Haar kamer ziet er elke keer dat ze haar spulletjes inpakt een beetje kaler uit. Foto's in kaders en posters haalt ze van de muur. Schoenen verdwijnen in dozen.
'Zal ik niet eenzaam zijn?' vraagt ze ietwat bezorgd.
'Eenzaam niet, wel alleen', zeg ik.
Samen met haar zus stelt ze een weekmenu op. Spaghetti op maandag, kip op vrijdag. Schema's geven structuur aan het leven. Op woensdag komen ze bij elkaar eten en op zondag bij ons.
Haar toekomstig appartementje ziet er elke keer een beetje warmer uit. Gezellig, want ze heeft oog voor details. Elke aankoop heeft ze goed overwogen.
Het lukt mij nog niet zo goed mij voor te stellen dat we heel binnenkort alleen zullen wonen in dit veel te grote huis. Een groot hoofdstuk wordt hierbij afgesloten, een nieuw begint.
Ze wil de hele familie uitnodigen voor een 'house warming', maar dat lijkt ons wat veel volk voor zo'n kleine ruimte.
'Of wij nog tips hebben voor als ze alleen gaat wonen?!'
'Goed naar je moeder luisteren', zeg ik. Het is tenslotte moederdag.
Muesli met yoghurt in een kommetje. Een stukje peperkoek besmeerd met boter. Koffie zonder suiker, vier toastjes met confituur en een sneetje kaas. Genoeg voor een zondagochtend zonder zorgen op de fiets.
Flandrien Freddy rijdt met de Trappers van Belsele.
Flandrien Freddy reed vandaag met de Trappers van Belsele naar Emmadorp.
Iemand zei: 'Freddy toch, je had dat gat niet mogen laten vallen!'
De man in kwestie had gedurende het ganse vrije gedeelte alleen maar meegereden in de wielen.
Ik zei: 'Wat jij niet moogt doen is op kop rijden, want als je dat doet ga je versleten zijn, nog voor je oud bent!'
'Ik kan niet', zei hij, met een gezicht van iemand die net terug is van Santiago di Compostella. 'Ik kan niet op kop rijden, want dan word ik meteen uit de wielen gereden! Ik heb nog veel te weinig gereden dit jaar!'
'Wat doe je hier dan?' vroeg ik mij af. Maar dat heb ik wijselijk niet gezegd, al was het maar om de vrede te bewaren.
'Mag ik meespelen?' Vroeger, toen we nog jong en ongeschonden waren, klonk die vraag vaak op de speelplaats. Het antwoord bepaalde je plaats in de groep bij het spel. Bij voetbal werden de dikste jongens laatst gekozen. Om in de goal te staan, omdat niemand dat wou doen en zij te dik waren om te lopen. Ze waren al blij dat ze niet uitgesloten werden.
'Mag ik met jullie meerijden?, vraagt hij.
Het klinkt een beetje kruiperig.
Op een subtiele manier laten ze hem in de kou staan.
Het grondwaterpeil staat nog altijd veel te laag. Buiten regent het pijpenstelen. Fietsen is niet aan de orde. De dag dat er opnieuw water in onze kelder staat, dan pas zal de aarde genoeg gedronken hebben.
Mijn vrouw en ik, we zijn samen boodschappen gaan doen. In de Colruyt, achter de hoek. Met onze veel te grote kar reden we door de eindeloze gangen volgestouwd met lekkers en andere nodeloze spullen. Eenmaal aan de kassa werd onze winkelwaar vakkundig in onze tassen gestouwd. Straf hoe die mannen dat zo netjes kunnen ordenen.
In mijn hoofd klonk er een liedje...Mocht het geijzeld hebben dan konden we patineren over het ijs...
Het vergt soms een beetje creativiteit om iets anders te doen dan alleen maar naar het kastje kijken. De dag afsluiten met een prangend mooi stukje klassiek muziek bijvoorbeeld. Daarbij grijp ik terug naar de componisten die ik een beetje ken. Van Edvard Grieg staat Solveigs Lied hoog op mijn lijstje.
En zo komt ook aan deze dag weer een einde. We hebben gefietst, gelachen, we speelden kaart en aten lekkere chocoladetaart. Op de achtergrond hoor ik onze jongste die volledig in beslag genomen wordt door de voorbereiding op haar verhuis...Budgetteren is hierbij het sleutelwoord. Meubelen en huisgerief, dan kunt ge trouwen met uw lief...Maar zover is het lang nog niet...
Misschien is muziek van Grieg ook een suggestie om morgen mee wakker te worden. Met de Peer Gynt Suite zit je goed voor een lang en uitgebreid ontbijt.
Het is mij gelukt om de regen voor te blijven, door vroeg te vertrekken ook al kwamen de eerste buien maar in de late namiddag. Enkele van mijn fietskameraden noemen mij nu al 'Freddy De Droogrijder', omdat ik niet graag in de regen rij. Kwatongen beweren dat ik geen echte 'flandrien' ben, omdat ik het slechte weer schuw. Ze doen het om mij te jennen en dat mag.
Ook vandaag koos ik voor het traject langs de Schelde tussen Temse en Kruibeke, langs overstromingsgebied 'de Potpolder'. Een prachtig natuurgebied. Tijdens de rit was ik in gedachten bij het vermoorde meisje, Julie. De schoonheid die ik hier mag ervaren zal ze nooit meer meemaken! Mijn hart bloedt.
Het was Patrick T.H. die mij tegemoet reed. Ook hij heeft hier duidelijk zijn hart verloren. Voor wandelaars en fietsers een stukje aards paradijs. We zijn samen, als fiets-broeders verder gereden. Droog...
Op de televisie zag ik een documentaire over een meisje en haar arend. Tegen alle oerconservatieve tradities in wou ze de eerste arend-jaagster worden. Haar vader leerde haar de knepen van het vak, zoals hij die op zijn beurt van zijn vader had geleerd. We zagen prachtige beelden van de bergen en de uitgestrekte steppes van Mongolië waar zij met haar familie in zeer sobere omstandigheden leefde. De ouderlingen van de nomadengemeenschap zagen dat helemaal niet zitten.
Jagen was, volgens hen, strikt voorbehouden aan de mannen. Vrouwen moesten zorgen voor het eten tegen dat hun vermoeide echtgenoten thuiskwamen. De jacht was te uitputtend en te gevaarlijk voor het vrouwelijke geslacht.
Het meisje blonk echter uit in de discipline en won dan ook de jaarlijkse wedstrijd. Het jaarlijkse hoogtepunt waar kundige jagers van heinde en verre op afkwamen. Later kon ze nog meer respect afdwingen door ook in de besneeuwde bergen haar mannetje te staan en de zo begeerlijke vos te strikken met haar arend.
Een prachtig schouwspel tegen een adembenemende achtergrond.
De film deed mij denken aan de muziek van Alexander Borodin. In the Steppes of CentralAsia.
Misschien lukt het morgen wel. Fietsen bij droog weer, want van natte voeten hou ik niet. Natuurlijk sta ik alweer te popelen. Mijn fiets staat al klaar, netjes gepoetst. Net als een ruiter die zijn paard verzorgt. Mijn 'geriefjes' uit de kast halen vind ik steeds weer een klein beetje opwindend, maar ook een opgave want ze worden gekozen in functie van de weersvoorspellingen. Temperatuur, regen al of niet, wind. Wielertoeristen hebben maar al te vaak de neiging om zich te warm aan te kleden.
De afstand is dan weer cruciaal voor de keuze van de mondvoorraad. Ook al vind je altijd wel een bakker langs de baan; het liefst neem ik mijn eten mee voor onderweg. Van een simpele banaan, tot een arsenaal aan vitaminerijke repen, rijsttaartjes, peperkoek, boterhammen, dadels, vijgen en wat nog allemaal. Er is een ongeschreven regel die zegt dat je elk uur op de fiets iets tussen je tanden moet steken. Zo niet krijg je gegarandeerd een hongerklop.
Benieuwd wat mijn volgende rit zal brengen en wie eventueel mijn fietspartner wordt.
Uiteindelijk bleek het niet meer dan een lege doos gewikkeld in een blinkende verpakking met een strikje rond. Zojuist heb ik mij van het sociale medium fenomeen facebook afgemeld. Eens zien hoeveel 'vrije' tijd en vrijheid dat oplevert...Op de duur kreeg ik het gevoel dat ik constant in een pot stond te roeren waar niets uitkwam.
'Mag ik meespelen?' Vroeger, toen we nog jong en ongeschonden waren, klonk die vraag vaak op de speelplaats. Het antwoord bepaalde je plaats in de groep bij het spel.
