|
Mijn stappenteller is weer ontzettend vriendelijk geweest voor mij.
Hij heeft mij met nooit eerder gezien enthousiasme gefeliciteerd omdat ik, met
hem op zak, al van Londen naar Parijs gestapt ben: 220 km ver. Ik was
ontzettend blij en trots met het mooie compliment, en ik heb onmiddellijk een
fles bubbels open gemaakt om dit glorieus moment samen te vieren.
Maar eenmaal de euforie gezakt was, ben ik toch eens gaan nadenken
over dit gulle compliment. Het klonk heel erg overdreven, en dus een beetje
onecht. Want zeg nu zelf: stappen van Londen naar Parijs? Ik dacht het niet,
hee. Daar ligt een kanaal tussen, toch?
Het kanaal overzwemmen, dat kan wel lukken; er zijn er die dat al voor
mekaar gekregen hebben. Of het kanaal over zeilen of roeien, dat zal ook wel
gaan, als je de voorbij varende tankers kan ontwijken; ik vermoed dat er
straffe mannen zijn die dat al gepresteerd hebben. Het kanaal overvliegen met
een "flyboard", dat is ook al eerder
vertoond. En zelfs met een "jet-pack":
in iets meer dan 9 minuten. Of met een luchtballon, voor de minder gehaaste
reizigers. En voor de sportievelingen: met een "fietsvliegtuig".
Maar het kanaal over stappen?
Lijkt me bijzonder moeilijk, tenzij dan met lood in de schoenen.
Dus: van Londen naar Parijs gestapt? Dat heb ik nooit volbracht, en
het compliment is zwaar overdreven. Eerder vleierij,
dan een welgemeend compliment. Een beetje zoals wij mensen ook wel eens doen,
af en toe. Dikwijls om van iemand iets gedaan te krijgen. Zoals de
tienerdochter die bij de mama komt flemen: "Mamaatje,
jij ben echt de liefste mama van de hele wereld!" Om er dan even later aan
toe te voegen: "Mag ik morgenavond naar
die fuif? Toe mama! Iedereen gaat!"
Maar ik denk niet dat mijn stappenteller iets van mij wil, in ruil voor
het compliment. Vermoedelijk heeft hij zich gewoon laten meeslepen, en wou hij
het vorige superlieve compliment overtreffen?
Of misschien lijdt mijn stappenteller aan het zelfde soort
onrealistisch positivisme als de heer Trump? Ook die ziet af en toe positieve "feiten" die er niet zijn, en die er ook
niet kunnen zijn. Zoals een corona-vaccin tegen de herfst.
Maar daar houdt de vergelijking wel op. Want daar waar de heer Trump
de zaken graag rooskleuriger voorstelt dan geloofwaardig is, uit puur
eigenbelang, om zichzelf in de bloemen te zetten, kan ik mijn stappenteller
niet van enig eigenbelang verdenken. Die doet dat uit onverdachte
vriendelijkheid en omdat hij nu eenmaal bijzonder attent is.
Een ander groot verschil is natuurlijk dat mijn stappenteller in geen
enkel geval morgen het tegenovergestelde zal komen te vertellen van wat hij
vandaag beweerd heeft.
En dus: wel ja, mijn stappenteller heeft duidelijk de neiging een
beetje te overdrijven in zijn goede bedoelingen en zijn complimentjes. Maar ik
geloof vast dat het onschuldig is, en met de beste intenties. Ik neem daarom
zijn overdreven pluim toch dankbaar en blij in ontvangst. Beter een overdreven
complimentje dan helemaal geen, toch?
En ik neem nog een slok van mijn glas bubbels.
|
