Sinister

Mijn moeder leed aan de "Ziekte van Ménière", bijna haar hele volwassen leven. Lange tijd is dat voor haar relatief leefbaar gebleven omdat ze er een soort medicatie voor kreeg; een vochtafdrijvend middel, geloof ik. Maar op een bepaald moment was dat medicijn niet meer te verkrijgen. Uit de markt genomen omwille van mogelijke nevenwerkingen, misschien? Of omdat het niet rendabel was? Daarna is haar levenskwaliteit steil bergaf gegaan, en haar laatste levensjaren waren een echte hel.

Ondertussen, 20 jaar later, is er nog altijd geen geneesmiddel. De ziekte is al bekend sinds 1861, en er zijn in Nederland naar schatting 10 à 15.000 mensen die aan de ziekte lijden. (Ik vermoed dat de cijfers voor België gelijkaardig zullen zijn.) Dat is ongeveer 1 op 1000 mensen. Maar de echte oorzaak is ook nu nog altijd niet gekend. Het zou te maken hebben met de ophoping van "endolymfe", de vloeistof die zich in ons binnenoor bevindt en die aan onze hersenen de informatie moet doorsturen voor ons evenwicht. Bij een teveel aan "endolymfe" raakt ons evenwicht ontregeld.

Omdat de onderliggende oorzaak niet kan achterhaald worden, is er ook nog geen afdoend geneesmiddel. Er zijn wel aanwijzingen dat het te maken zou kunnen hebben met stress. Volgens de site www.hoorzaken.nl: "Er wordt weleens erop gewezen dat de aandoening vooral optreedt bij mensen met een perfectionistische instelling en een zeer zorgzaam karakter met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Stress wordt gezien als een belangrijke veroorzaker voor het optreden van nieuwe aanvallen."

Voor wie geen idee heeft wat de Ziekte van Ménière dan wel zou kunnen betekenen, dit is een getuigenis van een patiënt: "Dat je het gevoel hebt dat je dood gaat als je voor het eerst een duizeligheidsaanval krijgt en niet weet wat het is. Zó intens dat angst en paniek overheersen."

Het zijn heus niet alléén de Corona-patiënten die angstwekkende verhalen te vertellen hebben. (Maar het is alléén bij Corona-patiënten dat we daarmee om de oren geslagen worden.)

De ziekte is vermoedelijk voor een deel genetisch bepaald, en dus erfelijk. In ons gezin zijn we met meer die er last van hebben. (In elk geval van het "Syndroom van Ménière".) Tot voor kort bleef dat bij mij beperkt tot constant oorsuizen in het linkeroor, en daar viel wel mee te leven. Ik dacht eigenlijk dat het mijn eigen schuld was: het geluid van mijn iPod misschien te dikwijls te luid gezet? Maar sedert kort komen daar aanvallen van draaiduizeligheid bij. Te frequent om goed te zijn. En dan ben ik minstens drie uur werkelijk totaal buiten strijd.

Omdat de aanvallen volkomen onaangekondigd beginnen, voel ik me nu erg belemmerd in mijn behoefte om te gaan wandelen of fietsen. Stel je voor dat ik midden mijn gezwoeg op de berg naar Munte opeens een aanval krijg? Ik raak dan, letterlijk, geen stap meer verder. Ik kan dan moeilijk een paar uur midden op straat gaan liggen tot het over is, hee? Ik moet op zo'n moment misschien hopen dat die twee oudere dames op hun elektrische fiets toevallig ook weer daar aan het rijden zijn, achter mij aan. Maar met die Corona-maatregelen mogen zij mij niet recht helpen of opzij leggen: ze moeten minstens anderhalve meter afstand houden. Als het mij bij het wandelen zou overvallen, dan zou ik ergens op een bank kunnen gaan zitten; maar dat mag nu ook niet meer: bankzitten in een park is een ernstige overtreding. Wandelen en fietsen, dat wordt dus moeilijk.

Dat het nu erger geworden is, heeft (volgens mij) alles te maken met de "Corona-stress".

Ondanks mijn volgehouden sarcasme en mijn stelling dat dit "gewoon een griep is", heeft het Corona-virus zich toch, willens nillens, diep in mijn brein geworteld. En ik vermoed dat ik hierin verre van een uitzondering ben: ik vrees dat héél veel mensen bewust of onbewust "besmet" zijn door de Corona-paniek. En door die aanhoudende "stress", of angst of onzekerheid, ook vatbaarder voor onderliggende problemen of ziektes.

Ik stel voor dat we dit "Coronitis" gaan noemen. (Ik zou misschien wel een soort patent op die benaming moeten claimen? Dan kan ik later rijk worden door de auteursrechten die ik zal mogen innen bij elk gebruik van de term "Coronitis"!)

Ik heb het eerder al tot vervelens toe herhaald, en ik blijf fanatiek op diezelfde nagel kloppen: de media!

De media, reguliere en andere, houden niet op. Ze blijven ons met een nooit geziene volharding onderdompelen en bestormen met Corona-berichten, bij voorkeur met een hoog alarm- en sensatie-gehalte. Niemand ontsnapt eraan, niemand kan er zich tegen beschermen. Allemaal worden we gehersenspoeld tot Corona-slachtoffers. (En die onnozele YouTube-filmkes met Jens Dendoncker zijn een belachelijk schaamlapje om te "bewijzen" dat ze ook een positieve boodschap brengen.)

Bij mij is het beperkt tot een opstoot van Ménière, maar ik vrees dat het bij heel veel mensen véél ergere gevolgen zal hebben. Angst- en slaapstoornissen, hartproblemen; woedeaanvallen en frustratie en agressie, zware psychische problemen. Ik vrees dat een groot deel van de wereld ernstig ziek zal worden. En het zal héél lang duren, tot vér na de Corona-epidemie, eer de mensheid hiervan zal genezen.