|
 Bewolkt, 23 °.
Gisterenavond bijgelegd voor een typisch dessert: glace aux pruneaux d'armagnac. Dat moest ik toch eens proeven. Eauze is namelijk de hoofdstad van de armagnac. Nog binnengewipt in de kathedraal Saint-Luperc voor ik vertrok. Een korte etappe vandaag, dus wat tijd over. De roodachtige kleur is te danken aan het gebruikt van tegels, maar ook door de recuperatie van lichtgekleurde stenen uit de ruïnes van het Gallo-Romeinse Elusa (= Eauze). Er is een naïef schilderij van Sint-Jakob met op de achtergrond wijngaarden en een stoppelveld met de grote ronde balen stro van tegenwoordig.
Voor het eerst een kwekerij van eenden gezien in lange, halfronde, groene loodsen van plastic. De dieren kunnen ook buiten. Mijn eerste elektroshock gehad. Nietsvermoedend had ik mijn arm op de afsluitingsdraad laten rusten om een foto te nemen. Ik ga voor het opwekkend effect! Een wit konijn holt voor mij uit op de holle weg. Het voelt zacht onder de voet om te stappen op een bedje van kastanje-  en notelaarbloesems. In Manciet gepicknickt naast de arena. Die wordt gebruikt tijdens de zomerfeesten voor "courses landaises avec des vachettes". Iedereen van het dorp ( de jonge mensen toch) loopt in de arena en springt over de jonge koeien. Ze kunnen zich desnoods verstoppen achter enkele poortjes. Een niet-bloedige versie van de Spaanse stierengevechten als volksvermaak. Dreigende wolken, enkele spatjes regen. Tijd voor een café-crème "chez Monique". Er ligt een krant ter inzage: geklaag over de aanhoudende droogte! In de kerk liet Ruth een berichtje na voor Triss. Ruth is een marathonloopster uit Oostenrijk. Ze loopt lange afstanden met haar hond Lupo, maar 's zondags is het rustdag, dan doet ze een korte etappe. Ik ontmoette haar in de gîte in Lectoure.
Op deze bewolkte dag staan de zonnebloemen er verweesd bij. Geen zon om zich naar te richten. Ze staan met de koppen gebogen, de gele bloemblaadjes verlegen naar beneden gericht. Weer koeien die grazen, "Blonde d'Aquitaine" gekweekt voor  het vlees. Van ver zie ik witte vogels die hen volgen. Meeuwen blijkt. Uiteindelijk zijn we niet zo ver meer van de Atlantische Oceaan verwijderd. In een bosje staat ' l'église de l'hopital', een St-Jan-de-Doperkerkje dat hoorde bij een pelgrimshospitaal van de Johannieters of Maltezerridders. Na de godsdienstoorlogen en de Franse revolutie is van die pelgrimshospitalen vaak alleen de plaatsnaam bewaard. Het kerkje staat er nog. Toen Filips de Schone in 1309 de orde van de Tempeliers ontbond, schonk hij veel van hun bezittingen aan de hospitaalridders. Hun landerijen waren op die manier erg verspreid en moeilijk te controleren. Op de hoeken plaatsten ze grenspalen met een Maltezerkruis op. Met veel verbeelding kun je zo'n kruis zien op de grenspaal naast het kerkhof. Maar er is een duidelijker exemplaar bewaard aan een kruising, 2 beken verder.
De kerkklokken worden overstemd door het geraas van formule1-wagens. Best dat het circuit om 18 u sluit. Al om 16.30 u aangekomen aan de gîte d'étape. Ik ben alleen in de dortoir, de andere pelgrims hebben kamers van 2. Even geblogd op de  camping naast de gîte, daarna op ontdekkingstocht in Nogaro, "de plaats met de notenbomen". Avondmarkt, er is zelfs een stand met Belgische bieren en de bijpassende glazen! Een reuze paella gegeten op straat voor de romaanse Saint-Nicolaskerk. Er is een gebeeldhouwd timpaan aan het noorderportaal, prachtige kapitelen binnen en romaanse fresco's in de zijkapellen met voorstellingen uit het leven van de H. Laurentius. (Opgelet, Ename!) Laurentius kreeg 3 dagen tijd om de Romeinse keizer de 'kerkschatten' aan te bieden en hij trommelde alle zieken, armen en kreupelen van de gemeente op. Een vrouwelijke pelgrim met schelp, tas en staf, leidt de stoet. Een schat van een mens, Laurentius!
|
