Rusthuis Dag 2 Stik-kapot ben ik. Alsof ik zopas de Kannibaal heb gereden. Een wedstrijd over ik weet niet hoeveel cols. In werkelijkheid heb ik van half vijf tot half zeven koffie met of zonder melk uitgeschonken, thee geserveerd en tafels afgeruimd. Meer niet. En toch heb ik een hoofd als een marmiet. Elke bejaarde heeft zo zijn speciale wensen. Diabetes. Speciale gekleurde tassen voor slechtzienden en Bert Bibber. Aan een klein, rond tafeltje zitten drie bewoners. De ene hangt wat scheef maar daar kan ze niks aan doen natuurlijk. 'De koffie is koud', zegt ze terwijl ze op haar tas wijst die daar al minstens een half uur staat. 'Oei, dat zijn slechte punten', probeer ik, maar het haalt niks uit want ze kan er niet om lachen. Met een spuitbusje ontsmettingsmiddel maak ik de tafel schoon. Ik spuit drie keer voorzichtig. De koude-koffie-vrouw schrikt op. 'Je hebt gans mijn nek volgespoten', zegt ze. Eerlijk! Dat was niet waar en dat zeg ik ook. 'Heb je geen droge doek om mijn hals droog te wrijven?' Neen; die heb ik niet en haast mij naar de volgende tafel. Om nieuwe beschuldigingen te vermijden spuit ik deze keer heel omzichtig in de vod. Morgen wacht er een nieuw avontuur... dc
