappen, in plaats van hangen voor de buis, beseffend dat Compostella maar is, de doortocht op de baan, die elke mens ten einde moet gaan!
Heer, ik wil U loven en danken!"
Ik wens jullie allen een zinvolle tocht!
" Heimwee naar huis" groeten, verlangend om jullie te zien,
