Zonnig, 25°.

Bij het ontbijt veel zenuwachtige starters in L'Esprit du Chemin. De Amerikaanse meisjes hebben een superzware rugzak en heel lichte schoenen! Ze krijgen wel de zon cadeau voor hun magische tocht over de Pyreneeën. En ze doen het op hun Amerikaans: na Roncesvalles openbaar vervoer tot Sarria en dan de laatste 100 km te voet. Van Huberta en Arno krijgen we een lint "L' Esprit du Chemin" voor op de rugzak en het gedicht van Antonio Machado cadeau. "Caminante, no hay camino. El camino se hace al andar. Wandelaar er is geen weg. De weg maak je zelf terwijl je stapt." Ze hebben het in alle talen. Zo zijn ze: gastvrij, hulpvaardig, opgewekt. Het lukt niet om mij te concentreren op het afscheid in hun meditatietuinhuisje.

Zo vroeg 's morgens ontmoet ik wel pelgrims op straat. Gisteren toen ik toekwam was het stadje vooral bevolkt door toeristen en dat doet vreemd aan na een tocht van een maand langs pelgrimswegen.  De dichter Jean-Claude omhelst me. Hier verbleef hij 3 weken vorig jaar om te herstellen van zijn tendinitis. Hij had de gastvrouw wel gevraagd om enkel jonge meisjes op zijn slaapzaaltje te laten logeren! Kwestie van inspiratie??? Daarna roepen Sylvie en Yvonne me binnen voor een koffie. Yvonne stapt vandaag enkel tot Unto. Sylvie (38) keert terug naar Bordeaux. Ze zal haar werk bij de bank opzeggen, ze wil graag een massage- en healingsalon openen. De tocht van Rocamadour ( Mariabedevaartsoord) tot St-Jean-Pied-de-Port was een cesuur in haar leven. In het begin heeft ze 7 dagen alleen gestapt. We hebben het erover hoe veilig de jakobswegen zijn. Je stapt als vrouw alleen door eindeloze bossen. Geen moment hoef je bang te zijn... Leuk dat ik hen nog mag ontmoeten. Sylvie neemt dezelfde trein naar Bayonne, een stad in feeststemming ( 14 juli): middeleeuwse markt op het plein naast de kathedraal, harmonieconcert en vuurwerk 's avonds.

Ik kan pas om 17 u binnen in het hotel dat ik al lang vooraf gereserveerd heb en bezoek nog eerst de 13de-eeuwse gotische kathedraal met kloostergang. Er is een gewelfsleutel met de 3 luipaarden van de Engelse kroon, een andere met de Franse lelies en nog één met schippers. Bayonne ligt op de samenvloeiing van de kleine Nive en de grote Adour en is een belangrijke rivier- en zeehaven. 10 km verder ligt Biarritz. Ooit was er hier een Romeins kamp, daarna is de stad lange tijd in handen van de Engelsen geweest. In de kathedraal Sainte-Marie spreekt een jonge Spaanse Susana Gomez Carrera mij aan. Aan mijn rugzak met schelp en lint van "L'Esprit du Chemin" ben ik herkenbaar als Santiagopelgrim. Ze zoekt wanhopig onderdak. De gîte hier is gesloten op de nationale feestdag en alles is volgeboekt. We zullen mijn tweepersoonskamer delen. Ontmoetingen maken een essentieel deel uit van de pelgrimstocht. Susana is lerares Engels en heeft al de Camino Primitivo van Oviedo naar Santiago gestapt, ook een deel van de Via de la Plata van Zamora naar Santiago. Deze keer, haar 3de keer loopt ze een deel van de Camino del Norte van Bayonne tot Bilbao. Morgen start ze om 6 u met haar nieuwe pelgrimstocht.

Ik heb een dag tijd gehad om de tocht wat te laten bezinken. Enorm genieten stap voor stap, over heuvel, berg en dal, door zovele afwisselende landschappen: de Velay, de Margeride, de weiden van de Aubrac, het dal van de Lot, de causses, de vruchtbare valleien van de Célé - Tarn - Garonne en Adour, Gascogne, de Béarn, en Frans Baskenland. Met veel respect lopen in de voetsporen van de middeleeuwers, over dezelfde bruggen, langs de stenen kruisen en de vele romaanse kerkjes, erfenis van hun hospitalen... Knielen voor hun heiligen, een kaars aansteken voor Maria, hun aandoenlijk pelgrimslied zingen... Even dankbaar en ontroerd zijn om de gastvrijheid, de spontaneïteit , de vriendelijkheid van zovelen... Maar vooral zulke rijke ontmoetingen onderweg, mensen die ons pad kruisen en die ons veel te zeggen hebben... In tegenstelling tot de knallers van het vuurwerk ( feestelijk, flitsend, kleurrijk, verrassend, maar toch zo snel opgebrand) zullen zij blijven in mijn herinnering. Bravo Bayonne! roepen de Fransen op de brug rondom mij. Bravo jakobswegen door Europa! , denk ik. Jullie zijn terecht werelderfgoed. Jullie bezorgen ons wonderlijke, unieke ervaringen.

Aan allen die dit lezen een groet op jullie weg door het leven. Het ga jullie goed! ( ook de kleine Riven). Een kosmische groet, net zoals na de Santiagotocht:

Lepspasastalaarsché Espagolcolifica Vacalalaumoistalec Conéaunoairpiarnaarostje!

( = een geheugensteuntje voor mij, de plaatsen waar ik overnacht heb). Morgen ga ik met de TGV naar huis, mijn weg verderzetten samen met Roland, Pieter, Katrijn en Johannes, Floris en Joene, en oma. Het is goed geweest!!!  ( en zeggen dat die middeleeuwers nog maar halfweg waren in Compostella: ze moesten weer de weg op naar huis! Wij keren gewoon terug met bus, trein of vliegtuig ... en zijn ook fier op onze prestatie!)

14-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Regenbuien tot 15 u, daarna zonnig, 25°.

Ondertussen ken ik de spreuk volledig: "La pluie du matin n'arrête pas le pèlerin, la pluie de toute la journée, ça sent le chien mouillé." Als we 's avonds bezweet toekomen is douchen  en kleren wassen het eerste wat we doen. En dat is hard nodig!!!

Om 8.15 u vertrokken, uitgewuifd door gastheer Bernard en gastvrouw Lucie. Geschuild in Utxiat in een oude molen, vroeger deel van een pelgrimshospitaal. Er liggen 2 stevige matrassen en er staat een lange tafel met banken. We zeggen het door aan elkaar. Van op het pad is het niet te zien dat je hier wat kunt uitrusten. Op een kruispunt van oude Romeinse wegen staat een stenen kruis uit 1714: Galzetaburu.

Het regent nu werkelijk pijpenstelen. Ik loop met open handen onder de cape om te vermijden dat er water in de slobkousen komt. Een boer probeert tevergeefs zijn schapen van de stal naar de weide te leiden tot zijn hond komt aangelopen. Even verder moet ik uit de weg voor een troepje schapen dat voortgedreven wordt door een traag rijdende wagen. Door de regen te laat voor een foto. Opeens merk ik een teken van de GR 78 op, de route die uit Lourdes komt. Ben ik weer verkeerd gelopen? Door de buien heb ik enkel naar de wit-rode streepjes van de GR uitgekeken en heb ik nooit mijn gidsjes erbij gehaald. Ik picknick in een loods van een boerderij waar landbouwmachines staan! Oef! Eindelijk droog ergens kunnen schuilen. Ik doe wel een ontdekking. Ik zit neer op een soort wijde eg, in de hoek van de machine ligt er een ongeopende, goede fles rode wijn: El Coto, Rioja Crianza, met een glas en daarnaast een fles water. Een tussendoortje voor de landbouwer tussen het harde werk in, zonder dat moeder de vrouw op de hoogte is.

Gerustgesteld zie ik een wegwijzer naar St-Jean-le-Vieux, op de plaats van een Romeinse neerzetting. Van hieruit trokken  ooit Karel de Grote en Roeland, en later Aimery Picaud, de middeleeuwse schrijver van de  'Guide de Pèlerin' uit de codex calixtinus over de Santiagobedevaart, over de Pyreneeën. De parochiekerk Saint-Pierre heeft nog een romaans portaal. Vanaf de 13de eeuw trokken de pelgrims via het gehucht La Magdaleine ( er was een hospitium, nog merkbaar aan het kerkje La Sainte-Madeleine-de-la-Recluse met een gotisch portaal in rode zandsteen) naar St-Jean-Pied-de-Port ( = aan de voet van de bergpas). Je komt er binnen langs de Sint-Jacobspoort. Rond 16.15 u meld ik mij eerst aan bij de 'Accueil Saint Jaques'. Zij houden statistieken bij over alle pelgrims die hier voorbijkomen of van hieruit vertrekken. Aan de overkant is de gîte "L'esprit du chemin", uitgebaat door de supervriendelijke Huberta en Arno uit Nederland. Ze praten vlot 4 talen: Frans, Duits, Engels, Nederlands. Ze hebben zelf al meer dan eens de camino gelopen en doen nu in hun jaarlijkse vakantie stukken onderweg naar Jeruzalem! De Antwerpse Liesbet helpt als vrijwilligster. Ze hebben een tuinhuisje dat als meditatieruimte dienst doet. Bij het aperitief vragen ze ons ons voor te stellen. Ja hoor, vanaf hier is het echt een internationaal gezelschap. Er zijn Amerikanen, Canadezen, Nieuw-Zeelanders, Oostenrijkers, Fransen, de Duitser Herman, een Zwitserse en een Koreaan. We krijgen een vegetarische schotel: courgettesoep en  Mexicaanse pannekoeken met  zoete maïs, bonen, broccoli, wortels en pompoen, een tomatenslaatje en yoghurtsaus. Nergens op de camino hebben we zoveel groenten op tafel zien staan.

Ik heb in de vooravond nog even geblogd, ben door het pittoreske stadje gewandeld om te zien of ik eventueel nog bekenden zou ontmoeten. Bijna onmogelijk: er zijn 15 gîtes hier in St-Jean... Vauban heeft indertijd de muren van de citadel boven de stad nog extra versterkt. Pelgrimstocht afgesloten met een korte misviering in Notre-Dame-du-Pont, de gotische kerk van St-Jean naast de oude brug over de Nive. Vroeger was de kerk gewijd aan de Heilige Johannes ( vandaar de naam van het stadje St-Jean). Huberta waakt er wel over dat iedereen om 22u op de kamer is en dat er van dan af stilte heerst. Noodzakelijk voor de pelgrims die morgen al vroeg zullen vertrekken voor de toch lastige, maar o zo mooie etappe naar Roncesvalles.

13-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Lichtbewolkt met opklaringen, 's avonds lichte regen, 23 °.

Met Voltaren én de goede zorgen van Sylvie geen problemen met mijn been. Weer meer heuvelend dan gisteren. De monocultuur van maïs maakt stilaan plaats voor de weiden en bossen van Baskenland. Hier en daar Baskische boerderijen met rood geschilderde balken en wit metselwerk. Veel veeteelt: koeien 'blondes d' Aquitaine' voor vlees en schapen voor de typische Baskische kaas. In de eenvoudige romaanse kapel Saint-Just is een groep van 8 Oostenrijkers luidop aan het bidden en aan het zingen. De reuzeboom met roze bloesems in de tuintjes heet 'albisia', laat ik me vertellen. Even verder neem ik een inkorting naar het dorp Uhart-Mixe. Ik eet er mijn picknick in de gîte L' Escargot en vraag de weg naar de stèle van Gibraltar en naar de kapel van Soyarza. Groot is mijn ontgoocheling als ik hoor dat ik dan niet die inkorting had mogen kiezen. De gastvrouw reageert spontaan en stelt voor mij met de wagen naar de stèle te brengen. Te voet 4 km bergop, met de auto een miniritje. Ik heb tranen in de ogen van ontroering. Zo'n gastvrijheid, zo'n innemendheid pakt mij.

De stèle of steen van Gibraltar (= Baskisch Chibaltarem voor de 'Heilige Redder') is een symbolische plek. Daar komen 3 routes uit Frankrijk samen: die uit Parijs-Tours, uit Vézelay en uit Le Puy. Nog wat hoger ligt de kapel van Soyarza. Sylvie was hier voor mij.... Je hebt er een weids uitzicht rondom over de Pyreneeën. Hier stond vroeger een Mariakapel van de kanunniken van Roncesvalles. Toch wat moeten zoeken boven om de juiste weg te vinden. Het is er heel eenzaam, indrukwekkend. De wind steekt op, even later begint het zacht te regenen. Nog een romaans kapelletje Sint-Nicolas in Harambeltz. Een fiere inwoner van het dorp geeft uitleg bij het naïeve retabel van Sint-Niklaas en bij de houten beelden van Maria en Sint-Jakob.

Om 17 u in Ostabat. In de bar ontmoet ik Yves, Emmmanuelle ( de Canadese), Sylvie en haar Duitse vriendin Yvonne. Zij slapen in de gîte communal. Hier lukt het mij wel te internetten. Ik logeer in de gîte d'étape Ferme Gaineko-Etxea (Baskisch voor 'het hooggelegen huis'), een gerestaureerde hoeve. Wat een ambiance! De Baskische baas Bernard heeft de stem van een operazanger. Hij vergast ons op Baskische en Franse liederen. De Oostenrijkers zingen ook meerstemmig. Heel mooi en "stemmig". Er zijn ook 2 Vlamingen met de fiets: Francis en zijn zoon Rob uit Olen. Morgen zijn zij al in Roncesvalles.

12-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

's Morgens lichtbewolkt, daarna zonnig, 28 °.

Wat blijven hangen in Navarrenx, want de taverne van gisterenavond is tegelijk een cybercafé. De militaire fontein bezocht, 4 m onder de grond. De bron heeft tijdens de vele bezettingen in de geschiedenis van het stadje de hele bevolking en het leger van water voorzien. Internetten lukt niet zo goed. Achteraf blijkt dat ik beter inlichtingen genomen had in het gemeentehuis. Er zijn altijd problemen  met de computer van het cybercafé, en er is een beter adres in Navarrenx, maar die mensen hangen het niet uit aan hun deur. Weinig bezienswaardigheden op de route vandaag. Alleen natuur. Een vrij vlakke etappe. Dat komt mij goed uit, want na de middag begint mijn rechterbeen te protesteren. In het kerkje van Castetnau-Camblong heet het gedenkboek 'livre d'espérance'. Je bent altijd nieuwsgierig of een pelgrim die je kent geen berichtje voor je nagelaten heeft of een wijze uitspraak genoteerd. De dorpen liggen ver uit mekaar en hebben uitgestrekte 'forêts communales', gemengd bos met hoofdzakelijk eiken. Ook weiden en de alomtegenwoordige maïs. Jean-Claude wandelde hier vorig jaar ook rond deze tijd, hij heeft de indruk dat er zelfs meer maïs staat nu. Europese subsidies?

Na de brug over de rivier Le Saison zijn we in Baskenland. De warme, rode plek op mijn been breidt uit naar boven. Dan maar een energiereep met Voltaren. Het heeft effect! Een 'palombière' gezien. Met ladders kruipt men heel hoog in een hut in de bomen. Van daar lokt men in oktober de trekduiven 'les palombes' met een gevangen duif en soms ook met een systeem van draden met spiegeltjes, die naar andere bomen gespannen zijn. Tegenwoordig is deze jacht verboden met enkele uitzonderingen uit respect voor de traditie!

Om 17 u toegekomen in 'La ferme Bohoteguia' van Marie. Ik ga nog even het kerkje van Aroue binnen . De sleutel hangt aan de muur van het kerkhof. Binnenin is in het koor, boven de deur naar de sacristie, een ruiter te paard met een hooggeheven zwaard, gebeiteld in steen: Santiago Matamoros ( de Morendoder). Zo is hij verschenen aan de Spanjaarden die begonnen waren aan de herverovering of reconquista van Spanje op de Moren. Het symbool bij uitstek om de Spanjaarden te verenigen rond een gemeenschappelijk streefdoel. Nog nooit hebben we zo'n copieuze maaltijd gekregen: witte wijn en alcool de cassis als aperitief, boerenpaté en ham met tomaat, blanquette de veau met brood, sla met gebakken ham, schapenkaas met kersenconfituur, perentaart met koffie of thee. In het dorp is er geen bakker, maar boerin Marie zorgt voor brood en toespijs voor een donativo. Als we na deze maaltijd geen energie hebben om de Pyreneeën over te steken, weet ik het niet meer. Sylvie uit Bordeaux heeft magische handen: ze slaagt erin door net-niet-handoplegging de warmte van de ontsteking weg te laten vloeien. Dat wordt een rustige nacht.

11-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Nevelig, vochtig, maar geen regen, 25°.

10 juli: St-Amelberga in Mater: ruiterommegang en dorpsfeest. Zou het daar even vochtig weer zijn als hier? Een hels onweer vannacht. Het heeft de hele tijd gegoten. Mijn schoenen ingesmeerd tegen de regen. Vertrokken om 8.15 u. Het wordt een redelijk zware etappe omdat we voortdurend over heuvels en door dalen lopen. We steken de brede rivier de Gave de Pau over en ook de autosnelweg 'La Pyrénéenne'. In de middeleeuwen, voor er stenen bruggen gebouwd waren, staken de pelgrims brede rivieren over in gammele bootjes.

Een zingende pelgrim haalt mij in. Het is Jean-Claude, de Franse dichter. Hij is een ervaren Santiagoganger, het is al zijn 4de keer. Vorig jaar was hij 4 maand onderweg: van Le Puy naar Finistère; met openbaar vervoer naar Arles; van daar gestapt naar Puenta la Reina via de Somportpas over de Pyreneeën ( hij vond de weg vanuit Arles erg eenzaam); aan de Camino del Norte begonnen; maar daar gestopt. Als Fransman ondervond hij vijandigheid van de Spaanse Basken, en het was ook heel duur omdat er vrijwel geen gîtes zijn daar. Je bent verplicht in hotels te slapen. 4 maand voor 3000 km + 3 weken geïmmobiliseerd in St-Jean-Pied-de-Port met een tendinitis!

Een lieflijk landschap, zachte glooiingen met bossen, weiden en maïs. Verspreid in het landschap de typische boerderijen van de Béarn: lichtgele of okergele muren met crepis, delen in natuursteen of in keien, en hoge rode daken met platte pannetjes. Vaak ook dakkapellen. Veel bloemen: oleander, doorlevende lavatera, hortensia, klimrozen, blauwe regen. Telefoontje naar oma in Baillonville: zij telt al af tot ik terugkom! We stappen weer een gedeelte over de weiden, maar meestal zijn het asfaltweggetjes. Gelukkig is er geen zon vandaag! Langs de beekjes springbalsemien en brunel, ook veel dopheide. De pompen van de sproei-installaties liggen stil na de hevige regen vannacht.

Een hoogtepunt is de cisterciënzerabdij van Sauvelade, of wat er van overblijft. Sauvelade komt van 'silva lata' = groot bos, en ligt heel afgelegen. De romaanse abdijkerk heeft 1.25 m dikke muren, een ronde vieringstoren en halfronde absidekapellen. Zo'n soberheid, zo'n eenvoud, zo'n stilte nodigen uit tot ingetogen gebed... Aan het Sint-Jakobsbeeld liggen geschreven intenties van pelgrims met een keitje erop...

Ik begin last te krijgen van mijn rechterbeen, er is een harde rode, gezwollen plek juist boven mijn sokken. Vanavond neem ik een pilletje tegen ontsteking! Met de voeten alles OK. De koeien 'Blondes d' Aquitaine' liggen rustig te herkauwen, dacht ik. Maar er is entwat inde lucht. Een stier berijdt er eentje en al de rest gaat rechtop staan. Pavlov-effect? Een bron in het bos: zuiver, drinkbaar water.

In Navarrenx worden de pelgrims 's avonds ontvangen met een drankje en een hapje in de pastorij van de St-Germainkerk. Ik kom om 18.20 u aan. De naam Navarrenx is afgeleid van het koninkrijk Navarra. Al in de 16de eeuw werd dit stadje versterkt met bastions en vestingen, 100 jaar voor Vauban dit deed. Ik logeer in de gîte 'L'Arsenal' in het toeristisch bureau. We betalen in de bar ernaast. Menu du pèlerin in 'La Taverne St-Jacques' met Yves, Jean-Claude, het Noorse koppel Torstein en Dorthe en een Frans koppel. Yves zingt Bretoense zeemansliederen. Hij heeft een welluidende stem. Heel ontroerend!

10-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt, 25°, na de middag zwoel, 's avonds zon.

De langste etappe: al vertrokken om 6.45 u. Zodra we de beek Le Gabas over zijn, begint al het volgende departement: les Pyrenées Atlantiques. De weg is beter aangeduid dan gisteren. Eenden klapperen met de vleugels, maar vliegen kunnen ze niet. Een pauw in volle glorie. Op de weg: een dode slang, kikker, egel... In Arzacq-Arraziguet dronken kampeerders. Vorig jaar waren er discussies geweest tussen feestvierders en pelgrims. Daarom is dit jaar de gîte 3 dagen gesloten. Arzacq is een van die stadjes die door de heropleving van de bedevaart weer is opengebloeid. In het stadswapen zijn er 3 jacobsschelpen. Langs het meer staan massa's caravans en bestelwagens. De jongeren roepen me allemaal na: "Joyeuse marche! ( gelijkt op 'joyeux Noël', niet?). Bon courage pour l'avenir! Vous ne voulez pas un petit Ricard frais?" Een hinde gezien aan de rand van het bos. Ze trekt zich niets aan van de opzwepende muziek die nog tot hier hoorbaar is. 's Morgens: heuvels, dalen, bosjes, weiden en maïsvelden. Ik ken al het truucje om een onvrijwillige douche te vermijden. De klokken van Fichous-Riumayau luiden net 12 u als Floris en Joene me opbellen. Na de middag vlakker terrein. Gepicknickt met 'rillette de pur canard' ( gekocht van de dame in Pimbo) aan de Saint-Pierrekerk in Larreule. De naam van de plaats verwijst naar de regel van Benedictus. Er is nog een klein stuk van de romaanse kloosterkerk bewaard.

Uzan heeft nog een kerkje en een fontein aan de H.Quitteria gewijd. ( zie Aire-sur-l'Adour). In Pomps ga ik één km om naar de 19de-eeuwse jakobskerk. Jacobus: ik verdien een extraatje! Een gratis koffie aangeboden door een vriendelijke bewoner van het plaatsje! Soms wandel ik tussen 2 muren maïs, niet eng want  aan weerszijden is er een brede boord veldbloemen o.a. egelskop en zeepkruid. Naar de avond toe stap ik op uithouding en nootjes. Weer klimmen, dalen, klimmen. Een opwekkende verrassing: de romaanse kapel van Caubin. In de middeleeuwen stond hier een hospitaal van de johannieters. In het kerkje valt het licht juist op een gotische grafnis met mooi maaswerk. Er ligt een stenen ridder in volle wapenrusting.

Ik was te laat om te slapen in de gîte de la boulangerie ( voetmassage mogelijk). Daarom had ik vanmorgen op het antwoordapparaat van de gîte communal 'La maison du pèlerin' gereserveerd. De verantwoordelijke is al vertrokken, als ik om 19.45 u arriveer. Dat wordt weer geld nalaten op de keukentafel morgen. Nog een afhaalpizza gegeten op het marktplein met een pression. Smakelijk! Ik slaap in dezelfde kamer als Yves, de Bretoen en een Duitse jongeman Marcus. 's Anderendaags vertrouwt Yves mij toe dat Marcus enorm gesnurkt heeft! Waarschijnlijk heeft hij zich vergist en was ik het met mijn hooikoorts. Heb ik lekker verzwegen!...

09-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 30°.

Onze gastheren zijn enorm vriendelijk. Ze nemen de tijd en blijven babbelen met de gasten tijdens het ontbijt. Ze willen niets weten van de grote trusts die hier de foie gras produceren. Het zijn niet de boeren die met de winsten weglopen. Tijdens de 'gavage' wordt de dieren 1 kg maïspap per dag door de strot geduwd. De trusts vinden alleen de lever belangrijk, de rest van het dier beschouwen ze als afval. Wat onze gastheren wel kunnen appreciëren is de 'foie gras artisanal', door de boer zelf geproduceerd met meer respect voor de dieren. Vandaag weer zo'n eendenkwekerij voorbijgelopen. En ook 'scharreleenden' op de boerderijen. Langs een stuwmeer, door de maïsvelden. We lopen pal naar het zuiden. De Pyreneeën komen in zicht. Dat geeft een kick. Het doel nadert. Ultreia, ultreia y sus eia, Deus adjuva nos ( Steeds hoger, steeds verder, God sta ons bij). Het pelgrimslied kregen we aangeleerd in de abdijrefter van Conques. Elke dag speelt er wel een wijsje door je hoofd tijdens het stappen. Bij de liedjes van het koor ken ik meestal alleen maar de woorden van de eerste regel, aangezien ik begeleid. Dan maar neuriën.

Te diep in gedachten verzonken... een afslag van de GR 65 gemist. Ik kom op onbekend terrein, er is zelfs een oprit naar een autosnelweg die niet op mijn kaartjes van 2010 staat. De weg gevraagd. Over asfalt naar Miramont-Sensaq gestapt. Daar gepicknickt. Een sappige perzik als dessert. Mama zei altijd dat ze nooit lekkerder perziken gegeten had dan in Lourdes. Beter opgelet na de middag. In Sensaq staat een romaans kerkje en één huis! Geen frisdrank dus. Er is geen toren, wel een muur met een driehoekige punt. Daar zijn 2 gaten in, in één ervan hangt de klok. Je mag die zelf luiden, want er is niemand anders. Het sympathieke kerkje is het terrein van vogels in een zijkapel en van hagedissen in het portaal. Ik schrik een kleine vogel op met een nest jongen...

Op de weg staat een oude boerin met een stok en een gsm?!? Ze biedt vriendelijk aan om mijn rugzak af te nemen. Ze sluit de weg af met blauw touw. Eigen koeien eerst! De dieren worden van de ene weide naar de andere gebracht. Ze komen afgestormd en rennen gedisciplineerd de nieuwe weide op tussen plastic balen hooi. "Ils manquent trois veaux". Wat hoger zie ik de weide waar ze vandaan kwamen, ook afgezet met blauw touw. Er staan enkele kalfjes rustig te peuzelen bij het struikgewas. De rakkers!

Om 17 u aangekomen in Pimbo. Ooit waren hier 3 kerken. Daar is er een, de Saint-Barthélémy van over gebleven met een romaans portaal. Er staan Keltische motieven en worstelende krijgers op afgebeeld. Pimbo is heel pittoresk ( veel bloemen aan de huizen), maar piepklein... In de gîte is er plaats voor 5 personen. Geen restaurant. La France profonde! De verantwoordelijke verkoopt klaargemaakte maaltijden in glazen potten. Ik kies voor 'lentilles ( linzen) au confit de canard" en voor pasta. We maken het klaar in de keuken van de gîte. Wie morgen laatst vertrekt ( allicht ben ik dat), moet de sleutel onder een bloempot achterlaten. Ik ga vroeg slapen ( net als Floris en Joene bij Roland vandaag)

08-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt, 23 °.

Frank, een Duitser die hier ook slaapt heeft een boekje met de Via Gebennenisis op, de route van Genève tot Le  Puy, ook uitgerust met gîtes. Ongelooflijk hoe die jakobswegen heel Europa doorkruisen. Nog even Laurentius gegroet en weer op stap. Al enkele dagen populierenaanplantingen op open plekken in het bos. Niet panikeren, natuurliefhebbers. Ze vormen een onbetekenende minderheid, nog geen 1/1000 van het bosareaal. Majestueuze eiken spannen de kroon, al wekenlang. Toen ik in het begin van de tocht in St-Alban-sur-Limagnole postzegels met bomen op kocht, merkte ik op dat ik nog weinig eiken te zien kreeg. Het laconiek antwoord van de postbediende: "Vous en aurez des chènes". En gelijk heeft ze!

Rode vruchtentrossen van wilde aronskelk. Volgens mijn gidsje: " een pad omzoomd met blauwe bloemen van wilde cichorei". OK, ze zijn in de meerderheid, maar toch niet zo opvallend. Nog volgens de gids: " Op hooggelegen plekken met een zanderige bodem groeien hier al zeedennen, de bomen van de bossen in de Landes". Ik tel er welgeteld één. Hier in de Bas-Armagnac vooral maïsvelden en bossen. Nog een ganzenkwekerij voorbijgelopen. Van oktober tot de lente worden de ganzen of eenden volgepropt met maïs. Trekvogels hebben de natuurlijke eigenschap grote hoeveelheden vet onder de huid en in de lever op te slaan, om langere afstanden te kunnen vliegen zonder te hoeven stoppen om zich te voeden. De foie gras is hier dé specialiteit bij uitstek! Eén keer natgespoten door zo'n enorme sproeier. Ik wil graag de etappe inkorten vandaag, maar de GR 65  is verlegd en ik vind de weg niet naar Arblade-le-Bas. Een vriendelijk kerkje in Lanne-Soubiran. Gepicknickt in Lelin-Lapujolle. Langs een oud spoorwegtraject naar Barcelonne-du-Gers de laatste stad van het departement Le Gers. Daarna heten de Landes de pelgrims welkom. 

Al rond 17.15 u in Aire-sur-l'Adour. In de gîte 'La Maison du pèlerin' is geen plaats meer, maar de mevrouw zorgt zelf voor een andere opvangplaats in 'L'Hospitalet de Saint-Jacques'. Op de toeristische dienst hebben ze aangeboden op te bellen voor morgen, want in de volgende stad Arzacq-Arraziguet beginnen de zomerfeesten. Gîte gesloten dus. Dan maar naar Pimbo, een kortere etappe. De kathedraal St-Jean-Baptiste is gesloten voor restauratie, maar de kloosterkerk Sainte Quitterie is nog te bezoeken. Aire-sur-l'Adour ( of Atura) was ooit in de 5de eeuw de hoofdstad van de West-Goten in Frankrijk. De Heilige Quitteria was een prinses die zonder medeweten van haar ouders overging tot het katholieke geloof. De West-Goten waren arianen, ketters dus. Quitteria weigerde te huwen met een West-Gotische prins, ze vluchtte naar hier en werd onthoofd. Zelf droeg ze haar hoofd naar een graf uit de oudheid met een witte sarcofaag... Vandaar dat zij aangeroepen wordt voor hoofdpijn en geestesziekten. In de crypte van de kerk staat haar marmeren sarcofaag.

07-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt, 23 °.

Gisterenavond bijgelegd voor een typisch dessert: glace aux pruneaux d'armagnac. Dat moest ik toch eens proeven. Eauze is namelijk de hoofdstad van de armagnac. Nog binnengewipt in de kathedraal Saint-Luperc voor ik vertrok. Een korte etappe vandaag, dus wat tijd over. De roodachtige kleur is te danken aan het gebruikt van tegels, maar ook door de recuperatie van lichtgekleurde stenen uit de ruïnes van het Gallo-Romeinse Elusa (= Eauze). Er is een naïef schilderij van Sint-Jakob met op de achtergrond wijngaarden en een stoppelveld met de grote ronde balen stro van tegenwoordig.

Voor het eerst een kwekerij van eenden gezien in lange, halfronde, groene loodsen van plastic. De dieren kunnen ook buiten. Mijn eerste elektroshock gehad. Nietsvermoedend had ik mijn arm op de afsluitingsdraad laten rusten om een foto te nemen. Ik ga voor het opwekkend effect! Een wit konijn holt voor mij uit op de holle weg. Het voelt zacht onder de voet om te stappen op een bedje van kastanje- en notelaarbloesems. In Manciet gepicknickt naast de arena. Die wordt gebruikt tijdens de zomerfeesten voor "courses landaises avec des vachettes". Iedereen van het dorp ( de jonge mensen toch) loopt in de arena en springt over de jonge koeien. Ze kunnen zich desnoods verstoppen achter enkele poortjes. Een niet-bloedige versie van de Spaanse stierengevechten als volksvermaak. Dreigende wolken, enkele spatjes regen. Tijd voor een café-crème "chez Monique". Er ligt een krant ter inzage: geklaag over de aanhoudende droogte! In de kerk liet Ruth een berichtje na voor Triss. Ruth is een marathonloopster uit Oostenrijk. Ze loopt lange afstanden met haar hond Lupo, maar 's zondags is het rustdag, dan doet ze een korte etappe. Ik ontmoette haar in de gîte in Lectoure.

Op deze bewolkte dag staan de zonnebloemen er verweesd bij. Geen zon om zich naar te richten. Ze staan met de koppen gebogen, de gele bloemblaadjes verlegen naar beneden gericht. Weer koeien die grazen, "Blonde d'Aquitaine" gekweekt voor het vlees. Van ver zie ik witte vogels die hen volgen. Meeuwen blijkt. Uiteindelijk zijn we niet zo ver meer van de Atlantische Oceaan verwijderd. In een bosje staat ' l'église de l'hopital', een St-Jan-de-Doperkerkje dat hoorde bij een pelgrimshospitaal van de Johannieters of Maltezerridders. Na de godsdienstoorlogen en de Franse revolutie is van die pelgrimshospitalen vaak alleen de plaatsnaam bewaard. Het kerkje staat er nog. Toen Filips de Schone in 1309 de orde van de Tempeliers ontbond, schonk hij veel van hun bezittingen aan de hospitaalridders. Hun landerijen waren op die manier erg verspreid en moeilijk te controleren. Op de hoeken plaatsten ze grenspalen met een Maltezerkruis op. Met veel verbeelding kun je zo'n kruis zien op de grenspaal naast het kerkhof. Maar er is een duidelijker exemplaar bewaard aan een kruising, 2 beken verder.

De kerkklokken worden overstemd door het geraas van formule1-wagens. Best dat het circuit om 18 u sluit. Al om 16.30 u aangekomen aan de gîte d'étape. Ik ben alleen in de dortoir, de andere pelgrims hebben kamers van 2. Even geblogd op de camping naast de gîte, daarna op ontdekkingstocht in Nogaro, "de plaats met de notenbomen". Avondmarkt, er is zelfs een stand met Belgische bieren en de bijpassende glazen! Een reuze paella gegeten op straat voor de romaanse Saint-Nicolaskerk. Er is een gebeeldhouwd timpaan aan het noorderportaal, prachtige kapitelen binnen en romaanse fresco's in de zijkapellen met voorstellingen uit het leven van de H. Laurentius. (Opgelet, Ename!) Laurentius kreeg 3 dagen tijd om de Romeinse keizer de 'kerkschatten' aan te bieden en hij trommelde alle zieken, armen en kreupelen van de gemeente op. Een vrouwelijke pelgrim met schelp, tas en staf, leidt de stoet. Een schat van een mens, Laurentius!

06-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 30 °.

Vertrokken om 7.45 u. Huizen in blanke natuursteen of in crepis met bordeau- of pastelkleurige luiken ( groen, geel, blauw, lila). De herenhuizen hebben smeedijzeren balkons. Eerst de kathedraal van Condom bezocht, net als de andere in de stijl van de Languedoc gebouwd met 1 schip en daarnaast zijkapellen. Een mooie opdracht voor vandaag: " Bezoekers en parochianen, vakantiegangers en werkende mensen, jullie die allen bedevaartgangers zijn op de wegen van Jezus Christus, moge de vrede, de rust en de koelte van dit gebouw jullie vergezellen op jullie tocht". De kruisgang is volledig geplaveid, heeft brede gangen en het centrale deel is overluifeld. Het geheel wordt gebruikt als cultureel centrum. In de stallen van het bisschoppelijk paleis is het museum van de armagnac gevestigd. Dit  is naast cognac de bekendste uit wijn gedestilleerde drank van Frankrijk. Armagnac rijpt in eiken vaten. 'Floc' is een bekende aperitief hier, gemaakt uit druivensap met armagnac.

Dag zonnebloem met het gouden hart, dag 'taureaux méchants' ( gelukkig hoeven we niet over jullie weide te stappen zoals in de Aubrac), dag wild op me afstormende hond ! ( ik druk even de knop van de dazzer in. Gevolg: boze bazin: " ne faites pas ça, vous l'effrayez", maar je hond heeft me wel eerst bang gemaakt, mevrouw!)

Eerste halte Larressingle, een ministadje met goed bewaard gebleven muren en verdedigingstoren. Het draagt de titel "Carcassone van de Gers". De omweg zeker waard! We steken de oude romaanse pelgrimsbrug over, de Pont de l'Artigue. Weer in de voetsporen van de middeleeuwers...

Een wijnboer leidt de uitlopers over ijzerdraad. Veel snoeit hij niet aan wijndruiven, wel verwijdert hij de bladeren die zon zouden kunnen onttrekken aan de trossen. De oogst zal dit jaar 3 weken vroeger kunnen gebeuren. Fier poseert hij met zijn kinderen tussen de druivenstruiken. Van de wijndruiven maken ze hier ofwel  'côtes de Gascogne', ofwel destilleren ze ze tot armagnac. Even het kerkje van Routgès binnengegaan. Het heeft een brede toegangspoort voor alle rechtschapen lieden. De cagots, de lagere klasse in de middeleeuwen moesten door een klein poortje opzij. In het boek " De ontdekking van Frankrijk", waar de reporter van 'Man bijt hond' vaak uit citeerde, staat beschreven hoe die mensen eeuwenlang gediscrimineerd werden.

Picknick met een panaché op het marktplein met de bogengalerij in Montréal-du-Gers. En daarna de wijgaarden door. Zonnebloemen en wijnstokken ritimisch in het gelid... Ik hoor niet bij de beste leerlingen van de klas. Ik sta niet op bij het ochtendgloren, ik wil nog ontbijten voor ik vertrek, ik loop alle kerkjes binnen en bezoek de stadjes. Gevolg: ik sleur mij door de middaghitte. Ook de hagedissen zijn luier. Ze laten zich betrappen. Ik hoor vogels, krekels, mijn eigen voetstappen, en het geluid van de pompen die grondwater opzuigen voor de sproeisystemen. Verkeerslawaai heel zelden, enkel als we een rijweg naderen of oversteken, en ook in de steden natuurlijk. Een onmetelijk land, Frankrijk! Gelukkig zijn er vandaag ook 2 stukken langs oude spoorwegroutes: meer schaduw...

Pas om 20.15 u aangekomen. Te laat om de gîte te betalen, net zoals gisteren trouwens. Morgenvroeg dan maar.  Avondmaal met o.a. Yves op het marktplein voor de kerk Saint-Luperc, formule de France: salade fromagère, confit de canard + frites, dessert au choix.

05-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Regen 's morgens, na de middag zonnig, warme wind, 25°.

Vandaag vroeger vertrokken, om 7.30 u met de goede raad van Chris ( vriend van J.'s begeleider) : " Wees voorzichtig. Geef geen geld aan kleine jongens". Chris woont in het drielandenpunt en is perfect 3-talig: Frans, Duits, Nederlands. Ik haal Laurent en Carmen in. We waren gisterenavond in dezelfde gîte. Zij hadden de dag voordien niet in St-Antoine geslapen zoals ik, maar in het stadje daarvoor. Toen ze 's morgens de kerk van St-Antoine bezochten, zagen ze dat het offerblok opengebroken was...

We verliezen mekaar uit het oog in het dorp Marsolan, maar vinden mekaar terug in La Romieu. Chris is er ook. Hij trakteert ons op een frisse 'panaché', een mengeling van bier en limonade, nog nooit gedronken, maar verfrissend. We picknicken samen. Carmen heeft geen T-shirt zonder mouwen mee. Daarom heeft ze de mouwtjes van haar rode truitje gewoon afgeknipt. Moderne look! Een sympathieke dame, Carmen! Toen haar kinderen de deur uit waren heeft ze een alfabetiseringscursus Frans gevolgd. Zij en Laurent doen de tocht voor hun kleinzoontje met de spierverzwakkingsziekte a.l.s. Een andere pelgrim komt Chris vertellen dat J. een dag in Lectoure zou blijven omdat hij pijnlijke voeten had. De dag ervoor had hij al autostop gedaan. Hij treedt de regels van Oikoten letterlijk en figuurlijk met de voeten. We zijn allemaal bezorgd om hem.

La Romieu is de moeite van de omweg waard. Ooit was hier een benedictijnerabdij. De kapittelkerk Saint-Pierre heeft 2 torens. In de ene toren hangen de klokken, in de andere hielden de kanunniken hun kapittel. Ze lazen er de bijbel of andere geestelijke boeken, namen belangrijke beslissingen samen of werden 'gekapitteld' als ze hun openbare biecht spraken. Je kunt langs de wenteltrap nog een verdieping hoger en ziet dan het houten gebinte boven het gewelf van de kerk. De kruisgang hier heeft bogen in de vorm van gotische vensters. Er is een leuke legende aan La Romieu verbonden. Overal in het dorp zie je stenen katjes. Het zijn de poezen van de kleine Angeline. Zij hield enorm van katten, maar tijdens een hongersnood aten de boeren alle katten op. Wat deed de slimme Angeline? Ze verborg een kater en een kattin boven op haar zolder en liet ze enkel 's nachts buiten. Het jaar nadien werd het dorp geteisterd door een rattenplaag. Het geschikte moment voor Angeline om haar hele kattenverzameling vrij te laten. Dorp bevrijd van de ratten, oogst gevrijwaard en Angeline alom bewonderd!

Het is al 3 uur na de middag als ik optrek naar Condom. De naam van die stad heeft helemaal niets te maken met het gelijknamige voorbehoedsmiddel. Het zou betekenen 'markt aan de samenvloeiing'. Maak dat je grootmoeder maar wijs! Ik wip even binnen in het romaanse kerkje Sainte-Germaine, ben verstrooid en vertrek weer in de richting van waar ik kom... Ik merk het pas na een kwartier. Met mijn zonnehoed op had ik te veel gekeken naar de barsten en de spleten in de aarde, en naar de holletjes van muizen of konijnen. Massa's sprinkhanen. Toch een leeuwerik om mij op te vrolijken. De zonnebloemenvelden blijven magie! Ze volgen de glooiingen van het terrein. Nu, naar de avond toe zijn de bloemen wel niet meer naar de zon gericht. Misschien staan ze al klaar voor de zonsopgang morgen. Ze wiegen in de wind. Betrapt door een late pelgrim!

Vandaag heb ik niet gereserveerd. Gisteren zondag had ik 3 keer geprobeerd om de gîte communal van Condom te bereiken, maar blijkbaar bestaat die niet meer. Na half juni tot half juli zijn er eigenlijk weinig pelgrims. Chris reserveert nooit, hij raadt mij aan " l'ancien carmel de Condom, lieu de vie" te proberen. Ik kom pas om 19.45 u toe en mag onmiddellijk aanschuiven om te eten ( koolsoep, sla, paella met kippenvleugels, ijstaart). Hier zijn pelgrims, bejaarden, kunstenaars, zoekers welkom. Vele eenzame gepensioneerden uit het dorp komen hier in de groentetuin werken voor een warme maaltijd. En er is ook een computerzaal. Ik respecteer de Franse savoir-vivre en ga na het eten mee met het geleid bezoek aan de moestuin, annex boomgaard en serre. Ik krijg pas mijn kamer nadien en neem een heel noodzakelijke douche om 21.30 u.

Yves uit Bretagne is hier ook. Hij belooft meteen voor mij mee te reserveren in Eauze morgen. Een goede ziel! ( maar dat wisten we al).

04-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 35°.

La petite histoire du chemin ( roddel dus). Yves had medelijden gekregen met J. ( hij had beweerd dat zijn vader gehandicapt was en dat zijn moeder gestorven was toen hij 12 was). Hij had hem in Moissac een gratis verblijf + een pizza gegeven. Maar het was de afscheidsavond van een aantal jonge Françaises. J. was uitgenodigd. 's Nachts om 3 u kwam hij dronken aan in het klooster , kende de code niet om binnen te komen, is dan maar langs de regenpijp omhoog geklommen. J. fier op zijn exploot, Yves ontgoocheld...

Het eerste dorpje  Flamarens heeft een 15de-eeuws kasteel in restauratie en een kerk in ruïne. In de romaanse kerk van Miradoux zijn er nog jacobsschelpen te zien op de kraagstenen aan het portaal. We lopen door het departement Le Gers (de 's' wordt uitgesproken). Zij hebben er een erezaak van gemaakt om de pelgrims niet langs de asfaltwegen te laten lopen. Ze hebben aarden paden aangelegd ernaast en jonge eiken aangeplant. Bravo! Een prachtige wandeldag: hoogdag van de zonnebloemen. Heuvels met stoppelvelden , groene en gele zonnebloemen, enkele bomenpartijen, veel riviertjes en meertjes, over heuvel en dal dus vandaag.

In Castet-Arrouy gepicknickt. Carmen vertelt over haar jeugd: geboren bij Toledo, haar moeder weduwe geworden op 29 met 4 kleine kinderen. Carmen moest gaan werken als kind, ze is nooit naar de lagere school geweest. Toen ze 16 was verhuisde de hele familie naar de Elzas. Ook daar ging ze uit werken in de fabriek. Ze heeft er wel haar man Laurent leren kennen, en is ondertussen al 43 jaar gelukkig getrouwd. Toen Laurent in het leger zat ( 18 maand) schreef hij haar elke dag een Spaanse brief met behulp van Assimil!!!  Aan de picknick ontmoet ik ook de begeleider van J. uit Leuven. Hij is met J. op stap voor Oikoten. J.'s vader heeft banden met het criminele milieu in Antwerpen. J.'s moeder heeft hem verlaten toen het kind 2 was. Niet bepaald wat je noemt een gelukkige jeugd... J. komt zelf uit de gesloten instelling in Mol... Af en toe chat hij met zijn vader, met zijn moeder heeft hij geen contact. Tijdens de tocht is hij 18 geworden. Daarna kan hij terug naar zijn vrienden in een kraakpand in Antwerpen, of hij kan bij een begrafenisondernemer gaan werken. De begeleider is met 2 jongens vertrokken. De 1ste gaf het al op na 1 dag, vandaar dat ze geen 4 maand op tocht zijn, zoals gewoonlijk met Oikoten, maar slechts 3 maand tot San Sebastian. .. Nog 3 weken voor J.!...

J. is een 'handige' jongen. Gisteren vroeg hij de dame van de gîte om al zijn kleingeld ( en dat waren er massa's) om te wisselen in briefjes... J vertrekt vroeg om Yves weer te vinden. Hij koopt onderweg een fles wijn van € 12, betaalt met € 15 en hoeft geen kleingeld. Hij komt heel charmant over, maar heeft totaal geen houvast... Een blinde zonnebloem, geen kracht om zich naar de zon te wenden, de vogels pikken de pitten uit het hart... Ik denk de hele dag aan hem.

Om 17 u aangekomen in Lectoure, een levendige stad met Romeinse roots. De kathedraal St-Gervais-et-St-Protais is in de gotische periode herbouwd en 's avonds wandelen we nog op de vestingen om de zonsondergang te zien. Een heel sympathieke familiale sfeer in deze 'Accueil chrétien au presbytère'. We zingen aan tafel, en wassen nadien samen af. Donativo. Het gebouw heet 'Hotel des trois boules', een oud herenhuis met een monumentale schouw in de eetkamer en met superhoge kamers. Echte gastvrijheid hier!

03-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 35°.

Gisterenavond voelde een Franse dichter zich geroepen om Franse romantische poëzie voor te dragen in de gîte. Hij laat zich inspireren door een Oostenrijkse dame Astrid die met haar 20-jarige dochter Anna op stap is naar Compostella. Zij is actrice. Hiro, de jongen uit Japan, komt ook luisteren. Hij snapt er niets van maar heeft wel de emotie gevoeld!!! De dichter oefent zijn repertoire luidop in terwijl hij alleen onderweg is. Een rariteitenkabinet, die Compostellapelgrims!

Vertrokken om 7.45 u. Op de zaterdagmarkt koop ik tomaten, brood en vijgen. Het eerste stuk lopen we langs het oude kanaal. ( De eerste avond waren er 3 dames in de gîte die fietsten langs dit 'Canal du Midi' van Béziers tot Bordeaux. ) Aan de sluis van L'Espagnette gaat de GR de hoogte in. Zo zien we de samenvloeiing van de Tarn en de Garonne in de diepte. Marie-Renée heeft op haar camera een close-up van een plaatselijke krekel op een boomstam: pokdalig, schimmelig, een duim lang, nauwelijks te onderscheiden van de schors van de boom (een lawaai dat die beesten produceren!) Ze wist mij ook te vertellen dat het skelet onderweg van een slang was. Geen gewerveld dier dus. Er bleef omzeggens niets van over, alleen dat kleine stukje wit-zwarte huid...

Ik loop op een pad tussen 2 zonnebloemvelden door met uitzicht op ... de 2 koeltorens van Golfech. Terug langs  het kleine kanaal, in de schaduw van 200-jaar oude platanen. Het ruikt er fris naar de talud vol valeriaan. In Pommevic steken we 2 kanalen over: het oude en het moderne, brede kanaal van Golfech. Veel over asfalt vandaag. Jammer! Auvillar ligt hoog boven de Garonne, heeft een pittoreske ronde 19-de eeuwse markthal.

Om 18.30 u aangekomen in  St-Antoine, een onooglijk dorpje waar vroeger de kloosterorde van de Antonieten een pelgrimshospitaal had. We eten in het plaatselijke restaurant. De straat wordt gewoon afgezet: stoelen en tafels buiten! We zijn met zijn vijven: een Bretoen Yves, de 2 Noorse dames die ik al ontmoette in Lauzerte, ikzelf en Hans, een Nederlander die begin mei vertrokken is uit Amsterdam. We hebben het onder andere over de pensioenleeftijd. In Frankrijk zijn er veel beroepscategorieën die heel vroeg met pensioen kunnen: de politie op 43, het leger op 45, de spoorwegmannen op 55. In Noorwegen kan je op 62 met pensioen, maar bijna niemand doet het. Ze blijven doorwerken tot 67. Een van de dames is 69 en ze werkt nog. Ze is gechoqueerd als ze hoort dat ik ook al op 56,5 heb kunnen stoppen! Europa!!! Tussen haakjes: gelukkig zijn er nog Vlamingen die talen kennen, ik vertaal in het Frans, in het Engels. Hans beweert dat hij alle talen spreekt, het is er aan te horen!!! Hij moet wel een beroep doen op mij om een deftige conversatie te kunnen voeren. Grappig! Achteraf komt de Bretoen zijn beklag doen bij mij. Hij houdt maar niet op die Hans, altijd maar tateren... In de gîte slaapt ook een 18-jarige Antwerpenaar J. Hij is vertrokken uit zijn geboortestad, stapt met een oudere vriend van 39, ze slapen meestal in een tent, maar af en toe slaapt J. in een gîte, om een 'douchke' te kunnen nemen. J doet de tocht ' om te reflecteren'. Zijn rugzak weegt 22 kg, die van zijn vriend 27! ( wordt vervolgd).

02-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig.

Al 418 km afgelegd, al meer dan heen en weer naar Baillonville waar oma woont. Zalig! Met een gids de romaanse kruisgang van Moissac kunnen bezoeken, de mooiste in Frankrijk. Alle 76 kapitelen zijn origineel, niet gerestaureerd. Ze zijn zo goed bewaard omdat ze beschilderd waren. Van de groene en de blauwe verf is niets meer te merken, van de rode blijft er nog een roze weerschijn. Er is een inscriptie die het jaar van de voltooiing vermeldt: 1100. We zien o.a. Sint-Jacob als apostel, nog helemaal niet als pelgrim met de schelp, de staf en de kalebas, want de bedevaart moest in die tijd nog volop op gang komen. Monniken van de abdij Saint-Pierre hebben een aandeel gehad in de reconquista van Spanje.

Op het timpaan van het portaal staat Christus als Verlosser aan het einde der tijden, omringd door de symbolen van de evangelisten en de 24 Ouderen. Die zitten nonchalant op hun stoelen, met wierookvaten en muziekinstrumenten in de handen. Ze rekken hun hals om Christus te kunnen zien. Het portaal van Moissac heeft Umberto Eco geïnspireerd bij de beschrijving van de kloosterkerk in de roman 'De naam van de roos' . Op de Latijnse inscriptie in de kruisgang zijn er nog 4 regels die niet kunnen geïnterpreteerd worden. Nog een kolfje naar Eco's hand?  Een middeleeuwse kloostertuin had 4 onderdelen in 4 vierkanten gerangschikt: groententuin, geneeskrachtige planten, aromatische kruiden en rozen om de kerk te kunnen versieren. Tegenwoordig ligt er in de kruisgang een groen gazon met een machtige ceder van Libanon. Alles wordt in gereedheid gebracht voor een recital 's avonds. Muziekfestival in Moissac!

Telefoontje van Roland! Het personeelsfeest van St-Aloysiuscollege Ninove gisteren heeft hij overleefd. Hij had wijselijk zijn gsm vergeten, zo kon hij mij 's avonds niet opbellen... Vandaag 1 juli, begin van de grote vakantie voor Floris en Joene. Nog wat rondgewandeld in de stad, gezeten op de bank voor de abdijkerk naast de 'Breisters' ( Boteroachtige moeders met zeurende kinderen door een artist Toutain uit Toulouse), postkaartjes geschreven onder de platanen aan de rivier de Tarn. De 2de topogids van de GR 65 teruggestuurd naar Luc. En veel bekenden teruggezien: Laurent en Carmen, Hiro, Chantal en Marie-Renée. Ze trakteren mij op de specialiteit van de stad: een glaasje druivensap van de zoete, witte tafeldruif de Chasselas.

01-07-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 26°.

Blij met de zon! Dag broeder zon ( zei ooit Franciscus). Mijn 2 broers volgen mij op mijn blog. Leuk!

In Lauzerte biedt iemand aan mij te fotograferen. Ik kies een plaatsje naast de reuze oleander op het marktplein, of "laurier rose" zoals hij hier genoemd wordt, ook al bestaan er variëteiten met witte bloemen. Ik wil even ruiken. Niet doen, zegt de dame. Alle delen van de plant zouden giftig zijn... Daarna voorbij de duiventil van Le Chartron. Hij rust op zuilen met bovenaan een paddestoelvormige verbreding om te voorkomen dat muizen, ratten of marters bij de duiven zouden kunnen komen. Weer een romaans kapelletje op het programma vandaag: Saint-Sernin, een juweeltje na de restauratie. Op het pad liggen de resten van een gewerveld dier met wit-zwarte hoornige schubben aan de poten. Ik toon de foto aan een oudere man. Hij laat duidelijk merken dat hij het ook niet weet. Ik begrijp niets van wat hij zegt. Occitaans?

Een golvend cultuurlandschap voor ons: bruin, groen, geel. Hier hebben de zonnebloemen geen gebrek aan water. Beekjes, afgeboord met lisdodde, veel natuurlijke vijvers. De velden met meloenen schitteren in de zon vanwege de plastic folie die de wortels bedekt houdt. En "eeuwig zingen de bossen" op de heuveltoppen. We stappen door het departement Tarn et Garonne. In Saint-Martin-de-Durfort wil ik de groeten overbrengen van St-Martinus uit Mater. Kerk gesloten. Verdorie, de romaanse tegenhangers weten beter hoe pelgrims op te vangen...

Boomgaarden ( pruimen, abrikozen, kiwi's). De sproeiers spuiten na de middag lustig water in het rond. Boven de bomen zijn witte tulen netten gespannen, open aan de zijkanten. Precies geknoopt als gordijnen. Het blijkt een bescherming te zijn tegen de hagel, de vogels en de insecten. Hier en daar een bankje langs het pad? Forget it, zou Joene zeggen, nietwaar Roland? Al 2 dagen ga ik even zitten op metalen electriciteitskastjes met aardingen aan de rand van het bos. Net de ideale hoogte om de rugzak niet af te hoeven doen. Iemand voor mij had hetzelfde idee: opzij zit er een stickertje van een appel uit 'Val de Loire'. Nog steeds op de goeie weg. Enkele parasoldennen als herkenningspunt. Een stevige tuinsproeier boven een andere boomgaard. Het licht breekt in de waterdruppels. Veel op gras gestapt vandaag, ook op aarden wegen en af en toe op asfalt, maar... opvallend minder veldbloemen.

Om 18.30 u in Moissac. Je kan de drukke toegangsweg vermijden via een variant van de GR, maar het was 1 km meer met aanzienlijke hoogteverschillen. Daarvoor was ik al te moe! Ik slaap in een gîte in het vroegere karmelietenklooster 'Centre International d' Accueil'. Morgen rustdag in Moissac. Oef!

30-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Overtrokken, 21°. De hele nacht geregend, vandaag droog.

In de kamer van de Japanse jongen Hiro geslapen. Zijn godsdienst is het shintoïsme. Hij gelooft niet in een persoonlijke god. God zit in de mens en in de natuur. Het raam van onze kamer staat open: "die zonnebloemen geven me energie", zegt hij. Wat je meemaakt, maakt je sterker. Toen hij zijn portefeuille verloor, zat hij eerst compleet aan de grond. De mensen onderweg verzamelden geld om hem enkele dagen verder te helpen. De gastheer van 'La ferme du Barry' in Aumont-Aubrac hielp hem er bovenop. Hij liet hem het hele stuk van de vorig dag teruglopen en haalde hem achteraf op met de wagen. Hij stuurde hem naar Parijs om de papieren te regelen en een nieuwe kredietkaart aan te vragen. Hij gaf hem onderdak en lekker eten ( de aligot, weet je wel). Betalen, dat is voor later, zei de man!... En Hiro stapt nu welgemutst verder.

Waar haal ik mijn kracht uit? Uit mijn geloof van moederszijde meegekregen, uit de ontmoetingen met mensen, de gastvrijheid van zo velen, de inspirerende natuur, de uitgestrekte bossen waar we hier door stappen...

In een gerestaureerd kapelletje Saint-Jean-le-Froid vind ik in het gedenkboek een berichtje van een jonge Italiaan Roberto, die net als ik de dag voordien fout aan het lopen was naar L'Hospitalet. We keerden op onze stappen terug, maar hij was veel sneller dan ik. Blijkbaar werd hij verrast door het onweer. Hij heeft hier in dit kapelletje overnacht. Op Sint-Jan ( 24 juni) of de zondag nadien wordt op de kleine weide voor de kapel een openluchtmis opgedragen in het Occitaans. Er is ook een bron die al geneeskrachtig was in de tijd van de druïden. Ze werd later door de kerk gerecupereerd... Inkopen gedaan in Montcuq, een dorp à la Anton Pieck.  Het versterkt kasteel bood bescherming aan de Catharen. Toen het veroverd werd door Simon de Monfort, notoire Catharenjager, werden velen door de inquisitie veroordeeld tot een pelgrimstocht naar Santiago op blote voeten! Beter dan de vuurstapel toch! Een Hollandse bestelwagen gezien. "Kwaliteitswijnen uit eigen import".

Gepicknickt voor een stemmig romaans kerkje in Rouillac. Er zijn nog 12de-eeuwse fresco's van het Laatste Avondmaal. Een kaars aangestoken voor Katrien en Lucas. We stappen nu door vruchtbaarder valleien: zonnebloemen, meloenen, tarwe, uien, maïs. Ook langs een immense boomgaard met pruimen van Agen ( die dienen om te laten drogen). Een haasje loopt voor mij op het pad. Overal zie je rode bordjes 'Réserve de chasse et de faune sauvage'. Jagers kunnen zich hier wel uitleven!!!

Om 17.40 u aangekomen in de gîte ' Les Figuiers' in Lauzerte. Nog vlug naar het toeristisch bureau geklommen om te kunnen mailen naar de collega's van het TIHH Ninove. Vanavond personeelsfeest. Lauzerte is ongelooflijk charmant. Het is een versterkt stadje, een 'bastide', gebouwd in de 12-13de eeuw om de streek te verdedigen tegen de Engelsen. Rond het marktplein is er een pittoreske bogengalerij. De gîte is spiksplinternieuw met een innemende gastheer Michel en gastvrouw Bernadette en met gratis internet. Michel had zelfs aangeboden om mij naar het oude centrum te voeren, omdat iemand anders aan het internetten was toen ik aankwam! Zeer lekker eten: een glaasje zoete witte wijn als aperitief, gazpacho, worst en puree, kaas, chocolademousse, verloren brood en landwijn à volonté. Vroeger hadden ze een gîte met een zwembad. Maar door de nieuwe strengere normen ( de afmetingen waren te groot) zou hij een badmeester hebben moeten inhuren. Dan maar een nieuwe, grotere gîte gebouwd met alle comfort voor pelgrims: plaats voor 42 - ze aanvaarden er nooit meer dan 30 - omdat het rustig zou blijven... Ik krijg een kamer voor mij alleen.

29-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Lichtbewolkt 's morgens, na de middag zwaar bewolkt en onweer 's avonds, 25 °.

Wat blijven lanterfanten in Cahors, een mooie stad met huizen in baksteen, grijze kalksteen, okeren zandsteen. De St-Etiennekathedraal heeft ook een romaans noorderportaal met een gebeeldhouwd timpaan. In de overdekte hallen koop ik tomaten en wat fruit. Daar is ook de echte Laguiolekaas te koop, een kolos van 42 kg! Pas rond 10 u loop ik over de middeleeuwse versterkte brug Valentré met 3 torens. Net als alle pelgrims uit het verleden steek ik zo de rivier de Lot over. Passage sportif nadien: via een bochtige trap de steile oever omhoog. Aan het Croix de Magne heb je een prachtig uitzicht op Cahors, gelegen in een meander van de Lot. Er is water aan 3 kanten.

In Les Mathieux is er een herberg van de vereniging voor gehandicapten. Er is een rolwagen, of beter een rolkar te zien waar mensen met een handicap toch op tocht naar Santiago mee kunnen gaan: " le chemin pour tous". Indrukwekkend! Hoewel ik al mijn twijfels heb bij de volgende afdaling!...

Een late picknick in het bloemendorp Labastide-Marnhac met weelderige oleanders. Daarna komen we in de krijtstreek, le Quercy Blanc met witte paden. Ik loop moederziel alleen, het komt ook omdat ik niet vroeg start. Wel veel eenzamer dan in Spanje! Een dipje... Toch 40 minuten verloren, ik voelde me nochtans zeker. De wit-rode streepjes waren er nog steeds. Blijkbaar zat ik op een variant van de GR 65 naar L'Hospitalet in de omgekeerde richting. Wie met een kompas kan werken, neme het mee. Vaak staan in de gidsjes windrichtingen aangegeven.

Als ik fouten moet herstellen, kan  ik nieuwe energie aanboren. De wind verfrist: Ik stap weer flinker. Ik wil graag voor de regen aankomen. Er zijn al zonnebloemvelden, maar alleen de dappere uitzonderingen bloeien al. Om 18.40 u aangekomen in Lascabanes. De gîte 'Le nid des anges' is ondergebracht in de vroegere pastorie. Was ik niet fout gelopen, dan was ik op tijd voor de mis met de symbolische voetwassing... Er waren zo'n 10 pelgrims, ze kregen een glas water over hun voeten. De voetwassing van pelgrims was een vast ritueel van de hospitalen van weleer. Een mooie traditie! Na het avondmaal schrijf ik nog wat in mijn dagboek op het balkon, naast een uitbundig bloeiende trompetbloem. Wat een geluk! Het bliksemt en dondert dat het klettert!

28-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 35 °.

Iets nuttigs geleerd van meer ervaren stappers in de gîte. 's Avonds plaats je je schoenen best in de zon om ze volledig te laten drogen en je haalt er de binnenzool uit. Er zat inderdaad fijn gruis tussen de zool en mijn schoen!

Om 7.30 u vertrokken. Al vlug ontmoet ik Laurent en Carmen die al sedert 5.45 u op stap zijn. Vroege vogels! Je kan het parcours inkorten vanuit Varaire, maar dan kom je niet langs Bach. Als liefhebster van Bachs muziek kon ik het niet laten hier naartoe te gaan. Het dorpje Bach wordt als 'basj' uitgesproken. Met de ervaring van gisteren hier al water bijgetankt. Ik vertrek voor Laurent en Carmen, maar ze halen mij gemakkelijk in op de 'Cami Ferrat', een 15-km lange, kaarsrechte Romeinse heirbaan door de bossen, van Cahors naar Caylus. De pelgrims vroeger vermeden die weg omdat hij niet langs gehuchten kwam. Ze waren bang voor aanvallen. In ieder geval gemakkelijk om niet verkeerd te lopen!

Laurent en Carmen zingen liedjes uit hun kindertijd. Eentje klinkt zoals ons ' Kortjakje'. We zingen 'Broeder Jacob' in canon. Ik probeer hen te volgen, onmogelijk! Vooraan stapt de jonge Laurence en die is onverbiddellijk! Zo'n hoog tempo kan ik niet aan. Ik laat hen gaan rond 11 u. Zij slapen in Le Pech. Laurent zei nog: "Anne va cuire". Groen water in de wasplaats van Outriols. We stappen onder de autosnelweg A 20 / E 9 door. Op het smalle pad is er weinig schaduw, de meeste eiken hier vallen klein uit. Toch is ons pad te verkiezen boven het asfalt van de weg ernaast. Oei! Toch even over de weg, en daarna: Cahors 9,1 km. Meer schaduw, maar een rotspad... het begin van de definitieve afdaling? Wat dacht je? Dalen, klimmen naar het plateau, weer dalen. Gelukkig pik ik nog een frisse cola mee in een buvette van Flaujac-Boujols, net voor sluitingstijd 15 u. Weer water bijgetankt. Een muisje verschuilt zich voor mij. Zelfs de vlinders verkiezen de schaduw. Goed opletten bij splitsingen. Te heet om verkeerd te lopen. Ik schuil even in een bushokje. En dan: een mooi, hooggelegen pad op het plateau boven Cahors in het dal van de Lot. Omzeggens geen schaduw meer! Eindeloos! " Cuite au four" met veel wilde tijm! Alle watervoorraad gaat eraan! Volgens een Fransman met een gesofistikeerd horloge dat ook de temperatuur aangeeft: 42 °!

Om 18 u steek ik pas de brug Louis Philippe over, te laat voor de stempel in het octrooihuisje op de brug. Wel op tijd voor de pelgrimszegen in de St-Etiennekathedraal met een laatgotische kruisgang. Een vriendelijke verantwoordelijke van de kerk neemt nog een foto van mij naast een jakobspelgrim op een pilaar, een pelgrim die waarschijnlijk aan het vechten is met het personage naast hem. Daarna op zoek naar de jeugdherberg in een vroeger klooster. Veel jonge mensen hier, lekker eten, ik slaap in de kamer van Laurence. Ze was hier al om 16.30 u, volledig uitgeput. Ze was met Laurent en Carmen gestart in Limogne, ze heeft 40 km afgelegd in die moordende hitte!

In de gang zet een jong koppeltje de traditie voort van de jakobspelgrim op de pilaar: slaande ruzie! Op de 3de verdieping is er een computerzaal. Wat een service!

27-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 34 °.

Ik had gisteren vergeten tomaten te kopen voor de picknick. 's Zondags is alles dicht. Enkele koffiekoeken van de bakker om onderweg te ontbijten. We wandelen even door het vruchtbare land van de Lot, daarna weer de causses op, een schraal landschap met veel eikenbossen! De krekels zijn in de meerderheid en ze laten het oorverdovend horen. Ook enkele kauwen die slapen op de rotswand boven Cajarc. We komen voorbij een bronnencomplex in St-Jean-de-Laur. Het regenwater zakt onmiddellijk weg in de poreuze kalksteen en komt dan op een lagergelegen punt weer aan de oppervlakte. Er zijn in de streek ook grote grotten. Daar aan de bron ontmoet ik Laurent en Carmen weer. Ze startten in Le Puy, na hun pensioen en stappen door tot Santigo. Aan hun rugzakken hangt een oprolmatje, niet om te slapen in de refuges van Spanje ( daar hebben ze massa's matrassen in reserve), maar om 's middags hun siësta te  kunnen houden. Verstandige mensen!

Ik kom toe in Limogne rond 14 u. De groentenmarkt is net voorbij. Ik krijg gratis 2 tomaten en de 3 Duitse dames die net voor mij aankwamen krijgen een halve bak perziken om uit te delen. In de kerk hier hangt een affiche van onze eigenste Damien De Veuster. De meeste stappers houden het voor bekeken in Limogne (18 km sedert vanmorgen). Ik stap nog door tot Varaire, helemaal alleen. De beste truffels ( oogst: november tot maart) groeien op de eiken rond Limogne. Ze worden op speciale truffelmarkten verkocht op dinsdagnamiddag, zonder BTW, zonder factuur. We komen voorbij grote alleenstaande boerderijen of ' mas'. Zij hebben het recht de truffels op hun domein op te delven met honden ( de varkens van vroeger aten ze liever zelf op). Truffels dragen de titel: 'le diamant noir du Quercy'.

Een echte dolmen gezien dit keer. Niet zo een als we ons herinneren van de lagere school. Hij is lager, maar heeft toch 2 rechtopstaande stenen met een platte erbovenop. Een andere platte steen ligt er voor. Je kunt erdoor kijken en de dolmen bevindt zich op een tumulus, een grafheuveltje van de steentijd. Van de doden niets dan goeds! Het is bloedheet in de zon. Ik had mijn watervoorrad gelukkig aangevuld in Limogne. We blijven maar stappen op het stenige pad. Je hebt hier echt wel dikke zolen nodig aan je schoenen. Ze zullen weer rats versleten zijn als ik aankom in St-Jean-Pied-de-Port.

Mooie witte schermbloemen, die vlinders aanlokken ( de bloemen gelijken een beetje op valeriaan). De witte muurpeper gedijt hier wonderwel op de verweerde kalkstenen muurtjes langs het pad door de bossen, langs de weiden. Ook St-Janskruid, muskuskaasjeskruid en akkerwinde. Ik zie al een tijdje geen GR-tekens meer, ik was zo blij dat ik even kon stappen op gras! Fata morgana? Heel simpel wat je moet doen in zo'n geval: terugkeren op je passen en goed uitkijken tot je weer wit-rode streepjes vindt. Oef! Opluchting! Ik had een afslag naar rechts gemist. Alle bossen hier lijken op elkaar...

Vermoeid aangekomen rond 18 u in Varaire. De hitte? Het rotsige pad? Een goede gîte hier ' les Maronniers ofte paardenkastanjes'. Voor € 29 half pension met sla, eendenbout en aardappelomelet, kaas , een ijsje en een glas wijn. Varaire is een mooi dorp met nog een kasteeltoren, een visvijver van het kasteel, lang gebruikt als wasplaats voor de dorpelingen. Nu drijven er eendjes op. Kerk gesloten. Morgen proberen vroeger te vertrekken naar Cahors!

26-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 35°.

Bedankt lieve mensen voor alle reacties. Ik krijg ze via 3 kanalen: mail, reacties en gastenboek. Wie de evolutie in de gemoedstoestand van de thuisblijver Roland wil volgen, raadpleegt best het gastenboek! Het is wel onmogelijk voor mij om alle commentaren individueel te bentwoorden...

Ontbijt met vers geperst appelsiensap in Bar Champollion. Ik moet die mensen toch iets gunnen! Langs de kleurige zaterdagmarkt geflaneerd. Ik koop gedroogde aardbeien en mango's.

En dan weer de hoogte in, naar de Aiguille de Cingle, een 13de-eeuwse obelisk. Er waren er zo 4 die het domein van de abdij van Figeac afbakenden. Daarbinnen gold het recht op asiel voor vervolgden en misdadigers. Het doet me denken aan de musical Les Misérables. ( Wie toen een brood gestolen had, kon zijn hele leven vervolgd worden!) Op de industriezone van Figeac is de grootste werkgeven Figeac Aéreo, een fabriek van vliegtuigschroeven.

We wandelen op de hoogvlakte tussen het dal van de Lot en dat van de Célé. In Faycelles hangt er een mooi gedicht van Lucienne Santoni 'L église', met punaises bevestigd aan de kerkdeur. ( 'punaises de lits' is hier het woord voor bedwantsen). Ik stap een stuk met Herman, een Duitser uit Beieren. Hij gaat van München naar Santiago in 100 dagen ( 2800 km). Op zijn petje draagt hij een klein St-Jacobsschelpje naast enkele edelweissjes. Hij stapt met lichte sportschoenen zonder stokken. Hij is al helemaal bruingebrand. Het probleem zit hem niet in de voeten, beweert hij, het zit in zijn kop! Op de achterkant van een verkeersbord staat er in krijt geschreven 'Allez Anne', voor alle Annes onderweg. Mijn wilde cichorei van gisteren neergelegd aan een stenen kruis, vandaag neem ik kattenkruid mee.

De fraaie fontein van Fontieu is compleet opgedroogd. Je vindt hier ronde, stenen hutjes 'bories', die ooit voor de wijnoogst gebruikt werden. Gepicknickt met Sarah, een jonge Parisienne die na haar journalistenstudies van Le Puy naar Santiago stapt. Om de 10 dagen mailt ze naar haar vrienden, om de 3 dagen belt ze haar ouders. Als ze door een stadje komt, stuurt ze een postkaartje naar één familielid. Zo is ze heel vrij tijdens haar 3-maandenlange tocht...

Het is heel heet op de causses, het  kalksteenplateau. Gelukkig groeien er nog enkele vijgenbomen en veel eiken, waar 's winters truffels onder staan.  Bij de Pech Laglayre in Gréalou staat er een dolmen uit het steentijdperk naast het oudste stenen kruis van de omgeving. In mijn gidsje van 2008 is er een foto van allebei in één shot. Je kan door de dolmen kijken. Nu is de dolmen afgezet met een afsluiting en als je errond loopt zie je dat hij volgepropt is met zandzakjes. Nogal belachelijk! Wat hebben pelgrims of randonneurs hier uitgespookt dat dit nodig bleek?

Aan een boerderij oefent een jongen met een quad. Hij rijdt rondjes, slalomt en maakt wolken rood stof. 2 honden lopen met hem mee. Ik gebruik even de dazzer. Het helpt effectief. Ze draaien zich om. Misschien waren ze niet gevaarlijk, maar ze leken me toch erg geëxciteerd door die quad. Op het rotsig pad liggen er (te) veel stenen en waar we even over alsfalt lopen ruikt het naar bitumen. Einde van de wandeling in zicht? Cajarc nog 4,9 km. Even verder: Cajarc + bières 3 km. Van op een vooruitspringende rots boven de Lot kan je Cajarc zien liggen. Volgens mijn gidsje zien we op deze zuidhelling voor het eerst planten uit het Middellandse Zeegebied, zoals looimirte, terpentijnboom, altijdgroene kruisdoorn en mediterrane ahorn ( Is dit niet hetzelfde als esdoorn? De blaadjes zijn in ieder geval veel kleiner)

Voorzichtig met kleine pasjes afdalen naar Cajarc. Ik slaap in de gîte communal, te laat gereserveerd voor de gîte 'Le Pèlerin'. In de bar Le Président er recht tegenover eet ik 'la formule belge' voor € 16: sla met noten, mosselen met dikke frieten , dessert naar keuze en een 'pression'. Het smaakt!

25-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore