Sinister

We beleven uitzonderlijk zware tijden. Niemand van ons heeft zo'n wereldomvattende en allesverwoestende crisis ooit eerder gekend, behalve dan wie de Tweede Wereldoorlog nog heeft meegemaakt.

Uitzonderlijke tijden vragen uitzonderlijk leiderschap en staatsmanschap. Uitzonderlijke tijden vragen om politici en regeringsleiders met een vastberaden en doortastende aanpak, met moed en durf ook om beslissingen te nemen die niet fijn zijn. Moed en durf ook om zijn/haar verantwoordelijkheid op te nemen. En vooral: de moed om het eigen belang nu eens een keer niet voorop te stellen.

Paul Magnette van de PS huiverde bij het idee "toegevingen" te moeten doen tegenover de baarlijke duivel uit Vlaanderen, want zijn fanatieke "achterban" zou hem dat nooit vergeven, en zijn kiezers zouden weglopen naar de PTB. Instemmen met een regering van "nationale eenheid" was voor Magnette vermoedelijk politieke zelfmoord, en zeg nu zelf: de man is nog véél te jong om al met pensioen te gaan; hij heeft nog maar pas de fakkel van Di Rupo mogen overnemen. En dus kwam er van Magnette een veto. Ook Georges-Louis Bouchez van de MR kon zich niet neerleggen bij het idee van een regering van nationale eenheid, want dan zou zijn partij minstens twee vet betaalde ministerpostjes moeten opgeven, en dát nu ze nog maar pas volop konden mee graaien.

Let wel: ik vermoed dat de manier waarop aan de andere kant van de taalgrens naar heel dat circus gekeken wordt, totaal anders is. Ik vermoed dat de meerderheid van de Franstaligen in ons land de schuld van deze impasse bij de Vlaamse partijen leggen, en dan in het bijzonder bij de verfoeide N-VA.

Dat is ook logisch, omdat de Franstalige media totaal anders berichten dan de Vlaamse. En ik blijf het herhalen: wij denken allemaal in hoofdzaak wat de media ons willen laten denken. Vergeet de illusie nu maar dat wij zélf onze eigen mening bepalen. We maken allemaal onszelf wijs dat we zelfstandige, kritische denkers zijn, met een eigen mening. Dat is helaas zelfbedrog: 80 tot 90% van wat wij denken en zeggen, is ons eerder al voorgekauwd en ingestampt door de media. Als een boodschap maar dikwijls genoeg en met voldoende nadruk herhaald wordt, dan gaat die zich in ons brein nestelen, en gaan we uiteindelijk geloven dat we het zélf bedacht hebben.

Als er iets is wat de huidige Corona-hype getoond heeft, dan is het wel dat de media echt wel alle kanonnen in stelling kunnen brengen als ze dat willen, en dat niemand aan het bombardement kan ontsnappen. En dus denken we op den duur allemaal precies dát wat de media ons willen doen denken. Wie dan tóch een afwijkende of aparte mening durft te verkondigen, die wordt raar bekeken en als "ziek" of "abnormaal" of "tegendraads" aanzien.

De man die ons al dikwijls het meest heeft verbaasd met het soort leiderschap en staatsmanschap dat hij vertoont, is nog altijd Donald J. Trump. Ook in deze tijden van diepe crisis in het prachtigste en beste land van de hele wereld, staat Donald pal.

Eén van zijn grote positieve bijdragen om de crisis te boven te komen, was bij zijn Corona-speech. Het was één grote scheldpartij waarbij hij niets beters wist te verzinnen dan de (Democratische) gouverneurs van een aantal staten (Washington en Michigan) te staan schofferen omdat die het aangedurfd hadden de lakse houding van het federale niveau (Trump, dus) aan te klagen, en een globale aanpak en nationale maatregelen te vragen. Trump noemde hen daarop smalend "klagers" en "ondankbaar" omdat ze zijn enorme inzet niet konden waarderen. Verder dan dit bewijs van staatsmanschap is hij niet gekomen. Effectieve maatregelen wist hij niet te verzinnen.

Groot staatsmanschap is dezer dagen trouwens ook te bewonderen in Israël. Los van Corona deze keer. Hoewel niet écht, want alles wordt dezer dagen gestuurd door Corona.

Daar hadden ze vorig jaar ook nationale verkiezingen gehad, en ook daar slaagden ze er niet in om een regering te vormen. Want uit de verkiezingsuitslag waren twee ongeveer even grote machtsblokken ontstaan, die geen van beide aan een meerderheid konden geraken. Er was het blok rond de Likoed-partij van Benjamin Netanyahu, en een blok rond oppositieleider Benny Gantz. Die laatste weigerde categoriek om in een coalitie te stappen met Netanyahu, omdat die aangeklaagd werd wegens corruptie en fraude en schriftvervalsing. Dát noem ik nu eens écht "staatsmanschap", zie.

Anders dan bij ons moesten de Israëli's daarop nog een keer naar de stembus. Met hetzelfde resultaat. En daarna nóg een keer. Opnieuw met hetzelfde voorspelbare resultaat.

Dat spelletje kon zo wel nog een tijdje doorgaan, vermoed ik, ware het niet van Corona: het volk begon te morren, en eiste een "daadkrachtige" regering. En toen begon Benny nattigheid te voelen: sluwe Bibi Netanyahu (die de media aan zijn kant heeft) legde het erop aan om de schuld van het uitblijven van een regering, en dus van maatregelen tegen de epidemie, bij Benny te leggen. En Benny besloot eieren voor zijn geld te kiezen, dat wil zeggen: zijn eigen politieke toekomst veilig te stellen. Weg waren de grote principes, weg was de onwrikbare weigering om samen met een crimineel in een regering te gaan zitten. En zie: Bibi Netanyahu wordt nog maar eens eerste minister van Israël. Mét de steun van Benny Gantz.

Zo zie je nog maar eens: alles moeten wijken voor Corona. Of liever: voor het eigenbelang.