|
Ik had me voorgenomen om géén stukjes meer te schrijven over Donald
Trump, omdat die man floreert dankzij de aandacht die hij krijgt. Ik vermoed
zelfs dat hij een team medewerkers aangesteld heeft om continu het internet af
te speuren naar een vermelding van zijn naam, en dat hij een scorebord bijhoudt.
Als hij dan méér dan 1000 keer vernoemd werd, ergens, waar ook ter wereld, dan
is hij in een goed humeur; anders gaat hij tekeer op Twitter om ervoor te
zorgen dat hij binnen de kortste keren wél ergens in een online artikel
verschijnt. Dat team houdt uiteraard ook mijn blog in de gaten, en ik heb er
dus zopas weer voor gezorgd dat zijn humeur vandaag zonnig zal zijn. Tegen mijn
eigen vaste voornemens in.
Maar nu Donald Trump zich stilaan, tenzij hij alsnog zijn eigen ruiten
blijft inslaan, mag opmaken voor een nieuwe ambtstermijn (want hij mag het in
november opnemen tegen Joe Biden, een man "met
het charisma van een natte dweil"), en ook zijn collega Vladimir Poetin er nog een termijn zal mogen bij doen, en hun corrupte vriend
Netanyahu ook opnieuw eerste minister mag worden, moet ik toch even mijn hart
kunnen luchten.
Donald en zijn kompanen zorgen er op tijd en stond voor dat sommige begrippen
zoals die tot voor kort gedefinieerd waren, opeens een heel andere betekenis
krijgen, of toch zeker een belangrijke nuance.
Vandaar dus een korte cursus "International
Recht voor gevorderden".
Donald heeft ons bijvoorbeeld een heel nieuwe betekenis geleerd van
het woord "soevereiniteit".
De Dikke Van Dale zal moeten
aangepast worden, want wat er nu staat, klopt niet meer: "De soevereiniteit van een staat houdt in dat deze juridisch
onafhankelijk is van andere staten, waaronder valt dat een staat eigen
beslissingen kan nemen over hoe de staat zich opstelt tegen andere staten en de
eigen burgers."
Daar moet voortaan dus een uitzonderingsregel aan toegevoegd worden: "Behalve wanneer Donald zegt wat moet
gebeuren."
Dat heeft hij begin dit jaar, in januari, nog eens duidelijk gemaakt
aan Irak. Het Iraakse parlement had toen het lef om een wet te stemmen die
stelde dat alle buitenlandse
troepen, dus ook de Amerikaanse, het land moesten verlaten omdat ze beschouwd werden
als een bezettingsmacht. Dan zijn de
internationale regels omtrent soevereiniteit
duidelijk, toch? Als het parlement, dat de bevolking vertegenwoordigt, met een
grote meerderheid beslist dat ze géén buitenlandse troepenmacht willen in hun
eigen land, dan moeten andere landen dat respecteren. Of niet? Niet, dus. Want
Donald heeft toen onmiddellijk gedreigd met economische sancties tegen Irak als
de regering het zou aandurven om de eigen wetten uit te voeren tegen zijn zin.
Maar Donald was hiermee niet aan zijn proefstuk toe, natuurlijk. Ook
de keuze van de Europese landen om zélf beter in hun energievoorziening te
voorzien door een bijkomende pijpleiding voor gas vanuit Rusland, kon niet op
de goedkeuring van Donald rekenen. En dus kwam die pijpleiding er niet.
Europese soevereiniteit volgens Donald.
Ook het woord agressie heeft
door Donald een nieuwe betekenis gekregen.
Nu staat in het woordenboek: "Onder
agressie wordt meestal verstaan
het gewelddadig handelen met het doel schade toe te brengen."
Dat moet dus
voortaan genuanceerd worden.
"Agressie door Donald" kan als volgt
gedefinieerd worden: "Een gerichte
kwaadheid die juist het belang van een effectieve communicatie kan dienen."
En dus mocht Donald raketten afvuren op Bagdad in Irak, want dat
zorgde, volgens Donald, voor een betere communicatie met de leiders in Iran. Maar
op elke daad van agressie vanuit Iran zou Donald met grof geweld reageren want
dát was dan weer ontoelaatbaar.
Let wel: Donald is een uitstekende leraar in Modern Internationaal Recht, want hij heeft ondertussen al veel
leerlingen geïnspireerd die de nieuwe betekenis van agressie perfect onder de knie hebben.
Zo mag Israël zonder enig schuldgevoel de Palestijnse dorpen plat
bombarderen, maar elke reactie vanuit Palestina is een daad van ontoelaatbaar
geweld. En zo mocht Turkije de koerden in Syrië gaan opjagen, maar als de
Koerden zelf een aanslag plegen in Turkije, dan is dat een daad van agressie die niet onbestraft kan
blijven.
En jammer genoeg zou ik zo nog een hele tijd kunnen doorgaan.
Ook de begrippen "democratie"
en "vrije meningsuiting" hebben
trouwens in het woordenboek van Donald een heel eigen mening gekregen, zoals we
de voorbije week geleerd hebben. Zélfs "realiteit"
betekent niet meer hetzelfde als vroeger, want er bestaat nu zoiets als een "alternatieve realiteit".
Ik had me écht voorgenomen om voortaan over Donald te zwijgen.
Maar ik moet gewoon af en toe eens mijn gal kunnen spuwen, want anders
krijg ik weer het maagzuur. Ik word er letterlijk ziek van!
En eigenlijk erger ik me nog niet eens zo zeer aan de frapatsen van
Donald zélf, of de schaamteloze arrogantie en het enorme ego van de man, want
dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Ik erger me eerder aan de
schaapachtige reacties van de andere wereld-leiders
die altijd maar braaf "Ja" blijven
knikken en niet één keer echt tegen die tirannieke arrogantie durven op te komen.
Ze hebben allemaal een grote mond, onze wereldleiders, en ze houden
ervan om stoer te doen. Maar tegenover de bullebak op de speelplaats zijn het
allemaal lafhartige ja-knikkers.
|
