Het Rustoord. Klara heet ze. Elke avond maak ik twee potjes thee klaar voor haar. Thee zonder melk, citroen of suiker. Ze kijkt vanachter een iets te grote bril, een beetje angstig. Bang dat die vreemde man iets verkeerd zou doen met haar potje. Ik hang de zakjes er zelf in. Dat hoef ik niet te doen, maar ik doe het toch. Klara eet als een vogeltje. Heel traag, maar langzaam is lekker. Bij haar ga ik pas afruimen als alle andere bewoners klaar zijn met eten. De laatste dagen merk ik dat ze mij begint te vertrouwen. Misschien omdat ik elke avond op dezelfde vriendelijke, rustige toon tegen haar praat. Ze lacht en vraagt of ik de volgende dag weer terugkom. Op een fatale dag in juni, de twintigste om precies te zijn, kwam mijn tante Klara bij ons op bezoek. Tenminste, dat wou ze doen, maar ze kwam nooit aan. Een vrachtwagen met oplegger reed veel te hard, haalde zijn bocht niet en maaide mijn tante Klara van de baan. Ze kwam nooit meer terug. 'Neen, Klara. Volgende week kom ik niet, want dan ben ik vrij, maar de week nadien wel. Dat vindt ze goed. In haar kamertje zit ze veilig opgeborgen. Daar kan haar niets overkomen. Niets, behalve doodgaan. Zoals mijn tante Klara lang geleden overkwam. Ik hoop dat het niet gebeurt. dc
