Lichtbewolkt met opklaringen, 's avonds lichte regen, 23 °.

Met Voltaren én de goede zorgen van Sylvie geen problemen met mijn been. Weer meer heuvelend dan gisteren. De monocultuur van maïs maakt stilaan plaats voor de weiden en bossen van Baskenland. Hier en daar Baskische boerderijen met rood geschilderde balken en wit metselwerk. Veel veeteelt: koeien 'blondes d' Aquitaine' voor vlees en schapen voor de typische Baskische kaas. In de eenvoudige romaanse kapel Saint-Just is een groep van 8 Oostenrijkers luidop aan het bidden en aan het zingen. De reuzeboom met roze bloesems in de tuintjes heet 'albisia', laat ik me vertellen. Even verder neem ik een inkorting naar het dorp Uhart-Mixe. Ik eet er mijn picknick in de gîte L' Escargot en vraag de weg naar de stèle van Gibraltar en naar de kapel van Soyarza. Groot is mijn ontgoocheling als ik hoor dat ik dan niet die inkorting had mogen kiezen. De gastvrouw reageert spontaan en stelt voor mij met de wagen naar de stèle te brengen. Te voet 4 km bergop, met de auto een miniritje. Ik heb tranen in de ogen van ontroering. Zo'n gastvrijheid, zo'n innemendheid pakt mij.

De stèle of steen van Gibraltar (= Baskisch Chibaltarem voor de 'Heilige Redder') is een symbolische plek. Daar komen 3 routes uit Frankrijk samen: die uit Parijs-Tours, uit Vézelay en uit Le Puy. Nog wat hoger ligt de kapel van Soyarza. Sylvie was hier voor mij.... Je hebt er een weids uitzicht rondom over de Pyreneeën. Hier stond vroeger een Mariakapel van de kanunniken van Roncesvalles. Toch wat moeten zoeken boven om de juiste weg te vinden. Het is er heel eenzaam, indrukwekkend. De wind steekt op, even later begint het zacht te regenen. Nog een romaans kapelletje Sint-Nicolas in Harambeltz. Een fiere inwoner van het dorp geeft uitleg bij het naïeve retabel van Sint-Niklaas en bij de houten beelden van Maria en Sint-Jakob.

Om 17 u in Ostabat. In de bar ontmoet ik Yves, Emmmanuelle ( de Canadese), Sylvie en haar Duitse vriendin Yvonne. Zij slapen in de gîte communal. Hier lukt het mij wel te internetten. Ik logeer in de gîte d'étape Ferme Gaineko-Etxea (Baskisch voor 'het hooggelegen huis'), een gerestaureerde hoeve. Wat een ambiance! De Baskische baas Bernard heeft de stem van een operazanger. Hij vergast ons op Baskische en Franse liederen. De Oostenrijkers zingen ook meerstemmig. Heel mooi en "stemmig". Er zijn ook 2 Vlamingen met de fiets: Francis en zijn zoon Rob uit Olen. Morgen zijn zij al in Roncesvalles.