2 weken. 2 weken geleden dat ik wakker werd met het bericht 'sorry het is gedaan'. 2 weken geleden dat ik huilend wakker werd. 2 weken zonder enig teken van leven van de persoon van wie ik hou. In die 2 weken heb ik brieven geschreven, ik kan ze niet meer op mijn 1 hand tellen, telkens stonden er andere dingen in.. Na 2 weken heb ik hem gezien op het kampioenenbal van mijn stiefbroer.. Hij kwam toe en knikte gewoon maar, dat was het, ik denk een uur later kwam hij toch hallo zeggen en ik vroeg meteen of we konden praten, ondertussen wist ik al dat ik de bloemen moest afgeven aan de kampioenen, dus ook aan hèm, ik gaf mijn laatste brief af en het leek of hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij hem las. Hij vertelde me dat hij mij nooit wou kwetsen en dat wat zijn vriendin tegen mij zei écht niet waar was. Hij zei dat ik niet voor hem moest veranderen, maar dat heb ik nooit gezegd, ik zei dat ik veranderd ben DOOR hem en niet VOOR hem, dat is een groot verschil. Dankzij hem ben ik nu de persoon die ik ben, emotioneel sterker, meer zelfvertrouwen en situaties om nieuwe mensen te leren kennen niet meer vermijden, hij heeft zoveel veranderd voor mij en ik ben hem daar zo dankbaar voor, echt! Ongeveer een half uur nadat we gepraat hebben was het tijd voor die bloemen.. ik had helemaal geen zin eigenlijk. Alles ging goed, totdat hij op het podium kwam.. Ik gaf hem de bloemen en de mensen op het podium begonnen te roepen 'kussen, kussen, kussen', van een awkward moment gesproken, we stonden daar allebei van fuck wat moeten we nu doen, maar hij liep gewoon door, ik denk dat ik hetzelfde gedaan had eigenlijk. In de speelruimte, waar het soms net iets leuker was dan in de zaal kreeg ik ineens aandacht, ik zat bij een paar jongens die me aan het uitvragen waren over mij en mijn ex, ik wou niet antwoorden omdat dat iets tussen ons is, maar doordat ik niet antwoordde vroegen ze het maar aan hem, schaamtelijk wel, want volgens mij denkt hij dat ik aan het vertellen was over ons wat helemaal niet waar was.. Toen ze gingen vertrekken naar huis kwam hij bij mij en zei hij gewoon ' tot de volgende', die tot de volgende zal dus nog lang duren nu.. Nadien kwamen zijn ouders bij mij en zijn vader gaf mij een knuffel en zei 'gij, gij blijft mijn schatteke', ik kon mijn tranen echt effe niet bedwingen.. Die mensen hebben zoveel gedaan voor mij en zij hebben mij gesteund in die 2 weken.. Ik ben hen zo dankbaar voor alles!
Soms, komt er iemand in ons leven die onze hele wereld op zijn kop zet. Die persoon kwam bij mij iets meer dan een week geleden. We hadden al even contact via snapchat maar elkaar nog niet gezien, tot hij die zaterdagavond ineens achter mij zat in de tent op de cross. Hij begon te praten, ik klapte dicht. Ik voelde me nadien zo schuldig, ik had nu eens een kans om mensen te leren kennen en ik had die, dacht ik, verprutst. Dus zondag ben ik zelf naar hem toe gegaan en we hebben gepraat en het klikte meteen, bij mij toch. Sindsdien zijn we zowat heel de tijd aan het smsen of snappen en geloof mij.. In die week tijd heb ik zoveel zelfvertrouwen gekregen, meer dan ik ooit gehad heb. Gewoon het feit dat er iemand in MIJ geïnteresseerd is, het feit dat er iemand vanzelf tegen MIJ praat. Ik die absoluut niet graag naar de cross ging zou nu bijna gaan smeken om wél te gaan, alleen al om hem te zien.. Van veranderingen gesproken ;-)
Het is de tijd van het jaar dat ik depri loop, elke minuut zou willen wenen en alleen maar rustige, triestige liedjes wil luisteren. Waarom? Over 5 dagen is het 3 jaar geleden dat mijn opa verleed, op zich niets speciaals, maar die dag had ik hem voor de eerste keer gezien in mijn leven. De volgende morgen komt mijn papa mij wakker maken en de woorden 'Opa is gisteravond nog overleden' kwamen zo hard aan, net alsof iemand me een klap in m'n gezicht gaf. En ergens had ik het gevoel van toen ik binnenstapte en ik hem zag liggen dat het de eerste en laatste keer zou zijn dat ik hem gezien had. Ik wou dat ik me vergist had, maar helaas... Toen we naar het funerarium gingen had ik mezelf voorgenomen niet mee naar binnen te gaan, ik wou hem herinneren als de man die glimlachte toen hij me zag, niet als een witte pop die in de kist lag te wachten om verbrand te worden. Ik kon alleen maar wenen toen ik op die stoel zat te wachten, mijn zus kwam bij mij zitten en zei al huilend 'Ik ben zo verschrikkelijk trots op u, ik wou dat ik het al langer gedaan had!' En daar zaten we, samen te huilen. Ik voor een man die mijn opa is maar toch een vreemde, mijn zus voor een opa die ze maar een tijdje gekend heeft. De begrafenis was zwaar, we zaten met ons drieën vanvoor met onze nichten en neven, neven die ik nog nooit gezien had en nichten die ik de dag van de ontmoeting ook gezien had. Ik hoorde niet vanvoor, ik hoorde daar niet, ik had het gevoel dat de hele kerk naar ons aan het staren was en dat zij ook vonden dat we er niet hoorden. Ik huilde, niet zozeer om het verlies maar vooral omdat ik besefte dat als ik mijn brief 1 dag later verstuurd had ik hem zelfs nooit gekend had. Toen we een groet moesten brengen aan het lijk stond ik te trillen op mijn benen ik wist niet wat ik moest of wou doen. Klaar om afscheid te nemen was ik niet. Klaar om te accepteren dat ik nooit een band zou hebben met mijn opa was ik niet. Het is raar om te zeggen dat ik eigenlijk niets over of van hem weet. Ik vraag mij af waar hij nu is, in de hemel? Nergens? Zou hij naar me kijken en me beschermen? Zou hij trots zijn op mij? Hoe kan je trots zijn op iemand die je niet kent? Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Maar waar hij ook is, of hij nu over me waakt of niet, I will always love him. Een opa is de held van ieder meisje, iemand waar ze naar kunnen opkijken, wel diep in mijn hart is dat bij mij hetzelfde! Opa, ik zal je nooit vergeten en als je mij kan zien en horen, ik hoop dat je trots op me bent, trots op wie ik geworden ben... Trots op wat ik doe en vooral om wie ik ben.. I love you <3
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
