Sinister

Ik ben een angsthaas. Het zou tamelijk absurd zijn als ik het zou proberen te ontkennen: ik heb nog maar pas onlangs toegegeven dat ik bang ben voor loslopende honden.

Elke woensdagavond na de repetities van de fanfare moest ik alléén naar huis stappen (want mijn vader had nog "extraculliculaire activiteiten"), en dan passeerde ik door de Van Belleghemdreef die toen nog omzoomd was met grote dikke bomen. De dreef is maar 250 meter lang, of daaromtrent, maar ik stond doodsangsten uit als ik daar 's avonds in het donker doorheen moest. Ik stelde me zó voor dat er achter ieder van die dikke stammen een boef kon staan die mij zou overvallen. Achteraf bekeken was dat natuurlijk belachelijk: waarom zou iemand mij overvallen? Ik had geen geld, en over Dutroux en dat soort louche types hadden we nog nooit gehoord. Maar toen, als klein manneke van een jaar of twaalf, was dat voor mij een ware beproeving. Elke woensdagavond opnieuw. Ik probeerde zo ver mogelijk van de dikke bomen weg te blijven, in het midden van de straat, en bij iedere boom keek ik schuw of er iemand achter verstopt zat. En ik haastte me zo hard als ik kon door die beangstigende dreef. Met de koffer van mijn muziekinstrument stevig in de hand, en het vaste voornemen om iedereen een klap tegen het hoofd te verkopen die iets zou durven proberen. Al zou ik vermoedelijk, als puntje bij paaltje kwam, mijn instrument met koffer en al op de grond hebben laten vallen, en zou ik het op een lopen gezet hebben zo snel als mijn korte beentjes mij konden dragen.

Maar dat was niets vergeleken met mijn "valangst", gecombineerd met "hoogtevrees". Als ik vijf treden hoog op een ladder sta, dan begin ik al te verkrampen en pers mijn knieën tegen de sporten aan om zo "stabiel" mogelijk te staan. Na een kwartier bibberen ben ik totaal verstijfd, en al mijn spieren doen pijn.

Ken je dat ook als je ergens op een brug staat, dicht bij de balustrade, of op een smal perron in het station, of ergens op een bergplateau, en opeens bekruipt je de gedachte: "Hoe zou het zijn als ik hier ga springen?" of "Wat zou er gebeuren als iemand mij een duw geeft?" En dat je dan naar beneden kijkt, en je onwillekeurig afvraagt: "Hoe zou het voelen als ik nu zou vallen?" Als je het gevoel krijgt dat je naar beneden, of naar de rand, "gezogen" wordt?

Blijkbaar komt dat soort angst vooral voor bij "controlefreaks" en "perfectionisten": mensen die bang zijn "de controle (over zichzelf) te verliezen". En dat manifesteert zich ook in een gevoel van algemene onzekerheid en de angst om gekke dingen te doen. De angst om de "totale vrijheid" van handelen te gebruiken om iets te doen wat compleet onverantwoord en misschien zelfs onherstelbaar zou zijn.

Maar mijn grootste angst van allemaal is diezelfde angst die we waarschijnlijk allemaal meedragen: de angst voor "eenzaamheid". En met "eenzaamheid" bedoel ik dan het gevoel dat niemand je nodig heeft, dat je "misbaar" bent, dat het niet eens zó veel zou uitmaken als je er niet (meer) zou zijn.