|
Ik zal heel binnenkort mijn tweede carrière bij Belfius stop zetten en
(nog maar eens) met pensioen gaan. Het besef dat ik in deze tweede carrière
waarin ik halftijds aan de slag ben, bijna anderhalve dag per week voor de fiscus
werk en maar één dag voor mezelf, is té pijnlijk en ontmoedigend om zoiets te
blijven volhouden.
Maar ik heb al een nieuwe carrière op het oog. Of liever: een roeping.
Ik ga "handoplegger" worden.
Ik voel héél wat scepsis bij de lezer, en ik bemerk de kritische
bedenking dat "handoplegging" gewoon
kwakzalverij is, iets om goedgelovige zielen mee te paaien. In de stijl van: "Ieder mens heeft energiebanen in zijn
lichaam en alles is met elkaar verbonden in je lichaam, zoals alles is
verbonden op deze wereld. Als deze energiebanen tijdelijk verstoord zijn, kan
jij door middel van handoplegging, bewust jouw energie sturen naar de
ontvanger, waardoor zijn energiebanen zullen stabiliseren, en zullen genezen."
Nee dus, ik geloof ook niet zo heel erg in de helende kracht van een "handoplegging". Ik heb dan ook helemaal niet
de bedoeling de chakra's weer in balans te brengen met mijn handen. Ik heb wél
de bedoeling de koorts te verlichten van bijvoorbeeld zwaar zieke
Covid-patiënten. Want mijn handen, of toch in elk geval mijn vingers, zijn
zoiets als ijsklompen. Ik hoef mijn handen maar enkele minuten op het voorhoofd
van een koortsige zieke te leggen om zijn/haar temperatuur onmiddellijk met een
drietal graden te doen zakken.
Of anders kan ik ook een job zoeken als transporteur van het Pfizer-vaccin.
Geen nood aan super-diepvriezers om het vaccin koel te houden: ik zou de
flesjes gewoon in mijn handen kunnen vervoeren zonder dat ze door opwarming aan
kwaliteit verliezen.
Van waar die diepvrieshanden? Vooral door de voorbije winterse
lentemaanden april en mei. Eens de lente goed en wel officieel begonnen was,
begin april, heb ik bij ons thuis de accumulatie-verwarming af gezet. Kwestie
van energie en (vooral) centjes uit te sparen. Mijn verwachting was dat de
lente vanzelf wel een beetje warmte in huis zou brengen. Dat is helaas lelijk
tegen gevallen. De maand april was de koudste sinds 1986. En de maand mei is al
niet veel beter: de gemiddelde temperatuur voor mei ligt normaal rond 14°, maar dit
jaar was dat (in elk geval tot 27 mei) amper 11° Celsius. Al blijft Sabine
volhouden dat het allemaal niet zo erg is: "Het
klopt dat deze lente dus frisser is dan anders, maar zeker voor de meimaand
valt dat al bij al goed mee." Wedden dat we bij de eerstvolgende maand
waarbij de gemiddelde temperatuur 3 graden hoger ligt dan "normaal", met de
verwijzingen naar de klimaatopwarming om de oren zullen geslagen worden?
Niemand zal het in zijn/haar hoofd halen om te zeggen dat het "al bij al goed mee valt".
Hoe dan ook: het resultaat van die onderkoelde maanden april en mei,
is dus dat mijn handen nu uiterst geschikt zijn om koortsige voorhoofden te
verkoelen. Ik probeer dat een beetje te beperken door de dagverwarming af en
toe op te zetten. Die verbruikt toch stroom die mijn zonnepanelen leveren, dus
dat kan geen kwaad; het is zelfs goed voor mijn "zelfverbruik". Maar er zijn grenzen, natuurlijk: ik kan het écht
niet maken om de hele dag die verwarming te laten blazen en er tegenaan te
staan plakken, toch? Dus probeer ik dat te beperken, en verdraag voor het
grootste deel van de dag lijdzaam mijn licht bevroren vingers.
Die ik nu kan inzetten voor de goede zaak. Als er dus iemand is die
lijdt onder een hevige koorts: stuur mij een berichtje, en ik kom af. Instant
afkoeling gegarandeerd!
Wordt vervolgd...
|
