Onderweg...
'Je hebt kouwe handen', zegt het meisje in het bureeltje wanneer ik haar een hand geef.
'Dat zegt mijn vrouw ook', moet ik toegeven.
'Koude handen, koude voeten, warme liefde', gaat ze verder. Is dat zo?
Ze lispelt een beetje maar ze is niet onaardig om naar te kijken.
Haar collega leest mij de voorwaarden voor om als vrijwilliger aan de slag te kunnen in de buurtwerking.
De afgelopen vijf jaar heb ik bergen tijd verzet zonder iets te doen. Het wordt tijd om de mouwen op te stropen en iets te betekenen voor mijn medemens.
Vanaf volgende week kan ik mijn steentje bijdragen in een rustoord om er te helpen bij de voedselbedeling. De maaltijden, zeg maar.
'Hoe is je fysieke conditie? vraagt het meisje met de fel opgemaakte wenkbrauwen. 'Ben ik wel in staat om twee uur na elkaar op te draven, boterhammen te smeren en koffie uit te schenken?'
Ik wil iets zeggen over de Berendries, de Muur en de Bosberg, maar dat lijkt mij een beetje ongepast...
'Misschien moet je wel valse gebitten poetsen met een tandenborstel', grapt mijn vrouw.
Meehelpen in een rust- en verzorgingstehuis...Wie had dat gedacht? Flandrien Freddy zeker niet...
Misschien kan ik ondertussen ook al een plaatsje reserveren voor mezelf...Handig, toch?
'Je handen zijn ondertussen helemaal warm', glimlacht het meisje.
Vervolgens stap ik op mijn fiets, kom voorbij het kapsalon van Nadine op de Kokkelbeek, die spontaan buitenkomt en mij een hartelijke zoen geeft.
'Hebben mensen wel politiek nodig?, denk ik bij mezelf.