|
 Zonnig, 30°.
Onze gastheren zijn enorm vriendelijk. Ze nemen de tijd en blijven babbelen met de gasten tijdens het ontbijt. Ze willen niets weten van de grote trusts die hier de foie gras produceren. Het zijn niet de boeren die met de winsten weglopen. Tijdens de 'gavage' wordt de dieren 1 kg maïspap per dag door de strot geduwd. De trusts vinden alleen de lever belangrijk, de rest van het dier beschouwen ze als afval. Wat onze gastheren wel kunnen appreciëren is de 'foie gras artisanal', door de boer zelf geproduceerd met meer respect voor de dieren. Vandaag weer zo'n eendenkwekerij voorbijgelopen. En ook 'scharreleenden' op de boerderijen. Langs een stuwmeer, door de maïsvelden. We lopen pal naar het zuiden. De Pyreneeën komen in zicht. Dat geeft een kick. Het doel nadert. Ultreia, ultreia y sus eia, Deus adjuva nos ( Steeds hoger, steeds verder, God sta ons bij). Het pelgrimslied kregen we aangeleerd in de abdijrefter van Conques. Elke dag speelt er wel een wijsje door je hoofd tijdens het stappen. Bij de liedjes van het koor ken ik meestal alleen  maar de woorden van de eerste regel, aangezien ik begeleid. Dan maar neuriën.
Te diep in gedachten verzonken... een afslag van de GR 65 gemist. Ik kom op onbekend terrein, er is zelfs een oprit naar een autosnelweg die niet op mijn kaartjes van 2010 staat. De weg gevraagd. Over asfalt naar Miramont-Sensaq gestapt. Daar gepicknickt. Een sappige perzik als dessert. Mama zei altijd dat ze nooit lekkerder perziken gegeten had dan in Lourdes. Beter opgelet na de middag. In Sensaq staat een romaans kerkje en één huis! Geen frisdrank dus. Er is geen toren, wel een muur met een driehoekige punt. Daar zijn 2 gaten in, in één ervan hangt de klok. Je mag die zelf luiden, want er is niemand anders. Het sympathieke kerkje is het terrein van vogels in een zijkapel en van hagedissen in het portaal. Ik schrik een kleine vogel op met een nest jongen...
Op de weg staat een oude boerin met een stok en een gsm?!? Ze biedt vriendelijk aan om mijn rugzak af te nemen. Ze sluit de weg af met blauw touw. Eigen koeien  eerst! De dieren worden van de ene weide naar de andere gebracht. Ze komen afgestormd en rennen gedisciplineerd de nieuwe weide op tussen plastic balen hooi. "Ils manquent trois veaux". Wat hoger zie ik de weide waar ze vandaan kwamen, ook afgezet met blauw touw. Er staan enkele kalfjes rustig te peuzelen bij het struikgewas. De rakkers!
Om 17 u aangekomen in Pimbo. Ooit waren hier 3 kerken. Daar is er een, de Saint-Barthélémy van over gebleven met een romaans portaal. Er staan Keltische motieven en worstelende krijgers op afgebeeld. Pimbo is heel pittoresk ( veel bloemen aan de huizen), maar piepklein... In de gîte is er plaats voor 5 personen. Geen restaurant. La France profonde! De verantwoordelijke verkoopt klaargemaakte maaltijden in glazen potten. Ik kies voor 'lentilles ( linzen) au confit de canard" en voor pasta. We maken het klaar in de keuken van de gîte. Wie morgen laatst vertrekt ( allicht ben ik dat), moet de sleutel onder een bloempot achterlaten. Ik ga vroeg slapen ( net als Floris en Joene bij Roland vandaag)
|
