Ik ben midden augustus aan mijn welverdiende zomervakantie begonnen. In eigen land. Omdat ik zelden naar het buitenland op vakantie ga. Omdat de corona-paniekmachine mij sowieso min of meer verplicht heeft om in eigen land te blijven. En omdat we toch een prachtige, zonnige zomer aan het beleven waren: zonneschijn van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, helblauwe luchten en temperaturen waar ze in Barcelona een puntje konden aan zuigen. Mijn zomervakantie kon niet anders dan heerlijk verlopen.

Het is helaas een beetje anders geweest. "In het water gevallen", als het ware. Door mijn opstoot van Ménière. Maar vooral door de weergoden. Zo constant zomers juli en de eerste helft van augustus geweest waren, zo wispelturig en grillig was die tweede helft van de maand. Uiteraard nét in mijn verlof, of wat had je gedacht?

Nee, dat was niet de mooie zomer waar ik op gehoopt had. Het was vooral een erg natte zomervakantie.

Het was overigens niet de eerste keer dat ik compleet verrast werd door dat soort boodschappen van onze weerman/vrouw. Ik had eerder al tegen een lichte depressie moeten vechten toen ik na dagenlange regen-ellende eindelijk een paar dagen zonneschijn cadeau kreeg om mijn endorfine-gehalte weer op peil te krijgen en weerman Frank kwam vertellen dat de natuur "snakt naar een beetje regen". Het lijkt erop dat het mij écht niet gegund wordt om gewoon onbekommerd van een beetje zonneschijn te genieten. Altijd is er daar een weerman/vrouw om mij een schuldig gevoel te geven. Want die zonneschijn waar ik naar snak, die is er de schuld van dat de natuur dorst moet lijden.

Gelukkig is er nog de Buienradar die mij altijd troost en een positief gevoel komt geven. Want de Buienradar verkondigt met een stralende glimlach: "Geen neerslag verwacht in de komende uren." Dan krijg ik op slag een opstoot van gelukshormonen.