Hij zette zijn tanden in een volwassen rijsttaart en zei: 'Met rijsttaartjes ben ik groot gebracht!'
Waarop Jan repliceerde: 'Groot is relatief'...
Mooie opkomst voor deze Trappers-rit naar Halle. Veel lintbebouwing, drukke verkeersaders dwarsen en her en der prachtige, schaarse stukjes groen. Als fietser krijg je in deze contreien een idee van hoe een 'beton-stop' er concreet zou moeten uitzien...Maar komt daar ooit iets van?
Gezellige stopplaats en de gemiddelde snelheid was voor iedereen haalbaar en aangepast aan de aard van het parcours en de omvang van de groep.
Iedereen veilig en wel thuis. Enkel een opmerking aan het adres van F.F. die ondertussen toch zou moeten weten hoe je een drinkbus stevig in houder moet steken...
Eenmaal op het terras kwam de opmerking plots vanuit een andere hoek. 'Waarom reden jullie vorige week zo hard?' Moest al denken...Vorige week...zaterdag...Waar was ik toen en heb ik op kop gereden?!
Blijkbaar wel.
Kijk. De discussie over de gemiddelde snelheid tijdens de ritten is een item zo oud als de club zelf. Het hoort er bij zoals praatjes over het weer en de wind in de Polders. Telkens wordt daar over geredetwist met de nodige frustratie en toch is deze ergernis volgens mij vrij simpel op te lossen.
Maak drie groepen, elk met zijn specifieke snelheid en afstand. De snelheden worden voorgeschreven, afgesproken en gerespecteerd. De volgwagen laat je meerijden met de groep met de laagste snelheid. In de andere twee groepen zijn er mannen genoeg die sneller een bandje wisselen dan een wiel uit de auto nemen.
Als je kiest voor één van de drie groepen, weet je perfect waar je aan begint.
En nog iets. Natrappen naar iemand die niet aan dezelfde tafel zit is gemakkelijk, onbeleefd en heel klein.
Flandrien Freddy reed met De Trappers van Belsele naar Halle.
Onderweg... 'Je hebt kouwe handen', zegt het meisje in het bureeltje wanneer ik haar een hand geef. 'Dat zegt mijn vrouw ook', moet ik toegeven. 'Koude handen, koude voeten, warme liefde', gaat ze verder. Is dat zo? Ze lispelt een beetje maar ze is niet onaardig om naar te kijken. Haar collega leest mij de voorwaarden voor om als vrijwilliger aan de slag te kunnen in de buurtwerking. De afgelopen vijf jaar heb ik bergen tijd verzet zonder iets te doen. Het wordt tijd om de mouwen op te stropen en iets te betekenen voor mijn medemens. Vanaf volgende week kan ik mijn steentje bijdragen in een rustoord om er te helpen bij de voedselbedeling. De maaltijden, zeg maar. 'Hoe is je fysieke conditie? vraagt het meisje met de fel opgemaakte wenkbrauwen. 'Ben ik wel in staat om twee uur na elkaar op te draven, boterhammen te smeren en koffie uit te schenken?' Ik wil iets zeggen over de Berendries, de Muur en de Bosberg, maar dat lijkt mij een beetje ongepast... 'Misschien moet je wel valse gebitten poetsen met een tandenborstel', grapt mijn vrouw. Meehelpen in een rust- en verzorgingstehuis...Wie had dat gedacht? Flandrien Freddy zeker niet... Misschien kan ik ondertussen ook al een plaatsje reserveren voor mezelf...Handig, toch? 'Je handen zijn ondertussen helemaal warm', glimlacht het meisje. Vervolgens stap ik op mijn fiets, kom voorbij het kapsalon van Nadine op de Kokkelbeek, die spontaan buitenkomt en mij een hartelijke zoen geeft. 'Hebben mensen wel politiek nodig?, denk ik bij mezelf.
In mijn hoofd gaat het Gerard Cox'-gewijs richting Lokeren. Je hebt er maandenlang naar uitgekeken, die kouwe winter wou maar eerst niet om. Traag en langzaam kropen langs de weken. Maar eindelijk daar is ie dan; de zon.
Die zon is er niet echt, maar mijn eerste, echte lange solo-rit wel. De voorbije maanden heb ik kilometers gemaald en wind gevreten, op de rollen gereden als het regende en in het park gelopen. De conditie is goed, wat zoveel wil zeggen als: gezond zijn!
Startpunt van mijn Vlaamse Ardennen tocht ligt in Melle aan knooppunt nr. 17. Die knooppunten heb ik uitgetekend aan de hand van fietsnet.be. Een handige site die je in staat stelt om zelf je route te bepalen, al of niet kasseistroken in te voegen of niet-geasfalteerde paadjes te vermijden.
Het lijstje met die knooppunten heb ik, vanaf Melle, op mijn buis geplakt en de rit heb ik ook gedownload op mijn Garmin. Eten voor onderweg heb ik in overvloed. Er staat een pittige wind in het voordeel en dan weet ik wat er mij op de terugweg te wachten staat.
'Onbeschrijflijk', denk ik, terwijl ik van de ene verbazing naar de andere fiets. Mooier kan ik dit parcours niet uittekenen. Er hangt een hoogdag in de lucht. Met de regelmaat van een staande klok rijg ik knooppunten aan elkaar als een pater de bollen van zijn paternoster. Als ik er eentje mis roept mijn gps mij tot de orde!
Wat is het hier stil. De rust wordt enkel verstoord door wielerwedstrijden, tractoren en landmachines buiten proportie die de kleine landwegen aan flarden rijden.
Molens, kasseien, de Zwalmbeek, de Notenberg en ik krijg nog meer harde noten te kraken met de Berendries als orgelpunt. De Lippenhovestraat, Molenberg laat ik bewust links liggen en van de Lange Munte eet ik maar een stukje.
Heerlijk om zelf je route uit te stippelen. Geen platgelopen, voorgekauwde en moe gereden paden in de Polders die in veel toonaarden verbleken bij dit licht glooiend landschap.
Zoals voorgeschreven vergeet ik niet te eten en te drinken en toch loopt mijn tank stilaan leeg. Tegenwind eist z'n tol. Tussen Wetteren en Laarne raak ik het spoor even kwijt door wegeniswerken en als ik moe word raak ik sneller geïrriteerd.
Van Oudenbos tot thuis is nog vijfenveertig lange minuten maar ik klok af op honderdtweeënzestig kilometer. Wie het wil meemaken moet maar eens meerijden!
Haar kamer ziet er elke keer dat ze haar spulletjes inpakt een beetje kaler uit. Foto's in kaders en posters haalt ze van de muur. Schoenen verdwijnen in dozen.
'Zal ik niet eenzaam zijn?' vraagt ze ietwat bezorgd.
'Eenzaam niet, wel alleen', zeg ik.
Samen met haar zus stelt ze een weekmenu op. Spaghetti op maandag, kip op vrijdag. Schema's geven structuur aan het leven. Op woensdag komen ze bij elkaar eten en op zondag bij ons.
Haar toekomstig appartementje ziet er elke keer een beetje warmer uit. Gezellig, want ze heeft oog voor details. Elke aankoop heeft ze goed overwogen.
Het lukt mij nog niet zo goed mij voor te stellen dat we heel binnenkort alleen zullen wonen in dit veel te grote huis. Een groot hoofdstuk wordt hierbij afgesloten, een nieuw begint.
Ze wil de hele familie uitnodigen voor een 'house warming', maar dat lijkt ons wat veel volk voor zo'n kleine ruimte.
'Of wij nog tips hebben voor als ze alleen gaat wonen?!'
'Goed naar je moeder luisteren', zeg ik. Het is tenslotte moederdag.
Muesli met yoghurt in een kommetje. Een stukje peperkoek besmeerd met boter. Koffie zonder suiker, vier toastjes met confituur en een sneetje kaas. Genoeg voor een zondagochtend zonder zorgen op de fiets.
Flandrien Freddy rijdt met de Trappers van Belsele.
Flandrien Freddy reed vandaag met de Trappers van Belsele naar Emmadorp.
Iemand zei: 'Freddy toch, je had dat gat niet mogen laten vallen!'
De man in kwestie had gedurende het ganse vrije gedeelte alleen maar meegereden in de wielen.
Ik zei: 'Wat jij niet moogt doen is op kop rijden, want als je dat doet ga je versleten zijn, nog voor je oud bent!'
'Ik kan niet', zei hij, met een gezicht van iemand die net terug is van Santiago di Compostella. 'Ik kan niet op kop rijden, want dan word ik meteen uit de wielen gereden! Ik heb nog veel te weinig gereden dit jaar!'
'Wat doe je hier dan?' vroeg ik mij af. Maar dat heb ik wijselijk niet gezegd, al was het maar om de vrede te bewaren.
'Mag ik meespelen?' Vroeger, toen we nog jong en ongeschonden waren, klonk die vraag vaak op de speelplaats. Het antwoord bepaalde je plaats in de groep bij het spel. Bij voetbal werden de dikste jongens laatst gekozen. Om in de goal te staan, omdat niemand dat wou doen en zij te dik waren om te lopen. Ze waren al blij dat ze niet uitgesloten werden.
'Mag ik met jullie meerijden?, vraagt hij.
Het klinkt een beetje kruiperig.
Op een subtiele manier laten ze hem in de kou staan.
Het grondwaterpeil staat nog altijd veel te laag. Buiten regent het pijpenstelen. Fietsen is niet aan de orde. De dag dat er opnieuw water in onze kelder staat, dan pas zal de aarde genoeg gedronken hebben.
Mijn vrouw en ik, we zijn samen boodschappen gaan doen. In de Colruyt, achter de hoek. Met onze veel te grote kar reden we door de eindeloze gangen volgestouwd met lekkers en andere nodeloze spullen. Eenmaal aan de kassa werd onze winkelwaar vakkundig in onze tassen gestouwd. Straf hoe die mannen dat zo netjes kunnen ordenen.
In mijn hoofd klonk er een liedje...Mocht het geijzeld hebben dan konden we patineren over het ijs...
Het vergt soms een beetje creativiteit om iets anders te doen dan alleen maar naar het kastje kijken. De dag afsluiten met een prangend mooi stukje klassiek muziek bijvoorbeeld. Daarbij grijp ik terug naar de componisten die ik een beetje ken. Van Edvard Grieg staat Solveigs Lied hoog op mijn lijstje.
En zo komt ook aan deze dag weer een einde. We hebben gefietst, gelachen, we speelden kaart en aten lekkere chocoladetaart. Op de achtergrond hoor ik onze jongste die volledig in beslag genomen wordt door de voorbereiding op haar verhuis...Budgetteren is hierbij het sleutelwoord. Meubelen en huisgerief, dan kunt ge trouwen met uw lief...Maar zover is het lang nog niet...
Misschien is muziek van Grieg ook een suggestie om morgen mee wakker te worden. Met de Peer Gynt Suite zit je goed voor een lang en uitgebreid ontbijt.
Het is mij gelukt om de regen voor te blijven, door vroeg te vertrekken ook al kwamen de eerste buien maar in de late namiddag. Enkele van mijn fietskameraden noemen mij nu al 'Freddy De Droogrijder', omdat ik niet graag in de regen rij. Kwatongen beweren dat ik geen echte 'flandrien' ben, omdat ik het slechte weer schuw. Ze doen het om mij te jennen en dat mag.
Ook vandaag koos ik voor het traject langs de Schelde tussen Temse en Kruibeke, langs overstromingsgebied 'de Potpolder'. Een prachtig natuurgebied. Tijdens de rit was ik in gedachten bij het vermoorde meisje, Julie. De schoonheid die ik hier mag ervaren zal ze nooit meer meemaken! Mijn hart bloedt.
Het was Patrick T.H. die mij tegemoet reed. Ook hij heeft hier duidelijk zijn hart verloren. Voor wandelaars en fietsers een stukje aards paradijs. We zijn samen, als fiets-broeders verder gereden. Droog...
Op de televisie zag ik een documentaire over een meisje en haar arend. Tegen alle oerconservatieve tradities in wou ze de eerste arend-jaagster worden. Haar vader leerde haar de knepen van het vak, zoals hij die op zijn beurt van zijn vader had geleerd. We zagen prachtige beelden van de bergen en de uitgestrekte steppes van Mongolië waar zij met haar familie in zeer sobere omstandigheden leefde. De ouderlingen van de nomadengemeenschap zagen dat helemaal niet zitten.
Jagen was, volgens hen, strikt voorbehouden aan de mannen. Vrouwen moesten zorgen voor het eten tegen dat hun vermoeide echtgenoten thuiskwamen. De jacht was te uitputtend en te gevaarlijk voor het vrouwelijke geslacht.
Het meisje blonk echter uit in de discipline en won dan ook de jaarlijkse wedstrijd. Het jaarlijkse hoogtepunt waar kundige jagers van heinde en verre op afkwamen. Later kon ze nog meer respect afdwingen door ook in de besneeuwde bergen haar mannetje te staan en de zo begeerlijke vos te strikken met haar arend.
Een prachtig schouwspel tegen een adembenemende achtergrond.
De film deed mij denken aan de muziek van Alexander Borodin. In the Steppes of CentralAsia.
'Mag ik meespelen?' Vroeger, toen we nog jong en ongeschonden waren, klonk die vraag vaak op de speelplaats. Het antwoord bepaalde je plaats in de groep bij het spel.
