Sinister

Bij een oorlog zijn er altijd twee kanten aan een verhaal, maar meestal krijg je maar één kant te horen: de versie van je medestanders. De versie van de tegenstanders horen we nooit, tenzij jaren later in de geschiedenisles. Ook bij deze Corona-oorlog lezen en horen we alléén onze eigen versie. Niemand lijkt geïnteresseerd in het verhaal van het arme virus zélf!

Papa en mama Corona zaten met de handen in het haar. Door de kordate maatregelen van de mensen zaten ze nu met hun kroost van 35.000 kleine virusjes vast bij die ene gastheer!

Voorlopig ging het nog wel: er was genoeg te eten, want er waren nog gezonde longblaasjes in overvloed. Maar wat als de kindjes groot werden? En wat als er nog kindjes zouden komen? De oudste virusjes zouden toch al gauw moeten kunnen uitzwermen, hun eigen stekje zoeken, hun eigen gezin stichten. Omdat ze niet verder dan anderhalve meter ver konden springen, en omdat alle mensen koppig afstand hielden, leek dat voorlopig niet te lukken. En de situatie werd al gauw onhoudbaar: de kleine virusjes begonnen ruzie te maken omdat ze te dicht opeen gepakt zaten, en zich opgesloten voelden. En ze begonnen te vechten voor het voedsel dat schaarser werd.

Ten einde raad ging papa Corona op audiëntie bij de oude peetvader van de Influenza-familie. Hij was een beetje bang voor de reactie van die machtige familie, want uiteindelijk waren ze wel concurrenten van elkaar, min of meer toch. Maar meneer Influenza was erg begrijpend, en hij beloofde te helpen zoeken naar een oplossing.

En meneer Influenza, die erg oud en wijs was, sloeg zijn boeken open en begon te lezen, op zoek naar een manier om de familie Corona te helpen.

Opeens had hij het gevonden: hij las een artikel over de vogels die zich laten mee drijven met de thermiek, en zo wel duizenden kilometer ver konden "vliegen" zonder dat het hen enige inspanning kostte. Als dat voor vogels kon werken, dan zéker voor virussen! Hij stuurde een WhatsApp berichtje naar papa Corona, en de volgende dag kwam die het verlossende nieuws aanhoren.

Geïnspireerd door de suggestie van meneer Influenza joeg hij daarop al zijn kindjes naar buiten, om zich met de thermiek over de hele wereld te laten meedrijven. Helaas is er op 2 à 3 meter hoogte nog niet veel thermiek te merken, en vermits de virusjes niet hoger raakten dan dat, stortten ze enkele meters verder allemaal neer op de grond. Ze stierven een pijnlijke en roemloze dood.

Maar geen nood: meneer Influenza zat al weer met de neus in zijn boeken, en toen papa Corona opnieuw bij hem op de stoep stond om een oplossing te zoeken voor alweer een volgende kroost, had meneer Influenza een nieuw voorstel.

Hij had gelezen over het stuifmeel van de bloemen aan de bomen, en hoe dat met de wind meegevoerd werd naar de andere bomen om daar de stampers te bevruchten. Al wat daarvoor nodig was, was een beetje wind die hen ver genoeg kon meevoeren. Aangezien virussen nog véél kleiner en lichter zijn dan stuifmeel, moest dat zéker ook lukken voor de jonge virusjes. Het was alleen maar wachten op een frisse bries die hen kon meevoeren naar andere voedzame oorden.

Geïnspireerd door de suggestie van meneer Influenza joeg papa Corona ook deze kroost naar buiten zodra de weerman een fikse windvlaag voorspeld had. Maar de arme virusjes kwamen terecht op de bomen en planten in de tuin, en konden daar totaal niet gedijen. Ze stierven er allemaal een pijnlijke en snelle dood.

Meneer Influenza was boos op zichzelf omdat hij er maar niet in slaagde de juiste oplossing te vinden, en ging nog harder aan het studeren. En toen ontdekte hij het fascinerende verhaal van de graspollen die zich geruisloos met de wind lieten meedrijven om overal mensen met allergieën te gaan folteren. Omdat virusjes véél kleiner zijn dan die pollen, moest dat ook voor hen een mogelijkheid zijn. Alléén was hiervoor wel een ferme windstoot nodig om hen ver genoeg te brengen.

Het was dus opnieuw verwachtingsvol en gespannen uitkijken naar het dagelijks weerbericht. Tot op een dag een zware storm voorspeld werd. Zodra de anemometer windkracht 6 aangaf, joeg papa Corona zijn nieuwe kroost naar buiten. En de kleintjes dreven met de stormwind mee, en kwamen overal terecht. Sommige op de grond, om er te sterven; andere op dieren en planten, en ook die overleefden niet.

Maar enkele virusjes kwamen in de mond en neus van mensen terecht. Die vonden er een nieuwe thuis, en vermenigvuldigden zich eerst naar hartelust. Tot een immens leger antilichamen van de mens kwam aan marcheren, en de virusjes vernietigd werden.