Vierendertig, lees ik op het bordje. Vierendertig. Met de fiets van de Lindeboom naar huis kom ik er voorbij. Als je de bordjes met elkaar verbindt, maak je een lus en kom je uit waar je vertrok, als je dat wil. De weg en de afstand bepaal je volledig zelf. Verrassingen zijn vrijwel uitgesloten. Je kent de Polders ondertussen als je broekzak. Het allesoverheersende landschap, de dorpen in hun slaap, de dijk met daarachter het water en de stroming.
In het leven is het wel even anders, denk ik, terwijl ik mijn pijnlijke rug betast. Verkeerde draai genomen met de koffie-kar.
Het parcours van het leven heb je heus niet in de hand. De start is onzeker en onderweg maak je meer dan eens de foute keuze. Zo blijkt later. Je volgt het spoor van de liefde en dat brengt je vaak ver van huis. Naar niemandsland of elders waar de rijpe vruchten voor het grijpen liggen.
Ook de aankomst is onzeker. Wanneer, waar en hoe? Vraagteken. Geen bordjes onderweg die je de weg wijzen.
We vertrekken voor een rondje Polders. De klok wijst halfnegen. Yves is een stipte jongen en zo heb ik het graag. De weersvoorspelling is niet echt om over naar huis te schrijven, maar de drang is groter dan de schrik voor natte spetters. Die komen vrij snel en langdurig. Hoe dichter we tegen de Westerschelde aanschuren, hoe droger het wordt. Het lijstje met knooppunten die ik op de dwarsbuis heb gekleefd wordt snel nat en de inkt loopt uit, zodat ik de nummers amper nog kan lezen. Gelukkig heeft Yves een cijfergeheugen. We slaan er ons samen door en blijven op het uitgestippelde pad. Als je oud wordt heb je wel andere zaken aan je hoofd en raak je voor je het doorhebt van de regen in de drop. We eindigen droog aan het Shell station waar we onze fietsen van alle vuil ontdoen. Honderd kilometer in een notendop. F.F.
Afruimen is een kunst en een kunde die volgens bepaalde regels moet verlopen. Messen met de kop naar beneden om kwetsuren te vermijden. Lepeltjes worden dan weer met het kopje naar boven in het bestekbakje gesorteerd. Zo komt alles proper en net uit de afwasmachine. Functioneel stapelen! Er is niets mooier dan een ordentelijke gestapelde afruimkar. Voer voor licht autistisch gedrag.
'Valt dat een beetje mee?' vraagt Arnold die in zeven haasten van de trein stapt. Hij doet zijn beklag over het feit dat hij zolang onderweg was. Zoveel kostbare tijd verloren!
'Ja hoor! Het zet bepaalde zaken terug in het juiste perspectief', zeg ik een beetje vermanend. Het begrip tijd krijgt binnen de muren van het rusthuis een andere dimensie. Soms is het vertwijfeld wachten op die ultieme dag, maar gelukkig niet altijd. Optimisme en tristesse wisselen elkaar af. Hier en daar probeer ik een flauw grapje maar daar moet je voorzichtig mee zijn.
'Alles went, zelfs een vent', is zo'n flauwe van dertien in een dozijn, want oud worden is niet erg, maar oud zijn wel...
Voor mensen met een zee van tijd is het avondeten een welgekomen afwisseling in het slome ritme van de dag. Als ik een paar tellen te laat met de koffie kom moet ik horen dat een droge boterham niet smaakt.
'Banden', denk ik. 'Goeie, robuuste buitenbanden, heb ik nodig. Een verse, gesmeerde ketting en een paar remblokjes Dat is het! Meer heb ik niet nodig! Bevoorrading? Bevoorrading zit in mijn rugzakje. Een mooie route? Die heb ik zelf uitgetekend. Een stuk van het fietsplezier zit hem in het uittekenen van de rit. Inschrijvingsgeld: nul euro. Een mooi stukje natuur of een bijzonder gegeven: stoppen en klik. Tempo? Mijn ritme is het te volgen tempo. Wind tegen of mee? Een tandje meer of minder. Een ontmoeting? Even een praatje maken en dan weer verder...Geen geleuter. Fietsen: zo simpel kan het zijn. F.F.
'Schwalbe Durano Plus', zegt Jo met enige nadruk. 'Daar moet je mee rijden! Ze zijn iets duurder maar veel duurzamer'. Zoals steeds geloof is hem, zo goed als blindelings. Tussen de renner en zijn mecanicien moet er een blind vertrouwen zijn. Hij checkt al mijn banden regelmatig, want in de Polders of ergens anders in het hol van Pluto wil ik liever niet voor aap staan. Beter voorkomen dan genezen!
'Is het kapsalon vanavond open?', vraag ik aan mijn jongste dochter want als ik mijn bolleke 'tabula rasa' wil, moet ik een afspraak maken. Met de tondeuse glijdt ze behoedzaam over mijn hoofd. 'Achteraan is voldoende', geef ik aan. De rest waar ik aan kan, doe ik zelf wel.
Met deze bekentenis zal ik een aantal van mijn ex-klanten-kappers kwaad bloed zetten, tegen de haren in strijken, besef ik wel, maar voor de weinige plukjes die nog op mijn kop staan zullen zij mij deze inbreuk hopelijk wel vergeven.
Ik trim mijn baard, haal enkele haren uit mijn neus en vergeet ook de wenkbrauwen niet. Zo kan ik strakjes gladgeschoren in het rustoord bij al mijn vaders en moeders op bezoek.
'Je hebt gisteren weer twee pulls op het bed laten slingeren, het ontbijt niet afgeruimd en er staan zes koerswielen in de gang'!
De wetten van haar huishouden zijn streng en dienen nageleefd.
Morgen kan ik niet mee met Yves naar Landen om te fietsen en ook voor de Trappers die naar Scherpenheuvel rijden, moet ik noodgedwongen forfait geven.
'Heb je nog tijd genoeg om te fietsen?', vraagt Anja.
Toch wel, maar nu ik terug een agenda heb, moet ik alles een beetje beter inplannen.
Volgende week ben ik vrij en voor het Hemelvaartweekend heb ik een speciaal evenement gepland. Dan rij ik met de 'Ardennen-trappers' van Belsele naar Rochefort op donderdag. Een rit ter plaatse met flink wat hoogtemeters op vrijdag en de weg terug op zaterdag.
'Rij je dan ook met de Trappers op zondag?' wil mijn vrouw weten.
Op dit moment zijn mijn ogen wel iets groter dan mijn buik...
Op mijn vierde werkdag in het rustoord kom ik mijnheer de directeur tegen op de gang. Hij vraagt of alles naar wens verloopt en of ik tevreden ben. 'Ja hoor! De collega's hebben mij fantastisch opgevangen en ik vind ze geweldig in wat ze doen!' Hij zegt dat hij blij is dat te horen. Soms steek ik de deur van een kamer open en zie ik dingen die ik niet wil zien. Een mens die plots zijn waardigheid verliest in de dagen die hem nog toegemeten zijn. Op de terugweg denk ik eerst aan Zjef Vanuytsel en daarna aan The Beatles. De teksten spreken voor zich.
Derde dag in het rusthuis. In mijn short naar Belsele gereden met vers geschoren benen. Dat mag want mijn onderstel mag nog altijd gezien worden. Foto's van de Olympische wielerkampioen sieren de muren van de tweede verdieping waar er enkele home-trainers staan. Neen; nog niet uitgetest. Er begint wat swung in mijn werk te komen. Kamernummers krijgen een gezicht. De zwaar gehandicapte M. krijgt dagelijks bezoek van haar man en zijn twee Afghaanse windhonden. Mooi. Door mijn iets sneller tempo heb ik al eens tijd om een praatje te maken. Dat geeft meer inhoud aan mijn taak. De afdeling waar ik werk - het derde verdiep - blinkt uit door zijn organisatie, vriendelijkheid en de pralines mogen er ook zijn. Tot morgen! dc
Rusthuis Dag 2 Stik-kapot ben ik. Alsof ik zopas de Kannibaal heb gereden. Een wedstrijd over ik weet niet hoeveel cols. In werkelijkheid heb ik van half vijf tot half zeven koffie met of zonder melk uitgeschonken, thee geserveerd en tafels afgeruimd. Meer niet. En toch heb ik een hoofd als een marmiet. Elke bejaarde heeft zo zijn speciale wensen. Diabetes. Speciale gekleurde tassen voor slechtzienden en Bert Bibber. Aan een klein, rond tafeltje zitten drie bewoners. De ene hangt wat scheef maar daar kan ze niks aan doen natuurlijk. 'De koffie is koud', zegt ze terwijl ze op haar tas wijst die daar al minstens een half uur staat. 'Oei, dat zijn slechte punten', probeer ik, maar het haalt niks uit want ze kan er niet om lachen. Met een spuitbusje ontsmettingsmiddel maak ik de tafel schoon. Ik spuit drie keer voorzichtig. De koude-koffie-vrouw schrikt op. 'Je hebt gans mijn nek volgespoten', zegt ze. Eerlijk! Dat was niet waar en dat zeg ik ook. 'Heb je geen droge doek om mijn hals droog te wrijven?' Neen; die heb ik niet en haast mij naar de volgende tafel. Om nieuwe beschuldigingen te vermijden spuit ik deze keer heel omzichtig in de vod. Morgen wacht er een nieuw avontuur... dc
Windgolven in de zo goed als verlaten Polders. Eerst zat hij tegen, dan mee. Het watersnood monument was zowat het keerpunt.
Iets meer dan negentig kilometer uitgetekend via fietsnet.be. Niet geasfalteerde stukken vermeden en de bewegwijzering klopte voor 99%.
Mooie route met verrassende wendingen en onverwachte passages. Mij laten verrassen was de bedoeling en dat is dan ook perfect gelukt.
Die ene mevrouw die zonder kijken haar oprit wou oprijden en mij daardoor bijna opschepte heb ik, na enige verwensingen, ondertussen vergeven.
F.F.
Gisteren mijn eerste werk-moment gehad in het rustoord. De directeur stelde mij gerust. Het zou wel meevallen. Hij stelde mij voor aan Quinten. Een jonge, smalle, lange, vriendelijke jongen die in zijn vrije tijd...coureur is. Hij doet zijn werk met passie en in up-tempo. Bij elke kamer die ik binnen ging stelde ik mij voor dat wijlen mijn moeder de bewoonster was. Dat was een goede instelling. Kannen koffie moesten gevuld. Met of zonder melk. Slappe koffie of thee. De namen van de bewoners stonden op een lijst en dan moest ik de juiste vloeistof in de juiste tas schenken. Mijn tempo lag beduidend lager dan de snelheid van mijn nieuwe collega. In een van de kamers was net een vrouw gestorven. Bea heette ze, geloof ik. Ze lag in haar bed met een bloemetje op de lakens. Het was al het derde overlijden op een week tijd, zeiden ze. Afruimen en het servies op een grote, rijdende kar zetten, behoort ook tot mijn takenpakket. Ik liep verloren tussen gangen en kamers. De vrouw aan het afwasmachine vroeg zich af waar ik bleef. De laatste keer werd ik gesignaleerd op het marktplein van Belsele... ...wordt vermoedelijk vervolgd...
Daar wil ik zijn. Daar waar de wind blaast. Op de dijk en in het vlakke Polderland. Rijden langs onooglijk kleine dorpen. Opgaan in de omgeving en mezelf terugvinden.
Elke meter wil ik voelen, elke bocht zien die weer uitgeeft op een andere draai. Alleen rijden. Niet schaamteloos in een grote groep. Kijken naar wat er rondom te zien is. Eindeloze einder.
Hij zette zijn tanden in een volwassen rijsttaart en zei: 'Met rijsttaartjes ben ik groot gebracht!'
Waarop Jan repliceerde: 'Groot is relatief'...
Mooie opkomst voor deze Trappers-rit naar Halle. Veel lintbebouwing, drukke verkeersaders dwarsen en her en der prachtige, schaarse stukjes groen. Als fietser krijg je in deze contreien een idee van hoe een 'beton-stop' er concreet zou moeten uitzien...Maar komt daar ooit iets van?
Gezellige stopplaats en de gemiddelde snelheid was voor iedereen haalbaar en aangepast aan de aard van het parcours en de omvang van de groep.
Iedereen veilig en wel thuis. Enkel een opmerking aan het adres van F.F. die ondertussen toch zou moeten weten hoe je een drinkbus stevig in houder moet steken...
Eenmaal op het terras kwam de opmerking plots vanuit een andere hoek. 'Waarom reden jullie vorige week zo hard?' Moest al denken...Vorige week...zaterdag...Waar was ik toen en heb ik op kop gereden?!
Blijkbaar wel.
Kijk. De discussie over de gemiddelde snelheid tijdens de ritten is een item zo oud als de club zelf. Het hoort er bij zoals praatjes over het weer en de wind in de Polders. Telkens wordt daar over geredetwist met de nodige frustratie en toch is deze ergernis volgens mij vrij simpel op te lossen.
Maak drie groepen, elk met zijn specifieke snelheid en afstand. De snelheden worden voorgeschreven, afgesproken en gerespecteerd. De volgwagen laat je meerijden met de groep met de laagste snelheid. In de andere twee groepen zijn er mannen genoeg die sneller een bandje wisselen dan een wiel uit de auto nemen.
Als je kiest voor één van de drie groepen, weet je perfect waar je aan begint.
En nog iets. Natrappen naar iemand die niet aan dezelfde tafel zit is gemakkelijk, onbeleefd en heel klein.
Flandrien Freddy reed met De Trappers van Belsele naar Halle.
Onderweg... 'Je hebt kouwe handen', zegt het meisje in het bureeltje wanneer ik haar een hand geef. 'Dat zegt mijn vrouw ook', moet ik toegeven. 'Koude handen, koude voeten, warme liefde', gaat ze verder. Is dat zo? Ze lispelt een beetje maar ze is niet onaardig om naar te kijken. Haar collega leest mij de voorwaarden voor om als vrijwilliger aan de slag te kunnen in de buurtwerking. De afgelopen vijf jaar heb ik bergen tijd verzet zonder iets te doen. Het wordt tijd om de mouwen op te stropen en iets te betekenen voor mijn medemens. Vanaf volgende week kan ik mijn steentje bijdragen in een rustoord om er te helpen bij de voedselbedeling. De maaltijden, zeg maar. 'Hoe is je fysieke conditie? vraagt het meisje met de fel opgemaakte wenkbrauwen. 'Ben ik wel in staat om twee uur na elkaar op te draven, boterhammen te smeren en koffie uit te schenken?' Ik wil iets zeggen over de Berendries, de Muur en de Bosberg, maar dat lijkt mij een beetje ongepast... 'Misschien moet je wel valse gebitten poetsen met een tandenborstel', grapt mijn vrouw. Meehelpen in een rust- en verzorgingstehuis...Wie had dat gedacht? Flandrien Freddy zeker niet... Misschien kan ik ondertussen ook al een plaatsje reserveren voor mezelf...Handig, toch? 'Je handen zijn ondertussen helemaal warm', glimlacht het meisje. Vervolgens stap ik op mijn fiets, kom voorbij het kapsalon van Nadine op de Kokkelbeek, die spontaan buitenkomt en mij een hartelijke zoen geeft. 'Hebben mensen wel politiek nodig?, denk ik bij mezelf.
