Derde dag in het rusthuis. In mijn short naar Belsele gereden met vers geschoren benen. Dat mag want mijn onderstel mag nog altijd gezien worden. Foto's van de Olympische wielerkampioen sieren de muren van de tweede verdieping waar er enkele home-trainers staan. Neen; nog niet uitgetest. Er begint wat swung in mijn werk te komen. Kamernummers krijgen een gezicht. De zwaar gehandicapte M. krijgt dagelijks bezoek van haar man en zijn twee Afghaanse windhonden. Mooi. Door mijn iets sneller tempo heb ik al eens tijd om een praatje te maken. Dat geeft meer inhoud aan mijn taak. De afdeling waar ik werk - het derde verdiep - blinkt uit door zijn organisatie, vriendelijkheid en de pralines mogen er ook zijn. Tot morgen! dc
